हाय मुलींनो. आमची रोडट्रीप झाली. माझी ४-५ दिवसांची प्रवास-दिनी इथे जमेल तशी देते.

तर खूप कंटाळा आला होताच आणि सक्तीची सुट्टी जी मिळालीये ती एन्जॉय तरी करू म्हणून आम्हाला रोड ट्रिप करायची होती पण त्या ट्रीपवर आम्हीच बरेच कन्स्ट्रेन्ट्स घातले होते. मुख्य म्हणजे अति गर्दीची ठिकाणे, अम्युजमेंट पार्क्स वगैरे नको, उन्हात तळपायचं नाही, गोंगाटाची ठिकाणं नको, एका दिवशी दोन ते अडीच तासांपेक्षा जास्त प्रवास नको आणि गुंडाबाईसुद्धा एन्जॉय करेल अशी ठिकाणं पाहिजेत.
एवढे कन्स्ट्रेन्ट्स, हॉटेल्स आणि ठिकाणांकडूनच्या आमच्या स्पेसिफिक अपेक्षा वगैरेमुळे अर्थातच प्लॅन करताना बरीच चर्चा, मध्ये मध्ये (माझीच) चिडचिड वगैरे होऊन एकदाची ट्रिप प्लॅन झाली.

आमच्याकडे तसे दोन वीकएंड आणि त्यांना जोडणारे मधले ५ दिवस असा भला मोठा वेळ होता पण गर्दीची गणितं सांभाळायला आणि तयारी + नंतरच्या आरामासाठी वेळ असू द्यावा म्हणून आम्ही दोन्ही वीकएंड घरीच राहून मधले वर्किंग डेज फिरायचं ठरवलं.

आदले दोन दिवस एकीकडे हॉटेल्स वगैरे बुक होत असताना एकीकडे बॅगा भरणे, घराची साफ सफाई, थोडं फ्रीझर कुकिंग वगैरे करून ठेवलं. खूप दिवसांनी अशा प्रकारचा प्रवास तेही गुंडाबाईला घेऊन त्यामुळे भरपूर तयारी, भरपूर खाऊ आणि भरपूर सामान घेतलं.

दिवस पहिला : आजचा मुक्काम आम्ही ओहाय नावाच्या गावात करणार होतो. पहिलाच दिवस असल्याने जरा जास्त प्रवास होता. सकाळी उठून अंघोळी आणि मुख्य म्हणजे कॉफी पिऊन तयार झालो.
रात्रीतून गुंडाबाईच्या नाकातून रक्त येण्याचा कार्यक्रम झाल्याचं आम्हाला थेट सकाळीच कळलं. कोरड्या हवेमुळे असेल किंवा तिने झोपेत नाकात बोट घातलं असेल. आम्ही रात्रीतून पॅकिंग, घराचं आवरणे, झाडांच्या पाण्याची सोय करणे, नाजूक झाडं आत घेणे वगैरे प्रकार करून प्रचंड दमून झोपलो होतो. प्रयत्नपूर्वक स्वतःला गिल्ट येऊ न देता तिचं आवरलं.
नेहमीच्या सामानासोबत गुंडाबाईचा संसार - ब्लॅंकेट, पाॅटी सीट, ह्युमिडीफायर, तिची बेबी सिस्टर - पीबली (नावाची बाहुली) वगैरे गाडीत भरून नियोजित वेळेच्या फक्त ४५ मिनीटच पुढे (एकदाचं) गणपती बाप्पा मोरया केलं.

सुरुवातीला कमी उन्हात आणि फ्रेश असताना मी गाडी घेतली. आईची ऍक्टिव्ह एंटरटेनमेंट नसल्याने आणि रात्री उशिरा झोपून सकाळी लवकर उठल्यामुळे थोड्याच वेळात गुंडाबाई पेंगायला लागली. ती झोपल्यावर वेगवेगळ्या हिंदी गाण्यांवर कमेंटी करून ऋने माझं मनोरंजन केलं.
सॅन डियागोची हद्द संपून जसे आम्ही पुढं जात गेलो तसं सुटल्यासारखं फीलिंग आलं. मला सॅन डियागो, आमचं घर, बाग, परिसर सगळं प्रचंड आवडतं पण गेले दीडेक वर्षं जे स्थानबद्धतेत असल्यासारखं झालं होतं त्यातून सुटका झाली असं वाटलं.

अरवाईनच्या जवळ एक रेस्ट स्टॉप घेऊन, गुंडाबाईला दही ग्रॅनोला देऊन आम्ही ड्रायव्हर बदलला आणि रोडट्रीप ऑफिशियली सुरु म्हणून एक-दोन फोटो काढले. मग मी डी जे ड्युटीवर लागले. एल ए चे कुप्रसिद्ध रेकलेस ड्रायव्हर्स पार करून आम्ही थाउजंड ओक्सकडे निघालो. साताऱ्याच्या अरुंद चढ उतारांवर जशी बहुतांश जनता स्वतःला छत्रपती समजते तसं एल ए मध्ये बहुतांश जनता स्वतःला फास्ट अँड फ्युरिअस समजते (असं माझं मत आहे. )

तर थाऊजंड ओक्सच्या ऑलिव्ह गार्डनमध्ये लंच ब्रेक घेतला. तिथे गुंडाबाईला किड्स मेनूसोबत खडू आणि रंगकाम करायला वगैरे छोटं पुस्तक मिळालं त्यामुळे तिचं खाण्यापेक्षा तिकडेच जास्त लक्ष होतं. ट्रिपचे चार पाच दिवस अजिबात खाण्याबाबतीत स्वतःला रेस्ट्रिक्ट करायचं नाही आणि घड्याळातल्या वर्कआउट रिंग्सकडे पाहून गिल्ट येऊ द्यायचा नाही असं मी आधीच ठरवलं होतं. तरीही सवयीने ऑलिव्ह गार्डन मध्ये सॅलड ऑर्डर केलं. (ही चूक पुढे बनाना चिप्स, बटर कुकीज वगैरे स्वाहा करून सुधारली गेली.)

तर असे मजल दर मजल करत एकदाचे ओहाय मध्ये पोचलो. तिथे स्वागत केलं प्रचंड ऊन आणि गरमीने. इथल्या हॉटेलची एक गंमत झालेली. आधी आम्ही एक भारी माउंटन व्ह्यू, प्रायव्हेट पेटीओ, स्पा वगैरे असणारं रिसॉर्ट बुक केलं होतं पण त्यांच्या कन्फर्मेशन मेलमध्ये लिहिलं होतं की १२ वर्षांपर्यंतची मुलं अलाऊड नाहीत- (तिथल्या शांतताप्रेमी गेस्ट्सना डिस्टर्बन्स नको म्हणून). पटलं त्यांचं. नो हार्ड फिलिंग्ज. पण मग परत नव्याने हॉटेल शोधून तिथे हवी तशी रूम मिळवणं ह्यात आमचे अजून तीन तास गेले होते.

मग रूम वर पोचून आराम करून जरा उन्हं उतरली की ओहाय फिरायला बाहेर पडायचं ठरलं. ह्या ट्रिपमध्ये मी माझी छोटी स्केचबुक घेऊन गेले होते. फोटो तर असतातच पण शिवाय प्रवासाच्या रोजच्या दिवसाचे सिग्निफिकन्ट डिटेल्स आणि अजून काही आवडीच्या जागा, घटना डूडल करून डॉक्युमेंट करायच्याअसं मनात होतं. रुममध्ये पोचल्यावर गुंडाबाई एका बेडवर उड्या मारत असताना मी पहिल्या दिवसाच्या प्रवासाचं डूडल केलं ते हे :

वर अनुजा म्हणतेय ते पुस्तकांचं दुकान ओहायमध्येच होतं. त्याबद्दल आणि ओहायबद्दल थोडं उद्या.

ओहाय - ह्या व्हॅली ऑफ मून मध्ये आम्ही पोचलो तेव्हा सूर्य आग पाखडत होता. मला इथली छोटी खेडी फार आवडतात. बहुतांश खेड्यात एक मोठा मेन रस्ता असतो, ज्यावर पोस्ट ऑफिसपासून ते बारपर्यंत सगळी दुकानं असतात. चुकून एखादं चुकार दुकान जे आतल्या गल्ल्यांत लपलेलं असतं. तिथे जाताना आपल्याला लोकल राहणाऱ्यांची छोटी मोठी टुमदार घरं दिसतात. प्रत्येक घराला एक स्वतःच स्वतंत्र व्यक्तित्व असतं. साच्यातून काढलेली सबर्बन घरं बघायची सवय असलेल्यांना (म्हणजे मला) हा चांगलाच रिफ्रेशिंग ब्रेक असतो.
तर ओहाय तसंच होतं/ आहे.

गावाच्या चारही बाजूनी डोंगर. त्यामुळे पुढे-मागे कोणत्याही बाजूला बघितलं की हा टोपाटोपा (डोंगराचं नाव) दिसत होता.

पहिला स्टॉप - बार्ट्स बुक्स नावाचं जुन्या पुस्तकांचं दुकान. हेच ते आतल्या गल्लीत लपलेलं दुकान. हे दुकान म्हणजे पुस्तकप्रेमींसाठी खरं उतरलेलं स्वप्न असावं असं आहे. एक मोठं अंगण, अंगणाच्या दहा बाजूंना - वेगवेगळ्या प्रकारे कपाटं लावून पुस्तकं वर्गीकरणानुसार लावलेली. जागोजागी मांडव घालून, त्यावर वेळ चढवून, कट्टे, टेबल खुर्च्या लावून एखादं पुस्तक घेऊन बसण्याची सोय केलेली. शिवाय दुकानाच्या बाहेरच्या भिंतींत कपाटं करून तिथेसुद्धा पुस्तकं ठेवलेली. दुकान बंद असताना बाहेरचं एखादं पुस्तक विकत घ्यायचं असेल तर पुस्तकाच्या किंमतीएवढी नाणी फटीतून आत टाका असं लिहिलेला बोर्ड होता आणि बहुतांश पुस्तकं जुनी (पण सुस्थितीत) असल्याने नेहमीपेक्षा अर्ध्या किंवा कमीच किमतीला. अजून काय हवं ?

गुंडाबाईला किड्स सेक्शनमधली पुस्तकं बघायला सोडून, ऋला गुंडाबाई ड्युटीवर लावून मी अधाशासारखं दुकान बघून घेतलं, मग फोटो काढले, मग व्हीडिओ काढला. मग परत पुस्तकं बघत बसले. एव्हाना गुंडाबाई आणि ऋ उकाड्याला कंटाळून गाडीत जाऊन बसले होते. त्यांच्या सुदैवानं दुकान ६ ला बंद होत होतं त्यामुळे मला पण १५-२० मिनिटात बाहेर पडावंच लागलं.

मग आम्ही आईस्क्रीम शोधत एका मोठया ग्रोसरी स्टोर मध्ये गेलो. तिथे गुंडाबाईच्या उद्याच्या ब्रेकफास्टसाठी थोडी फळं, दही घेतलं. उन असल्याने एक आईस्क्रिम घेऊन निघालो तर चेकआऊट करताना लोकल बेकरी दिसली. मग एक तळहाताएवढा छोटा चोको लावा केक आणि त्याच आकाराचा एक चीजकेक घेऊन रूमवर गेलो. ह्याच दुकानात चांगली कॉफी मिळत असल्याचं माझ्यातल्या चाणाक्ष चतुरने बघून ठेवलं. मग केक, आईस्क्रीम आणि स्ट्रॉबेरीज खाऊन परत फिरायला बाहेर पडलो. मेन स्ट्रीटवर.

मुख्य रस्त्यावर एक बाग, एक मजेशीर उंच टॉवर (ज्याच्याखालून आमच्या गुंडाबाईने रॅपुन्झेलला हाका मारल्या), टोप्या, कपडे वगैरे विकणारी दुकानं, एक बंद असलेलं म्युझियम वगैरे पायीच भटकलो.
ह्या रस्त्यावर मुख्यतः टुरिस्ट येत असल्याने रस्ता, दुकानं, भिंती, झालंच तर विजेचे बॉक्स वगैरे सुंदर ठेवले, नटवले होते. जागोजागी फुलंझाडं वगैरे लावली होती. पण सोमवार (आठवडी सुट्टीचा वार) असल्याने बरीचशी दुकानं बंदच होती. अर्थात ते आमच्या पथ्यावरच पडलं.
थोड्या वेळाने गुंडाबाई किरकिर करून रस्त्यातच कडेवर येऊन खांद्यावर डोकं टाकून झोपली.
एव्हाना अंधार पडायला लागल्याने रेस्टारंटस आणि बार जिवंत झाले होते. एक छोटं किंवा मोठं घर, त्याच्या पुढच्या किंवा बाजूच्या अंगणात मांडव, मांडवात फेअरी लाईट्सच्या माळा आणि टेबल खुर्च्या लावून जेवणारं पब्लिक असा एकंदर माहौल होता.

केक हादडल्यामुळे आम्हाला रात्री जेवायला अजिबातच भूक नव्हती. आम्ही जरा गाडीतूनच गाव फिरायचं ठरवलं. आतली घरं सगळी चुपचाप झोपलेली. मग आमच्या आधी बुक केलेल्या त्या रिसॉर्टचा परिसर बघून येऊ म्हणून तिथे निघालो. त्या रिसॉर्टच्या वाटेत इतका किर्रर्र सन्नाटा होता की टरकून अर्ध्या रस्त्यातूनच परत आलो.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठून आवरून चेकआऊट केलं. गुंडाबाईला हॉटेल रूम इतकी आवडली होती की तिला तिथून बाहेर काढण्यासाठी आम्हाला बऱ्याच युक्त्या कराव्या लागल्या.

मग कालच्याच दुकानात मी एक कॉफी स्टॉप घेतला.सकाळची वेळ असल्याने लोकल आज्ज्या दूध, अंडी आणि फुलं वगैरे खरेदी करत होत्या. पण लोकल आज्ज्या ह्या दुकानात कशाला येतील? कदाचित जास्त दिवसांसाठी आलेल्या टुरिस्ट आज्ज्या असतील.

कॉफीनंतर आम्ही एका जवळच्या डोंगरावरून ओहाय व्हॅली बघायला घाट चढलो (गाडीतूनच). वाटेत मला आवडणाऱ्या ओपन जीप गाड्या दिसल्या - मून वॉचिंग टूर वगैरे काहीतरी करून परतणारी मंडळी होती.
व्हॅली बघितली. एक दोन नॉमिनल फोटो काढून निघालो. इथे जवळ मेडिटेशन माउंटन म्हणून जागा आहे, ती बघण्यात ऋला इंटरेस्ट होता पण ती बंद होती म्हणून मग फायनली साडेदहाच्या सुमारास आम्ही ओहायचा निरोप घेतला. आणि शांत निवांत टुमदार घरं, पिक्सी नावाच्या छोट्या संत्र्यांच्या बुटक्या झाडांच्या बागा, फूटभर उंचीची दगडी कुंपणं ह्यांना रस्त्यावरूनच बाय बाय करून सॅन्टा बार्बाराच्या दिशेने निघालो.

एकंदरीत ओहाय आवडलं. एवढं प्रचंड ऊन नसतं तर अजून आवडलं असतं. 'एकदा फॉलमध्ये यायला पाहिजे. तेव्हा आठवडाभर एखादं घर घेऊन लोकल्स सारखं राहायला पाहिजे' वगैरे स्वप्नरंजन मनात करत असताना मला एकदम आठवलं की माझ्या लहानपणी आम्ही कोंकण ते हिमालय कुठेही फिरायला गेलो की बाबा तिथल्या लोकल एखाद्या माणसाला गाठून तिथल्या जागेचे भाव विचारायचे. पुढे-मागे जागा घेऊन छोटंसं टुमदार घर बांधण्यासाठी. नकळत मी बाबांचा वारसा पुढे चालवायला लागले की काय ?

तर हे ओहायचं डूडल:

अर्थातच माझ्या चित्रांतून ह्या जागेला पूर्ण न्याय मिळत नाहीये पण तसा तर तो फोटोतूनही मिळत नाहीच. पण तरीही कोणाला फोटो किंवा बुकशॉपचा व्हिडीओ वगैरे बघायचा असेल तर लिंक शेअर करेन.

दिवस दुसरा: आजचा प्लान म्हणजे ओहायमधून सॅन्टा बार्बरामार्गे साॅल्व्हॅंगला मुक्कामी पोचणे.

प्रत्येक गावात साधारण काय करायचं हे आमच्या डोक्यात असलं तरी दर आदल्या रात्री थोडा वेळ इंटरनेटवर घालवून दुसऱ्या दिवशीचा प्लॅन, कुठे काय जेवायचं, कोणत्या ठिकाणी जायचं हे फायनल करत होतो. सॅन्टा बार्बाराचं नॅचरल हिस्टरी म्युझियम गुंडाबाईसाठी इंटरेस्टिंग वाटत होतं पण ते नेमकं बंद होतं. मग असंच किड फ्रेंडली ऑप्शन्स शोधताना ऋ ला लिल' टूट्स नावाची बोट राईड दिसली. ती करायची ठरवलं.

ओहाय ते सॅन्टा बार्बरा म्हणजे एक प्रकारचा खंबाटकी घाट होता. त्यातून गुंडाबाई एकटी मागं बसून बोर होते म्हणून मी आज तिच्याशेजारी (मागं) बसलेले. त्यामुळे रस्ता सिनिक असला तरी घाटामुळे डोकं चढलं आणि फोटो, व्हिडीओ घेतले नाहीत. ऋ बिचारा गाडी चालवताना काहीतरी पी जे मारून, वाटेत दरीत दिसणारं पाणी हे नदी असेल की तलाव अशा चर्चा करून, मध्येच 'पर्जन्यछायेचा प्रदेश' वगैरे हायफंडू भौगोलिक टर्म्स वापरून माझं लक्ष डायव्हर्ट करायचा प्रयत्न करत होता. एकदाचा घाट संपला आणि सॅन्टा बार्बरा हद्द सुरु झाली तेव्हा रस्त्यांची क्वालिटी चांगलीच सुधारली. मी घाटाला माझ्या सवयीच्या खंबाटकी घाटाची उपमा दिल्याने फिट्मफाट करायला ऋ ने लगेच 'माळशेज घाट संपून ठाणे जिल्हा सुरु झाल्यावर रस्ता कसा सुधारतो' त्याच्याशी ह्या रस्त्याची तुलना केली. अशा प्रकारे आपापल्या माहेरच्या घाटांची, रस्त्यांची आठवण काढत आम्ही एकदाचे १०१ ला लागलो.

आम्ही गेली दहा वर्षं सॅन डियागोत, बीचेसपासून एका उडीच्या अंतरावर राहत असल्याने तसं समुद्रासाठी हपापपलेपणा नाहीये पण तरीही हायवे वनोवन वरून दिसणारी निळाई बघून जीव सुखावलाच. रस्त्याच्या एका बाजूला डोंगर, डोंगरउतारावरची घरं आणि दुसऱ्या बाजूला निळा पॅसिफिक असा व्ह्यू बघत एकदाचे सॅन्टा बार्बरा डाऊनटाऊनमध्ये जेवणासाठी शिरलो.

तिथं सगळ्या पांढऱ्या, (बहुधा) स्पॅनिश अर्चिटेक्चरच्या इमारती बघून मला माझ्या युनिव्हर्सिटीची आठवण झाली. ( प्च!) आम्ही जिथे जेवणार होतो (अपना इंडियन किचन) त्या भागात बरीच रेस्टॉरंट्स आणि दुकानं, ठेले वगैरे असल्याने तो रस्ता गाड्यांसाठी बंद करून फक्त चालणाऱ्यांसाठी आणि रेस्टॉरंट्सच्या आउटडोर डायनींगसाठी राखीव ठेवला होता.

वर्किंग डे असला तरी बरीच चेहेलपेहेल होती. एखादं दुसरं मिक्स रेसचं कपल, फिट आणि स्टायलिश आजी- आजोबा, सूट-बूट घालून वर्किंग लंच करायला बाहेर पडणारं बिझी पब्लिक, आयुष्य म्हणजेच एक सुट्टी असल्यासारखं दिवसा वाईन पीत एकंदर वातावरण एन्जॉय करत निवांत बसलेलं पब्लिक, मुलाबाळांचं लटांबर सांभाळत शॉपिंग करणारे आई-बाबा, सायकलवर स्टण्ट करणारी टिनेजर मुलं आणि रस्त्यावर लोळत पडलेले किंवा एका कार्टवर सगळं सामान भरून इकडून तिकडे फिरणारे होमलेस असा माणसांचा मोठा स्पेक्ट्रम इथे होता.

आम्हीपण मग भुकेजून दुपारच्या उन्हात एका मांडवात छत्रीखालच्या टेबलवर बसलो. रेस्टॉरंटच्या दारात रेखाच्या सिनेमाची पोस्टर्स, 'डालडा इज बॅक' अशा अगम्य जाहिरातींची पोस्टर्स लावून जरा भारतीय डेकॉर करायचा प्रयत्न केला होता. सुरुवातीला हळूबाई वाटणारा सर्व्हर मनुष्य नंतर एकदम प्रॉम्प्ट निघाला. सुट्टीवर आहे ह्या एक्सक्युजखाली सामोसे, पंजाबी भाज्या, नान आणि भात अशी भरघोस ऑर्डर केली. हे रेस्टॉरंट पर्यावरणवादी असावं. तिथे स्टीलच्या ताटल्या-पेले, एका माणसाला एकच चमचा एकच ताटली, कापडी नॅपकिन वगैरे होते. शिवाय वेटर्स ग्लासमध्ये उरलेलं पाणी तिथल्या तिथे रस्त्याकडेच्या झाडांना देत होते.
जेवण झकास होतं. किंवा आमचा मूड झकास असल्यामुळे ते तसं वाटलं. पण नाही, नान नक्कीच खासच होते.

निवांत जेवून जरा शतपावलीच्या निमित्ताने परत तिथल्या रस्त्यांवर फिरून आम्ही गेलो समुद्रकिनारी.
इथेसुद्धा टिपिकल कॅलिफोर्नियन पामची झाडं होतीच. गाडी पार्क करून पियरकडे चालत निघालो. पियरवर जिथून आमची बोट (वॉटर टॅक्सी) निघणार होती ते ठिकाण बऱ्यापैकी आत होतं. पोचेपर्यंत चांगलीच पायपीट झाली. पण मस्त समुद्री गार हवा आणि वारा ह्यामुळे एवढी जाणवली नाही.

बोटीची वाट बघत असताना फिअरलेस पेलिकनस आणि कबुतरांनी आमची करमणूक केली.
बोट अतिगोंडस होती. फक्त लहान मुलं आणि त्यांच्या पालकांसाठी १५ मिनिटांची राईड. आम्ही टू वे ट्रिप केल्यामुळं आमची राईड अर्धा तास झाली. गुंडाबाईला रॅपुन्झेलच्या खालोखाल मोआना आवडत असल्यामुळे तिने मोआना होऊन 'ओवे ओवे' गाणं म्हटलं. राईड संपता संपता गुंडाबाईला स्टिकर मिळालं. त्यामुळं ती हरखली. पुढे दोन दिवस तिने ते स्टिकर प्रत्येक कपड्यांवर मिरवलं.

बोट राईड करून, गाडीत चिप्स वगैरे जंक पदार्थांचं सेवन करत संध्याकाळी ६ च्या सुमारास साॅल्व्हॅंगमध्ये पोचलो. आजचा मुक्काम हॉटेल कॉर्क. पॉश आणि टीप-टॉप हॉटेल. ते बघुन आता मी हरखले. हॉटेलात राहायची सवय अगदीच मोडलीये की काय ?
प्रवासाचा, उन्हाचा शीण घालवायला आणि समुद्री वाऱ्यात वेड्या बाईसारखे झालेले केस परत नीट सेट करायला एक अंघोळ करून मी फ्रेश झाले. तोवर गुंडाबाईने तिच्या बाबासोबत नवीन रूम, बाल्कनी वगैरे एक्सप्लोर केली. तिला एक नोट्स लिहायला छोटी वही मिळाली, शिवाय एक मजेशीर छोटी गोल खुर्ची मिळाली. मग बराच वेळ ती त्या खुर्चीत चढून वहीत लिहीत बसली. शिवाय हॉटेलवाल्यांनी तिच्यासाठी लहान मुलांचा स्पेशल साबण, शाम्पूच्या बाटल्या झालंच तर रबर डकी वगैरे ठेवल्यामुळे मॅडम प्रचंड खुश होत्या.

हॉटेल रूम इतकी लॅव्हिश होती की बाहेर पडायची इच्छाच होत नव्हती. बाहेर केवळ आणि केवळ साॅल्व्हॅंग असल्यामुळे त्या दुकानांच्या, फेअरी लाईट्सच्या आणि एकंदर वातावरणाच्या ओढीने आम्ही बाहेर पडलो. साॅल्व्हॅंगचा प्रत्येक कॉर्नर फोटोजेनिक. त्यात आमच्या हॉटेलशेजारी गावातली सगळ्यात मोठी विंडमिल. त्यामुळे पहिला चौक पार करून पुढे जायलाच वीस पंचवीस मिनिटं लागली.

आम्ही जवळ जवळ तीन- चार वर्षांनी इथे परत आलो असल्याने साॅल्व्हॅंगमध्ये संध्याकाळी ६-७लाच दुकानं बंद होतात हे बारीकसं डिटेल विसरलो होतो. त्यामुळं मैलभर चालूनसुद्धा खाण्याजोगं रेस्टॉरंट काही उघडं सापडलं नाही. रात्री उशीरा (म्हणजे साडेआठ वाजता) फक्त बार उघडे होते. मग परत गाडी काढून एका गावाबाहेरच्या मेक्सिकन रेस्तराँतातून काहीतरी आणून जेवलो आणि ह्या बोरिंग जेवणाचं उट्टं उद्या काढायचं असं ठरवून झोपलो.

हां, लगेच नाही झोपलो. झोपायच्या आधी हॉटेलच्या पूलशेजारी सुरु असलेल्या शेकोटीजवळ जरा हात शेकून घेतले. हवेत मस्त गारवा होता आणि पूलमध्ये निळ्या दिव्यांमुळे अँबियन्सपण भारी होता. आत्ता कुठे सुट्टी आणि ट्रिपचा मूड आमच्यात सेटल झाला होता.
हे दुसऱ्या दिवसाचं डूडल :

साॅल्व्हॅंग हे वेगवेगळ्या कारणांमुळे माझं अत्यंत आवडीचं ठिकाण. त्यामुळे साॅल्व्हॅंगबद्दल काय सांगू आणि काय नको झालंय. जसा वेळ मिळेल तसं जरा निवांत लिहीन.

सॉल्वँग -

तर सुट्टीचा मूड सुरु झाला. रोज सकाळी साडेसहाच्या ठोक्याला जाग न येता आरामात साखरझोप घ्यायला सुरुवात झाली. सकाळी उठून, आवरून आम्ही ब्रेकफास्टसाठी निघालो. सॉल्वँग हे गाव तिथल्या बेकरीज आणि बेकरीमधल्या डॅनिश कूकीज आणि पेस्ट्रीजसाठी प्रसिद्ध आहे.

ब्रेकफास्टसाठी नेहमीप्रमाणे ऋला वेगळ्या आणि मला वेगळ्या ठिकाणी जायचं होतं. मी मोठ्या मनानं ‘आधी त्याच्या बेकरीत जायचं आणि मग माझ्या’ असा त्याग करायला तयार झाले होते पण माझ्या सुदैवानं त्याला ज्या पॅनकेक हाऊसमध्ये जायचं होतं ते नेमकं बंद होतं. मग अर्थातच आम्ही गेलो मला जायचं होतं त्या मोर्टेनसेन्स नावाच्या बेकरीमध्ये. ह्या मोठ्या पण टुमदार बेकरीत एकावेळी फक्त ८ माणसं अलाऊड होती. ऑर्डर देऊन,आपापलं खाणं घेऊन बाहेर छोट्या छोट्या गोल टेबलांवर बसायची सोय होती. आम्ही गुंडाबाईसाठी रासबेरी डॅनिश, ऋ साठी क्रीम डॅनिश आणि माझ्यासाठी अल्मन्ड क्रोसाँ शिवाय कॉफी आणि रस्त्यात/ घरी जाऊन खायला एक बटर कूकीजची बॅग घेऊन बाहेरच्या एका टेबलवर बसलो. आमच्यासारखेच बाकीचेपण टुरिस्ट आपापले स्टायलिश, फॅशनेबल कपडे घालून खात आणि खाण्याचे, जागेचे फोटो काढत बसले होते.
पहिल्या सर्विंगमध्ये मन भरलं नाही म्हणून आणि मी घेतलेली डिश नेहमीच त्याला जास्त आवडते म्हणून ऋ परत जाऊन अजून एक अल्मन्ड क्रोसाँ आणि एक अँपल पेस्ट्री घेऊन आला. मी तोवर आर्टिस्टपणाचा आव आणून, बसल्या बसल्या थोडं डूडलिंग केलं.
इथली कॉफी जगात भारी होती. आय शुड नो.

मग खाऊन, पिऊन, तृप्त होऊन आम्ही 'सॉल्वँग की गलियोंमें' भटकायला सुरुवात केली.
ह्यापूर्वी आधी येऊन गेलो असलो तरी ह्यावेळेस पहिल्यांदा गुंडाबाईसोबत आलो होतो, त्यामुळे पूर्वी न केलेल्या बऱ्याच नव्या टूरिस्टी गोष्टी आत्ता आवर्जून केल्या. सुरुवात केली सुवेनियर शॉप्समधून रेफ्रिजरेटर मॅग्नेटस आणि इतर काही किरकोळ गोष्टी घेऊन.
मग फिरता फिरता सॉल्वँग ट्रॉली टूर दिसली तर तिच्यात बसलो. डॅनियल टायगरसारख्याच लाल ट्रॉलीत बसायला मिळाल्यामुळे आमचा छोटा डॅनियल आनंदी होता. शिवाय कालच्याप्रमाणे आता ट्रॉलीमधल्या ताईनेपण राईड संपताना स्टिकर द्यावं अशी एक छोटीशी अपेक्षा व्यक्त करून झाली होती.

ट्रॉली राईडमध्ये सॉल्वँगबद्दल आतापर्यंत माहिती नसणाऱ्या बऱ्याच गोष्टी समजल्या. त्या आता मी सांगते:

तीन डॅनिश इमिग्रण्टसनी साधारण १९११ साली ही जागा विकत घेऊन इथे वसाहत निर्माण केली. त्यांचे पुतळे आहेत एका रस्त्यावर. आधी ते आयोवामध्ये गेले होते पण तिथल्या थंडीपेक्षा इथला सूर्यप्रकाश आणि एकंदर हवामान त्यांना जास्त आवडलं. सॉल्वँगचा अर्थ 'द सनी फील्ड'. डॅनिश कॅपिटल म्हणून डेव्हलोप करायचं ठरवल्यावर इथल्या सगळ्या इमारती त्यांच्या विशिष्ठ पद्धतीने - (बाहेरून दिसणारे लाकडी फ्रेमवर्क असणाऱ्या, कौलारू) बांधल्या. तरीसुद्धा इथे काही पूर्वीच्या स्पॅनिश आर्किटेक्चरच्या पांढऱ्या कमानी असणाऱ्या इमारतीसुद्धा आहेत. सॉल्वँगचा सिम्बॉल - द लिट्ल मरमेड- हान्स अँडरसन ह्या डॅनिश लेखकाच्या गोष्टीला ट्रिब्युट आहे. गावात एक लिट्ल मरमेडचं स्कल्पचर आहे. आणि हान्स अँडरसन म्युझियमसुद्धा.
ह्याशिवाय गावातल्या बेकऱ्यांबद्दल मी सांगितलं आहेच.

सॉल्वँग युरोपियन गावांसारखं डेव्हलप केल्यामुळे युरोपियन पद्धतीने दुकानं लवकर बंद होतात.
गावाचं हेरिटेज जपण्यासाठी केलेल्या एका नवीन कायद्यानुसार कोणतीही चेन रेस्टॉरंट्स आणि दुकानं ह्यांना सॉल्वँगमध्ये परवानगी नाहीये. (पण हा कायदा अस्तित्वात येण्यापूर्वीच एका सबवे आणि एका डॉमिनोजने इथे आपलं बस्तान बसवलंय.)

सॉल्वँगमध्ये एकूण ५ विंड मिल्स आहेत. माझ्या डोक्यात तर सॉल्वँग=विंडमिल्स हे समीकरण पारच पक्कं बसलंय. त्यापैकी एकीच्या आत सुवेनियर शॉप, एकीच्या आत लहान मुलांच्या खेळण्या-पुस्तकांचं दुकान आणि एकीच्या आत बार - ह्या तीन ठिकाणी आम्ही गेलोय. बाकीच्या दोनबद्दल नक्की माहिती नाही.

इथल्या बऱ्याच घरांच्यावर छोटी, बर्डहाऊस सारखी दिसणारी घरं असतात. ही एल्फहाउसेस असतात. डॅनिश लोकांच्यात जेव्हा एखादी गोष्ट हरवते तेव्हा ती एल्फने चोरली/घेतली अशी समजूत आहे. म्हणून मग एल्फने काही घेऊ नये म्हणून आधीच त्याच्यासाठी छोटं घर बांधून त्याला खुश ठेवण्यासाठी हे घर असतं.

अजून एक म्हणजे बऱ्याच घरांवर/ दुकानांवर (खोटा) बगळा लावलेला दिसतो - त्यांच्यातल्या समजुतीप्रमाणे गुडलक चार्म म्हणून किंवा भरभराट होण्यासाठी.

डेन्मार्कमधल्या राजाला म्हणे एका ऊंच टॉवरच्या सगळ्यात वरच्या मजल्यावर जाऊन चांदणं बघायची सवय होती. त्या टॉवरची एक रेप्लिका सॉल्वँगमध्ये आहे - मूळ टॉवर ह्या रेप्लिकाच्या तिप्पट उंच आहे.

आमच्या टूर गाईड मुलीने बाकी अजून ओपन एयर थिएटर, गावातल्या नव्या जुन्या बेकऱ्या, दुकानं दाखवली आणि त्यांचा इतिहास वगैरे पण सांगितला. इतर काही बघायच्या, फोटो घेण्याच्या नादात माझ्याकडून काही गोष्टी मिस झाल्या.

सॉल्वँगमधली मला आवडलेली अजून एक गोष्ट म्हणजे गावात हायस्कुलच नाही. हे म्हणजे अगदीच "स्वप्नी आले काही, एक मी गाव पहिला बाई" झालं की!

सॉल्वँग तसंही आधीपासूनच आवडतं गाव आहे. गुंडाबाईपूर्व, कोविडपूर्व, कधीही उठून कुठेही भटकायला निघायच्या काळात आम्ही इथे यायचो. ह्या गावात घालवलेल्या निवांत दुपारी, स्वप्नील संध्याकाळी आमच्या आठवणीत जपून ठेवल्या आहेत.

असो. तर ट्रॉलीराईड नंतर अजून काही दुकानं फिरून, वेगवेगळ्या इमारतींचे, रस्त्यांचे, त्यांच्या पार्श्वभूमीवर एकमेकांचे फोटो काढून आणि ह्या सगळ्यात गुंडबाईचा पेशन्स टेस्ट करून आम्ही जेवणासाठी जागा शोधायला लागलो. सकाळच्या दमदार ब्रेकफास्टनंतर खरंतर अजिबात भूक नव्हती पण पुढचा प्रवास सुरु होण्याआधी इथेच काहीतरी खाऊया का असा विचार करत होतो.
पण तो फक्त विचारच झाला कारण सगळी रेस्टॉरंट्स एकतर भरलेली किंवा रिकामं झालेलं टेबल स्वच्छ करायला १५-२० मिनिटं लावणारी संथ अशी होती. शिवाय बुधवारमुळे बरीचशी बंदसुद्धा होती. (इथले रेस्टॉरंट्सवाले आळीपाळीने सुट्टी घेत असावेत.) मग फक्त आईस्क्रीम खाऊन साधारण दुपारी तीनच्या सुमारास आम्ही गुंडाबाईला जवळच असणारं ऑस्ट्रीच फार्म दाखवायला पुढे निघालो.

निघताना माझं नेहमीचं पालुपद - 'एकदा आपण इथं किमान आठवडाभर नुसतंच निवांत राहायला आलं पाहिजे' सुरु होतंच. बघू. वन डे. सम डे.

हे साॅल्वॅंगचं डुडल: