आज दुसरा कुठलाही दिवस असता तर कदाचित हा माणूस बेलाच्या इतका डोक्यात गेला नसता आणि तो कोण आहे हे माहीत असतं तर त्याच्यापासून ती चार काय, आठ पावलं लांबच राहिली असती पण... पण तिला ते माहीत नव्हतं आणि आजचा सोमवार असा होता की मंडे ब्लूज ही फारच सॉफ्ट टर्म झाली. आख्खा लंच अवर म्हणजे डोक्याला शॉट झाला होता. आज तर नुपूरासारखी थंड डोक्याची मुलगीसुद्धा अश्या अवस्थेत असती की तिने नक्की कोणा ना कोणावर डाफरुन आपला राग काढला असता.

पण तिची मैत्रीण आणि 'La Bella Vita'ची असिस्टंट मॅनेजर नुपूरा तिथे नव्हती आणि आज तिची कमी अजूनच जाणवत होती. सकाळी आल्यापासूनच नुपूरा खूप थकलेली, आजारी दिसत होती. तिचा दमलेला, फिकुटलेला चेहरा पाहूनच बेलाला तिची काळजी वाटली. नंतर तासाभरातच बेलाचे म्हणणे मान्य करून तिने बोलावलेल्या उबरमध्ये बसून ती घरी निघून गेली तेव्हा सकाळचे दहा वाजले होते आणि अख्ख्या रेस्टोची जबाबदारी मालकीण असलेल्या बेलावर पडली होती. अर्थात बेलाला हे सगळं उत्तम प्रकारे जमत होतं कारण तिची हॉटेल मॅनेजमेंटची डिग्री झाल्यावर तिने रोम आणि मिलानमध्ये सहा वर्षे जॉब केला होता. त्यानंतर भारतात येऊन वडिलांची प्रसिद्ध साऊथ इंडियन रेस्टॉरंट चेन जॉईन न करता, तिने स्वकष्टाने हे तिचं इटालियन लव्ह चाईल्ड 'ला बेला विता' मोठं केलं होतं.

प्रचंड गर्दी, गोंगाट, वेटिंग, निम्मा स्टाफ सुट्टीवर, ग्रोसरीवाल्याचा पत्ता नाही आणि त्यात  कुठल्याश्या सेमिनारमधून आलेले भांडकुदळ कस्टमर्स! लंच अवर सुरू होताच बेलाचं डोकं म्हणजे सणसणीत तापलेला तवा झाला होता ज्याच्यावर बर्फ ठेवला तरी त्याची भसकन वाफ होईल!

एकाच वेळी तिची होस्टेस पासून, वेटर्सना मदत करणे, बिलिंग करणे ते किचनमध्ये वैतागलेल्या शेफला शांत करण्यापर्यंत सगळीच कामं सुरू होती. ह्या सगळ्या वैतागामागे एक न लपण्यासारखं कारण होतं ते म्हणजे काल रात्री संपलेली तिची सहा महिन्यांची रिलेशनशिप. मान्य आहे की त्यात पुढे जाण्यासारखं काही दिसत नव्हतं पण तिने ब्रेकअप करण्याआधी निखिलनेच तिला डंप करणं आणि तेही एका फोन कॉलवर! हे अतीच झालं! रागाने ती आतल्या आत जळत पण सर्विस इंडस्ट्रीच्या अनुभवी, हसऱ्या चेहऱ्याने पटापट काम संपवत होती.

बारा नंबर टेबलवरच्या वेटरला काहीतरी सांगत असताना मागून 'बेला' म्हणून खणखणीत हाक आली, मागे वळून पाहिलं तर मागच्या टेबलवर संजीव येऊन बसला होता. संजीव तिला शाळेत एक वर्ष सिनियर आणि तेव्हाचे त्यांचे फ्लॅट एकाच सोसायटीत असल्यामुळे जुन्या ओळखीतला होता. तसा हुशार सीए पण एक मुलगी काही पटत नव्हती त्याला. गेलं वर्षभर तो बेलाच्या मागेमागे करत असला तरी तिने त्याला ला बेलाच्या अकाउंटिंग आणि ऑडिटचे काम देण्याव्यतिरिक्त बाकी दुर्लक्षच केले होते. तसा तो ठीक होता पण आयुष्यभर एकत्र रहाण्याइतका नक्कीच नाही.

"हेय, हाय संजू! आज दुपारी कसा काय इकडे? ऑफिस?" तिने जवळ जात विचारले.

"हाय! ऑफिस आहे जागच्या जागी, मीच इकडे जवळ आलो होतो ऑडिटसाठी." तो आपल्याच जोकवर खूष होऊन हसत म्हणाला. "आज रश दिसतेय खूप..."

"हम्म, सोमवार आणि त्यात हे एका सेमिनारमधले लोक आलेत सगळे." ती टिश्यूने हळूच कपाळावरचा घाम टिपून घेत म्हणाली. तेवढ्यात धाडकन दार ढकलून आत येणाऱ्या माणसाकडे तिचे लक्ष गेले. ब्लॅक डेनीम्स, ग्रे टीशर्ट त्यावर त्याचे ब्रॉड खांदे न झाकू शकणारे टॅन लेदर जॅकेट, आत आल्यावरसुद्धा डोक्यावर स्वूश साईनवाली काळी कॅप आणि डोळ्यांवर काळे एव्हीएटर्स! ती त्याच्याकडे रागाने पहात असतानाच तो च्युईंगगम चघळत, सेलफोनमध्ये पहात कोपऱ्यातल्या टेबलवर जाऊन बसला जिथून सगळ्या टेबल्सचा व्ह्यू मिळत होता.

"...पण तू मात्र कितीही कामात असलीस तरी छानच दिसतेस. हा आउटफिट खूप सूट होतोय तुला."  संजीव तिच्या क्रिस्प व्हाईट शर्ट आणि नेव्ही ब्लू पेन्सिल स्कर्टकडे पहात म्हणाला.

"अर सॉरी,  हां..थँक्स, काय ऑर्डर देऊ लंचसाठी?" तिने घाईत त्याच्याकडे नजर वळवत विचारले.

"आज स्पेशल काय आहे, ते कर ऑर्डर तुझ्या आवडीने. तुझ्या हॉटेलचा मेन्यू तुलाच जास्त माहीत."

"प्च, हॉटेल नाही रे, रेस्ट्राँट!" ती भुवई उडवत म्हणाली.

"हो बरोबर, जुनाट आहे ना हॉटेल म्हणणं! आता लवकर जेवायला घाल मला, जाम भूक लागल्ये." तो जरा दुखावून म्हणाला.

"ओके. मग ग्रील्ड चिकन फार्महाऊस सॅलड, स्पगेटी मीटबॉल्स विथ टोमॅटो ब्रॉथ अँड क्लासिक तिरामिसू. चलेगा?" तिने हातातल्या आयपॅडवर ऑर्डर टॅप करत, पुन्हा कस्टमर फ्रेंडली हसू चेहऱ्यावर आणत विचारले.

"डन! ASAP!" तो अंगठा दाखवत म्हणाला. तिने ok टॅप केले तेव्हाही तिची नजर पुन्हापुन्हा कोपऱ्यातल्या टेबलकडे जात होती. कोपऱ्यातला 'तो' आता आरामात पाय लांब करून, सोफ्यावर रेलून आजूबाजूच्या टेबलवरच्या लोकांचं संभाषण गालातल्या गालात हसत ऐकत होता.

"बाकी? सध्या काय नवीन? कुठलं नाटक वगैरे बघितलं की नाही?" संजीवला जरा खूष करायला तिने विचारले. तो नाटकांसाठी फारच हौशी होता.

"नाटक तरी नाही पण सध्या एका कमिडियनचे गिग्ज सुरू आहेत. फारच ऐकलंय त्याबद्दल. उद्याच आहे संध्याकाळी. येणार का?" त्याने उत्साहाने विचारले.

"ईss स्टँड अप आहे का? बोर करतात बाबा ते लोक. काहीतरी रेसिस्ट नाहीतर नवरा-बायको, जाड्या बायका असले काहीतरी फालतू जोक्स मारत बसतात. मूर्ख, छपरी आणि अतिशहाणे लेकाचे.. आय हेट इट लाईक एनिथिंग..." तिचा आवाज नकळत वाढला होता, त्यामुळे आजूबाजूला अचानक शांतता पसरली. "सॉरी.." ती जीभ चावत म्हणाली. "पण नकोच ते".

"मी ऐकलंय त्यावरून तरी असं काही नाहीये. हा ऍक्ट बराच वेगळा आहे. तरी ठीक आहे मॅडम, तुमची इच्छा. मी जाईन दुसऱ्या कुणाबरोबर." तो खोटं रागावून दाखवत म्हणाला. त्याला डोळे फिरवून दाखवत ती रिसेप्शनकडे निघाली.

"सना, फिफ्टीन का क्या ऑर्डर है?" तिने कोपऱ्यातून येणाऱ्या वेट्रेसला थांबवत विचारले.

"मॅम, सिर्फ सीझर सॅलड बोला है.." वेट्रेस घाबरत म्हणाली.

"व्हॉट? आज कंपल्सरी मिनिमम थ्री कोर्स लंच होता है, याद है ना? उसको बोला क्यू नही? इतनेसे ऑर्डर के लिये हम पूरा चार का टेबल वेस्ट नही कर सकते. ठीक है, मै देखती हूं" ती वैतागत म्हणाली.

"एक्सक्युज मी सर, दिस इज अ टेबल फॉर फोर. वूड यू माईंड शिफ्टिंग टू अ स्मॉलर टेबल? तिने त्याच्या टेबलसमोर जात विचारले.

"नो, आय प्रिफर दिस स्पॉट." तो तिच्याकडे पहात स्पष्टपणे म्हणाला.

काय माणूस आहे! याला आत्ताच डोकं खायला यायचं होतं.. मनात म्हणत तिने मान हलवली. "सर, प्लीज को- ऑपरेट.. देअर आर पीपल वेटिंग फॉर अ प्लेस. इफ यू हॅड अ सिंगल पर्सन विथ यू, आय वूड हॅव अलाउड टू कीप दिस टेबल.." ती आता त्याला तिथून उठवणारच होती.

"ओह, इज इट सो? आय सी अ सिंगल ऑक्यूपंट देअर.." तो संजीवकडे बोट दाखवत म्हणाला.

"ही'ज माय गेस्ट." म्हणत तिने वेळ मारून नेली खरी पण त्याचा मुद्दा बरोबर होता.

"वेट अ मिनिट" म्हणून तो उठून सरळ संजीवच्या टेबलकडे गेला आणि काहीतरी बोलून त्याला खांद्यावर हात टाकून घेऊन आला. ती संजीवकडे रागाने बघताना, संजीव तिला एक स्माईल देत त्याच्यासमोर बसला.

"ओके नाउ?" तो ग्लेअर्सवरून भुवया उंच करत म्हणाला.

हम्म.. म्हणत एक खोटी स्माईल देत ती रिसेप्शनवर निघून गेली. संजीव तर तिथे बसून लंच एन्जॉय करत मारे त्याला गप्पा मारत टाळ्या बिळ्या देत होता. पण पूर्ण वेळ तिला मात्र का कोण जाणे, त्याचं तिथलं अस्तित्व, त्याचा तो स्पॉटच डोळ्यांना खुपत होता.

भाग २

भाग १

तिची पाठ वळताक्षणीच तो आपलं जास्तच निरीक्षण करतोय असं तिला जाणवलं म्हणून तिने चालता चालता सहज मागे वळून पाहिले. आता त्याचा गॉगल टेबलवर होता आणि त्याचे हिरवट घारे डोळे तिच्यावर रोखलेले होते आणि चेहऱ्यावर वेगळेच काहीतरी भाव होते जे प्रयत्न करूनही तिला उमगत नव्हते. त्याची नजर तर शांत, थंड होती पण त्या एखाद्या  हिरवट शेवाळलेल्या डोहासारख्या शांत डोळ्यांमागे प्रचंड खळबळ दडलेली आहे असं तिला वाटू लागलं. ती पटकन मान फिरवून रिसेप्शनमधल्या तिच्या खुर्चीवर जाऊन बसली.

तो जेवतानाही सारखा आपल्याकडेच लक्ष ठेऊन आहे हे तिला जाणवत होतं. त्याच्या विचारांपासून दूर जाण्यासाठी तिने सकाळपासूनच्या घटना मनात आठवायला सुरुवात केली. सकाळी आल्या आल्या तिला नुपूरा भेटली होती. टेबलवर डोकं टेकून बसलेली, हताश दिसणारी नुपूरा. बेलाने पटकन जाऊन तिच्या डोक्यावर हात फिरवत तिला बोलतं केलं.

"काही विशेष नाही ग, चम्स!" नुपूरा तोंड वाकडं करत म्हणाली. ओह... आता बेलालाही वाईट वाटलं. नुपुरा आणि तिचा नवरा अभिषेक गेली तीन वर्ष बाळासाठी ट्राय करत होते पण नेहमी तिच्या वाट्याला हताशाच येत होती. एके काळी एकमेकांच्या प्रेमात डुंबणारे हे कपल आता त्यांच्यातलं प्रेम कुठेतरी हरवून बसलं होतं. दोघेही मान्य करत नव्हते पण बाळाच्या नादात ते एकमेकांना वेळ द्यायलाच विसरत होते. अभिषेकने त्याच्या आयटी फर्मच्या कामात स्वतःला हळूहळू चोवीस तास बुडवून घेतलं होतं. नुपूराच्या सोबतीला दिवसभर बेला असल्यामुळे तिला तिच्याशी तरी मोकळेपणाने बोलता येत होतं. नुपूरा मान्य करत नसली तरी बेलाला त्यांचं नातं तुटताना पाहवत नव्हतं. तरीही नुपूरचं दर महिन्याला आशेवर रहाणं आणि शेवटी मना शरीराने तुटून जाणं तिला सारखं दिसत होतं. आजही ती इतकी डिप्रेस्ड दिसत होती की तिच्याकडून काम करून घेणं बेलाला क्रूरपणा वाटला. म्हणून लगेच उबर बोलावून तिने नुपूराला घरी जाऊन आराम करायला सांगितलं होतं.

त्यानंतर सेमिनार मधल्या गर्दीची किरकिर आणि नंतर उगवलेला हा! तिचे डोळे हळूच त्याच्यावर जाऊन स्थिरावले. त्याचे सिल्की डार्क ब्राऊन सरळ केस आणि स्टबल, त्यातून दिसणारी लोण्याचा गोळा सहज कापेल अशी करकरीत जॉ लाईन, हनुवटीवरचा खड्डा, पातळ जिवणी.. ओह गॉड. त्याचे डोळे सोडून बाकी गोष्टी तिने पहिल्यांदाच नोटीस केल्या. नक्की हा करत काय असेल, सेल्सवाला असावा तर त्याचे कपडे खूपच साधे आहेत, जॅकेट तसं वापरलेलं दिसतंय, जीन्स आणि टी तर काय सुट्टीवर असलेला कुणीही घालेल. पण 'ला बेला' मध्ये लंच करतो आहे म्हणजे इन्कम तरी चांगला असणार...

"ओळखलं नाहीस ना त्याला?" रिसेप्शन काउंटरला टेकून तिच्या चेहऱ्यासमोर चुटकी वाजवत संजीव म्हणाला.

"कोण?" ती मोठ्या मेहनतीने संजीवकडे लक्ष वळवत म्हणाली.

"दिवाण." तरीही तिला क्लिक न झाल्याचं पाहून तो पुढे म्हणाला. "असीम दिवाण."

असीम दिवाण.. तिच्या डोक्यात गोंधळ माजला. नाव ओळखीचं आहे पण आठवत का नाहीये... आणि अचानक तिच्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पडला. बारावी कॉमर्स बी डिव्हिजनचा वर्ग, अठरा वर्षांची बेला, ज्युनियर कॉलेजची क्वीन बी आणि तो! लगेच तिचा चेहरा उतरला, शिट! कशाला आठवलं..

"हम्म, असीम दिवाण..." ती श्वास सोडत त्याच्याकडे पहात स्वतःशीच म्हणाली.

"तोच तो. त्याला कशी काय विसरलीस तू?" संजीव म्हणाला.

आतापर्यंत खरंच विसरलीच होती ती. कदाचित नकोशी आठवण आपण खोडून खोडून नाहीशी करतो तसंच काहीसं. पण कितीही खोडलं तरी तरी तो ओबडधोबड चरा तसाच राहतो खाली. त्याचा तो मखमली आवाज आणि बुडून जावेसे वाटायला लावणारे दुःखी घारे डोळे तिच्या मनात खोलवर कुठेतरी काट्यासारखे रुतून बसले होते.

"इथेच राहायचा ना तो?" संजीवने पुन्हा विचारले.

तिला आठवत होती हॉटेल मॅनेजमेंट इन्स्टिट्यूटच्या आधीची तिची कॉमर्सची दोन वर्षे. तिचा भाऊ ऑलरेडी वडिलांना हॉटेल बिझनेसमध्ये जॉईन झाला होता त्यामुळे फायनान्स सांभाळायला घरात एक सीए असावा अशी त्यांची इच्छा होती. पण बारावीतच बेलाला कळून चुकलं की लेजर एन्ट्री चुकवून डोळ्यातून पाणी काढण्यापेक्षा कांदा चिरताना डोळ्यातून आलेलं पाणी आवडतंय आपल्याला. त्यामुळे बारावीनंतर हट्टाने तिने हॉटेल मॅनेजमेंटला ऍडमिशन घेतली.

पण अकरावी-बारावीतली बेला इनामदार? ओह, शी वॉज वाईल्ड! आता तिला तेव्हाच्या वागण्याबद्दल अगदी लाजिरवाणे वाटत असले तरी तेव्हा तिचा आत्मविश्वास अगदी ओसंडून वहात होता. तिच्या वयाच्या बाकी मुलींपेक्षा ती खूप अट्रॅक्टिव्ह होती. तिचा क्युट चेहरा, उंची, कर्व्ही फिगर आणि स्मार्ट ड्रेसिंग सेन्समुळे वर्गातली, बाहेरची बरीचशी मुलं तिच्यावर फिदा होती आणि त्यांच्याशी फ्लर्ट करून आपण त्यांच्याकडून सगळी कामं करून घेऊ शकतो हे तिला कधीच कळलं होतं. याचमुळे वर्गातल्या बऱ्याचश्या मुलीही तिच्यावर जेलस होत्या. जवळपास सगळी मेल पॉप्युलेशन तिच्या मागे होती फक्त एक सोडून - असीम दिवाण!

अर्धी सेमिस्टर संपता संपता असीम त्यांच्या वर्गात आला. तो सायन्सला होता आणि एक वर्ष गॅप घेऊन आता कॉमर्सला आला वगैरे चर्चा तिच्या कानावर होत्या. पण मोठी न्युज म्हणजे मराठी, हिंदी नाटक, चित्रपट, टीव्हीवरचे प्रसिद्ध ऍक्टर विक्रम दिवाण यांचा तो मुलगा होता. एक दशक प्रचंड प्रसिद्धीच्या शिखरावर असणारा माणूस हल्ली जरा साईड ऍक्टरच्या रोल्समध्ये आला होता तरीही त्यांचं खूप नाव होतं. असीम आल्यापासून त्याच्याशी जवळीक दाखवण्याची मुलींच्यात जणू स्पर्धाच सुरू होती. मग त्यात तीही मागे कशी राहील. संधी मिळेल तिथे ती त्याच्याशी बोलण्याचा, फ्लर्ट करण्याचा प्रयत्न करत होती. पण असीम त्या सगळ्यांपेक्षा काहीतरी वेगळाच होता. नेहमी एकटा बास्केटबॉल खेळत असायचा नाहीतर लायब्ररीत काही वाचत बसलेला असायचा. नक्की तो बाकी क्राऊडपेक्षा स्वतःला ग्रेट समजत असणार.  "छोड यार, वो तुम्हे घास नही डालनेवाला" म्हणून मोनाने तिला मारलेला टॉन्ट काही ती विसरू शकत नव्हती. डिसेंबरमध्ये त्यांची सेंडऑफ पार्टी होती त्यात हा माझा बॉयफ्रेंड म्हणून तिला मिरवायचंच होतं. म्हणून ती प्रयत्न करायला गेली आणि ती घटना झाली ज्यामुळे ती प्रयत्न करून हे सगळं विसरून गेली होती...

शिट! त्याच्याही हे सगळं लक्षात असेल का? आत्ता मला बघून तरी सगळं आठवलंच असेल. मला कसा काय विसरू शकतो हा, मला? तिचे विचार सैरभैर झाले होते. "तो तर बारावीनंतर शिकायला दिल्ली NLU मध्ये होता ना? सुप्रीम कोर्ट लॉयर वगैरे झाला असेल आता. वडिलांना भेटायला आला असेल इथे." भूतकाळातून बाहेर पडायला म्हणून तिने काढायचा म्हणून विषय काढला.

"गॉड! केवढी नाईव्ह आहेस तू.." संजीव मान हलवत म्हणाला. "त्याच्याबद्दल केवढं गॉसिप झालं होतं गावभर, तुला माहितीच नाही का? त्याच्या वडिलांनी त्याला तेव्हाच घराबाहेर काढलं होतं. आणि अर्थात ही बातमी दाबून टाकली होती."

"काहीही, अरे तो NLU मध्ये जाण्यासाठी इथून गेला ना.."

संजीवने इकडे तिकडे पहात जवळ कुणाला ऐकू जाणार नसल्याची खात्री केली आणि तिच्या कानाजवळ जात हळूच बोलायला लागला, "हो पण तेवढंच नाहीये ते. त्याला घराबाहेर का हाकललं होतं ते माहितीये का, त्याला त्याच्या सावत्र आईबरोबर रेड हँडेड नको त्या अवस्थेत पकडलं होतं त्याच्या वडिलांनी. ती अवंतिका नाही का, स्मॉल टाइम हिरोईन. दिवाणांपेक्षा पंधरा वीस वर्षांनी लहान होती ती!"

"क्काय??" ऑलमोस्ट ओरडता ओरडता तिने तोंडावर हात ठेवला. तिच्या पोटात ढवळून आलं.
काय माणूस आहे हा! तिच्याबरोबर जे झालं त्याबद्दल राग होताच पण हे ऐकून हा असा वेगळा काही प्रकार असेल किंवा तो हे असं काही करू शकेल हे तिला स्वप्नातही वाटलं नव्हतं. एवढं करून पुन्हा त्याच गावात यायची हिंमत करतो हा, शी! तिने त्याच्याकडे रागाने पाहिलं तर तो हातात एस्प्रेसोचा कप धरून, शेजारच्या टेबलावरच्या मुलीकडे झुकून तिच्याशी हसत काहीतरी बोलत होता.

तिने संजीवकडे बघून मान हलवली.
"मग तू एवढं काय बोलत होतास त्याच्याशी?"

"सेम टेबलवर बसलोय तर काहीतरी बोलायला हवं ना, असंच टाईमपास काही बोललो. एनिवे, मी निघतो आता. बिल पे केलंय. ऑलीला सांग, तिरामीसू भन्नाट होतं नेहमीप्रमाणेच." तो लॅपटॉप सॅक पाठीवर चढवत म्हणाला.

"थँक्स, सांगते ऑलीला. खूष होईल. चल सी या" म्हणत तिने हात हलवला.

संजीव दाराबाहेर जाताच ती एक मोठा निश्वास टाकून धपकन खुर्चीत बसली. आज दिवसभराचे श्रम आणि वाईट बातम्यांमुळे ती मना-शरीराने अतिशय थकून गेली होती. लंच संपवून बरीच गर्दी कमी झाली होती. आता घरी जाऊन आधी गरम शावर आणि काहीतरी कंफर्ट फूड खाऊन निदान दहा तासांची झोप तिला हवीच होती. आजची संध्याकाळ नुपूर एकटी मॅनेज करू शकेल.

हेड शेफ ऑल्विनला ग्रोसरीबद्दल सांगायला ती किचनच्या दिशेने निघाली होती पण न राहवून शेवटी तिने त्याच्याकडे पाहिलेच, ओह शिट! तो लंच संपवून तिच्या दिशेनेच येत होता. ती पटकन वळून पलीकडेच असलेल्या वॉशरूममध्ये शिरली. तिला त्याला अजिबात फेस करायचे नव्हते. ना इथे, ना कुठेच. बराच वेळ धडधडत्या छातीने टॉयलेट सीटवर बसून राहिल्यावर शेवटी ती उठून, हात धुवून बाहेर आली तेव्हा तो कुठेच दिसत नव्हता.

चेहऱ्यावर सुटकेचं हसू वागवत ती किचनकडे निघाली तोच सनाने तिला थांबवलं.

"मॅम, ये टेबल फिफ्टीन पर जो सर बैठे थे उन्होने आपके लिए दिया है" म्हणत तिने एक लहानसे मस्टर्ड यलो एन्व्हलप बेलाच्या हातात दिले.

वर निळ्या शाईने 'मूर्ख, छपरी आणि अतिशहाण्या माणसाकडून' असे सुंदर  हस्ताक्षरात लिहिले होते.  शिट्! ती किती मोठ्या आवाजात बोलली होती ते आता तिच्या लक्षात आले. आणि तो तिला विसरला नाही हेही...

भाग ३

भाग २

एन्व्हलप बघून तिला धक्काच बसला. आता मला चिट्ठी लिहिण्यासारखं काय आहे आमच्यात? का ही माणसं जवळीक करायला बघतात उगाच? की हा अजूनही जाईल तिथे असाच बायकांवर चान्स मारत असतो देव जाणे.. एकदा तिच्या मनात तसंच एन्व्हलप फाडून कचऱ्यात टाकायचा विचारही आला पण तिच्यातल्या उत्सुकतेने त्याच्यावर मात केली. असून असं काय असणार त्यात, बाँब तर नक्कीच नसेल. विचार थांबवत शांतपणे तिने एन्व्हलप उघडलं. आत पांढरी शुभ्र, गोलाकार आणि वर निळ्या शाईत 'White Elite' मोनोग्राम असलेली दोन तिकिटे!

'Asymmetric'
by A. Diwan
tuesday - thursday - saturday
16th - 18th - 20th July 2019
7.30 p.m.

मागच्या बाजूला tuesday 16 ला गोल करून  खाली बारीक इटॅलिक्समध्ये complementary स्टॅम्प होता. तिला एकदम संजीवचं म्हणणं आठवलं. <<सध्या एका कमिडियनचे गिग्ज सुरू आहेत. फारच ऐकलंय त्याबद्दल. उद्याच आहे संध्याकाळी.>> ओह माय गॉड... तो कमीडियन असीम आहे! काय संबंध? तो तर वकील आहे. कॉलेजमध्ये तरी त्याने कधी काही जोक केलेला आठवत नाही, हां म्हणजे प्रत्येक गोष्टीवर त्याचे सारकॅस्टिक रिमार्क्स सोडून. म्हणजे तिने नावं ठेवलेला कमीडियन तोच होता तर. पण हा मला कॉम्प्लिमेंटरी तिकिटं का आणि कश्यासाठी देतोय? तिला प्रश्न पडला आणि तेव्हाच तिला तो कश्या टाइपचा माणूस आहे ते आणि त्यांच्यातलं शेवटचं कडू संभाषण आठवलं...

तिकिटं तिने कोणाला तरी देऊ म्हणून तिथेच ड्रॉवरमध्ये ठेवली, काही झालं तरी ती स्वतः तो शो बघायला जाणार नव्हती. कालची गोष्ट ऐकल्यावर तर तिला त्याचं तोंड बघायची अजिबातच इच्छा नव्हती. सकाळी नुपूराला काहीतरी सांगताना कॅज्युअली ती तिकिटांबद्दल बोलून गेली .

"असीम दिवाण! Wow!! मला बघायचाय त्याचा शो. केवढं कौतुक ऐकलंय लोकांकडून, सध्या खूप फेमस आहे हां तो". नुपुरा खूप दिवसांनी नेहमीसारख्या बबली मूडमध्ये येऊन बोलत होती.

"अग मग जा की तू आणि अभिषेक. आजचाच शो आहे." बेला आनंदाने म्हणाली.

पण लगेच नुपूराचा चेहरा विझल्यासारखा झाला. "अभिषेक नाही येणार ग, त्याचा नऊ-दहा वाजेपर्यंत क्लायंट कॉल असतो. त्यातून आज वर्किंग डे आहे. तो नाही येऊ शकणार."

"अ ओ.. काय करूया मग, दुसऱ्या कोणाला तरी विचार."

"दुसऱ्या कोणापेक्षा तूच चल की. आपण दोघी मिळून किती दिवसात कुठे गेलो नाही. आणि अभि इतका बिझी असतो की कित्येक आठवड्यात आम्ही कुठेच बाहेर गेलो नाही. प्लीज येशील का तू? I would really love to go!

तिची विनवणी ऐकून बेलाला कसंतरी झालं.  आपण तरी का इतका ग्रज धरून बसतोय, निदान नुपूराला छान वाटेल म्हणून तरी जायला हवं. "अम्म, ओके! जाऊया आपण. दोघींचीच डेट! आणि नंतर सेकंड लेव्हलवर थिएटर कॅफे मध्ये कोल्ड कॉफी विथ आईस्क्रीम, कॉलेजमधल्या सारखी. किती बँडस यायचे ना तेव्हा व्हाईट एलिटमध्ये. आपल्या इथे असं इतकं मोठं पहिलंच थिएटर होतं ना हे, केवढं एन्जॉय केलंय आपण!"

येय! म्हणून नुपूराने लहान मुलांसारख्या टाळ्या वाजवल्या. "बघ तो अजून मोठा स्टार झाला तर आपल्याला मिरवता पण येईल आमचा क्लासमेट होता म्हणून. तो या फिल्डमध्ये कसा आला कोण जाणे. बारावीत तर तो बोर्डात आला होता दिल्लीला ऍडमिशन पण सहज झाली होती त्याची. एव्हाना शिकून काहीतरी खूप ग्रेट अचिव्ह केलं असेल असं वाटलं होतं मला. अर्थात तो ते यातपण करूच शकतो. हू नोज.." नुपूरा खूप दिवसांनी जुन्या नुपुरासारखी उत्साहाने बडबड करत होती.

बेलाने जायला होकार तर दिला होता पण आतून तिला धाकधूक होत होती. त्यातल्या त्यात एक बरंय की स्पॉटलाईटखाली तो असणार आहे आणि अंधाऱ्या प्रेक्षकांत ती. त्यामुळे त्याला कुठलं कळायला आपल्याला कोण बघतेय ते. चिल! म्हणून स्वतःलाच समजावून तिला जरा हलकं वाटलं. व्हाईट एलिटमध्ये पोहोचून सीट्स शोधताना पुन्हा तिला छातीत धडधड जाणवत होती पण एकीकडे शो कसा असेल याची उत्सुकताही होती. "येस्स सुरू होतंय.." लाईट्स कमी होताना नुपूर तिचा हात घट्ट धरून तिच्या कानात कुजबुजली तेव्हा तिला तिथून पळून जावंसं वाटत होतं. पण ती खुर्चीच्या पाठीला घट्ट पाठ टेकून शांत बसली. शेजारच्या माणसाने लाईट्स डिम होतात तोच कराकरा चिप्स खायला सुरूवात केली.

"ओह माय गॉड! हा असीम आहे? एवढा हंक कधी झाला??" नुपूर तिचा हात घट्ट धरत जवळजवळ ओरडलीच. तिने एकदम दचकून समोर पाहिलं तर स्टेजवर स्पॉटलाईटखाली, हातात माईक धरून असीम उभा होता. पॉलिश केलेले ब्लॅक लेदर शूज, ब्लॅक ट्रावझर्स, टक इन केलेला व्हाईट शर्ट आणि वर परफेक्ट फिटिंगचे ब्लॅक डिनर जॅकेट. लाईटमुळे त्याचे रेशमी केस आणि डोळे चमकत होते. कॉलेजपेक्षा आता तो खूपच वेगळा दिसत होता. कॉलेजमधला उंच, जवळपास लुकडा टीनेजर ते आता व्यवस्थित मसल्स कमावलेला, रुंद खांद्यांचा पुरुष हा मोठाच फरक होता. पडदा वर झाल्या झाल्या टाळ्यांचा इतका प्रचंड पाऊस पडला की तो बराच फेमस आहे हे तिला मान्यच करावं लागलं.

सुरुवातच त्याने स्वतःवर जोक्स करण्यापासून केली. तो इतक्या गंभीर चेहऱ्याने इतकं विनोदी बोलत होता की तिने न हसायचं ठरवूनसुद्धा तिला हसू कंट्रोल होत नव्हते. मध्येच तिच्या दिशेला तोंड करून तो बोलायला लागला तेव्हा आपण याला दिसत तर नसू म्हणून पटकन तिला भीती वाटली पण त्याने बोलणं सुरू ठेवलं,
“बाय द टाइम अ मॅन इज वाइज इनफ टू वॉच हिज स्टेप, ही'ज टू ओल्ड टू गो एनीव्हेर.”

आता ती रिलॅक्स होऊन बाकीच्यांबरोबर हसायला लागली. शो अगदी नावाप्रमाणे असिमेट्रिक होता. काही जोक्स, काही किस्से, गोष्टी, मिमिक्री सगळं काही होतं. आजूबाजूला घडणाऱ्या घटना, गव्हर्नमेंट, लोकांचे एकमेकांशी वागणे, त्यातला दुटप्पीपणा आणि उपरोध या सगळ्यांना स्पर्श करत तो लोकांना हसवत होता. पंच लाईननंतर गंभीर चेहऱ्याने तो अशी काहीतरी छोटीशी टिप्पणी करायचा की हशा दुप्पट वाढे. उदा. आत्ताच तो म्हणाला, "समवन स्टोल माय मायक्रोसॉफ्ट ऑफिस अँड दे आर गॉना पे. यू हॅव माय वर्ड!!" आणि पुढे शांतपणे म्हणे " आय एम एक्सेलिंग ऍट दीज जोक्स!" तिने हसत नुपूरकडे पाहिले तर ती खूप एन्जॉय करत होती. मध्येच काही रेस्ट्रॉंट जोक्स 'ला बेला' मधल्या त्या सेमिनारवाल्या लोकांवर बेतलेले तिला जाणवले. दीड तास कसा गेला काही कळलंच नाही. शिट्ट्या आणि टाळ्यांच्या गजरात त्याने प्रेक्षकांचे आभार मानले आणि पडदा पडला.

वर कॅफेत जाऊन गर्दी व्हायच्या आत नुपूराने पटकन टेबल पकडले आणि ती कॉफी आणायला गेली. तिच्या डोक्यात सारखे असीमचेच विचार घोळत होते. संजीवने सांगितलेली गोष्ट खरी असेल का...  अचानक एसीच्या ब्लास्टमुळे तिच्या अंगावर काटा आला. आधीच तिच्या स्लीव्हलेस, मरून लिननच्या रॅप ड्रेसमुळे तिला थंडी वाजत होती. आज नेमकी ती श्रग आणि स्कार्फ दोन्ही विसरून आली होती. कोल्ड कॉफी विथ आईस्क्रीमss ऐकून तिने काउंटर वरून ग्लास उचलले आणि ते दोन उंच ग्लास दोन्ही हातात वर धरून गर्दीतून वाट काढायला सुरुवात केली. तिला हील्समुळे गुळगुळीत टाइल्सवर पटापट चालताही येत नव्हते तेवढ्यात तिला नुपूराचा आवाज आला, "ती बघ! आलीच..." तिने आवाजाच्या दिशेने पाहिले तर तिच्याकडे पाठ करून नुपूरासमोरच्या खुर्चीत, टेबलवर तिचे हात हातात घेऊन कोणीतरी बसलं होतं. ते लेदर जॅकेट आणि जरा विस्कटलेले ग्लॉसी केस आता तरी ती विसरणं शक्य नव्हतं.

भाग ४

भाग ३

अर्र, हा कुठून आला आता इथे. नको ते लोकच का येतात माझ्या वाट्याला.. नक्कीच हा टोटल फ्लर्ट आहे. ही नुपूर इतकी येडीय ना, असेल तो मोठा चार्मिंग म्हणून एवढं काय ऐकतेय त्याचं. अगदी पपी आईज करून बघतेय त्याच्याकडे. काल ती त्याच्या शेजारी बसलेली मुलगीही अशीच वेडी झाली होती. नुपूरचं ते छोटंसं मंगळसूत्र दिसलंच असेल याला, तरीही? शी! काही करून नुपूराला यांच्यापासून लांब ठेवलं पाहिजे. डोक्यात सतराशे साठ विचार डोकावून गेल्यावर ती ताठ मानेने पटकन टेबलाजवळ पोहोचली. तिला पाहून नुपूराने पटकन हात टेबलवरून काढले पण तिच्या डोळ्यातली एक्साइटमेंट नाहीशी झाली नव्हती.

"बेल्स, मला कोण भेटलं बघ!" उत्साहात नुपूरा म्हणाली.

हूं! दिसतंय.. म्हणून मनातल्या मनात तिने नाक मुरडलं. तेवढ्यात असीम उठून तिच्याकडे बघत उभा राहिला. ओह रिस्पेक्ट! किती खोटं वागतोय हा. ती त्याच्याकडे तिरपा कटाक्ष टाकून मान हलवून मिस्टर दिवाण! एवढंच म्हणाली. तेव्हाच तो तिच्याकडे किंचित हसून बघत "हाय बेल्स!" म्हणाला. तेवढ्या दोन शब्दांनी तिचं मन ढवळून निघालं, गाल रागाने लाल झाले आणि इतका वेळ असलेला कूलपणाचा मुखवटा गळून पडला.

ही मधली सगळी वर्ष पुसली जाऊन ती पुन्हा एकदा अठरा वर्षांची झाली आणि कॉलेजच्या पव्हीलीयन समोर त्याच्यावर चिडून निघून जाणाऱ्या तिला थांबवत तिच्या हातावर त्याची पकड घट्ट होत होती.

"मला बोलायचं आहे तुझ्याशी" तो शांतपणे म्हणाला.

"मला तुझ्याशी बोलायची इच्छा नाहीये. ना मला सांगण्यासारखं तुझ्याकडे काही आहे." ती रागातच दात चावत म्हणाली.

"कमॉन बेल्स..

"बेल्स?" आता तिच्या कपाळाची शीर ताडताड उडत होती. " चुकूनही हे नाव काढू नको. फक्त माझे फ्रेंड्स हे म्हणू शकतात. तुझ्यासाठी मी फक्त बेला आहे किंवा मिस इनामदार." त्याचा हात झिडकारून ती तिथून थरथरत्या पायांनी कशीबशी पळून गेली होती. त्यानंतर तिला त्याचं तोंडही बघायचं नव्हतं पण कॉलेजच्या वेगवेगळ्या फंक्शन, इव्हेंट्समुळे ते समोरासमोर येत राहिले आणि तो प्रत्येक वेळी तिला 'हाय बेल्स' म्हणत राहिला.

"दे इकडे, मी ठेवतो" म्हणत अलगद त्याने ग्लास तिच्या ग्लासवर घट्ट वळलेल्या हातातून काढून टेबलवर ठेवले. त्याचा आवाज, बोलणं आदराचंच होतं पण त्याच्या डोळ्यात खोल कुठेतरी एक मिश्किल चमक होती.

त्याला लक्षात होतं, हा सगळा वेळ त्याला माहिती होतं, मीच ती बेला आहे म्हणून. ला बेला मध्ये माझ्याशी बोलतानाही त्याला माहित होतं... ह्या विचारांच्या गर्दीत देखील 'तो मला विसरू शकला नाही' हा विचार तिच्या मनात पटकन लकाकून गेला.

"मिस्टर दिवाण??" नुपुरा थक्क होऊन विचारत होती. "असं का इतकं फॉर्मल बोलतेयस बेला? आपण एकत्र होतो कॉलेजमध्ये.."

झालं. ही पण लगेच झाली इम्प्रेस. काय गरज होती एवढ्या गप्पा मारत बसायची. मला नाही बोलायचं याच्याशी.. विचार करतच ती खुर्ची ओढून बसली.

"ऍक्चुली आम्ही काल दुपारीच भेटलोय, मी ला बेला वितामध्ये लंच केला." असीम शांतपणे म्हणाला.

"काय? तू सांगितलं नाहीस मला बेला.." नुपुराने डोळे बारीक करून तिला विचारलं.

"निघून गेलं ग डोक्यातनं, आणि मी त्याला ओळखलंही नव्हतं." ती मुद्दाम म्हणाली. आता एवढ्या फेमस, जिकडेतिकडे मुली गळ्यात पडणाऱ्या माणसाला एक मुलगी असं म्हणते म्हणजे हा आता चिडून काहीतरी बोलणार, म्हणून ऐकायला ती तयार राहिली.

"हो, मला जाणवलं ते." तो शांतपणे तिच्या डोळ्यात पहात म्हणाला. काही सेकंद त्यांची नजर एकमेकांत इतकी गुंतून राहिली जसे काही ते बाकी गजबजाटापासून दूर एखाद्या बुडबुड्यात आहेत. नुपूरा आणि बाकी सगळेच त्यांना दिसेनासे झाले होते. "आणि तिचं कोणाशी तरी बोलणं इतकं इंटरेस्टिंग होतं की मी ओळख सांगायलाच विसरलो." तो भानावर येत पुढे म्हणाला.

तिने पटकन खाली बघत चमच्याने वनिला आईस्क्रीमचा एक मोठा लपका तोडून तोंडात टाकला. शिट! नशीब याने फक्त सुरुवातीचं बोलणंच ऐकलं, जाता जाता संजीव जे बोलला ते काही ऐकू गेलं नसेल.

"दुसऱ्याचं बोलणं चोरून ऐकणाऱ्याला काय म्हणतात माहितीये ना.." ती त्याच्याकडे न पाहता थंड होऊन जड झालेल्या जीभेने म्हणाली.

"चोरून? अख्ख्या रेस्ट्रॉंटने ऐकलं असेल ते बोलणं." तो हळू आवाजात म्हणाला तरी त्यातला आव्हानात्मक सूर तिला जाणवला.

"प्च, तुम्ही हे कशाबद्दल बोलताय हे कळू शकेल का मला?" त्यांच्या बॅक अँड फोर्थला वैतागून शेवटी नुपूराने विचारलं.

"मी संजूला माझा कमीडिअन्सबद्दलचा ओपिनियन सांगत होते.." तिने सुरुवात केली.

"क्रिटिकल ओपिनियन!" तो मधेच म्हणाला.

त्याच्याकडे रागाने बघत ती पुढे बोलत राहिली, "इन जनरल, मला हे पॉप्युलर कमीडियन्स आवडत नाहीत. तेच ते जुने जोक्स, रेसिस्ट, सेक्सिस्ट किंवा बॉडी शेमिंग करणारे रिमार्क्स नाहीतर क्रॉस ड्रेसिंग केलेले पुरुष हे सोडून काही वेगळं नसतंच. मला लिटरली ऑफेन्सिव्ह वाटतं ते सगळं."

"पण तू असीमच्या शोबद्दल असं म्हणू शकत नाहीस. बाकी सगळ्या लोकांइतकीच जोरजोरात हसत होतीस तू. मी पाहिलंय!" नुपूरा हसतच म्हणाली.

थँक्स बडी! म्हणत तिने मनातल्या मनात कपाळावर हात मारला. तिने पटकन असीमकडे तिरक्या नजरेने पाहिलं, तिला अपेक्षा होती की तो जिंकल्याच्या अविर्भावात घमेंडखोर हसत असेल पण चक्क तो लक्ष देऊन व्यवस्थित ऐकून घेत होता. तिचा कटाक्ष जाणवून त्याने भुवया उंचावून तिच्याकडे पाहिले.

"आज मी खरं तर चांगल्या अर्थाने सरप्राईज्ड होते" तिच्या तोंडून हे वाक्य बाहेर पडल्यावर ते किती रूड वाटेल हे जाणवून ती प्रामाणिकपणे पुढे बोलत होती." मी खरंच शो खूप एन्जॉय केला. एक्स्ट्रीमली विटी अँड रिफ्रेशिंग! खूप दिवसांनी एवढी हसले असेन."  शेवटच्या शब्दावर तिने एकदम अडखळून आवंढा गिळला. त्याचं ते चार्मिंग हसू तिलाही अफेक्ट करत होतं तर!

"थँक्स फॉर द कॉम्प्लिमेंट्स, स्पेशली तुझ्यासारख्या कॉमेडी न आवडणाऱ्या व्यक्तीकडून येतात तेव्हा बरं वाटतं." तो म्हणाला.

"कॉम्प्लिमेंट नाही, कॉम्प्लिमेंट्स बऱ्याचदा खोट्या, समोरच्याला छान वाटावं म्हणून दिलेल्या असतात. मी जेन्यूइनली मला जे वाटलं ते सांगितलं." ती जरा रागाने म्हणाली. पण हे खरंच जेन्यूईन आहे का बेला? तिचं दुसरं मन म्हणालं. तिने कित्येक वर्षात कुठलाही लाईव्ह गिग इतका एन्जॉय केला नव्हता. सगळ्याच गोष्टी इतक्या परफेक्ट आणि जोक्स इतके इंटेलिजेंटली प्लेस्ड होते की चूक काढायला काही जागाच नव्हती. असीम दिवाण वॉज जस्ट ग्लोरियस! पण अर्थातच हे सगळं ती त्याच्याकडे कबूल करणार नव्हती.

"म्हणूनच तुझ्या कॉमेंट्सची व्हॅल्यू जास्त आहे. शो बिझनेसमध्ये खोटारडे आणि गोडबोले लोक क्षणोक्षणी भेटत असतात. त्यामुळे प्रामाणिक मत लगेच समजतं. थँक्स!" तो विस्कटलेले केस जरा स्मूद करत पुन्हा तेच खोल श्वास घ्यायला लावणारं स्माईल देत म्हणाला. "मग आता तरी फर्स्ट नेम बेसिसवर येऊ शकतो का आपण?" त्याने विचारलं.

"नो पेट नेम्स! नो बेल्स! ओन्ली फर्स्ट नेम्स, असीम" ती म्हणाली. त्याच क्षणी आपण त्याच्या चार्मला खूपच बळी पडतोय हे जाणवून तिने विषय बदलला. " मग? परत येऊन काही बदल जाणवले का शहरात?"

"बदल बरेच आहेत, सिमेंटचं जंगल वाढलं. बकालपणा वाढला. ट्रॅफिक वाढलं. रस्त्यातले खड्डे तसेच आहेत. लहानपणी ज्या जागा आपल्याला खूप ग्रँड वाटतात त्या मोठेपणी पुन्हा तिथे गेलं की खूप लहान वाटायला लागतात.. हो पण नवी रेस्ट्राँट्स खरंच खूप चांगली आहेत" तो नुपूराला डोळा मारत म्हणाला.

ओह नो, हा नुपूरावर खरंच लाईन मारतोय की काय, तिने मुद्दाम पुढचा प्रश्न विचारला. " तू कॉलेजला असताना इथे आला असशील की बऱ्याचदा. बाबांना भेटायला?"

एकदम त्याच्या चेहऱ्यावरचा आनंद नाहीसा झाला. त्याचे लालसर झालेले गाल, आवळलेला जबडा आणि काही सेकंद घट्ट बंद केलेल्या पापण्या वेगळी गोष्ट सांगत होते. तरी डोळे उघडून तो कॅज्यूअली म्हणाला, " नाही, दिल्लीला गेल्यापासून मी हा पहिल्यांदा येतोय इथे."

म्हणजे संजीवने सांगितलेली गोष्ट खरी होती तर. तिच्या मनात पुन्हा त्याची जुनी प्रतिमा जागृत झाली. नुपूराला खरंच याच्यापासून लांब ठेवायला हवं.

"आता इथून कुठे दौरा तुझा?" ती विचित्र शांतता भंग करत नुपूराने विचारलं.

"शनिवारपर्यंत इथेच आहे. रविवारी दुपारी कलकत्ता, मग दिल्ली नंतर दोन दिवस इंदोरपण आहे आणि मग घर!" तो जरा खुलून म्हणाला.

"आणि ते घर कुठे?" आणि "बापरे, टफ आहे ना एवढं ट्रॅव्हलिंग.." बेला आणि नुपूरा एकदमच म्हणाल्या.

"इतकंही टफ नाहीये, यात समाधान जास्त आहे. लॉ प्रॅक्टीसमध्ये मला मजा येत नव्हती. दिस इज व्हॉट आय लव्ह! फक्त हॉटेल्समध्ये राहून बोर होतं, मला माझी पुस्तकं, झाडं लागतात आजूबाजूला. मुंबईच्या माझ्या फ्लॅटमध्ये फार जागा नाहीय पण हॉटेल्समध्ये राहण्यापेक्षा आवडतं मला घरी राहायला." शेवटचं वाक्य तो बेलाकडे पहात तिच्या प्रश्नाचं उत्तर देत म्हणाला.

"आणि लग्न, बायको, मुलं?" नुपुरचे प्रश्न संपत नव्हते. बेलाने तिच्याकडे डोळे मोठे करून बघितलं.

"कमॉन, अश्या प्रिमाईसमध्ये कोण मुलगी लग्न करेल माझ्याशी. तूच शोधून दे कोणीतरी" तो मिश्किल हसत म्हणाला.

बरोबर तुला सूट होतंय ते. खलाश्यासारखं प्रत्येक पोर्टमध्ये एक प्रेमपात्र असेल तुझं, बेला मनात म्हणाली.

"ओह गॉड बेला, अभि आला असेल एव्हाना. मला निघायला हवं. तू टेन्शन नको घेऊ, मी जाईन ऑटोने. कॅब येण्याइतका वेळ नाहीये आता." अचानक आठवण होऊन नुपूरा म्हणाली.

"मी तुला ड्रॉप करू शकतो, तसंही माझं हॉटेल तुझ्या घराजवळच आहे." असीम पटकन म्हणाला.

जरा जास्तच पटकन. माझ्या मैत्रिणीच्या जवळ कसा जातो बघतेच म्हणून बेलाने नुपूरचा हात धरला. "मी तुला घेऊन आलेय, तुला ड्रॉपपण मीच करणार, कळलं? मी ही निघतेच आहे तसंही." पर्समधून किल्ल्या बाहेर काढत ती म्हणाली.

"अरे पण तू इतकी उलटी फेरी मारून का जातेस, मी सोडतो तिला. माझ्या रस्त्यातच आहे."

आता असीमच्या नजरेत तिला आव्हान दिसत होतं. दोघी कुठे राहतो तेही माहिती आहे याला. इतक्याशा वेळात काय काय काढून घेतलंय याने नुपूराकडून? बघतेच आता. "त्याची काही गरज नाही, मी सोडेन तिला." ती मोठ्याने म्हणाली.

"अरेss ए! काय चाललंय लहान मुलांसारखं! काय ते ठरवा दोघानी. मी वॉशरूमला जाऊन येते." म्हणून नुपूरा उठली. तेवढ्यात असीम उठून "मी खाली पार्किंगमध्ये तुझ्यासाठी थांबतो" म्हणून जिन्यात गेलासुद्धा. हेय,थांब थांब म्हणत बेला तिच्या हिल्समुळे शक्य होईल तितकं पळत त्याच्यामागे गेली. लिफ्टची गर्दी पाहून तो अर्धा जिना उतरलासुद्धा होता. थँकफुली जिन्यात तरी कोणी नव्हतं. तिने धापा टाकत त्याला गाठलं.

"नक्की प्रॉब्लेम काय आहे बेल्स?" तो हाताची घडी घालून भिंतीला टेकून उभा होता.

"प्रॉब्लेम तू आहेस!" ती रेलिंगला धरून थांबत खोल श्वास घेत म्हणाली. तिचा राग आता उतू जायला लागला होता.

"मी??"

"हो तूच. नुपूर इज हॅपीली मॅरीड! तूझ्यासारख्या कुणीतरी येऊन तिचं मॅरीड लाईफ खराब केलेलं मला अजिबात चालणार नाही. तिच्या मागे लागू नको, दुसरी कोणीतरी शोध जा." चिडून लालेलाल होत ती म्हणाली.

"तू?" मखमली आवाजात बोललेल्या त्या एकाच शब्दाने ती टोटली ब्लॅंक झाली. तिचे पाय थरथरायला लागले पण सावरून ती त्याला उत्तर देणार तेवढ्यात तो पुढे म्हणाला, "तू जेलस आहेस का बेला?"

"जेलस?"

"हो कारण आधी कधी तू मनात येईल ते विचारायला लाजत नव्हतीस. आताही तू विचारू शकतेस, बोलून टाक."

विचारून टाक? कशाबद्दल बोलतोय हा? ती विचार करेपर्यंत ती कशी अडखळली हे तिलाही कळले नाही. त्याने पटकन पुढे होऊन तिचे दोन्ही दंड धरले आणि ती हील्स अडकून पडत असताना तिला सावरून जवळ ओढले. ओढाताणीत तिच्याही नकळत ती अलगद त्याच्या मिठीत शिरली होती.

क्रमशः

त्याच्या इतक्या जवळ गेल्याची जाणीव तिला काही वेळाने झाली तेव्हा त्याच्या अंगाची ऊब,  त्याच्या जॅकेटचा थोडा लेदरी, थोडा वूडी गंध आणि त्याच्या डबलमिंटचा रिफ्रेशिंग वास तिच्या नाकात शिरला. त्याच्या उष्ण श्वासांची आवर्तने तिच्या केसांमध्ये तिला जाणवत होती. तिने डोळे मिटून त्याच्या छातीवर डोके टेकले पण हे पुढे कुठे जाणार ते लक्षात येऊन ती मुद्दाम हळूच ओह.. निखिल, स्टॉप इट.. म्हणून कुजबुजली. अचानक अंगावर पाल पडल्यासारखं त्याने तिला मिठीतून ढकलून बाजूला केलं. पुन्हा मघासारखेच त्याचे डोळे थंड रागाने तिच्यावर रोखलेले होते. ओठ मुडपून त्यांची एक सरळ रेष झाली होती. ती काही बोलणार इतक्यात नुपुराची हाक ऐकू आली आणि तो जिन्यात वर बघून गोड हसला. आत्ता एवढा चिडलेला असताना लगेच इतकं खोटं हसतो आहे! शेवटी अभिनय रक्तातच आहे याच्या. कमीडियन म्हणून फसला तर अ‍ॅक्टिंग नक्कीच करू शकतो हा.. ती मनात म्हणाली.

"काय ठरलं मग?" नुपूरा धडाधड जिना उतरून खाली आली.

"हो ठरलं. मीच सोडतोय तुला, म्हणजे बेलाला परत उलट ड्राइव्ह करून जायचा त्रास नको. तसाही खूप उशीर झालाय आता." तो बेलाकडे बघत म्हणाला.

"गुड! सी यू टूमॉरो बेला, मजा आली आज" म्हणून नुपूराने तिला खांद्यावर हात टाकून बाय केलं."

"बरं, नीट जा. बाय!" एवढंच ती म्हणू शकली.

"सी यू बेल्स, परत भेटलो की आपलं इंटरेस्टिंग कॉन्व्हर्सेशन कंटिन्यू करायचं आहे" तो तिच्याकडे रोखून बघत म्हणाला. परत भेटणारच नाही आपण... तीही त्याच्याकडे ते दोघे गाडीत बसेपर्यंत रोखून बघत राहिली.

नुपूराला त्याच्या तावडीतून काही करून सोडवायला हवं. जो माणूस आपल्या सावत्र आईबरोबर असं वागू शकतो त्याला कसल्याच लिमिट्स नसणार. नुपूराच्या मॅरिटल स्टेटसने त्याला काहीच फरक पडत नाही हे दिसतंच आहे. पण विचार करता करता तिला त्याचा स्पर्श आठवला आणि तिच्या अंगावर काटा आला. इतक्या वर्षात तिला बॉयफ्रेंड्स होतेच की, आत्ता निखिलही काही कमी अट्रॅक्टिव नव्हता पण त्याच्याबरोबर कधीही अशी जवळीक, असा स्पार्क तिला जाणवलाच नव्हता. तिला सावरणाऱ्या त्याच्या हातांच्या आठवणीत तिला कधी झोप लागली ते कळलंच नाही.

------

'ला बेला विता'मधली सकाळ आज बऱ्यापैकी संथ चालली होती. सकाळी आल्याआल्या नुपूराच्या डोळ्यातली चमक आणि चालण्यातला उत्साह बघून तिच्या कपाळावर आठी आली. ती दिसल्या दिसल्या नुपूराने तिचा ताबा घेतला.

"असीम किती गोड आहे अगं, एवढा स्टार असून कसला डाऊन टू अर्थ आहे. रस्ताभर खूप गप्पा मारल्या आम्ही." नुपूरा उत्साहाने सांगत होती.

"हम्म.. आणि अभि? बेलाने विचारलं.

"अभिचं काय? मी पोचले तेव्हा तो झोपून गेला होता." ती जरा शांत होत म्हणाली. "आज दुपारी असीम फ्री आहे म्हणून कुठेतरी लंचला जाऊया का विचारलं त्याने, मी हो म्हणाले. त्याला इथे नवीन झालेली रेस्ट्रॉंट्स जरा एक्स्प्लोर करायची आहेत."

प्च, कठीण आहे म्हणून बेलाने स्वतःशीच मान हलवली.

बरोब्बर दीडच्या ठोक्याला असीम दार उघडून आत आला. आज स्काय ब्लू जीन्स आणि बॉटल ग्रीन चेक्सच्या शर्टमुळे त्याचे हिरवट डोळे उठून दिसत होते. ते लेदर जॅकेट आज मिसिंग होतं. येतायेताच त्याने सनाकडे बघून त्याचं ते फेमस चार्मिंग हसू दाखवलं. त्याला बघून आता बेला रागाने आतल्या आत पॉपकॉर्नसारखी तडतडत होती.

"मे आय हेल्प यू मिस्टर दिवाण?" तिने पुढे होत विचारलं.

"मी नुपूराला घ्यायला आलोय, लंचसाठी" तो  डोळे बारीक करून तिला तिच्याइतकाच ऍटीट्यूड दाखवत  म्हणाला. "आणि आय थिंक आपण फर्स्ट नेम बेसिसवर आलो होतो."

"लंच? ती असं काही म्हणाली नाही... आत्ता ती जरा बिझी आहे." तिने खोटंच सांगून टाकलं.

त्याच्यामागून सना आ करून तिच्याकडे बघत होती. तेवढ्यात हायss म्हणत मोठ्ठ स्माईल देत नुपूरा किचनमधून बाहेर आली. "बेला, सगळ्या ऑर्डर्स परफेक्ट शेड्युलवर आहेत. स्वीगीवाला मुलगा आत्ताच येऊन गेला. फार गर्दीही नाहीये. मी जाऊन येते मग तासाभरात." एवढं सगळं सांगून झाल्यावर हो म्हणण्याशिवाय तिला पर्यायच नव्हता. तरीही "जरा लवकर ये, संध्याकाळच्या पार्टीची तयारी करायची लक्षात आहे ना?" म्हणून तिने आठवण करून दिली.

"डोन्ट वरी बेला, तुझ्या मैत्रिणीला सुरक्षित परत आणणार आहे मी" त्याच्या चेहऱ्यावरचं हसू आता अजून मोठं झालं होतं. असीमने तिच्या हातात हात अडकवत बाहेर नेताना बेलाकडे वळून डोळे मिचकावून दाखवले! आता नुपूरा परत येईपर्यंत हात चोळत बसण्याशिवाय काही मार्ग नव्हता. दोन दिवसांपूर्वी तिचं आयुष्य तिच्या पूर्ण कंट्रोलमध्ये होतं, पण आता, पुढच्या क्षणी काय होईल हे ती सांगू शकत नव्हती. ह्या गोष्टीचा तिला सगळ्यात जास्त राग येत होता.

म्हटल्याप्रमाणे तासाभरात नुपुरा परत आली, तिला सोडायला बरोबर असीम होताच. नुपूराला अर्जंट ग्रोसरी ऑर्डरबद्दल काहीतरी कॉल होता म्हणून ती घाईत आत पळाली. तेवढ्यात बेलाला संधी मिळाली.

"असीम? थोडं बोलायचं होतं. वेळ आहे का तुला?" ती शांतपणे पुढे होत म्हणाली.

"हो. संध्याकाळपर्यंत फ्रीच आहे मी" आश्चर्याने भुवया उंचावत तो म्हणाला.

"माझ्या ऑफिसमध्ये बोलूया" म्हणून ती त्याला कोपऱ्यातल्या तिच्या केबिनकडे घेऊन गेली.

त्या लहानश्या जागेत मध्ये टेबल असले तरी दोघांना जास्तच जवळ बसल्यासारखे वाटत होते. त्याने शर्टच्या बाह्या कोपरापर्यंत फोल्ड केल्यामुळे दिसणारे मजबूत हात, त्याच्या ब्रॉड खांद्यांमधून जनरेट होणारी हीट आणि त्यात मिसळलेला त्याच्या पर्फ्यूमचा सिट्रसी गंध तिला एसीतदेखील जाणवत होता. तिच्या निटेड नेव्ही ब्लू टॉप आणि नी लेंथ ग्रे स्कर्टमधून दिसणारे पाय आणि कर्व्हज बघूनही त्याने न बघितल्यासारखं दाखवलं. तो समोर रिलॅक्स होऊन बसला होता, तर ती कॉन्शस होऊन टेबलवेट म्हणून ठेवलेली पेबल गोल फिरवत होती. मधेच तिच्या स्लीक पोनिटेलमधून हात फिरवत होती. तिने कॉफी? विचारेपर्यंत सना ब्लॅक कॉफी घेऊन आत आली. त्याने हसून नको म्हणल्यावर ती बेलाचा कप भरून निघून गेली.

"मी आत्ताच लंच केलाय, रिमेंबर? इतकं तुफान जेवलोय. गलावटी कबाब, मटन बिर्याणी आणि शाही टुकडा! आहाहा, मस्त होतं जेवण" तो डोळे मिटून मागे रेलत म्हणाला.

"कुठे गेला होतात?" तिने हॉटेलियरच्या नजरेतून चौकशी केली.

"द नवाब! आपल्या कॉलेजच्या चौकात. नुपूरनेच सजेस्ट केलं होतं" तो डोळे उघडून तिच्याकडे पाहत म्हणाला. ती उगाच इकडचे तिकडचे विषय काढतेय हे जाणवून तो गालातल्या गालात हसला.

"हम्म, बरंच चांगलं ऐकलंय त्याच्याबद्दल." तिने पुन्हा टेबलवर दोन तीन कागद इकडे तिकडे हलवून ठेवले.

"बेला, आता टू द पॉईंट बोलणार आहेस का? नक्की काय विचारायचं आहे तुला?" त्याने खाल्लेला डबलमिंट च्युइंगगम टिश्यूत रॅप करून डस्टबीनमध्ये टाकत  विचारले.

" ओके, तुझ्या आणि नुपूरामध्ये नक्की काय सुरू आहे?" तिने विचारले.

"सुरू आहे म्हणजे?"

"उगाच नाटक करू नको, तुला कळतंय मला काय म्हणायचंय ते. तिचं लग्न झालंय.."

"हो, ते तूच मला ऑलरेडी सांगितलं आहेस."

"ती तिच्या लाईफमध्ये खूष आहे."

"खरंच?"

आता ती गडबडली. "हो म्हणजे सध्या काही प्रॉब्लेम्स आहेत, पण अभि तिची खूप काळजी घेतो आणि त्यांचं कॉलेजपासून एकमेकांवर प्रेम आहे. भांडणं झाली तरी ते होतील पुन्हा पाहिल्यासारखे" ती म्हणाली. "तू उगाच मध्ये येऊन त्यांचं आधीच नाजूक झालेलं नातं बिघडवू नको. तिच्याच का मागे लागलायस तू?" तिने एका दमात म्हणून टाकले.

"मी हे करतोय असं तुला वाटतं आहे?"

"मला काय माहीत! मी तुला विचारतेय, तू नुपूरबरोबर काय करतो आहेस?"

"तिने तुला काय सांगितलं?" तिच्याऐवजी आता तोच तिला ग्रिल करत होता.

"हेच की तू तिला घरी सोडलंस आणि दुपारी लंचला घेऊन जाणार आहेस." तिने वाक्य तोंडातून निघताच जीभ चावली. त्याच्या चेहऱ्यावर आता जिंकल्याचं मोठं हसू पसरलं. तिची चोरी पकडली गेली होती.

"आणि आम्ही काय करतो यात तुझा काय संबंध?" त्याने खुर्ची पुढे सरकवत म्हटले.

"कारण ती माझी मैत्रीण आहे आणि मला तिची काळजी आहे" ती जरा जोरात म्हणाली.

"हेच मी ही म्हणू शकतो."

"हाहा! आपण कधीही फ्रेंड्स नव्हतो असीम, तू तिला आत्ता दोन दिवस भेटला आहेस. फक्त आठवड्याभरासाठी येऊन तुला मैत्रिणीची कमी जाणवत असेल तर तुझ्या गळ्यात पडणाऱ्या शंभर मुली तुला अव्हेलेबल आहेत." ती नाक फुगवत म्हणाली.

"शंभर! हे जरा एग्झॅजरेशन नाही होते का?" तो मिश्किल हसत म्हणाला. "तुला जर हे जाणवतंय तर ती कमी तूच का नाही पुरी करत?"

"काय?? नो वे." म्हणून तिने ओठ चावला.

"शुक्रवारी तुझी सुट्टी आहे आणि शनिवारी नुपुराची. मला फक्त एक दिवस शहराच्या बाहेर हाईकवर जायचंय. मी तिला विचारणार आहे, पण तुला चॉईस देतो. बघ येणार असशील तर." तो खोचकपणे म्हणाला.

वाह, याने आमच्या सुट्ट्यांचं शेड्युलही काढून घेतलंय हिच्याकडून! अजून काय काय चौकशी केली देव जाणे. "तुझ्याबरोबर? चुकूनसुद्धा नाही."

"ठीक आहे मग, तू नाही तर नुपूरा येईलच." म्हणून तो खुर्ची मागे सरकवून उठला.

पण पुन्हा तिच्या मनात नुपूराचा विचार आला. हा तिला बहकवायला आला नसता तर ती आज व्यवस्थित असती. अभिला सोडून तिने कुणाकडे बघितलंही नसतं. काय करू, कसं लांब ठेवू तिला... एकदम ती वेsssट म्हणून ओरडली.

तो केबिनच्या दारातून मागे फिरून आला. सो? त्याने एक भुवई वर करून विचारलं.

"सो.. तू कुठे जाणार आहेस?"

"मोस्टली सकाळी लवकर हाईक करून किल्ल्यावर जायचं आहे आणि मग बीच. खूप वर्ष झाली तिथे जाऊन."

प्लॅन तर टेम्पटिंग होता. इथेच राहूनही कित्येक वर्षात तिला शहराबाहेर पडायला वेळ झाला नव्हता. निखिलबरोबर फक्त मॉल्स, मुव्हीज, पब्ज एवढंच फिरणं होत होतं आणि तेच तिला इतके दिवस खटकत होतं.

"अम्म.. मला चालेल हे असं वाटतंय."

"सॉरी, यू मिस्ड युअर चान्स!" तो भाव खात म्हणाला.

"का? पण आता यायचंय मला" ती नाक फुगवून म्हणाली.

"नॉट लाईक दिस. आता तुला रिक्वेस्ट करावी लागेल. तुला माहिती आहे तुला हवी असणारी गोष्ट तू कशी मिळवतेस ते." पुन्हा त्याच्या डोळ्यातून ठिणग्या निघत होत्या आणि चेहऱ्यावर तिला ट्रॅप केल्यासारखे न समजणारे भाव आले होते. तो तिच्या टेबलसमोर उभा राहून झुकून तिच्या अगदी जवळ येऊन बोलत होता

ओहह.. अचानक तिला तो कशाचा उल्लेख करतोय ती गोष्ट लक्षात आली. सेंड ऑफ पार्टीपूर्वी त्याने आपल्या प्रेमात पडावं म्हणून प्रयत्न करणारी ती, ते प्रयत्न वाया जात आहेत असं दिसल्यावर संध्याकाळी पव्हिलीयनमध्ये अंधारात  त्याचा बास्केटबॉल संपायची वाट बघत बसलेली ती. नंतर त्याला गाठून तिचा पार्टनर होऊन पार्टीत येण्याची रिक्वेस्ट, तो ऐकत नाही बघितल्यावर पुढे होऊन त्याला मारलेली मिठी आणि त्याच्या घामेजल्या मानेचे कानांपासून कॉलर बोनपर्यंत हळूच घेतलेले किसेस... शी! किती निर्लज्ज होती ती. आता स्वतःच्या वागण्याची लाज वाटून ती त्याच्याकडे बघूही शकत नव्हती.

"काही बोलायचंय?" तिच्या डोळ्यात पहात तो म्हणाला. त्याचं कपाळ तिच्या कपाळाला टेकेल इतक्या जवळ होतं आणि गरम श्वासामुळे काय करावं ते तिला सुचत नव्हतं. तिच्या कोरड्या पडलेल्या ओठांवरून तिने जीभ फिरवली तेव्हा त्याने तिच्या ओठांकडे पाहिलं. काही कळायच्या आत त्याने तिच्या हनुवटीला धरून तिला वर त्याच्या डोळ्यात पाहायला लावलं आणि दोन्ही हात तिच्या गालांवर ठेवत, तिचे ओठ क्रश करत खोलवर किस केलं. श्वासांच्या गर्दीतून वाट काढत तिने बोलायला तोंड उघडलं पण पुन्हा एकदा हळुवारपणे त्याने तिच्या ओठांवर ओठ टेकत ते बंद करून टाकलं. ती डोळे उघडून भानावर येईपर्यंत तो केबिनच्या दाराला टेकून उभा होता. तिने डोळे उघडताच तो काहीच न घडल्यासारखं हसून म्हणाला, "सकाळी आठ वाजता, तुझ्या बिल्डिंगखाली भेटू. तिथे थंडी, पाऊस असेल, काहीतरी उबदार कपडे घाल." पुढे ती काही बोलायच्या आत तो निघूनही गेला होता.

तिच्या पोटात आता असंख्य फुलपाखरं फडफडत होती.

तो निघून गेल्यापासून तिची द्विधा मनस्थिती झाली होती. एकीकडे तिला नुपूराला त्याच्यापासून लांब ठेवायचं होतं पण त्याच्यासारख्या चिडक्या, अग्रेसिव्ह आणि संशयास्पद कॅरॅक्टरच्या माणसाबरोबर तिला एक अख्खा दिवस घालवायला नकोसंही वाटत होती. तिला फक्त एक खात्री झाली होती की तो नुपूर किंवा ती कुणाही एकीबरोबर दिवस घालवणार होता म्हणजे त्याला फक्त नुपुरामध्ये खास इंटरेस्ट नव्हता. त्याने ही ऑफर फक्त तिला आपला कंट्रोल सिद्ध करायलासुद्धा दिली असेल, उद्या तो येईलच कशावरून? पण त्याच्या स्पर्शाने, जवळीकीने तिच्या आत जी ठिणगी पडली होती ती काही विझण्याचं नाव घेत नव्हती, उलट आग पसरतच चालली होती. एकीकडे तिला त्याचा राग येत होता आणि तेव्हाच त्याचं क्रेव्हिंगही वाढत होतं. गुरुवारचा अख्खा दिवस तिने विचार करत घालवला आणि विचार करताकरताच तिला रात्री झोप लागली.

खात्री नसतानाही ती सकाळी लवकर उठून, तयार होऊन त्याची वाट बघत बसली या गोष्टीचे तिलाच आश्चर्य वाटत होते. बरोब्बर आठ वाजता तो गेटपाशी येऊन हॉर्न वाजवत होता. खिडकीतून त्याला हात दाखवून ती पळत खाली गेली. तिचे ग्रे स्नीकर्स, स्किनी ब्लॅक जीन्स आणि पीच लिनन टॉपवर लूज ग्रे हूडी अडकवला होता. आज तिचे लेयर्ड केस हाय पोनीत न बांधता खांद्यावर मोकळे सोडलेले होते आणि रोजचा प्रोफेशनल नो मेकअप लूकचा मेकअप न करता फक्त रोझ टिंटेड लिप ग्लॉस लावला होता. ती पार्किंगपासून कारपर्यंत पोहोचेपर्यंत तो तिचंच निरीक्षण करत होता. ती हाय! म्हणून, सॅक मागच्या सीटवर टाकून त्याच्या शेजारी बसली.

"अरे ती एलिगंट, प्रिम अँड प्रॉपर बेला कुठे गेलीय आज?" गाडी सुरू करता करता त्याने त्याने भुवया उंचावून विचारले.

"ती बेला कामाच्या वेळी असते, ही बेला रिअल बेला आहे" ती समोर बघत म्हणाली.

अर्ध्या तासात ते पायथ्याशी पोहोचले. हा किल्ला म्हणजे समुद्रावर लक्ष ठेवायला बांधलेला एक लहानसा कोट होता आणि त्याच्या कोपऱ्यावर एक लाईट हाऊस. लहानपणी बेलाचा हा आवडता स्पॉट होता. लाईट हाऊसच्या गोल गोल फिरून वर जाणाऱ्या पायऱ्या ती कितीदा दुडदुडत चढली, उतरली असेल. तिचे आणि दादाचे खूप फोटो त्या पायऱ्यांवर खेळतानाच होते. पण इटलीला जाणे, परत येणे, मग ला बेलाची जबाबदारी या सगळ्यात कित्येक वर्षात ती इकडे फिरकलीच नव्हती. आता तिला आपण काय मिस करत होतो ते नीटच जाणवले.

कार पार्क करून त्याने तिची सॅक पाठीला लावली आणि "चल चहा घेऊ" म्हणून तिला टपरीवर घेऊन गेला. आलं घातलेला तिखट, कडक चहा आणि एकेक क्रीम रोल खाऊन ते किल्ल्याच्या पायवाटेला लागले. वर जायला सिमेंट रोड असला तरी ड्राइव्ह करून जाण्यापेक्षा, डोंगर चढून पायवाटेने जाण्यातच मजा होती. चहाने तरतरीत होऊन तो पटापट उड्या मारत वर जात होता आणि ती त्याचा स्टॅमिना मॅच करत मागोमाग जात होती. कोवळं ऊन आणि रात्री पडून गेलेल्या पावसाच्या सरींमुळे सगळीकडेच तरारलेली हिरवी, पिवळी, पोपटी असंख्य छटांची झाडं-पानं, दगडांमध्येच झोकात उगवून पाण्याचे थेंब वागवत, वाऱ्यावर लहरणाऱ्या गवताचे पुंजके, आज अजूनतरी आकाश अगदीच निरभ्र आणि निळंभोर होतं. वर जाणारी लाल मातीची पायवाट सोडून बाकी सगळा लँडस्केप फक्त हिरव्याच्या वेगवेगळ्या छटांनी भरला होता आणि लांबवर खाली डोंगराला येऊन आपटणाऱ्या लाटांचा बारीक आवाज वातावरणात भरून राहिला होता.

"वॉव, तू इतकी आउटडोअर्स टाईप मुलगी असशील असं वाटलं नव्हतं मला" मधेच तो मागे बघत, तिच्या स्पीडचं कौतुक करत म्हणाला.

हा थोडं सॉरी म्हणायला, जुळवून घ्यायला बघतोय का आता.. तिला प्रश्न पडला. "असीम आपण फक्त एका कॉलेजमध्ये होतो तेही हार्डली सहा महिने. इतक्याश्या वेळात तू मी कशी आहे हे कसं जज करू शकतोस!" श्वास घ्यायला थांबत ती जरा कडवटपणे म्हणाली. पण तेवढ्याच माहितीवर ती तरी त्याचं कॅरॅक्टर कसं जज करत होती हा प्रश्नही तिला स्वतःलाच पडला.

"इथे जरा ट्रिकी आहे वर यायला, हे घे हात धर माझा.." तो वरच्या उंच दगडावरून तिच्यापुढे हात करत म्हणाला.

"नको, मी येईन" म्हणत तिच्या पुढच्याच पावलाला शेवाळलेला एक बारीक दगड हलला आणि ती घसरून दाणकन खाली आपटण्यापूर्वी त्याने तिचा हात धरून जोरात वर खेचून घेतलं होतं. त्याच्या त्या स्पर्शाने की बाहेरच्या थंड हवेने तिच्या अंगावर शिरशिरी आली. वर अजून थोडी चढण लागल्यावर मात्र ती दमली होती. झाडाखाली थांबून तिने दोघांसाठी सॅकमधला संत्री आणि बदाम घातलेला आणि अर्थात तिनेच केलेला कॉफी केक बाहेर काढला. खाऊन पाणी पिताना त्याच्या हातून बॉटल हलली आणि पाणी त्याच्या ओठांवरून हनुवटीच्या खड्ड्यात जमून हळूच त्याच्या गळ्यावर ओघळलं. ओह माय गॉड! अश्या वेळीही कोणी इतकं सेक्सी कसं दिसू शकतं म्हणत तिने जीभ चावली. दमून दोन तीन ब्रेक झाल्यावर मात्र तो तिला थोडंच राहिलंय, जरा चाल अजून.. वर पोहोचल्यावर व्ह्यू खरंच अमेझिंग असेल.. म्हणून मोटिव्हेट करत होता.

शेवटी कंटाळून तिचा हात घट्ट पकडून तो तिला शेवटपर्यंत घेऊन गेला. म्हटल्याप्रमाणे खरंच वरचा व्ह्यू सुंदर होता. त्यांच्या आजूबाजूला असलेले पावसाळी धुक्यासारखे ढग, केसांमधून वाहणारा सुसाट वारा, खाली एका बाजूला दूरपर्यंत पसरलेलं शहर आणि दुसऱ्या बाजूला उधाणलेला समुद्र!

अजूनही तो तिचा हात घट्ट धरूनच समोर बघत उभा होता आणि का कोण जाणे तिलाही तो हात सोडावासा वाटत नव्हता. निळ्या मोकळ्या आकाशाच्या बॅकग्राउंडवर त्याच्या लांब पापण्या, टोकदार नाक आणि हनुवटी उठून दिसत होती.  तिला पुन्हा एकदा त्याच्याबद्दलचं तिचं मत रिकन्सिडर करावसं वाटत होतं. ती त्याला जसं इमॅजिन करत होती ते तिच्याच हर्ट झालेल्या टीनेज मुलीच्या नजरेतून होतं. आत्ता इथे येतानाच काहीतरी बोलायचं म्हणून शेअर केलेल्या लहानपणच्या इथल्या आठवणी, वेगवेगळ्या ठिकाणी आलेले अनुभव किती इझीली ऐकले होते त्याने. तोही खूप मोकळेपणाने बोलत होता. फक्त हसतानाच दिसणारं त्याच्या ओठांचं उबदार वळण, डोळ्याच्या कोपऱ्यातल्या बारीक हसर्‍या रेषा आपल्याला दिसल्याच नव्हत्या का? त्याच्याबरोबर चालताना, बोलताना ती हळूहळू रिलॅक्स होत होती. तिचा त्याच्यावरचा राग, पूर्वग्रह हळूच नाहीसा होत होता.

तो बराच वेळ शांत होऊन टक लावून बघत असलेल्या ठिकाणी तिचे लक्ष गेले. पायथ्याशी, शहराच्या टोकावर झाडी असणारा एक चौकोन. ओह, तिथेच तर त्याच्या वडिलांचा तो 'एकांत' नावाचा प्रसिद्ध मोठा बंगला होता. जिथे 'ते' सगळं घडलं होतं. शहरात येऊनसुद्धा वडिलांना न भेटता तो हॉटेलवर रहात होता म्हणजे अजूनही त्यांच्यात तणाव असावा. तिने त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहिलं पण तो त्याच्या वेगळ्याच जगात होता. त्याच्या चेहऱ्यावर कसलेच भाव नव्हते. फक्त त्याच्या गडद झालेल्या डोळ्यांतून आतली खळबळ जाणवत होती. तिचा हात अजूनही आपल्या हातात आहे हे जाणवून पटकन त्याने तिचा हात सोडून दिला.

"मी इथे असताना ह्या स्पॉटवर खुपदा येत असे." तो जरा बारीक, घोगऱ्या आवाजात म्हणाला आणि ती जरा दचकलीच. "जगावरचा राग ओसंडून जायला लागला की लपून बसायची जागा होती ही. दोनेक तासांनी सगळं शांत झालं की मग घर!"

अचानक तोंडावर पावसाच्या मोठमोठ्या थेंबांचा सुया टोचल्यासारखा मार बसू लागल्यावर त्याने पुन्हा तिचा हात धरला आणि पूर्ण भिजण्याआधी दोघेही किल्ल्याच्या दिशेने पळत सुटले.

क्रमशः

"ओह, तुझं घर इथून जवळ आहे हे विसरलेच होते मी. गुलमोहर पार्कमध्ये ना? तुझे बाबा राहतात अजून तिथे?" ती किल्ल्याच्या भिंतीचा आडोसा बघून टेकून उभी रहात म्हणाली.

"हम्म, मी गेल्या बारा वर्षात त्यांना भेटलो नाहीये." तो तिच्याशेजारी भिंतीला टेकून हाताची घडी घालून समोर बघत म्हणाला. तिने घाबरून त्याचा मूड बदलला तर नाही म्हणून त्याच्याकडे पाहिलं, पण तो शांत होता. "त्यांना माहीतही नसेल आत्ता मी आठवडाभर इथे आहे ते."

"पण एखादा शो बघायला तरी आले असतील नक्की! मी 'ला बेला' उघडलं तेव्हा माझी अख्खी फॅमिली आली होती सेलिब्रेट करायला.." ती म्हणाली.

"हूं! त्यांना माझ्या शोसाठी वेळ नाही. ते बिझी असतील तिसऱ्या मिसेस दिवाणबरोबर." तो कडवट हसत म्हणाला.

ओह! पुढे रिअ‍ॅक्ट करायचं टाळत ती म्हणाली.

"अ‍ॅट लीस्ट आत्ताच्या मिसेस दिवाण त्यांच्या वयाच्या तरी आहेत, आधीची तर त्यांच्या निम्म्या वयाची होती" तो पुन्हा वाईट चेहरा करत म्हणाला. आता पुन्हा त्याचा चिडलेला चेहरा आणि थंड डोळे तिला बघवत नव्हते.

त्याला नक्कीच मागच्या घटना आठवत असणार, पण स्वतःच्या वडिलांशी असा कसा काय वागू शकतो हा. स्वतःच्या वागण्याबद्दल तर याला काडीचा पश्चात्ताप दिसत नाहीये. आतापर्यंत जरा बरा वाटायला लागला होता पण तो फक्त देखावाच होता तर! इथून आता निघालेलंच बरं. ती विचारात पडली.

"असीम, जाऊदे सोड तो विषय. एक वाजत आलाय. आता पाऊसपण कमी झालाय, आपण खाली जायचं का? उतरायला तासभर तरी लागेल आणि मला आता खूप भूक लागलीय." ती जरा दमल्याचं नाटक करत म्हणाली.

"हम्म उतरुया.." तो भानावर येत म्हणाला.

पायथ्याशी पोहोचेपर्यंत दोघे शांत शांत होते. तिने इकडचे तिकडचे विषय काढायचा प्रयत्न केला पण त्याची उत्तरं एक दोन शब्दांच्या वर नव्हती.

"काय करायचं? पालवीमध्ये जायचं का, जवळपण आहे आणि त्यांची पावभाजी खूप मस्त असायची. आठवतंय ना?" ती कारमध्ये बसताच म्हणाली.

"हो, पण मी फार कधी गेलो नाही तिथे. एकतर ते घराच्या खूपच जवळ होतं. मी मित्रांबरोबर मोस्टली घरापासून लांब कुठेतरी जाणं प्रिफर करत असे. पण जाऊ आता तिथे, नो प्रॉब्लेम" आता तो बराच शांत झालेला दिसत होता.

ते दोघे रिकाम्या गार्डन एरियात जाऊन छत्रीखाली बसले. जेवताना ती फक्त त्याचंच निरीक्षण करत होती. आल्यापासून त्याने फक्त ऑर्डर सांगण्यापुरतं तोंड उघडलं होतं.

"मग इथल्या फूडबद्दल काय ओपिनियन? आय मीन प्रोफेशनली?" त्याने अचानक विचारलं. तिने दोन सेकंद दचकून त्याच्याकडे पाहिलं. आता बहुतेक तो मघाच्या डिप्रेसिंग मूडमधून बाहेर आला होता.

"चांगलं आहे, त्यांनी कॉलेज क्राऊडवर फोकस ठेवलाय अजूनही. ज्यूस आणि सॅलड बार नवीन झालेला दिसतोय, सो नवीन हेल्थ कॉन्शस लोकपण कव्हर्ड आहेत. इथलं बेसिक फूड आमच्या इतकंच चांगलं आहे. फक्त इंडियन आणि इटालियन एवढाच फरक." ती मिल्कशेकचा घोट घेत म्हणाली.

"हम्म, मला 'ला बेला'चा मेनू सरप्राईज होता. मला वाटलं होतं काहीतरी खूप एक्झॉटिक आणि मिक्स्ड अप डिशेस असतील. पण प्रॉपर इटालियन होमली फूडसाठी आपल्या शहरात एवढी गर्दी हे माझ्यासाठी नवीन होतं."

"सिम्पल आणि सस्टेनिंग या दोनच गोष्टी माझा क्लू होत्या. मला काहीतरी शोबाजी न करता इटलीच्या घरोघरी जे बेसिक जेवण बनतं त्या रिअल डिशेस इथे लोकांना खिलवायच्या होत्या. अँड इट वर्क्ड!" आता तिच्या बोलण्यात अभिमान आणि आत्मविश्वास दोन्ही झळकत होते.

"तू आता कूकिंग नाही करत ना?"

"नाही, आता नाही. सुरुवातीला कूकिंग, सर्व्हिंग, क्लिनिंग सगळं मीच पहायचे मग नुपूरा जॉईन झाली. काहीकाही दिवस इतके क्रेझी असायचे.. वेड्यासारखं काम केलं आम्ही. हळूहळू स्टाफ वाढला. ऑलीला हेड शेफ हायर केलं, तेव्हाही मी त्याला सहा महिने ट्रेनिंग दिलं. आता मी फक्त सगळं मॅनेज करते. मोठं व्हायचं तर काहीतरी हातातून सोडावं लागतं." ती जराशी हसत म्हणाली.

"पण तू ते सगळं मिस करतेस राईट?"

"हम्म मस्त दिवस होते ते. पॅशनेटली एका गोष्टीसाठी झोकून देणं, ते वेड हे मिस करते आता." डोळे मिचकवून ती हळुवार हसली. त्याने किती सहजपणे तिचं मन ओळखलं होतं. "वडिलांना जॉईन न करता मला माझं रेस्ट्रॉंट उभं करायचं होतं. ते एकच स्वप्न होतं माझं. दादाने त्यांचा बिझनेस जॉईन केला आणि ते आता त्याच्याकडेच मुंबईतच असतात. मी इथे एकटीने झपाटल्यासारखी मेहनत केली, पण आता मस्तपैकी सगळं सेटल झालंय. कितीतरी लोक आयुष्यभर चक्राला बांधल्यासारखे त्यांचं तेच तेच आयुष्य जगत रहातात, त्यांना कळतही नसतं त्यांना काय हवंय. कायम सेफ आणि सिक्युअर राहतात, रिस्क किंवा भीतीचा लवलेशही नको असतो त्यांना. पण जोपर्यंत ते डोंगर चढायला घेत नाहीत तोपर्यंत कसं कळणार? आयदर तुम्ही तोंडावर पडाल किंवा शिखरापर्यंत पोहोचाल पण आधी एक पाऊल बाहेर तर टाका! हेच फॉलो केलं आणि इथपर्यंत आले.." ती त्याच्या डोळ्यात पहात मनापासून बोलत होती. त्याच्या डोळ्यात दिसणारी समज आणि जाणीव पाहून तिला जरा आश्चर्य वाटलं आणि तेव्हाच क्लिक झालं..

"तू पण हेच तर केलंय.. इतकं शिकल्यावर मध्येच.."

"एका दगडावरून दुसरीकडे उडी मारली! राईट" तो तिच्याकडे हसून बघत म्हणाला. "कॉलेजमधल्या सगळ्यांना अजूनही वाटतं की मी इतकं हाय फ्लाईंग करियर सोडून कसं देऊ शकतो."

"हम्म, इथेही सगळ्यांना वाटलं होतं की एवढा ब्रिलीयंट स्टुडंट अकॅडेमीकली काहीतरी खूप मोठं नाव कमवेल. मग तू कॉमेडीकडे कसा काय स्विच झालास?" तिच्या मनात बराच वेळ असलेला प्रश्न तिने विचारला.

"थोडक्यात एक रागीट, हट्टी, बोरिंग माणूस स्वतःला फनी कसा समजायला लागला, असंच ना?" त्याने गंभीरपणे विचारले. ती खांदे उडवत हसली. "बघ मी जे आधी कमीडियन्सबद्दल माझं मत सांगितलं होतं ते अगदीच वन सायडेड होतं. तुझा शो पाहिल्यावर मला रिअलाईज झालं की मी किती चुकीची होते. यू वर ऍबसल्युटली ब्रिलीयंट! मला खूप आवडला शो!" तिच्या डोळ्यातलं हसू आता त्याच्या डोळ्यांपर्यंत पोहोचलं होतं. मान झुकवत त्याने त्या ग्लॅमरस आवाजात "थँक यू" म्हटलं.

"खरं सांगायचं तर लहानपणापासून मी चुकूनही अ‍ॅक्टींग करणार नाही असं ठरवून टाकलं होतं. शो बिझनेसवाल्या लोकांचा तिटकारा होता मला." त्याच्या आवाजाला आता सुरीसारखी धार आली होती.

ती शांत राहून त्याचं सगळं बोलणं कानात साठवत होती.

"का ते तुला कळलं असेल. सो माझी दिल्लीला ऍडमिशन झाली. तिथलं गणित सोपं होतं, अभ्यास करायचा, मोठा लॉयर व्हायचं, भरपूर पैसा कमवायचा की लाईफ सेट. लॉ स्कूलमध्ये मूट कोर्ट्स वगैरे मध्ये भाग घेतला की थोडी डायलॉगबाजी, अ‍ॅक्टींग करावीच लागते त्यामुळे पब्लिक स्पीकिंगची सवय होती. तेव्हाची माझी गर्लफ्रेंड नेहा, इंटर कॉलेजीएट प्लेज, कॉम्पिटिशन्स मध्ये असायची."

नॉट दॅट इट मॅटर्स पण तिच्या छातीत बारीकशी कळ आली.

"नेहाचा ग्रूप टेमिंग ऑफ द श्रू चं हिंदी नाटक बसवत होता .. तिच्याबरोबर सारख्या रिहर्सल्स अटेंड करून करून.. "

परत दुसरी कळ. तिने स्वतःच्याच मनगटाला चिमटा काढला.

"माझाही अख्खा प्ले आपोआप पाठ होता आणि ऐन वेळी त्यातला एक नट बाईकवरून पडला आणि पाय मोडून बसला. मग काय युअर्स फेथफुली आहेतच! तेव्हा त्यात ऐनवेळी काम केलं आणि मग ती पॅशनच बनली. मग ते करता करता जाणवायला लागलं की कॉमेडी मला जास्त चांगली जमतेय मग त्याच्यावर फोकस केला. पण तेव्हा ती फक्त हॉबी होती. नंतर लॉ पूर्ण झालं. माझं करियर नीट सुरू झालं होतं, हातात पैसा येत होता. दिल्लीतली कनेक्शन्स चांगली जुळली होती आणि कॉलेजमध्ये GS ची निवडणूक जिंकल्यामुळे पॉलिटिक्स मध्येही एन्ट्री मिळत होती. पण मजा नव्हती, काहीतरी मिसिंग होतं." आता सांगताना त्याचे डोळे चमकत होते.

"तेव्हाच एकदा एक अनाथाश्रम पाडून तिथल्या मुलांना वेगवेगळ्या दुसऱ्या ठिकाणी देऊन टाकणार होते. त्याच्याविरुद्ध आमच्या पक्षाने मोर्चा काढला होता. नंतर तिथेच अंगणात स्टेजवर लोक उपोषण करत होते आणि ती मुलं समोर बसली होती. पण ओव्हर ऑल त्या सगळ्या गोष्टीतून स्वतःचा फायदा बघणारे लोक पाहून मला वीट आला होता. त्या मुलं बिचारी रडवेली झाली होती. तेव्हाच मी माईक घेतला आणि त्यांना एंटरटेन करायला लागलो. जशी ती खदखदून हसायला लागली तेव्हा जोश येऊन मी बाकी लोकांवर, त्यांच्या भ्रष्टाचारावर खूप बोललो. त्याची पेपर, टीव्हीवर खूप चर्चा झाली आणि शेवटी तो अनाथाश्रम वाचला. तेव्हापासून ठरवलं की डायरेक्ट सामान्य लोकांपर्यंत गोष्टी पोचवायला हव्यात आणि कॉमेडीच्या माध्यमातून पोचल्या तर त्या जास्त लोकांपर्यंत पोहोचतात. हे सुचल्यावर असिमेट्रिकची कॉन्सेप्ट आणि पाहिलं स्क्रिप्ट लिहून काढलं. नव्या घटना घडतील तसं स्क्रिप्ट बदलत असतं. प्रत्येक शो वेगळा असतो."

"अमेझिंग!" आ केलेल्या तोंडाने ती एवढंच बोलू शकली. त्याची कामाबद्दलची पॅशन पाहून तिला आपल्यासारखंच कुणीतरी भेटल्याचा आनंद झाला होता. ती त्याला जसा समजत होती तसा तो अजिबातच नव्हता. "तू लोकांना हसवतो तर आहेसच पण त्याचवेळी त्यांना विचार करायला भाग पाडतोस."

"एक्झॅक्टली! दॅट्स द पॉइंट!" तो खूष होत म्हणाला.

तेवढ्यात आतून काचेचं मेन डोअर ढकलून कोणीतरी बाहेर आलं. तिकडे लक्ष जाऊन त्याने ओठ मुडपून मान वळवली. त्याच्या डोळ्यात पुन्हा तोच राग दिसत होता. त्याचा मूड पुन्हा पहिल्यासारखा कडूकडू होत चाललेला तिला जाणवला. इतकं अचानक बदलायला काय झालं म्हणून तिने वळून मागे पाहिलं तर स्वतः विक्रम दिवाण त्यांच्या दिशेने चालत येत होते.

विक्रम दिवाण! उंच, भारदस्त व्यक्तिमत्व. समोरच्या माणसाचा वेध घेणारे हिरवट घारे डोळे, अगदी असीमसारखेच! पण असीमसारखी चमक आता त्या डोळ्यांत उरली नव्हती. झुकलेले खांदे, दमलेला सुरकुतलेला पण अजूनही जुन्या दिवसांची आठवण करून देणारा देखणा चेहरा आणि विरळ झालेले केस अश्या रूपात त्यांना पाहून तिला वाईट वाटलं. कितीतरी वर्षांनी बघत होती ती त्यांना. चेहराही आता बराच मवाळ झाल्यासारखा दिसत होता, नाहीतर लहानपणी त्यांच्या रागाच्या किश्श्यानी पेपरचे गॉसिप कॉलम्स भरलेले असत.

क्षणभर त्यांचे आणि असीमचे डोळे एकमेकांना भिडले आणि त्यांच्या डोळ्यात एकाचवेळी ओळख, प्रेम, राग, गिल्ट  सगळे भाव एकामागे एक चमकून गेले. "असीम!" हाक मारताना त्यांचा आवाज जरा कातर झाला होता. तिच्या समोर असीम उठून उभा राहिला. "बाबा" त्याच्या एकाच शब्दात बेफिकिरी, राग, वेदना आणि वरवर दाखवायची नम्रता सगळं भरलेलं होतं. त्याच्या चेहऱ्यावर हास्याचा लवलेशही नव्हता. त्यांनी पुढे केलेला हात त्याने मुद्दाम इग्नोर केला. तेवढ्यात त्याचं लक्ष त्यांच्यामागे गेलं, "मिसेस दिवाण!" तो मान हलवून म्हणाला. तेव्हा बेलानेही वाकून पाहिलं. त्यांच्यामागे गोऱ्या, प्रेमळ चेहऱ्याच्या, बुटक्याश्या, बऱ्याचश्या पांढऱ्या केसांची एक लहानशी पोनीटेल आणि फुलाफुलांची पेस्टल शिफॉन साडी नेसलेल्या मिसेस दिवाण उभ्या होत्या. असीमने म्हटल्याप्रमाणे त्या वयाने त्याच्या वडीलांएवढ्याच वाटत होत्या.

"फॉरमॅलिटी नको असीम, हवं तर तू मला स्मिताकाकू म्हणू शकतोस." त्याच्या थंड प्रतिसादाकडे त्यांनी दुर्लक्ष केलं होतं. "भेटून बरं वाटलं असीम, तू लग्नाला येऊ शकला नव्हतास." शांतपणे त्या पुढे म्हणाल्या.

बेलाने असीमकडे पाहिलं. मिसेस दिवाणानी शांतपणे मांडलेला मुद्दा त्यांच्यापर्यंत पोचला होता. "हो, मी खूप बिझी होतो तेव्हा. माझे एकामागे एक शो बुक झाले होते." एक क्षण त्याला थोडं गिल्टी वाटल्यासारखंही वाटलं पण ते चेहऱ्यावर न दाखवता त्याने बेफिकीरीने उत्तर दिलं.

"ऑफ कोर्स!" जरा धार आलेल्या आवाजात त्या म्हणाल्या. "तुझं करिअर आता छान होताना दिसतंय. आम्ही काल तुझा शो पाहिला.."

तो एकदम उडालाच. डोळे विस्फारून त्याचे गाल जरासे लाल झाले होते आणि काय बोलावं त्याला सुचत नव्हतं. टेबलवर टेकलेला त्याचा हात जरा थरथरताना दिसला तेव्हा बेलाच पुढे झाली. "आपण सगळे आधी बसून बोलूया का? मिसेस दिवाण?" शेजारची खुर्ची त्यांच्यासाठी सरकवत तिने विचारलं. त्यांनी तिच्याकडे बघून हसून ओठांनीच थँक यू ची खूण केली. एव्हाना मिस्टर दिवाणही खुर्चीत बसले होते. असीम मात्र हट्टाने उभाच होता. "असीम?" तिने वर त्याच्याकडे बघत विचारले.

"आपल्याला निघायला हवं. मला लवकर जाऊन काही कामं आहेत" तो दोन्ही हात टेबलावर ठेऊन झुकून तिच्याकडे बघत म्हणाला.

"कुठे थिएटरवर? तू तर म्हणत होतास सहा पर्यंत काही काम नाही? आणि अजून माझा लंच पण संपायचा आहे" मिल्कशेककडे बोट दाखवत ती म्हणाली. तिला त्याची खिचाई करायला मजा येत होती. इट्स हाय टाइम, त्याने त्याच्या वडिलांना आता फेस करायलाच हवं होतं.

"मी स्वतःची ओळख करून देते, मी बेला इनामदार." ती हसून म्हणाली.

"अच्छा.. मी ऐकलंय तुझं नाव. इटालियन रेस्ट्रॉंटची मालकीण. बरोबर ना?" जरासं हसण्याचा प्रयत्न करत विक्रम दिवाण म्हणाले.

"बरोबर. तुम्ही आलाय कधी तिथे?"

"नाही, सध्या आमचं बाहेर जाणं अगदीच बंद आहे.. गेले काही महिने यांची तब्येत जरा नाजूक आहे.. आत्ताही.. " मिसेस दिवाण हळू बोलत होत्या.

तिच्या शेजारी धुमसत गप्प बसलेल्या माणसाच्या डोळ्यातल्या ठिणग्या आणि रागाच्या लाटा त्याच्याकडे न बघताही हवेत करंट असल्यासारख्या तिला जाणवत होत्या. तिकडे दुर्लक्ष करत तिने पुन्हा विचारलं. "ओह आणि तरीही तुम्ही असीमचा शो बघायला आलात.. आवडला तुम्हाला?"

"खूप आवडला." विक्रम दिवाण असीमकडे पहात म्हणाले. त्यांच्या डोळ्यात आता असीमसाठी फक्त प्रेम आणि समाधान दिसत होतं. "मला कधी जाणवलंच नाही..

ते बोलत असतानाच असीमने पाणी पितापिता त्याचा ग्लास टेबलावर आपटला.

"याची काही गरज नाही. तुमची ही केअरिंग वडिलांची acting बंद करा. इथे कोणीही तुमचं हे नाटक बघायला उत्सुक नाही."

असीम!
पण...
हे बरोबर नाही.

बेला, मिस्टर आणि मिसेस दिवाण तिघेही एकाच वेळी उद्गारले. खुर्ची जोरात मागे सरकवून असीम उभा राहिला. "इफ यू विल एक्स्क्यूज मी, मला निघायचं आहे. बेला, तुला पाच मिनिटं देतोय, मी गाडीत असेन. पाच मिनिटात मी निघेन, तुझ्याबरोबर किंवा तुझ्याशिवाय!" काहीच न घडल्यासारखा थंडपणे बोलून तो ताड ताड बाहेर निघून गेला.

दिवाणांचा चेहरा आता पांढरा फटक पडला होता.

"आय एम सॉरी.." बेला हळूच म्हणाली.

"तू अपसेट नको होऊ." मिस्टर दिवाण जरासं हसायचा प्रयत्न करत म्हणाले. "आमचं नातं पहिल्यापासून बरंच ताणलेलं आहे. माझ्यासारखाच हट्टी आहे तो. फक्त माझ्या चुका त्याने करू नयेत आता..." ते श्वास सोडत म्हणाले. "त्याच्या आईने वाढवलं त्याला त्यामुळे त्याची सगळी लॉयल्टी आईकडे आहे. मी माझ्या कामात बिझी होतो... आणि तेव्हा माझ्या हातून खूप चुका झाल्या. मी मान्य करतो. सगळ्यात मोठी चूक म्हणजे असीमकडे माझं दुर्लक्ष झालं... त्याची आई वारल्यानंतर तो वर्षभर माझ्याकडे होता. पण आमच्यात काही भांडण झाल्यामुळे तो निघून गेला दिल्लीला. त्याच्या शिक्षणाची तरतूद त्याच्या आईने आणि मी मिळून आधीच करून ठेवली होती. तेव्हापासून परत भेटलाच नाही मला" ते कपाळावरचा घाम पुसत म्हणाले.

"तुम्ही आता स्वतःला त्रास नका करून घेऊ.." मिसेस दिवाण त्यांच्या हातावर थोपटत म्हणाल्या. "बेला, असीमने खूप हर्ट केलंय यांना. गेली इतकी वर्ष ते एकट्याने सहन करत होते. त्यांना त्यांच्या चुका मान्य आहेत पण असीमनेही त्यांना आता माफ करायला हवं ना."

हम्म यांचं असीमवर किती प्रेम आहे, त्याला का जाणवत नाहीये हे... ती स्वतःशीच वैतागली होती.

"तो मित्र आहे का तुझा? तुला काय वाटतं त्याच्याबद्दल?" त्यांनी तिच्याकडे बघत विचारलं.

"नाही नाही, आम्ही कॉलेजमध्ये एकत्र होतो पण आत्ताच रिसेंटली परत भेटलो."

"हम्म, पण तो तुझं ऐकतो असं वाटतंय मला. त्याला प्लीज सांग, मला त्याच्याशी बोलायचं आहे. माझी चूक सुधारायला मी काहीही करेन. भूतकाळ विसरून मला नवी सुरुवात करायची आहे. माझ्याकडे वेळ कमी आहे आता. प्लीज सांग त्याला बेला." ओढलेल्या चेहऱ्याने तिच्याकडे पहात ते म्हणाले.

"मी बोलेन त्याच्याशी. पण त्याचा काही उपयोग होईल असं काही मी प्रॉमिस नाही करू शकत."

"ठीक आहे पण बोल नक्की." ते पुन्हा म्हणाले. "आणि आमचे आशीर्वाद सांग त्याला."

"हो, तो वाट बघत असेल, येते मी." म्हणून ती उठून सॅक खांद्याला लावत घाईघाईत पार्किंगमध्ये गेली.

स्टेअरिंगवर घट्ट मुठी आवळून ताठ बसलेली त्याची आकृती लांबूनच तिला दिसत होती.

"असीम! असा निघून का आलास तिथून? तुझ्या बाबांना बोलायचं होतं तुझ्याशी." ती दार उघडून त्याला म्हणाली.

"आमच्यात बोलण्यासारखं काहीही उरलेलं नाहीये. आम्ही अनोळखी आहोत एकमेकांना. आणि मी कधीही त्यांच्याशी कुठलाही संबंध ठेवणार नाही." त्याच्या कपाळावरची शीर रागाने उडत होती.

"हे खोटं आहे. त्यांना तुझी काळजी आहे. ते दुःखी आहेत, त्यांना गरज आहे तुझी. एकटे पडलेत ते असीम..

"त्यांची बायको आहे त्यांना सोबत."

"हो त्या आहेत, प्रेमळ आहेत, त्यांची काळजीही घेतात. पण तू त्यांचा एकुलता एक मुलगा आहेस. त्यांच्या हाडामासाचा.."

"स्टॉप इट! काहीतरी चीप नॉवेलमधली वाक्य बोलू नको. मला माहिती होतं तू नक्कीच त्यांच्या कन्सर्न्ड, प्रेमळ बापाच्या नाटकाला फसशील. हूं! तशाही बायका लगेच फसतात त्यांना." तो खुनशी हसत म्हणाला. "काय म्हणाले ते?"

"त्यांचं म्हणणं होतं की तू तुझ्या आईशी लॉयल आहेस. त्यांनी त्यावेळी चुका केल्या आणि त्या त्यांना सुधारायच्या आहेत."

"का नसेन लॉयल मी? तिने खस्ता खाऊन वाढवलं मला. माझ्या शिक्षणासाठी पै पै वाचवून सेव्हिंग्ज केली. ती आजारी होती,  कॅन्सर होता तिला. आमच्याकडे ट्रीटमेंटसाठी पुरेसे पैसे नव्हते तेव्हा हा माणूस पार्ट्यांमधून मिरवत होता. आई गेली त्या शेवटच्या आठवड्यात हे बघायला आले तिला. ती गेल्यावर मग लोकांना दाखवायला म्हणून मला घरी घेऊन गेले. ते वर्षभर मी काय करतो याच्याकडे कणभर लक्ष नव्हतं त्यांचं" तो दातओठ खात म्हणाला.

"ते म्हणाले तुमचं भांडण झालं, तू घरातून निघून गेलास.."

"हाह! निघून गेलो? हाकलून दिलं त्यांनी मला. का ते सांगितलं नसेल ना? कारण त्यांच्या बायकोबरोबर मी त्यांना बेडमध्ये सापडलो होतो." तो जोरात श्वास घेत रागाने लाल झालेल्या चेहऱ्याने ओरडून म्हणाला.

ती दोन क्षण पूर्ण ब्लॅंक झाली. त्याच्याबद्दल तिच्या मनात तयार होत असलेल्या प्रतिमेचा पूर्ण चक्काचूर झाला. रागाने डोळ्यातून पाणी येऊन सगळं अंधुक दिसायला लागलं होतं.

"डिस्गस्टिंग माणूस आहेस तू! कुठला मुलगा त्याच्या वडिलांना हे दुःख देईल? माणूस म्हणायच्याही लायकीचा नाहीस तू. निघून जाss निघून जा इथून. परत कधीही तोंड दाखवू नको मलाss" ती किंचाळत म्हणाली आणि तिने खाडकन कारचं दार ढकलून दिलं. एक क्षण त्याने दार पुन्हा उघडायला हात पुढे केला पण लगेच बाजूला होत गाडी सुरू केली. प्रचंड वेगात गाडी रिव्हर्स घेत, वळून तो गेटच्या बाहेर निघून गेला.

सोमवारची उदास सकाळ सोबतीला तुफान पाऊस घेऊन आली होती. खिडकीबाहेर नुसता करड्या धुक्यासारखा पाऊस दुमदुमत होता. बेला तिच्या केबिनमध्ये बसून समोर स्क्रीनवर टॅलीमधल्या आठवड्याच्या एंट्रीज चेक करत होती. टेबलभर सगळीकडे बिल्स, रिसीट्स आणि हिशोबांचे कागद पसरलेले होते. पण तिचं डोकं अजिबात चालत नव्हतं. काही टोटल अजिबात जुळत नव्हत्या. तिने चष्मा काढून टेबलावर ठेवला आणि खिडकीच्या पावसाने धुरकट झालेल्या काचेतून बाहेर पहात हातातली पेन्सिल चावायला लागली.

"बेला, माझ्याकडे एक भन्नाट आयडिया आहे" धाडकन उत्साहाने आत येत नुपुरा म्हणाली.

"बोला" बेला वर बघून म्हणाली. तिला आत्ता नवीन काहीही प्लॅन करायचा अजिबात मूड नव्हता. शुक्रवारी दुपारी असीम निघून गेल्यावर ती उन्हातून त्या वितळणाऱ्या डांबरी रस्त्यावर तशीच वाट फुटेल तशी चालत राहिली होती. तिला परत फिरून मिस्टर दिवाणांना फेस करायची अजिबात ताकद उरली नव्हती. त्याने ज्या थंडपणे ते विधान केले होते त्यावरून त्याला आपल्या कृत्याचा पश्चात्ताप तर नव्हताच पण तो त्याच्या वडिलांच्या प्रेमालाही पात्र नव्हता. ती नंतर कशीबशी घरी पोहोचली खरी पण मनात घोळणाऱ्या विचारांमुळे तिचं धड कशातच लक्ष लागत नव्हतं. पुढचे विकेंडचे दोन्ही दिवस इतक्या गर्दीचे होते की तिला स्वतः विचार करायला वेळच नव्हता. त्यातल्या त्यात एवढ्याच गोष्टीचं सुख होतं की दौरा आटपून रविवारीच तो तिच्या शहराबाहेर निघून गेला होता. आजपासून तो कुठे अचानक भेटण्याचीही भीती नव्हती.

"बेलाss तू ऐकते आहेस का, मी इतका वेळ काय सांगतेय ते?" नुपुरा तिच्या तोंडासमोर हात हलवत जोरात म्हणाली.

"हुं! सॉरी बोल, बोल.. कशाबद्दल बोलत होतीस?"

"असीम! असीम दिवाण?" नुपुरा तिच्याकडे पहात म्हणाली.

बेलाच्या भुवया आक्रसल्या. तिला आता त्याचं नावही ऐकावसं वाटत नव्हतं. "त्याचं काय?"

"आपण मध्ये बोललो होतो ना पब्लिसिटी बजेट वाढवण्याबद्दल. तू मला नवीन आयडिया सुचवायला सांगितल्या होत्या. मी त्याच्यावर काम सुरू केलंय. तुला ती नताशा माहितीये ना? व्हाईट एलिटच्या मार्केटिंग टीममध्ये आहे ती. तर ती सांगत होती की असीमचे इथले सगळेच्या सगळे शो हाऊसफुल झाले होते आणि भरपूर एन्क्वायरीज पण आल्या त्याला बुक करायला. आणि मुख्य म्हणजे तो थिएटरबरोबरच मोकळ्या वेळात लहान गिग्स पण करतो, रेस्ट्रॉंट किंवा ओपन कॅफेमध्ये. गेट इट?" तिने भुवया उंचावत विचारले.

"ओह! ओके" बेला एवढंच म्हणू शकली.

"तसंही सध्या मार्केट जरा स्लो आहे, आपली रोज पाच सहा तरी टेबल्स एम्प्टी जातायत. वी नीड सम काइंड ऑफ बूस्ट. आणि गर्दी खेचायला हा बेस्ट मार्ग वाटतो मला." नुपूराचा उत्साह आता उतू चालला होता.

"मला नाही वाटत हे वर्कआऊट होईल" ती नाराजीने म्हणाली पण मनात ही खरी ग्रेट आयडिया आहे हे तिला मान्य होतं. पण असीमचा पुन्हा नुपुरा आणि तिच्या आयुष्यात काही संबंध येऊ नये असंही वाटत होतं.

"बघूया पुढे. अभिषेक कसा आहे?" बेलाने विषय बदलत म्हटले.

"अगं काय! मी इतका वेळ घालवून, विचार करून तुला काहीतरी आयडिया देतेय आणि तू विषय का बदलतेस? असीमला सुद्धा आवडली होती ही कल्पना. आणि अभी मस्त आहे, अजूनही भरपूर ओव्हरटाईम करतो आहे." ती रागात म्हणाली.

"काय? असीमशी कधी बोलणं झालं?"

"आम्ही लंचला नाही का गेलो होतो, नवाबमध्ये? आठवलं?" नुपुराने डोळे मोठे करत पुढे विचारलं. "मी ऐकलं तुझं त्याच्याशी भांडण झालं, त्यामुळे तर नाही ना हे सगळं?"

"असं काही नाही, मी कशाला काळजी करू. माझा काय संबंध. भांडण झालं असं कोण म्हणालं तुला?" ती काहीच न घडल्यासारखं म्हणाली.

"असीम म्हणाला." नुपूराने सहज उत्तर दिले.

"काय? कधी?" आता ती पूर्ण शॉक झाली होती.

"शनिवारी मला सुट्टी होती आणि अभि ऑफिसमध्ये होता. मी खूप कंटाळले होते आणि तेव्हाच असीमचा कॉल आला. मग त्याचा फेवर रिटर्न करायला मी त्याला घरी जेवायला बोलावलं. सो लंच करता करता बऱ्याच गप्पा झाल्या. तेव्हा त्याने सांगितलं तुमच्यात काहीतरी वाद झाले म्हणून."

"म्हणजे तू त्याला परत भेटलीस. मी तुला सांगितलं होतं ना त्याच्यापासून लांब रहा म्हणून. मला त्याच्यावर अजिबात विश्वास नाहीये. त्याच्याबद्दल जे काही ऐकलं ते.."

"बेल्स, मला माझं जजमेंट आहे. त्याला लोक काय म्हणतात तेही ऐकलंय. पण तो तसा अजिबात नाहीये. मी जितका वेळ त्याला भेटले, मला तो खूप केअरिंग आणि समजूतदार वाटला. रविवारी इथून निघतानासुद्धा त्याने मला कॉल केला बाय म्हणायला." नुपूरा तिला मध्येच थांबवत गंभीर होत म्हणाली.

बेलाचा तिच्या कानांवर विश्वासच बसत नव्हता. नुपूरा जर इतकी त्याच्या प्रभावाखाली असेल तर तिच्या लग्नाचं काय, अभिचा काही विचार करते की नाही ही. बेलाला काही समजेनासं झालं होतं. फक्त असीमसारख्या निर्लज्ज, नालायक माणसापासून आपल्या मैत्रिणीला लांब ठेवायला हवं ह्या एकाच गोष्टीवर तिने मेंटल टिकमार्क केला होता.

"पण बेला, तू त्याच्या इतकी अगेन्स्ट का आहेस? इतक्या वर्षांपूर्वीचा राग तू अजूनही मनात धरून ठेवला आहेस असं मला वाटतंय." म्हणून नुपुरा तिथून बाहेर निघून गेली. आणि बेला पुन्हा बारावीच्या वर्षात पोहोचली. सेंडऑफ पार्टीच्या आधीचा अख्खा महिना तिने वेगवेगळ्या प्रकारे असीमशी बोलायच्या प्रयत्नात घालवला होता. हर तऱ्हेने तिने फ्लर्ट करून पाहिलं पण तो अजिबात तिला दाद देत नव्हता. हा तिला तिच्या तेव्हाच्या क्वीन बी स्टेटसचा मोठाच अपमान वाटत होता. शेवटी ती धीर करून संध्याकाळी त्याला बास्केटबॉल कोर्टवर एकटाच प्रॅक्टिस करताना बघून थांबून राहिली. नंतर तिने तिचे सगळे प्रयत्न करूनही तो हो म्हणाला नाही.

शेवटी जेव्हा तिने त्याला मिठी मारली, तेव्हा त्याने तिच्या टॉपची कॉलर धरून रागाचे फुत्कार सोडत तिच्या डोळ्यात पहात विचारलं, "अजून किती लेव्हल्स खाली उतरणार आहेस तू बेला?  तुला वाटतं तू इथली क्वीन आहेस? सगळी मुलं तुला भाव देतात? हाहा! तीच मुलं तुझ्यामागे तुला काय म्हणतात ते जाऊन ऐक एकदा!" आणि त्याने ती सगळी नावं एकेक करून तिला सांगितली. ती आता तोंडावर हात घेऊन रडत होती.

"आपल्या शरीराचा वापर करून पुढे जाणाऱ्या सेल्फ सेन्टर्ड मुलींना काय म्हणतात माहिती आहे ना? हुं! मी तरी कुणाशी बोलतोय! तुझ्यासारख्या सगळ्या बायका अश्याच असतात. चीप!! जा पळ, घरी जा लवकर."

ती शरम आणि रागाने पाणीपाणी होत डोळे पुसत तिथून पळून तर गेली, पण कोणीतरी हे सगळं घडताना बघितलं होतं आणि त्यावरून पुढे अख्खं वर्ष संपेपर्यंत तिचं कॉलेजमध्ये हसं झालं होतं. त्यातच तिच्या जखमेवर मीठ चोळत तो सेंडऑफ पार्टीला गेला होता. तेही फर्स्ट बेंचवर बसणाऱ्या नम्रताला घेऊन, जिच्याकडे कधी कुठल्या मुलांनी ढुंकूनही पाहिलं नव्हतं, तिला! तो अपमान बरीच वर्षे तिच्या जिव्हारी लागला होता.

या सगळ्या तिने मागे टाकलेल्या आठवणी परत येणं म्हणजे शांत तळ्याचा तळ हलवून गढूळ चिखलाच्या पाण्यात डुबकी मारून वर आल्यासारखं तिला वाटलं.

"बेला, हे घे" नुपुरा दारातून कॉफीचा मोठा मग घेऊन आत येत म्हणाली. "डबल एस्प्रेसो विदाऊट शुगर. तुला हवी तशी. दिस विल क्लिअर योर हेड!"

"थँक्स नुपूर! यू आर माय सेव्हीअर!" दोन्ही हातांनी मग उचलत ती मनापासून म्हणाली.

"मी जुन्या गोष्टी नाही उकरत, पण तो खरंच चांगला नाहीये. आणि मला खरंच वाटतं की तू लांब रहावं" बेला पुन्हा ठासून म्हणाली.

"त्याचा इतका तिरस्कार तुला शुक्रवारी तर वाटत नव्हता. मग आताच काय झालं?" नुपुराने चौकशी केली.

"आम्ही पालवीमध्ये जेवत असताना त्याचे वडील भेटले. तो त्यांना हर्ट करून काही न बोलता निघून गेला. मी बाहेर जाऊन सांगायला गेले तर तिथेही भांडून निघून गेला. त्याने त्याच्या वडिलांशी असं वागणं तेही आता या वयात मला अजिबात पटलं नाही."

"हम्म फेअर इनफ! त्याचे वडीलही काही संत माणूस नाहीत. आता ते झाले असतील वाल्याचे वाल्मिकी पण म्हणून तो जुन्या गोष्टी अश्या एका क्षणात विसरून जाईल असं नाही ना! त्यांचं हे आत्ताचं लग्न..

"हम्म तिसरं लग्न. माहिती आहे. पण ह्या मिसेस दिवाण खरंच चांगल्या आहेत" बेला तिचं वाक्य मध्येच तोडत म्हणाली.

"हो, असीमलाही चांगल्या वाटल्या त्या. म्हणाला तो. पण त्याला तिथे फारच अनकम्फर्टेबल वाटलं म्हणून तो बाहेर निघून गेला. हेही म्हणाला तो. असो! जरा शांत बस आणि कॉफी एन्जॉय कर" म्हणून दार लावून नुपूरा बाहेर गेली.

"हम्म. का परत आलास तू असीम दिवाण??" स्क्रीनकडे नजर वळवत ती मोठ्याने म्हणाली. टेबलावर काढून ठेवलेले एअरपॉड्स तिने पुन्हा कानात घातले आणि ऐकत असलेली गजल कन्टीन्यू केली.

हुई है शाम तो आँखों में बस गया फिर तू 
कहाँ गया है मेरे शहर के मुसाफ़िर तू 

बहुत उदास है इक शख़्स तेरे जाने से
जो हो सके तो चला आ उसी की ख़ातिर तू...

क्रमश:

गेले दोन आठवडे पाऊस उसंतच घेत नव्हता. धरण भरून, सगळे दरवाजे उघडून पाणी सोडण्यात आले होते, तरीही वादळी पावसाची संततधार सुरूच होती. हायवेला दरड कोसळून वाहनांची रांगच रांग लागली होती. बेलाच्या आई-बाबांनीही पावसामुळे त्यांचं येणं कॅन्सल करून टाकलं. बेला सकाळपासून टीव्हीच्या लोकल चॅनलवर मेन रोडवर पाणी भरल्याच्या बातम्या बघत होती. 'ला बेला'च्या आजूबाजूला पाणी भरलं होतंच. तिने लगेच सगळ्या स्टाफला फोन करून सुट्टी दिली.

सगळ्या खिडक्या बंद करूनसुद्धा घरात खूप थंडी वाजत होती. भिंती आणि फरश्या दोन्ही थंडगार पडलं होतं. सकाळी तिला नेहमीप्रमाणे लवकर जाग आली. स्टाफला सुट्टीचं सांगून झाल्यावर उठून तिने आंघोळ केली, केस डोक्यावर उंच गुंडाळून मेसी बनसारखं काहीतरी केलं आणि ग्रे स्वेटपँटसवर एक लूज, पातळसा काळा कार्डिगन घालून दुलईत घुसून पोटावर लॅपटॉप ठेऊन एक टाईमपास रोमँटिक सिरीयल बिंज करू लागली.

एक दोन तासांनी तिला कॉफीची आठवण आली म्हणून उठून पायात सपाता सरकवून ती किचनकडे निघाली तोच पावसाच्या कॉन्स्टंट आवाजातून वेगळा डोअर बेलचा टिंग टॉंग आवाज आला. आत्ता अश्या पावसातून कोण येऊ शकतं? ती जागीच थबकली. अचानक तिच्या मनात 'कौन' मधली घाबरलेली उर्मिला येऊन गेली. "हा हा हा" करून स्वतःलाच इव्हील लाफ देत ती दार उघडायला गेली.

तिने डोळा बारीक करून दरवाज्याच्या आय होलमधून बघितलं पण पावसाने ती काचही धुरकटली होती. बाहेर जाड काळं रेनी जॅकेट घातलेला कोणीतरी उंच माणूस उभा आहे एवढंच दिसत होतं. तिने दार उघडून समोर पाहताक्षणी ते घारे डोळेच आधी तिच्या डोळ्यात घुसले. "ओह नोss" म्हणत पटकन तिने दार बंद करायला ढकलले. तेवढ्यात त्याने दारावर हात ठेवत ते रोखून धरले.

"प्लीज बेल्स! त्याचा आवाज जरा हळू आणि घोगरा येत होता. "आपल्याला काही गोष्टी बोलून क्लिअर करायला हव्यात."

"नो, वी डोन्ट!" ती दारावरचा हात न काढता तसंच पुढे ढकलायचा प्रयत्न करत म्हणाली. "काय बोलायचं ते आधीच बोलून झालंय आपलं. आणि मी --"

"मला माफी मागायचीय." तिचं बोलणं तोडत तिच्या डोळ्यात पहात तो म्हणाला.

हे इतकं अनएक्सपेक्टेड होतं ती आ करून त्याच्याकडे पहातच राहिली आणि हळूहळू तिच्या डोळ्यात एक मिश्किल चमक दिसायला लागली होती. द ग्रेट मिस्टर असीम दिवाण माफी मागणार! ती ते हसू ओठांपर्यंत येऊ न देण्याचा जाम प्रयत्न करत होती.

"आय ओ यू ऍन अपॉलॉजी." तो हळुवारपणे म्हणाला.

"टू डॅम राईट!" ती तिरकस हसत म्हणाली. "फक्त मलाच नाही तर तुझे बाबा, मिसेस दिवाण, नुपूरा... सगळ्यांनाच!"

"नुपूरा? ती कुठून आली यात." त्याला कोड्यात पडलेलं पाहून ती जरा ढेपाळली. त्याचे डोळे तिला यावेळी खूप मऊ, समजूतदार वाटत होते.

"एनीवे, तू सगळ्यात आधी माफी तुझ्या वडिलांची मागितली पाहिजे. आधीच बारा तेरा वर्ष लेट आहेस तू." ती मुद्द्यावर येत म्हणाली.

"त्याबद्दलच मला आधी तुझ्याशी बोलायचं आहे." तो पुन्हा आर्जवी नजरेने पहात म्हणाला.

ती आपल्या म्हणण्यावर ठाम होती पण एकीकडे तिची नजर लॉबीच्या काचेतून बाहेर वेड्यासारखा कोसळणारा पाऊस, पार्किंगमध्ये टायरपर्यंत पाणी आलेल्या गाड्या आणि समोर  त्याचे ते ग्लोरिअस स्टायलिश केस भिजून कपाळावर चप्प चिकटलेला, नाका गालावरून पाण्याचे ओघळ त्याच्या जॅकेटमध्ये गायब होत असलेला ओलेता असीम यांच्यावरही होती. वेडा आहे का हा, इतक्या पावसात ड्राइव्ह करून काय करतोय...

"मला काय जस्टीफाय करणार--" बोलता बोलता तिची नजर पुन्हा चेहऱ्यावर गेली आणि ती नसती गेली तर बरं झालं असतं असं तिला वाटलं. त्याच्या डोळ्यांभोवतीच्या बारीक रेषा आणि किंचित सूज बघून तो बरेच दिवस धड झोपला नसावा असं वाटत होतं. दोन तीन दिवस शेव्ह न केलेली खुरटी दाढी दिसत होती आणि त्याच्या चेहऱ्यावर जे मवाळ, शांत भाव दिसत होते ते तिच्यासाठी टोटली नवे होते. तिचा त्याच्यावरचा अविश्वास नाहीसा होऊन त्याची जरा कणव वाटायला लागली होती या गोष्टीनेच ती हलली होती. अजून दया वाटायच्या आत घाईने ती बोलायला लागली. " अजून आपल्यात काही बोलण्यासारखं आहे असं मला वाटत नाही. सो जिथून आलास तिथे परत निघून जा. Exactly कुठून आलास तू?" तिने अचानक उत्सुकतेने विचारलं.

"पणजी" सांगताना त्याच्या चेहऱ्यावर लहान मुलांसारखं हसू होतं.

"काय?? वेडा आहेस का तू? एवढ्या पावसातून एवढे तास ड्राइव्ह करत आलास??  ट्रॅफिकमुळे चौदा पंधरा तास तरी लागले असतील." ती कपाळावर हात ठेवत म्हणाली. "पण का??"

"तुला बघायला." त्याचा मधाळ आवाज आता हळुवार आणि ठाम होता. त्यात कुठेही खोटा, समोरच्याला जिंकून घेण्याचा अभिनिवेष नव्हता. फक्त आणि फक्त प्रामाणिकपणा होता. तिला किल्ल्यावर तिने एकदाच कुठल्याही पूर्वग्रहाशिवाय त्याला न्याहाळून मनातल्या मनात तो तिला आत्तापर्यंत भेटलेला सगळ्यात देखणा माणूस आहे हे मान्य केलं होतं ते आठवलं. इव्हन आत्ताही केसांतून पाणी टपकताना, चेहरा खूप वेळ भिजून आक्रसलेला असतानाही त्याच्यात एक रफ, मॅग्नेटिक अपील होतं जे थेट तिच्या आतपर्यंत जाऊन बाणासारखं रुतून बसलं होतं.

"प्लीज बेला..."

या प्लीजला नाही म्हणण्याची ताकद तिने कितीही प्रयत्न केला तरी तिच्यात येऊ शकत नव्हती. दोन पावलं मागे होत तिने दार पूर्ण उघडलं.

"ये आत." ती पुटपुटली. मी हार मानली नाहीये, अश्या पावसात मी कुठल्याही प्राण्याला घरात घेतलं असतं. हा तर माणूस आहे. ती स्वतःलाच पटवत होती. तो आत येताना त्याचा जरासुद्धा स्पर्श होऊ नये म्हणून पटकन ती बाजूला सरकली. दार लावताना तो तिच्या शेजारीच थांबून तिच्याकडे पहात होता. त्याचं गप्प रहाणं तिची अस्वस्थता अजून वाढवत होतं. माणुसकीच्या नात्याने त्याला घरात घेणं एक गोष्ट झाली पण त्याच्याबरोबर एका घरात रहाणं ही वेगळी गोष्ट होती. नेमके तिच्या समोरच्या फ्लॅटमधले लोकही कुठेतरी सुट्टीवर गेले होते. पाऊस आणि पुरामुळे सगळे लोक आपापल्या घरात दडून बसले होते आणि असीम दिवाणवर तिचा अजिबात विश्वास नव्हता.

"तुझे ओले शूज आणि जॅकेट काढून ठेव तिकडे" खोटं अवसान आणत बाल्कनीतल्या कपड्यांच्या स्टँडकडे बोट दाखवत ती म्हणाली. तिला त्याची सरबराई अजिबात करायची नव्हती.

"नक्की?" त्याने हळूच विचारलं. त्याच्या आवाजाने ती भानावर आली. अजूनही त्याला ती कशी रिऍक्ट करेल कळत नव्हतं. तो जपून बोलत होता. केवढा बदललाय हा! आधीचा असीम असता तर इथला मालक असल्यासारखा बिनधास्त आत घुसून जॅकेट काढून सोफ्यावर पसरला असता.

"नक्की. एक कप गरम कॉफीतरी देऊच शकते मी तुला. गारठला असशील तू." ती म्हणाली.

"गारठला इज ऍन अंडरस्टेटमेंट!" बल्ब पेटून विझल्यासारखं एक मिश्किल हसू त्याच्या डोळ्यात चमकून गेलं. "मला टॉवेल मिळेल का? तुझं कार्पेट खराब नाही करायचं मला." जॅकेट काढताना इकडे तिकडे उडालेलं पाणी पाहून तो म्हणाला.

ते जाड जॅकेट काढल्यावर आता त्याची तिला इतकी भीती वाटत नव्हती. तरीही त्या अरुंद पॅसेजमध्ये नेव्ही ब्लू फुल स्लीव्जचा निटेड टी शर्ट आणि लाईट फेडेड जीन्समधल्या त्याने बरीचशी जागा व्यापली होती. पण ती त्या उंच, मजबूत शरीराची जाणीव लपवू शकत नव्हती. एखाद्या बंद जागेत ट्रॅप झाल्यासारखं वाटून तिच्या हृदयाचे ठोके वाढले. तिच्या बदललेल्या श्वासांची लय आणि गालावर वाढलेला रंग नक्कीच त्याच्या लक्षात आला असणार.

"काही नाही होणार कार्पेटला. सिंथेटिक आहे ते. मी टॉवेल आणते" तिचा आवाज जरासा थरथरला आणि ती अजून काही दिसू न देता पटकन आत निघून गेली.

एक मोठा टॉवेल त्याच्या हातात देऊन ती परत कॉफी करायला आत गेली. दूध तापून ती कॉफी घेऊन बाहेर येईपर्यंत तो कोरडा होऊन हाताची घडी घालून, भिंतीला टेकून खिडकीबाहेर अजूनही रपारप कोसळणारा पाऊस बघत उभा होता. अजूनही त्याचे केस थोडे ओलसर दिसत होते आणि फॅनच्या वाऱ्यामुळे थोडेसे गोल गोल वळून तो किंचित टीनेजर असताना दिसायचा तसा भास होत होता.

ती वाफाळते मग्ज हातात घेऊन किचनच्या दारात त्याचं निरीक्षण करत उभी होती.

क्रमशः

"जाताना मला कार वल्हवत न्यावी लागेल असं दिसतंय." तो तोंड वाकडं करत म्हणाला. "उद्या  संध्याकाळपर्यंत मला परत पणजीला पोहोचायचं आहे. शो कॅन्सल झाला तर हेवी पेनल्टी बसेल."

त्याने पुढे येऊन तिच्या हातातले मग्ज घेत सेंटर टेबलवर ठेवले.

"बापरे, किती एकटं वाटत असेल असं नेहमी फिरत रहायला" ती सोफ्यावर बसता बसता म्हणसली.

"एकटं? विशेष नाही. एकटा तर मी हे शहर सोडून गेलो तेव्हा होतो." तो तिच्या नजरेला नजर मिळवत म्हणाला.

"हूं, बरोबर आहे. तुला कोणी एकटं सोडतच नसेल ना.." ती तिच्या मगमध्ये हळूच पुटपुटली.

"व्हॉट इज दॅट सपोज्ड टू मीन?" त्याने पटदिशी विचारलं.

"कमॉsन तुला कळलंय मला काय म्हणायचंय ते!" तीने खांदे उडवले.

"ओह प्लीज, आत्तापर्यंत तू मला सगळच तोंडावर सांगितलं आहेस ना मग हेही सांगून टाक" तो जरा रोखून बघत म्हणाला.

"म्हणजे हेच की जाशील त्या ठिकाणी तुला फिमेल कंपनीची काही कमी नसेल. त्यामुळे एकटा कुठे असतोस तू. शंभर मुली तुझ्यामागे जीव टाकत असतात." ती नाक मुरडत म्हणाली.

"ओह! मी आधीही म्हटलंय हे एग्झॅजरेशन आहे. अश्या कोणी शंभर जणी माझ्यावर जीव टाकत नाहीत. हां, अधेमध्ये होत्या एक दोन जणी पण सध्या कोणी नाहीये." कॉफीचा एक सिप घेऊन मगच्या काठावरून तिच्याकडे पहात तो म्हणाला. "आणि तू काय कुठली संतीण लागून गेलीस गं? सेंट बेला द ग्रेशियस! सगळं लक्षात आहे मला. कॉलेजमधले ते सगळे तुझे बिचारे आशिक आणि आता? त्या दिवशीचा तुझा तो गेस्ट? त्यालाही असाच गळाला लावून ठेवला असशील. ना बिचारा बाहेर येतोय ना पाण्यात पडतोय."

हा आता जुना असीम बाहेर येतोय. तीने त्याच्याकडे रागाने पहात मग खाली ठेवला. "उगीच काहीतरी आरोप करू नकोस. तो संजीव होता. लहानपणी आमच्या सोसायटीत राहायचा आणि माझ्या शाळेतपण होता. 'जस्ट' मित्र आहे तो माझा, अणखी काही नाही. हां त्याचं अजून लग्न ठरत नाहीये आणि मी त्याला समोर एलिजीबल मुलगी दिसते म्हणून कधी कधी तो चिपकूगिरी करतो पण हार्मलेस आहे बिचारा" आता ती त्याच्याकडे बघून हसत होती.

"ओके.. म्हणजे मीच चुकीची कंक्लूजन्स काढली होती तर." तो शांत होत म्हणाला.

"हम्म आणि निखिल, वी वर सीइंग इच अदर फॉर अराउंड सिक्स मंथस्. पण तू इथे आलास त्याच्या दोन दिवसाआधीच आमचं वाईट ब्रेक अप झालं होतं. त्यामुळे मी आधीच हर्ट होते आणि त्यात तू जुन्या आठवणी घेऊन आलास त्याने अजूनच चिडचिड झाली माझी." ती खाली बघत टेबलच्या काचेवरच्या पाण्यात बोट फिरवत म्हणाली.

"हम्म, निखिल!" तो पुन्हा रोखून बघत म्हणाला. त्याला व्हाईट एलिटमधली रात्र आठवली.

"मला मान्य आहे बारावीचं वर्षभर मी खूप माती खाल्लीय. मी एक अति लाडावलेली, स्वार्थी, सेल्फ सेन्टर्ड मुलगी होते आणि मी स्वतःच्या फायद्यासाठी खूप लोकांचा वापर केला. मला आता वाईट वाटतं त्या गोष्टीबद्दल. इट्स नथिंग टू बी प्राउड ऑफ अँड आय एम रिअली सॉरी फॉर एव्हरीथींग. पण आता त्या प्रत्येकाची माफी नाही ना मागू शकत." तिच्या चेहऱ्यावर आता उदासीची छटा दिसत होती.

"पण आपण एकमेकांची नक्कीच मागू शकतो!" तो म्हणाला. "खरं म्हणजे त्या दिवशी पालवीमध्ये मी तुझी माफी मागणार होतो पण एका मागोमाग एक प्रसंगच असे घडत गेले की माझा स्वतःवर कंट्रोलच राहिला नाही." आता तो सगळं बोलूनच मोकळा होणार होता.

तो जसा बोलत होता त्यावर तिला विश्वासच बसत नव्हता. त्याच्या आवाजातील ऍग्रेशन, आत्मविश्वास, उपरोध सगळं नाहीसं होऊन फक्त एका भूतकाळात हरवलेल्या मुलाचा आवाज येत होता.

"मी तुला खोटं सांगितलं. नाही, खोटं नाही, अर्धवट सांगितलं. आता सुरुवातीपासून सांगतो. आईबाबांचं लव्हमॅरेज झालं तेव्हा बाबा नाटकांमध्ये स्ट्रगल करत होते आणि आई युनिव्हर्सिटीत केमिस्ट्री शिकवायची. ह्या लग्नामुळे आईच्या घरच्यांनी तिच्याशी संबंध तोडून टाकले होते, जे नंतर कधी जुळलेच नाहीत. आईला सायन्समध्ये प्रचंड इंटरेस्ट होता. एमेस्सीला गोल्ड मेडलिस्ट होती ती. आयझॅक असीमॉव तिचा सगळ्यात आवडता लेखक म्हणूनच माझं नाव असीम आहे! शी वॉज अ टोटल नर्ड." मिश्किल हसत तो म्हणाला.

"माझा जन्म झाला तोपर्यंत बाबा अचानक टीव्हीवर स्टार झाले होते. त्यांच्या डोक्यात यशाची प्रचंड हवा गेली आणि तसे चढवणारे चमचेही होते आजूबाजूला. त्यातच त्यांचा राग, पार्ट्या आणि सगळ्याच भांडणाना कंटाळून आई मला घेऊन त्यांच्यापासून वेगळी झाली. तिच्या तत्वांना ती एवढी जपणारी होती की तिने माझ्यासाठीसुद्धा कधीच बाबांकडून पैसे मागितले नाहीत. माझ्यासाठी ती खूप कष्ट घेत होती, sacrifice करत होती पण ते तिने कधी मला जाणवू दिलं नाही. बाबांवरचा राग सोडता मी खूप मजेत होतो."

"दहावीच्या परीक्षेनंतर ती सारखी आजारी पडायला लागली. बेसिक उपाय करत तिने दुखणं खूप अंगावर काढलं. महागड्या टेस्ट टाळत राहिली. पण त्यामुळेच जेव्हा कळलं तिला कॅन्सर आहे तोपर्यंत फार उशीर झाला होता. माझ्या बारावी सायन्सच्या परिक्षेआधीच ती गेली. मी परीक्षा दिली नाही. डिप्रेसच्याही पलीकडे अक्षरशः बधीर झालो होतो. तेव्हाच बाबांनी हा नवीन बंगला बांधला होता. ते मला घरी घेऊन आले. सहा महिन्यांपूर्वीच त्यांनी त्या अवंतिकाशी दुसरं लग्न केलं होतं. मी इथे रहायला आल्यानंतर पुन्हा सायन्सचा अभ्यास नकोसा वाटत होता मग मिड टर्ममध्ये कॉमर्सला आलो." त्याच्या चेहऱ्यावर आता राग आणि दुःखाचं मिश्रण दिसत होतं."

"आई नसल्याची पोकळी, बारावीचं टेन्शन, इथे नवीन असल्यामुळे कोणी खास मित्र नाहीत आणि माझी चिडचिड, बंडखोरपणा सगळंच एकत्र येऊन मी विचित्र बनलो होतो. आय वॉज अ मेस! त्यातच ती अवंतिका. मी इथे आल्यापासून ती मला स्पेशल ट्रीटमेंट देत होती. जेवायला बाहेर नेणं, गिफ्ट्स देणं, एकत्र व्हिडीओ गेम्स खेळणं वगैरे. मला वाटायचं ती फ्रेंडली वागतेय. बाबा जास्त घरी नसायचे. त्यांच्या कुठल्यातरी डेली सोपचं तेव्हा शूटिंग सुरू होतं. त्यांनाही वाटत होतं अवंतिका आणि माझ्यात चांगलं बॉंडींग होतंय. मग दिवाळीपासून हळूहळू ती माझ्या जास्त जवळ यायला लागली. मिठ्या मारणं, गालावर पाप्या घेणं हे जेव्हा वेगळं कळायला लागलं तेव्हा मी तिला टाळायला लागलो. बट शी वॉज रिलेंटलेस. आय वॉज बीइंग अब्युज्ड आणि तिथून पळण्याव्यतिरिक्त मला काही करताही येत नव्हतं. म्हणून मी स्वतःला कायम लायब्ररीत अभ्यासात बुडवून घेतलं. अगदीच प्रेशर यायचं तेव्हा बास्केटबॉल खेळायचो. शक्य तितका घरी न जाण्याचा प्रयत्न करायचो."

ओह.. हे तेव्हाच सुरू होतं जेव्हा मी पार्टीत येण्यासाठी त्याच्या मागे लागले होते. तिचे डोळे आता पाण्याने भरून आले होते.

"परीक्षेपर्यंत असंच चाललं. रिझल्ट आला आणि इतका अभ्यास केल्यामुळे बहुतेक खूप चांगले मार्क्स होते. त्यादिवशी बाबा घरी नव्हते म्हणून मी मित्रांबरोबर सेलिब्रेट करायला बाहेर गेलो. पबमध्ये गेलो आणि त्यांच्या आग्रहाने पहिल्यांदाच एक बीअर प्यायलो. मी साधारण दहा वाजता घरी येऊन गुपचूप माझ्या रूममध्ये जाऊन झोपलो. झोप आणि नशा दोन्हीमुळे अर्धवट गुंगीत होतो. मी समजत होतो अवंतिका तिच्या खोलीत झोपली असेल. पण ती तशीच अंधारात माझ्या खोलीत आली आणि माझ्या बेडवर येऊन तिने मला मिठी मारली. मी काही रिऍक्ट करणार इतक्यात बाबा बाहेरून माझ्यासाठी सरप्राईज म्हणून केक घेऊन आले आणि त्यांनी लाईट्स ऑन केले. आणि हेच त्यांनी 'तिला' माझ्या बेडमध्ये रेड हँडेड पकडलं होतं." त्याची एकात एक गुंतवलेली बोटं आता आवळल्यामुळे पांढरी पडली होती.

"पण तिने कांगावा करून माझ्यावर उलटे आरोप केले. माझ्या तोंडालाही बीअरचा वास येत होताच. मग काय माझ्या सख्ख्या वडिलांनी माझ्या सावत्र आईवर विश्वास ठेवून माझ्यावर नाही नाही ते आरोप केले, इतकं जोरात मारलं की माझ्या नाकातून रक्त आलं. त्यानंतर दहा बारा दिवस घराबाहेर गॅरेजमध्ये राहायला लावलं. का तर त्यांच्या प्रेश्यस बायकोला माझ्यापासून धोका नको. तोपर्यंत माझं दिल्लीचं अ‍ॅक्सेप्टन्स लेटर आलं आणि मी बॅग्ज पॅक करून दिल्लीला निघून गेलो. नंतर वर्षभरात बाबांना बहुतेक सगळं रिअलाईज झालं आणि त्यांचा पुन्हा डिव्होर्स झाला. पण तोपर्यंत मी मनाने त्यांच्यापासून खूप लांब गेलो होतो. त्यांची आलेली एक दोन पत्र मी न वाचताच फाडून टाकली. कॉल्स कधीच रिसिव्ह केले नाहीत. बस्स.. पुढचं सगळं तुला माहितीच आहे." टेबलावरची बाटली उचलून त्याने घटाघट पाणी प्यायलं. ती सुन्न होऊन त्याच्याकडे बघत बसली होती. ती त्याला किती चुकीचा समजली होती. तिच्या सगळ्या भावना तिच्या भरलेल्या डोळ्यांतून बाहेर पडत होत्या. तिला पुन्हा त्याचं मघाचं वाक्य आठवलं, 'एकटा तर मी हे शहर सोडून जाताना होतो.'

"आय एम सॉरी टू असीम, तू या सगळ्यातून जात असतानाच मी तुला इतका त्रास देत होते. तुला कसं वाटलं असेल ते कळतंय मला. तुला मी तिच्यासारखीच वाटले असणार." ती डोळे मिटून घेत म्हणाली.

"हो त्या वेळी रागात तसंच वाटलं पण नंतर शांत झाल्यावर मला माझ्याच वागण्याचं वाईट वाटलं होतं. तू मला जाणूनबुजून काहीच त्रास दिला नव्हतास आणि मी तुला अति बोललो. व्हेअरऍज ती बाई माझ्या वडिलांची बायको होती." तो मान हलवून म्हणाला.

"पण पव्हीलीयनसमोरचा तो क्षण मी कधीच विसरणार नाही कारण माझ्या आयुष्यातली ती पहिली मिठी आणि पहिला किस होता." तो हसऱ्या डोळ्यांनी तिच्या डोळ्यात पहात म्हणाला.

"माझ्याही..." ती ओठ चावत म्हणाली. "मी फ्लर्ट कितीही केलं तरी कुणाला मी लिमिटच्या बाहेर जाऊ दिलं नव्हतं. पण तू स्पेशल होतास. तुझ्यासाठी मी इतकी कशी वहावत गेले मलाच कळलं नाही." चेहऱ्याचा बदललेला रंग त्याला दिसू नये म्हणून ती पटकन रिकामे मग उचलून आत ठेवायला निघून गेली.

क्रमशः

वैधानिक इशारा: रक्तदाब, हृदयविकार किंवा #कायबैहल्लीच्यामुली विकार असणाऱ्यांनी पुढे वाचू नये. :winking: बाकीच्यांसाठी: दिल धडकने दो!

-----

"असीम, तुला बाबांशी बोलायचं आहे. विसरू नको." ती नॅपकीनला हात पुसत बाहेर येत म्हणाली. त्यांना तू परत हवा आहेस त्यांच्या आयुष्यात. त्यांनी मला ऑलमोस्ट आठवडाभर फोन केले, माझं तुझ्याशी काही बोलणं झालं का हे विचारायला. तुझी गरज आहे रे त्यांना, खरं तर तुलाही आहे पण तू ते मान्य करत नाहीस. हल्ली त्यांची तब्येत पण बरीच नाजूक आहे असं मिसेस दिवाण म्हणत होत्या. ह्यावेळी ते फक्त तुझं आणि तुझंच म्हणणं ऐकतील. तू फक्त त्यांना मनापासून भेट. प्लीज भूतकाळात अडकून बसू नको. मिसेस दिवाणपण तुला मदतच करतील. गोड आहेत त्या." ती त्याच्यासमोर बसत म्हणाली.

"हो त्या प्रेमळ आहेत हे त्या एका भेटीतच जाणवलं. हम्म... पण ती भेट माझ्या रागामुळे खराब झाली. तुम्ही तिघे असे माझ्यासमोर एकत्र आल्यामुळे कन्फ्युज झालो, चिडलो. ते असे इतके अचानक समोर आले की एवढ्या वर्षांचा साठलेला सगळा राग बाहेर पडला." तो केसांमधून हात फिरवत म्हणाला. "अजून एक गोष्ट आहे ज्यामुळे मी ती भेट व्यवस्थित हँडल करू शकलो नाही. कारण मला काही सुचतच नव्हतं."

"कश्यामुळे?" ती कोड्यातच पडली.

"कान्ट यू गेस?" तो तिच्या नजरेला नजर भिडवत म्हणाला. "तू! तू सोडून माझं दिवसभर बाकी कुठेच लक्ष नव्हतं."

आश्चर्याने तिच्या तोंडून शब्दच फुटत नव्हता. "मी?" एवढंच ती कसंबसं म्हणू शकली. तिची शब्द शोधायची धावपळ बघून तो हसत होता.

"विश्वास बसणं कठीण आहे ना? की मी तुला अजून छपरी, अतिशहाणा आणि अजून काहीतरी वाटतोय?

"चल! असं काही नाहीये." अचानक तिच्या श्वास घेण्यावर काहीतरी परिणाम झाला होता. श्वासांचा वेग वाढून तिला तिचं वजन नाहीसं होऊन हवेत कुठेतरी तरंगल्यासारखं वाटत होतं.

"तुला पहिल्यांदा 'ला बेला'मध्ये बघितलं तेव्हा मी इतका शॉक झालो होतो की ही वेडी मुलगी इतकी स्मार्ट, एलिगंट, सुंदर बिझनेस वूमन कधी झाली! पण तेव्हा जितकं तुझं वागणं बघितलं तू थंड आणि आधीसारखीच लोकांना खेळवणारी वाटलीस. नंतर व्हाईट एलिटमध्ये खरं तर मला तुला आवडूनही घ्यायचं नव्हतं. पण ज्या प्रामाणिकपणाने तू माझ्याशी बोललीस त्याने मी न राहवून तुझ्याकडे खेचला गेलो. आणि किल्ल्यावर गेलो तेव्हा मला तुझी कंपनी खरंच आवडायला लागली आणि आपण इतका वेळ, एकमेकांच्या इतके जवळ होतो की मला फक्त तुझ्याशी बोलतच रहावं वाटत होतं. आणि नेमके तेव्हाच बाबा तिथे आले!"

"माझा फ्यूज उडाला होता त्यांना अचानक बघून. आणि त्या जुन्या सगळ्या आठवणी. माझ्या संतापाने सगळंच मेसी करून टाकलं. त्या रात्री मी रात्रभर स्वतःला दोष देत होतो की मी बहुतेक तुला आणि बाबांना आयुष्यभरासाठी गमावलं आहे. गेले दोन आठवडे सलग शोज होते, बऱ्याच प्रॉस्पेक्टिव्ह मीटिंग्स होत्या पण रोज रात्री डोक्यात फक्त तुझे विचार गर्दी करायचे आणि विचार करून करून माझी झोप उडाली होती. शेवटी हा दोन दिवसांचा ब्रेक मिळाला आणि मी कसलाही विचार न करता निघून आलो." त्याने पुढे होऊन तिच्या हातांवर हात ठेवले.

पुढे काय होणार त्याचा अंदाज येऊन ती घाईघाईने उठली. गेल्या फक्त एक दीड तासात त्याच्याबद्दलचे सगळे गैरसमज धुवून गेले होते. त्याजागी बदललेल्या नव्या इमोशन्स प्रोसेस करायला तिला थोडा वेळ हवा होता. "असीम आपल्याला बाबांबद्दल बोलायचंय.." ती हळूच म्हणाली.

"मला आपल्याबद्दल बोलायचंय" तो मोठ्याने म्हणाला आणि मग चूक कळल्यावर, "ओके. मला बाबांशी बोलायचंय" म्हणत त्याने मान हलवली. "काय करू मग?"

"आत्ता जाऊन भेट, लगेच जा घरी आणि त्यांना भेटून हेच सगळं सांग जे मला सांगितलंस."

त्याने लगेच जॅकेट, शूज घालून बाहेर जायला दार उघडलं तर समोर लॉबीच्या मोठ्या काचेतून पावसाचा हैदोस दिसत होता. समोरच्या रेन ट्रीची एक मोठी फांदी तुटून पार्किंगमध्ये पडली होती. आता तर जोरदार गाराही पडत होत्या. बाहेरचं दृश्य बघून ती हबकली. "असीम थांब, नको जाऊ" मागून त्याच्या दंडाला धरत ती म्हणाली.

"आता निघालोय तर जाऊन येतो. मग पुन्हा मला मनाची तयारी करावी लागेल."

तिला खूप प्रेम, भीती, काळजी, हुरहूर आणि या सगळ्यांचं मिश्रण होऊन काहीतरी वेगळंच वाटत होतं. पण तो जावासा वाटत नव्हता हेच खरं. "ऍक्सिडंट व्हायला हवाय का तुला? एकतर हायवेवर दरड कोसळली आहे आणि ती क्लिअर केली तरी पावसामुळे पुन्हापुन्हा पडतात. गुलमोहर पार्कला जायला हायवे सोडून दुसरा रस्ता नाहीये. प्रचंड ट्रॅफिक असेल आत्ता. प्लीज नको जाऊ एवढ्या पावसातून... आपण दुसरं काहीतरी सोल्युशन काढू."

त्याच्यासमोर दार बंद करून दाराला पाठ टेकून उभी रहात ती म्हणाली. "ह्या गोष्टी फोनवर बोलण्याच्या नाहीत पण पाऊसच असा आहे की बाबा समजून घेतील तुला. माझ्याकडे नंबर आहे, तू कॉल कर लगेच. मग तर झालं?"

"हम्म ओके." त्याने पुन्हा अजून न वाळलेलं जॅकेट आणि शूज बाहेर बाल्कनीत नेऊन ठेवले.

"नंबर पाठवलाय, तू मोकळेपणाने बोल. मी आत जाते तोपर्यंत." तिने बेडरूममध्ये जाऊन दार लावून घेतलं.

जवळ जवळ एक - दीड तासाने त्याने दारावर टकटक केली.

दार उघडल्यावर तिच्यासमोर वेगळाच असीम उभा होता. खांद्यावरचं मोठं ओझं उतरून गेल्यासारखा तो हलका हलका झाला होता. डोळ्यात एक वेगळेच तेज होते आणि चेहऱ्यावर इतका आनंद होता की तो पुन्हा टीनेजर झाल्यासारखा वाटत होता. फक्त टीनेजर असताना कधीही तो एवढा आनंदी नव्हता!

"ऑल ओके?" तिने खूष होत विचारलं.

"येस्स, आय एम सोss सोss हॅपी! मला काय करू नि काय नको असं होतंय. मला हे आधी का सुचलं नाही? काहीच कठीण नव्हतं. बाबांना आधीच सगळ्या गोष्टी कळल्या होत्या. मी त्यांना इथे आल्याचं सांगितलं नाही, पाऊस थांबला की भेटायला येतो म्हणून सांगितलं. घाईघाईत येण्यापेक्षा तीन चार दिवस सुट्टी घेऊन रहायला बोलावलं आहे त्यांनी. आता बघतो शेड्युलमध्ये कसं बसवता येईल ते."

"थँक्स अ लॉट बेल्स, तुझ्यामुळे शक्य झालं हे सगळं. तुझे किती आणि कसे आभार मानू तेच कळत नाहीये. नाहीतर आयुष्यभर माझ्या फुटकळ इगोपायी कुढत बसलो असतो मी. तो रूमीचा काहीतरी कोट आहे ना की कठीण दगड असाल तर पाणीसुद्धा ओघळून जाईल पण तुटून चुरा होऊन मातीत मिसळाल तर अंगावर रानफुलं उगवतील तसलं काहीतरी झालंय!" आत येत हसता हसता तो म्हणाला.

"बssरं रूमी भक्ता, आधीच गवतात बराच पाऊस पडलाय, बघूदे कुठे कुठे रानफुलं उगवलीत ती. ." म्हणत पाय उंचावून तिने त्याच्या डोक्यावर बघितलं आणि त्याचे ते रेशमी, मऊ मऊ केस विस्कटून टाकले. गडबडीत तिच्या हनुवटीला त्याचा गाल घासून दाढीचे केस टोचले तेव्हा तिला अचानक जाणीव झाली की मस्ती करता करता ती त्याच्या किती जास्त जवळ आलीय. सगळीकडे अचानक शांतता पसरली होती. तिचे हात अजूनही त्याच्या मानेवर केसांमध्ये थबकले होते. त्याने एका हाताने तिच्या कंबरेला वेढून तिला अजून जवळ ओढून घेतलं आणि दुसऱ्या हाताने तिचा मेसी बन सोडवून केस मोकळे केले.

दोघांना एकमेकांची जोरजोरात धडकणारी हृदये जाणवत होती. तिच्या गालावर त्याचा उष्ण श्वास हुळहुळला आणि ओठांचा पुसटसा स्पर्श झाला. पण तेवढा स्पर्शही तिच्या अंगातून वीज दौडत न्यायला पुरेसा होता. "थांबायचं असेल तर मला आत्ताच सांग" तो तिच्या कानाजवळ कुजबुजला. तिचा श्वास आता बंदच होईल की काय असं तिला वाटत होतं. ती काहीच न बोलल्याचं पाहून त्याने तिच्या कपाळावर हलकेच ओठ टेकले "आता?", ओठांनी तिच्या गालाचा उंचवटा ट्रेस करताना "किंवा आत्ता?", तिच्या नाकाच्या शेंड्याला हलकेच चावून "आता?" आता मात्र न राहवून पुढे होत तिने त्यांच्यातलं अंतर संपवून टाकलं आणि त्याचे पुढचे शब्द तिच्या ओठांमध्ये विरघळून गेले.

तो तिला हळुवारपणे किस करत होता पण तिला आता काहीच हळू नको होतं. आता नाही, इतक्या वेळानंतर तर नाहीच नाही. तिने त्याचा टीशर्ट दोन्ही मुठीत धरून त्याला स्वतःकडे ओढून घेतलं आणि वेड्यासारखी त्याला किस करत सुटली. जसं काही तिचं आयुष्य तेवढ्याच गोष्टीवर अवलंबून होतं. त्याचे हात तिच्या अंगावर सगळीकडे होते. तिच्या शरीरातली नस न नस थरथरत होती आणि हृदय कुठल्याही क्षणी फुटून जाईल असं वाटत होतं. त्याची किंचित वाढलेली दाढी तिला सगळीकडे टोचत होती, पण त्याची तिला काळजी नव्हती. तिला आत्ता फक्त असीम हवा होता. ती खोल श्वास घेत त्याचं शेविंग क्रीम, त्याचा शॅम्पू , त्याचा डबलमिंट चुईंगगम आणि त्या सगळ्यात मिसळलेला त्याचा स्वतःचा सगळ्या जगात डिलीशीयस सुगंध नाकात साठवून ठेवत होती. तिला तो अजून-अजून जवळ हवा होता. त्याने त्याच्या लांब पापण्या उचलून गडद होत चाललेल्या डोळ्यांनी तिच्या काळ्याभोर विस्फारलेल्या डोळ्यात पाहिलं आणि ओह बेला! म्हणून श्वास सोडत दोन्ही हातांनी तिला घट्ट वेढून टाकलं. खिडकीबाहेर वादळी पाऊस आताही सुरूच होता.

त्याच्या कुशीत तिला जाग आली तेव्हा तो उशीवर कोपर रुतवून, तळहातावर डोकं टेकून तिच्याकडे मधाळ नजरेने पहात तिच्या केसांमधून हात फिरवत होता. ती जागी झालेली जाणवल्यावर तो तिच्या कानापाशी "से बेलीस्सीमा" म्हणत हळूच कुजबुजला. पापण्या पूर्ण न उघडता तिने त्याच्या मानेला धरून त्याला खाली ओढले आणि गालात हसत "ऍझीमाऊ..." म्हणत त्याचं टोकदार नाक आणि मिटलेल्या डोळ्याच्या मधल्या छोट्याश्या पर्मनंट पिंपलवर ओठ टेकले. त्याच्या चेहऱ्यावर एक मोठं हसू पसरलं. पुन्हा तिला मिठीत गोळा करत त्याने दुलई वर ओढली आणि ते एकमेकांच्यात गुरफटून गेले.

क्रमशः

"फायनली पाऊस थांबलेला दिसतोय." ती पडदा सरकवत म्हणाली. साडेपाचच्या अलार्मने जागी होऊन ती खिडकीत उभी होती. बाहेर अजूनही अंधार, थोडंसं धुकं आणि साठलेलं पाणी टपटपणारं रेन ट्री अंधुक दिसत होतं. काल त्याने बाबांना कॉल केल्यानंतरचे तास कसे गेले हे तिला पैज लावूनही सांगता आलं नसतं. अखंड बडबड, त्यांचं एकमेकांत गुंतून जाणं आणि रात्री कधीतरी एक दोन वाजता भुकेची जाणीव होऊन फ्रिजवर टाकलेली रेड. नक्की काय खाल्लं तेही तिला आठवत नव्हतं पण बहुतेक फ्रीजमध्ये चीज क्यूब्स, काकडी, टोमॅटो, उरलेला ब्लॅक फॉरेस्टचा तुकडा, फ्रीझरमध्ये अडीनडीला ठेवलेलं चॉकलेट चिप आईस्क्रीम एवढंच असावं. तिला वाटलं होतं त्यांच्या एकत्र येण्याने त्यांच्या आत असलेली तगमग शांत होईल पण कसलं काय, आता ती तगमग, हुरहूर, एकमेकांना स्पर्श करायची गरज कितीतरी पटींनी वाढली होती.

अलार्म आणि तिच्या बोलण्याने जाग येऊन असीम आळस देत उठला. ती त्याचा जेमतेम मांडीपर्यंत पोहचणारा टीशर्ट घालून काचेतून बाहेर बघत उभी होती. खालपासून वरपर्यंत तिच्याकडे बघत त्याने एक बारीकशी शिट्टी वाजवली तेव्हा तंद्रीतून बाहेर येत तिने नाटकीपणे त्याच्याकडे पहात पापण्या फडफडवल्या. तो बॉक्सर्सवरच उठून तिच्याशेजारी येऊन उभा राहिला. खांद्यावर त्याचा जड, उबदार हात टाकून तिला जवळ घेत बाहेरची शांतता बघत तो काही मिनिटं तसाच थांबला. एव्हाना तिने त्याच्या छातीवर डोकं टेकवून डोळे मिटून घेतले होते.

"हम्म, मॅनेज होईल बहुतेक." बाहेर लांबवर पसरणारा उगवतीचा अंधुक लालसर उजेड बघून तो अचानक म्हणाला.

"मॅनेज होईल म्हणजे?" ती मान वर करून त्याच्या चेहऱ्याकडे बघत म्हणाली.

"म्हणजे मला निघावं लागेल बेल्स." तो हळूच तिच्या गालावर ओठ टेकवत म्हणाला.

"प्लीज असीम! आजच्या दिवस थांब ना. उद्या जा." आतापर्यंत कधीही न जाणवलेला एकटेपणा आणि हुरहुरीचं मळभ तिच्याकडे वेगाने येऊन पोचलं होतं.

"शक्य नाहीये बेला, कॉन्ट्रॅक्ट साइन झालंय. लगेच निघालो तर रात्रीपर्यंत पोहोचेन. ट्रॅफिकचाही काही भरवसा नाही आणि उद्या दुपारी शो आहे." तो तिला समजावत होता. ती दुःखी चेहरा करून त्याच्या जॉ लाईनवरून बोट फिरवत होती.

"बस. ये इकडे." म्हणून त्याने तिला बेडवर शेजारी बसवत तिचे हात हातात घेतले. "बेला, प्लीज समजून घे मला. सध्या माझं आयुष्य हेच आहे. आज इथे, उद्या दुसऱ्या ठिकाणी. कधीकधी मलाच माहीत नसतं दुसऱ्या दिवशी मी कुठे असेन. फिरणं हा माझ्या आयुष्याचा भाग आहे बेला, मी तो तोडून नाही टाकू शकत. हा माझ्या करियरचा भाग आहे. आणि आत्ता जिथे इतक्या मेहनतीने पोचलोय त्या पॉइंटवर मी अनप्रोफेशनल नाही वागू शकत. मी उभं केलेलं सगळं कोलॅप्स होईल." तो सरळ तिच्या डोळ्यात बघून बोलत होता. पण बेला तिच्या विचारात मग्न होती. त्याचे शब्द आठवून तिच्या छातीत बारीक कळ येत होती. 'आज इथे, उद्या दुसऱ्या ठिकाणी' म्हणजे ती विचार करत असलेली नवी सुरुवात, दोघांचं एकत्र भविष्य वगैरे सगळं खोटं होतं? त्याच्यासाठी कालचा दिवस, कालची रात्र म्हणजे फक्त दोन ठिकाणांमधला एक फिलर होता??

"इज इट अ वन नाईट स्टँड, असीम?" ती मनातलं वाक्य ओठावर घेऊनच आली.

"व्हॉट?? नो!!" तो धक्का बसून तिच्याकडे बघत म्हणाला. "तुला असं वाटलं बेला? असं अजिबात नाहीये. मला आत्ता जावं लागेल पण मला जसा वेळ मिळेल तसा मी लगेच तुझ्याकडे परत येईन. मी कसलंच प्रॉमिस नाही करू शकत... मला माहिती आहे, हे इतकं सोपं नाही." त्याने पुढे होत तिचा चेहरा दोन्ही हातात घेतला.

तिच्या मनात खोलवर दडलेल्या गोष्टी शोधत तो पुढे बोलत होता. "हे परफेक्ट सोल्युशन नाहीये पण आज मी एवढंच सांगू शकतो. तुला चालणार आहे का हे? नसेल तर तसं सांग मला."

हे पुरेसं नाहीये. ती आतल्याआत रडत होती. मला त्याच्या करियरमधला एखादा रिकामा दिवस बनून नाही रहायचं. तिला तो अख्खा हवा होता. रोज... तिच्याबरोबर... पण तो तसा असेल, तर तो असीम नसेल. आणि तिला असीम हवा होता.

"तू नक्की परत येशील?" तिने त्याच्या डोळ्यात बघत गंभीरपणे विचारले.

"जेव्हा जमेल तेव्हा. इतकंच सांगू शकतो." तो मान हलवत म्हणाला.

"आणि मी सगळं सोडून तुझ्याबरोबर आले तर? कूकिंग तर मी कुठेही करू शकते" ती आशेने त्याच्याकडे बघत म्हणाली.

त्याने नकारार्थी मान हलवली. "अजिबात नाही बेला. विचारही करू नको. तुझं रेस्ट्रॉंट तुझ्या आयुष्यभराचं स्वप्न आहे. तू त्यासाठी किती मेहनत घेतलीस ते मला माहिती आहे. माझ्यासाठी ते नाही कुस्करू देणार मी तुला." तिच्या डोक्यावर थोपटत तो ठामपणे म्हणाला.

तिची आयुष्य जगण्याची पद्धत वेगळी होती. तिला सगळ्या गोष्टी शिस्तीत, व्यवस्थित आखलेल्या लागायच्या. प्रत्येक गोष्टीचा एक चौकोन होता. प्रत्येक गोष्टीची एक आउटलाईन होती. ज्यामुळे तिला ती या पटावर नक्की कुठे उभी आहे हे नेहमी माहीत असेल. तिचं स्थान माहीत असेल. त्याला वेळ मिळेल तेव्हा तो येणार. येणार की नाही तेही नक्की नाही. आपल्या बिझी आयुष्यातून तिच्यापुरते दोन तीन तास चोरणार आणि सारखे गुडबाईज. परत कधी? माहीत नाही. नवरे एकटे परदेशात राहणाऱ्या किंवा बॉर्डरवर असणाऱ्या सैनिकांच्या बायका कसं तोंड देतात आयुष्याला? पण ती देऊ शकते का? तिला जोरजोरात ओरडावसं वाटत होतं. प्लीज असीम... सोडून दे हा शो बिझनेस. लॉयर हो पुन्हा. इथे फर्म सुरू कर. माझ्या जवळ रहा. प्लीजss माझ्या जवळ रहा.

पण तिला अचानक त्यांचं बोलणं आठवलं, ते कुठल्या गोष्टीमुळे कनेक्ट झाले ते आठवलं. त्याने मळलेली वाट सोडून आपल्याला जे खरंच हवंय त्या दिशेला जाण्याची त्याची जिद्द, सगळ्या जगाच्या विरोधात जायची तयारी, कम्फर्टपेक्षा आपल्या पॅशनला निवडणे हेच तर तिला आवडलं होतं. ते आव्हानं स्वीकारून प्रयत्न करण्याबद्दल बोलले होते. काय होतं तिचं वाक्य? हां, 'जोपर्यंत ते डोंगर चढायला घेत नाहीत तोपर्यंत कसं कळणार? आयदर तुम्ही तोंडावर पडाल किंवा शिखरापर्यंत पोहोचाल पण आधी एक पाऊल बाहेर तर टाका!' हेच म्हणाली होती ना ती... मग स्वतःशीच खोटं कसं काय बोलू शकते ती? आता का फक्त स्वतःच्या कंफर्टचा विचार करतेय?  ट्रॅव्हलिंग हा त्याच्या करियरचा अविभाज्य भाग आहे. तिला तो हवा असेल तर हे accept करावेच लागेल.

"बेला??" त्याच्या आवाजाने एकदम भानावर येत तिने त्याच्या वाट बघणाऱ्या, आर्जवी डोळ्यात खोलवर बघितले.

आणि एकदम तिच्या मनावरचं सगळ्या शंका कुशंका, प्रश्नांचं सावट उन्हातल्या धुक्यासारखं वितळून गेलं. तिचा निर्णय तिला लख्ख समोर दिसत होता. तिला असीम हवा होता. तिच्यासाठी त्याच्याबरोबर घालवलेले काही तास दुसऱ्या कुणा माणसाबरोबर घालवलेल्या आयुष्यभरापेक्षाही खूप मोलाचे होते.

"मी तयार आहे. तुझ्यासाठी मी काहीही करायला तयार आहे." त्याचे हात घट्ट धरत ती म्हणाली. इतका वेळ गंभीर असलेला त्याचा चेहरा एकदम उजळला आणि त्याने तिला घट्ट मिठी मारली.

"ऑ, स्टॉप इटss माझी हाडं मोडतील असीम" ती ओरडत म्हणाली.

"ठिके" म्हणून खांदे उडवत त्याने लगेच तिला सोडून दिलं.

"हां? मी सोड असं कधी म्हटलं?" ती फुरंगटून म्हणाली.

आता त्याच्या डोळ्यात एक खट्याळ चमक परत आली होती. "आणि माझा टीशर्ट पण मला परत पाहिजे" म्हणत त्याने एकेक पाऊल तिच्या दिशेने टाकेपर्यंत ती नाही, नाही, नाही ओरडत लिविंग रूम मध्ये पळून गेली होती.

तासाभराने आवरून ओल्या सुनसान पार्किंगमधून कार बाहेर काढताना त्याने वर बघितले तेव्हा ती त्याच नेव्ही ब्लू टीशर्टमध्ये बाल्कनीत उभी राहून त्याच्या दिशेने फ्लाईंग किसेस फुंकरत होती. खिडकीतून हात काढून त्याने तो किस पकडून खिशात ठेवला आणि तिच्या कोवळ्या प्रकाशात चमकणाऱ्या हसऱ्या डोळ्यांकडे पहात गाडी सुरू केली.

क्रमशः

आज गर्दी, उत्साही आरडाओरड, हशा आणि चविष्ट खाण्यापिण्याने 'ला बेला विता' गजबजून गेले होते. प्रत्येक टेबल खचाखच भरलेले होते. सभोवतालचा उत्साह बघून बेलाच्या चेहऱ्यावरचे हसू कमीच होत नव्हते. नुपूराची 'ला बेला'मध्ये वेगवेगळ्या आर्टिस्ट्सचे गिग अरेंज करायची आयडिया खरंच कमाल होती. सगळी तिकिटं दोन दिवसातच सोल्ड आउट होती. आजची रात्र अजूनच खास होती कारण आज पहिला ऍक्ट असीमचा होता. आज आणि पुढचे सलग सहा दिवस! तो पूर्ण आठवडा इथे असणार होता. गेल्या चार महिन्यात चुटपूट लावत, घाईघाईत झालेल्या फक्त तीन भेटी तिला आठवत होत्या. त्यामानाने हा अख्खा आठवडा एकत्र म्हणजे तिच्यासाठी अगदी स्वर्गासमान होता.

असीम रोज तिच्याबरोबर नसल्याची भावना पचवणं हे तिला वाटलं होतं त्यापेक्षा खूपच कठीण होतं. वरवर पाहता आयुष्य नेहमीसारखेच सुरू होते. रेस्ट्रॉंट व्यवस्थित सुरू होते, इन फॅक्ट वाढत होते. तिने शेजारच्या दुकानाची जागाही विकत घेउन एरिया वाढवला होता. तीसच्या जागी आता पंचेचाळीस टेबल्स झाली होती. वाढत्या व्यापात ती आणि नुपूरा बिझी होत्या. तिचं मित्रमंडळ, आऊटिंग, स्वीमिंग, दर पंधरा दिवसात आईबाबांची भेट ह्या सगळ्या गोष्टी पहिल्यासारख्याच सुरू होत्या.

पण या सगळ्यात ती असून नसल्यासारखी होती. हृदयात कुठेतरी एकटेपणाची एक खोल खोल पोकळी तयार झाली होती आणि ती त्यात रुतत चालली होती. येणारा प्रत्येक दिवस तिच्यासाठी नव्याने रिकामा रिकामा होत उगवत होता. असीमची जराशी भेट होऊन गेली की तो एकटेपणा तीव्र होऊन तिला अजूनच त्रास देत होता. त्याच्या भेटीची वाट बघण्यात ती कणाकणाने संपत होती. त्यांची शेवटची भेट फक्त दोन तासांची होती, तो कुठूनतरी कुठेतरी जात असताना मध्येच भेटून एकत्र केलेला लंच. बस्स. तेव्हा असह्य होऊन शेवटी ती त्याच्याशी भांडलीच. पण या गोष्टीवर दुसरा काही उपायही तिला सापडत नव्हता. त्यांच्यातलं हे नवं नातं अजून इतकं नाजूक आणि पर्सनल होतं की त्याबद्दल तिला कोणालाही सांगावसं वाटत नव्हतं, तिच्या घरच्यांना नाहीच पण अगदी नुपूरालाही नाही.

पण हे सगळं असूनही आज तिचा आनंद चेहऱ्यावर झळकत होता. असीम चक्क आठवडाभर इथे असणार होता. आठवडाभर! व्हॉट अ ट्रीट! आज ओपनिंग पार्टीसाठी तिने स्वीटहार्ट नेकलाईन आणि नी लेंथ टूल स्कर्ट असलेला डिझायनर एलबीडी घातला होता, वर थोडं फॉर्मल वाटावं म्हणून ब्लॅक लेसचा एक छोटासा श्रग होता. नेहमीचा फॉर्मल न्यूड मेकअप आणि केसांचा नुपूरानेच करून दिलेला फ्रेंच ट्विस्ट एवढ्यावरच ती खूप गोड दिसत होती.

तिने स्कर्ट थोडा सारखा केला आणि परत तिची परफेक्ट होस्टेसची ड्युटी सुरू केली. आज बरीचशी गर्दी तिचे आणि नुपूराचे नातेवाईक व मित्रांचीच होती. आज चक्क अभिषेकसुद्धा संध्याकाळपासून त्यांच्या मदतीला आला होता. दोन टेबलांकडे तिचं जास्त लक्ष होतं. एका मोठ्या टेबलवर तिचे पूर्ण कुटुंब होते तर दुसरीकडे मिस्टर अँड मिसेस दिवाण बसले होते.

"आज कसं वाटतंय तुम्हाला? काही त्रास नाही ना?" तिने दिवाणांना काळजीने विचारलं. अर्थात त्यांचा आजचा हसरा चेहरा बघून हे विचायची गरज नव्हतीच. कितीही दमलेले, आजारी असले तरी ते आज खूष होते. 

"मस्त! आम्ही चुकूनही चुकवला नसता आजचा दिवस. आज काही करून यायचंच होतं." ते हसत म्हणाले.

आज पहिल्यांदाच त्यांना स्वतःच्या ओळखीपेक्षा असीमचे वडील म्हणून असलेली ओळख जास्त आवडतेय असं दिसत होतं.

"शोही हाऊसफुल दिसतोय! केवढी गर्दी आहे" मिसेस दिवाण म्हणाल्या.

"हो, आज आणि पुढचा पूर्ण आठवडा! ऑनलाइन बुकिंग होतं त्यामुळे दोनच दिवसात सगळे शो हाऊसफुल झाले." तिने उत्साहाने माहिती पुरवली.

"व्वा! असीमचे शो सगळीकडे हिट आहेत. बऱ्याच वर्तमानपत्रातले रिव्ह्यू वाचले मी." विक्रम दिवाण अभिमानाने म्हणाले. "असीमला वेळ मिळत नव्हता पण तू आमच्या दोघांसाठी जे काही केलंस त्याचे आभार म्हणून त्याला काही करून हे जमवायचंच होतं. आणि हो, पहिल्यांदाच तो आठवडाभर घरी रहायला येतोय त्यामुळे आम्ही दोघे जास्त खुष आहोत." ते तिच्या पाठीवर थोपटत म्हणाले. "वी विश यू ऑल द सक्सेस! रेस्ट्रॉंटचीही छान पब्लिसिटी होईल यातून."

हम्म... म्हणूनच तो माझ्याकडे, माझ्या जवळ नसणारे. तिने मनात उसासा टाकत म्हटले. तरीसुद्धा घरी एकत्र राहून तो मनाने वडिलांच्या जास्त जवळ येईल या विचाराने तिला बरं वाटलं होतं. पण आता आठवडाभर तो वडिलांच्या घरी राहिला तर त्यांचं नातं काही लपून राहणार नव्हतं. ती विचारात असतानाच बार टेबल हटवून त्या जागी तयार केलेल्या सेंटर स्टेजवरून नुपूरा तिला घाईघाईने हातवारे करून बोलवत होती. तिकडे लक्ष जाताच तिने दिवाणांना "थँक यू सो मच, एन्जॉय द शो" म्हणत स्टेजकडे लक्ष वळवलं.

"काय झालं? ऑल ओके?" पटापट नुपूराजवळ जात तिने विचारलं.

"बेल्स! प्लीज चेक ऑन असीम वन्स... मला तो जरा टेन्स वाटला." नुपूरा काळजीने म्हणाली. मान हलवून ती तिच्या ऑफिसकडे पळाली. आज तिची केबिन असीमच्या ड्रेसिंग रूममध्ये कन्व्हर्ट झालेली होती. तिने नॉक करून दार उघडलं. असीम दाराकडे पाठ करून तिच्या डेस्कवर हात एकमेकांत गुंतवून वर हनुवटी टेकून समोरच्या भिंतीकडे बघत बसला होता.

"असीम... काय झालंय?" तिने काळजीने विचारलं.

तिच्या आवाजाने तो तिच्याकडे वळून उठून उभा राहिला आणि तिला बघताच त्याच्या चेहऱ्यावरचे गंभीर भाव बदलून हसू पसरलं.

ओह माय गॉड! ती आ करून त्याच्याकडे बघतच राहिली. क्रिस्प व्हाईट शर्ट, ब्लॅक ट्रावझर्स, डिनर जॅकेट आणि ब्लॅक टाय! त्याचे ब्लॅक शूज साईड पार्टीन्ग केलेल्या केसांइतकेच चमकत होते. नेहमी जीन्स, टीशर्ट, लेदर जॅकेटची सवय असणारी ती आज पहिल्यांदाच त्याला इतक्या फॉर्मल लूकमध्ये जवळून पहात होती. आणि ओह माय! द इमेज वॉज परफेक्शन. तिच्या पोटात खड्डाच पडला. रेमंडवाल्यांना त्यांचं स्लोगन ह्यालाच बघून सुचलं असणार. ती मनातल्या मनात हसत म्हणाली.

"काही नाही. सगळं ठीक आहे." त्याच्या आवाजाने ती तंद्रीतून जागी झाली.

स्वतःला सावरत तिने पुन्हा त्याच्याकडे पाहिले.
"नक्की?"

"मी विचार करत होतो... बेल्स-" अचानक थांबून त्याने घड्याळात बघितलं. "नाही, आत्ता नको." स्वतःशीच बोलल्यासारखा तो म्हणाला.

"काय आत्ता नको?" ती आता गडबडली होती.
त्याच्या चेहऱ्यावर दिसणारा ताण बघून ती अस्वस्थ झाली होती. त्याच्या डोळ्यांमधला अनोळखी भाव, पुन्हा पुन्हा जॅकेटचं बटन काढून लावणे ह्या सगळ्यातून तो लपवायचा प्रयत्न करत असलेला तणाव तिला समजत होता. हा नेहमीचा कॉन्फिडन्ट, जग गेलं चुलीत ऍटिट्यूडचा असीम नव्हताच.

"मला तुला काहीतरी सांगायचं होतं पण आता वेळ नाहीये." तो गरज नसताना पुन्हा घड्याळात बघत म्हणाला.

"प्लीज टेल मी, व्हॉट इज रॉंग विथ यू..." तिने पुढे होऊन त्याचा चेहरा दोन्ही हातात घेत विचारलं.

"रॉंग!" तो उदास हसत म्हणाला. "असं काही नाही. मी सांगितलं की मी घाबरलोय, मला भीती वाटतेय तर तुझा विश्वास बसेल? वेडेपणा आहे ना! मी स्टेजवर गेल्यावर एकदम रिलॅक्स असतो पण आधी? बॅकस्टेजला मी प्रचंड नर्व्हस असतो. हे बघ -" तिच्यासमोर दोन्ही हात धरत तो म्हणाला. त्याचे हात खरंच थरथरताना बघून तिला धक्काच बसला आणि त्याचवेळी मनात हुश्श झालं.

"एवढंच ना?" ती त्याचे हात घट्ट धरत म्हणाली. "सगळं नीट होईल. यू आर द बेस्ट!"

"आत्तातरी मला मी स्वतः वर्स्ट वाटतोय." पुन्हा तो तसंच हरवल्यासारखं हसत म्हणाला.

"चान्सच नाही. यू विल रॉक! ऍज ऑल्वेज.." ती त्याच्या डोळ्यात बघत म्हणाली. हा नेहमी बॅकस्टेजला असाच असतो का? तिला वाटत होतं आता ती त्याला अंतर्बाह्य ओळखते. पण नाही, अजून त्याच्या कॉम्प्लेक्स स्वभावाचे असे कित्येक धागे तिला कळायचे होते. मग अचानक तिचे डोळे चमकले. त्याने स्वतःला तिच्यासमोर पूर्ण उघडून ठेवले होते, प्रामाणिकपणे त्याला जाणवणारी प्रत्येक गोष्ट तो तिला सांगत होता. त्याची ही अँग्झायटी, भीती त्याचा कमीपणा वाटू शकते हे माहीत असूनसुद्धा त्याने तिला मोकळेपणाने सांगितलं होतं. तिला त्याला जवळ घेऊन घट्ट मिठी मारावीशी वाटत होती. पण आता ते योग्य होणार नाही, म्हणून तिने त्याला जरा चिडवून ताण हलका करायचं ठरवलं.

"आणि इथे मी आहे ना, तुझी पर्सनल चीअरगर्ल!" ती डोळा मारत म्हणाली.

"मग मी कसा हरू शकतो!" आता तो खऱ्या उस्फूर्तपणे हसला.

आणि ते अगदीच खरं होतं. त्याने स्टेजवर एन्ट्री केल्यापासून तो प्रेक्षकांना स्वतःच्या इशाऱ्यावर नाचवत होता. अगदी टू द पॉईंट हशे आणि टाळ्या येत होत्या. त्याने व्हाईट एलिटमध्ये ज्या प्रकारे खूप मोठ्या गर्दीला एंटरटेन केलं त्यापेक्षा इथे लहान ग्रुपसमोर त्याचा अप्रोच वेगळा होता. त्याचा आवाज हळू होता, लोकांशी गप्पा मारल्यासारखं, घरचा माणूस असल्यासारखा तो बोलत होता. मधेच त्याने इटालियन फूड आणि बेलावर देखील एक दोन कोट्या केल्या.

I was here the other day. I had some salted peanuts and beer in front of me. I saw Bella passing by my table and I said, "hey! A peanut is saying you are looking extremely beautiful today." त्याने स्टेजवरूनच तिला डोळा मारत खांदे उडवले.

As always she ignored me. Again I called her. Hey a second peanut says "and sexy too!" तो एक भुवई उंचावत म्हणाला. आता बेला ओठ चावून हसत होती.

Then she asked me, why peanuts? So I told her, "Oh cause they are complementary!!" आणि सगळे हसत सुटले.

मोठा हशा मिळवण्यापेक्षा शहराबद्दल बारीक बारीक किस्से सांगून, गोष्टी सांगून, आठवणी जागवून तो लोकांना हसवत होता. टाळ्यांच्या गजरात त्याच्या ऍक्टचा शेवट झाला तेव्हा तिला त्याचा सगळ्यात जास्त अभिमान वाटत होता.

"ओह गॉड, हँस हँसके मेरे तो गाल दर्द कर रहे है.   आय रिअली लव्हड द शो मॅम!" इतका वेळ तिच्या शेजारी उभी असणारी सना हसतच तिच्याकडे वळून म्हणाली.

बेलाने हसून मान डोलावली. अँड आय लव्ह असीम! The whole package! ती मनात म्हणाली. फक्त हा स्टेजवरचा हुशार, कॉन्फिडन्ट माणूस नाही तर त्या दिवशी भिजून तिच्या घरी आलेला, हरवलेला, तिची मदत मागायला न लाजणारा माणूस. जो तिच्याकडे त्याला भीती वाटत असल्याचं मान्य करतो, तिच्यावर पॅशनेट पण तितकंच हळुवार प्रेम करतो तो माणूस! ती त्याच्या खरंच खोलवर प्रेमात पडली होती.

तिने धडधडणाऱ्या हृदयावर हात ठेवत एक मोठा श्वास घेतला आणि गर्दीतून वाट काढत त्याच्या ड्रेसिंग रूमकडे जाऊ लागली. जाईपर्यंत इतक्या लोकांनी तिला भेटून शोबद्दल कौतुक आणि अभिनंदन केलं की ती आपण कुठे जात होतो हेच जवळ जवळ विसरून गेली. शेवटी गर्दीच्या बाहेर पडून ती ड्रेसिंग रूमपर्यंत पोहोचली. दार किंचित उघडं राहिलं होतं आणि आतून बोलण्याचे आवाज येत होते. असीमचा नेहमीचा शांत आवाज आणि-- नुपूराचा आवाज! तिने थबकून उघड्या दारातून समोर पाहिलं. असीम तिचे हात हातात घेऊन तिला काहीतरी सांगत होता.

"आज मी अभीला काही सांगू शकणार नाही असीम.. मी अजून तयार नाहीये. मला भीती वाटतेय." नुपुरा जरा घाबरून बोलत होती.

"पण कधीतरी त्याला कळणारच आहे" तो हळुवारपणे नुपूराची समजूत घालत बोलत होता. ते पाहून तिला कोणीतरी पोटात एक जोरदार ठोसा मारल्यासारखं वाटलं. "तू आजच बोल त्याच्याशी. जितकं लवकर सांगशील तितकं बरं. एव्हाना त्याला संशय आलाच असेल."

संशय? कसला संशय?? काय बोलतोय हा.. त्याच्या तोंडून हा शब्दसुद्धा विचित्र वाटतोय. पण तिला दिसत होतं ते खरं होतं आणि हळूहळू तिच्या मनात सगळे डॉट्स कनेक्ट झाले.

क्रमशः

तिला पटापट सगळं आठवत गेलं. त्याने अवंतिका आणि त्या सगळ्या भूतकाळाबद्दल तर सांगितलं पण हल्ली त्याचं जे नुपूराबरोबर सुरू होतं त्याचं काय. ते तर त्याने तिला बरोब्बर गंडवून लपवून ठेवलं होतं. आंधळेपणाने ती नुपूराला कशी काय विसरली? 

त्याला नुपूराशी अफेअर करायचंय हे तिला माहीत आहे, हे त्याला तेव्हाच माहिती होतं. म्हणूनच त्याने मुद्दाम तिचा वापर करून नुपूराला रोखण्यापासून थांबवलं. आणि हा पूर्ण वेळ त्या दोघांचं अफेअर सुरू होतं! शिट!!

ती कशीबशी लडखडत्या पायांनी वॉशरुमपर्यंत पोहोचली. दार लावून टॉयलेट सीटवर ती डोकं हातात धरून बसली. आत्ता शो सुरू व्हायच्या आधी तो काय म्हणाला होता, तुझ्याशी काहीतरी बोलायचंय. ते नक्की हेच असणार जे तो नुपूराने अभीला सांगायला फोर्स करतोय. तिला चक्कर आल्यासारखं वाटलं. आणि म्हणे तो नर्व्हस होता. असीम आणि नर्व्हस? तुला कळायला हवं होतं बेला. तिच्या डोळ्यातून आता हळूहळू पाणी ओघळायला लागलं होतं. तो मघा तिला हेच सांगणार होता पण वेळ नाही म्हणून तो थांबला आणि आता अभीला सांगून झाल्यावर तो तिला योग्य वेळी सांगणार होता. कुठली ती योग्य वेळ?

बाहेरून तिला लोकांच्या बोलण्याचे, प्लेट्स खणखणल्याचे अंधुक आवाज येत होते. तिला आत्ता बाहेर असायला हवं होतं, तिची होस्टेस ड्युटी तिची वाट बघत होती. ती बाहेर येऊन आरशात बघत टिश्यूने तिचा स्मज झालेला आय लायनर आणि डोळ्यातलं पाणी थांबवायला लागली. तेवढ्यात एक वेट्रेस येऊन तिला असीम ड्रेसिंग रूममध्ये बोलावतोय म्हणून निरोप देऊन गेली. तिने लिपस्टिक टचअप केली. काही झालं तरी ती या जागेची मालकीण होती आणि तिने तसं वागलंच पाहिजे म्हणत ती ताठ उभी राहिली.

पुन्हा शांतपणाचा मुखवटा लेवून तिने ड्रेसिंग रूमच्या दारावर टकटक केली. "कम इन" आतून असीम ओरडला. तिला येताना बघून तो झटकन उठून पुढे आला आणि दार ढकलून त्याने तिला मिठीत घेतलं. तो पुढे काही बोलणार इतक्यात तिने त्याला हाताने लांब केलं. "हे! तू कुठे लपून बसली होतीस? मी कधीपासून शोधतोय तुला" तो तिच्याकडे प्रेमाने बघत म्हणाला. एव्हाना त्याने फॉर्मल्स बदलून नेहमीची जीन्स आणि फुल स्लीव्हज असलेला मरुन निटेड टीशर्ट घातला होता. जसा नेव्ही ब्लू तिच्याकडे होता तसाच!

काय acting आहे! वा वा! ती मनात म्हणाली. परत डोळ्यात पाणी येऊ नये म्हणून तिने डोळे घट्ट मिटून घेतले.

"सगळे गेस्टस निघालेत, तुला बाय म्हणायला  शोधत होते सगळे." तो काळजीने म्हणाला.

हाहा! हा तोच असीम आहे ज्याला ती हल्ली ओळखत होती. प्रेमळ, केअरिंग वगैरे वगैरे. आणि तिला आत्ताही तेच वाटत राहिलं असतं जर तिने मघाचा सीन पाहिला नसता. पण आता ती त्याच्या आत लपलेल्या प्राण्याला ओळखून होती. तोच प्राणी ज्याने तिच्या हृदयाचे बारीक बारीक तुकडे करून फेकून दिले होते.

तिने आपली चिंध्या झालेली मानसिक ताकद हळूहळू गोळा केली. तिचा सगळा अभिमान, इच्छा, आकांक्षा, प्रेम सगळंच चुराडा होऊन तिच्या पायाशी पडलं होतं. पण ती असीमला ते बघून होणारा आनंद अजिबात मिळू देणार नव्हती. तो हेच सांगायला आला होता ना? की ही रिलेशनशिप संपली. हुं! कसली रिलेशनशिप? काहीच तर नव्हतं त्यात. सुरवात ते शेवट सगळंच खोटं होतं. या सगळ्यातुन बाहेर निघायचा एकच मार्ग आहे. तो मला अजून फसवायच्या आत मीच सांगते त्याला.

"बेल्स?" पुन्हा त्याने काळजीने हाक मारली.

त्याच्या खोट्या काळजीने वैतागून तिने बोलायला सुरुवात केली.

"मी वॉशरूममध्ये होते. मला - मला विचार करायला वेळ हवा होता." ती म्हणाली.

"विचार करायला? कशाबद्दल?

"आपल्याबद्दल." तिचा आवाज थोडा हलला होता. आणि लगेच त्याच्या कपाळावर आठ्या पडल्या.

"आपल्याबद्दल काय?" तो गंभीर होत म्हणाला.
त्याला खरंच धक्का बसल्यासारखा दिसत होता. कदाचित त्याला तिला कळलंय असा संशय आला असेल.

"इट्स नॉट वर्किंग असीम." एकदाचं संपवून टाकू या विचाराने तिचे शब्द जरा जास्तच जोरात आले होते. "हे असं वाट बघत मी जगू शकत नाही."

"बेला, मला माहितीये हे अवघड आहे... पण-"
हे अवघड होतंच पण ती ते सगळं त्याच्या प्रेमाखातर सहन करायला तयार होती. पण तो जो काही थोडासा वेळ तिच्यासाठी काढत होता त्यातच नुपूराही वाटेकरी होती हे जाणवून रागाने तिच्या कानातून वाफा यायला लागल्या होत्या.

"पण गोष्टी बदलतील..." तो पुढे बोलत होता.

"मला गोष्टी बदलायच्या नाहीत असीम, संपवायच्या आहेत. आपण खूप वेगळे आहोत. आयुष्यात कुठेच आपण सेम पेजवर नसणार आहोत. हे असं वर्क नाही होणार आणि ते वर्क करावसंही वाटत नाही मला. तू इथून आत्ताच्या आत्ता निघून जा आणि परत कधीही मला भेटू नकोस."

"बेल्स!"

"आणि हो मला पुन्हा चुकूनही बेल्स म्हणू नको, मी तुझ्यासाठी फक्त बेला इनामदार आहे."

इतकं म्हणूनसुद्धा त्याची निरागस, बिचारा, धक्का बसल्याची acting सुरूच होती.

"आणि मला वाटलं तू बदलली आहेस बेला. मूर्ख होतो मी. आयुष्यात तू कधीही बदलणार नाहीस!" रागाने लाल होऊन तिच्या डोळ्यात बघून तो म्हणाला आणि तसाच तरातरा दाराबाहेर पडून दार आपटून निघून गेला.

तो गेल्यागेल्या तिच्या पायातला सगळा जोर निघून गेला आणि ती धपकन खुर्चीत बसली. पाच मिनिटं आराम करून ती तिची ड्युटी संपवायला उठली. बाहेरून ती अगदी नेहमीसारखी प्रोफेशनल वागत असली तरी आतून ती तुटून फुटून गेली होती. कसातरी सगळ्या पाहुण्यांना हसून, गप्पा मारून निरोप देऊन झाल्यावर ती रिसेप्शनमधून आत आली. आता इतका वेळ तिने जमवलेला आत्मविश्वास संपून गेला आणि तिचा तो हसऱ्या, कॉन्फिडन्ट होस्टेसचा मुखवटा गळून पडला. एक हुंदका देत डोळ्यातलं पाणी पालथ्या हाताने पुसत ती कशीबशी आयलमधल्या एका खुर्चीत बसली.

"बेला, आम्हाला तुला काहीतरी सांगायचं आहे." नुपूरा आणि अभिषेक तिच्यासमोर उभे होते.

"हम्म, बोल. ऐकतेय. मी दमलेय खूप." वर न बघता ती म्हणाली.

"एक गुड न्यूज आहे बेला" अभिषेकचा आवाज उत्साहाने उतू जात होता.

तिने मान वर करून रडून बारीक झालेले डोळे ताणत त्या दोघांकडे फोकस करायचा प्रयत्न केला. चक्क अभिषेकने नुपूराच्या खांद्यावर हात टाकला होता आणि ते एकमेकांना चिकटून उभे होते.

"सो द गुड न्यूज इज, मी बाबा होणारे!" तो मोठं स्माईल देत म्हणाला आणि नुपूराने हसत मान डोलावली.

"बाबा!! पण नुपूरा --" तिला एकदम धक्काच बसला.

"आम्ही खरंच आशा सोडून दिली होती." अभिचं तिच्या बोलण्याकडे लक्षच नव्हतं. "इतकी वर्ष प्रयत्न करूनही कन्सिव होत नव्हतं. मी स्वतःला जबाबदार मानून स्वतःला कामात बुडवून घेतलं होतं कारण रोज मला नुपूराला फेस करायला भीती वाटत असे. रोज तिचा निराश चेहरा मला बघवत नव्हता. माझ्या वागण्यामुळे तिला जास्त त्रास झाला." तो नुपूराकडे बघत तिचा हात घट्ट धरून म्हणाला.  "पण प्रत्येक गोष्टीला स्वतःची एक वेळ असते हेच खरं. वी आर सो हॅपी!" तो तिला पुढे सांगत होता.

"बेल्स? काय झालंय?" नुपूराचे तिच्या रडक्या डोळ्यांकडे लक्ष होते.

"नुपूर मला वाटलं तू... आणि असीम-"

"असीम? शिट! तुला वाटलं माझ्या आणि असीममध्ये काही चालू आहे?" नुपुरा दचकून अभिकडे बघून मान हलवत म्हणाली.

"अग येडपट मुली!" नुपुरा कपाळावर हात मारत म्हणाली.

"सांगते आमच्यात काय होतं ते. आपण जेव्हा व्हाईट एलिटमध्ये गेलो तेव्हा मी खूप डिप्रेस्ड होते. आपण कॉफी पिताना मी तुझ्याकडे सगळं बोलणार होते. पण त्याआधीच तिथे असीम भेटला. तुला कॉफी मिळायला वेळ लागत होता. तेवढ्या बोलण्यातून त्याने माझे प्रॉब्लेम्स ऐकून मला थेरपी घेण्यासाठी समजावलं आणि एका डॉक्टर मित्राचा नंबरही दिला. नंतर आम्ही दोनदा लंच एकत्र केला तेव्हाही त्याने खूप समजावलं आणि मला हसवून त्या वाईट मूडमधून बाहेर काढलं."

ओह! बेलाला आठवलं व्हाईट एलिटच्या कॅफेमध्ये तो कसा नुपुरचे हात हातात घेऊन बसला होता ते. तो तिला हे समजावून सांगत होता!

"मी स्वतः तर counselling घेतलंच पण नंतर अभिलाही घेऊन गेले. हळूहळू बोलून आम्हाला जाणवलं की फिजीकल प्रॉब्लेमपेक्षा आम्ही मेंटली एकमेकांपासून लांब गेलोय. कन्सिव न होण्यासाठी स्वतःला जबाबदार धरून आम्ही दोघेही एकमेकांपासून लांब रहात होतो. हे सगळं प्रयत्न करून बदललं आम्ही. असीमही जमेल तेव्हा फोन करून मला धीर देत होता. शेवटी मागच्या रविवारी मला शंका आली म्हणून मी क्लिनिकमध्ये जाऊन टेस्ट केली तेव्हा न्यूज कन्फर्म झाली. पण तरीही मला वाटत होतं की अजून काही दिवसांनी अभिला सांगावं. मला भीती वाटत होती हे टिकेल की नाही. आज दुपारीच मी असीमला ही बातमी दिली. ही वॉज सो हॅपी फॉर अस! त्यानेच फोर्स करून मला आजच अभिला सांगायला लावलं."

अभीनेही मान हलवत तिला दुजोरा दिला.

"आणि मला वाटलं--" तिच्या मेंदूवर साचलेलं धुकं आता बाजूला व्हायला लागलं होतं.

"आणि तुला वाटलं आमचं अफेअर सुरू आहे!  हाइट आहे ही!" नुपुरा डोळे फिरवत म्हणाली.
"अग डंबो, तो तुझ्यासाठी किती क्रेझी आहे ते  दिसत नाही का तुला? सारखं तुझ्याबद्दलच बोलत असतो तो. जर कोणी साफ हाडंबिडं मोडून प्रेमात पडला असेल तर तो असीम आहे. 'तुझ्या' प्रेमात! समजलं?" नुपुरा तिला मिठी मारून पाठीवर थोपटत म्हणाली.

क्रमशः

"माझ्या प्रेमात.." ती स्वतःशीच पुटपुटली "आणि मी त्याला निघून जायला सांगितलं, कायमचं" पुढच्याच क्षणी रडक्या चेहऱ्याने नुपूराकडे बघत ती कसंबसं म्हणाली.

नुपुरा तिच्या तोंडाकडे बघतच राहिली. "अगं काय, काय चाललंय हे नक्की? हे कधी झालं? आत्ता इथे? " तिचे प्रश्न थांबतच नव्हते. "का केलंस तू असं?" तिचे हात घट्ट धरत नुपूराने विचारलं.

"मी आंधळी झाले होते, मला वाटलं-" पुढे तिला बोलायची गरजच नव्हती. तिला काय वाटलं ते नुपूरापर्यंत व्यवस्थित पोहोचलं होतं.

"आय एम सो सॉरी नुपूर, मी तुझ्यावर संशय घेतला. पण बिलिव्ह मी, मला तू कधीच चुकीची वाटत नव्हतीस. अभि तुझ्यापासून दूरदूर रहात होता आणि तुझं मन इतकं नाजूक झालं होतं. आणि असीमला मी तेवढा ओळखलाच नव्हता ग, मला वाटत होतं तो तुझ्या भोळेपणाचा, नाजूक मनाचा फायदा घेईल. तू मला म्हणालीस ते बरोबर आहे. माझ्यात ती टीनेजर बेलाच कुठेतरी त्याच्याबद्दल ग्रज ठेऊन होती. पण डोन्ट वरी, आता तिला मी हिमालयात पाठवून दिलंय!" ती जीभ दाखवत म्हणाली.

"मॅड आहेस तू एकदम! तरी बरं तुला इतकी वर्षे ओळखतेय त्यामुळे मला कल्पना आहे तुझ्या मॅडनेसची!" नुपूरा तिचा कान पिळत म्हणाली. "आता उशीर करू नको बेल्स. त्याला असं वाटायला लावू नको की तुझं त्याच्यावर प्रेमच नाहीये. कारण तुझं प्रेम आहे, हो ना? स्पष्ट दिसतंय तुझ्या चेहऱ्यावर. आत्ता लगेच जाऊन त्याला भेट आणि सांगून टाक!" नुपूरा तिचे खांदे धरून हलवत तिला सांगत होती आणि अभिषेक नुसताच मै कहां हूं लुक देत दोघींकडे बघत उभा होता!

तिने हाच सल्ला असीमला त्याच्या बाबांना भेटताना दिला होता. खरं आहे आता वेळ घालवून उपयोग नाही. तिने इतका मूर्खासारखा विचार केल्याची तिला लाज वाटत होती आणि तो किती चिडला असेल, कसा रिऍक्ट करेल याची भीतीही. त्याने नाहीच ऐकून घेतलं तर? तिने त्याला असं अचानक जायला सांगणं हा त्याच्यासाठी जबरदस्त धक्का असणार. किती हर्ट झाला असेल तो. तिला आता खूप भीती वाटायला लागली.

तो बाबांच्या आधी निघून गेला म्हणजे त्यांच्या घरी नसणार. पहिल्याच दिवशी इतक्या नाजूक पर्सनल गोष्टी तो बाबांशी बोलणार नाही. कुठे शोधू आता त्याला... आणि अचानक तिला त्याचं वाक्य आठवलं, 'जगावरचा राग ओसंडून जायला लागला की लपून बसायची जागा होती ही.' ओ गॉड, प्लीज प्लीज हा तिथेच असूदे. . "मला निघायला हवं." ती अचानक म्हणाली. "नुपूर तू प्लीज इथलं सगळं मॅनेज कर. आईबाबा आणि सगळेजण इथून मीना मावशीकडे रहायला गेलेत त्यामुळे त्यांचं टेन्शन नाहीये. मी उद्या जाईन मावशीकडे. "

"डोन्ट वरी यार, तू नीघ लगेच." नुपुरा तिला घाई करत म्हणाली.

"अरे हो आणि काँग्रॅच्युलेशन्स गाईज!!" ती पुन्हा वळून दोन्ही हात पसरून दोघांना मिठी मारत म्हणाली. "आपण प्लॅन करून प्रॉपर सेलिब्रेट करू, उद्या ठरवू" म्हणून दोघांकडे हसून बघत ती बाहेर पळाली.

निघताना तिने त्याला दोनतीनदा कॉल केला पण त्याचा नंबर प्रत्येकवेळी नॉट रीचेबल होता. शेवटी पार्किंगमधून कार काढून सुसाट हायवेला लागायला तिला जेमतेम दहा मिनिटं लागली. गुड! याच स्पीडने गेले तर टेकडीवर पोचायला हार्डली अर्धा तास म्हणजे साधारण दहा वाजतील. इतका वेळ असेल का तो तिथे? टेकडीचा रस्ता पूर्ण रिकामा होता आणि दोन्ही बाजूच्या मोठमोठ्या झाडांच्या फांद्या वाऱ्याने जोरजोरात हलत होत्या. रस्त्यावर कुठेही दिवे नव्हते म्हणजे वर असायची तर शक्यताच नव्हती. घाबरू नको बेला, तुला वरपर्यंत पोहोचूनच थांबायचं आहे. स्टिअरिंगवरची मूठ आवळून ती स्वतःलाच बजावत होती.

शेवटचा चढ पार करून तिची गाडी एकदाची वरच्या पठारावर पोहोचली. हेडलाईटच्या उजेडात तिला त्याची कार लांबवर पार्क केलेली दिसत होती. "हुश्श! इथेच आहे तर. गुड जॉब बेला." स्वतःशी हसत ती म्हणाली. पण वाटेत इतके दगड धोंडे होते की तिची कार त्यात घालायची तिला इच्छा नव्हती. तिने कार होती तिथेच पार्क केली. हातात सेलफोनचा टॉर्च ऑन करून ती खाली उतरली.

उतरल्या उतरल्या प्रचंड थंडी आणि वाऱ्याने तिला एकदम हूडहूडीच भरली. तिचा असून नसल्यासारखा ड्रेस आणि पायातल्या हील्स तिथे चालायला अगदीच अयोग्य होत्या. त्या काळोखात तिला असीम कुठेही दिसत नव्हता. सेलच्या प्रकाशात कशीबशी कुडकुडत, धडपडत चालताना अचानक तिचा पाय घसरला आणि ती बारीकशी किंकाळी फोडून उतारातून एखाद फूट खाली घसरली. भीतीने तिच्या घशातून आवाजच निघत नव्हता. नशिबाने हातातला फोन तसाच होता. त्या उजेडात तिने आजूबाजूला बघितलं तर तो काहीतरी कामासाठी खणलेला उथळसा पाचसहा फूट खोल वाटणारा चर होता. त्या भुसभुशीत चिखल मातीत पाय घसरून तिला बाहेर निघता येत नव्हतं. असीम येत का नाहीये अजून, त्याने नक्कीच माझा आवाज ऐकला असेल. ती जीव मुठीत धरून वाट बघत होती.

अचानक वरून त्याचा हाय बेल्स! म्हणून आवाज आला म्हणून तिने फोनचा फोकस वर करून पाहिलं. तिथे जमिनीत पाय घट्ट रोवून, हाताची घडी घालून असीम उभा होता. त्याच्या बॉडी लँग्वेजवरून तरी तो खूप चिडून काहीतरी करेल असं वाटत होतं. तिला त्याच्या थंड चेहऱ्यावर, डोळयावर उजेड टाकायची भीती वाटत होती. न जाणो त्यात काय दिसेल.

"आता काय हवंय तुला" त्याने थंडपणे विचारले.

"मला बोलाय-- आं" बोलणं संपायच्या आत किंचाळत ती अजून खाली घसरली पण चाचपडणाऱ्या हातात एक वेल सापडल्यामुळे  ती अजून पूर्ण पडली तरी नव्हती.

"हूं" फक्त एक श्वास सोडत त्याने वाकून तिच्या दिशेने हात पुढे केला आणि तिचा हात घट्ट धरून तिला खेचून वर घेतलं. पण ती वर त्याच्या शेजारी पोहोचताच तिचा हात सोडून दिला. तिला त्याच्या रागाबद्दल जे वाटत होतं त्याचा हा पुरावाच होतं. तो भयंकर चिडून गप्प झाला होता.

"असीम..." ती त्याच्याकडे तोंड करून उभी रहात बोलू लागली पण कुठून सुरू करायचं आणि कसं बोलायचं हेच तिला सुचत नव्हतं. तिचा श्वास रोखला गेला होता. हा तर खड्ड्यात पडण्यापेक्षा त्याच्या इतक्या जवळ उभं राहण्याचा साईड इफेक्ट होता. त्याच्या शरीराची ऊब तिला जाणवत होती. काळोखात बाकी काहीच दिसत नव्हतं आणि हातातला फोन वर धरून त्याचा चेहरा बघायची तिची हिम्मत होत नव्हती.

एकदम पुढे होत त्याने तिच्या हातातला फोन खेचून घेतला आणि टॉर्चचा उजेड तो तिच्या पायापासून हळूहळू वर घेऊन जाऊ लागला. तिच्या तुटलेल्या हील्स, जरासे खरचटलेले गुडघे, काट्यामुळे एकदोन ठिकाणी फाटलेली टूल, आणि ड्रेस, हात, पाय, खांदे सगळीकडे पडलेले गवताचे हिरवट डाग दिसत होते.

"तुझा ड्रेस पूर्णच खराब झाला." तो तिच्या गळ्याशी उजेड थांबवत बाकी काहीच रिऍक्ट न करता म्हणाला.

"खड्ड्यात गेला तो ड्रेस!" ती आता डोळ्यावर पडणाऱ्या उजेडात नाक डोळे आक्रसून बघत म्हणाली.

"क्वाइट लिटरली!" तो ओठ मुडपून म्हणाला.

"इथे कशाला आलीस बेला?" त्याने पुन्हा रागाने विचारलं.

आणि अचानक सगळं सोपं झालं होतं. "तुला सांगायला की माझं तुझ्यावर खूप प्रेम आहे." ती प्रत्येक शब्द स्पष्ट आणि ठामपणे उच्चारत म्हणाली. तिच्या चेहऱ्यावरचा फोकस जरासा हलला. तिला त्याचा चेहरा दिसत नसला तरी तिचं म्हणणं त्याच्यापर्यंत पोचलंय हे पलीकडे पसरलेल्या शांततेवरून कळत होतं. "आय लव्ह यू असीम! आय रिअली लव्ह यू. मला मान्य आहे मी तुला जायला सांगितलं, माझ्या आयुष्यातून जायला सांगितलं पण मला खरंच तसं म्हणायचं नव्हतं. माझं डोकं ठिकाणावर नव्हतं. मी तुला अचानक नुपूराबरोबर बघितलं आणि मला वाटलं-"

"नुपूरा!" राग आणि अविश्वासाने त्याने दोन्ही हात हवेत उडवल्यामुळे पुन्हा फोनचा फोकस इकडेतिकडे डचमळला.

"मला मदत हवी होती तेव्हा मी नुपूराकडे गेलो होतो का? की माझे वडील आणि मी यातली दरी नुपुराने सांधून दिली? की मी नुपुराच्या घरी तो एक अमेझिंग दिवस घालवला?" तो खूप मोठ्याने बोलत होता.

"नाही, नाही. मला माहितीये मी चूक केली." आता ती पटापट बोलायला लागली. "मी अक्षरशः आंधळेपणाने काहीही विचार केला. माझ्या मनात कुठेतरी जुना तू लपून होतास. एवढ्या महिन्यात आपण इतके कमी भेटलो की मला तुला पूर्ण जाणून घ्यायला वेळच मिळाला नाही.  तुझ्याशिवाय माझे दिवस रात्र मला खायला उठत होते. प्रत्येक वेळी मला नवा नवा तू दिसत होतास आणि माझ्याच इनसिक्युरिटी आणि जेलसीने माझा कंट्रोल घेतला होता. मला समजतच नव्हतं मी काय वागतेय ते. मी तुला जसं वागवलं त्यासाठी आय एम एक्सट्रीमली सॉरी. मला कळतंय मी तुला किती दुखावलंय. पण विश्वास ठेव मला असं कधीच वागायचं नव्हतं. मी तुला कधीच हर्ट करणार नाही, असीम. आय लव्ह यू!" तिच्या डोळ्यातून आता पाणी गालांवर ओघळायला लागलं होतं.

"अँड आय लव्ह यू , यू क्रेझी इडियट!" त्याने फोन खिशात टाकला आणि पुढे होत दोन्ही हातांनी तिला ओढून मिठीत घेतलं. त्यांना आता उजेडाची गरज नव्हती. अंधारात न चुकता त्याने तिला इतका वेळ किस केलं की वरचं टिपूर चांदणं तिच्या डोळ्यांसमोर गोलगोल फिरायला लागलं होतं. त्याच्या मिठीत तिचा श्वास थांबला होता, हाडं मोडून जातील असं वाटत होतं पण आज हे सगळं तिला हवं होतं. आता तिला बाकी कशाचीच जाणीव नव्हती. रात्र, थंडी, वारा कशाचीच तिला फिकीर नव्हती. त्याच्या मिठीतलं प्रेम आणि ऊब एवढंच तिला सुरक्षित ठेवायला पुरेसं होतं.

"तुला थंडी वाजतेय" तिच्या अंगावर आलेला काटा जाणवून तो म्हणाला. "आपण गाडीत बसूया" म्हणून त्याचं लेदर जॅकेट काढून तिच्या अंगावर घालत तो म्हणाला.

"माझ्याशी लग्न करशील बेला? लाईक हॅपीली एव्हर आफ्टर?" बॅकसीटवर पुन्हा तिला मिठीत घेऊन तिच्या मानेवर थंडगार नाकाचा शेंडा टेकत त्याने विचारले.

"लग्न नाही केलं तरी मी तुझ्याबरोबर नेहमीच हॅपीली एव्हर आफ्टर असेन" ती डोळे उघडून त्याच्याकडे बघत म्हणाली.

"पण मला करायचंय!" तो वर तिच्या डोळ्यात बघत म्हणाला. त्याच्या ठाम आवाजातून त्याला ते किती महत्वाचं आहे ते जाणवत होतं. आईबाबांचं मोडलेलं लग्न, नंतर त्याचा बाबांशी दुरावा आणि इतक्या वर्षाचा एकटेपणा यातून त्याला आता एक स्वतःच म्हणता येईल असं माणूस हवं होतं. तिने उत्तर द्यायला तोंड उघडलं पण तो तिच्या ओठांवर बोट ठेवून म्हणाला, "श्श, आधी मला तुला काहीतरी सांगायचं आहे. हे खरं तर शो नंतरच सांगणार होतो पण -" तिथे घडलेला प्रसंग आठवून, ती वेळ पुसून टाकल्यासारखी त्याने जोरात मान हलवली.

"मला कळतंय हे मागचे काही महिने तुला किती कठीण गेले असतील. आय हॅव हेटेड इट टू. मला प्रत्येक क्षणी तू बरोबर हवी होतीस. रोज रात्रभर मी जागा राहून स्वप्न बघायचो की रोज तुझ्या मिठीत झोपून सकाळी जाग येईल तेव्हा तू माझ्या बाजूला असशील तो दिवस कसा असेल..." तो तिचे हात हातात घेऊन तिच्याकडे तोंड करून बोलत होता.

"असीम.. आता ती त्याच्या तोंडावर बोट ठेवत म्हणाली, "मला माझी चूक आता कळलीय, मला आता आपण लांब राहिलो तरी तुझ्यावर पूर्ण विश्वास असेल." ती आता घाईघाईने बोलत होती. त्याचं बोलणं कुठल्या दिशेने जाणवून ती म्हणाली, "त्यासाठी तुला तुझं करीयर सोडून माझ्याबरोबर सेटल व्हायची गरज नाहीये. प्लीज डोन्ट स्टॉप बीइंग अ कॉमिक. ते तुझ्या रक्तात आहे आणि ते कुठल्याही परिस्थितीत मी तुला सोडू देणार नाही. तुला हवं तसं लग्न आपण करूच, आय वॉन्ट टू बी युअर वाईफ!"

"असं लग्न! ज्यात आपण वर्षातून धुमकेतूसारखे पाच सहा वेळा भेटू. वेडी मुलगी आहेस तू." तिच्या लूज होऊन घसरलेल्या फ्रेंच ट्विस्टमधल्या पिना एकेक करून काढत तो म्हणाला. "मला जे सांगायचं होतं ते वेगळं आहे, तुला आठवतंय पणजीला माझ्या एकदोन प्रॉस्पेक्टिव्ह मीटिंग्स होत्या असं मी म्हणालो होतो. ते एकदोन प्रोड्युसर्स आणि tv चॅनल हेडबरोबर डिस्कशन होतं. मी बरेच दिवस काही स्क्रिप्टसवर काम करतोय.."

"आणि त्यांनी ती accept केली!" ती उत्साहाने उतू जात म्हणाली.

"येस! आणि अजून आहे, जानेवारीपासून माझी स्वतःची एक सिरीज सुरू होईल. माझा स्वतःचा शो बेल्स! असिमेट्रिक! फायनली इट्स हॅपनिंग. मला खूपदा मुंबईला जावं लागेल पण इथे आपण एकत्र राहू शकू. बाकी माझ्या यूट्यूब चॅनलचं शूट मी इथूनच करू शकेन आणि स्टँड अप शोज कमी करेन. सगळ्यात मस्त गोष्ट म्हणजे आपण एकत्र राहू!" तो हळूच तिच्या ओठांवर ओठ टेकवत म्हणाला.

एकत्र! अतीव आनंदाने तिचे डोळे भरून आले होते. एकत्र- हा शब्दच किती मस्त आहे! "असीम, आय एम सो हॅपी फॉर यू, फॉर अस!" ती त्याला घट्ट मिठी मारत म्हणाली.

"मग? लवकरच आपण मिस्टर दिवाण एवढी वाट बघत असलेली नातवंडं त्यांना देऊ शकू." तो मिश्कीलपणे हसत म्हणाला. "असीम! तुझे बाबा आहेत ते. शो सम रिस्पेक्ट!" ती डोळे मोठे करून त्याच्या हातावर चापटी मारत म्हणाली. तो मजेत म्हणाला तरी तिच्या डोळ्यासमोर ती, तो, आईबाबा आणि मुलं अशी आनंदी इमेज दिसलीच. "चल जाऊन सांगून टाकू त्यांना" ती म्हणाली.

अंधारातही त्याच्या चेहऱ्यावरचं मोठ्ठ हसू तिला स्पष्ट दिसत होतं.

"ते त्यांना सांगूच, पण आधी-" त्याने तिला मिठीत जखडून टाकत खोलवर किस केलं. तिने डोळे मिटून घेत त्याच्यात स्वतःला झोकून दिलं.
"बेलिस्सीमा..  हे फक्त एपीटायझर होतं, मेन कोर्स अजून बाकी आहे." तो तिच्या कानात कुजबुजला.

"अँड आय कान्ट वेट.. खूप भूक लागलीय" ती हसत पुढे होऊन त्याच्या कानात कुजबुजली आणि पुन्हा एकमेकांच्या मिठीत ते हरवून गेले.

The end.

आळश्यांसाठी इटालियन शब्दार्थ:
La bella vita - A good life
Sei Bellissima - beautiful lady