सगळीकडे अंधार दाटला होता. तिच्या अंगावर शाईसारखा पाऊस कोसळत होता. कुठेतरी वीज कडाडली आणि पावसाचे थेंब सुईसारखे टोचू लागले. तिच्या तोंडावर एक पंजा दाबला गेला आणि पाठ मागच्या ओल्या खरखरीत दगडी भिंतीला चिकटली. तोंडावरचा हात बाजूला होऊन त्याचा चेहरा तिच्यासमोर आला आणि तिने किंचाळायला तोंड उघडले. तिच्या तोंडातून आवाज फुटत नव्हता तरीही तशीच मुक्याने किंचाळत राहिली.

अचानक वाजलेल्या मोबाईलच्या रिंगने नोरा विचारचक्रातून खडबडून बाहेर आली. पोटाशी धरून ठेवलेली उशी बाजूला ठेऊन तिने फोन उचलला. अनोळखी नंबर बघून कपाळावर आठ्या आल्या तरी तिने तो उचलला.

"हॅलो नोरा.." त्याचा काही तासापूर्वीचा कॉन्फिडन्ट आवाज आणि आताचा तिचा अंदाज घेणारा शांत आवाज तिला समजला.

"हाय. पलाश?" तिने विचारले.

"हम्म. मी कॉल का केला त्याचं कारण एव्हाना तुला कळलंच असेल." तो म्हणाला.

"हो. घरात राडो सुरू आसा. तुका माजो नंबर खंय मेळलो ?" नोराला आता त्याचाही राग येऊ लागला.

दाराबाहेर उन्हात चमकणारी थार पाहून नोराच्या पोटात खड्डा पडला. केक सांभाळत, खड्डे चुकवत कमीत कमी स्पीडने ब्लू लगूनपर्यंत पोहोचायला पाऊण तास तरी लागेल. पाऊण तास एकटीने या माणसाबरोबर घालवणे ही कल्पनाच तिला सहन होत नव्हती. तरीही धीर करून ती उभी राहिली. तिच्याबरोबर आतून ममाचा मदतनीस ऑली हातात केक बॉक्स घेऊन आला. ड्रायव्हर सीटवर तिच्या ओळखीचे जेलने सेट केलेले केस किंवा महागडा रेबॅन न दिसता वेगळंच डोकं दिसत होतं. ती पुढे जायच्या आत तो माणूसच खाली उतरला.

"हॅलो मॅम, मला पलाश सरांनी केक न्यायला पाठवलंय. मी मुकेश, रिसॉर्टवर काम करतो." तो हसून म्हणाला.

कधी नव्हे तो वेधशाळेने दिलेला वादळी पावसाचा इशारा जांभूळवाडीत तरी आज खरा ठरला होता. सकाळपासून फिरून फिरून येणारा सोसाट्याचा वादळी वारा, शब्दशः मुसळधार पाऊस आणि या दोहोंचा मिळून ऐकू येणारा रौरव यात समोरच्या माणसाचे बोलणेही ऐकू येत नव्हते. जागच्याजागी स्प्रिंगसारखी हलून कंबरेतून वाकणारी भलीमोठी झाडे आजपर्यंत कोणी पहिली नव्हती. माडा पोफळींची झुलून झुलून वाताहात झाली होती. झाडांवर तयार फुले, फळे तुटून चिखलात पडून अजूनच राडा झाला होता. रस्त्यातून तांबडेलाल चिखलमिश्रित पाणी फुफांडून वहात होते. आजूबाजूच्या घरांवरचे पत्रे ताडताड उडून गर्जत होते. काही घरांची कौले उडून गेली होती.