"हाय, मी उर्वी." काहीतरी सुरुवात करायला हवी म्हणून ती बोलू लागली. तिने स्वतःहून पुढाकार घेतल्यावर कदाचित तो उत्तर देईल अशी आशा होती. "उर्वी काळे."
तो जराही हलला नाही. तिच्याकडे दुर्लक्ष करून तो तसाच बाहेर बघत राहिला.
गरमागरम कॉफीमुळे आता तिच्या जिवात जीव आला होता. अर्धा झालेला मग घेऊन ती उठली आणि सरळ त्याच्या सोफ्याच्या दुसऱ्या टोकाला जाऊन बसली. इथे फायर प्लेसची मस्त उबदार हवा होती. "न सांगता आल्याबद्दल आय एम रिअली सॉरी.." ती त्याच्याकडे बघून म्हणाली.
"कोणी आणलं तुला?" तो तिच्याकडे न बघताच रागाने म्हणाला.
मी अशी हार मानणार नाही, मी शेवटपर्यंत लढेन.. म्हणत तिने डोळे उघडेपर्यंत तो लांडगा तिच्यापर्यंत पोचला होता. तिच्या गळ्याजवळ त्याचा धापापता गरम श्वास जाणवला. आणि ती जोरदार किंचाळली.
"सीडर, सिट!" अचानक समोरून मोठा, गंभीर आवाज आला.
अचानक तो गरम श्वास नाहीसा होऊन तिथे पुन्हा बर्फाचे कण जमू लागले. ती धडपडत कशीबशी अर्धवट उठून हातांवर रेलली तेव्हा समोरच्या अंधुक काळोखातून एक आकृती तिच्या दिशेने येताना दिसत होती. त्याच्या अवतीभवती वारा आणि बर्फ घुमत होता त्यामुळे चेहरा दिसत नव्हता, तरीही त्याचे मजबूत पाय झपाट्याने अंतर कापत होते.
"नेटवर्क नही है, लेकीन उसके पास इमर्जन्सी के लिए एक सॅटेलाईट फोन है. पैसे बहोत ज्यादा लगते है लेकीन अब तुमसे बडी इमर्जन्सी क्या हो सकती है!" तो परत ऍटीट्यूड दाखवत म्हणाला.
त्याने चार पाच वेळा प्रयत्न करूनही फोन लागला नाही.
"नही लग रहा, मेराभी नेटवर्क गडबड है शायद. ठीक है और बरफ के पहले पहूचने का ट्राय करते है." त्याच्या अंगात जाडजूड जॅकेट होतंच, आता त्याने कानावर इअरमफ लावले.
"तुमने उसे ढुंढ लिया!! सचमे??" फोनवर पलीकडून अना अत्यानंदाने किंचाळत होती. तिचा अजिबात विश्वासच बसत नव्हता.
उर्वी शिमला एअरपोर्टवरच्या तुरळक गर्दीतून एका हाताने आपली ट्रॉली बॅग खेचत, दुसऱ्या हातात सेलफोन धरून अनाला उत्तरे देत होती. बॅगेज क्लेम करून गुळगुळीत फरशीवर तिच्या मिडीयम हिल्स टॉक टॉक वाजवत ती पटापट दाराच्या दिशेने निघाली होती.
"अभी तक ढुंढ नही लिया, बट आय एम क्लोज!" मान वाकडी करून फोन धरत एकीकडे पर्समध्ये काहीतरी शोधता शोधता ती म्हणाली.
विचार करूनही तिला कुठलीही थाप माराविशी वाटली नाही, त्यामुळे तिने खरेच काय ते सांगून टाकायचे ठरवले.
"यू आर राईट! मी रिपोर्टरच आहे, द सिटी बझ कडून आले आहे. पण माझ्यावर विश्वास ठेवा इथे येण्याचा माझा हेतू वेगळा आहे." अशी सुरुवात करत तिने तिथे दारातच उभी राहून त्यांना तिची कामाची सुरुवात, सोसायटी पेज, पार्ट्या, खरी पत्रकारिता वगैरे सगळे समजावून सांगितले आणि आदित्यवरची स्टोरी तिच्या करियरसाठी कशी आणि किती महत्वाची आहे तेही सांगितले. एकेक गोष्ट ऐकताना हळूहळू त्यांच्या चेहऱ्यावरचा राग कमीकमी होत जाऊन किंचितसे हसू आले होते. शेवटी हळूच मागे होत ये म्हणून त्यांनी तिला हाताने इशारा केला.
केबिनबाहेर पडल्यावर तिने पुस्तक उलटसुलट करून, उघडून बघितले. त्यात लेखकाचा फोटो किंवा इमेल, पत्ता वगैरे काहीही छापलेच नव्हते. नशीब नाव तरी लिहू दिलं या माणसाने! मनात म्हणत ती अनाच्या क्यूबिकलसमोर थांबली. अनाचं दिसणं सोडता ती तिवारी नाही अगदी गटणेच वाटेल. तसा चौकोनी काळ्या फ्रेमचा अर्थात स्टायलिश चष्मा तीही लावतेच. बारीकसं हसत ती अनाशेजारी जाऊन तिच्या डेस्कला टेकली.
"अना, एक बात पूछनी थी.. आदित्य संत करके एक बंदा है, नाम सुना है कभी?"
"मनीssषा, विथ टू 'ई'ज अँड टू 'ए'ज" तिच्यासमोरची हिऱ्यांनी मढलेली मध्यमवयीन बाई तिला मोठ्या आवाजात सांगत होती.
"ओकेss गॉट इट" म्हणून सवयीचे खोटे हसू चेहऱ्यावर आणत उर्वीने हातातल्या नोटपॅडवर बरोबर नाव लिहून अंडरलाईन केले. टू 'ई'ज अँड टू 'ए'ज वाल्या मनीषा मेहताने आत्ताच एका चिवित्र पेंटिंगवर दोन लाख रुपये वाया घालवले होते. ठिके, चांगल्या कारणासाठी दिले पैसे, पण तिला तिचं नावपण बरोब्बर स्पेलिंगसकट उर्वीच्या लेखात छापून आणायचं होतं.
