"हाय, मी उर्वी." काहीतरी सुरुवात करायला हवी म्हणून ती बोलू लागली. तिने स्वतःहून पुढाकार घेतल्यावर कदाचित तो उत्तर देईल अशी आशा होती. "उर्वी काळे."

तो जराही हलला नाही. तिच्याकडे दुर्लक्ष करून तो तसाच बाहेर बघत राहिला.

गरमागरम कॉफीमुळे आता तिच्या जिवात जीव आला होता. अर्धा झालेला मग घेऊन ती उठली आणि सरळ त्याच्या सोफ्याच्या दुसऱ्या टोकाला जाऊन बसली. इथे फायर प्लेसची मस्त उबदार हवा होती. "न सांगता आल्याबद्दल आय एम रिअली सॉरी.." ती त्याच्याकडे बघून म्हणाली.

"कोणी आणलं तुला?" तो तिच्याकडे न बघताच रागाने म्हणाला.

"फतेबीर सिंग. तो तुम्हाला कॉल करत होता पण-"

"कितीला विकत घेतलं त्याला?" तिचे बोलणे मधेच तोडत तो म्हणाला.

"वेल.. अजून तरी मी त्याला पैसे दिले नाहीत. तो उद्या मला परत न्यायला येईल त्यानंतर बघू."

तो नाक फुगवून हसला.

त्याला नक्की काय म्हणायचं आहे तेच तिला कळत नव्हतं. तो काहीच बोलत नाहीसे बघून ती पुन्हा इंटिरियरचे निरीक्षण करू लागली. अचानक तिचे लक्ष कोपऱ्यातल्या लहान टेबल खुर्चीकडे गेले. तिथे एक लॅपटॉप, लहानसे स्पीकर्स आणि एक छोटेसे रेडिओसारखे काहीतरी सेटअप करून ठेवलेले होते. ओह, जर याचा इमेल ऍड्रेस मिळाला असता तर मी मेल वरच इंटरव्ह्यू द्यायला कंविन्स करू शकले असते. हम्म, किंवा नसते. ती डोळे बंद करून विचार करत होती.

"हे घर छान आहे, सगळ्या सोयी आहेत. लॅपटॉप पण आहे. पण मला आश्चर्य नाही वाटलं कारण तुम्ही पब्लिशरबरोबर कॉन्टॅक्ट इमेल थ्रूच करत होतात. हे मला पक्के माहिती आहे."

तरीही हा माणूस एक शब्द बोलत नाहीये. हा असा एकतर्फी संवाद काही उपयोगाचा नाही.

"आय रेड योर बूक." तिने प्रयत्न सोडला नाही. "नॉन फिक्शन असलं तरी माझ्यासारख्या कधी शहराबाहेर न राहिलेल्या लोकांसाठी त्या गोष्टी फिक्शनलच आहेत. आय जस्ट गॉट लॉस्ट इन इट. खूप सुंदर लिहिलंय. तुम्ही वाचकांना ते त्या अनोळखी जागी घडणाऱ्या, आधी कधीही न जगलेल्या गोष्टीचा भाग असल्यासारखं वाटायला लावता हे खरंच ग्रेट स्किल आहे. माझ्या वडिलांनी माझ्या खूप आधी वाचलंय ते पुस्तक, ते तर फार फॅन झालेत तुमचे. ऑन माय ओन खूप महिने बेस्टसेलर लिस्टवर आहे हे माहितीच असेल ना तुम्हाला?" आपण एकट्याच खूप वेळ बडबडतोय याची तिला अचानक जाणीव झाली आणि तिने तोंड बंद केले.

थोडावेळ त्याचं लक्ष नाही बघून तिने वेडीवाकडी तोंडं करून त्याला चिडवूनही दाखवले. आता पुढे काय म्हणून डोकं खाजवून ती पुन्हा बोलायला लागली.

"थँक गॉड तुम्ही मला अगदी वेळेवर वाचवलं, नाहीतर माझं काही खरं नव्हतं." तरीही आजूबाजूला सगळं शांतच होतं. "खरं तर फते इथे तुम्हाला भेटून मला सोडून जाणार होता पण अचानक बर्फ सुरू झाल्यामुळे त्याला गडबडीत निघावं लागलं. रस्ते बंद होण्याआधी त्याला सांगलीला पोचायचं होतं."

"सांगला" त्याने दुरूस्ती केली.

"अरे हो सांगला, सॉरी!" समोरून काही प्रतिसाद नसताना अशी खोटीखोटी उत्साही बडबड करणं फार टफ होतं.

"तुम्हाला नक्की उत्सुकता असेल ना की मी तुम्हाला शोधून कसं काढलं?" तिने आता टेक्निक बदललं. प्रश्न विचारून तरी उत्तर मिळेल अशी आशा होती.

शांतता. ती चुकीचा विचार करत होती. ती कुठल्याही मार्गाने प्रयत्न करुदे, आदित्य संतला तिच्याशी बोलण्यात काडीचाही इंटरेस्ट नव्हता.

"तुम्हाला बोलायचं नसेल तरी ठीक आहे. मी समजू शकते. आय मीन, मी अशी अचानक तुमच्या शांत आयुष्यात घुसखोरी केली हा आगाऊपणाच आहे .. अगेन, आय एम व्हेरी सॉरी."

आता घरभर एक अस्वस्थ शांतता पसरली होती. मोठ्या स्पीकरवर फक्त बेस घुमत रहावा असा ताण दोघांच्यामध्ये जाणवत होता. तिला आता गप्प बसवत नव्हतं. एवढी सगळी अडथळ्यांची शर्यत पार करून ती इथपर्यंत पोचली होती. आता ती हार तर नक्कीच मानणार नव्हती.

"तुमचा विश्वास बसणार नाही, मी कायकाय जुगाड करून तुमच्यापर्यंत पोचलेय!" पण हे सगळं आता वरवरचं वाटत होतं. तो जोपर्यंत उत्तर देत नाही तोपर्यंत तिच्या फक्त इथे पोचण्याला काही अर्थ नव्हता.

सीडर पंजे टेकवून बसून तिच्यावर सलग लक्ष ठेऊन होता. ती उठून त्याच्यासमोर जाऊन जरा लांबच गुडघे टेकून बसली. "गुड बॉय! तू एकदम गोडूला कुत्तु आहेस, हो ना?" तिने हळुवार आवाजात सीडरला मस्का मारत म्हटले.

मालकासारखंच सीडरने तिच्याकडे दुर्लक्ष केलं. फक्त त्याची नजर तिच्या प्रत्येक हालचालीवर होती. आदित्यचा थंड प्रतिसाद बघता तिला कोणाचीतरी सोबत हवीच होती. या क्षणी तिला सीडरकडून जी काही कंपनी मिळेल ती हवी होती.

"तू इतक्या जोरात धावून मला हार्ट अटॅक देणार होतास, माहितीये?" ती हळूच त्याच्यासमोर हात धरत म्हणाली, म्हणजे त्याला कळावं की तिचा उद्देश त्याला गोंजारायचा आहे.

"चावतो तो" आदित्य तुटकपणे मोठ्याने म्हणाला. सीडरने एकदा त्याच्याकडे बघून पुन्हा तिच्याकडे नजर वळवली.

हुंह, असं झालं तर ते बघून खूषच होणार तू.. मनात म्हणून तिने सीडरकडे बघून डोळे फिरवले.

"तू एक बिग बॅड वूल्फ आहेस ना?" तिने पुन्हा हळूवारपणे विचारले. "मी अजिबात त्रास नाही देत, माझा फ्रेंड होशील?"

सीडरने एक जांभई देऊन पंजे लांब करून त्यावर डोके टेकले. आणि अचानक आश्चर्यकारकरित्या शेपटी हलवली. फक्त एकदाच, पण तेवढ्याने तो तिला शत्रू मानत नाही हे तिच्यापर्यंत पोहोचले.

"येस्सss" ती आनंदाने ओरडलीच. आणि तिने पुन्हा तिचे हात सीडरसमोर धरले.

"मी तुझ्याजागी असतो तर हे नक्कीच करणार नाही." त्याने तिला पुन्हा वॉर्न केले.

तिने पटकन हात मागे घेतले.

सीडरने त्याचे भलेमोठे डोके वर उचलून तिच्याकडे, तिच्या डोळ्यांत पाहिले आणि त्याची शेपटी हलायला लागली. यावेळी तो सलग शेपूट हलवत तिला जणू सांगत होता की ती विश्वास ठेवणार असेल तर तो तिच्यावर विश्वास ठेवायला तयार आहे.

तिने आनंदाने त्याच्या डोक्याच्या दाट फरमधून हात फिरवला आणि तो विरोध करत नाहीये बघून तिने त्याच्या मानेला मिठीच मारली. थँक्स सीडर.. ती हळूच त्याच्या कानात म्हणाली आणि पुन्हा त्याच्या पाठीवरून हात फिरवत त्याला गोंजारायला लागली. तोही पठ्ठ्या डोळे मिटून  उं, उं आवाज काढत लाड करून घेत होता.

"अजून एक धोकेबाज!" आदित्य तोंडातल्या तोंडात पुटपुटतला.

"फत्ते धोकेबाज नाहीये." ती ठामपणे म्हणाली. "आणि सीडरसुद्धा."

आदित्यने नाक उडवून आपल्या कॉफीचा एक घोट घेतला.

"आदित्य.. अम्म.. मिस्टर संत.." तिने पुन्हा सुरुवात केली. तरी मिस्टर संत काहीच्या काही फॉर्मल वाटत होतं. 

क्रमशः