मी अशी हार मानणार नाही, मी शेवटपर्यंत लढेन.. म्हणत तिने डोळे उघडेपर्यंत तो लांडगा तिच्यापर्यंत पोचला होता. तिच्या गळ्याजवळ त्याचा धापापता गरम श्वास जाणवला. आणि ती जोरदार किंचाळली.
"सीडर, सिट!" अचानक समोरून मोठा, गंभीर आवाज आला.
अचानक तो गरम श्वास नाहीसा होऊन तिथे पुन्हा बर्फाचे कण जमू लागले. ती धडपडत कशीबशी अर्धवट उठून हातांवर रेलली तेव्हा समोरच्या अंधुक काळोखातून एक आकृती तिच्या दिशेने येताना दिसत होती. त्याच्या अवतीभवती वारा आणि बर्फ घुमत होता त्यामुळे चेहरा दिसत नव्हता, तरीही त्याचे मजबूत पाय झपाट्याने अंतर कापत होते.
त्याच्यावरून नजर तिने शेजारी बसलेल्या प्राण्याकडे वळवली तेव्हा तिच्या लक्षात आले की तो लांडगा नाही फक्त तसा दिसणारा एक भलाथोरला ब्राऊन हस्की आहे. हुश्श, तिने निःश्वास टाकला तेव्हा तिच्या नाकातोंडातून फक्त थंड वाफा निघाल्या. गारठून आवाज तर गायबच झाला होता.
सीडर आता बसल्याबसल्या त्याच्या मालकाकडे बघून जोरजोरात शेपूट हलवत होता.
त्याचा मालक!
आदित्य संत सोडून कोण असणार हा!
तिचे हृदय आता धडधडून बाहेर येईल परिस्थिती होती आणि ती डोळे फाडून त्याच्याकडे बघत होती.
तो तिच्यासमोर येऊन उभा राहिला तेव्हा त्याची उंची आणि जाडजूड जॅकेट, डोक्यावरचे फर लायनिंग असलेले हूड, जड मोठेमोठे बूट्स यामुळे तो खूपच भलामोठा, रांगडा दिसत होता.
कपाळापर्यंत हुड आणि बऱ्यापैकी वाढलेली दाढी यामुळे त्याचा चेहरा दिसतच नव्हता पण त्याचे खोल, गडद धारदार डोळे तिच्या आतपर्यंत चिरत जात होते. तो प्रचंड चिडला असणार पण बर्फामुळे तिला त्याच्या चेहऱ्यावरचे कोणतेच भाव दिसत नव्हते. आत्तातरी त्या लांडगा कम कुत्र्यापेक्षा त्याचा मालकच जास्त भयंकर वाटत होता.
"हू आर यू?" त्याने ओरडून विचारले तरी त्याचा आवाज भणाणत्या वादळात कुठेच विरून गेला. शेवटी खाली वाकून त्याने हात धरून तिला उठून उभे केले पण बधिर झालेले पाय आणि ते सॅंडल या मूर्ख कॉम्बोमुळे ती पुन्हा घसरली. ती बर्फात पुन्हा वेडीवाकडी कोसळणार इतक्यात त्याने तिच्या कंबरेला धरून तिला परत उचलले. त्याने रागाने मान हलवत तिच्याकडे बघितले आणि तिला काही कळायच्या आत ती पोत्यासारखी त्याच्या खांद्यावर टाकली गेली होती. तो चिडून लांब लांब ढांगा टाकत भराभर चालत होता.
तिची लोकरी टोपी पडू नये म्हणून तिने ती हातात पकडून ठेवली. आता लोंबणारे गोठलेले केस वाऱ्यामुळे सटासट तिच्या चेहऱ्यावर आपटत होते. खाली फक्त वेगाने मागे जाणारा बर्फ दिसत होता. तिने विरोध करायचा प्रयत्न केला पण ना तिचे हातपाय हलत होते ना तोंडातून आवाज फुटत होता. "म.. माझी बॅग.." ती पुटपुटली पण ते त्यांच्यापर्यंत पोचणे शक्यच नव्हते. तिने मान थोडी वळवली तेव्हा त्याचा बॅग खेचत नेणारा दुसरा हात तिला दिसला. त्याने तिला एखादी चिध्यांची बाहुली उचलावी तसे उचलले होते आणि तिची बॅग त्याच्या हातात खेळण्यातली असल्यासारखी वाटत होती. सीडर जोरदार उड्या मारत एव्हाना त्याच्या मालकाच्या पुढे पोहोचला होता पण मालकाच्या एका इशाऱ्यावर तो नक्कीच माझ्या चिंध्या करू शकतो... विचारानेच तिचा थरकाप झाला.
ते केबिनपाशी पोहोचेपर्यंत ती डोक्यापासून पायापर्यंत कुडकुडत होती. आदित्यने आत येऊन पायानेच दार बंद केले आणि तिला खाली उतरवले. तिचे डुगडुगणारे पाय बघता त्याने तशीच तिला कंबरेला धरून नेऊन छोट्याश्या डायनिंग टेबलसमोरच्या खुर्चीत बसवले.
"हू द हेल आर यू? यहां क्या कर रही हो??" तिच्यासमोर विठोबासारखे कंबरेवर हात ठेवून उभा राहत त्याने ओरडून विचारले.
तिने बोलायला तोंड उघडले पण थंडीने तिचे दात एकमेकांवर आपटत होते. घशातून शब्द फुटत नव्हता. केबिनमधल्या गरम हवेने तिचे गोठलेले केस वितळून पाण्याचे ओघळ अंगावर वहात होते. ओलेत्याने सपाट चिकटलेले केस पुन्हा त्यांचा गोल गोल कर्ली आकार धारण करत होते. नशिबाने कोपऱ्यातल्या फायर प्लेसमुळे आत तरी थंडी अजिबात नव्हती. ही केबिन सुंदरच होती. बाहेरून लाकडी रस्टीक लूक असला तरी आतले भरलेले बुकशेल्वस, जाड लोकरी हॅन्डमेड रग्ज आणि लाकडी मजबूत फर्निचर बघून तिला खूपच आश्चर्य वाटलं होतं.
"क्या करने आयी हो यहां?" त्याने पुन्हा वाकून तिच्या चेहऱ्यासमोर येत विचारले.
"अं.. माय नेम.."
"आय डोन्ट केअर व्हॉट युअर नेम इज!" ओरडून आता राग सहन होत नसल्यासारखा तो एक जुनाट गॅस शेगडी ठेवलेल्या ओट्याकडे गेला आणि एका किटलीत पाणी तापत ठेवले. ती पांढऱ्या पडून सुरकूतलेल्या हातांची घट्ट घडी घालून स्वतःलाच सावरत होती.
एखाद्या घाणेरड्या वस्तूकडे पहावं तसं आठ्या पाडून तो तिच्याकडे बघत होता. "गीले कपडे चेंज कर लो." तो हळू आवाजात गुरगुरत म्हणाला.
तिचे कपडे तिथल्या वातावरणाला सुटेबल नव्हते हे सांगण्याची गरज नव्हती. ती काल त्याच्या आईला भेटल्यापासून तिचं आयुष्य म्हणजे एक रोलरकोस्टर राईड झाली होती. रात्री उशिराच्या फ्लाईटवर आश्चर्यकारकरित्या मिळालेले बुकिंग, शिमल्याला येणे, तिथून दिवसभर प्रवास करून काळोख पडताना इथे पोहोचणे या सगळ्या गडबडीत तिने जरी दोन तीन पातळ स्वेटर आणि टीज पॅक केले असले तरी ते मुंबईच्या नसलेल्या थंडीलाच सुटेबल होते.
तिने थरथरत्या हातांनी झिप उघडून ओले जॅकेट आणि चिंब भिजलेला तिचा नवा स्कार्फ काढून ठेवला. गोठलेल्या हातांनी तिला सँडल्सचे बक्कल उघडता येत नव्हते. शेवटी तो येऊन गुडघ्यावर बसला आणि बक्कल उघडून त्याने सँडल्स काढले. ते मऊ होण्यासाठी फायरप्लेस समोर ठेऊन तो आत निघून गेला.
काही वेळात पुन्हा बाहेर येऊन तिच्यासमोर लोकरीचे जाड सॉक्स धरले. तिने काही न बोलता ते घेऊन पायात घातले. जास्त वापर नसल्यामुळे टणक झालेल्या फॅब्रिक सोफ्यावर टाकलेला एक जाड स्वेटर त्याने तिच्यासमोर ठेवला. तिच्यासारख्या दोन जणी आरामात मावतील असा तो लूज स्वेटरही तिने अंगात अडकवून टाकला.
त्यांच्यात एका शब्दाचेही संभाषण झाले नव्हते, तरीही त्याचे वागणे ती लेखात लिहिण्याच्या दृष्टीने नीट निरीक्षण करून लक्षात ठेवत होती. पिळदार शरीर असले तरी थंडीचे जाड कपडे काढल्यावर आता तो तितकाही प्रचंड मोठा दिसत नव्हता. त्याचे काळेभोर वेव्ही केस मानेपर्यंत वाढले होते. चेहरा टीपीकली हँडसम म्हणावा असा नव्हता. नाक जरा जास्त मोठं होतं आणि ओठ जरा जास्त पातळ. बाकी वाढलेल्या दाढीमुळे काहीच दिसत नव्हतं. उंची आणि एवढे मसल्स असले तरी त्याच्या चालण्या, वागण्यात एक ग्रेस, चपळपणा, एक रॉ अपील होते जे कुणाचेही लक्ष वेधून घेईल.
पाणी पूर्ण उकळल्यावर त्याने एका मोठ्या मगमध्ये फेटून ब्लॅक कॉफी बनवली आणि एकही शब्द न बोलता तिच्यासमोरच्या टेबलवर मग आणून ठेवला. तिनेही पडत्या बर्फाची आज्ञा मानून दोन्ही हातात गरम मग धरून पटकन वाफाळत्या कॉफीचा घोट घेतला. ओठांना चटका बसूनही तिला एकदम खूप बरं वाटलं. तो तिच्यापासून अगदी लांब सोफ्यावर खिडकीबाहेर घोंगावणारे वादळ बघत बसला होता जसे काही तिच्यापासून शक्य तितक्या दूर अंतरावरच रहायचे आहे.
सीडर आता फायरप्लेस समोरच्या लांबट विणलेल्या रगवर मजेत पाय पसरून पडला होता. आधी ती जितकी घाबरली त्याच्या अगदी उलट तो एखाद्या टेडी बेअरसारखाच वाटत होता. ती केबिनमधल्या वस्तूंचे निरीक्षण करत होती. केबिनमध्ये लाईट्स होते पण त्यांचा उजेड फार कमी पडत होता. फायरप्लेस शेजारी लाकडांचे तुकडे व्यवस्थित रचून ठेवलेले होते. सगळ्याच वस्तू बेसिक पण हॅन्डमेड होत्या. जड लाकडाच्या टेबल खुर्च्या, कॅबीनेटस, किचन एरियात दोन मोठी कपाटं, एक जुनाट फॅब्रिक सोफा आणि एक भिंत पूर्ण व्यापून पुस्तकांनी खचाखच भरलेला लाकडी रॅक.
सो आदित्य संत इज अ रीडर! शक्य तेव्हा ही पुस्तकं बघितली पाहिजेत म्हणजे पुस्तकांच्या निवडीवरून याच्या आवडी निवडी नक्कीच कळू शकतील.. मेंदूपर्यंत पोचलेल्या कॅफेनने तिचे विचारचक्र आता जोरदार सुरू केले होते.
क्रमशः