आज दुसरा कुठलाही दिवस असता तर कदाचित हा माणूस बेलाच्या इतका डोक्यात गेला नसता आणि तो कोण आहे हे माहीत असतं तर त्याच्यापासून ती चार काय, आठ पावलं लांबच राहिली असती पण... पण तिला ते माहीत नव्हतं आणि आजचा सोमवार असा होता की मंडे ब्लूज ही फारच सॉफ्ट टर्म झाली. आख्खा लंच अवर म्हणजे डोक्याला शॉट झाला होता. आज तर नुपूरासारखी थंड डोक्याची मुलगीसुद्धा अश्या अवस्थेत असती की तिने नक्की कोणा ना कोणावर डाफरुन आपला राग काढला असता.
समोर मोठं अंगण, कंपाउंड वॉलला चिकटून चंद्रप्रकाशात चमकणारी पेअर आणि संत्र्याची डेरेदार झाडी, जिथे जागा मिळेल तिथे डोकी उंचावून पाहणारे पाईन्स. समोर उजवीकडे चार दगडी पायऱ्या चढून गेल्यावर नक्षीदार वूडवर्क केलेल्या गजांची अर्धी भिंत असलेला ओपन पोर्च, तिथे मांडलेलं अतिनक्षीदार गोल शिसवी टी टेबल आणि तश्याच दोन खुर्च्या. सगळीकडचं लाकूड आता जरा खराब झालं होतं. बाहेरच्या पांढऱ्या रंगाचेही थोडे पोपडे सुटलेले दिसत होते.
"मनवा.. देअर आर पीपल.." तिच्या फ्रेश, ऑरेंजीश सुगंध येणाऱ्या केसांवर हनुवटी टेकत तो कुजबुजला.
"शट अप! मेरे पैरपर एक कॅटरपिलर हैss" ती रडायला येत म्हणाली.
"ऊप्स.." म्हणत त्याने पटकन खाली बसून एका काडीने तिच्या शूजच्या बॉर्डरवर चालणारा एक जाडा सुरवंट काढून टाकला.
"चिल! तुम्हारे रोनेसे भाग गया वो बेचारा" म्हणत तो पुन्हा तिच्यासमोर उभा राहिला.
"आय एम सो ग्लॅड, दॅट आय फाउंड यू!" ती वर पहात पाणीभरल्या डोळ्यांनी हसत म्हणाली. बाजूला होत तिने प्रोतीकला बोलावून त्याची "ये प्रोतीक भैय्या दो दिन से हमारे ड्रायव्हर है" म्हणून इंद्रनीलशी ओळख करून दिली.
दार्जिलिंगला पोहोचल्यापासूनच तिचे डोळे इंद्रनीलला शोधत होते, पण खराखुरा आणि इतक्या जवळ तो दिसेल अशी शक्यता तिला कधीच वाटली नव्हती. आत्ता इथे पारुल असती तर तिने "सारी कायनात तुम्हे उससे मिलाने की कोशिश कर रही है" वगैरे फिल्मी डायलॉग नक्की मारला असता, असा विचार येऊन तिला थोडंसं का होईना हसू आलं.
अचानक वरून रिमझिम पाऊस सुरू झाला. तिने पटकन हूड डोक्यावर सरकवून पळत हॉटेलचा रस्ता पकडला.
तो हात बघून तिने एक खोल श्वास घेऊन डोळे उघडले. 'हे आता कुठे शोधून काढू? कुठले चहा आहेत हे? टी टेस्टिंग दिसतंय..' म्हणत ती विचारात पडली. 'काश, इथे तो बाबांचा लाडका ब्योमकेश बक्षी असता! धोतराचा सोगा धरून तरातरा जाऊन शोधून काढलं असतं त्याने. आता इथे मलाच शरलॉक झालं पाहिजे' विचारात असतानाच समोर कॅबचा हॉर्न वाजला.
ती पटकन बॉटल सॅकमध्ये कोंबून जाऊन गाडीत बसली. "प्रोतीक, ये फोटो देखो. ये जगह कौनसी है बता सकते हो?" तिने उत्सुकतेने विचारले.
त्याने फोटो बघून मान हलवली. "ये किसीभी चायबागान का हो सकता है. यहां बहोत है ऐसें."
"आणि इंद्रनील आहे का अजून तिथे? दो दिन पहले कॉल किया था उसने. त्याला सांगू नको, सरप्राईज देते है. क्रिती और उसको नोलेन गुरेर रोशोगुल्ला बहुत पसंद है, मैने ढेर सारा बनाया था तो लेके आ गई. खूष हो जायेगा लडका. अरे अँड व्हॉट अबाऊट दॅट ओल्सन केस? कौन गया था NCLT में?" अरूआंटी घाईघाईत बडबड करत होती. "अरे अब सब यही बोल दोगी क्या, घर जाके बोलो ना.." मागून अंकलची अस्पष्ट कटकट ऐकू येत होती.
मनवा फोनवर बोलत बोलत बाहेर आली तेव्हा नीलचे दार आतून बंद होते. ती हसत म्हणाली "हां आंटी, ऑल ओके. इंद्रनील इज स्लीपिंग इन हिज रूम. बस आप आ जाओ, फिर बात करते है.."
"मनवा, बाय ऑल मीन्स यू हॅव द राईट टू से नो. बट ऍट लीस्ट टेल मी व्हाय.." तो हळूच म्हणाला.
"सॉरी इंद्रनील, आय एम टोटली ओव्हरव्हेल्म्ड विथ योर डिक्लरेशन अँड नाउ दिस प्रपोजल. आय कान्ट एक्सप्लेन. प्लीज लीव्ह मी अलोन. ऍट लीस्ट फॉर समटाईम... वुड यू?" ती सोफ्यावरून उतरून उभी रहात, लाल झालेलं नाक हाताने अजून पुसत म्हणाली.
"श्योर" म्हणत तो तसाच बसून ती त्याच्या समोरून चालत तिच्या खोलीकडे जाऊन दार बंद करेपर्यंत पहात राहिला.
"अनंतमोदक! सी! आय रिमेम्बर द नेम ऑफ युअर बिल्डिंग नाउ." तो उत्साहाने ड्राइव्ह करता करता म्हणाला. "येतं मला मराठी!"
"व्हॉट यू जस्ट सेड, मीन्स नेव्हर एंडिंग मोदक!" ती हसून हसून वेडी झाली. "द नेम इज अनंतमोचन!"
"Whatever! तू खूप सुंदर दिसते आहेस, हे बरोबर?" तो तिच्याकडे बघत म्हणाला.
"धन्यवाद, धन्यवाद.. गोखल्यांकडे जाऊन आल्यावर तुझं मराठी एकदम प्रो होणार बघ" ती चिडवत म्हणाली. "इंद्रनील, यू हॅण्डल्ड इट सो वेल! माझ्या बाबांना खिशात टाकणं सोपं काम नाहीये. काय acting होती, वाह वाह!"
त्याने तिच्याकडे रोखून पाहिलं मग खोटं हसत म्हणाला, "आफ्टरऑल मार्केटिंगवाला बंदा हूँ!"
