"मनवा.. देअर आर पीपल.." तिच्या फ्रेश, ऑरेंजीश सुगंध येणाऱ्या केसांवर हनुवटी टेकत तो कुजबुजला.
"शट अप! मेरे पैरपर एक कॅटरपिलर हैss" ती रडायला येत म्हणाली.
"ऊप्स.." म्हणत त्याने पटकन खाली बसून एका काडीने तिच्या शूजच्या बॉर्डरवर चालणारा एक जाडा सुरवंट काढून टाकला.
"चिल! तुम्हारे रोनेसे भाग गया वो बेचारा" म्हणत तो पुन्हा तिच्यासमोर उभा राहिला.
"आय एम सो ग्लॅड, दॅट आय फाउंड यू!" ती वर पहात पाणीभरल्या डोळ्यांनी हसत म्हणाली. बाजूला होत तिने प्रोतीकला बोलावून त्याची "ये प्रोतीक भैय्या दो दिन से हमारे ड्रायव्हर है" म्हणून इंद्रनीलशी ओळख करून दिली.
इंद्रनील बाजूला जाऊन नळाखाली हात पाय धुवून आला. प्रोतीकला जरा फिरून यायला सांगून तो मनवाला बरोबर घेऊन प्रॉपर्टीवर असलेल्या एका होमस्टेच्या सिटआउटमध्ये गेला. "आय एम अमेझ्ड! हाऊ डिड यू नो?" गार्डन अंब्रेलाखाली बांबूच्या खुर्चीत बसत तो म्हणाला. "हमारे भी कुछ सोर्सेस है!" ती पापण्या फडफडत म्हणाली.
"और कबसे आई हो? यू आर टोटली क्रेझी मनवा. समवन शूड टेल यू दिस!" तो हसत हसत म्हणाला.
"इट्स बीन टू डेज, फर्स्ट डे वॉज ओन्ली ट्रॅव्हलिंग. पुणे टू दिल्ली टू बागडोग्रा. फिर प्रोतीककी कॅबसे दार्जिलिंग. आय एम स्टेइंग निअर चौरस्ता. यस्टरडे आय वेंट टू रंगीत व्हॅली रोपवे, इट वॉज सो अमेझिंग! देन पीस पगोडा अँड द लूप. हॅविंग टोटल टाइम ऑफ माय लाईफ! अँड येस.. आय एट सो मच इन लास्ट टू डेज, आय एम स्केअर्ड टू चेक माय वेट नाउ!" हसत हसत तिची कंटीन्युअस बडबड सुरू होती.
तो उत्सुकतेने तिची सगळी बडबड ऐकत होता. "लेट्स फॅटन यू अप सम मोर! लंच का टाइम हो ही गया है, तुम्हे कुछ स्पेशल खिलाते है" म्हणत त्याने आतून एका माणसाला हाक मारत त्याची ऑर्डर सांगितली. "दो फंबी, एक आलू तमा, थोडासा आलू अचार, दो प्लेन रोटी, दालभात और डेझर्टमे सेल रोटी."
"दिस इज ऑल लोकल नेपाली क्युझीन. दीज पीपल वर्क ऍट मकईबाडी अँड ऑल्सो रन दीज होम स्टे'ज विथ फूड" ऑर्डर झाल्यावर तिच्याकडे बघून तो म्हणाला.
"नाईस! नाउ यू टेल मी, व्हॉट आर यू डूइंग हिअर?" यू वर जोर देत ती म्हणाली.
"मी? ओह आय फिनिश्ड माय वर्क इन फाईव्ह डेज टाइम अँड टूक अ मंथस ब्रेक बीफोर स्टार्टिग द न्यू ब्रांच. समवन ब्रोक माय हार्ट, यू नो.. तो अकेला, टीटोटलर देवदास 'टी' छोडके और क्या कर सकता है! आय एम हिअर सिन्स लास्ट फिफ्टीन डेज." तो नाटकी गंभीरपणे म्हणाला.
"टीटोटलर देवदास!!" म्हणून ती खोखो हसत सुटली.
"नो, आयम सिरीयस!" तो हसण्यात सामील होत म्हणाला. "ऍक्चुली, ये मेरा ननिहाल है. दिस इज माय मदर्स बर्थ प्लेस, ऍज इज अरूमासी'ज. बॅनर्जीज ऑफ कर्शीयांग. माय मॅटर्नल ग्रँडफादर वॉज डिस्ट्रिक्ट कलेक्टर अँड रेलटिव्ह ऑफ द ओनर्स ऑफ मकाईबाडी. दिस वॉज माय मदर्स मोस्ट फेवरीट प्लेस ऑन अर्थ. तो मैने मा के साथ मोस्ट ऑफ द व्हेकेशन्स यही गुजारी है. वी आर ऑलवेज वेलकम ऍट मकईबारी. वी स्टिल हॅव अवर अँसेस्ट्रल हाऊस हिअर ऍट पंखाबाडी रोड."
"ओह वॉव, हाऊ लकी! सो यू कम हिअर ऑफ्टन?"
"आय युज्ड टू, इस बार पाच साल बाद आया हूं. लेकिन यहां के केअरटेकर्स घर अच्छा रखते है" तो जीभ चावत म्हणाला.
तोपर्यंत त्यांचं जेवण आलं. एकेक पदार्थ एक्सप्लेन करत हळूहळू जेवल्यानंतर कॅलरी बर्न करायला म्हणून त्याने तिला टी गार्डनमधून त्याचा आवडता एकेक स्पॉट दाखवत चालत फिरवले. त्याच्याबरोबर गप्पा मारत फिरताना दोन तीन तास तिला आपण किती चाललोय याची अजिबात जाणीव नव्हती. शेवटी एका सिल्वर ओकखालच्या दगडी पारावर पाय स्ट्रेच करून बसल्यावर तिला कळलं की पायाचे अक्षरशः तुकडे पडलेयत.
"इंद्रनील.. यू मॉंस्टर! बताया क्यू नहीं, हमने इतना एरिया कव्हर किया? आय एम नॉट फीलिंग माय लेग्स.." जरा आं.. ऊ.. करत कळवळून ती म्हणाली. "ओह, आय एम एक्सट्रीमली सॉरी. आय डिंट रिअलाईज यू वर न्यू टू दिस प्लेस.." तो काळजीत पडून म्हणाला. "प्लीज रिमूव्ह युअर शूज, लेट मी चेक" तिने जपून सॉक्स आणि शूज काढल्यावर दोन्ही पायांना शूज घासून मोठे मोठे शू बाईट झालेले दिसत होते.
"आंss इट्स रिअली पेनिंग.." आता ती जवळजवळ रडणारच होती.
"आय थिंक वी शूड गो होम, कॅन यू कॅरी द शूज इन योर हँड?"
"व्हाय? आय कान्ट वॉक लाईक दिस बेअरफीट. इट्स अ मिनिमम फिफ्टीन मिनिट वॉक" ती शूज हातात धरूनच जरा रागात म्हणाली.
"हू टोल्ड यू टू वॉक?" म्हणत त्याने दोन्ही हातांनी तिला सहज उचलले आणि चालायला सुरुवात केली. "अँड.. यू डोन्ट हॅव एनी अदर ऑप्शन" ती ओरडायच्या आत तो तिला म्हणाला.
वर फॅक्टरीपाशी पोहोचेपर्यंत इतक्या थंड हवेतही तिच्या कानातून गरम वाफा येत होत्या आणि गाल तापून लालेलाल झाले होते. इतका वेळ त्याला इतकं बिलगून, त्याचा मस्की गंध झेपवून तिचे हातपाय नंब आणि डोकं पुन्हा गुलाबी धुक्यात गेलं होतं. शेवटी शेवटी तर तिला ती डबल बॉयलरमधलं चॉकलेट असल्यासारखं वाटत होतं. शेवटी एकदाचे ते चढातून वर फॅक्टरीपाशी पोहोचले आणि त्याने तिला बेंचवर बसवले.
"सो, विल यू कम होम? यू कॅन कॉल युअर होटेल टू इंफॉर्म दॅट यू आर नॉट कमिंग टिल टुमॉरो. ऑल्सो टेल दॅट टू युअर ड्रायव्हर." त्याने तिच्या डोळ्यात पहात विचारले."
"रिअली? शूड आय?" तिने भुवया उंचावत विचारले.
"ओन्ली इफ यू वॉन्ट! कोई जबरदस्ती नही है.." तो जरा आपल्याच कोशात जात होता.
"हेय, रुसू नको. करते कॉल" म्हणून तिने पटापट दोन्ही कॉल करून टाकले.
पार्किंगमध्ये त्याची पांढरी टाटा सिएरा उभी होती. "ओह वॉव, सिएरा! अजूनही किती वेल मेन्टेण्ड आहे" ती दार उघडून आत बसताना म्हणाली.
"यप, नानूकी है. 2000 टर्बो मॉडेल. मैने पहली कार यही चलाई थी. उनकी याद मे रखी है, और अभीभी अच्छी चल रही है!"
त्याने गाडी सुरू करून पंखाबाडी रोडच्या दिशेने घेतली. काचेच्या मोठमोठ्या खिडक्यांमधून मागे पळणारी झाडं, दरीकडेने वळणं घेत खाली उतरणारा रस्ता परतीच्या नितळ उन्हात चमकत होता. समोर कांचनजंगाच्या वर दिसणारा सुर्याचा लालबुंद गोळा हळूहळू खाली दरीमध्ये उतरत होता. काही वेळातच तो नाहीसा होत क्षितिजावर लाल, नारिंगी, जांभळ्या रंगांचे फराटे ओढून गेला. कणाकणाने झाडांच्या शेंड्यावरून खाली झुकणारा काळोख हळूच सगळ्या आसमंताला मिठीत घेत होता. अचानक समोर अस्पष्ट दिसणारा गोल गरगरीत चंद्र खडूने गिरवल्यासारखा ठळक होऊन आजूबाजूचे टिपूर चांदणे ब्रशने पांढरा रंग स्प्रे केल्यासारखे काळ्या-निळ्या मोकळ्या आकाशात उंच झाडांच्या स्कायलाईनवर उठून दिसायला लागले.
रस्ताभर दोघेही शांत होते. काहीही बोलून त्यांना त्या रेशमी क्षणावर ओरखडा उठवायचा नव्हता. दोघांच्याही आत कुठेतरी हुरहुरीचा एक पूल दोघांना सांधत होता. ऐकण्या-बोलण्याची सोडून पलीकडची एक भाषा डोळ्यांतून व्यक्त होत होती आणि डोळे ती पिऊन टाकत होते.
रात्र सुरू होता होता डावीकडच्या अरूंद रस्त्यावर त्याने गाडी वळवली आणि समोरचे ऊंच गेट उघडायला त्याने काच खाली करून जोरात हाक मारली, "बाबूराम काकाss"
म्हाताऱ्या बाबूरामने हळूहळू काठी टेकत येऊन गेट उघडल्यावर त्याने गाडी आत नेऊन गॅरेजमध्ये पार्क केली. ती उतरून समोर पहातच राहिली.. चंद्राच्या दुधाळ प्रकाशात चमकत समोर एक पांढरीशुभ्र दुमजली व्हिक्टोरियन हवेली उभी होती.
"द बॅनर्जी व्हिला!" तो तिच्या खांद्यावर हात ठेऊन शेजारी उभा रहात म्हणाला.