केबिनबाहेर पडल्यावर तिने पुस्तक उलटसुलट करून, उघडून बघितले. त्यात लेखकाचा फोटो किंवा इमेल, पत्ता वगैरे काहीही छापलेच नव्हते. नशीब नाव तरी लिहू दिलं या माणसाने! मनात म्हणत ती अनाच्या क्यूबिकलसमोर थांबली. अनाचं दिसणं सोडता ती तिवारी नाही अगदी गटणेच वाटेल. तसा चौकोनी काळ्या फ्रेमचा अर्थात स्टायलिश चष्मा तीही लावतेच. बारीकसं हसत ती अनाशेजारी जाऊन तिच्या डेस्कला टेकली.
"अना, एक बात पूछनी थी.. आदित्य संत करके एक बंदा है, नाम सुना है कभी?"
"सुना है मतलब? सब जानते है उसे. वे..ट, डोन्ट यू नो?? कौनसे प्लॅनेट पर रहती हो तुम!" अना चक चक करत मान हलवत म्हणाली.
"हां हां ठीक है, नही सुना. नाउ, टेल मी." उर्वी तिच्यासमोर नाटकी हात जोडत म्हणाली.
"ये उसकी फर्स्ट बुक है. वो extreme survival टाईपके शो नही आते टिवीपर, ये उस टाईप का बंदा है. वो हिमाचल के किसी फॉरेस्ट मे रहता है जहा ह्यूमन इंटरऍक्शनही नही है. तो उसी एक्स्पीरीयंसेसपर बेस्ड स्टोरीज लिखी है. लास्ट एट मंथस ये बुक इंटरनॅशनल बेस्टसेलर्स मे है, दो तीन महिने तो टॉपपर था."
"ओह फिर तो पढनी पडेगी" पुन्हा एकदा पुस्तक चाळत ती म्हणाली. "मुझे नॉन फिक्शन बोर लगता है, इसिलिए ये पता नही था. ऑथर के बारे मे और कुछ पता है? ऍड्रेस, फोन नं कुछ भी.. "
"ओह नो, इसके उपर स्टोरी बनानी है क्या? अब भगवान ही बचाए तुम्हे! आदित्य संत इज अ लेजंड. आज तक किसीने उसे देखा नही, ना उसके कॉन्टॅक्ट डिटेल्स पता है. सारे रिपोर्टर्स उसे ढुंडकर थक गये लेकीन ये कही छुपकर बैठा है. उसने पब्लिशर से भी कह कर रखा है की वो कोई पब्लिसिटी, कोई इंटरव्ह्यू नही देगा." अना चष्मा डोक्यावर सरकवत म्हणाली.
उर्वी हे सगळं ऐकून थक्कच झाली होती. "ठीक है, ट्राय तो करना पडेगा. ये मेरा लास्ट चान्स है."
"डिमेलोने तुझे पर्पजली फसाया है, तुम ये इंटरव्ह्यू करही नही सकती." अना मान हलवत रागाने म्हणाली.
ती उदास होऊन तिच्या क्यूबिकलमध्ये शिरली. त्याला शोधायचे सगळे प्रयत्न निष्फळ ठरत होते, कुठल्याच सोशल मीडिया साईटवर तो सापडला नाही. ना त्याचा काही पत्ता, ठिकाणा. ती फ्रस्ट्रेट होऊन इंटरनेट सर्च करत होती, एव्हाना चावून चावून तिच्या हातातल्या पेन्सिलचं डोकं खलबत्त्यात घालून कुटल्यासारखं झालं होतं. आता तर काहीही करून, कुठल्याही थराला जाऊन हा इंटरव्ह्यू तिला घ्यायचाच होता. आपल्या करिअरबद्दल तिला कुठलेही चान्सेस घ्यायचे नव्हते, काही करून हे सोसायटी पेज सुटलं पाहिजे एवढंच तिला हवं होतं.
पुढचे दोन दिवस तिने पुस्तक वाचण्यात घालवले. एकदा नाही चक्क तीन वेळा तिने ते पुस्तक वाचून काढले. आदित्यबद्दल जी काही वैयक्तिक माहिती, आवडीनिवडी जाणवल्या त्या हायलाईट करून ठेवल्या. बऱ्याचदा ती जेवायचं विसरून अव्याहत त्याच्याबद्दलच्या वेगवेगळ्या गोष्टी गुगल करत होती. आदित्य संत या नावाने आता तिला झपाटून टाकलं होतं.
पुस्तकानुसार त्याचे वडील हिमाचल प्रदेशातल्या किन्नौर जिल्ह्यात फॉरेस्ट ऑफिसर म्हणून पोस्टेड होते आणि तो तिथेच वाढला. पण कुठेही त्याच्या आईचा किंवा अजून कुठल्याही स्त्रीचा उल्लेख तिला सापडला नाही. या न सापडलेल्या गोष्टीही तिने मार्क करून ठेवल्या.
"तो कुछ मिला?" अनाने कॉफीचा मग तिच्यासमोर ठेऊन, स्वतःची कॉफी पितापिता विचारले.
आपले सगळे शोध सांगून झाल्यावर ती शांतपणे कॉफी प्यायला लागली.
"मुझे तो लगता है, ये पक्का पचास साल का बुढाऊ होगा. एक तो किसीको अपना मूह नही दिखाता और अकेले रहता है. कही ये नाम भी सूडो नेम तो नही, चेक करो" अना तोंड वाकडं करत म्हणाली.
उर्वी तिच्याकडे बघून काय वेडी आहे असा लूक देत हसायला लागली होती. "डिसकरेज मत करो यार. अब मै उसे ढूंढकर ही रहूंगी!" म्हणून ती मग विसळायला सिंककडे निघाली.
परत आल्यावर तिला आठवलं की या संताच्या चक्करमध्ये तिने आई बाबांना कॉलच केला नव्हता. लगेच मोबाईल उचलून तिने आईला कॉल केला. जनरल बोलणं झाल्यावर ती मूळ मुद्द्यावर आली. "आई तुला आदित्य संत नावाचा नवा लेखक माहिती आहे का?"
"म्हणजे! तुझे बाबा फॅन आहेत त्याचे. काय छान पुस्तक आहे ग ते. आपल्याकडे दोन्ही आहेत बाबांनी इंग्लिश वाचलं, मी मराठी अनुवाद वाचला. सुरेख लिहिलंय."
"मी म्हणूनच फोन केला की यंदा दिवाळी नव्हेंबर लास्ट वीकमध्ये आहे ना, बहुतेक मला दिवाळीला यायला जमणार नाही. मला हिमाचल प्रदेशात जाऊन त्याचा इंटरव्ह्यू घ्यायचा आहे अर्जंट!"
"अग पण बाबा म्हणत होते तो कुठेतरी जंगलात राहतो, पत्रकार लोकांना भेटत नाही वगैरे."
"माहिती आहे म्हणूनच आधी त्याला शोधून काढायचाय!"
"काय ग बाई एकेक कटकट. मग मी बाबांना सांगू का त्यांच्या आवडत्या लेखकाची मुलाखत घ्यायला तू जाणार आहेस म्हणून? खूप आनंद होईल त्यांना."
"नाही आधी कुणालाच सांगू नको, मला तिथे पोहोचू दे मग फक्त बाबांना सांग. आणि प्लिज वाईट नको वाटून घेऊ दिवाळी नंतर सुट्टी घेऊन नक्की येईन मी चार पाच दिवस."
"हम्म तुझी मर्जी, आम्हाला कोण विचारतं आता!"
"आई प्लीज! आता सुरू नको करू. हे खरंच खूप गरजेचं आहे म्हणून चाललेय मी. प्लीज समजून घे जरा. बाय, टेक केअर." म्हणून हुश्श करून तिने फोन टेबलवर ठेवला.
नोटपॅड आणि पेन समोर ओढून आता पुढची स्टेप काय घ्यायची याचा ती विचार करायला लागली आणि तिच्या हातातल्या पेनाने तिच्याही नकळत कागदावर दाट झाडी आणि एका झोपडीचं डूडल तयार होऊ लागलं होतं...
क्रमशः