डोकं चालवून चालवून तिला दमायला झालं पण आता अजून कुठून माहिती काढणार हे काही सुचलं नाही. पण लॅपटॉप बूट करताना अचानक डोक्यात एक विचार चमकून गेला. आयटीमध्ये ती नवीन मुलगी आलीय, काय तिचं नाव.. हां समीरा पण तिला सॅम म्हटलेलं आवडतं. कूल, तसंही तिला फार काम नाहीये, कायम खुर्चीत मांडी घालून, भलेमोठे हेडफोन लावून, चिप्स खात बसलेली तर असते. पण हुशार आहे, ती नक्की हे काम करू शकेल. हॅकिंग तर तिच्या डाव्या हातचा मळ आहे. लगेच तिने फोन करून हे काम सॅमला देऊन टाकले आणि संध्याकाळच्या एका अतिबडबड्या सोशलाईटच्या दरवर्षी असणाऱ्या एकोणतीसाव्या बर्थडे पार्टीसाठी तयारी करायला लागली.
------
अगदी दरवर्षी सारखीच पार्टी झाली, सगळ्या लोकांचे वागणे, एकमेकांशी संभाषणे सगळेच इतके नाटकी होते की गेल्या वर्षीचेच आर्टिकल यावर्षी वापरले तरी काही फरक पडणार नाही. तीच ती कॉकटेल्स आणि तेच ते फिंगर फूड खाण्यातही काही मजा राहिली नव्हती. शेवटी शेवटी तर जिथे तिथे फोटोसाठी पाऊट करणाऱ्या जुनाट हिरोइनींना सोडून रवी आणि ती एक कोपरा धरून सगळ्या लोकांवर गॉसिप करत बसले तेव्हा कुठे पार्टीची जरा मजा आली. पार्टीमुळे सकाळी हँगओव्हर होताच म्हणून ऑफिसला जायला थोडा उशीर झाला. आज अनापण सुट्टीवर होती. तिने सॅमला कॉल केला पण तिला अजून काहीही ब्रेकथ्रू मिळाला नव्हता. आजचा दिवस किती बोर आहे म्हणत शेवटी ती कॉफी मशीनकडे निघाली.
दुपारपर्यंत सॅमकडे काही माहिती नव्हती. पण साडेतीनच्या सुमारास सॅम जवळपास उड्या मारतच तिच्या क्यूबिकलमध्ये घुसली. आल्या आल्या चपला काढून, खुर्चीत मांडी घालून बसत तिने हातातला चॉकलेट बार पुढे केला.
"घे घे, एक तुकडा तरी खावाच लागेल अशी गुड न्यूज आहे माझ्याकडे! आजच्या दिवस तुझा तो डाएट विसर प्लीज." उत्साहात सॅमची कॅसेट सुरू झाली होती.
"बास! हे घेतलं चॉकलेट. सांग आता पटापट." तिचं तोंड बंद करायला चॉकलेटच्या दोन वड्या तोडत ती म्हणाली.
"ओक्के, तर काल दिवसभर तू दिलेल्या नावाची भारतातली सगळी बर्थ रजिस्ट्रेशन तपासली त्यात टोटल आठ आदित्य संत सापडले पण त्यातला एकही लेखक नाहीये. हा त्या आठ जणांचा डेटा, तुला हवं तर पुन्हा डिटेल्स चेक कर. त्याच्या पब्लिशरकडून त्याच्या वडिलांचं नाव मिळालं. घे लिहून, विजय रघुनाथ संत. पण ते आधीच वारलेत.
मग मी त्यांचं मॅरेज सर्टिफिकेट शोधून काढलं त्यात त्यांच्या बायकोचं नाव मिळालं. त्यात तिचं मेडन नेम होतं माया रणदिवे मग मी माया संत म्हणून सर्च दिला पण ती सापडली नाही मग मेडन नेमने सर्च केला तर आता तिच्या टॅक्स रिटर्नवर माया रणदिवे- कासेकर असं नाव आहे." उर्वी आ वासून तिच्याकडे पाहतच राहिली, काय भन्नाट पोरगी आहे ही!
"तर मुख्य गोष्ट, ह्या ज्या माया रणदिवे- कासेकर आहेत ना त्यांचा पत्ता मिळाला! आणि त्या मुंबईत राहतात!" आता तर उर्वीला आनंदाने चक्कर यायचीच बाकी होती.
"हे सगळं करताना तू किती सरकारी वेबसाईट्स हॅक केल्या असशील त्याची कल्पना आली मला" ती खोटा खोटा राग दाखवत म्हणाली.
सॅमने उरलेला अर्धा चॉकलेट बार तोंडात कोंबला. "ज्याष्ट नाई, एक दोन स्टेत गवमेंत, एक दोन कॉपोरेशन एवदयाच" चॉकलेटसकट तिने बोलायचा प्रयत्न केला.
"थँक यू सो मच, तू माझं केवढं मोठं काम केलंस तुला कल्पना नाहीये. माझ्याकडून तुला तू म्हणशील तिथे पार्टी पक्की, फक्त मी काम पूर्ण करून परत आल्यावर जाऊ" पुढे होऊन सॅमला मिठी मारत ती म्हणाली.
"जा जाऊन आधी ते बरबटलेलं तोंड आणि हात धू!" आणि लगेचच बाजूला होत ती पुन्हा म्हणाली.
"येस टीचर, बाय बाय टीचर" म्हणून तिला चिडवत सॅम पळून गेली.
हुश्श, फायनली! हातातल्या कागदावरचं नाव आणि पत्ता वाचत ती म्हणाली.
रात्रभर तिला आनंदाने झोपच येत नव्हती. मग पुन्हा एकदा तिने उश्यापासचं 'ऑन माय ओन' उचलून पारायण सुरू केलं तेव्हा कुठे तिला शांत झोप लागली.
सकाळी उत्साहात ती भराभर तयार झाली. पांढऱ्या लेगिंग्स आणि वर बारीक पांढऱ्या फुलांची प्रिंट असलेला लिननचा चॉकलेटी कुर्ता, पायात परवाच्या स्टीलेटोजवर फ्री मिळालेले चॉकलेटी लेदरच्या पट्ट्यांचे फ्लॅट सॅंडल. खांद्याच्या थोडे खाली येणाऱ्या तिच्या अनमॅनेजेबल कुरळ्या केसांना तिने कसेबसे क्लचरमध्ये बसवले आणि बाहेर पडली. वर्सोव्यातल्या एका रो हाऊस कॉलनीतला पत्ता होता. घरासमोर उतरून तिने तळहाताला आलेला घाम कुर्त्याला पुसला आणि बेल वाजवली.
बराच वेळ कोणी दार उघडलं नाही, तिने परत बेल वाजवायला हात वर केलाच होता तेवढ्यात दार उघडले आणि समोर साधारण तिच्या आईच्याच वयाची एक बाई उभी होती.
" माया रणदिवे- कासेकर आपणच का? मला त्यांना भेटायचं होतं." असे कुणा अनोळखी घरी आधी न सांगता जाणे तिला जरा विचित्र वाटत होते पण काही पर्याय नव्हता.
समोरच्या निळा बाटीक कफ्तान घातलेल्या, पांढऱ्या केसांचा बॉयकट असलेल्या उंच बाईंनी चष्म्यातून आपल्या पिवळट घाऱ्या डोळ्यांनी तिच्याकडे रोखून पाहिले आणि "येस? कशासाठी??" असे एकदम कडक आवाजात विचारले.
" अं.. आदित्य संत नावाचे लेखक आहेत त्यांच्याशी बाय चान्स तुमचं काही नातं आहे का?" तिने घाईने विचारले.
आता बाईंचे डोळे अजून बारीक झाले होते. "हम्म अजून एक रिपोर्टर!" म्हणत सुस्कारा सोडत त्या अचानक दार लावायला वळल्या.
"एक मिनिट मॅम, मॅम प्लीज ऐकून तर घ्या.." जवळपास ओरडतच तिने पटकन पाय मध्ये घालून दरवाजा थांबवला. पण काय कारण सांगून या कंविन्स होतील हे मात्र आता तिला सुचत नव्हतं. ती तशीच ओठ चावत, विचार करत दारात थांबून राहिली.
आणि माया रणदिवे- कासेकर आता आधीपेक्षाही रागात तिच्यावर नजर रोखून, दार न सोडता तिच्यासमोर ताठ उभ्या होत्या.
क्रमशः