पलोमा

तासाभरापूर्वी मी राजारामपुरीत आमच्या घरी आले. आजीला तिच्या खोलीत जेवण द्यायला गेले तर ती मुटकुळं करून झोपली होती. कुठे आमच्या लहानपणी सत्ता गाजवणारी, ठणकावून बोलणारी, आम्हाला दम देणारी लक्षूमबाई आणि कुठे ही अशक्त दिसणारी, सुरकुतलेली आजी. आईला तिने मुलगा हवा म्हणून दिलेला सगळा त्रास आमच्या डोक्यातून कधीच विसरला जाणार नाही. दोन मुलींवर पुन्हा वंशाच्या दिव्यासाठी तिने आईला ऑपरेशन करू दिलं नाही. तर जाई - जुई झाल्या! एकावर एक फ्री! तेव्हापासून आजी ने चार मुली म्हणून आमचा आणि आईचा जो दु:स्वास केला त्याला तोडच नाही.

सगळीकडे अंधार दाटला होता. तिच्या अंगावर शाईसारखा पाऊस कोसळत होता. कुठेतरी वीज कडाडली आणि पावसाचे थेंब सुईसारखे टोचू लागले. तिच्या तोंडावर एक पंजा दाबला गेला आणि पाठ मागच्या ओल्या खरखरीत दगडी भिंतीला चिकटली. तोंडावरचा हात बाजूला होऊन त्याचा चेहरा तिच्यासमोर आला आणि तिने किंचाळायला तोंड उघडले. तिच्या तोंडातून आवाज फुटत नव्हता तरीही तशीच मुक्याने किंचाळत राहिली.

या आधीची गोष्ट

कांगडा टीच्या चौकोनी डब्यातून आदित्यने किटलीत चहा घातला. उकळत्या पाण्यात हलकेच पसरणारा सोनसळी रंग पहात त्याने आलं ठेचून दोन तुकडे घातले आणि खूष होत किटलीवर दरवळणाऱ्या वाफेत नाक खुपसून खोलवर श्वास घेतला. किटलीवर झाकण ठेवताना समोर काचेतून त्याची नजर लांबवर पसरलेल्या हिरव्यागार देवदारांच्या दाटीतून खळाळत्या बस्पाच्या प्रवाहापर्यंत गेली. उन्हात चमकत्या पाण्याकडे पाहता पाहता त्याला तो दिवस आठवला...