समर

"मला चालता येतं, माहिती आहे ना?" तिने माझ्या पाठीत धपाटा घातला. ऑss मी ओरडलो.

"माहिताय की! सकाळीच मला धापा टाकेपर्यंत पळवलंस तू." मी तिला खांद्यावर घेऊन दारातून आत आलो आणि पायाने दरवाजा लोटला. समोरच ओपन किचनच्या भल्यामोठ्या डायनिंग टेबलवर तिला बसवलं आणि तिच्या गळ्यात हात टाकून मी उभा राहिलो. तिचा दमून लालसर झालेला चेहरा चकाकत होता, विस्कटलेल्या सेक्सी केसांच्या लाटा खांद्यावर पसरल्या होत्या. वितळत्या चॉकलेटसारख्या डोळ्यांमधले भाव स्पष्ट दिसत होते आणि ओठ विलग झाले होते. "तू मला खांद्यावर उचलून पळत आलास!!" ती किंचित हसत म्हणाली.

"तुझ्या बरोबर असण्याचा अजून एक चान्स मिळणार असेल तर तुला उचलून मी मैलोनमैल पळू शकतो." मी तिच्या डोळ्यात खोलवर बघत म्हणालो. हे खरंच होतं. तिच्या आठवणींची सवय होऊन मी त्यातून पुढे आलो होतो. पण आता इथे कोल्हापुरात आल्यावर, मी तिच्याशिवाय इतकी वर्ष जिवंत कसा राहिलो ते समजत नव्हतं. हा बाऊंड्रीपलीकडचा भाग धोकादायक आहे. आम्ही जे करतोय ते टेम्पररी आहे. मला माहित नाही, माझं भविष्य काय असेल, मी कुठे जाईन... मी तिला ओळखतो, तिला पंख पसरून मोठी झेप घ्यायची आहे. तेही इंडिपेंडंट राहून. हा तिचा नमुना एक्स बघून मला कळलंय की ती अजूनही पळतेय. स्वतःपासून, कमिटमेंटपासून... पण आज काहीतरी चांगलं अनुभवताना थोडं दुखलं तरी बेहत्तर!

तिने माझ्या डोळ्यांत बघितल्यावर, मी तिच्या चेहऱ्यावर आलेल्या बटा कानामागे सारल्या आणि तिचा चेहरा माझ्या ओंजळीत घेतला.

"आपण काय करतोय समर!" तिने श्वास सोडला. "हे टोटली अनप्रोफेशनल आहे. अजून माझ्या हातात ऑफिशीयल जॉबपण नाहीये आणि मी पहिल्याच मोठ्या क्लायंटबरोबर असं वागतेय." तिने मान हलवली.

"बट वी हॅव हिस्टरी! अगदी काही नाही तर आपण जुने फ्रेंड्स तरी आहोतच. कुठल्यातरी अनोळखी माणसाच्या ब्रॅकेटमध्ये मला टाकू नको."

तिने हवेत हात उडवले. "मागे कश्मीरा इथे राहिली होती?"

ही आताही पळून जायला कारण शोधतेय की काय?

"नाही. ती हॉटेलवर राहिली होती. मी फक्त तिला सोडायला गेलो होतो. तुला कारणं शोधायची गरज नाही, पलो. तुला हे नको असेल तर सरळ नको म्हण!" हे म्हणताना माझा चेहरा तिच्या इतका जवळ होता की पटकन तिला किस न करण्यासाठी मला जगभरचा पेशन्स गोळा करावा लागला. पण तिला नको असलेल्या कुठल्याही गोष्टीत मी तिला पुश करणार नाही. मला माहिती आहे, तिलाही हे हवंय. पण ती स्वतःला थांबवते आहे.

"आय वॉन्ट यू सो बॅड! पण उद्या एकमेकांसमोर विचित्र नको वाटायला." ती हळूच म्हणाली.

"मला अजिबात विचित्र वाटणार नाही. पण मी उद्याचा, परवाचा, सगळ्यांना काय वाटेल ह्याचा, कसलाच विचार करत नाहीये. मी फक्त तुझा आणि माझा विचार करतोय. आत्ता काय होईल त्याचा. आपल्या दोघांनाही माहीत आहे, हे आज झालं, चार दिवसांनी किंवा पुढच्या वर्षी, तरीही आपल्यात जिवंत असणारी ही गोष्ट आपण इग्नोर करू शकत नाही."

"वन टाईम? आपल्या सिस्टममधून हे बाहेर काढून टाकूया." बोलता बोलता तिने माझ्या छातीवरून अलगद हात खाली नेले आणि माझ्या टी शर्टाची कडा वर उचलली. तिच्या बोटांचा स्पर्श माझ्या तापलेल्या त्वचेला होताच मी पटकन एक खोल श्वास घेतला. तिचे हात अलगद माझ्या पोटावरून छातीकडे आले आणि मी तिच्या अजून जवळ जात, एका हाताने टीशर्ट डोक्यावरून ओढून फेकून दिला.

"व्हॉटेवर यू वॉन्ट.." म्हणून माझ्या ओठांनी तिच्या गळ्याचा ताबा घेतला आणि काकवीसारख्या तिच्या गोडव्याने माझे सगळे सेन्सेस काबीज केले.

तिने एक निःश्वास सोडत माझा चेहरा पकडून वर ओढला आणि खोलवर किस करत राहिली. तिच्या पोटावरून माझी बोटं तिच्या टॉपची कडा शोधत होती. ती ओठ सोडवून घेऊन हसली. "तो बॉडीसूट आहे."

"बॉडीसूट? ते काय असतंय?" मी वैतागून मान हलवली.

"त्याला खाली स्नॅप बटन असतात, स्विमसूट सारखा." सांगताना लाजेने तिचे गाल लालीलाल व्हायला लागले. आय फ** लव्ह इट! इतक्या सगळ्या वर्षांनंतरही ती अजूनही मला लाजतेय... तिला काही फरक पडत नाही असं ती दाखवते पण मला माहिती आहे, माझ्याइतकीच तीही अफेक्ट झालीय.

"मागं हो." मी घोगऱ्या आवाजात म्हणालो. तिने लगेच मागे होऊन माझ्याकडे बघत कोपरं टेबलवर टेकली. मी वाकून आधी तिचे सँडल्स काढून बाजूला टाकले आणि ट्रावझर्सच्या बटनाकडे वळण्यापूर्वी तिच्याकडे पाहिलं. तिने ओठ चावून, हो म्हटल्यासारखी किंचित मान हलवली. तिचा ऊर धापापत होता आणि मी ऑलरेडी आउट ऑफ कंट्रोल होतो. हेल!! मी ह्या क्षणाची अकरा वर्ष वाट बघितली होती.
ट्रावझर्स काढून खाली टाकल्यावर तिने एक खोल श्वास घेतला.

"पलो, मी तुला रात्रभर बघत राहू शकतो. इथेच. लुकींग लाईक एव्हरी फँटसी आय हॅव एव्हर हॅड." मी हळूच तिच्या मांडीवर हात ठेवला आणि तिची त्वचा काट्यांनी फुलून गेली. "कॅन आय?" माझ्या आवाजात माझी गरज स्पष्ट ऐकू येत होती. पण मी बेफिकीर आहे. मी काहीच लपवत नाहीये. मला ती हवी होती. असा माझ्या आयुष्यात कुठलाही क्षण नव्हता जेव्हा ती मला नको असेल. नॉट अ सिंगल वन!

मी तिला पहिलं किंवा शेवटचं किस केलं तेव्हाही नाही आणि ती मला सोडून गेली तेव्हाही नाही.

तिने पाय बाजूला केले आणि मला ती तीन बटणं दिसली. मी एकेक बटन उघडायला लागलो. तिचे श्वास बिघडले होते आणि प्रत्येक बटन स्नॅप झाल्यावर तिचे पाय थरथरत होते. "समर!" ती फ्रस्टेट होऊन म्हणाली.

मी शेवटचं बटन काढून टॉप तिच्या पोटावर सरकवला आणि तिला बसायला मदत केली. "अकरा वर्ष, पलो! आता मी घाई करतोय असं वाटत असेल तर तू मला तेवढी ओळखत नाहीस!"

"मी ओळखते तुला." ती माझ्या गालावर हात ठेवत म्हणाली.

मी ते सिल्की फॅब्रिक तिच्या डोक्यावरून ओढून काढून टाकलं. किचनच्या मोठ्या खिडकीतून स्ट्रीट लाईटच्या उजेडाची तिरीप तिच्यावर येत होती. तिला बघून कोरड्या पडलेल्या ओठांवरून मी जीभ फिरवली.

"यू आर सो ब्यूटीफूल.." म्हणत मी तिला मिठीत घेतली आणि उचलून बेडरूममध्ये घेऊन गेलो.

"आय मिस्ड यू, समर... " ती माझ्या मानेत पुटपुटली. "सो मच."

--------

मध्यरात्री कधीतरी मला जाग आली तेव्हा माझ्या कुशीत घुसून ती मुसमुसत होती. मी तिचा चेहरा उचलून बघितला तर डोळ्यातून घळघळ पाणी वहात होतं. "काय झालं पलो?" मी तिला उठून बसवत म्हणालो आणि गालावर चिकटलेले केस बाजूला केले.

तिने गाल पुसत एक हुंदका दिला. "आय जस्ट मिस्ड यू.." ऐकताच माझ्या हृदयाचे तुकडे तुकडे झाले. कारण मी ते समजू शकत होतो. मीही तिला एक्सप्लेन न करता येण्याइतके मिस करत होतो. मागची इतकी वर्ष हरवलेली गोष्ट शोधत होतो. कारण आधी ती मला मिळाली होती आणि नंतर तिच्याशी कसलीच तुलना होत नव्हती. इतकी वर्ष शोधत असलेल्या पझलचा हरवलेला तुकडा शेवटी मला सापडला होता.

"श्श.. मला कळतंय, पलो. रडू नको." मी तिला मांडीवर ओढून घट्ट मिठीत घेतली. तिने माझ्या मानेत चेहरा लपवला तरीही अश्रूंनी माझी पाठ ओली होत होती. मी तिला घट्ट धरून ठेवलं. इतकं समाधानी मला कधीच वाटलं नव्हतं. तिच्याबरोबर इथे असण्याइतकं सुख कशातच नव्हतं. मी तिला खाली झोपवलं आणि आमच्या अंगावर ब्लँकेट ओढून घेतलं. आम्ही कुशीवर झोपून एकमेकांकडे बघत होतो. मी अंगठ्याने तिच्या गालावरून पाणी निपटून टाकलं आणि ती शांत होईपर्यंत तिच्या डोक्यावर थोपटत राहिलो.

"आय एम सॉरी. माझाच विश्वासच बसत नाहीये की मी रडत होते." ती मान हलवत म्हणाली.

"तू एवढ्या सगळ्या फिलिंग्ज मनात कोंडून ठेवल्या होत्या. मोकळी होऊन त्यांना वाट करून देशील तेव्हा त्यांचा असाच पूर येणार."

"खूप वर्ष मला आपल्यातलं हे कनेक्शन फील होत नव्हतं." तिचा आवाज थोडा चिरकला. "ओव्हरव्हेल्मिंग आहे हे सगळं."

"हम्म." मी मान हलवली.

"आपण अजूनही राऊंड टू करू शकतो." ती ओल्या डोळ्यांनी हसत म्हणाली. "अर्थात तुला अशी शेमडी, रडकी मुलगी आवडणार असेल तर.."

मी हसत तिला जवळ ओढून तिच्या डोक्यावर हनुवटी टेकली. "त्याने मला काही फरक पडत नाही. पण नो राऊंड टू. मला वाटतं, तुला हे सगळं नीट फील करायचंय." मी तिच्या उघड्या पाठीवर बोट फिरवत म्हणालो. तिने खोल श्वास घेतला. "पण हे वन टाईमच आहे." तिने मला आठवण करून दिली. कारण ती अजूनही घाबरत होती आणि तिला अजूनही माझ्यात गुंतून पडायचं नव्हतं.

"शुअर इट इज!" मी मिटल्या डोळ्यांनी म्हणालो.
माझं शरीर हे ऐकायला तयार नव्हतं पण त्याला वाट पहावीच लागेल. कारण ह्यात वन टाईमवालं काहीच नव्हतं. अकरा वर्षांपूर्वी हे संपलं नव्हतं आणि आत्ताही संपलं नव्हतं. "उद्या तुला वाटलं तर आपण पुन्हा पाहिल्यासारखं नॉर्मल, प्रोफेशनल वागू. काहीच झालं नसल्यासारखं. ठीक आहे? झोप आता, पलो." मी तिच्या कानाजवळ पुटपुटलो आणि तिच्या केसातून हात फिरवत राहिलो. 

तिचा हळुवार श्वास एका लयीत माझ्या गळ्यापाशी जाणवत होता. माझ्या कंबरेला घट्ट धरलेला तिचा हात झोपेच्या अधीन झाल्यावर सैल झाला. लगोलग मलाही झोप लागली.

-------

मला सवयीने पाचच्या ठोक्याला जाग आली तेव्हा ती गाढ झोपेत होती. मी तिच्या कपाळावरचे केस बाजूला करून तिथे ओठ टेकले. तिचं पांघरूण नीट केलं आणि बाथरूममध्ये गेलो.

मी टॉवेल गुंडाळून बाहेर आलो तेव्हा ती माझा एक टीशर्ट घालून बेडवर मांडी घालून बसली होती.

"हे! सॉरी कालची रात्र आपल्या प्लॅनप्रमाणे नाही झाली."

"काल जे काही झालं त्याहून बेटर व्हर्जन मी तरी इमॅजिन नाही करू शकत!" मी गालात हसत म्हणालो.

"थॅन्क्स, मला समजून घेतल्याबद्दल.. कालची रात्र.. लेट्स कॉल इट, वन फॉर द बुक्स!"

"हे असलं काही मला कळत नाही, पण चालतंय."

"परत तुझ्याबरोबर मला खूप छान वाटतंय.."

"मलापण. आपण इतकी वर्ष एकमेकांशी न बोलता घालवली, ते अजिबात बरोबर नव्हतं. तू माझ्या आयुष्याचा इतका मोठा भाग आहेस की आपण एकमेकांची काळजी नसल्याचं प्रिटेंड नाही करू शकत." मी ट्रेनिंग शॉर्ट्स आणि टीशर्ट घालून वॉर्डरोबमधून बाहेर आलो.

तिने मान हलवली आणि पुन्हा भरून आलेले डोळे पुसले. "माझी आई वारली त्यानंतर माझ्यातला काहीतरी हिस्सा जणू मरुन गेला. आय डोन्ट नो.. तेव्हापासून मी कधीच पहिल्यासारखी झाले नाही."

"मला नाही वाटत." मी शेजारी बसून तिला जवळ घेतली. तिने माझ्या खांद्यावर डोकं टेकलं.
"मला वाटतं तू खूप दुःखात होतीस आणि अजूनही आहेस. सगळं दुःख तू आत कोंडून ठेवलं आहेस. जेव्हा तू स्वतःशी हे मान्य करशील आणि त्या सगळ्या गोष्टी फील करशील तेव्हा, कायम स्वतःला स्ट्राँग दाखवण्याऐवजी रडशील, दुःखी होशील तेव्हा हळूहळू तू बरी होशील."

तिने पुन्हा गाल पुसले. "मी किती रडतेय, माझा विश्वास बसत नाहीये. तुला माहितीये मला रडायला अजिबात आवडत नाही."

"लेट इट गो पलो, इट्स ओके टू बी सॅड. मी त्या दिवशी तिथे होतो. तुझ्या बहिणी ओक्साबोक्शी रडात होत्या आणि तू प्रत्येकीला मिठी मारुन समजावत होतीस, शांत करत होतीस. स्वतःचे दुःख आतल्या आत बांधून ठेवून. कुणालाही तुझी काळजी घेऊ देत नव्हतीस."

तिने हातानी चेहरा झाकून एक हुंदका दिला. "तो माझ्या आयुष्यातला सगळ्यात वाईट दिवस होता. मला कायम खूप वाईट वाटतं की आई गेली तेव्हा फक्त दिदी तिच्याजवळ होती. ती एकटी होती, समर. तिने आईला औषध द्यायचा, जागं करायचा खूप प्रयत्न केला. मी तिथे असायला हवं होतं..."

मी तिला घट्ट मिठीत घेऊन डोक्यावरून हात फिरवत राहिलो. अकरा वर्षांपूर्वी तिने असं मोकळं होऊन बोलावं, रडावं म्हणून मी किती प्रयत्न केले होते. एकदाच नाही तर वर्षभर. पण ती बंद बंदच होत गेली होती.

"ती एकटी नव्हती. अजयपण आला होता मदतीला. आणि दिदी स्वतः हून आईजवळ थांबली होती. अशी वेळ येणार हे सगळ्यांना माहिती होतं. दिदी हट्टाने कॉलेज बुडवून घरी थांबली होती. मला नाही वाटत त्यामुळे काही फरक पडला असेल." मी म्हणालो.

"आणि मी सगळं नॉर्मल असल्यासारखी कॉलेजला जात होते. ती आजारी नसल्यासारखं प्रिटेंड करत. शेवटच्या स्टेजचा कॅन्सर, फेल झालेल्या केमो आणि पुढच्या सगळ्या गोष्टींबद्दल बोलायचं टाळत होते." बोलताना तिने मान वर करून माझ्याकडे पाहिलं. गाल लालसर झाले होते. रडून सुजलेल्या डोळ्यात खूप वल्नरेबल काहीतरी होतं.

"तू खूप लहान होतीस, पलो. वी ऑल डील विथ ग्रीफ डिफ्रंटली. तू स्वत:भोवती एक उंच भिंत उभारलीस आणि सगळं दुःख त्यात कोंबून ठेवलंस. मला जेवढं कळतंय त्यानुसार ते तू अजूनही बाहेर काढलं नाहीस."

"आत्तापर्यंत!" ती नाक पुसून हसली. "मला माहित होतं तूच ती भिंत फोडशील. तेव्हाही माहीत होतं आणि आत्ताही."

"म्हणून तू पळून गेलीस? मला आयुष्यातून तोडून टाकलंस?"

"खूप गोष्टी त्याला कारणीभूत होत्या." ती माझ्या गालावर हात ठेऊन म्हणाली. "आय डोन्ट नो, हाऊ टू लेट इट गो. मला भीती होती की मी प्रेम करते ती सगळी माणसं कधीतरी माझ्यापासून तोडून घेतली जाणार आहेत. तशी वाईट स्वप्नं पडून मी जागी व्हायचे बरेचदा. आई गेल्यावर मला तुझ्याबद्दलही तशी स्वप्नं पडायला लागली. खूपदा मी घामाने निथळत जागी व्हायचे, तू नाहीस असं समजून."

"म्हणून तू मला अजून दूर लोटलंस?" मी म्हणालो. मला थोडी कल्पना होती, पण तिच्या तोंडून ऐकून मला ह्या गोष्टीचं क्लोझर हवं होतं. "मग का? तेही आपण कोल्हापूर सोडायच्या जस्ट आधी?"

क्रमशः