चेटकिणीचे स्वप्न
फार फार वर्षापूर्वी एका डोंगरावर एक चेटकीण राहत होती. खरतर ती काही गोष्टीत असते तशी वाईट्ट चेटकीण नव्हतीच. पण ती नेहेमी काही ना काही जादू करत असायची त्यामुळे तिला सगळेजण चेटकीण म्हणत. तर हि चांगली चेटकीण रोज आपल्या घरामागच्या अंगणात बसून कसले कसले रस काढी. चूर्ण बनवी. त्यावर मंत्र म्हणी. मग आपल्या लांबलांब नाकाने त्यांचा वास घेई. सगळ छान जमून आल कि आपल्या झाडांना आणि आजूबाजूच्या प्राणी पक्षांना ते खायला घाली. मग हे प्राणी पक्षी चांगले निरोगी आणि धष्टपुष्ट होत. झाडा सुद्धा छान फुलं फळ देत. कधी कधी तर आजारी प्राणी मुद्दाम दूरवरून तिच्याकडे येत. प्राणी अंगणात आले कि चेटकीण त्याची तपासणी करे, मग त्यांच्या आजारावर त्यांना स्वत: बनवलेली औषधं खायला देई. प्राणी बरे झाले कि निघून जात.
तरी चेटकिणीचे मन शांत नव्हते. तिला अजून काहीतरी हवे होते. रोज अंगणात उकिडवी बसून पाठीवरचं कुबड खाजवत विचार करत राही. कसलेसे मंत्र पुटपुटत राही.
असेच पावसाचे दिवस होते. आणि चेटकीण अंगणात बसून विचार करत होती आणि अचानक तिला एक कल्पना सुचली. दुसऱ्या दिवशी अगदी पहाटे पहाटे उठली. पटापट कामाला लागली. सगळं आटपून बरोबर एक लाकडाचे मडके घेऊन निघाली. बाहेर हलका हलका पाऊस पडत होता. चेटकीण भराभरा पश्चिमेकडे चालायला लागली. सूर्य उगवायच्या आत तिला पश्चिमेकडे पोहोचायचे होते. धापा टाकत चेटकीण पोहोचली तेव्हा सूर्य नुकताच उगवायला लागला होता. आणि पश्चिमेच्या आकाशावर सुंदर इंद्रधनुष्य उमटले होते. पहाटेच्या निळ्याभोर आकाशात ते अगदी खुलून दुसत होते. चेटकिणीने इंद्रधनुष्याचे थोडे रंग मागून घेतले आणि आपल्या मडक्यात टाकले. गेली तशीच चेटकीण परत आली. आल्यावर आपल्या पक्षांकडून थोडी मऊमऊ पिसे मागून घेतली आणि तीही त्या मडक्यात टाकली.
"आता काय हवं बरंऽ? हंऽऽ आता छानसा सुंगंधच हवा या मिश्रणात. " चेटकीण आपल्याशीच बडबडत होती.
"कुठून बरं आणावा हा सुगंध?" पुन्हा तिच्या डोक्यात खळबळ सुरु झाली.
आता चेटकीण पुन्हा मागच्या जंगलात गेली. दहा वेगवेगळ्या झाडांचे रस, दहा वेगवेगळ्या रंगाच्या दगडांचे चूर्ण आणि एक मोठ्या हिरव्या काळ्या कोळ्याने नुकतेच विणलेले मोठ्ठे जाळे या वस्तू गोळा करून आणल्या. त्या पुन्हा एका द्रोणात टाकून त्याचे एकजीव मिश्रण बनवले. त्यावर आपले खास मंत्र टाकले. मग ते मिश्रण मिरीच्या एका वेळच्या मुळाशी घातले आणि निश्चिंत मनाने झोपी गेली.
सकाळी उठून पहाते तर काय ! तो मिरीचा वेल आकाशापर्यंत गेला होता. चेटकीण सरसर चढून वर जाऊ लागली. खूप खूप चढल्यावर एकाची स्वर्गात पोहोचली. तिथे खळाळते चांदिसारखे झरे होते, पाचूची झाडे होती, सुंदर फुले फळे होती, पक्षांचे सुंदर गाणे होते. सगळीकडे सुंदर सोनेरी प्रकाश पसरला होता. इतर कुणी हे सगळं बघून अगदी भान हरपून बघत बसले असते. पण चेटकीण थोडीच साधीसुधी होती! तिने अज्जिबात कुठेच लक्ष दिले नाही. तरातरा गेली आणि खळाळत्या अत्तराच्या झऱ्यामधून एक थेंबभर अत्तर तेवढे घेतले. अत्तर घेताना कुणाची परवानगी सुद्धा घेतली नाही. तिला वाटले थेंबभर तर घेणार आहे त्याने काय होतं. गेली तशीच वेलीवरून चेटकीण परत आली.
आता ते थेंबभर अत्तर आधीच्या लाकडाच्या मडक्यात टाकलं. मग सात हात खड्डा करून त्यातलं पाणीही त्या मडक्यात टाकलं. केशरी डोंगरावरची थोडी माती तिने जपून ठेवलेली ती मातीही त्या मडक्यात टाकली. मोरपिसाने ते मिश्रण छान ढवळले. मग मडक्याचे तोंड झाडाच्या पानांनी घट्ट बांधून टाकलं. आता हे मडकं गोरखचिंचेच्या एका मोठ्या जुन्या वृक्षाच्या मुलाशी पुरून टाकलं. आता इतकी सगळी कामं झाल्यावर दमून आपल्या बागेकडे डोळे लावून बघत राहिली. असे आठ दिवस झाले तसे दुसऱ्या दिवशी चेटकिणीने ते पुरलेले मडके बाहेर काढले. त्या मडक्यातले मिश्रण आता आपल्या बागेतल्या वाफ्यात थोड्या थोड्या अंतरावर टाकले.
इकडे काय झालं. देवाला कळलं कि चेटकिणीने अत्तराची चोरी केली. देवाला खूपच वाईट वाटलं. तो चेटकिणीकडे आला आणि म्हणाला "तू माझ्या राज्यातलं अत्तर चोरलंस ना. मला ते अज्जिबात आवडलं नाहीये. आता तुला त्याची शिक्षा करणार मी. जेव्हा जेव्हा अत्तराचा वास घ्यायला जाशील ना तेव्हा तेव्हा तेव्हा तुझ्या डोळ्यात पाणी येईल. " असे बोलून देव स्वर्गात निघून गेला.
चेटकिणीला फार फार भीती वाटली. तिने पटकन सगळी खिडक्या दारं बंद करून घेतली आणि आपल्या घरात गुपचूप बसून राहिली. अज्जिबात घराच्या बाहेर जाईना असे पुन्हा आठ दिवस गेले आणि एकदा अचानक वाऱ्याच्या झुळकीबरोबर एक स्वर्गीय सुगंध घरात शिरला. नवलाईने चेटकीण बाहेर आली आणि बाहेरचे दृश्य बघून आनंदाने नाचायलाच लागली. तिची सगळी बाग रंगबिरंगी गुलाबाच्या फुलांनी बहरली होती. अशी सुंदर फुले ती पहिल्यांदाच पाहत होती म्हणजे खरतर तिच्या मिश्रणातूनच ती तयार झाली होती. अशी अप्रतिम रंगाची, मऊ नाजूक पाकळ्यांची आणि स्वर्गीय सुवासाची फुले तयार करणे हेच तर तिचे स्वप्न होते !
ती हळूच एका सुंदर फुलापाशी गेली आणि त्याचा वास घेण्यासाठी त्याला हातात पकडले तर टचकन एक काटा तिच्या हातात रुतला . विव्हळत तिच्या डोळ्यात पाणी आले. शेवटी देवबाप्पाने सांगितलेले खरेच झाले होते.