आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग १७

डियर ऑल,
१६ दिवसांनंतर काल पहिल्यांदाच डायरी पाठवण्यात एका दिवसाचा ब्रेक झाला. त्याला कारणच तसं घडलंय. ह्या सोमवारी नेहमीप्रमाणे मी सिनियर केअर होममध्ये गेले. मंडे ब्लूज नेहमीप्रमाणे होतेच. विकेंडच्या रिलॅक्सेशन नंतर सोमवारी कामावर जातांना आलेला थकवा आणि कंटाळा अंगात होताच. तरीही गेले. करोनानिमित्ताने दररोज टेम्परेचर चेक केले जाते, ते केल्यावर नेहमी 35 ते 36℃ असलेल्या टेम्प्रेचरमध्ये एका डिग्रीने वाढ झालेली दिसली. हार्मोनल कारणानेही ही वाढ असू शकते, पण रिस्क नको, म्हणून बॉसने घरी जाऊन दिवसातून 3 वेळा टेम्प्रेचर चेक करत रहा आणि नेहमीच्या लेव्हलवर उद्या नाही आले तर फॅमिली डॉक्टरकडून सर्टिफिकेट घेऊन हा आठवडा घरी रहा, असे सांगितले.

मंगळवारीही तेवढेच टेम्प्रेचर असल्याने डॉक्टरांकडे गेले, त्यांनी चेक करून सांगितले, काहीही झालेले नाही, कामाचा थकवा असू शकतो. थोडी विश्रांती घेऊन तुम्ही पुन्हा कामावर जाऊ शकता. डॉक्टरांनी सर्टिफिकेट दिले आणि आता मी लेकाबरोबर दिवसभर घरी आहे हा आठवडा आणि माझे लॉकडाऊन एन्जॉय करते आहे.

कित्येक दिवसांनी माझे जुने आरामशीर, माझा कम्फर्टझोन असलेले रुटीन मला परत मिळाल्याने खूप छान वाटते आहे. नीलचा बाबाही हाफ डे ऑफिस आणि हाफ डे वर्क फ्रॉम होम करतोय. त्यामुळे मी आणि लेकच घरी असतांनाचा माझा बराचसा वेळ लेकासोबत खेळणे, स्वयंपाक, जेवण, आवराआवरी, यात जात असून त्यानंतरचा वेळ नेटफ्लिक्सवर सिनेमे, सिरीज बघणे, यातच (मजेत) जातो आहे. 'मच नीडेड' असे अखंड रिलॅक्सेशन खूप दिवसांनी लाभलेले आहे.

त्यामुळेच ट्रॅममध्ये मिळणारा अर्ध्या तासांचा अखंड 'मी टाईम' मला आत्ता मिळत नसल्याने लिहायला लागले की काहीतरी कारणाने फ्लो ब्रेक होतो आहे.

हा आठवडाभर हीच परिस्थिती कायम राहणार असल्याने जमेल तसे आता यापुढे लिहिनच, पण गेले दोन दिवस थोड्या थोड्या ब्रेकने लिहिलेले आता पोस्ट करतेय.

******************************************
आयसोलेटेड रूम्समध्ये गेल्याने भीतीदायक फीलिंग आल्याचे दोन किस्से तर सांगून झालेले आहेतच, आज
नॉन आयसोलेटेड रूममधल्या एका आज्जींची गोष्ट सांगते, ज्यांच्या रुममध्ये जाताच मला भीती वाटली, कारण त्यांच्या रूमचा दरवाजा उघडताच मला दिसल्या बाहुल्याच बाहुल्या! लहानपणापासून पाहिलेल्या सिनेमांमधून अशा बाहुल्यांचे कनेक्शन ब्लॅक मॅजिकशी जोडले गेलेले पाहिल्याने साहजिकच भीती वाटली.

कारण त्यांच्या रूममध्ये शिरताच दाराजवळच्या कॉर्नरला हॅरी पॉटर मॅजिकल मूव्ही सिरीजमध्ये दिसणारा त्याच्या झाडूसारखा झाडू टांगलेला होता. कॉर्नरला जॅकेट्स आणि ड्रेसेस टांगून ठेवण्यासाठी बनवलेल्या फळीच्यावरही एक कोट सूट घातलेला बाहुला, अगदी जिवंत वाटेल असा उभा होता.. ह्या आज्जी ब्लॅक-मॅजिकवाल्या तर नाहीत? अशी शंका आली मला. एकदम चर्रर्रर्र झालं हृदयात.. आल्या पावली परत जावं, असं वाटायला लागलेलं होतं, पण असं बरं दिसणार नाही, हे लक्षात येऊन नाईलाजाने रूममध्ये गेले. शिवाय मनाला हेही समजवलं की आपण हे सगळं मानत नाही, तर घाबरण्याचं काय कारण? आपण एखाद्या घरात नसून संस्थेच्या एका रूममध्ये आहोत आणि या रूममध्ये दररोज क्लिनिंग स्टाफही येतच असतो. काही आक्षेपार्ह असतं तर एव्हाना सर्वांना कळलंच असतं.

"तुम्हाला बाहुल्या जमवण्याचा छंद आहे का?" असं विचारलं असता आज्जींनी हसून सांगितलं, "हो" आणि त्यांचा हा छंद माहिती असल्याने इतर काही आज्जींनी त्यांच्याकडच्याही बाहुल्या त्यांना भेट दिल्या आहेत, असं त्यांनी सांगितलं. त्यांच्या रूममध्ये इतक्या निरनिराळ्या प्रकारच्या बाहुल्या दिसल्या की त्यांना अक्षरशः ठेवायला जागा नाही. शोकेसमध्ये, टेबलवर आणि त्यांच्या बेडवरही कॉर्नरला लावून ठेवलेल्या आहेत. त्या कोणत्याही बाहुल्या त्यांना फेकून द्याव्याश्या वाटलेल्या दिसत नाहीत. आज्जी एकदम साध्या आणि फ्रेंडली होत्या, पण त्यांची रूम मात्र विचित्र वाटली मला खरोखरच.

जर्मन लोकांच्या काटेकोर स्वच्छ स्वभावाला अपवाद त्यांची रूम होती. बाहुल्यांशिवायही बाकी बराच पसारा होता खोलीत. एका बॉक्समध्ये घड्या न घालताच कोंबलेले भरपूर कपडे, टेबलवर मासिकं, वर्तमानपात्रांचा पसारा, असं सगळं होतं.

अशा विचित्र रूममध्ये राहणाऱ्या आज्जी दिसायला आणि बोलायला मात्र अतिशय साध्या होत्या.
व्हीलचेअरवर पूर्णपणे अवलंबून असलेल्या आज्जींच्या डोळ्यातील भाव लहान मुलांप्रमाणे निरागस होते.

आजारपणातून आलेलं थुलथूलीत जाडपण, हसऱ्या आणि गोड, स्वतःच्या बाहुल्यांच्या विश्वात रमलेल्या..त्यांचा चेहरा एकदम ओळखीचा वाटला मला. पाहिल्याबरोबर आठवलं, त्या कायम फिरत असायच्या आणि त्यामुळे मी त्यांना येता-जाता बघितलेलं होतं. भेटायला गेल्यावर त्या भरभरून बोलायला लागलेल्या होत्या, अतिशय फ्रेंडली आणि वेलकमिंग होत्या.

त्यांच्याशी बोलल्यावर समजलं की त्यांना 5 मुली असून त्या नवऱ्यापासून अनेक वर्षांपासून सेपरेटेड आहेत. गेल्या अनेक वर्षांपासून त्यांच्यात बऱ्याच डिसॅबीलिटीज असल्याने त्यांना नोकरी वगैरे काही कधीच करता आलेली नाही.

गेल्या कित्येक वर्षात त्यांना त्यांच्या मुली भेटायलाही आलेल्या नाहीत आणि त्यांचा स्वतःचाही मुलींशी काही कॉन्टॅक्ट नाही. मधूनच विचित्र आणि मधूनच नॉर्मल असं वेगळंच फीलिंग मला त्यांच्या रूममध्ये येत होतं आणि त्या काय बोलतायत, त्यावरून माझं लक्ष सतत विचलित होत होतं.

दिसतं आणि आपल्याला वाटतं तसंच काही सगळं नसतं असं मनात घोकत मी शक्य तितकं नॉर्मल राहण्याचा आणि त्या काय सांगत आहेत, ते समजून घेण्याचा प्रयत्न केला आणि तिकडून लवकर बाहेर पडण्याची संधी शोधून पटकन बाहेर पडले. ह्या आज्जी मोस्टली रूमबाहेरच आपल्या व्हीलचेअरवरून फिरत असल्याने आणि आमची आता नीट ओळख झालेली असल्याने आम्ही बाहेरच गप्पा मारतो. पुन्हा त्यांच्या रूममध्ये जाण्याची आणि गप्पा मारण्याची गरज मला अजूनतरी पडलेली नाही.

अशाप्रकारे मी तीन वेगवेगळ्या प्रकारच्या भीतीदायक अनुभवांना सामोरी गेलेय.

~सखी जयचंदर/सकीना वागदरीकर
२३.०४.२०२०

आत्तापर्यंतचे सर्व भाग एकत्रितपणे वाचण्यासाठी ब्लॉग लिंकवर क्लिक करा.
https://sakhi-sajani.blogspot.com