सिनियर केअर होममधल्या जॉबची माझी एक आठवड्याची रजा अजून एक आठवडा वाढली आणि त्यामुळे घरी असल्याने डायरी लिहिली गेली नाही.

आज दोन आठवड्यांनी पुन्हा कामावर जाणे सहाजिकच जीवावर आलेले होते. मात्र आज्जी आजोबांना भेटण्याचीही उत्सुकता होतीच. आजपासून लॉकडाउनची बंधनं रिलॅक्स केलेली असल्याने रस्त्यावर आणि ट्रॅममध्येही थोडे जास्त लोक दिसले.

कामावर गेल्या गेल्या ऍडमीन कलीगने सांगितले, "बॉसना तुझ्याशी बोलायचे आहे, तर राऊंडला जाण्याआधी त्यांना जाऊन भेट."

त्यांना भेटल्यावर समजलं की आजपासून माझ्या कामाचं स्वरूप बदललं आहे. आजपासून मला सगळ्यात वरच्या मजल्यावर क्वारंटाईनमध्ये ठेवल्या गेलेल्या रहिवाश्यांजवळ अर्धा दिवस आणि लंच ब्रेकनंतर उरलेला दिवस गार्डनमध्ये फेऱ्या मारण्यासाठी, मोकळी हवा खाण्यासाठी आलेल्या आज्जी आजोबांना भेटायचे आणि त्यांच्यासोबत बोलायचे आहे आणि अर्थातच सगळे डॉक्युमेंटेशन करून मगच दिवसाचे काम पूर्ण करायचे आहे.

थोडक्यात, क्वारंटाईन केलेल्या मजल्यावर जाऊन आल्यानंतर आता बाकीच्या ३ मजल्यांवर जाणे सुरक्षिततेच्या दृष्टीने योग्य नसल्याने सुरक्षित अंतरावर थांबून मी गार्डनमध्ये संवाद साधावा.

मला जामच टेन्शन आलं हे सगळं ऐकून. पण आता बॉसने सांगितलं म्हटल्यावर ऐकण्याला पर्याय नाही, तेंव्हा होकार दिला. शिवाय मलाही आयसोलेटेड लोकांची नेहमी काळजी वाटायचीच ना, आणि ती मी बरेचदा बोलूनही दाखवली आहेच, त्यामुळे आता माझं हे क्वारंटाईनमधल्या रहिवाश्यांसोबत क्वालिटी टाईम घालवणं, म्हणजे माझीच इच्छा पूर्ण करण्यासारखे आहे ना? हा विचार करून मनापासून त्या कामाकडे बघायचे ठरवले.

हे जे चार लोक क्वारंटाईनमध्ये आहेत, त्यात एक आजोबा आणि तीन आज्या आहेत. त्यापैकी दोन आज्यांना इतर मजल्यांवरून इकडे हलवले असून बाकी दोघं नवीन आहेत.

नवीन आलेले दोघं आणि जुने दोघं असे चौघंही हॉस्पिटलमध्ये कुठल्यातरी उपचारासाठी जाऊन आलेले असल्याने क्वारंटाईनमध्ये आहेत. त्यांना खरंतर आयसोलेटेड खोलीत ठेवलेले होते, पण त्यातील एक जण स्मरणशक्तीच्या समस्येमुळे आणि बाकी तिघं नियम काटेकोरपणे पाळत नसल्याने ह्या मजल्यावर इतर रहिवाश्यांच्या सुरक्षिततेसाठी हलवले गेले आहेत.

मग एका रिस्क मॅनेजमेंटच्या एम्प्लॉयीला माझ्यासोबत क्वारंटाईनवाल्या मजल्यावर पाठवून मी काय काय काळजी घ्यायची, ते समजवण्यात आले. त्यात पहिली गोष्ट म्हणजे मी घातलेला ड्रेस बदलून युनिफॉर्म घालायचा, मग एप्रन, डोक्यावरच्या केसांवर नेट, पायात बुटांच्या वरून प्लॅस्टिक आणि प्रत्येक हातात दोन प्लॅस्टिक ग्लोव्हज एकावर एक.

त्यानंतर चेंजिंग रूमशेजारी असलेल्या चेन लावून बंद केलेल्या पार्टीशनमधून त्या मजल्यावर चेन उघडून जायचे, पुन्हा चेन बंद करून तिथून डॉक्टर घालतात तसा हेवी मास्क घेऊन घालायचा, डोळ्यांवर डोळे नीट झाकणारा प्लॅस्टिकचा गॉगल घालायचा आणि मग प्रत्येक रूम व्हिजिट नंतर वरच्या लेयरमधले ग्लोव्हज काढून नवीन घालून दुसऱ्या व्हिजिटला जायचं.

प्रामाणिकपणे सांगते, मला भयंकर कंटाळवाणं वाटलं हे सगळं केल्यावर. पण तिथे हा सगळा लवाजमा घालून गेल्यानंतर एक केअर एम्प्लॉयी भेटली आणि मला पाहताच म्हणाली, "किती छान! आता मला कंपनी मिळाली तुझी! मी गेल्या आठवड्यापासून इकडे एकटीच काम करते आहे." हे ऐकून मला फार बरं वाटलं. ती एम्प्लॉयी रोज एकटीच त्या फ्लोअरवर सकाळी सहा ते दुपारी दोनपर्यंत काम करत होती मागचा आठवडाभर. त्या आधी दुसरी एक जण हे काम करायची.

त्या चारही आज्जी आजोबांना आज थोडक्यात भेटले. उद्या मात्र त्यांच्यासोबत जास्त गप्पा आणि त्यांचे मन रमावे म्हणून त्यांच्यासोबत वेगवेगळे खेळ खेळायचे ठरवले आहे. बॉसनेच तसे सांगितले आहे. सकाळी क्वारंटाईनमधल्या आज्जी आजोबांना भेटून आल्यावर लंच ब्रेकनंतर ओक्युपेशनल थेरपिस्टने मला क्रिएटिव्ह रूममध्ये नेलं आणि वेगवेगळ्या प्रकारचे खेळ दाखवले. त्यांच्याविषयी उद्याच्या भागात सविस्तर सांगते.

आता माझी वाट पाहणाऱ्या इतर मजल्यावरच्या आज्जी आजोबांना मी कशी भेटू हा विचार सुरू असतांनाच इटालियन आज्जी सुट्टे पैसे घेण्यासाठी रिसेप्शन काउंटरला आलेल्या दिसल्या. मला पाहताच, "सकीना, किती वाट बघतेय मी तुझी कधीपासून, पण तू कधी परत येणार, हे कितीदा विचारूनही कोणीच मला सांगितलं नाही" म्हणाल्या. मग त्यांना मी माझ्या रजेविषयी आणि मग आता बदललेल्या जॉबच्या स्वरूपाविषयी सांगितलं. आपण यापुढे माहिती नाही किती दिवस पण किमान हा आठवडा तरी दुपारच्या जेवणानंतर गार्डनमध्ये गप्पा मारू , हे सांगितलं. मागच्या आठवड्यापासून व्हिजिटर्सना भेटायला परवानगी मिळालेली असल्याने त्यांच्या मुली येऊन भेटून गेल्याचं कळलं, त्यामुळे आज्जी खुश होत्या. आता रेग्युलर आज्जी आजोबांची काळजी नाही आणि म्हणूनच बहुतेक क्वारंटाईनमधल्या आज्जी आजोबांवर मी लक्ष केंद्रित करावं, असं बॉसना वाटलं असणार, असा साक्षात्कार मला झाला.

शिवाय कामाच्या बदलत्या स्वरूपामुळे मला जरा स्ट्रेसफुल वाटलं असलं तरी दुसरी एक छान गंमत मात्र आज घडली, ती आजच सांगायला हवी. तर लंचब्रेकनंतर गार्डनमध्ये ऊन खात बसलेल्या आज्यांच्या ग्रुपसोबत गप्पा मारण्याआधी, म्हटलं आई बाबांशीही थोडे बोलावे, आज दोन आठवड्यांनी कामावर आलेय, तर त्यांना सगळे अपडेट्स द्यावे.

इतरवेळी हे शक्य नसतं, कारण संस्थेच्या खोल्यांमध्ये फोन घेऊन जायला परवानगी नाही. गार्डनमध्ये फोनवर बोलू शकते. बोलतांना विचार आला, दोन मिनिटे व्हिडीओ कॉलच करावा त्यांना. फोन केला, तर आईने उचलला. तिच्याशी बोलत असतांना आज्या माझ्याकडे बघत होत्या, म्हणून त्यांना म्हटलं माझी आई बोलतेय, बघायचंय का तुम्हाला? तर त्या "हो"म्हणाल्या. आई त्यांना "हॅलो" म्हणाली आणि तिने त्यांना आमचं पुण्यातलं घर आणि बाहेरचा परिसर दाखवला. भाषा मेडीएटरचं काम अर्थातच मी करत होते. आज्ज्यांना मी इतक्या लांब भारतात आईसोबत लाईव्ह चॅट करते आहे, याचं फार म्हणजे फार अप्रूप वाटत होतं. फार इंटरेस्ट घेऊन त्या सगळं बघत होत्या. किती छान घर, असं म्हणाल्या. आईने त्यांना आमचे फ्रेममधले फोटोजही दाखवले, ज्यात एका फोटोत एक महिन्याच्या मला कडेवर घेतलेली आई आणि सोबत बाबा होते. त्यांना सगळे फोटो बघायला फार मजा वाटली. आईला बाय करतांना त्या तिला जर्मनमध्ये "च्युस ओमा" म्हणजे "बाय बाय आज्जी" म्हणाल्या. मला आणि आईलाही फार गंमत वाटली.

मग बाबांशी बोलले. बाबांची मोठी दाढी बघून "पापांची केवढी दाढी आहे!!!" असं म्हणून हसायला लागल्या आज्या.. मी सांगितलं, नेहमीच दाढी ठेवतात बाबा पण करोनामुळे सलून्स बंद असल्याने इतकी वाढलेली आहे. मग त्यांना अजूनच हसू आलं. अशा आमच्या छान रिफ्रेशिंग गप्पा झाल्यावर बॉसना सगळा किस्सा सांगून आले आणि "असे कॉल्स आई बाबांना पुन्हा केले तर चालेल का?" विचारले असता, "आज्या आणि तुझे आई बाबा कम्फर्टेबल असतील तर का नाही?" असे म्हणून मला हसत हसत परवानगी दिली.

आई बाबांनाही फार मस्त वाटलेलं होतंच.. एकूणच आजचा दिवस एकदमच स्ट्रेसबस्टर निघाला आम्हा सर्वांसाठीच..

~सखी जयचंदर/सकीना वागदरीकर

०४.०५.२०२०

आत्तापर्यंतचे सर्व भाग एकत्रितपणे वाचण्यासाठी ब्लॉग लिंक:
https://sakhi-sajani.blogspot.com