ह्या मालिकेतील आधीचा भाग वाचण्यासाठी कृपया खालील दुव्यावर टिचकी मारा
भाग तिसरा : नेब्रास्का ते मॉन्टाना

२९ सप्टेंबर २०१९ बिलिंग्ज, मोन्टाना ते आयडाहो फॉल्स, आयडाहो

आजच्या वादळाचे ढग आमच्या मनावर गेल्या चार दिवसांपासूनच घोंघावत होते. सकाळी उठून बाहेर बघितलं, तर रात्रीतून कधीतरी बर्फ पडायला सुरवात झाली होती आणि रस्त्यांवर-छपरांवर बर्फ साठला होता. वादळाच्या आधी जो रस्ता ठरवला होता, त्याची पुन्हा एकदा चाहूल घेतली. पण तिथे ३० ते ३६ इंच बर्फाची शक्यता होती. यलोस्टोन नॅशनल पार्कचे बरेचसे रस्ते वाहतुकीसाठी बंद केले होते. त्यामुळे ह्या ट्रीपमध्ये तिथे जाता येणार नाही, हे आता अगदी निश्चित झालं. कुठेही फिरायला जाताना ठरवलेलं सगळं आणि त्याबरोबर अनपेक्षितपणे काहीतरी छान बघायला, अनुभवायला मिळावं, असं वाटतंच. पण तसं कधीतरीच होतं. बहुतेक वेळा काहीतरी बघायचं राहतंच. कधी उशीर झाला म्हणून तर कधी दुरुस्ती चालू आहे म्हणून कधी पुरेशी माहिती मिळाली नाही म्हणून. आज निसर्गाची कृपा नव्हती. जाऊद्या झालं. पुन्हा ह्या भागात येण्यासाठी काहीतरी कारण हवंच की. सगळंच बघितलं तर परत यावंसं वाटणार नाही. कारच्या खिडकीतून बाहेर पडणारा बर्फ बघत मी माझीच समजूत घालत होते.

कालपासून गाडीचा एक टायर त्रास देत होता. हवा कमी असल्याची वॉर्निंग सारखी मिळत होती. बाहेर चांगलीच थंडी होती. थंडीमुळे हवा आकुंचन पावली की अशी वॉर्निंग येते, हे माहिती होतं. तसंच असेल, असा विचार करून सुरवातीला फार लक्ष दिलं नाही. एका ठिकाणी थांबून हवा भरली, तरी प्रश्न सुटला नाही. परत एकदा थांबून त्या टायरकडे प्रेमाने निरखून-निरखून बघितलं तेव्हा रस्ता प्रवासातला अवघड आणि अनिवार्य प्रश्न ‘पंक्चर’ बरोब्बर नको त्या टप्प्यात, नको त्या वारी आपल्या प्रश्नपत्रिकेत पडलेला आहे, हे समजलं! आमचा आजचा सगळा प्रवास डोंगराळ भागातून होणार होता. रस्त्यात अतिशय विरळ लोकवस्ती असलेली लहानलहान खेडी होती. संध्याकाळपर्यंतच्या रस्त्यात एकही मोठं शहर नव्हतं. रविवार असल्याने बरीचशी दुकाने, वर्कशॉप्स बंद असणार. ‘कसं होईल,काय होईल?’ ही चिंता करत निघालो.

कारचे टायर ‘रन-फ्लॅट’ प्रकारचे होते. त्यामुळे स्पेअर व्हील नव्हतं. पण रन-फ्लॅट टायर असल्यामुळे ताशी ५० मैल (८० किमी) इतक्या वेगात पुढे जाता येणार होतं. त्या भरवशावर निघालो. प्रत्येक रस्त्यावर किती बर्फ आहे, रस्त्यांची अवस्था कशी आहे हे इंटरनेटवरून आरामात कळू शकतं. तरीही समोरच्या बाजूने येणाऱ्या गाड्यांच्या टपावर किती बर्फ आहे, इकडे मी बारीक लक्ष ठेवून होते. शक्य असतं, तर त्यांना थांबवून त्यांची मुलाखतही घेतली असती!! बाहेर डोंगर, झाडं आणि बर्फ असं सुंदर चित्र दिसत होतं. अफाट पसरलेल्या शेतांचा भाग मागे पडला होता. डोंगराळ भागातून जात होतो.

जोरात बर्फ पडत होतं. रस्ता, झाडं, आसपासची घरं सगळं कृष्णधवल रंगातलं चित्र असावं तसं दिसत होतं. भारतात असताना बर्फवृष्टीचं फार अप्रूप वाटायचं. आपल्या उबदार, सुरक्षित घरात बसून गरम कॉफीचा कप हातात घेऊन भुरूभुरू पडणारं बर्फ बघायला अजूनही मजाच वाटते. ऑफिसला, शाळा-कॉलेजला सुट्टी मिळते. मस्त गरम-गरम जेवायचं, टीव्हीवर काहीबाही बघायचं आणि अचानक मिळालेली सुट्टी साजरी करायची! पण आत्ता आम्ही घरापासून खूप लांब, कधी न बघितलेल्या भागात, कडाक्याच्या थंडीत, घसरड्या रस्त्यांवर, एक टायर अधू असलेल्या गाडीत होतो. मुक्कामापासून जवळपास ५०० किलोमीटर लांब.

निघाल्यावर सुरवातीचा जो रस्ता होता, तो बहुधा नुकताच उद्घाटन झालेला असावा कारण आमच्या नेव्हिगेशनवाल्या काकूंना तो रस्ता माहिती नव्हता. चांगल्या सुसज्ज रस्त्यावरून जात असतानाही मॅपमध्ये मात्र आम्ही कुठल्यातरी माळरानातून जात आहोत असं दिसत होतं! हतबुद्ध होऊन काकू ‘If possible, take a legal U turn’ किंवा ‘when leaving turn right’ अशा कायच्याकाय सूचना देत होत्या. त्यांच्या ओळखीच्या रस्त्याला लागल्यावर त्यांनी कपाळावरचे घर्मबिंदू टिपले असावेत, असं वाटलं. तास-दीडतास गेल्यावर बर्फ पडायचा थांबला आणि आभाळ जरा स्वच्छ झालं. जरा जीवात जीव आला.

रस्त्यात दिसणारी दृश्य जीव ओवाळून टाकावा इतकी अप्रतिम होती. निसर्गाने आपलं वैभव इथे उधळून टाकलं होतं. कुठे बघू आणि कुठे नाही, असं होत होतं. अस्पर्श्य अशा ह्या निसर्गाची जादू सगळीकडे पसरली होती. आजचा सगळा दिवस नेत्रसुखाचा होता. मॉन्टाना, वायोमिंग दोन्ही राज्यात असं धावतपळत येणं म्हणजे चविष्ट खाद्यपदार्थांची रेलचेल असलेल्या मेजवानीमधून फक्त पापडाचा तुकडा खाऊन घरी जाण्यासारखं होतं. इथे निवांत वेळ काढूनच यायला हवं.

‘वेडीवाकडी वळणे, वाहने जपून चालवा, घरी तुमची कोणीतरी वाट बघत आहे’ अशा पाट्या लावता येतील अशा प्रकारचे रस्ते येतजात होते. थोडा सपाट भाग असला की अगदी बारकी गावं लागत होती. एक चर्च, एक दुकान, थोडी घरं आणि थोड्या इतर सोयी. संपलं गाव. त्याच दुकानाच्या बाहेर पेट्रोल भरायची सोय. आम्ही थांबून टायरच्या दुरुस्तीची काही सोय होईल का? ह्याची चौकशी खूप ठिकाणी केली. पण रविवार असल्याने शक्य नाही, असं नम्र शब्दात सांगितलं गेलं. जिथे शक्य होतं, तिथे हवा भरून घेत होतो. इतक्या थंडीत हवा भरताना हात गारठत होते. एरवी ह्या सगळ्या त्रासामुळे खूप चिडचिड झाली असती. पण निसर्गाची मजा बघताना त्या त्रासाचा विसर पडत होता.

यलोस्टोन नॅशनल पार्कला जाता येणार नव्हतं. पण दुधाची तहान ताकावर भागवावी तसं आम्ही त्याला लागून असलेल्या नॅशनल फॉरेस्टमधून जाणारा रस्ता निवडला होता. इथे पुन्हा एकदा बर्फाचं साम्राज्य पसरलं होतं. रस्त्यांवरचं बर्फ बाजूला केलेलं होतं तरी जपून, सावकाश काळजीपूर्वक तो भाग पार केला आणि आयडाहो राज्यात प्रवेश केला.

असं करत करत आम्ही डोंगररांगांमधला प्रवास संपवून मैदानी भागात आलो. जरा लोकवस्तीत आलो. एरवी ड्रायव्हिंग करताना पुढची एखादी गाडी कमी वेगात जात असेल, तर ओव्हरटेकिंग लेन आल्याआल्या पुढे सटकणाऱ्या मंडळींमध्ये आम्ही असतो. आज पंक्चरल्यामुळे भूमिकांची उलटापालट झाली होती. आमच्या मागची मंडळी आम्हाला मागे टाकून पुढे सटकत होती. ती सगळी मंडळी जर मराठी असतील, तर त्यांनी आपल्याबद्दल कायकाय म्हटलं असेल, ह्याची कल्पना करून आमची बरीच करमणूक झाली!

आता ही रोडट्रीप करून जवळपास दीड वर्ष झालं. आजही ह्या ट्रीपची आठवण आली की हा दिवस डोळ्यासमोर उभा राहतो. हा दिवस ट्रीपचा हायलाइट होता. एखादा चित्रपट जसा सगळ्या रसांनी परिपूर्ण असतो, तसा हा दिवस होता. वादळ, बिघडलेली गाडी असा थरार होता. यलोस्टोन नॅशनल पार्क बघायला न मिळाल्याची बोच होती. पण बर्फाच्छादित पर्वतांचं रौद्र सौंदर्य होतं, प्रत्येक वळणानंतर ‘आहा’ म्हणावंसं वाटेल असं निसर्गसौंदर्य होतं, हेमंत ऋतूच्या पिवळ्या-लाल रंगात रंगलेली झाडं अद्भुत दिसत होती. इतक्या अडचणीतून जेव्हा नीटपणे मुक्कामाच्या जागी पोचलो तेव्हा मात्र अगदी सगळं भरून पावलो.

३० सप्टेंबर २०१९ आयडाहो फॉल्स, आयडाहो ते पेंडलट्न,ओरेगॉन

साधारणपणे सोमवारी सकाळी दोन दिवसांची सुट्टी संपल्याचं, कामाचा आठवडा सुरू झाल्याचं ‘अरे देवा’ फिलिंग असतं. आज मात्र सोमवार उजाडल्याचा फार्फार आनंद झाला. आता सगळीकडंच जनजीवन पूर्वपदावर येऊन गाडीची दुरुस्ती करता आली असती. पुण्यात हवा भरणे-पंक्चर काढणे स्वरूपाची कामं करणारे घराजवळचे एक अण्णा आहेत. तशा अण्णांना शोधत गेलो. ‘कुठून आलात? इतक्या लांबचा प्रवास का करताय?’ वगैरे गप्पा झाल्यावर अण्णांनी गाडी ताब्यात घेतली. थोड्याच वेळात गाडी दुरुस्त झाली आहे, असं सुहास्य वदनाने सांगत अण्णा आले. इतकं हायसं वाटलं की बस्स! त्यांचे आभार मानून निघाल्यावर त्वरित जवळच्या वॉलमार्टकडे गाडी वळवली. टायर पंक्चर झाला तर तात्पुरती दुरुस्ती करण्यासाठी एक किट मिळतं, त्याची खरेदी केली. खरं म्हणजे घरून निघण्यापूर्वी ही खरेदी करायला हवी होती. ते जरा चुकलंच म्हणायचं.


कालच्या आणि आजच्या रस्त्यांच्या डिझाइनमध्ये खूपच फरक होता. कालचे बरेचसे रस्ते डोंगराळ भागातून जाणारे, त्यामानाने अरुंद होते. आजही डोंगराळ भाग होता. पण इंटरस्टेट हायवे असल्यामुळे वेगमर्यादा जास्त होती. बर्फाचं साम्राज्य मागे पडलं होतं. ठराविक वेगात, नेहमीच्या लयीत गाडी धावत होती. टायर दुरुस्ती झाल्यामुळे मनावरचं दडपणही गेलं होतं.

घर सोडून आठवडा झाला होता. चाकावरच्या दिवसाचं रूटीन पक्कं सेट झालं होतं. रोजचं सकाळी उठून आन्हिकं आवरली की नेमाने थोडं स्ट्रेचिंग, थोडा व्यायाम करायचो. नंतर ब्रेकफास्ट. येऊन अंघोळी करायच्या, मोबाईल चार्ज करायचे. आदल्या दिवशी पोचल्यावर काहीनाकाही सामान बाहेर आलेलं असतंच. ते पुन्हा सुस्थळी पाठवायचं. सगळ्या बॅगांच्या मुसक्या आवळल्या की निघायचं. गाडीत कुठली बॅग कुठे ठेवायची, हे शहाणपण अनुभवातून आलेलं होतं. त्यांची प्रतिष्ठापना झाली की झालं. नॅव्हिगेटर काकूंना पुढचा पत्ता सांगायचा की रस्ता धरायचा. दिवसभरात दोन-तीन वेळा कुठेतरी थांबणं व्हायचंच. काही बघायचं असेल तर तसं, नाहीतर नुसताच ब्रेक. संध्याकाळी मुक्कामाला पोचलो की हॉटेलमध्ये पोचलो की सरावाचं हसू, सरावाची वाक्य टाकून खोलीची किल्ली ताब्यात घ्यायची. रूममध्ये फ्रेश झालो की थोडा टी.व्ही., लेकाशी फोनवर गप्पा, स्वैपाक, जेवण की झोप. सकाळी उठून पुन्हा ‘उद्या पहाटे दुसऱ्या वाटा, दुज्या गावचा वारा’.

अमेरिका ह्या देशाबद्दलची माझी प्रतिमा मोठमोठी शहरं, गगनचुंबी इमारती, शिस्तबद्ध गाड्यांच्या रांगा मिरवणारे प्रशस्त रस्ते, समुद्रकिनारे अशी होती. अमेरिकेतल्या समृद्ध निसर्गाची मला कल्पनाही नव्हती. सध्या ज्या भागातून जात होतो तिथली इतकी भव्य जंगलं आणि डोंगररांगा बघताना आश्चर्य वाटत होतं.

काही दिवसांपूर्वी नेटफ्लिक्सवर ‘वाईल्ड वाईल्ड कंट्री’ नावाची मालिका बघेपर्यंत ओरेगॉन राज्याचा आणि पुण्याचा इतका जवळचा संबंध आला होता, ह्याचीही मला कल्पना नव्हती! पुण्याच्या कोरेगाव पार्क भागात ओशो आश्रम आहे. इतकी वर्षे पुण्यात राहून मी ओशो आश्रमाकडे कधीही फिरकले नव्हते. त्या आश्रमाचा उपयोग मी फक्त एका साईटचा पत्ता सांगायला केला होता. १९८० च्या दशकात भगवान रजनीश ह्यांच्या शिष्यांनी ओरेगॉन राज्यातल्या अँटेलोप नावाच्या गावात जवळपास ८०,००० एकर जागेवर आश्रम वसवला होता. पुणे आणि ऑस्टीन (टॅक्सास), पुणे आणि सॅन होजे (कॅलिफोर्निया) ह्या सिस्टर सिटीज आहेत. तशी महाराष्ट्र आणि ओरेगॉन ही ह्या संदर्भाने चक्क बंधू राज्य झाली की! भगवान रजनिशांच्या ह्या आश्रमात पुढे बरेच बरेवाईट प्रकार झाले. गुन्हे दाखल झाले, तुरुंगवास घडले. आज ही वादग्रस्त जागा वैराण-एकाकी अवस्थेत आहे. ती जागा आमच्या आजच्या रस्त्यावर नव्हती आणि रस्ता वाकडा करून बघायला जायचा अजिबात विचारही नव्हता. पुण्यातला चालू अवस्थेतला आश्रम बघायला गेले नव्हते तर इथला वादग्रस्त झालेला बंद आश्रम बघावासा वाटायची काही शक्यताच नव्हती.

आजचं ड्रायव्हिंगचं अंतर जास्त होतं. पण गाडीची प्रकृती सुधारलेली होती त्यामुळे आमची मन:स्थितीही सुधारली होती. रस्ते सोपे होते आणि कुठे थांबायचं नव्हतं. वेळेवर मुक्कामाच्या गावी पोचलो. वॉलमार्ट गाठून दूध, पाणी, भाजीची रसद भरून घेतली आणि दिवस संपला.

०१ ऑक्टोबर २०१९ पेंडलट्न,ओरेगॉन ते सिऍटल, वॉशिंग्टन स्टेट

भारतातल्या लहान-मोठ्या कुठल्याही गावात एक जागा असतेच असते, महात्मा गांधी चौक! अमेरिकेत असे जॉर्ज वॉशिंग्टन साहेब सापडायचे. अमेरिकेची राजधानी वॉशिंग्टन डी.सी., माझा मुलगा पदव्युत्तर शिक्षण घेत होता त्या विद्यापीठाचं नाव जॉर्ज वॉशिंग्टन युनिव्हर्सिटी. आता आज ज्या राज्यात जाणार होतो, ते राज्याला नावही वॉशिंग्टन साहेबांचंच होतं. रस्ता फार सुंदर होता. डोंगर-दऱ्या होत्या पण घाबरवणाऱ्या नव्हत्या. अलगद वळणांचे घाट, देखणी शेतं, फळबागा, द्राक्षांचे मळे आणि वायनरी, लांबवर दिसणाऱ्या पर्वतरांगा. एक उंच बर्फाच्छादित शिखर वारंवार सगळीकडून दर्शन देत होतं. तो माउंट रेनियर होता, हे नंतर कळलं. हा सगळा भाग मला फार आवडला.

अगदी सुरवातीचे दिवस सोडले तर पुढे सपाट मैदानी प्रदेश, अफाट पसरलेली शेतं आणि माळरानं होती. नंतर आला डोंगरदऱ्या आणि जंगलांचा निसर्गसंपन्न भाग. आज खूप दिवसानंतर मोठ्या शहरात आलो होतो. सिऍटलला खूप कायकाय बघण्यासारखं आहे. बोईंगच्या कारखान्याला भेट द्यायची होती, फेरी बोटींच्या वेळेत तिथे पोचायचं होतं. मायक्रोसॉफ्ट कॅम्पस म्हणजे माहिती-तंत्रज्ञान क्षेत्रातल्या मंडळींच्या पंचतीर्थातील एक तीर्थक्षेत्र!! त्यामुळे तिथून एक चक्कर मारणं गरजेचं होतं. इतकं सगळं करून मग शहरापासून थोडी लांब असलेली मुक्कामाची जागा गाठायची होती. एकूण काय अगदी भरगच्च दिवस होता. तरी वेळ कमी पडेल ह्या अंदाजाने स्पेस नीडलसारख्या जागांवर आधीच फुली मारली होती.

मोठ्या शहरात अशी आकर्षणं बरीच असतात. पण त्याबरोबर रस्ते गाड्यांनी तुडुंब भरलेलेही असतात. बरेच दिवस रिकाम्या रस्त्यांवरून फिरल्यावर आज जिथे-तिथे अडकायला होत होतं. पण तरीही आम्ही विमानाच्या वेगाने जात बोईंग टूरची वेळ गाठली. त्या टूरसाठी जाताना आपलं वैयक्तिक सामान, मोबाईल सगळं एका लॉकरमध्ये ठेवावं लागतं. जड मनाने मोबाइलचा निरोप घेऊन टूरच्या गटात सामील झालो.

विमानप्रवास आता बऱ्यापैकी सरावाचा झाला असला, तरी ते तयार होताना बघायची उत्सुकता वाटत होती. दीड तासाची ही ट्रीपमध्ये आपल्याला त्या कारखान्यात तयार होणारी विमानं बघायला मिळतात. आम्ही एका पुलासारख्या भागावर उभे होतो आणि दोन्ही बाजूंना पसरलेली प्रचंड मोठी शेड होती. प्रवासी विमानं, मालवाहतुकीची विमानं, लहान विमानं अशी विमानांची रांग लागलेली होती आणि अनेक लोकं त्या विमानाच्या निरनिराळ्या भागांवर काम करत होते. विमानांचा आकार, त्यांना फिरायला लागणारी जागा लक्षात घेतली म्हणजे ती शेड किती मोठी असेल, ह्याचा अंदाज येईल. त्या शेडचं स्केल फार प्रभावित करणारं वाटलं. अशा अनेक शेड्स त्या कॅंपसमध्ये आहेत. भरपूर मोठा पसारा आहे. अर्थातच त्यातला छोटासा भाग आपल्याला बघायला मिळतो.

काही भाग त्यांच्या बसमधून दाखवतात. तेव्हा बरोबरच्या गाइडनं बोईंग विमानांना 747, 787 अशी नावं का मिळाली, त्यांच्यात काय वेगळं असतं अशी कायकाय माहिती सांगितली. त्याबरोबरच आपण खाजगी विमान विकत घेणार असलो, तर त्यात कुठले बदल करता येतात, ते ताब्यात घेताना बोईंगकडून पार्टी कशी देतात वगैरे बिनाकामाची आणि म्हणून मनोरंजन करणारी माहितीही मिळाली. परत येऊन मोबाईल आणि अन्य गोष्टी ताब्यात घेतल्या. तिथे टेस्टिंगसाठी एक धावपट्टी केलेली आहे. गच्चीवर जाऊन थोडावेळ ती गंमत बघितली. फोटो काढले आणि वॉटरफ्रंटच्या दिशेने निघालो.


एव्हाना दुपार उलटून गेली होती. सगळे चाकरमानी घराच्या दिशेने निघाले होते. जिकडे तिकडे ट्रॅफिक अडकला होता. त्यातून मार्ग काढतकाढत वॉटरफ्रंटला पोचून पार्किंग शोधून फेरी बोटीच्या धक्क्याला पोचलो तोवर ती शेवटच्या फेरीसाठी निघून गेली होती. चालायचंच. मग आम्ही तिथल्या जायंटव्हीलकडे मोर्चा वळवला. निळ्या-हिरव्या रंगाचं अथांग पाणी बघून डोळे आणि मन शांत झालं. खाली आल्यावर कॉफी घेऊन तिथेच जरा चक्कर मारली. निरनिराळी दुकानं, उपाहारगृहं, पर्यटक, सायकलवर सुसाट जाणारी मंडळी सगळीकडे उत्साह भरून ओसंडत होता. त्या उत्साहाच्या किनाऱ्याने फिरताना त्याचे थोडे तुषार आमच्यावरही उडले आणि सगळी मरगळ निघून गेली.


सिऍटल आणि कॅनडाची सीमा अगदी जवळ आहे. मायक्रोसॉफ्ट कॅम्पसकडे जाताना मला आपण एखादा रस्ता चुकलो तर अचानक पलीकडे जाऊ अशी फार काळजी वाटत होती. मला अशा कॅनडा सीमेजवळच्या शहरात गेल्यावर नेहमीच ही भीती वाटायची. बरीच वर्षे अमेरिकेत असलेल्या एका नातेवाइकांचा मुलगा डेट्रोईटला नोकरी करत होता. तो पुण्याला आला होता तेव्हा आम्ही कधीकधी जेवायला, समोसे खायला कॅनडात जातो, असं म्हणाला होता तेव्हा मला अमाप आश्चर्य वाटलं होतं. माझ्या डोळ्यासमोर दोन देशांच्या सीमा म्हणजे काटेरी तारांचं कुंपण, रात्रंदिवस गस्त घालणारे शस्त्रधारी सैनिक असं चित्र होतं. समोसे खायला परदेशात म्हणजे काहीही असा विचार आला होता. पण इथे आल्यावर, फिरल्यावर तो सांगत होता ते खरं आहे, शक्य आहे आणि सोपंही आहे, हे लक्षात आलं. आमचा काही समोसे खायचा विचार नव्हता, त्यामुळे पलीकडे जायची गरज नव्हती.


मायक्रोसॉफ्ट कॅम्पसच्या आसपास एक चक्कर मारली आणि मुक्कामाच्या दिशेने निघालो. आज दिवसभर दगदग बरीच झाली होती आणि उशीरही झाला होता. हॉटेलवर पोचून पुन्हा स्वैपाक करायचा उत्साह नव्हता. शिवाय सिऍटल परिसरात भारतीय उपाहारगृहांची रेलचेल आहे. त्यातलंच एक गाठलं. सिऍटल म्हणजे आमच्या प्रवासाचा पहिला मोठा टप्पा संपला होता. उद्यापासून दिशा बदलून ऍरिझोना राज्याकडे जायचं होतं. हा टप्पा सुरळीत पार पडल्याचं सेलीब्रेशन म्हणून भात-भाजी-उपम्याला सुट्टी देऊन मस्त चमचमीत जेवलो, आयस्क्रीम खाल्लं. गच्च भरलेल्या पोटाने आणि खूप काही बघितल्यामुळे तृप्त झालेल्या मनाने मुक्कामाला पोचलो.

ह्या मालिकेतील पुढचा भाग वाचण्यासाठी कृपया खालील दुव्यावर टिचकी मारा

भाग पाचवा : वॉशिंग्टन स्टेट ते नेवाडा