(दोन जुन्या्या कविता, आजसाठी

उभी कधीची यमुनातीरी
मध्यान सरली, उन्हे उतरली
शाम वेळ अन शाम न सोबती
धीर न उरला मनी जराही
हूरहूर, काहूर मनी दाटली
अंधारुनि आली सृष्टी सारी
शाम सखी मी, शाम सखी

दाट धुक्याने वाट अंधुकली
शिरशिरी उठली यमुने वरती
सोबत तिच्या मी आसुसलेली
पाठराखणीस कदंब सावली
पुऱ्या मिसळलो आम्ही तिघी
एकच तू, नयनी - हृदयीही
शाम सखी मी, शाम सखी

अवनी सारी गंधीत झाली
त्यात मिसळली धुंद पावरी
घेऊन तुझिया चाहूल आली
अंतर्बाह्य पुलकित झाली
राहिले न मी, मी माझी
तूच तू, झाले मी सारी
शाममय मी, शाम सखी
—-----

अद्वैत

यमुना तीरी राधा कधीची
वाट पाही श्रीरंगाची
मिटलेल्या दोन लोचनी
मूर्ती चित्तचोरट्याची

कोण जाणे कसे जाहले
एक अवचित घडून गेले
मोरपीस तव डोईवरले
पुर्‍या शरीरी तिच्या फिरले

माधवाचे रुप गोजिरे
तिच्या मुखी रेखियले
नाग लाघवी वेणूचे
तिच्या वेणीत उतरले

सारे गारूड विश्वाचे
तिच्या चोळीत झळके
चैतन्य परम-आत्म्याचे
तिच्या पदरी सामावले

सावळ्याची निळाई
उतरली तिच्या देही
काया मोहरूनी तिची
झाली अंतर्बाह्य हरीची

आला आला श्रीरंग
हरपूनी होई स्तब्ध
पाहूनी राधेतलं
स्वतःचेच प्रतिबिंब

राधा, राधा न राहिली
राधा कृष्ण कृष्ण झाली
अचंबित होई हरी ही
द्वैतातले अद्वैत पाहुनि