जरासा गोंधळ.. किंचित हुरहुर..
मनात दाटलेली, एक भावना आतुर...
बोलायचय खुप काही.. पण शब्द मिळत नाही..
शब्द मिळाले तरी .. नेमकं.. बोलणं जमत नाही...
'ओके' 'आय सी' च्या पुढे गाडी सरकत नसते..
ह्रदयात अनामिक धडधड वाढत असते..
'आणि काय.. बाकी काय..' प्रश्न पडत रहातात..
'सिंगल आहेस का?' विचारण्याचं धैर्य गमावत जातात..
फ्रेंडस बुकस.. सारे सारे विषय संपून जातात..
ह्रदयातली स्पंदनं तिथंच अड्कून पडतात..
'खूपच बिझी असशील ना..' ओठातून उमटत..
'परत कधी भेटशील..' नजरेतून उमगत..
घड्याळ सरकत असत.. तगमग वाढत रहाते..
वेळ मिश्कील हसून आपल्याकडे पहाते...
'ड्रॉप करू का..' त्याचा प्रश्न उमटतो...
मनातलं 'होssss..' मनातच राहून ,
'नको रे' आपण उगाच बडबडतो...
तरी 'मनकवडा' तो.. सोडायला येतोच..
आता तरी बोल.. आपण स्वतःला बजवतो...
आपला 'मनस्वी' फोन नेमका आत्ताच किणकिणतो..
'इथही पोपट.." आपण वैतागतो..
घर येतं.. बाय, टेक केअर संपतं...
त्याच्याही नकळत तो हात पुढे करतो...
थरथरत्या हातांसवे..कधी भेट्शील.. विचरतो..
finally... जीव भांड्यात पड्तो..
'लवकरच..' म्हणून तोही cute हसतो..
हुरहुरत्या आठवणींची ही डेट संपते..
'बेटर लक नेक्स्ट टाईम..' माझ्यातली मी म्हणते..
'आता नक्कीच पुढचं पाऊल..' मनाला समजावते...
मग.. शेवट् नाही...
....................... ही तर पहिलीच भेट असते.........
:love: