"अच्छा. कैसा है तुम्हारा घर? आय मीन मी कधीच नाही गेलीय त्या भागात. कसं आहे तिथलं कल्चर?"
" मेरा घर तो.. बघ माझ्या घरात माई , बाबा आणि भय्या रहातात. मी सगळ्यात लहान. दोन मोठ्या बहिणींची लग्नं झालीयेत. त्या जवळच्याच गावांमधे आहेत. म्हणजे मी तिकडं गेलो की भय्याची बाई़क घेऊन दोघींच्या सासरी जाऊन येतो.
एकीला दोन मुलं आहेत. दुसरीला एक. " मग पुन्हा एक पॉज.
" बोलो ना. काय नावं आहेत तुझ्या भाच्यांची?" तो मला एकदम वळणावळणांच्या रस्त्यांवरून बाईक वरून जाताना दिसला. ऑलमोस्ट गाणं पण म्हणत होता तो.
आप्ल्या कल्पनाशकक्तीला आणि स्वप्नांना मुविजनि केवढा आधार दिलाय.
" बाबा और भय्या घर फिरसे बना रहे है| रिनोवेशन| मुझे अच्छा नही लग रहा| "
" का?"
" जिस घर मे मेरा बचपन गया वो गुम हो रहा है धीरेधीरे| बदल रहा है| "
काय बोलावं ते न सुचुन मी त्याच्याकडं पाहिलं.
" देखो, तुम भी तो बचपन के नही रहे ना| सोच लो जैसे तुम वैसे तुम्हारा घर भी तुम्हारे साथ बदलने लगा, बडा हुआ| "
तो एकदम गोड हसला. लहानपणचं.
" तुम जानती हो रसा, तुमसे पहले कभी बात किये बिना मै यहां तक कैसे आया?" " आय मीन तुम डरो मत, यहां तक मतलब जहां भी अभी हम है| "
" कैसे?"
" तू खूप सेन्सिबल वाटतेस. शहाणी मुलगी वाटतेस तू. म्हणजे इनोसंट आणि सेन्सिबल दोन्ही. "
मी एकदम शांत. त्याक्षणी आणि त्याच्या पुढचा तो काही क्षणांचा पॉज मला काय वाटलं ते मला कधीच सांगता येणार नाही. आणि मी ते कधीच विसरणार नाही.
मग तो एकदम म्हणाला,
" मैं सॉर्टेड हूं रसा| आम्ही साधे मिडल क्लास लोक आहोत. पण मी हुषार आहे हे पाहिल्यावर बाबांनी मला लांबच्या पण चांगल्या शाळेत घातलं. चांगल्या कॉलेजला पाठवलं. दिदी, भय्या सब तो हमारे गांवमेंही पढे है| माझ्यासाठी विचारपूर्वक प्लॅनिंग केलं माई बाबानी."
मला हे ऐकायला खूप आवडत होतं.
पण पहिल्या आणि दुसर्‍या गोष्टीची लिंक लागेना. कदाचित भावनेच्या भरात बोलत असेल. मी फक्त ऐकत राहिले.
" तो मुद्दा ये है, कि, मी असा मुलगी आवडली म्हणून तिला आता फिरवावं असा इतका उथळ विचार करू शकत नाही. ज्या माझ्या आयुष्यासाठी कुणीतरी दुसर्‍याने इतका विचार केला असेल, तर माझी स्वतःची जबाबदारी वाढते कि नाही."
"हो." ऐकणं कन्टिन्युड!
" तू? तुझं कसं आहे घर?"
पहिल्या डेटलाच आणि सुरुवातीलाच एकदम फॅमिली वगैरे बद्दल बोलणं जरा फनी आहे ना!
मी त्याला तसं म्हणाले तर तो म्हणाला,
" तो क्या बात करे? फ्रँकली आफ्टर कॉलेज मैं फर्स्टटाईम ऐसे किसी लडकीके साथ बाहर आया हू| तुम्हे एक्स्पिरियन्स लगता है, तुम बताओ क्या बात करे?"
शिट! मी हर्ट केलं का याला?
" नाही नाही. ऐक ना! मला खूप आवडलं इन फॅक्ट तू बोलत होतास ते. मी असंच म्हणाले रे."
मी एकदम हळू आवाजात म्हणाले.
" इट्स ओके. काही खायचंय तुला? पेस्ट्री? ब्राउनी?" त्यानं वेटरला बोलावलं
"एक ब्राउनी विथ आईसक्रीम."
" माझ्या घरात आई बाबा आणि मी. पण मी लाडावलेली नाहीय हां. आई बाबांनी लाडात आणि धाकात वाढवलंय मला. "
तो हसला. " ते पाहिजेच की थोडं. मी तर खूप मार खाल्लाय लहानपणी. पण लाड पण खूप. सगळ्यात लहान ना. मी गेलो की
सगळं माझ्या मनासारखं होतं. तुला घरी काय म्हणतात?"
" रसाच." मी खोटं बोलले. म्हणजे तसं बाहेरच्यांसमोर रसाच म्हणतात. पण आमच्या तिघात असताना आई रस्किन म्हणते आणि बाबा रसुल्याससुल्या म्हणतात हे मी पहिल्या डेटला...
" मला टिक्कु म्हणतात." त्यानं स्माइल केलं.
अय्यो! टिकोजीराव म्हणणार मी याला.
तेवढ्यात ब्राऊनी विथ आइसक्रीम आलं. मला खूप आवडतं हे मी न सांगितल्यामुळं एक बावळटपणा कमी झाला.
त्याने हात लावला नाही. दुसरा चमचा असून.
" खा ना" मी वाट न बघता एक स्पून लपकला. मग बोलतबोलत दुसरा. तिसरा. मग लक्षात येऊन त्याला म्हणाले की तू पण टेस्ट कर ना.
" उं हुं चॉकोलेट आणि आईस्क्रीम दोन्ही फार आवडत नाहीत मला. आणि मी थोडं वेट वॉचिंग पण करतोय" माझ्या तोंडाचा आ झाला. अगदी कळेइतपत.
" कशासाठी? तुला काय गरज आहे?" नकळत मी म्हणाले.
" डान्स साठी एनर्जी बरीच लागते. कार्डिओच आहे तो. आणि फिट असलेलं आवडतं मला."
मला छान वाटलं हे ऐकून. फिट्नेस फ्रीक्स कधीही फिटनेस बद्दल बोलताना स्वतःच्याही नकळत थोडे प्रवचनकार टाईप बोलायला लागतात. मी म्हणजे.. असं करावं टाईप. तसं केलं की समोरचा जर त्या कॅटेगरीतला नसेल तर थोडा कानकोंडा होतो आणि हां हां बरं बरं. मस्तच की वगैरे हसून साजरं करतो.
अंकितने एकूणच चिंता करतो विश्वाची टाइप सुरू न होता त्याने फक्त स्वतःला हे उद्योग का करू वाटतात ते सांगितलं.
" मी नाही बाबा असलं काही करत. उद्या समजा माझं चवीचं सेन्सेशन गेलं किंवा मीच ऑफ झाले तर राहूनच जाईल कीनाइ हे सगळं" तो हसला. तो हसला की त्याच्या डाव्या जॉ लाईन जवळ एक हलकी रेषा दिसते आणि त्यामुळं सगळाच प्रकार अजूनच कातिल होऊन बसतो हे माझ्या लक्षात आलं.
" तुला काही गरज नाहीय. छान आहेस अशीच. मुली एकदम त्या झिरो साइझ मॅडनेस मागे लागतात. खरं तर तब्येत, एनर्जी आणि नाही म्हटलं तरी लुक्स सगळ्यावर ते अफेक्ट करतं. मुली फार प्रेशर घेतात वजनाचं. " श्या! आता त्याच्या बोलण्याकडचं माझं लक्ष धूसर होतंय. उठून त्याची उब जाणवेल इतकं जवळ बसावं, त्याच्या केसातून हात फिरवावा असले आचरट विचार डोक्यात यायला लागले. शिट! बास! अस लं काहीतरी न रहावून पहिल्याच डेटला करण्यापेक्षा इथनं निघालेलं बरं. मला हसू यायला लागलं.
"उशीर झालाय तुला रसा?" त्याने विचारलं. मी थोडी शॉक मधे गेले.
" तू जरा लॉस्ट दिस्तीयेस म्हणून विचारलं" तो म्हणाला. खरं सांगितलं असतं तर हे भाऊच लॉस्ट झाले असते. म्हणून मग मी म्हणाले.
" हो. अ‍ॅक्च्युअली शिबानीला सांगितलं नाहीय मी. ती वाट बघत असेल."
जाताना जास्त कसोटी होती. आधीच माझ्या मनात पाप! त्यात हा डस्की मदन माझ्याजवळ बाईकवर बसणार. माझ्या हातून चुकून काही घडलं तर ? अय्यो देवा! त्या ब्राऊनी किंवा आईसक्रीमात काही मिसळलेलं तर नव्हतं ना! हा तर कूल दिसतोय. मीच अशी का? जाऊ दे. गबसावं घरी पोचेपर्यंत.
पुन्हा एकदा ते मला फूटपाथवर उभं रहायला सांगून बाईक टिल्ट करण्याचा मोह पाडणारा , नव्हे, मोह होताच. तो वाढवणारा प्रकार
केला त्याने. मी मनावर ताबा ठेवत बसले मागं. आता त्याची ऊब मला जाणवत होती जास्तच. मनात तो विचार आला म्हणून की आता रात्र थोडी चिलि झाली होती, रस्ते येतानापेक्षा जास्त रिकामे झाले होते म्हणून. कोण जाणे!
आता त्याला मागून मिठी न मारता सावरत बसणं हा जाच वाटायला लागला. सोपं होतं ते त्याला हातांचा विळखा घालून बसणं. त्याच्या मानेचा स्पर्श माझ्या हनुवटीला आणि माझ्या श्वासांचा त्याच्या कानांना स्पर्श होणं हे सगळ्यात सहज होतं. असं न होऊ देणं हे प्रयासाचं आणि कृत्रिम होतं. पण संस्कार म्हणजे नैसर्गिक नसणं. त्याला मानवी विचारांचा मुलामा देणं. असले विचार आत्तापर्यंत एखाद्या स्पेसिफिक मुलाबद्दल न येणं याला कारण नकळत ते संस्कार असावेत. आणि आता येणं ही या आकर्षणाची संस्कारांवर मात असावी. माझ्या हृदयाची धडधड त्याला ऐकू जाऊ नये यासाठी मी देवाची प्रार्थना करत होते. लक्ष वळवण्याकरता त्याचं मगासचं बोलणं आठवत होते. " तू शहाणी आणि समजूतदार वाटतेस " हे आठवून मी हळूहळू शांत झाले. पाण्यवरचे तरंग विरत जावेत तशी. तरीही आधी हसू, मग आवेग आणि मग त्याचं ओसरणं हे सगळं फार ओवरवेल्मिंग होतं. नवीन होतं. हे परत होणार नाही याची कसलीच खात्री नव्हती. कधी परत ते फीलींग्ज उफाळून येतील याचीही नव्हती. एखाद्या स्ट्राँग इन्फेक्शन सारखी.
क्लासची बिल्डिंग आली. तो पार्कींग मधे माझ्या अ‍ॅक्टिवा जवळ थांबला. काही न बोलता मी माझी बाईक चालू केली.
तो माझ्याबरोबर घराच्या पार्किंगपर्यंत आला. गाडी पार्क करून मी त्याच्या जवळ आले. त्याने त्याची बाईक पार्क केली होती.
" मी येतो वर. डोंट वरी लिफ्ट बाहेर नाही येणार. "
लिफ्टमधे शिरताच तो म्हणाला,
"थँक्स रसा. तू इतका विश्वास टाकून माझ्याबरोबर आलीस हे खूप आहे माझ्यासाठी. आणि उगच म्हणायचं म्हणून नाही म्हणत आहे मी, पण तू जशी असावीस असं मी प्रे करत होतो त्यापेक्षा छान आहेस तू. खूप गोड. आय विल नेवर हर्ट यु."
लिफ्ट थांबली. मी त्याच्याकडं पाहीलं. तो कोपर्‍यात थोडा झुकून उभा होता. तिथूनच त्यानं एक अमेझिंग स्माईल केलं.
" बाय. "
" बाय. मी बाहेर आले आणि लिफ्ट बंद झाली.
उफ्फ! गुलाबी भूल संपली असली तरी असर कायम था|
ते जे काही तिथं झालं शेवटचे काही क्षण ते काय होतं? इतकं स्ट्राँग, इतकं इंटेन्स? हे असं होतं? असा विचारांवरचा ताबा बघता बघता सुटू शकतो? आपण एखाद्या प्रकारे वागू शकणारच नाही हा कॉन्फिडन्स सध्या तरी संपला होता. एखादा माणूस आपल्या स्वभावाहून फार वेगळंच काहीतरी वागायला लावू शकतो या विचाराची मला भिती वाटायला लागली.
लॅच उघडून मी आत शिरले. शिबानी वाट बघत होती.
" कुठं होतीस गं हिरॉइन? मला जाम भूक लागलेली. मी जेवले. " ती म्हणाली.
" इट्स ओके. मी खाऊन आलेय. भूक नाहीय. आणि खूप डान्समुळं मी दमलेय" मी म्हणाले आणि माझ्या खोलीत गेले.
शिबानीला सगळं सांगायचं हा नियम पण आत्तापुरता तरी मोडला होता.
खोलीचं दार बंद करताच माझं एकटीचं विश्व माझ्याभोवती विजिबल झालं.
आणि एक गोष्ट अचानक चमकली माझ्या मनात, याच्यामुळं मनात जे इंटेन्स फीलींग्ज आले ते निवले पण त्याच्याचमुळं. त्याचंच आश्वासक बोलणं आठवून.
या सावळ्या मुलात काहीतरी होतं शुभ्र, स्तब्ध आणि शाश्वत!