आज्जी नं 1 गेल्या, त्या दिवशी सकाळी मी त्यांना भेटून झाल्यावर दुसऱ्या एका आज्जींना भेटले होते. ह्या त्याच आज्जी, ज्यांना उल्लेख मी मागच्या एका भागात केलेला आहे. ज्यांना पहिल्या भेटीत मी विचारले होते, "तुम्हाला इथे कसे वाटते?" ज्यावर त्यांचे उत्तर होते, "Wie ein urlaub" म्हणजेच "सुट्टीचा आस्वाद घेते आहे, असे फीलिंग" हया पॉझिटिवीटीने ओतप्रोत भरलेल्या आज्जींची रूम एका विशिष्ट कॉर्नरला येत असल्याने त्यांना आणि त्या बाजूला राहणाऱ्या प्रत्येक फ्लोअरवरच्या सर्वांना एक advantage आहे, तो म्हणजे बाहेर एक टेबल आणि दोन खुर्च्या ठेवलेल्या आहेत. तिथेच मागे पॅसेजची कॉर्नरची खिडकी आहे. तिथून ह्या सीझनमध्ये सकाळचं कोवळं ऊन येत असतं. त्यामुळे त्या कायम रूमबाहेरच्या खुर्चीवर बसून बाहेरचं दृश्य बघत बसलेल्या असत. मी व्यायाम म्हणून लिफ्टचा वापर न करता जिन्याने ये जा करत असतांना त्या मला येता जाता दिसायच्या.

अचानक एक दिवस त्या काही दिवस बाहेर दिसेनाश्या झाल्या. म्हणून त्यांच्या रूमकडे बघितले, तर त्यावर 'आयसोलेटेड' चा बोर्ड चिटकवलेला होता. मी ऍडमिनिस्ट्रेशनच्या कलीगला विचारले, "काय झालेय फ्राऊ (मिसेस)... (त्यांचे नाव) यांना? तर त्यांनी सांगितले, त्या हॉस्पिटलमध्ये गेल्या होत्या काही कारणाने, त्यामुळे त्यांना क्वारंटाईन मध्ये ठेवलेले आहे, सुरक्षिततेच्या कारणाने..त्यांना काहीच झालेले नाहीये. करोना टेस्ट सुद्धा निगेटिव्ह आलेली आहे त्यांची.."

कायम बाहेरच्या खुर्चीवर बसणाऱ्या आज्जींना आता कोंडून घावे लागलेले असल्याने मला तिकडून जातांना कायम वाईट वाटत होतं. मी त्यांच्याशी पहिल्यांदा गप्पासुद्धा त्या सिटिंग कॉर्नरवरच मारलेल्या होत्या.

त्या दिवशी त्यांच्या दारावरचा 'आयसोलेटेड' लिहिलेला बोर्ड काढलेला दिसला, म्हणून त्यांना रूममध्ये भेट दिली. त्यांची रूम अतिशय सुंदर लावलेली होती. छान फर्निचर, टेबलवर सुंदर फुलं, खिडकीतून मस्त view.. आणि त्या स्वतःसुद्धा रेडिएटिंग ब्यूटी.. मला प्रेमाने "बसा" म्हणाल्या.. "तुम्हाला मी काय देऊ बरं?" असं म्हणून उठून एक चॉकलेट दिलं खायला. माझ्या फॅमिलीविषयी चौकशी केल्यावर मला एक छोटा लेक आहे म्हटल्यावर इस्टर असल्याने त्यांनीही नीलसाठी एका टिश्यूत गुंडाळून ईस्टरबनी चॉकलेट मला दिलं.

मग आमच्या गप्पा सुरु झाल्या. त्यांना आयसोलेटेड असतांना काही त्रास झाला असेल, असं मला त्यांच्याकडे बघून वाटलं नाही. त्यांचे मिस्टर ७७ साली वारले, मूल नाही.. त्यांच्या वयाचे डिटेल्स चेक करायचे विसरले मी. पण ८५ च्या आसपास असणार, हा माझा अंदाज.. कॉन्टिनेन्टल मध्ये नोकरी केलेल्या अनेक आज्जी आजोबांपैकी ह्या ही एक.

त्यांना विचारलं, इकडे काही ओळखी-मैत्री वगैरे झाली का कोणासोबत? तर त्यांनी सांगितलं, इकडे मला माझी अतिशय जुनी मैत्रीण भेटली." जुनी म्हणजे किती जुनी? तर त्या स्वतः १९ वर्षांच्या असतांना ह्या दोघी डान्सला एकत्र जात असत, इतकी जुनी मैत्री! दोघी एकाच गावात अनेक वर्षं राहिलेल्या.. नंतर त्यांचा काही कारणाने संपर्क तुटला. नंतर ह्या आज्जी ३ वर्षांपूर्वी इकडे संस्थेत आल्यानंतर त्यांच्या फ्लोअरवर त्यांनी नाव वाचलं आणि त्यांना सुखद धक्काच बसला. नावं एक असू शकतात, मात्र व्यक्ती वेगळी असू शकते, हा विचार करून त्यांनी चेक केलं, तर खरोखरच ती त्यांची मैत्रीणच निघाली!!

त्यांच्या मैत्रिणीचं नाव त्यांनी सांगितल्यावर मला आठवलं, ह्या सुद्धा एक अतिशय पोझिटीव्ह थिंकिंग असलेल्या आज्जी आहेत. ह्या आठवड्यातून ३ दिवस डायलिसिससाठी हॉस्पिटलमध्ये जात असतात. प्रत्येक डायलिसिस सेशन ५ तासांचे असते. "बाकी काही त्रास नाही, पण ते ५-५ तास नुसतंच पडून राहणं भयंकर कंटाळवाणं आहे", असं त्यांनी मागच्या भेटीत सांगितलेलं होतं.

इथे कशी सर्व्हिस आहे, विचारले असता, "फार छान काळजी घेतात माझी.. इकडे एक छोटीशी क्लिनिंग गर्ल येते, ती मला इतरही मदत करते. मी तिला प्रेमाने "माझी छोटीशी क्लिनिंग गर्ल" अशीच (जर्मनमध्ये) हाक मारते, म्हणाल्या.

"जेवण आवडतं का इथलं?" , विचारल्यावर. "कधी छान असतं, कधी नसतं.." म्हणाल्या. पण पुढे म्हणाल्या, "पण खरं सांगायचं, तर त्या बाबतीत माझी काही तक्रार नाही.. घरी तरी आपण काय रोज रोज बेस्टच बनवून खातो का? ते शक्य तरी असतं का?" अशाप्रकारे प्रत्येक गोष्टीकडे सकारात्मकतेने बघणाऱ्या आज्जी ह्या दुसऱ्या गोड आज्जींच्या जुन्या मैत्रीण आहेत, हे समजल्यावर मला कधी त्यांना भेटून मला कळलेली माहिती देते, असं झालं होतं.. पण दुर्दैवाने आज्जी नं.1 त्या दिवशी गेल्याची बातमी मिळाल्यामुळे मी त्यानंतर कोणालाच भेटले नव्हते.

दुसऱ्या दिवशी मात्र मी त्यांना आवर्जून भेटले. त्याही मागच्या वेळेप्रमाणेच फ्रेश-मूडमध्येच होत्या. हसऱ्या खेळकर.. बाकी काही न बोलता, डायरेक्ट मी त्यांच्या सख्ख्या मैत्रिणीला भेटल्याचे सांगितले. तर त्या एकदमच खुलल्या आणि जुन्या आठवणींत रमल्या.. "ही मुलगी माझ्यापेक्षा वयाने मोठी.. निर्वासित म्हणून जर्मनीमध्ये आलेली. देश कोणता, ते नाही आठवत. पण माझी छान मैत्रीण झालेली. आम्ही अगदी जवळ-जवळ राहायचो. हे दोघं नवरा बायको आणि मी, माझी मुलगी आणि नवरा.. मी माझ्या मुलीला शाळेतून घेऊन येतांना ही खिडकीतून बघायची आणि आम्ही गप्पा मारायचो. कधी ती खिडकीत आली नाही, तर माझी लेक विचारायची, "का गं आज खिडकीत ती मावशी नाही?"

आम्ही दोघी एकाच ट्रेनने रोज हॅनोवर शहरात यायचो. ती तिच्या कंपनीजवळच्या स्टेशनवर आणि मी माझ्या प्रिंटिंगप्रेसच्या जॉबला दोन स्टेशन पुढे उतरायचे. मला चांगले आठवतेय, आमची ट्रेन सकाळी ६.०२ ची असायची, पण ही आता म्हणतेय, नाही गं ६.०३.. आम्ही दोघी अशा जुन्या आठवणींना उजाळा देत इथे रमतो.."

अशाप्रकारे आज्जींनी माझ्यासोबत भरपूर गप्पा मारल्या. म्हणाल्या, "मला मुलांची फार आवड..पण माझी मुलगी मला वयाच्या ३९ व्या वर्षी झाली. मला अजून मुलं हवी होती, पण नाही होऊ शकली. पण हरकत नाही, माझा जावई अगदी माझ्या लेकासारखाच आहे. माझ्यावर आईप्रमाणे प्रेम करतो. मुलगा आणि लेक म्हणतात, "आई तू का तिकडे संस्थेत राहतेस? इथेच रहा ना आमच्यासोबत."

"त्यांचं घर पहिल्या मजल्यावर आहे आणि खाली गार्डन. मी वर चढू शकत नाही, तर "खाली आपण तुझ्यासाठी रुम्स बांधूया.", असं म्हणतात. पण मीच नाही म्हणते. ते दोघं दिवसभर काम करणार आणि मी एकटीच तिकडे राहून काय करू? इकडे चार माणसांमध्ये माझं मन रमतं.."

"माझा एक गोड नातू आहे १९ वर्षांचा. तो घरापासून एक तास अंतरावर असलेल्या युनिव्हर्सिटीत शिकतोय. रोज २ तास प्रवासात घालवून घरी झोपायला येण्यापेक्षा त्याला आम्ही सुचवलं, तिकडेच रहा, त्या वाचलेल्या वेळेत अभ्यास कर.. मित्र-मैत्रीणी जमव. सोशलाईझ कर.. तो शुक्रवारी घरी येतो, रविवारी परत जातो. सगळे मला जमेल तसे भेटायला येतात, मला फिरायला, जेवायला घेऊन जातात अधूनमधून.."

आज्जींच्या गप्पा ऐकायला मला फार मस्त वाटत होतं. त्यांनाही खूप छान वाटलं गप्पा मारून, असं त्यांनी सांगितलं. करोनामुळे घरच्यांच्या भेटी बंद झालेल्या आहेत. पण आम्ही फोनवर रोज बोलतो, असं त्यांनी सांगितलं..

अतिशय समाधानी, गप्पीष्ट आणि प्रेमळ अशा दोन मैत्रिणींना भेटून माझा जीवही सुखावलेला होता. परत येते भेटायला, असं सांगून मी आज्जींचा निरोप घेतला आणि दुसऱ्या आज्जी-आजोबांना भेटण्यासाठी बाहेर पडले.

उद्या अशाच दोन पण संस्थेत मैत्री झालेल्या मैत्रिणींची गोष्ट सांगते.

~ सखी जयचंदर/सकीना वागदरीकर
१७.०४.२०२०