कालच्या भागात सांगितलेल्या सुंदर कॉर्नरसाईडलाच पण दुसऱ्या मजल्यावरच्या एक आज्जी आणि त्यांच्या मैत्रिणीची गंमतीशीर गोष्ट आज सांगते.

त्या कॉर्नरला राहणाऱ्या आज्जींशी माझं एकदाच बोलणं झालेलं होतं. त्या कायम फिरताना दिसतात, पण पॅसेजमधल्या कॉर्नरचेअरवर विशेष बसत नाहीत.
एकदा मला त्या चेअरवर बसलेल्या दिसल्या. छान लाईट पर्पल कलरचा पुलोव्हर घातलेल्या, गळ्यात मोत्याची माळ आणि कानातही मोत्याचे कानातले. सुंदर, फ्रेश दिसत होत्या. अतिशय हसऱ्या आणि गोड आज्जी..

मी त्यांना विचारलं, "कशा आहात?" तर त्या म्हणाल्या, "मी ठिके, पण ही मोत्याची माळ मानेला काचते आहे." मी म्हणाले, "काढून ठेवा ना मग! मी करू का मदत काढायला?" तर त्या म्हणाल्या, "नको नको! माझे मिस्टर म्हणायचे, गळ्यात माळ नसेल, तर काहीच नाही घातलं, असं वाटतं.." (त्याचा मतितार्थ गळा ओकाबोका दिसतो, असा असावा, असं वाटतं.. ) थोडावेळ गप्पा मारल्यावर तिकडे एक केअर युनीटची मुलगी आली आणि आज्जींना भलत्याच नावाने हाक मारून त्यांच्या जवळ येऊन आपण कसं मांजराला कुरवाळतो, तसं करायला लागली. मला म्हणाली, "ह्या आज्जींना (फ्राऊ.. पुन्हा भलतंच नाव) हे असं केलेलं फार आवडतं." आज्जींनीही तिला 'माझं नाव का चुकीचं घेतलंस" असं करेक्ट वगैरे केलं नाही.

त्या दोघींच्या थोडावेळ गप्पा झाल्यावर ती मुलगी गेली आणि मी आज्जींना विचारलं, "हिने तुम्हाला वेगळ्याच नावाने का हाक मारली?" तर त्या म्हणाल्या, तेच तर माझं नाव आहे!" मी गोंधळात पडले. मी म्हणाले, "सॉरी, मी तर तुम्हाला फ्राऊ.. (त्यांचे नाव) समजत होते." त्या हसायला लागल्या आणि म्हणाल्या, ती तर रुममध्येच आहे अजून. मी तिचीच वाट बघत बसलेय इथे. दुपारच्या कॉफीब्रेकसाठी आम्ही दोघी सोबत जात असतो, ती अजून बाहेर आली नाही, जरा जाऊन बघतेस का?" मी "हो" म्हणून त्यांच्या खोलीत गेले, तर त्या आज्जी त्यांचा चष्मा शोधत बसलेल्या होत्या. "मी मदत करू का?", विचारले असता, त्या "हो" म्हणाल्या आणि मी त्यांची सगळी रूम पिंजून काढली, तरी सापडेना!

काहीतरी गडबड आहे, हे बघून त्यांची मैत्रीण आत आली आणि तिला काय झालंय ते सांगितल्यावर तिने सांगितलं, "अगं, आपण लंचला गेलेलो असतांना टेबलवर विसरली असशील, चल आपण तिकडे डायनिंग हॉलमध्ये चेक करू. आम्ही तिघी तिकडे गेलो, तर तिकडेही दिसला नाही, म्हणून केअर युनिटच्या एका मुलीला विचारलं तर तिने सांगितलं, "कालच ह्या आज्जींचा चष्मा तुटला म्हणून त्यांच्या मुलाला रिपेअर करायला दिलेला आहे. त्या विसरलेल्या दिसतात.."

आज्जींना हे काहीच आठवत नव्हतं.. आज्जींना त्यांचा चष्मा लवकर मिळो, हीच प्रार्थना मनातल्या मनात करून मी तिकडून बाहेर पडले. त्यांना सोबत करणाऱ्या मैत्रीण आज्जीसुद्धा सकारात्मक व्यक्तिमत्त्व आहेत. वय वर्षं ९३, पण वॉकर सोडता त्यांना बाकी काही त्रास नाही..

ज्यांना ज्यांना मी भेटते, त्यांच्यासोबत झालेल्या गप्पांमधला व्यक्तिगत भाग सोडता महत्त्वाचे ओब्झर्व्हेशन्स मला सर्व्हरवर रेकॉर्ड करायचे असतात रोज. जसे, त्यांचा ओव्हरऑल मूड कसा होता, त्या/ते डिप्रेशनमध्ये तर नाहीत ना? त्यांच्यात सुसाईडल टेंडन्सीज तर नाहीत ना? काही अलार्मिंग असेल, तर तो भाग. हे सगळे मी कामाचा भाग म्हणून रोज लिहिते पण याशिवाय माझ्या पर्सनल रेकॉर्डसाठी दर भेटीत आमच्या काय काय गप्पा झाल्या, त्या बोलून झालं की लगेचच ऑफिसमध्ये जाऊन आठवेल, ते सर्व लिहून काढते आणि मगच दुसऱ्या आज्जी आजोबांना भेटायला जाते, जेणेकरून दुसऱ्यांदा सेमच व्यक्तीला भेटल्यावर मागच्या गप्पांचा संदर्भ लक्षात असावा आणि गप्पांना एक दिशा मिळावी. शिवाय कोणाचे मिस्टर, मुलं, भावंडं काही कारणाने वारलेले असतील आणि तो भाग त्यांच्यासाठी सेन्सिटिव्ह असेल, तर आपल्याकडून चौकशी करतांना, गप्पा मारतांना ते उल्लेख टाळून वेगळे काही विचारले जावे. चुकूनही आपल्याकडून ती व्यक्ती दुखावली जाऊ नये...

ज्या आज्जींना मी केवळ कॉर्नर टेबलवर बसलेल्या असल्याने भलत्याच समजून बसले होते, त्यांच्यासोबतच्या पहिल्या भेटीतल्या गप्पा त्यांना दुसऱ्यांदा भेटून झाल्यावर लगेच जाऊन वाचल्या, त्यात मी लिहिलेले होते, "ह्या आज्जींच्या रुममध्ये त्यांच्या नातीच्या लग्नाचा फोटो लावलेला आहे. त्या फोटोविषयी त्यांनी एक गोड आठवण मला सांगितली. तो फोटो हॅनोवर शहरातल्या एका प्रसिध्द बागेतला आहे. ही बाग वेडिंग फोटो शूटसाठी प्रसिद्ध आहे. (मी ही मागे तिकडे आई बाबा इकडे जर्मनीत आलेले असतांना त्यांच्यासोबत गेलेले होते आणि दोन जणांचे वेडिंग फोटोशूट तिकडे सुरू होते.) त्या फोटोमागे एक कारंजा आहे. आज्जींनी त्यांचे स्वतःचे वेडिंग फोटोशूट सेमच जागी केलेले होते. त्यांनी नातीलाही तिकडे एक फोटो काढायला लावला आणि त्यांच्या रूमच्या एका भिंतीवर तो लावला."

अजूनही बाकी नोंदी त्यात होत्या, जसे- "आज्जींना ३ मुली आहेत. त्या पैकी एक दुसऱ्या एका केअर होममध्ये नोकरी करते. आज्जी तिथेच होत्या आधी. पण मुलगी तिकडे नोकरीसाठी जॉईन झाल्यावर त्या म्हणाल्या, मी काही आता इकडे राहणार नाही. कारण माझी मुलगीच तिथे म्हटल्यावर मला सारखे तिला भेटत राहावेसे वाटेल. सतत तिच्याजवळ माझ्या तक्रारी, कुरबुरी करण्याचा मोह होईल, तिची मदत घेत राहावीशी वाटेल. तिच्या कामात तर त्यामुळे व्यत्यय येईलच, पण माझीही डिपेंडन्सी वाढेल.. नकोच ते! म्हणून मी इकडे शिफ्ट झाले.. ब्युटीपार्लरसाठी मात्र मी अजूनही तिकडेच जाते." (सिनियर केअर होम्समध्ये असे पार्लर्स इमारतीतच उपलब्ध करून दिलेले असतात आणि सर्व आज्जी आजोबा अगदी टिपटॉप ठेवतात स्वतःला. छान केस कापलेले असतात, मस्त मेकप आणि ड्रेसिंग केलेले असते. एक तर बेड रिडन आज्जी आहेत, त्यांनी मस्त चमकदार ऑरेंज कलरचा आय मेकप केलेला होता.)

मी पुढे आज्जींनी काय सांगितले, ते लिहिलेले होते, "हे दुसरे सिनियर केअर होम अगदी पाच मिनिटांच्या अंतरावर आहे. त्यामुळे लेक वरचेवर भेटायला यायची, मला फिरायला, रेस्टॉरंटमध्ये जेवायला घेऊन जायची. पण आता सगळं बंद झालंय ह्या करोनापायी.. कधी भेटू आम्ही आता?"

ह्या आज्जींचीही गोष्ट बऱ्यापैकी कालच्या भागातल्या आज्जींसारखीच आहे ना? मला खरोखर कौतुक वाटलं या आज्याचं.. किती तो समजूतदारपणा आणि सकारात्मकता.. आपलंही वय झालं की आपलंही मन असंच समजूतदार होऊ दे.. हीच प्रार्थना मी मनोमन केली..

दुसऱ्या काही आज्जी आजोबांची गोष्ट उद्याच्या भागात सांगते.

~सखी जयचंदर/सकीना वागदरीकर
१८.०४.२०२०