Staunton State Park ट्रीप करण्यापुर्वी लेक मागे लागलेला म्हणुन मी लेकाबरोबर Chatfiled State Park ची ट्रीप केली. त्याबद्दल थोडक्यात लिहिते.

आधीच्या एका भागातल्या Waterton Canyon मधुन जी नदी वाहते ती आणि अजुन दोन लहानश्या नद्या या पार्कमध्ये एकत्र येतात आणि त्यामुळे चॅटफिल्ड स्टेट पार्कमध्ये एक मोठे तळे तयार झाले आहे. या तळ्यात मासेमारी, बोटिंग, पॅडलबोर्डिंग, कायाकिंग वगैरेस परवानगी आहे. साहजिकच हे पार्क लहान मुलांचे आवडते ठिकाण आहे. लेकाला माझ्याबरोबर कँपिंगला यायचे होते त्यामुळे मी हेच पार्क निवडले. येथे RV (Recreational Vehicles) घेऊन मंडळी दिवसेंदिवस राहतात. त्यासाठी वीजजोडणी असलेले कॅम्पसाईट्स असतात. सुसज्ज बाथरुम्स, न्हाणीघरे, वॉशिंग मशिन्सही आहेत.

मोठे जंगली प्राणी जवळपास नाहीतच. हरणे, कायोटीज, ससे, क्वचित सरपटणारे प्राणी दिसतात. ट्रेल्सही साध्यासुध्या लहान अंतराच्या आहेत. मात्र परिसर फार सुंदर आहे. सायकलिंग, घोडस्वारीही करता येते. सुर्यास्तावेळी घोड्यांच्या सफरी असतात. पैसे भरुन त्यांच्याच घोड्यावरुन गाईडसोबत फिरता येते. हा एका ट्रेलचा फोटो:

थेट कॅम्पसाईटपर्यंत गाडी नेता येते त्यामुळे हवे तेवढे सामानही न्यायची मुभा आहे. पंखा, कुलर, अंथरुण, पांघरुण, मोठा फॅमिली टेंट, सायकली, टोस्टर, राइस कुकर! कँपिंग कसले, पिकनीकच झाली ती. पण मज्जा आली. तंबु उभारणे, शेकोटी करणे, चुलीवरचा स्वयंपाक, चहा, कॉफी, ऑम्लेट, कँपिंग बेसिक्स वगैरे लेकाला शिकवले. त्याला भातुकली खेळल्यासारखे वाटले. दोघांनी मिळुन चुलीवर चिकन भाजले, राइस कुकरमध्ये नुडल्स शिजवल्या. डेझर्टसाठी स्मोर्स शेकले.

रात्री जागुन अंधाराची, शेकोटीची मजा घेतली. रात्रीच्या मिट्ट काळोखात कंदील घेऊन रेस्टरुममध्ये गेलो. कॅम्पसाईटपासुन रेस्टरुम्स दहामिनिटाच्या अंतरावर होत्या. येताजाताना मीच विचीत्र आवाज काढुन लेकाला घाबरवले. रात्री भुताखेताच्या गोष्टी सांगितल्या. दुसर्‍या दिवशी पॅडलबोर्डिंग केले. पॅडलबोर्ड्स आणि पॅडल्स भाड्याने मिळतात. थोडावेळ सायकलवरुन फिरुन हरणे पाहिली. दमलो तसे परतीला लागलो. लेकाचे समाधान झाले आणि उरलेल्या सीझनपुरते त्याने घरी गप्प बसणे निवडले.

तर हे असे लुटुपुटु कँपिंग झाले आणि मग पुढच्या आठवड्यात मी निघाले Staunton State Park ला. या पार्कला स्टेट पार्क हा शिक्का २०१३ मध्ये मिळाला. तत्पुर्वी ही सर्व प्रायवेट प्रॉपर्टी होती. आता पार्कचा एरिआ जवळजवळ चार हजार एकरांचा आहे. त्यापल्याडही जंगल आहेच पण ते स्टेट पार्कच्या हद्दीत येत नाही. शेकडो वर्षांपुवी येथे नेटीव अमेरिकन्स (Indigenous Americans) रहात होते आणि एक डॉक्टर जोडपे वर्षांतुन काही महिने येथे चक्कर टाकुन त्या नेटीव्हसना वैद्यकीय सेवा पुरवत असे. या जोडप्याने येथे एक होम्स्टे (homestead) उभारले होते.

विसाव्या शतकात कधीतरी जंगल विभागाचे काही अधिकारी, कर्मचारीही येथे मुक्कामास होते. त्यांचीही घरे, वर्कशॉप्स आहेत जी आता मोडकळीला आलेली दिसतात. पार्कचा बराचसा भाग गच्च हिरवागार आहे. पाइन्स आणि अ‍ॅस्पेनची झाडे मुबलक आहेत. दुरवर बर्फाच्छादित शिखरे दिसतात.

पार्कमध्ये साधारण १०/१२ मैलांवर खोल जंगलात एक धबधबा आहे असे ऐकले होते. तेच टार्गेट हाइकसाठी निश्चीत केले. पार्कचा मॅप वाचुन धबधब्याला जाणारया ट्रेल्स पाहुन ठेवल्या. बाकी नेहमीप्रमाणे इतर तयारी होतीच. आता मी बरेचसे कँपिंगचे सामान गाडीच्या ट्रंकेतच ठेऊ लागले होते. अन्न सोडले तर बाकीचे सामान, अगदी गरम कपड्यांसकट कायम गाडीतच असायचे त्यामुळे कुठेही कॅम्पिंगला निघायचे की झट की पट निघु शकत होते. तर त्या शुक्रवारीच कामाला अर्धा दिवस दांडी मारुन निघाले.

या पार्कचे वैशिष्ट्य म्हणजे कॅम्प्साईट्स पार्किंगपासुन अगदी पाव मैलांच्या आत आहेत. म्हणजे फारशी तंगडतोड करावी लागत नाही. एकदा का बस्तान बसवले की आपण भटकंतीला मोकळे. पार्क उंचावर आहे आणि कॅम्पसाइट भोवती पाइन्सचे भलेमोठे वृक्ष आहेत. माझ्या कॅम्पसाइटवर मी पोचले आणि तेथे बाजुलाच हे असले दृश्य दिसले: कुणीतरी फस्त केलेली शिकार आणि मागे उरलेली हाडे. या हाडांसाठी कुणी रात्रीचे यायला नको म्हणुन मी ती हाडे उचलली आणी दुरवर नेऊन टाकली.

सगळे आवरुन झाले होते. जेमतेम ३ वाजले होते आणि त्यामुळे मी एखादी ४/५ मैलांची हाइक करायची ठरवले आणि निघाले. धबधब्याची मोठी हाइक दुसर्‍या दिवशी असणार होती. खरेतर मी त्या संध्याकाळी नुसताच आराम करायला हवा होता पण काय तो अति उत्साह आणि फाजील आत्मविश्वास! निघालेच कडमडत.

आता हल्ली हल्ली तर मला वाटते की ट्रीप्स नीट सरळमार्गी झाल्या तर मलाच मज्जा येत नाही आणि म्हणुन मी असे वाबरट निर्णय घेते. सुखाचा जीव धोक्यात. अशा निर्णयांचा कितीही त्रास झाला तरी जे काही पाहायला मिळते, अनुभवायला मिळते त्यासाठी अशा अनेक चुका माफ!