एक विडिओ अपलोड केलाय बारका:

https://youtube.com/shorts/583fw-sVAtk?feature=share

उभी होते त्यापेक्षा पाठी सरकणे मला शक्य नव्हते. पाठी जंगल होते. ती झाडाखाली फेर्‍या मारत होती आणि पिल्ले सतरा वेळा झाडावरुन खाली उतरत होती. ती काहीतरी त्यांच्या भाषेत त्यांना सांगत असावी, "खबरदार खाली उतरलात तर, तंगडं तोडेन" आणि ती पिल्ले वांड मुलांसारखीच तीला जुमानत नव्हती. सगळी फौज आलीच पाण्याकडे. आता माझ्यापासुन ते जेमतेम १०/१२ फुट लांब होते. मी पाहत होते. पिल्ले पाणी पिण्यापेक्षा त्याचा खेळ जास्त करत होती. पाठीवर लोळण घेत होती. एकमेकांना पंजे मारत होती. त्यांची आई माझ्यावर नजर ठेवुन होतीच पण पिल्लांनाही ढकलुन स्वतःच्या कक्षेत ठेवत होती.

डिस्कव्हरी सारख्या चॅनलमध्ये पाहिलेले दृष्य माझ्यासमोर होते आणि मी पार टेन्शनमध्ये होते. फोनही खिशात सरकवलेला. इतक्या जवळुन फोटो काढती तर कदाचित तिला रुचले नसते. माझ्या हालचालींनी ती कदाचित माझ्या अंगावर धावुन आली असती आणि तिच्यावर, तिच्या गोंडस बाळांवर स्प्रे मारण्याची वेळ माझ्यावर कधीच येऊ नये अशी मी प्रार्थना करत होते. मी ते करुच शकले नसते.

त्यांचा चिखलातला खेळ पहायला फार गोड वाटत होते. एखादे पिल्लु उचलावे आणि अगदी आवळुन चिवळुन लाड करावेत असे फार वाटत होते. लुटुलुटु लोकरीचे गुंडे! एक गुंडा दमला आणी दगडावर पसरला. बाकीचे दोन त्याला ढुशा मारत होते. आई दगड उलटुन खायला शोधत होती. काळोखाची लक्षणे दिसु लागली. दाट जंगलात लवकर काळोख होतो. मला चिंता वाटु लागली. ही फौज कधी निघणार आणि मी खाली केव्हा पोचणार? अस्वलांच्या झोपायच्या छान जागा असतात जंगलात. जमिनीत खड्डा करतात किंवा एखाद्या गुहेत झोपतात. विशेषतः cubs असतील तर नक्कीच ते असेच कुठेही उघड्यावर झोपत नाहीत. त्यामुळे कधीतरी ही फौज जाईलच या आशेवर होते.

फायनली दोन पिल्ले झाडांआड पळाली पण एक झाडावर चढले. त्याने खाली उतरायला जो वेळ घेतला त्याने माझा पेशन्स संपलाच. मी अस्वल असते तर झाडावर चढुन चांगला फटका दिला असता पण त्याची आई कुल होती. ती झाडाखाली दगड उलटत राहिली. हा विडिओ पहा. वर पिल्लु आहे आणि खाली झुडुपाआड त्याची आई.

https://youtube.com/shorts/Tip03xzst2k?feature=shares

ट्रेलचा मार्ग माझ्यासाठी अजुनही बंद होता. अंधारु लागल्यामुळे बाकीचे दोन cubs नेमके कुठल्या झुडुपात आहेत हे कळत नव्हते. मी काही ट्रेलवर जाण्याची रिस्क घेणार नव्हते. काही वेळाने झाप झाप उड्या मारत आई जंगलात पसार होताना दिसली. झाडावरही बराचवेळ काही हालचाल दिसली नाही. हुश्श! तरीही पाचदहा मिनिटे थांबुन मग निघालेच माझ्या वाटेला. हो, दुसरे कुणी यायचे नाहीतर पाणी प्यायला.

आता अर्ध्या वाटेत मला नक्कीच दाट काळोख लागणार होता. डोंगर उतरायचे आव्हानच वाटु लागले. एकाजागी उभे राहुन पाय आखडले होते आणि हायकिंग बुट भिजल्यामुळे जरा जड झालेले. सॅकमधला हेड्लॅम्प काढुन डोक्याला लावला. आता गाणी गाणे भागच होते त्यामुळे शक्य तेवढा आरडाओरडा करुन गाऊ लागले.

एक तासाचा रस्ता असावा. धावत सुटले तर अंतर लवकर कापुन होईल असा यडचॅप विचार मनात आला आणि धावु लागले. उतारावरुन धावल्यास गुडघ्यांवर ताण येतो, कधीच असे करु नये. अर्थात मी हा धडा नंतर शिकले. माझ्या थेरपिस्टने मला सांगितले की चढापेक्षा, उतारावर जास्त ईजा होते स्नायु आणि हाडांना. त्यावेळेस मात्र मी वेड्यासारखी धावत उतरत होते, ठेचकाळत होते आणि काळोखाने गाठलेच मला. डावा गुडघा त्याच वाटेवर दुखावला मी. अजुनही पायर्‍यांवर किंवा सायकल चालवताना डाव्या गुडघ्यात दुखते. हेडलॅम्पच्या प्रकाशात पायाखालची वाट दिसत होती पण तरीही मी बरोबर वाटेवर आहे की नाही, मध्येच कुठला चुकीचा फाटा तर घेत नाही ना हे पाहणे आवश्यक होते. मग गाढवासारखे धावणे सोडुन चालु लागले.
बाजुला किर्र काळोख आणि कीटकांचे काही विचीत्र आवाज सोबतीला होते. आकाशाचा एक फोटो काढला

अंधार माझा जन्मजात शत्रु आहे. मी घरातल्या अंधारालाही घाबरते आणि येथे तर अगदीच वाईट स्थिती होती. सगळे वाईटातले वाईट विचार मनात. माझा पाठलाग चालु आहे, आजुबाजुला असंख्य डोळे माझ्यावर खिळलेत, भुताटकी पण आहे, बिगफुटपण येतोच आहे आता कुठल्याही क्षणी. सगळे अभद्र आजच होणार होते. नकळत परत धावुही लागलेले. कॅम्पसाइट नजरेच्या टप्प्यात आली तेव्हा तर सुटलेच जोरात. हार्ट्बीट्स प्रचंड वाढलेले.
तंबुजवळच्या रस्त्यावर जाताना एक तंबु अजुन दिसला. माझ्या तंबुपासुन साधारण तीनशे फुट लांबवर.