या महिन्याचा सृजनाच्या वाटाचा विषय बघितला आणि म्हटलं, अरे, हा तर आपल्या स्पेशलायझेशनचा विषय... सुरुवात - म्हणजेच श्रीगणेशा.
'आमचे येथे कशाचीही 'सुरुवात' करून मिळेल, म्हणजेच कशाचाही 'श्रीगणेशा' करून मिळेल, पुढचे तुमचे तुम्ही बघा' - अशी आमची फॅमिली टॅग लाईनच ठरेल!
कुठल्याही गोष्टीची सुरुवात करण्याचा आमचा उत्साह वाखाणण्याजोगा असतो. मग ते व्यायाम करणं असो, एखाद्या विषयावर वाचन असो, डायटिंग असो, घर स्वच्छ ठेवण्याचा उपक्रम असो. त्यातून त्या उपक्रमाला पैसे घालायचे असतील तर मग उत्साह अधिकच असतो. कुठलीही गोष्ट नुस्तीच न करण्यापेक्षा ती पैसे भरून नाही केली की कसं बरं वाटतं.
म्हणजे कसं - टेनिस क्लासेस - असा बोर्ड दिसला की आम्हाला सर्वांना उत्साह येतो - हा - आता टेनिस शिकायचं. डोळ्यासमोर बोरीस बेकर पासून विलियम बहिणींपर्यंत समस्त मंडळी दिसून जातात आणि लवकरच 'संपूर्ण कुटुंबियांना ग्रँड स्लॅम' अशी वर्ल्ड रेकॉर्ड न्यूज होणार अशी स्वप्न डोळ्यासमोर तरळू लागतात. त्या धुंदीत आम्ही तत्काळ त्या क्लासला अ‍ॅडमिशन घेऊन मोकळे होतो. आता असं वर्ल्ड रेकॉर्ड टेनिस खेळायचं म्हणजे तशी तयारी नको जोरदार? मग तत्काळ समस्त मंडळींना टेनिस रॅकेटस, शूज अशी खरेदी होते. हो! साध्या-सुध्या दर्जाच्या रॅकेटस, शूज हे उद्याच्या स्टेफी ग्राफ, आन्द्रे आगासींना शोभत नाहीत हे लक्षात घेऊन तशीच खरेदी होते. पुढला आठवडाभर मग टेनिस क्लासेस, प्रॅक्टिस यांची धामधूम उडते. घरामध्ये स्पोर्ट्स चॅनेलवर टेनिस मॅचेस बघणे वगैरे चालते. अचानक आठवड्यात एकाला ऑफिसचे बरेच काम निघते, दुसर्‍याचा पाय दुखावतो, तिसर्‍याला त्याचा जन्म टेनिसकरिता झालेला नसून दुसर्‍या एखाद्या गोष्टीकरिता झाला असल्याचा दृष्टांत होतो तर चौथीला विलियम बहिणींच्या पोटावर पाय का आणा असा कनवाळू विचार मनात येतो. टेनिसचं भूत उतरतं. रॅकेटस - असू देत खेळू नंतर परत म्हणून गराजच्या पोटमाळ्यावर जमा होतात.
गराज अश्या असंख्य गोष्टींनी भरलेलं आहे. स्केट बोर्ड, स्केटस, टेनिस-सॉकर-रनिंग असे निरनिराळे शूज, स्किईंगचे स्कीज, शूज, हेल्मेटस, सायकली, त्यांची हेल्मेटं...काही काही म्हणता कमी नाही. सगळ्या श्रीगणेशांचे पुरावे तिथे 'खेळी-मेळी'ने नांदतायत.
तर परवा असाच एक नविन फतवा निघाला - स्नो मध्ये स्नो शूईंगला जाण्याचा. अर्थातच श्रीगणेशा हा स्नो शू खरेदी करण्याने झाला. ही एक पायातल्या शूजवर चढवायची फतकलं. ती घालून फताक-फताक करत बर्फात चालायचं. समस्त कुटुंबियांना स्नो -शूज, बर्फात घालायचे हातमोजे, स्नो-पँटस, टोप्या यांची खरेदी झाली. आता उद्या जायचं. सकाळी-सकाळे चांगले नवाला उठलो. मस्त न्हा-धोके, खा-पी के ११ ला बाहेर पडायला घेणार तेव्हा पायातल्या शूज वर ती स्नो-शूजची फतकलं बसतायत का याची पहाणी चालू झाली. यात एका कुमारांच्या बूटांवर ती फतकलं बसली पण दुसर्‍याच्या बुटांवर ती अडकेनात. मग प्रथम कुमारावर, मग फतकलांवर, मग बूटांवर मग क्रमाने घरातल्या प्रत्येक मेंम्ब्राने उरलेल्या मेंम्ब्रांवर अशी चीडचीड करून झाली. हाती (किंबहुना पायी) काही लागले नाही. मग कुमारांना बूट बदलून दुसरे बूट घालण्याचा एक सल्ला पुढे आला. तो रोजचे शाळेचे बूट घेऊन आला. सहज म्हणून ते उलटे केले तर त्याला रुपयाएवढं भोक - सोलमध्ये. परत एकदा कुमारावर भडिमार....हे कसे झाले अश्या प्रश्नांचा. आता कसे झाले याचे उत्तर तर त्याच्या कडे नव्हते पण - that explains why I feel so cold everyday after the recess in the school- हे त्याचे स्वतःचे स्वतःला explanation!
आता बाहेर पडून त्याला बूट घेणं आलं. मधल्या काळात दुसर्‍या कुमाराने स्वतःचे जॅकेट शाळेतच नीट ठेऊन येण्याचा उपद्व्याप केलाय अशी एक ताजी बातमी हाती आली. पहिल्यांचं जॅकेट तर शाळेत हरवलंच होतं. त्यामुळे दोन नविन जॅकेटस घेण्याचा अजून एक उपक्रम हाती घेण्यात आला. बाहेर पडून दुकानं धुंडाळून, दोन्ही कुमार, सेनिअर मेंम्ब्र - सर्वांना पसंत पडतील अशी जॅकेटस खरेदी करेपर्यंत १ वाजला. मग अर्थातच सर्वांना भूका लागल्या. त्या शमवण्याच्या कार्यक्रमात २-२.३० वाजून आता आज काही जाण्यात अर्थ नाही असा निष्कर्ष काढून मंडळी घरी परतली. स्नो-शूईंगच्या कार्यक्रमाचा असा जंगी श्रीगणेशा झाला!
हरकत नाही! कालच एक नविन चित्रकलेचा क्लास दिसलाय. श्रीगणेशा करायला हवा!