आपण स्वप्न पाहतो… आपण स्वप्ने पाहतो… त्यातील एखाद दुसरेच प्रत्यक्षात यावे म्हणून धडपडतो आणि बाकीची स्वप्ने कधीतरी नवलाईने आंजारायला गोंजारायला असावीत म्हणून त्यांना स्वप्न म्हणूनच राहू देतो.
हाय अल्टिट्युड ट्रेक हे माझे एक असेच स्वप्न होते, नेहमी भुरळ पाडणारे आणि तरीही प्रत्यक्षात आले तर इतक्या उंचीवर चालताना काहीशी धास्तीच वाटावी असे. त्यामुळे वर्षानुवर्ष ते स्वप्न प्रत्यक्षात न येता स्वप्नच राहिले होते.
नोव्हेंबरमध्ये माझी मैत्रीण धनश्री जगताप इंडियाहाईक्सबरोबर देवरिया ताल चंद्रशिला हा ट्रेक करून आली. तिच्याशी गप्पा मारताना या ट्रेकची सविस्तर माहिती मिळाली. मार्च एप्रिलमध्ये या संपूर्ण रस्त्यावर ऱ्होडोडेंड्रॉनची फुले फुललेली असतात असेही कळले… आणि मनातल्या स्वप्नाला पुन्हा एकदा जाग आली.
असे म्हणतात की देवरिया ताल म्हणजे जिथे यक्षाने युधिष्ठिराला प्रश्न विचारले ते तळे. वाटेत लागणारे तुंगनाथ हे तर जगातले सर्वात उंचावर असणारे शंकराचे मंदिर, पंच केदारापैकी एक. हे पांडवांनी बांधले आहे असे सांगितले जाते. ट्रेकचा समिट पॉईंट म्हणजे चंद्रशिला. जिथे चंद्राने तपश्चर्या केली ती जागा. असेही म्हणतात की राम रावण युद्धानंतर रामाने इथे तपश्चर्या केली होती. शिवाय ऱ्होडोडेंड्रॉन किंवा बुरांश या फुलांनी फुललेली जंगले हे देखील मोहात पाडायला पुरेसे होते. पाय मागे खेचणारी एकच गोष्ट होती ती म्हणजे या ठिकाणांची उंची!!! बारा हजार फूटांच्यापेक्षाही जास्त उंचीवर, हवा विरळ असताना, आपल्याला नीट श्वास घेता येईल का नाही याची भीती मनात होती. पण ह्या ट्रेकला गेले तर सोबत स्नेहा, केदार, राजश्री असणार होते. मग हिंमत गोळा करून रजिस्ट्रेशन केले आणि सुरू झाली ट्रेकची तयारी.
रजिस्ट्रेशन केल्या गेल्या टीएमटी टेस्ट करून घेतली. 58 वर्षांवरच्या प्रत्येकासाठी इंडिया हाईक्सने ट्रेडमिलटेस्ट अनिवार्य केली आहे. ती नॉर्मल आल्यावर मग ट्रेक च्या फिटनेसच्या तयारीला सुरुवात केली. इंडिया हाइक्स फिटनेस विषयी खूपच जागरूक असते आणि फिटनेस सर्टिफिकेट मिळाल्याखेरीज तुम्हाला ट्रेकला जाता येत नाही. त्यामुळे मग वेगाने चालणे, भरपूर चालणे, त्याचे रेकॉर्ड् ठेवणे, जिने चढणे उतरणे, जवळपासच्या ठिकाणी हाईकना जाणे हे सुरू केले.
पण म्हणतात तसे सगळेच सुरळीत पार पडत असले तर मग आयुष्यात थ्रिल ते काय !! टाच दुखायची थांबली होती, तिच्या लक्षात आले की आपले महत्व कमी होते आहे. तिने परत आपले स्वतंत्र अस्तित्व आणि इच्छा जाणवून द्यायला सुरुवात केली. मी टाच टेकायची म्हटली रे म्हटली की अशी काही चवताळून उठायची टाच, की मी आपली म्हणणार, “बरं बाई, तुझ्या मनासारखे ..नाही टेकत..मग तर झाले?!!! “ पण चालायला गेल्यावर मात्र मी तिचे काहीच ऐकत नाहीये असे तिच्या लक्षात आले. मग आपोआप सुतासारखी सरळ आली. अर्थात त्यासाठी माझ्या योगशिक्षिका ऋचा ताईंना विचारून पायाचे व्यायाम करायला सुरुवात केली होती. शिवाय एक छान गोल बाटली पावलाखाली धरून ती जोरात दाबून मागेपुढे गोल गोल फिरवायची असेही केले. त्या सगळ्याचा परिणाम म्हणून टाच एकदम शान्त ..म्हणजे बरी झाली.
टाचेचे प्रकरण निभतंय की नाही तो अचानक डोळाच लाल झाला. एक दिवस वाट पाहून गेले डॉक्टरांकडे. कारण हाय अल्टीट्युड ला आणखी काही व्हायला नको. डॉक्टरांनी ड्रॉप्स घालायला दिले. पण दोन दिवसांनी तर डोळा इतका लालभडक झाला की मी आरामातच असले तरी माझ्याकडे पाहणाऱ्यांना माझा डोळा पाहवेना! परत माझी डॉक्टरांकडे फेरी. डॉक्टर म्हणाल्या की ही डोळा बरे होण्यातील एक स्टेज आहे आणि मी सुटकेचा नि:श्वास टाकला. तसेही आत्तापर्यंत माझा 'टाच दुखो की डोळा लाल होवो, आपण ट्रेकला जायचे म्हणजे जायचेच' असा दृढ का काय तो निश्चय झालाच होता!!
मनाची आणि शरीराची अशी तयारी झाल्यानंतर सुरू झाली सामानाची जमवाजमव. आमच्या आधी ह्याच ट्रेकला जाऊन आलेला आमचा मित्र स्वप्नील लाखे म्हणाला होता की आपण ट्रेक साठी दहा हजार रुपये भरतो आणि ट्रेक साठीची खरेदीच 25 हजारांची करतो!! ते लक्षात होते. त्यामुळे कमीत कमी गोष्टी विकत घ्यायच्या असे ठरवले होते.
ट्रेकसाठीचे विशेष बूट मात्र आधीच विकत घेतले आणि ते घालून चालायची प्रॅक्टिस केली. बूट आणि पावले ह्यांना एकमेकांची संगत सुसह्य व्हायची तर असे करणे आवश्यकच होते. ट्रेकिंग पोल्स आणि हेड लॅम्प्स हे इंडिया हाईक्सकडून भाड्याने घेतले. बाकी सामानापैकी घरात काही होते. भाचेसून आणि भाचा ट्रेक्सना जात असतात. त्यांचे काही सामान घेतले. बहिणीकडे थंडीत घालायची हलकी जॅकेट्स होती. ती घेतली आणि म्हणतात तसे सोंग सजले!!
फिटनेस सर्टिफिकेट मिळाले आणि मग खऱ्या उत्साहाने ट्रेकची बॅग भरायला सुरुवात केली. कमीत कमी सामान न्यायचे, ड्रायफिट आणि हलके कपडे न्यायचे हे ठरवले होते. तयारीसाठी इंडिया हाईक्सच्या अनेक व्हिडिओज उपलब्ध आहेत, त्याचा खूप फायदा झाला.
जरी हा एप्रिलमधला आणि स्प्रिंग हाईक होता, तरी कपड्यांचे तीन ते चार थर आवश्यक असणार होते. कारण तापमान बहुतेक दिवशी एक अंकीच असणार होते. शेवटच्या टप्प्यात बर्फही लागणार होता. त्या विचारानेच हुडहुडी भरत होती. कारण गेली अनेक वर्षे तापमान किमान विशीत खरे तर तिशीतच असायची सवय झाली होती. थंडीसाठी आवश्यक ते सगळे सामान भरले आणि डेहराडूनला जाणाऱ्या विमानात बसले. डेहराडून हुन आम्ही ऋषिकेशला टॅक्सीने जाणार होतो आणि तिथून ट्रेकमधील सर्वजण सोबतच सारीला म्हणजे बेसकॅम्पला जाणार होतो.
वयाच्या साठीमध्ये आयुष्यातला पहिल्या हाय अल्टीट्युड ट्रेकसाठी निघताना मनात अपार उत्सुकता दाटून आली होती. सुरुवातीला वाटणारी भीती बरीचशी कमी झाली होती. डेहराडूनचा विमानतळ लहानसा,आटोपशीर, स्वच्छ आणि सुंदर आहे. बाहेरच्या सर्व खांबांवर गायत्री मंत्र कोरलेला आहे. आम्ही पोहोचलो तेव्हा सूर्याचे मावळते किरण त्या खांबांवर पडलेले होते.
डेहराडून पासून ऋषिकेश टॅक्सीने साधारण अर्ध्या तासावर आहे. दुसऱ्या दिवशी ऋषिकेश मध्ये थोडेफार हिंडलो, काही खरेदी बाकी होती ती केली. तिसऱ्या दिवशी सकाळी इंडियाहाइक्स सांगितलेल्या ठिकाणी एकत्र जमलो आणि टीम मधले सर्वजण सोबतच सारी येथील बेस कॅम्पला गेलो.
अशी तीन वाहने होती. सकाळी साडेसात आठ ला ऋषिकेशहुन निघालेलो आम्ही, सारीला पोचायला दोन अडीच वाजले होते.
त्यापुढे मग जे सामान भाड्याने घेण्यासाठी नोंदवले आहे ते ताब्यात घेणे, एकमेकांची ओळख, ट्रेक लीडर, ट्रेक गाईड्सची ओळख सत्रे झाली. प्रत्येकाचे फॉर्म्स चेक करून ट्रेक लीडर साहिल प्रत्येकाशी वैयक्तिकरित्या बोलला. नंतर ट्रेक मध्ये घ्यायची काळजी, नियम हे सगळे आम्हाला ट्रेक लीडर आणि ट्रेक गाईड्सनी समजावून सांगितले.
सारी कॅम्प मधून चंद्रशिला दिसते, ते बघताना, आपण चार दिवसांत तिथे, इतक्या उंचीवर असणार आहोत हे खरेच वाटत नव्हते.
टेन्ट मधील बंकबेड्स, पाणी असलेली टॉयलेट्स, बसायला बाके आणि समोर टेबल असलेले जेवण घर ही ट्रेक मधली शेवटची चैन बेसकॅम्पमध्ये अनुभवली!! तसेही अंघोळ नामक प्रकार तर ट्रेक संपल्यावर परत ऋषिकेश मुक्कामी गेल्यावरच करता येणार होता!! रोज आंघोळ करणे ही अंधश्रद्धा आहे असेच सर्व ट्रेकर्सचे मत असावे!!
ह्या लेखमालिके मध्ये अनेक फोटोज आहेत. इतके इथे अपलोड करणे शक्य नाही. माझ्या ब्लॉगवर ते आहेत. (कृपया माझ्या ब्लॉगची जाहिरात करते आहे असे समजू नका!! 
)त्याची लिंक सोबत देते. ज्याना उत्सुकता असेल त्यांना फोटोज पाहता येतील.
ImageUpload:
