दुसऱ्या दिवशी सकाळी ट्रेकला सुरुवात झाली तीच एका तीव्र चढणीने!! चढताना एका क्षणी मागे वळून आम्ही सारी बेस कॅम्पचा निरोप घेतला. परत येउ तेव्हा ट्रेक यशस्वीरित्या पूर्ण केला असेल की नाही, ते माहिती नव्हते. पण अनुभवसमृद्ध मात्र नक्की होऊन परत येऊ ह्याची ग्वाही मनातच दिली.
रस्ता ओबडधोबड दगडांनी तयार केलेला होता. पण भुसभुशीत मातीत पाय घसरण्यापेक्षा दगड परवडले असे मनाला सांगत चढण चढत होते.
ह्या फोटोवरून चढ किती होता त्याचा तर अंदाज येईल पण आम्ही सगळे कसे चढत होतो ते कळायचे असेल तर व्हिडिओ आहे ना!
https://youtube.com/shorts/CJuWDSml8XU?feature=share
रस्त्याचा सुरुवातीचा काही भाग लोकवस्तीतून जाणारा. पण तेथील घरेही अगदी तुरळक आणि तशी लांब लांब. हिरवीगार शेते मात्र दिसत होती. डोंगर उतारावर पायऱ्यांसारखे बांध घालत केलेली ही शेती संपूर्ण उतार जिवंत करत होती.
तासभर तीव्र चढणीचा रस्ता पार केल्यानंतर थोडया वेळाने तुलनेने जरा सपाट भाग आला तेव्हा हृदयाने थँक्यू म्हणायला सुरूवात केली!! तिथून चंद्रशिला शिखराचे दर्शन देखील झाले.
साधारण तासा दीड तासाने आम्हाला थोडी विश्रांती मिळाली ती देखील जरा सपाट जागेवर!इथून पुन्हा एकदा थोड्या वेळासाठी सारी गाव दिसू लागले. चढणीने श्वासाचा वेग वाढलेला असला तरी इतक्या दिवसांच्या तयारी आणि वाट पाहण्यानंतर खरा ट्रेक सुरु झाल्याचा आनंद अवर्णनीय होता. वाटेत एखाद दुसरे बुरांशचे झाड फुललेले दिसले की पावलांचा वेग कमी होत होता. काहीजण फोटो काढत होते. तेव्हा ट्रेक गाईड सांगत होते की आपल्या कॅम्प जवळ भरपूर झाडे आहेत फुललेली.
रस्ता आता जंगलातून जात होता. आसपास मानवी वस्तीच्या खुणा नाहीत. झाडांतून गाळून येणारे ऊन, सतत एका बाजूने साथीला असणारा डोंगरकडा आणि आमची टीम.
काही वेळानंतर एक मोठे असे गवताळ पठार लागले. पठाराला उत्तराखंडमध्ये बुग्याल म्हणतात आणि प्रत्येक पठाराला शिवाय स्वतःचे नाव देखील असते. ह्याचे नाव होते रोपीनी बुग्याल. तिथे आम्हाला विश्रांतीसाठी थोडा वेळ मिळाला होता.
इथेच आम्हांला चौखंबा शिखरे देखील दिसली पण त्यांचा सतत लपंडाव चालू होता. क्षणार्धात दिसायची तर क्षणार्धात ढगांआड दडायची.
ढग येत जात असले तरी ऊन देखील होते. चालण्याच्या श्रमाने सगळेच घामेघूम झालो होतो. खडबडीत दगडी रस्ते, डोंगर वाटा ह्यातून काही तास चालल्यावर जंगलातला रस्ता आला. कितीतरी ऱ्होडोडेंड्रॉन्स फुलले होते. मन अगदी प्रसन्न झाले.
फोटोंसाठी रेंगाळणाऱ्या काहीजणांना आमचे ट्रेक गाईड "चलो चलो कीप मुविंग " म्हणत पुढे नेत होते. त्यांचेही बरोबर होते. कारण अजून एक अवघड चढण बाकी होती. माध्यान्हीचे ऊन तळपत होते.
असे पाहताना चढण चढणे अवघड वाटले तरी खरी कसोटी लागते ती उतारावर!! इतका मोठा देह उतारावरून सरळ गडगडत खाली जाऊ नये म्हणून पाय जास्त रोवून टाकायला लागतात!!!
ह्या चढानंतरचा उतार उतरत असतानाच तळ्याची चाहूल लागू लागली. नितळ जलाशय दिसले की एक वेगळीच अनुभूती येते. देवरिया ताल दिसले आणि इतका वेळ चालण्याचे सगळे श्रम निमाले. फार सुंदर दृश्य होते ते.
हवा तेवढी स्वच्छ नव्हती म्हणून पर्वत शिखरांची प्रतिबिंबे मात्र पाण्यात पाहता आली नाहीत. एरवी हवा स्वच्छ असताना इथे चौखंबा शिखरे प्रत्यक्ष आणि त्यांची प्रतिबिंबे पाण्यात असे अप्रतिम दृश्य दिसते. पण जे पाहायला मिळाले तेही काही कमी सुंदर नव्हते.
झाडीने वेढलेला जलाशय, अधून मधून पांढरी फुले फुललेली, जलाशया भोवतीचा रस्ता, शेजारून चढत जाणारी वाट सगळेच सुंदर होते.
आमच्या चार दिवसांच्या ट्रेकचा मार्ग असा होता. पहिला आणि सहावा दिवस सारी ते ऋषिकेश प्रवासासाठी होता.
पण अर्थातच देवरियाताल च्या जवळ एखादा गाडीने येण्याजोगा रस्ता असणार. सारी ते देवरियाताल ह्या जंगलातून डोंगरातून येणाऱ्या संपूर्ण रस्त्यात आम्हाला फक्त दोन स्थानिक महिला, त्याही फांद्या आणि लाकडे जमा करण्यासाठी आलेल्या दिसल्या.
पण देवरियातालच्या भोवती मात्र अनेक पर्यटक होते. फोटोज, सेल्फीज, रील्स साठी चित्रविचित्र गोष्टी करत होते. जवळच वनविभागाची केबिन होती. वनाधिकाऱ्यांनी पाण्यात जायला, पाण्यात काही टाकायला मनाई केलेली असताना देखील लोक पाण्यात उतरू पाहत होते. मग त्यांना अडवायसाठी वनाधिकाऱ्यांच्या शिट्ट्या वाजत होत्या. खरे तर ही वर्दळ आणि आवाज आपल्या शहरांशी तुलना करता, ०. ००१ % देखील नसेल. पण काही तास जंगलातील शांतता अनुभवल्यावर इतका आवाजदेखील नकोसा वाटत होता. येणाऱ्या पर्यटकांनी टाकलेला थोडाफार कचरा आजूबाजूला दिसत होता. ते सगळे पाहून आपण बेजवाबदार पर्यटक नसून जबाबदार ट्रेकर आहोत ह्याचे हायसे वाटले.
आमचा त्या दिवशीचा कॅम्प देवरियाताल येथेच होता. पण वनविभागाची तलावाजवळ कॅम्पिंग करायला परवानगी नसल्याने तिथून साधारण ५०० मीटर अंतरावर, त्याच वाटेने चढत जाऊन मग कॅम्प येणार होता.
आज सारीपासून देवरियाताल पर्यंत येताना आम्ही ६५६० फुटांपासून ते ७८१० फुटांपर्यंत मजल मारली होती.
कॅम्पवर पोचल्यावर जेवण झाले. कितीही दमला असाल तरी झोपू नका असे आम्हाला ट्रेकलीडर साहिल ने सांगितले होते. त्यामुळे जेवण झाल्यावर अजून उंचावर एक व्ह्यू पॉइंट होता तिथे जाऊन निवांत बसलो. 360 अंशातून दिसणाऱ्या पर्वतरांगा, थोडे धुके, थोडे ढग, बूरांश ची फुललेली झाडे, झाडांच्या आडून डोकावणारे देवरिया ताल ..ते दृश्य आता आठवणीत कायम राहणार आहे.
थोड्या वेळाने आम्ही सगळेजण पुन्हा देवरियाताल जवळ गेलो. तिथेच आमचे दुपारचे खाणे आणि चहा असणार होता. आता जवळपास सगळे पर्यटक परत गेले होते. आम्हां २५ जणांखेरीज अगदीच एखाददुसरे कोणी त्या परिसरांत असेल.
संध्याकाळच्या तिरप्या सूर्यकिरणांनी तळ्याचे रूप तर बदलले होतेच. आमच्या सगळ्यांचा मूड देखील बदलला होता.
थंडी आता चांगलीच जाणवू लागली होती. सगळ्यांनी स्वतःला जॅकेट्स आणि कॅप्स मध्ये लपेटून घेतले होते. आमचे ट्रेक गाईड अमितजी ह्यांनी तिथे आम्हांला यक्षप्रश्न ची कथा इतकी रंगवून सांगितली की ऐकण्यात आम्ही मग्न होऊन गेलो होतो.
यक्षाच्या प्रश्नांना युधिष्ठिराने उत्तरे दिली. कथा संपली. आता स्वतःच्या मनातील विचारांना निरखत, सूर्यास्त अनुभवत त्या निरव वातावरणात आम्ही शांतपणे बसलो होतो.
सूर्यास्त झाला. आता कॅम्पवर परत जायची वेळ झाली. पण इतक्या सुंदर ठिकाणी एक ग्रुप फोटो तर व्हायलाच हवा ना?!!
काल सकाळी अनोळखी असलेलो,पहिल्यांदा भेटलेलो आम्ही २२ जण आणि आमचे ट्रेक लीडर, ट्रेक गाईड असे तीन जण , आज संध्याकाळपर्यंत मैत्रीच्या धाग्याने जोडलो गेलो होतो.

ह्या लेखमालिके मध्ये अनेक फोटोज आहेत. इतके इथे अपलोड करणे शक्य नाही. माझ्या ब्लॉगवर ते आहेत. (कृपया माझ्या ब्लॉगची जाहिरात करते आहे असे समजू नका!! )त्याची लिंक सोबत देते. ज्याना उत्सुकता असेल त्यांना फोटोज पाहता येतील.
https://silvervegantravels.blogspot.com/2024/04/2.html