सकाळचा पाचचा गजर वाजला आणि निशा उठली.
कराग्रे वसते लक्ष्मी करमध्ये सरस्वती
करमूले तू गोविंदं
प्रभाते करदर्शनम।
आपल्या तळहातांकडे बघून तिने मनात आईने शिकवलेला श्लोक म्हटला. तिचे बाबा गेल्यापासून आईला खूप जपायची ती. तशी तिची आई खंबीर होती पण ४ वर्षांपूर्वी बाबा गेले आणि आई अगदीच हरवली. तिला परत हसतखेळतं बनवण्यासाठी निशा २ वर्ष अमाप झटली. बाबांची जागाच घेतली जणू तिने आईसाठी. निशा तिच्या आई वडिलांचं एकुलतं एक अपत्य. लहानपणापासूनच लाडात वाढलेली निशा बाबांची खूप लाडकी. निशा इंजिनीअर होऊन नोकरीला लागली तेंव्हा तिच्या बाबांना तिला कुठे ठेऊ आणि कुठे नको असं झालं होतं. तिचे बाबा, आई आणि ती एक मध्यमवर्गीय कुटुंब. अगदी श्रीमंत नव्हते ते, पण तिच्या आई बाबानी आपल्या नोकऱ्या सांभाळून तिची सगळी हौस पुरवली होती. जेंव्हा बाबा गेले तेंव्हा त्यांच्या डोक्यावर घराचं कर्ज होतं. निशाने आपला जॉब खूप seriously घेतला, खूप मेहनत केली. मागच्याच वर्षी कंपनीच्या ॲन्युअल इव्हेंट मध्ये तिला ‘एम्प्लॉयी ऑफ द इयर’ चा पुरस्कार मिळाला होता. त्यानंतर लगेचच तिला ही UK ची assignment मिळाली होती. निशाने आधी बॉसला नाही म्हणूनच सांगितलं होतं पण परत आईला सांगितल्यावर तिच्या आईनेच सांगितलं जा म्हणून. कारण तिच्या आईला माहित होतं, आपल्या काळजीने पोर इतकी चांगली संधी सोडेल आणि मनात कितीही जाऊ वाटत असलं तरी चेहऱ्यावर दाखवणार नाही. बरेच दिवस विचार करून निशा या assignment साठी हो म्हणाली होती.
जिममधून जाऊन येऊन निशाने पटकन स्वत:चं आवरलं. तिची आवडती स्ट्रॉंग कॉफी तयार करून घेतली. स्ट्रॉंग, नो शुगर आणि अगदी २ चमचे दूध अशी कॉफी घ्यायची सवय तिला इकडे UK ला आल्यावरच लागली होती. त्या कॉफी शिवाय तिची सकाळच सुरु व्हायची नाही. नेहमीच्या सवयीने तिने कॉफी संपवून आजच कॅलेंडर mobile वर चेक केलं. आज एकामागून एक मिटींग्स होत्या. त्यात काय काय डिस्कस करायचंय, कोणाकडून कुठले अपडेट्स घ्यायचेत याचा विचार करतच निशा बाहेर पडली. ऑफिसला गेल्यावर निशा कामात बुडून गेली. दुपारी लंच ब्रेकमध्ये तिने नेहमीसारखा घरी फोन केला. आई आज खुश दिसत होती.
“काय गं आज आवाज एकदम मस्त येतोय तुझा? काय म्हणतेस” निशाने विचारलं.
“निशु, अगं काल गोखलेकाका आले होते” आईने सांगायला सुरुवात केली.
“अरे वा! गोखलेकाका बऱ्याच दिवसांनी?! काय म्हणतायत? कसे आहेत ते?” निशाचा लगेच प्रश्न.
“अगं मीच बोलावलं होतं त्यांना. म्हणजे तसं मागच्या वेळी फोनवर बोलणं झालच होतं, पण म्हटलं प्रत्यक्ष भेटूनच बोलावं”
“आई, पॉईंट काय आहे?” निशाला आईची सवय माहित होती. जर एखादी गोष्ट तिला निशाला पटवून द्यायची असेल तर ती असं फिरवून बोलायची.
“अगं हो गं! सांगते! हां तर काय म्हणत होते मी? हं, गेल्या वेळेस त्यांच्याशी फोनवर बोलले होते तेंव्हा त्यांनी तुझ्यासाठी एक स्थळ सुचवलं होतं. मुलगा खूप चांगला आहे म्हणत होते. तुझ्यासारखाच इंजिनिअर आहे. मोठ्या कंपनीत नोकरीला आहे UK मधेच. मी म्हटलं छान.. आमची निशूही तिथेच आहे सध्या.”
आई भरभर सांगत होती.
“आई, मी तुला सांगितलंय ना हा विषय आत्ता नको म्हणून. आणि अगं युके मोठा देश आहे गं, उद्या उठून भेटणार नाही आम्ही, आमची निशू पण तिकडेच आहे म्हणे” निशाने आईला तो विषय संपवायला सांगितलं आणि फोन ठेवला. तिला आधी घरावरचं कर्ज उतरवायचं होत. आईला कसलीही काळजी नसेल तेंव्हाच लग्न करायचं असं ठरवलं होत तिने. आणि असंही ती आईची सगळी जबाबदारी लग्नानंतरही घेणार होती, ते मान्य करणारा कोणी मुलगा भेटेल असं निशाला वाटत नव्हतं, त्यामुळे लग्न हा विषय तिने स्वतःपुरता तरी मोडीत काढला होता. आता आईला कसं समजवायचं हा प्रश्न होताच, पण त्याचं उत्तर आज ना उद्या मिळेल हे तिला माहित होतं.
आत्ताची निशा आणि बाबा असतानाची निशा यात जमीन अस्मानाचा फरक होता. तेंव्हाची निशा हसरी, खेळकर होती. जणू उत्साहाचा झराच! अभ्यासात तर पुढे होतीच पण निरनिराळे छंदही जोपासायची ती. वाचन, ट्रेकिंग, पाॅटरी, चित्रकला हे तर होतेच पण जेंव्हा मनात येईल तेंव्हा पाठीवर बॅकपॅक टाकून भटकायला जायची ती. तिच्या सोलो ट्रिप्स बद्दल बोलताना बाबा थकायचे नाहीत. घरात त्या फोटोजचे
अल्बम्स पडले होते. पण आत्ताची निशा फक्त आणि फक्त काम आणि जबाबदाऱ्यांना महत्व देणारी होती. त्या हसऱ्या स्वच्छंदी निशाला तिने मनाच्या सात दरवाजांच्या आत बंदिस्त करून टाकलं होतं, परत कोणालाही न दिसण्यासाठी. फक्त काम एके काम आणि आई आणि घराची जबाबदारी एव्हढच आयुष्य बनवलं होतं तिने.
निशाने विषय संपवला असला तरी आई कुठली गप्प बसायला? शेजारच्या आर्याच्या मदतीने आईने निशाला त्या मुलाचा बायोडेटा आणि फोटो मेल केला. मेलचा पॉपअप बघून निशाने तो न बघताच पर्सनल फोल्डर मध्ये मूव्ह केला आणि परत कामात गढून गेली.
संध्याकाळी परत तिला आईचा फोन आला.
“बघितलास का गं मेल?”
“नाही गं आई... वेळच नाही मिळाला”
“निशू... का असं करतेस गं बाळा? एका पानाचा बायोडेटा बघायला आणि एक फोटो बघायला तुला असा कितीसा वेळ लागणार आहे? आत्तापर्यंत तू नाही म्हणायचीस म्हणून गप्प बसले, पण हा मुलगा खूप चांगला आहे गं. त्याचे छंद पण तुझ्यासारखेच आहेत बघ. फिरायला, नवीन जागा बघायला आवडत त्याला. आणि गोखलेकाकांनी त्यांच्या घरीही तुझा फोटो दाखवला, त्यांना पसंत आहेस तू”
आता मात्र आश्चर्यचकित व्हायची पाळी निशाची होती. हिने मला न विचारता परस्पर माझा फोटो दिला आणि ती माणसे मला प्रत्यक्षात न भेटता पसंत आहे मुलगी म्हणतायत? काय चाललंय हे? वैतागलीच निशा.
“आई प्लीज! मी म्हटलं ना आत्ता नाही” निशा तिच्या मताबद्दल आग्रही होती.
“अगं, ऐकून तरी घे त्याचं नाव...”
“आई मी खूप दमलेय गं. आपण नंतर बोलूया का” असा म्हणून निशाने फोन ठेवलाही.
आता मात्र निशाने लॅपटॉप घेतला हातात. काय चाललंय हे? हा कोण कुठला मुलगा UK मध्ये राहतोय, जॉब करतो आणि एखाद्या मुलीला न भेटता फक्त फोटो बघून तिला होकार देतो? राग आला होता तिला. त्या विचारातच तिने पर्सनल फोल्डर मध्ये सकाळी मूव्ह केलेला तो मेल डिलीटच करून टाकला.
त्यानंतर या गोष्टीवर काही चर्चा झाली नाही. दोन महिने असेच गेले. निशा आपल्या कामात व्यस्त. आईनेही पुन्हा तो विषय काढला नाही याचं निशाला खरतर मनातून बरंच वाटलं. उगाच पुन्हा ते समजावणं नको आणि काही नको म्हणून तीही गप्प बसली. दिवाळीच्या सुट्टीत प्लॅन केल्याप्रमाणे निशा भारतात आईकडे जाणार होती. निशाने आवराआवर केली. दुसरी दिवशी ऑफिसनंतर रात्रीच्या फ्लाईटने निशा निघणार होती. फ्लाईटचं ट्रान्झिट Germany मध्ये होतं. सकाळचा गजर लावून आता घरी दिवाळीत काय काय करायचं याचा विचार करत निशा झोपली.

- क्रमश:

निशा वेळेत एअरपोर्टला पोहोचली. सिक्युरिटी वगैरे उरकून गेटला येऊन बसली. अजून boarding ला वेळ होता त्यामुळे तिने तिचं नेहमीचं काम करायचं ठरवलं. आजूबाजूचे लोक बघत बसणे. तिला काही मन वगैरे वाचता यायचं नाही पण माणसे बघणे हा तिचा आणखी एक विरंगुळा होता. ट्रेन स्टेशन, airport अशा ठिकाणी तर पर्वणीच! कारण १०० प्रकारची १०० माणसे. कोणी गडबडीत, कोणी मुलांना आवरून दमलेलं तर कोणी पहिल्या प्रवासाला निघाल्यामुळे खुश!

निशाला तिची पहिली सोलो ट्रिप आठवली. ट्रेनने एकटी राजस्थानला गेली होती. ती ट्रिप तिच्यासाठी पहिली असल्यामुळे खूप अविस्मरणीय ठरली होती. सगळी बुकिंग्स online करून तिथे गेली होती निशा. तिकडेच तिला एक मैत्रीण भेटली होती. राधा तीचं नाव. तीही हिच्यासारखीच भटकी. राधा आणि निशाच मस्त गुळपीठ जमलं होतं त्या ट्रीपमध्ये. राधा तिच्या ग्रुपबरोबर आली होती फिरायला आणि निशा एकटी. राधाने तिला ग्रुपबरोबर फिरायला चल म्हणून आग्रह केला कि ही पठ्ठी मात्र नाही म्हणायची. म्हणायची ग्रुपमध्येच फिरायचं होत तर आई बाबाना घेऊन आले असते गं. मला एकटीने बघायचंय हे सगळं. अनुभवायचंय. कॅमेरा घेऊन पाय दुखेपर्यंत भटकायची निशा. त्या दिवशी पहाटे, किल्ल्यावरून सूर्योदय बघायला २ तास आधीच जाऊन तिथल्या बुरुजावर थांबली होती ती. सूर्योदय झाला आणि निशा मंत्रमुग्ध होऊन पाहतच राहिली. तो क्षण तिचा होता...फक्त तिचा....ते लालबुंद सूर्यबिंब आकाशातल्या तुरळक ढगांना छेदत वर आलं आणि ती भान हरपून पाहत राहिली. आजूबाजुला कसलाही आवाज नव्हता. आणि चक्क फोटोज काढायचे विसरली निशा. सूर्य बराच वर आल्यावर मग तिच्या ते लक्षात आलं आणि स्वतःशीच खूप हसली ती...
Boarding ची announcement झाली आणि निशा भानावर अली. अरे बापरे, कधीपासून जुन्या आठवणीत हरवलोय आपण असं म्हणत उठली. Boarding झालं. निशाच्या शेजारच्या सीटवर कोणी अजून आलं नव्हतं. ही सीट रिकामी असेल तर किती बरं होईल ना, असा विचार तिच्या मनात तरळून गेला. अल्मोस्ट सगळे प्रवासी आले होते, आता असंही कोणी येणार नाही इथे म्हणून निशा खुश झाली. त्याच खुशीत खिडकीतून बाहेर बघत होती इतक्यात तिला जाणवलं, कोणीतरी शेजारी उभे आहे. तिने मन वळवून पाहिलं तर तो आपलं सामान वर ठेवत होता. ओह, म्हणजे आलंय कोणीतरी, निशा मनात म्हणाली. बॅग ठेवून तो खाली बसला.
“हाय” म्हणत त्याने हात पुढे केला.
तिने त्याच्याकडे पाहिलं, casual t-shirt , गळ्यात मोठे हेडफोन्स आणि चेहऱ्यावर आपण हिला कधीपासून ओळखतो असं हसू. हसला तशी त्याच्या गालावर लक्षात येण्याजोगी खळी पडली.
“हाय” तो जितक्या उत्साहाने म्हणाला तितकं नाही पण हलकसं हसून तिने प्रत्युत्तर दिलं.
“आर यू इंडियन?” त्याचा पुढचा प्रश्न.
“येस” निशाचं उत्तर.
“Which part?”
“Umm.. महाराष्ट्र” किती बोलतोय हा माणूस ओळख नसताना?! निशा मनातच!
“अरे वा! मराठी आहात होय? मस्तच! आता प्रवास छान होईल.. पुण्याच्या का तुम्ही?”
“नाही. जन्मगाव वेगळं आहे पण पुण्यातच राहतेय बरीच वर्ष” निशाने शक्य तेव्हढं जेव्हढ्यास तेव्हढं उत्तर द्यायचा प्रयत्न केला. पण तो गप्प बसायलाच तयार नव्हता. त्याने जणू तिला बोलतं करण्याचा चंगच बांधला होता.
“Let me guess... तुम्ही साताऱ्याकडच्या आहात का? बाय द वे मी सिद्धार्थ. मी मूळचा पुण्याचा.”
“निशा.” निशाने त्याच्या प्रश्नाचं उत्तर द्यायचं टाळलं. ह्याला काय करायचंय माझं मूळगाव?
आणि त्याचा अंदाज बरोबर होता. ती मूळची साताऱ्याची.
पुढचा प्रवास हा माणूस काही शांतपणे होऊन देईल कि नाही याची निशाला शंका यायला लागली.
तिने समोरच मासिक घेतलं आणि उगाच डोळ्यापुढे धरलं जेणेकरून त्याच्याशी अजून बोलायला लागायला नको.
“इथे UK ला ट्रीपसाठी आला होता का?”
“नाही. I work here” आवाज कठोर करायचा असला कि इंग्लिश बरी वाटायची निशाला.
“That’s ग्रेट. मीही इथेच काम करतो. हमाली”
तो असं म्हणाला आणि निशा उडालीच. काय बोलतोय हा माणूस? हमाली?
“I’m sorry!?” काहीसं चिडूनच तिने बघितलं त्याच्याकडे.
“I mean I work in software industry. जे आजकाल हमालीच झालेलं आहे” त्यानं सांगितलं.
“ते कामावर पण अवलंबून आहे ना” निशाला त्याने तिच्या field ला तसं म्हणलेलं अजिबात आवडलं नव्हतं. पण पुढे फ्लाईट Germany ला पोहोचेपर्यंत हे सगळं सहन करणं भाग होतं.
“कामावर अवलंबून असेलही. किंवा मला ते जास्त आवडत नाही म्हणूनही तसं वाटत असेल. पण असं दिसतंय कि तुला मात्र तुझं काम खूप आवडतं, राईट? सेम इंडस्ट्री?” त्याने हसत विचारलं.
“हो. मला आवडते software इंडस्ट्री.” निशाने सांगितलं. हा चक्क अगंतुगं करतोय आपल्याला!
“सॉरी हा.. तुला तू म्हणतोय. पण तू काही जास्त मोठी वाटत नाहीयेस माझ्यापेक्षा आणि मला उगाच formalities आवडत नाहीत सो... तुही मला अरेतुरेच म्हण”
अरे काय टाईमपास आहे? मागेच लागलाय हा!? म्हणून निशाने त्याला सरळ मला झोप येतेय सांगून कानात headphones अडकवले आणि डोळे मिटून घेतले. Flight takeoff झाली आणि निशाने मनात हुश्श केलं. आता झोपायचं नसलं तरी डोळे मिटून बसावं लागणार कारण उठले तर हा माणूस पकवणार. जाऊदे. त्यापेक्षा डोळे मिटूनच बसूया.

थोड्या वेळासाठी निशाला झोप लागली. जाग आली तेंव्हा जेवण द्यायचं चाललं होत. निशाने वेज मील preorder केलं होतं, ते आलं, पण निशा झोपलेली असल्यामुळे सिद्धार्थने ते ठेवून घेतलं होतं. निशाला उठवायला हवं होतं नाहीतर आधीच फ्लाईटमधलं जेवण! त्यात ते थंड झालं असत तर अजूनच बेचव लागलं असतं. त्याने हातातल्या magazine ने तिच्या खांद्यावर हलकेच टकटक केलं,
“हॅलो... जेवण आलंय.. उठून जेवून घे”
अरेच्चा! खरंच झोप लागली कि आपल्याला. निशाला स्वतःचंच आश्चर्य वाटलं. ती प्रवासात कधीही झोपायची नाही. आज कशी काय झोप लागली कोण जाणे.
“निशा.. खाऊन घे” सिद्धार्थ पुन्हा म्हणाला तसे मात्र तिने टक्क डोळे उघडले.
जेवण झालं. आता तर झोपेचाही बहाणा करणं अशक्य होत निशासाठी. आलीय भोगासी असावे सादर! मनात म्हणून निशा परत magazine घेऊन बसली. ट्रॅव्हल magazine होत ते. निशाच जुनं प्रेम! बॅकपॅक पाठीवर टाकून भटकंती करून जमाना झाला होता. तिची नजर त्या मस्त ट्रॅव्हल फोटोज वरून हटेना. आपल्या निर्णयांनी आपण आपलंच नुकसान करून घेतलं का असं एक क्षण वाटलं तिला. पण एकच क्षण. ते magazine ठेवायला तिने हात पुढे केला.
“काय गं? प्रवास आवडत नाही का तुला? कि काही जुनं आठवतंय?”
सिद्धार्थने तिचा चेहरा वाचला होता.
प्लीजच! हा माणूस जरा जास्तच बरोबर guesses नाही करत आहे का आपल्याबद्दल?
“नाही तसं काही नाही” तिने काहीतरी बोलायचं म्हणून म्हटलं.
“ओह.. तसं काही नाही म्हणतेस? पण तुझ्याकडे बघून तसं वाटत नाही”
“तुला काय माहित मला काय वाटतंय आणि काय नाही? तू मला भेटून पुरते २ तासही झाले नाहीयेत” निशा कावली शेवटी.
आणि तो पुन्हा हसला, त्याच्या गालावरच्या खळीसहीत.
“तुझा चेहराच सांगतोय कि मी आल्यापासून तुझ्याबद्दल केलेले सगळे guesses बरोबर आहेत आणि हे तुला झेपत नाहीये त्यामुळे तू रागावलीयेस” त्याच उत्तर बिनतोड होतं.
निशाने त्यावर काही न बोलता मान फिरवली आणि खिडकीतून बाहेर पाहायला लागली. त्यानंतर Germany ला flight उतरेपर्यंत तिने पुन्हा त्याच्याकडे एकदाही वळून पाहिलं नाही. Flight land झाली आणि निशाने मनात हुश्श केलं. पुढच्या flight च gate अजून announce झालं नव्हतं. तोपर्यंत कॉफी घेऊया असा विचार करून निशा कॉफीशॉप कडे निघाली. आपल्याच विचारात चालत होती ती. का बरं त्याचा इतका राग आला असेल आपल्याला? तो ना आपल्या ओळखीचा, मग इतकी चिडचिड का झाली आपली?
आणि
धाड!!!!
निशा कोणालातरी धडकली होती.
I’m so सॉरी... सॉरी.... निशाणे माफी मागतच वर पाहिलं.
तो सिद्धार्थ होता. त्याच्या हातातली कॉफी निशामुळे त्याच्या शर्टवर उपडी झाली होती.
निशाने पुन्हा सॉरी म्हटलं आणि तिथून निघणार तोच सिद्धार्थ म्हणाला,
“Hey wait! I’m sorry. मी मगाशी जरा जास्तच बोललो ना...म्हणजे आपली काही ओळख नाही. तुला माझं बोलणं ऑफेन्सिव्ह वाटलं असेल तर I’m really sorry ... I didn’t mean that”
“इट्स ओके” निशा म्हणाली “मी पण जरा ओव्हर रिऍक्ट झाले maybe”
“कॉफी?” सिद्धार्थने विचारलं.
“ओके” निशा म्हणाली. आणि ते परत कॉफीशॉप कडे निघाले.
“एक मिनिट. आलोच” म्हणून सिद्धार्थ गेला.
निशाने कॉफी ची ऑर्डर दिली. तेव्हढ्यात सिद्धार्थ परत आला. आता फॉर्मल व्हाईट शर्ट, त्याच्या बाह्या कोपरापर्यंत फोल्ड केलेल्या आणि चेहऱ्यावर तेच ओळखीचं हसू.
“I’m sorry निशा”
“अरे हो! कितीवेळा सॉरी म्हणशील?” इतक्या वेळात निशा पहिल्यांदा हसली. तोही हसला.
“तू हसलीस कि छान दिसतेस, फक्त जरा कमी हसतेस, मनमोकळं हसत जा गं”
निशाच्या चेहऱ्यावरचं हसू पुन्हा मावळलं.
“ए बाई, आता पुन्हा चिडू नको. मी असाच आहे गं. मनात जे येईल ते बोलून टाकतो. फिल्टर म्हणून काही नाहीच, पुन्हा सॉरी! तुला राग आला असेल तर”
“आता राग येऊन तरी काय फायदा आहे? तू चुका करतच राहणार ना? जाऊदे”
थोड्या वेळाने पुन्हा गेट announce झालंय का बघायला ते गेले तर त्यांची flight चक्क ५ तास delayed दाखवत होते. काहीतरी तांत्रिक बिघाड झाला होता.
काय? हे भगवान!
निशाने आईला फोन करून कळवलं. सिद्धार्थ होताच सोबत.
“ए निशा, ऐक ना. आज आपण या flight मुळे भेटलोय. न जाणो पुन्हा कधी आयुष्यात भेट होईल कि नाही. माझ्याकडे एक भन्नाट आयडिया आहे. मी माझी लाईफस्टोरी तुला सांगेन, तू तुझी मला सांग. असंही आता भरपूर वेळ आहे आपल्याकडे.”
“काय?” हा जरा वेडा आहे का? लाईफस्टोरी सांग म्हणे. निशाच्या चेहऱ्यावरची नाराजी सिद्धार्थने वाचली असावी.
“ओक...ओके.. तू नको सांगू हवी तर...माझी तरी ऐकून घेशील?”
“आता काय! सांग! दुसरा option आहे का माझ्याकडे? एअरपोर्टवर बोर होण्यापेक्षा तुझी गोष्ट ऐकलेली बरी” निशाच्या चेहऱ्यावर खट्याळ हसू उमटलं.
आणि तेच सिद्धार्थच्या चेहऱ्यावरच्या खळीत परावर्तित झालं.

क्रमश:

“हां तर मी मूळचा पुण्याचा. हे तर तुला कळलंयच आता.” सिद्धार्थ बोलता बोलता हळूच तिच्याकडे पाहत म्हणाला.
“हो. कळलं... पुढे..?” निशाने सरळ प्रश्न केल्यावर जरा नाराजीनेच सिद्धार्थने पुढे सांगायला सुरुवात केली.
“हं.. तर माझं शिक्षण पुण्यातच झालं. अगदी इंजिनीरिंग होईपर्यंत मी पुण्यातून कधीच बाहेर कुठे गेलो नव्हतो. इंजिनीरिंग होऊन जॉब लागल्यावर मात्र पहिल्यांदा मित्र मैत्रिणींबरोबर ट्रीपला जायचं ठरलं.
मोठा ग्रुप होता आमचा. पण त्यातल्या काही मोजक्या लोकांशीच मी बोलायचो. खूप शांत होतो मी”
“काय सांगतोस? तू शांत होतास?” निशाने मध्येच त्याचं वाक्य तोडत विचारलं.
“हाहाहा... हो मुली! मी पण शांत होतो तेंव्हा” सिद्धार्थने हसत उत्तर दिल.
“आता प्लिज मधेमधे बोलू नको. ऐक. तर मी खूप बोलका नव्हतो तेंव्हा. माझी एक जिवाभावाची मैत्रीण होती त्या ग्रुपमध्ये. तिनेच मला त्या ट्रीपला जाण्यासाठी तयार केलं होतं, नाहीतर मी कुठला जायला?”
“मैत्रीण? जिवाभावाची! कुठाय रे ती सध्या? आणि तिचं नाव?” निशा काही गप्प बसणाऱ्यांच्यातली नव्हती.

“नाम मे क्या रखा है? पुढे ऐक. मग गेलो आम्ही ट्रिपला.
माझ्यासाठी तो अनुभव खूप नवीन होता. खूप भटकलो. आणि मग...एके दिवशी मला दिसली ती. ती... कशी होती काय सांगू तुला. निखळ झऱ्यासारखी. स्वच्छंदी. मुक्त. हसरी. तिचं हसू वेड लावणारं होतं. माझ्याही नकळत मी ओढला जात होतो तिच्याकडे. पण मी मात्र तिच्या खिजगणतीतही नव्हतो. ती माझ्या मैत्रीणीशी बोलायची. पण एकटीच भटकायची. ते १० दिवस मी विसरूच शकत नाही. मी जणू माझं विरुद्ध टोक पाहत होतो.
मी शांत.. ती बोलकी..
मी सगळ्यांमध्ये असून नसल्यासारखा... ती एकटी असूनही सर्वांची लाडकी...
मी क्वचित हसणारा... आणि तिचं हसू मात्र प्रेमात पडेल असं..
त्या दिवशी मी असाच भटकत होतो. अचानक ती दिसली. कुठेतरी निघाली होती एकटीच! मी तिच्या नकळत तिच्या मागून जायला लागलो. मनात एकीकडे कळत होतं कि हे असं करणं चुकीचं आहे. मी तिला आणि ती मला ओळखतही नाही आणि तरीही मी तिच्या मागे चाललो होतो. बुद्धी सांगत होती हा पाठलाग आहे पण मन? मन सांगत होत...नाही. तुला तिला जाणून घ्यायचंय ना? मग हीच संधी आहे. मी जात राहिलो तिच्या मागून. थोड्या वेळाने ती थांबली. बसली एका ठिकाणी. सूर्योदय होत होता. बघत होती ती निश्चल त्या सूर्याकडे... आणि मी?! मी तिच्याकडे. उगवत्या सूर्याचा सोनेरी प्रकाश पसरला होता तिच्या चेहऱ्यावर. मी भान हरपून किती वेळ तसाच उभा राहिलो होतो. अचानक भानावर आलो ते तिच्या खळखळून हसण्याने... खूप सुंदर होतं तिचं हसू. मला जाणवलं, मी प्रेमात पडलोय. तिच्या. तिच्या हसण्याच्या. तिच्या स्वच्छंदी वृत्तीच्या. तिथून निघून आलो. पण दुसऱ्या दिवशी मी ठरवलं, तिच्याशी बोलायचं. हॉटेलवरून निघालो. कुठे जाणार होतो पण? मग आठवलं कि मैत्रिणीला माहित आहे तिच्याबद्दल. मैत्रिणीला विचारलं तर ती म्हणाली अरे ती काल संध्याकाळीच परत गेली. मी ठरवलं ठीक आहे. मैत्रिणीकडून तिचा फोन नंबर मिळवला. पण आगंतुक फोन करून बोलणार काय? त्यामुळे तिला फोनच केला नाही.
मग नोकरीला लागलो. अधूनमधून मैत्रिणीला तिच्याबद्दल विचारायचो. एकदा कळलं कि ती परदेशात गेलीय,नोकरीसाठी. त्यानंतर परत काहीच कळलं नाही तिच्याबद्दल. अजूनही धडपडतोय तिला भेटायला.”
“” निशा काहीच बोलली नाही.
“काय ग? सिरीयस? “
“मला वाटलं नव्हतं तू असा असशील” निशा म्हणाली.
“असा? म्हणजे कसा?” सिद्धार्थने विचारलं.
“असा म्हणजे असा... कोणावरतरी इतकं प्रेम करणारा...”
“ओह... म्हणजे तुला असा वाटलं कि मी एक वाया गेलेला मुलगा आहे. जो पैसे भरून engineering करून आता परदेशात नोकरीला हमाली म्हणत मजा मारतोय. Am I right?” सिद्धार्थने तिच्यावर नजर रोखत विचारलं.
“ नाही मला तसं म्हणायचं नव्हतं... काहीतरी खाऊया का? नुसत्या कॉफी ने माझं भागणार नाही” निशाने विषय बदलायचा प्रयत्न केला.
पण सिद्धार्थने आपली नजर तिच्यावरून हटवली नाही.
“निशा, एक विचारू?”
“विचार”
“मगाशी तू इतकी का रागावली होतीस? तुला नक्की राग कशाचा आला होता? मी आपली ओळख नसताना खूप बोलतोय याचा कि मी तुला ओळखायला लागलोय याचा?” सिद्धार्थचा प्रश्न थेट होता. त्याच्या नजरेइतकाच.
निशा उठलीच तिथून.
“मला भूक लागलीये, तुला खायचं असेल काही तर चल” असं म्हणून ती निघालीसुद्धा.
दुसऱ्या एका restaurant मध्ये खायची ऑर्डर देऊन ती उगाच मोबाईलवर काहीतरी बघत बसली. सिद्धार्थनेही खायची ऑर्डर दिली, पण तो निशाच्या टेबलजवळ येऊन न बसता सरळ दुसऱ्या टेबलजवळ जाऊन बसला.
“आता याला काय झालं? राग आला का काय ह्याला?” निशा आपली मनातल्या मनात. पण ती उठून त्याच्या जवळ गेली नाही. जाऊदे! उगाच नाटक! मी तरी का जाऊ? आणि याच्या प्रत्येक प्रश्नाला उत्तर द्यायला हा कोण लागतो माझा? निशाने शांतपणे आपलं सँडविच संपवायला सुरुवात केली. अधूनमधून तीच लक्ष सिद्धार्थकडे जात होतं. तो कुठलंतरी पुस्तक काढून वाचत बसला होता. निशाला खरंच बोर व्हायला लागलं आता. फ्लाईटला अजूनही बराच वेळ होता. सिद्धार्थशी जाऊन बोलावं का असा विचार ती करत असतानाच
“हाय! सिद्धार्थ?! ओह माय गॉड!” कोणातरी मुलीचा आवाज निशाला ऐकू आला. ती चालत आली आणि सिद्धार्थच्या गळ्यातच पडली.
काये हे? कोण आहे ही? निशा पुन्हा मनातच.
“Hi! गीता right? Hi, how are you?” सिद्धार्थ खुश दिसत होता. ती मुलगी सिद्धार्थबरोबर बोलत बसली.
निशाने मोबाइल काढला आणि उगाचच काहीतरी टाईमपास करत बसली.
पण अधूनमधून तिचं लक्ष सारखं त्या दोघांकडे जात होतं.
ए बाई! जा ना म्हणावं आता. फ्लाईट कधीये हिची? उठायचं नावच घेईन झालीये ही. निशाने विचार केला आणि तिला स्वतःलाच आश्चर्य वाटलं, आपण त्या मुलीबद्दल असा का विचार करतोय? तिने इथून जावं आणि सिद्धार्थने फक्त आपल्याशी बोलावं असं कसं काय वाटतंय मला? त्याची आणि माझी काही तासांचीही ओळख नाहीये, तरीही तो मला ओळखतो असं का वाटतंय? छे! निशाला स्वतःचाच राग आला. तिने परत मोबाईलमध्ये डोकं खुपसलं.
तिची चुळबुळ इकडे सिद्धार्थच्या नजरेतून सुटली नाही. त्या मुलीला बाय करून सिद्धार्थ उठला, निशाच्या टेबलजवळ येऊन बसला.
“आता बघ.” त्याच्या चेहऱ्यावर हसू होतं.
“काय?” निशा पुरती गोंधळली होती. आपल्याला वाटावं आपण हुशार आहोत आणि अचानक आपली चोरी पकडली जावी तसा चेहरा झाला होता तिचा. पण चेहऱ्यावर शक्य तितका बेफिकीरपणा दाखवत तिने विचारलं.
“काय बघू?”
“मगाशी मी तिकडे बसलो होतो तेंव्हा तुला मान वळवून बघताना त्रास झाला असेल ना, आता मी तुझ्या समोर बसलोय, आता बघ माझ्याकडे” सिद्धार्थ अजूनही हसत होता. त्याच्या गालावरची खळी आणखीनच खोल झाली होती.
आणि खरंच निशा पाहतच राहिली त्याच्याकडे काही सेकंद. आणि तिला जाणवलं, किती मूर्ख आहोत आपण! खरंच त्याच्याकडे बघत बसलोय. तिने झटकन नजर झुकवली, न जाणो त्यातही आपल्याकडे बघून त्याला कळेल की आपल्या मनात काय चाललंय.
“तिचं नाव गीता आहे. माझ्या ऑफिसमध्येच काम करते.”
“मी विचारलंय का काही?” निशाने वैतागूनच विचारलं.
“हो. तू नाही बोललीस तरी तुझ्या डोळ्यांनी विचारलं मगाशी” सिद्धार्थकडे तिच्या प्रत्येक प्रश्नाचं अचूक उत्तर होतं.
निशाला कुठून बुद्धी सुचली आणि बोललो असं झालं. पुढे boarding होईपर्यंत ती सिद्धार्थशी काहीच बोलली नाही. Boarding झाल्यावर तिने आईला message केला. तिच्या शेजारची सीट रिकामी होती. Boarding झालं तरी ती रिकामीच राहिली. निशाने उगाच इकडेतिकडे पाहिलं. सिद्धार्थ कुठे बसलाय कोणास ठाऊक. पण बरं आहे. जवळ कुठेतरी असता तर त्याला कळलं असतं कि हि सीट रिकामी आहे, आणि मगाशी झालेल्या बोलण्यानंतर त्याच्यावर आपण रागावलोय कि आपल्याला त्याच्याशी बोलायचं हे निशाला ठरवता येत नव्हतं.
“Is this seat taken?” निशाने वर पाहिलं. आणि तिच्या उत्तराची वाट न बघता सिद्धार्थ तिच्या शेजारी बसलाही.
“काय गं? मगाशी बोललो त्याने रागावलीस कि काय? This is not done निशा. मीच आल्यापासून बोलतोय. माझ्याबद्दलची इतकी महत्वाची गोष्ट मी तुला सांगितली आणि तुझं नाव सोडलं तर तू मला तुझ्याबद्दल काहीच सांगितलेलं नाहीयेस”
निशा हसली, म्हणाली
“माझी लाईफ स्टोरी खूप साधी आहे रे. आई वडिलांची एकुलती एक मुलगी. त्यामुळे खूप लाडात वाढले. चार वर्षांपूर्वी बाबा गेले, तेंव्हापासून दोघीच आहोत, आई आणि मी. तिला मी आणि मला ती. हि परदेशातली नोकरीही मला करायची नव्हती रे, आईपासून लांब, पण आईच म्हणाली जा. आणि असंही मला तिला कसलाच त्रास होऊन द्यायचा नव्हता... सो... here I am”
“ निशा...”
“हम्म..”
“कधी कोणाच्या प्रेमात पडली नाहीस?”
“शिकत होते तेंव्हा प्रेमासाठी खूप लहान होतो रे आणि आता? आता प्रेमासाठी वेळ नाही” निशाने उत्तर दिलं.
“इन फॅक्ट मी आता दिवाळीसाठी चाललेय घरी पण आईच्या डोक्यात मला लग्नासाठी विचारणे हाच अजेन्डा असणार आहे”
“काय सांगतेस? म्हणजे आता कांदेपोह्यांचा कार्यक्रम आहे कि काय” सिद्धार्थने विचारलं.
“अरे नाही. १-२ महिन्यापूर्वी तर तिने एका मुलाचा बायोडाटा आणि फोटो पाठवला होता मला”
“मग? आवडला नाही का तुला तो मुलगा?”
“नाही रे... मी बघितलंच नाही. कोण हा शहाणा... मला याने कधी पाहिलंही नाही. आणि हा आणि याच्या घरचे मला फक्त फोटो बघून पसंत आहे म्हणतात?! मी आई ला सांगून टाकलं, हा विषय बंद”
“तरीच!!!” सिद्धार्थ पुटपुटला..
“काय?” निशाने न समजून विचारलं.
“काही नाही. मग आता दुसरा मुलगा बघणारेस का?” सिद्धार्थने सफाईने विषय वळवला.
“नाही रे. मला लग्नच नाही करायचं. एकतर मी आईची सगळी जबाबदारी घेणार हे समजून घेणारा कोणी मुलगा असेल असं मला वाटत नाही आणि मला हे असं फोटो, कांदेपोहे, पसंती असं जमणार नाही असंही.”
सिद्धार्थ हसला काहीतरी जिंकल्यासारखा.
फ्लाईट land झाली. Baggage कलेक्ट करून निशा आणि सिद्धार्थ बाहेर निघाले.
“चल... बाय” सिद्धार्थने हात पुढे केला.
“अरे मला नंबर दे कि तुझा... कॉन्टॅक्ट करता येईल” निशाने विचारलं.
“का? लग्नाला बोलवायला?” सिद्धार्थने विचारलं.
“नाही रे. मी लग्न करणार नाही तुला सांगितलं ना” निशा हसली.
“ते बघू. चल बाय” असं म्हणून सिद्धार्थ तिथून निघालासुद्धा.
निशा बघताच राहिली. बघू? म्हणजे? ह्याने नंबर का दिला नाही? आपणच खूप विचार करतोय का? तो काही माझा मित्र नाही त्याने नंबर द्यायला. निशाला कळतंय पण वळत नाही असं वाटत होतं. निघाली ती शेवटी घरी. पण सिद्धार्थ दिसेनासा होईपर्यंत उगाचच मागे वळून तिकडे पाहत राहिली.
ती घरी अली आणि आईला बिलगली. आईचे डोळे झरायचे थांबेनात. आईने केलेला तिच्या आवडीचा मऊ वरणभात आणि घरच्या करकरीत लोणच्याची फोड खाऊन ती तिच्या bedroom मध्ये आली.
त्याने एकदाही मागे वळून बघू नये?! का पण?
त्याने मागे बघावं असं का वाटलं आपल्याला? का त्याचा विचार मनातून जात नाहीये? निशा तिच्या bedroom मध्ये विचार करत बसली होती.
क्रमश:

निशा सकाळी उठली तेंव्हा तिला खूप मस्त वाटत होतं. अगदी गुरगुटून झोपली होती ती रात्री. आई उशापाशी बसून तिच्या केसांमधून हात फिरवत होती. आई जवळ असण्याचं सुख अनुभवत कधी झोप लागली हे निशाला कळलंच नाही. आज काय बरं करूया असा विचार करतानाच आई आली.
“ निशा, जरा दिवाळीची खरेदी करूया का आज?” आईने विचारलं.
“हो जाऊया की. काय काय आणायचंय?” निशा आईबरोबर फिरायला जायला नेहमीच तयार असायची.
“काही विशेष नाही. नेहमीचीच दिवाळीची खरेदी. आणि तुझ्यासाठी एक छान साडी पण घेऊया”
“साडी? आई, ड्रेस घेऊया. साडी मी कधी नेसणार आहे? उगाच पडून राहील ती इथे” निशाचा सूर नाही कडे झुकतोय असं वाटल्यावर आई म्हणाली,
“अगं बाळा, असावी एखादी सुंदर साडी. आता तुला साडी नेसायचीही सवय व्हायला हवी. मी तर म्हणतेय २-३ साड्या घे. इथे आहेस तोपर्यंत रोज नेसून बघत जा”
“आई... कमाल आहे तुझी. रोज साडी नेसू? मी इथे तुझ्याबरोबर निवांत राहायला आलेय. उगाच काहीतरी नवीन काढू नको.”
“निशा.. माझ्या किती मनात होतं तुला साडीत बघायचं. पण आता काय,तुझ्या मनातच नाहीये तर जाऊदे” आईने डोळे पुसले.
“माते, एव्हढा ड्रामा नको गं... येते तुझ्याबरोबर. घेऊया साडी आणि तुला नेसूनही दाखवेन. खुश?” निशा खिदळली. आईला आनंद देण्यासाठी आपण काहीही करू शकतो, मग साडी क्या चीज है असा विचार करत निशा तिच्यासोबत बाहेर पडली. निशाने एक सुंदर हलकीशी गुलाबी छटा असलेली नाजूक काठांची साडी निवडली. तिने ती drape करून दाखवताच तिची आई बघतच राहिली तिच्याकडे.
“आई काय हे? डोळ्यात पाणी का तुझ्या? हे असं करणार असलीस तर घेणार नाही हां साडी मी” निशा आईला जवळ घेत म्हणाली.
“नाही ग बायो. नाही पाणी काढत डोळ्यातून. मोठी झाली माझी पोर. आता एकदा तुझं लग्न झालं कि मी त्याच्याकडे जायला मोकळी” आईने तिच्या चेहऱ्यावरून मायेने हात फिरवत म्हटलं.
“C’mon आई. पुन्हा तोच विषय. मी तुला सोडून कुठेही जाणार नाही” निशा पुन्हा तशीच हट्टी.
“तसं नसतं बाळा. आम्ही दोघांनी तुझ्या लग्नाची किती स्वप्नं बघितली होती. आज तुझे बाबा असते तर...” आईने पुन्हा डोळ्यांना पदर लावला.
निशा पण बाबांच्या आठवणीने दुःखी झाली पण लगेच तिने आईला सावरलं.
“चल आता. झालं ना तुझ्या मनासारखं? घेतली मी साडी. आता खादाडी करायला जाऊया. जाम भूक लागलीय.” असा म्हणून निशाने तिला दुकानाबाहेर नेलं. दुपारी यथेच्छ जेवून पुण्याच्या पेठा पालथ्या घालून मायलेकी दमून संध्याकाळी घरी परतल्या. आई निशाला आवडतो तसा मस्त आल्याचा चहा करायला स्वयंपाकघरात गेली आणि निशा फ्रेश होऊन सोफ्यावर बसते ना बसतेच तोच घरातला फोन वाजला.
“हॅलो”
“हाय.. निशा?” कोणीतरी मुलगी बोलत होती.
“हो बोलतेय. आपण कोण?”
“हाय निशा... मी राधा बोलतेय. ओळखलंस?” पलीकडून त्या मुलीने सांगितलं.
“हाय... राधा! हो ओळखलं. कशी आहेस? तुला हा नंबर कुठून मिळाला?” निशाला आश्चर्य वाटलं.
“अगं ती एक स्टोरीच आहे. कशी आहेस?“
“मी छान आहे. भारतात आलेय सध्या” निशाने सांगितलं.
“काय सांगतेस? ग्रेट! मग उद्या तुला वेळ
आहे का? असेल तर उद्या भेटूया का? मी वेळ आणि पत्ता पाठवते. जमेल तुला?” राधाने विचारलं.
“उद्या? भेटूया की” असं सांगून निशाने फोन ठेवला.
राधाचा फोन? तोही इतक्या दिवसांनी? तिला आठवलं Uk ला गेल्यावर काही काळ त्यांचे फोन व्हायचे एकमेकींना पण परत निशानेच स्वतःला कामात इतकं बुडवून घेतलं कि त्यांचा संपर्क तुटला. आज इतक्या दिवसांनी तिला कशी काय आपली आठवण आली? निशाला काही कळेना. असुदे उद्या विचारू तिला असं म्हणत निशाने तो विषय सोडून दिला.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी निशा तयार झाली आणि राधाला भेटायला निघाली. राधाने एका कॅफेचा पत्ता दिला होता. निशा तिथे पोहोचली आणि हरखूनच गेली. खूप सुंदर होता तो कॅफे. प्रवास हि एकच थीम ठरवून सगळी सजावट केली गेली होती. आणि भिंतींवरचे फोटोज तर अप्रतिम होते. काही भारतातले तर काही भारताबाहेरचे. निशाला जास्त वेळ वाट पाहावी लागली नाही. राधा आलीच.
“हाय निशा” राधाने येतानाच निशाकडे पाहत म्हटलं.
“हाय राधा” निशा हसत उठली.
राधाने येऊन सरळ निशाला मिठीच मारली.
“कशी आहेस गं? कित्ती दिवसांनी भेटतोय आपण? पत्ता कुठाय तुझा? काही दिवस contact होता आपला तू UK ला गेल्यावर. मग कुठे गायब झालीस?” राधाने एका दमात सगळे प्रश्न विचारले.
“अगं हो! किती प्रश्न विचारशील? I’m sorry राधा. मी तुझ्याशी contact ठेवला नाही. नंबर बदलला आणि त्यानंतर मीच तुला कळवायचा आळस केला. Sorry... पण तुझ्याकडे कसा आला माझा नंबर?”
“असुदे गं. Sorry काय त्यात? तुला ते गोखले काका माहित आहेत का? आमच्या शेजारीच राहतात ते. मागे एकदा त्यांच्या घरी गेले होते तर कुठल्यातरी निशाबद्दल चर्चा चालली होती. फोटो पहिला तर तू! मग त्यांच्याकडूनच घेतला नंबर.” राधाने सांगितलं.
ओह्ह! म्हणजे हिलाही मातेचे प्रताप कळले असणार. माझं लग्न ठरवायचं चाललंय हेही. निशा मनातच बोलत होती.
“काय गं? कसल्या विचारात हरवलीस? काय मग मॅडम? ठरतंय कि काय लग्न?” राधाने विचारलं.
“नाही गं. मला नाही करायचं लग्न इतक्यात. ते जाऊदे. हि जागा खूप छान आहे गं” निशाने विषय बदलला.
“हो. मला खूप आवडत इथे यायला. इनफॅक्ट माझ्या एका मित्राचाच आहे हा कॅफे. ट्रॅव्हल थिम हीसुद्धा त्याचीच कन्सेप्ट.”
“मस्तय...आणि काय? काय करतेस हल्ली?” निशाने राधाला विचारलं.
“मी दुसरं काय करणार? भटकंती! सध्या तर एका ट्रॅव्हल कंपनीसाठी काम करतेय. ग्रुप टूर लीडर म्हणून. बरं झालं आज भेटलो. आम्ही customised tours पण arrange करतो. Rather २ दिवसांनी चाललेय एका ग्रुप ला घेऊन लेह लडाख ला.”
“Wow! That’s amazing” निशाला खूप कौतुक वाटलं राधाचं. तिने तिची आवड नुसती जोपासलीच नव्हती तर त्याला आता कामाचंही स्वरूप दिलं होतं.
निशाला तिचं भटकायचं वेड आठवलं. मग इकडंतिकडच्या गप्पा मारून कॉफी घेऊन त्या दोघी निघाल्या. घरी येताना निशा विचार करत होती. आपण राधासारखा निर्णय घेतला असता का? बाबा असते तर घेतलाही असता, पण आता ते शक्य नाही.
निशा घरी आली तर आई तिची वाटच पहात बसली होती. निशाने आईला राधाच्या भेटीबद्दल सांगितलं. आईने तिच्या चेहऱ्यावरची अस्वस्थता अचूक टिपली.
“निशा, एक सांगू तुला?” आईने विचारलं.
“हो सांग की.”
“तू जा त्या राधाबरोबर ट्रिपला” आई शांतपणे म्हणाली.
आता अवाक व्हायची पाळी निशाची होती.
आईला कसं काय समजलं आपण त्या ट्रिपचा विचार करतोय?
“आई?!” निशा आईकडे बघत होती.
“बाळा, तुला काय वाटतं? मला तुझ्या मनातलं कळत नाही? का स्वतःला असं कोंडून घेतलयस तू? माझी ती हसरी खेळकर निशा मला परत हवीय. तुझे बाबा गेल्यावर मी तुझा आधार व्हायला हवं होतं, पण मीच कोसळले. आणि तू माझा आधार झालीस. तू जणू त्यांची जागाच घेतलीस निशा. पण बाळा, तुझं स्वतःचंही आयुष्य आहे. अजून तू लहान आहेस, पुढे आयुष्यभर जबाबदाऱ्या निभवायला वेळ आहे निशू, पण हा वेळ परत येणार नाही. घरच्या आणि माझ्यासाठी तू स्वतःच मन का मारावंस? मला आणि तुझ्या बाबांनाही ते आवडणार नाही. मला माहित आहे तू स्वतःला खूप बदलंवलस गेल्या काही वर्षात, पण मी आता ठरवलय निशू, तुला तुझ्या हक्काचा प्रत्येक आनंद मिळालाच पाहिजे. फोन लाव राधाला आणि सांग तू येतेयस तिच्याबरोबर ट्रिपला. निशा अवाक होऊन पहातच राहिली. बाबा असतानाची आई जणू ती पुन्हा पाहत होती. तशीच खंबीर आणि तितकीच मायाळू. निशा हसून आईच्या कुशीत शिरली. निशाने राधाला फोन करून ट्रिप जॉईन करण्याबद्दल विचारलं. राधाही खुश झाली ते ऐकून, पण आता काही लास्ट मिनिट formalities कराव्या लागतील म्हणून तिने निशाला थोड्या वेळाने फोन करते म्हणून सांगितलं.
आई आणि निशा बोलत बसल्या. निशा आज मनमोकळं बोलत होती आईशी. जणू ती पुन्हा तीच बडबडी हसरी मुलगी झाली होती. आईच्या डोळ्यात पाणी तरळलं निशाला असं मनापासून हसताना आणि बोलताना बघून. थोड्याच वेळात राधाचा फोन आला. त्या ट्रॅव्हल ग्रुपमध्ये निशा येऊ शकते असा राधाने सांगताच निशाला खूप बरं वाटलं. निशाने बुकिंग्सचे पैसे राधाला ट्रान्सफर केले. दुसरा दिवस आवराआवरी आणि पॅकिंगमध्ये गेला. आणि ट्रिपचा दिवस उजाडला. निशा लवकर उठून आवरून निघाली. आईने नेहमीप्रमाणे बऱ्याच सूचना देऊन तिला हसून बाय केलं. राधाला भेटून त्या दोघी निघाल्या. पुणे श्रीनगर व्हाया दिल्ली फ्लाईट होती. श्रीनगर वरून रॉयल एन्फिल्ड्स् घेऊन सगळा ग्रुप पुढे जाणार होता. राधा स्वतः उत्तम rider होती. तिच्या राॅयल एनफिल्ड ची राधा अगदी जिवाभावाच्या मैत्रिणीसारखी काळजी घ्यायची. इतकंच काय तर तिने तिचं नावही ठेवल होतं, “धन्नो”!
श्रीनगरला उतरल्यावर राधा आणि निशा meeting पॉईंट ला पोहोचल्या. एकेक ग्रुप मेंबर्स येत होते. निशाच्या कॅमेऱ्याचा क्लिकक्लिकाट सुरु झाला होता.
“Hello guys! I think सगळे आलेत. आणि मला वाटत सगळ्यांना मराठी कळतं सो आपण मराठीतच बोलू” असं म्हणून राधाने बोलायला सुरुवात केली.
ट्रिपबद्दल सगळ्या महत्वाच्या सूचना, आपण तिथे कसं थांबणार आहोत, रायडिंगबद्दलच्या महत्वाच्या गोष्टी, जर गाडीचा ब्रेकडाउन झाला तर काय करावं लागेल, ग्रुपपासून एकटे पडला तर कॉन्टॅक्ट कसा करायचा कारण मोबाईलला असलेली कमी रेंज हे सगळं राधाने सांगितलं.
“Ok then. आपण आता निघू. तुम्ही सगळे पुढे व्हा. I will catch you guys in 10-15 minutes” असं म्हणून तिने सगळ्यांना पुढे जायला सांगितलं.
राधाची नजर सारखी घड्याळाकडे जात होती.
“राधा, काय झालं? निघायचं ना?” निशाने विचारलं.
“हो गं. निघायचं तर आहे पण” राधा असं म्हणेपर्यंत हॉर्नचा आवाज ऐकू आला.
दोघींनी मागे वळून पाहिलं. आणि निशा डोळे विस्फारून पाहतच राहिली. तो सिद्धार्थ होता. रॉयल एनफिल्डवर बसून त्या दोघींकडे हसून बघत होता.
“आलात? या! आता काय आरती करू तुझी? हि काय वेळ आहे का रे यायची” राधा त्याच्याकडे जात म्हणाली.
“Cmon राधा. तुला माहिती आहे, मला ते वेळेवर यायचं जमत नाही पहाटे पहाटे.” सिद्धार्थ हसला.
“पहाटे? अरे माणसा, शुद्धीवर आहेस का? दुपार झालीये. रात्री धडपडत फिरत बसला असशील कुठेतरी नेहमीसारखा. मग कशाला उठशील?” राधा म्हणाली.
“You know me so well राधा. पण रात्री जग जसं असतं ना शांत तसं सकाळी बघता येत नाही गं” सिद्धार्थच्या डोळ्यात तिच्याविषयी कौतुक होतं.
“हो मुसाफिरा. I agree. आता निघायचं का” असं म्हणून राधा गाडीकडे आली आणि तिला आठवलं आपल्याबरोबर निशा पण आहे.
“ओह्ह... सॉरी. अरे तुझी ओळख करूनच द्यायची राहिली. सिद्धार्थ हि निशा. माझी जुनी मैत्रीण आणि निशा, हा सिद्धार्थ. मेरा दोस्त.”
“हाय” सिद्धार्थने हात पुढे केला.
“राधा... आम्ही भेटलोय एकमेकांना आधी. कशी आहेस निशा?” सिद्धार्थने विचारलं.
“काय तुम्ही दोघे एकमेकांना ओळखता? चलो मग माझी काळजीच मिटली यार. निशा या ग्रुपमध्ये बाकी कोणालाच ओळखत नाही रे मला सोडून. मला तेच tension आलं होतं, मी ग्रुपकडे लक्ष देताना हिला कसा वेळ देऊ शकणार. अर्थात ती फारशी ग्रुप पर्सन नाही म्हणा. तिला एकटीने फिरायला आवडतं. Am I right निशा?” राधाने विचारलं.
निशाने हसून मान डोलावली.
“हाय सिद्धार्थ.” एव्हढंच बोलू शकली निशा. तिला एकतर सिद्धार्थ आपल्यासमोर उभा आहे आणि आता पुढचे २ आठवडे आपल्यासोबत असणार आहे हेच पटत नव्हतं. तिने अविश्वासाने त्याच्याकडे पुन्हा बघितलं.
“तुझ्या डोळ्यांनी तुला धोका नाही दिलेला निशा. मीच आहे तो.” आणि सिद्धार्थने पुन्हा तिचा चेहरा वाचला होता. निशा ओशाळली. राधा आणि ती राधाच्या गाडीवरून आणि सिद्धार्थ त्याच्या गाडीवरून निघाले.
क्रमश:

बराच वेळ सलग रायडींग झाल्यावर राधाने मागेपुढे असलेल्यांना ब्रेक घ्यायची खूण केली. एक टपरीवजा दुकान होतं. सगळे थांबले. मस्त कडक चहा आणि मॅगी खाऊन पुढचा रस्ता सुरु झाला. अखेर संध्याकाळी ठरलेल्या ठिकाणी मुक्काम करायला सगळे थांबले. ते एक लहानसं खेडं होतं. ग्रुपचा मुक्काम तिथल्याच एका होमस्टे मध्ये होता. दिवसभराच्या रायडिंगमुळे सगळेच दमले होते. सर्वांनी फ्रेश होऊन जेवणावर ताव मारला. जेवण साधंच होतं पण ते दिवसभराच्या थकव्यानंतर निशाला खूप आवडलं. झोपण्यापूर्वी सगळ्यांना राधाने परत उद्याच्या सूचना दिल्या. निशाला झोप आली नव्हती. इतक्या दिवसांनी आपण असं मस्त फिरतोय ह्या जाणीवेनंच तिला उल्हसित वाटत होतं. ती रूममधून बाहेर आली. त्यांना किचनमध्ये स्वतःचं जेवण बनवायची मुभा देण्यात आली होती. निशाने खाली किचनमध्ये जाऊन तिची आवडती कॉफी करून घेतली आणि ती बाहेर अंगणात येऊन बसली. एक लहान टेबल आणि ३-४ खुर्च्या ठेवलेल्या होत्या तिथे. तिथे निवांत मांडी घालून बसली निशा. हळूहळू कॉफीचे घोट घेत. किती बरं वाटत होतं तिला तिथे. अगदी शांत. आनंदी. स्वतःच्याही नकळत निशा गाणी गुणगुणायला लागली
“इतना ना मुझसे तू प्यार बढा
के मैं इक बदल आवारा
कैसे किसीका सहारा बनू
मैं खुद एक बेघर बेचारा”
निशा तल्लीन होऊन गात होती.
अचानक तिला जाणवलं मागे कोणीतरी उभे आहे. निशाने झटकन मागे पाहिलं
“I’m sorry if I have disturbed you” एक मुलगा मागच्या कॉरिडॉरमधून बाहेर येत म्हणाला.
तिच्या शेजारी एक चेअर सोडून तो बसला.
“I’m really sorry” तो पुन्हा म्हणल्यावर निशा हसून म्हणाली “it’s ok I was a little loud”
“Not at all. You have nice voice. बाय द वे मी सत्यजित” म्हणून तोही हसला.
“मी निशा” निशा म्हणाली.
निशा शांत बसून राहिली. तोही. आकाश ताऱ्यांनी डवरलं होतं. बऱ्याच वेळाने निशा उठून झोपायला निघाली. सत्यजित तसाच ताऱ्यांकडे बघत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर मंद हसू होतं. शांत, तृप्त असल्यासारखं.
“बाय. गुड नाईट” निशा म्हणाली.
“बाय. गुड नाईट” त्यानेही हसून मान डोलावली.

सकाळी उठल्यावर नाश्ता करून सगळे पुढे लेहला जायला निघणार होते. निशा नाश्ता करायला गेली तर तिला पुन्हा सत्यजित भेटला.
“हाय निशा”
“हाय”
“तू काल गुणगुणत होतीस ते गाणं तलतचं आहे ना?” सत्यजितने विचारलं.
“हो. मला खूप आवडत ते गाणं” निशा म्हणाली.
“सुंदर आहे. मी ऐकलं रात्री शोधून परत”
नाश्ता करून सगळे पुढे निघाले. निशाला जाणवलं आज सिद्धार्थ कुठे दिसत नाहीये.
लेहला मुक्कामाच्या ठिकाणी पोहोचल्यावर निशा प्रचंड दमली होती. राधाने सगळ्यांना खाऊन घेऊन आराम करायला सांगितलं. दुसऱ्या दिवशीचा काहीच प्लॅन नव्हता. लेहच्या अल्टीट्युड ला acclamatize होण्यासाठी सगळ्यांनी सक्तीचा आराम करायचा होता. जेवण जेवून निशा गाढ झोपली. सकाळी अमळ उशिराच जाग आली तिला.
नाश्ता करायला पोहोचली तर काही खाण्याचा मूड नव्हता.
“गुड मॉर्निंग” तो सिद्धार्थ होता.
“हाय. गुड मॉर्निंग” निशा म्हणाली.
“मॅगी खाणार आहेस? मी बनवतोय” सिद्धार्थ म्हणाला.
“काही खायची इच्छा नाहीये रे” निशा म्हणाली.
“अगं खा गं. मी खूप छान बनवतो मॅगी” सिद्धार्थ म्हणाला.
“मॅगीमध्ये बनवण्यासारखं काय असत रे?” निशाने त्याला चिडवलं.
“ राहूदे. नको खाऊस” सिद्धार्थही चिडला.
“अरे बाबा चेष्टा केली. दे तुझी मॅगी. बरं एक सांग काल कुठे होतास तू दिवसभर?” निशाने हे वाक्य बोललं आणि चारदा जीभ चावली. पण आता काहीच उपयोग नव्हता. बाण सुटला होता आधीच.
“So you noticed?” सिद्धार्थने विचारलं. कंसातलं my absense निशाला व्यवस्थित कळलं. आता खोटं बोलून फायदा नव्हता.
“नाही म्हणजे दिसला नाहीस काल म्हणून विचारलं” निशाने सारवासारवीचं उत्तर दिलं.
“हो अगं. परवा त्या होमस्टेमधून रात्री बाहेर पडलो. रायडींग करत बराच पुढे आलो होतो. मग म्हटलं आता परत कशाला जा पुन्हा इथेच येण्यासाठी, मग पुढे आलो सरळ. मी आधीही हा रूट केलाय बाईकवर सो I know the place!त्यामुळे इकडे येऊनच थांबलो.” सिद्धार्थ सांगत होता.
“हाय निशा, हाय सिद्धार्थ” राधा मागून येत म्हणाली.
“व्वा.. तुझ्या हातची मॅगी?! एकटाच खाणारेस कि काय एव्हढी?” अस म्हणून राधाने त्यातली एक प्लेट घेऊन खायलाही सुरुवात केली.
“अगं..” सिद्धार्थ तिला सांगणार कि ती प्लेट निशासाठी आहे तेव्हढ्यात निशाने त्याला खुणेनेच असुदे म्हणून थांबवलं.
“हाय” तेव्हढ्यात सत्यजित तिथे आला.
“हाय सत्या” सिद्धार्थ म्हणाला.
“निशा हा माझा मित्र. सत्यजित.” सिद्धार्थने ओळख करून दिली.
“अरे झाली आमची ओळख काल” सत्यजित म्हणाला.
“काल? ओके!” सिद्धार्थने आपलं लक्ष मॅगीकडे वळवलं.
“राधा दुसऱ्यांनाही विचारत जा खाताना” सत्याने राधाला टोकलं.
“का? तुझं तू करून खाऊ शकतोस ना?” राधाही कावली.
“Guys प्लीज” सिद्धार्थने त्या दोघांकडे हे नेहमीचंच आहे असं बघितलं.
“निशा मी मॅगी करतोय, तू खाणारेस?” सत्याने विचारलं.
“हो मी खाईन” निशाने सांगितलं.
नाश्ता करून सगळे परत आपापल्या खोल्यांमध्ये आराम करायला गेले. रात्रीचं जेवण झाल्यावर निशा हॉटेलबाहेर फेऱ्या मारत होती.
“निशा...” सिद्धार्थने तिला हाक मारली.
“काय चाललंय?”
“काही नाही. बघतेय तारे” निशा.
“तारे इथे काय बघतेयस? तारे बघायचे असतील तर चल माझ्यासोबत. एक खूप मस्त जागा आहे.” सिद्धार्थ म्हणाला.
निशाने त्याच्याकडे पाहिलं, हो म्हणावं कि नाही, काहीच न सुचल्याने तिचा गोंधळ झाला होता.
“I’m sorry... तुला माझ्याबरोबर सेफ वाटणार नसेल तर नको येऊ. मी अगदी सहज विचारलं होतं. चल बाय” असं म्हणून सिद्धार्थ पाठमोरा होऊन गाडीकडे चालायला लागला देखील.
निशाने एकदोन मिनिट विचार केला आणि सिद्धार्थला हाक मारली.
“सिद्धार्थ... थांब. मी येतेय” आणि ते दोघे निघाले. हॉटेलपासून थोडसं पुढे आल्यावर जरा गावातल्या लाईटस चा प्रकाश कमी झाला होता.तारे अधिक स्पष्ट दिसू लागले होते. सिद्धार्थने पुढे गेल्यावर एका वळणावर गाडी वळवली आणि ते थांबले. एक लहानसा उंचवटा होता तिथे रस्त्याला. त्यावर पायीच गेल्यावर एका मोठ्या दगडावर सिद्धार्थ बसला.निशालाही त्याने बस म्हणून खूण केली.
आणि समोरचं दृश्य बघून निशा हरखूनच गेली. लांबच लांब पसरलेलं जणू चंद्रावरच आहोत असं वाटणारं लेहचं landscape, आणि आकाशात हजारो तारे. निशा एकटक पाहत राहिली. कितीही पाहिलं तरी तिचं मन भरेना. आणि तिच्याही नकळत तिच्या डोळ्यातून अश्रू ओघळायला लागले. सिद्धार्थला तिच्या मनाची अवस्था जाणवली असावी बहुतेक. त्याने तिचा हात हातात घेतला आणि त्यावर हलकेच थोपटलं. आता मात्र निशाला रडू आवरेना. सिद्धार्थने तिला मनमोकळं रडू दिलं. ती थोडी शांत झाल्यावर त्याने विचारलं, “पाणी?”
तिने मानेनेच हो म्हणून सांगितल्यावर त्याने सॅकमधून काढून पाणी दिलं.
पाणी पिल्यावर निशाला थोडी हुशारी वाटायला लागली.
“मी चुकले का रे? बाबा गेल्यावर मी स्वतःला अगदी जखडून घेतलं. ती पूर्वीची मी आणि आत्ताची मी खूप वेगळ्या आहोत.. असं वाटतंय कि खूप काही हातून निसटून गेलंय. जे परत कधीच येणार नाही.” निशा बोलत होती.
“निशा, जे होऊन गेलं ते तू बदलू शकत नाहीस आता. पण यापुढे काय व्हावं हे तरी तू ठरवू शकतेस ना? तुझ्या उद्याच्या आठवणी ह्या आजच्या निर्णयांवर अवलंबून असणार आहेत. सो don’t worry सगळं छान होईल. फक्त तू तसं ठरवायला हवंस. Life is beautiful if you see so” सिद्धार्थ तिला समजावत होता.
“Thank you सिद्धार्थ.” निशा एव्हढंच बोलली. आपण याच्यासमोर इतकं रडलो, हा काय विचार करत असेल आपल्याबद्दल असं निशाला वाटलं.
“तू रडलीस म्हणून guilty वाटून नको घेऊस निशा. मनात काही साचून देऊ नये. आता तुला बरं वाटतंय ना? बरं एक विचारू?” सिद्धार्थ म्हणाला.
“विचार”
“माझा हात तेव्हढा कधी सोडणार आहेस ते सांग. म्हणजे कसं आपल्याला परत निघत येईल ना” सिद्धार्थ हसत होता.
निशाने झटकन त्याचा हात सोडला. रडताना तिने कधी त्याचा हात धरून ठेवला हे तिही विसरली होती. शरमेने तिचे गाल लाल झाले.
“तुझं लाजून वगैरे झालं असलं तर निघायचं का?” सिद्धार्थने तिला टोकलं.
निशाने लटक्या रागाने त्याच्याकडे पाहिलं. पण तिला ते जमत नव्हतं. आणि सिद्धार्थ खळखळून हसला.
निशा आणि सिद्धार्थ परत हॉटेलवर आले तर राधा हॉटेलबाहेर त्यांची वाटच बघत असल्यासारखी थांबली होती.
“हाय राधा” निशा कसंबसं म्हणाली आणि रूममध्ये निघून गेली. राधाने आपल्याला सिद्धार्थबरोबर येताना बघून अजून काही प्रश्न विचारू नयेत म्हणून निशा पटकन निघून गेली.
“सिद्धया.. नालायका.. काय चाललंय हे? इतका उशीर?” राधाने सिद्धार्थला विचारलं.
“राधे... you know me... मला रात्री फिरायाला आवडतं.” सिद्धार्थने खांदे उडवले.
“ते मला माहित आहे रे. मी निशाबद्दल बोलतेय. कुठे गेलेलास तू?” राधा वेगळ्याच मूडमध्ये दिसत होती. तिचा आवाजही जरा चढला होता.
“राधे... उगाच काहीही विचारू नको. तुला सगळं माहित आहे कि, अगदी त्या राजस्थान ट्रीपपासून” सिद्धार्थला काही कळतच नव्हतं.
“ हो माहित आहे मला. पण जरा लयच भाव देतोयस तू तिला असं नाही वाटत का तुला?” राधा चिडली होती आता.
“राधा... मित्रमैत्रिणींनी आपल्या हद्दीतच राहावं” सत्या आला होता तिथे.
“ओके. मी झोपायला चाललोय, तुमच्या भांडणाचे एपिसोड्स नाही बघायचे मला” असं म्हणून सिद्धार्थ गेलासुद्धा.
“राधा...” सत्या काही बोलणार इतक्यात
“प्लिज सत्यजित. मला तुझं लेक्चर नकोय” म्हणून राधाही निघून गेली.
क्रमश:

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग १
https://www.maitrin.com/node/3038

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग २
https://www.maitrin.com/node/3051

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ३
https://www.maitrin.com/node/3076

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ४
https://www.maitrin.com/node/3097

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ५
https://www.maitrin.com/node/3107
————————————————————
पुढे चालू....
————————————————————

रात्री झोपताना निशाच्या डोळ्यासमोरून तो क्षण हटेना. तिने धरून ठेवलेला सिद्धार्थचा हात, त्याचं तिला चिडवून दिलखुलास हसणं. त्या जागी तारे बघतानाची शांतता... सगळं जणू स्वप्न होतं. निशाने घड्याळाकडे नजर टाकली तर बराच उशीर झाला होता. आता झोपायलाच हवं असा विचार करून निशा झोपली.
सकाळी नाश्ता करताना कोणीच भेटलं नाही निशाला. ना सिद्धार्थ , ना राधा आणि सत्यजीतही नाही. नाश्ता आवरून निशा common hall मध्ये अाली. सगळे तिकडेच बसले होते. आजचा दिवस लेह दर्शनात जाणार होता. राधाने सर्वांना प्रोग्रॅम सांगितला. बरोबर एका तासाने सगळे निघणार होते.
आवरून सगळे बाहेर आले. निशाने मस्त पांढरा कुर्ता आणि एक जुन्याकाळी घेतलेला फुलकारी दुपट्टा घेतला होता. आधी तिला अशा गोष्टी जमा करायचा खूप नाद होता. वेगवेगळ्या विणकामाचे दुपट्टे, फिरायला जाईल तिथल्या प्रसिद्ध कारागिरीचे कपडे असा जणू खजिनाच होता निशाकडे. गेल्या काही वर्षात मात्र business attire सोडला तर काहीच खरेदी केली नव्हती निशाने.
सगळे आपापल्या गाड्यांवर बसले. निशा राधाच्या बाईकवर बसायला जाणार इतक्यात सिद्धार्थने तिला हाक मारली.
“निशा, माझ्याबरोबर येतेस?”
निशाला काय उत्तर द्यावं कळेना. एकतर राधा तिच्या समोरच उभी होती. निशा नाही म्हणणार तितक्यात सिद्धार्थच पुढे म्हणाला,
“मी एक detour घेणार आहे. इथे जवळच एक खेडं आहे. तिथे काही लोकल वस्तूंची खरेदी करायचीय मला. तुला काही खरेदी करायची असेल तर चल.”
निशाने राधाकडे बघितलं. राधाच्या चेहऱ्यावर नाराजी स्पष्ट दिसत होती.
ती काही बोलणार इतक्यात सिद्धार्थने गाडी स्टार्ट केलीसुद्धा.
“तिच्याकडे काय बघतेयस? ती आई नाहीये तुझी, तिची परवानगी काढून जायला” सिद्धार्थ हसला.
“आणि असाही राधाला ग्रुपलाही सांभाळायचं आहे, हो ना राधा? त्यात ती तुझ्याकडे असं कितीसं लक्ष देणार?” सत्याने सिद्धार्थची री ओढली.
“बाय निशा. भेटू परत आल्यावर” इतकंच म्हणून राधाने तिची धन्नो पिटाळली. सत्याही गेला.
“चला मॅडम, निघायचं का?” सिद्धार्थने विचारलं. निशा मानेनेच हो म्हणून त्याच्या गाडीवर मागे जाऊन बसली.
थोडा वेळ रायडींग करून ते एका खेड्याजवळ पोहोचले. लडाखी पांढरी घरं दिसायला लागली. अगदीच छोटसं गाव होतं ते. सिद्धार्थने एका घराजवळ गाडी थांबवली. निशा आणि सिद्धार्थ आत जाणार इतक्यातच दोन लहान गुटगुटीत मुलं पळतच बाहेर अाली. त्यांनी हसत हसत निशा आणि सिद्धार्थला “जुले” म्हटलं. सिद्धार्थनेही हसून जुले म्हटलं आणि त्यांच्यातल्या एकाला उचलून पाठुंगळी घेतलं.
“निशा, जुले हा लडाखी भाषेतला जणू जादूचा शब्द आहे. त्याचा अर्थ हॅलो, कसे आहात? पासून ते, मी छान आहे, आनंदी आहे पर्यंत काहीही होऊ शकतो. ही पहाडी माणसं खूप प्रेमळ आहेत गं. चेहऱ्यावर हसू आणि जुले म्हणून तुम्ही इथे आरामात राहू शकता.”
निशा हसली. त्या छोट्या गोंडूकडे बघून तिनेही जुले म्हटलं. तो गट्टूही हसला आणि पुन्हा जुले म्हणत सिद्धार्थच्या गळ्यात पडला. सिद्धार्थ आणि निशा आत घरात गेले. घरात काही स्त्रिया बसून विणकाम करत होत्या. त्यातली एक सिद्धार्थला बघून पुढे अली. सिद्धार्थकडे बघून तोंडभर हसली आणि सिद्धार्थने पाठुंगळी घेतलेलं ते गोड बोचकं तिच्या हातात सोपवलं.
तिथे खास लडाखी शाली बनवण्याचं काम चाललं होतं. खूप सुंदर आणि नाजूक होतं ते काम. त्यातली एक सुंदर हलक्या बदामी रंगाची शाल निशाला खूप आवडली. फुलाफुलांचं नाजूक विणकाम होतं तिच्यावर. ती तिची किंमत विचारणार इतक्यातच सिद्धार्थने ती शाल उचलली त्यामुळे निशा मनात थोडी खट्टू झाली. तिच्या नजरेतले भाव सिद्धार्थने तिरक्या नजरेने पाहून घेतले. इतर काही गोष्टींची खरेदी करून ते त्या गावातून निघाले.
“ही माणसे तुझ्या ओळखीची कशी?” निशाने कुतूहलापोटी सिद्धार्थला विचारलं.
“अगं आधी भेटलोय यांना. असंही २ वर्षातून एकदा माझी लेह लडाखची ट्रिप होतेच. बरं ते जाऊदे. आता लेह बघायला जायचंय कि आणखी एका इंटरेस्टिंग जागी जाऊया?” सिद्धार्थने निशाला विचारलं.
“कुठे?” निशाने लेहबद्दल उत्सुकताही नाही दाखवलेली हे लक्षात येऊन सिद्धार्थ हसला.
“चल” म्हणून त्याने तिला गाडीवर बसण्याची खूण केली. नंतर बराच वेळ सलग रायडींग केल्यावर ते एका मोनॅस्टरीजवळ आले. खूप सुंदर दिसत होती ती मोनॅस्टरी त्या राखाडी रंगाच्या landscape वर. मोनॅस्टरी फिरून पाहिल्यावर ते दोघे परतीच्या प्रवासाला निघाले. आता निशाला भुकेनं अगदी कळवळून गेलं होतं. पण सिद्धार्थने मात्र भुकेबद्दल चकार शब्दही काढला नव्हता. शेवटी न राहवून निशानेच विचारलं.
“फिरताना तुझी तहानभूक हरपते का रे?”
“हो अगं.. अगदीच खाण्यापिण्याची आठवण होत नाही मला” असं म्हणाल्यावर त्याला जाणवलं की आपण तिलाही खायचं काहीच विचारलेलं नाही.
“I’m so sorry निशा. मी तुला जेवायचं काही विचारलंच नाही गं. संध्याकाळ होत आली. छे! असा कसा विसरलो मी?” सिद्धार्थच्या आवाजात दिलगिरी होती.
सिद्धार्थने लेहच्या दिशेने गाडी पिटाळली. लेहला पोहोचताच ते एका लहानशा हॉटेलमध्ये थांबले. ऑर्डर येताच निशा अक्षरशः जेवणावर तुटून पडली. सिद्धार्थ तिच्याकडेच पाहत होता. पुरेस जेवण पोटात गेल्यावर निशाचं सिद्धार्थकडे लक्ष गेलं.
“ओह... I’m sorry मी सरळ खात सुटले. तू अजून जेवणही सुरु नाही केलंस” त्याच्या रिकाम्या प्लेटकडे बघत निशा म्हणाली.
“असुदे गं. तू जेव. माझं पोट भरलं” सिद्धार्थने म्हटलेलं हे वाक्य समजायला निशाला अंमळ उशीरच लागला. पण जेंव्हा समजलं तेंव्हा मात्र ती सिद्धार्थकडे पाहू शकली नाही. परत येताना दोघेही काहीच बोलत नव्हते.
“निशा” सिद्धार्थने गाडीचा स्पीड थोडा कमी करत तिला हाक मारली.
“ओ रे” निशाच्या तोंडातून पटकन निघून गेलं आणि तिला पुन्हा अवघडल्यासारखं झालं.
सिद्धार्थ गालात हसला आणि म्हणाला, “मगाशी तुला ती बदामी रंगाची शाल आवडली होती ना? मग का घेतली नाहीस?”
“अं.. हो आवडली होती. पण मी पाहिलं की तू ती शाल घेतोयस मग म्हटलं उगाच कशाला म्हणा, तुही कोणासाठी तरी घेत असशील ना.” निशाच्या मनात नाही म्हटलं तरी राधाचा विचार आला.
सिद्धार्थने सरळ गाडी रस्त्याच्या बाजूला घेतली आणि थांबवली. निशाला उतारायला सांगून तोही उतरला. आपल्या बॅगमधून त्याने ती शाल बाहेर काढली आणि तिच्यासमोर धरत म्हणाला,
“ही घे.. मी तुझ्यासाठीच घेतली होती.”
निशाला काय करावं कळेना. शाल तर तिला आवडली होती, पण असं अचानक त्याने तुझ्यासाठी घेतलीये म्हणणं, मग आपणही लगेच घेणं कसं वाटेल असा विचार तिच्या मनात आला.
सिद्धार्थने तिची चलबिचल ओळखली. त्याने तिचा हात हळुवार आपल्या हातात घेतला आणि ती शाल तिच्या हातात दिली. एकदोन क्षण त्यांची नजरानजर झाली. निशाला जाणवलं, आपल्या दोघांमध्ये काहीतरी बदलतंय. तिने ती शाल छान लपेटून घेतली. पुढचा रस्ता जणू बेधुंदीत असल्यासारखा संपला. हॉटेलवर परत आल्यावर निशा आपल्या रूममध्ये निघाली. आणि चालत चालत अचानक थांबली. तिला असं वाटलं जणू सिद्धार्थ तिला हाक मारतोय आणि ती झटकन मागे वळली.
सिद्धार्थ मागे बाईक थांबवून तिच्याकडेच बघत उभा होता.
“हाक मारलीस?” निशाने विचारलं.
आणि तो मस्त हसला.. म्हणाला.. “हो... मनातल्या मनात..”
क्रमश:

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग १
https://www.maitrin.com/node/3038

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग २
https://www.maitrin.com/node/3051

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ३
https://www.maitrin.com/node/3076

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ४
https://www.maitrin.com/node/3097

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ५
https://www.maitrin.com/node/3107

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ६
https://www.maitrin.com/node/3166
————————————————————
पुढे चालू....
————————————————————

लेहच्या त्या हॉटेलमध्ये सिद्धार्थ, निशा, राधा आणि सत्या आपापल्या रूममध्ये विचार करत बसले होते.
सिद्धार्थ :
आज सिद्धार्थला जे वाटत होतं त्याचं वर्णन कोणीही शब्दात करू शकत नव्हतं. निशाची आणि त्याची पहिली भेट आठवली त्याला. आज निशाच्या डोळ्यात त्याच्याबद्दल काहीतरी उमटताना पाहिलं होतं त्याने. एक ओळख सोडून दुसरं काहीतरी.
ते काहीतरी तसच अलवार होतं जसं त्याला आजवर तिच्याबद्दल वाटत आलं होतं की नाही माहीत नाही पण फक्त मैत्रीपेक्षा काहीतरी वेगळं होतं हे नक्की.. सिद्धार्थला आता असं वाटत होतं की उद्या जाऊन निशाला सगळं सांगावं. त्याने राधाच्या मदतीने तिचा लावलेला शोध, गोखलेकाकांची मदत घेऊन तिच्या घरी पाठवलेली माहिती, परत निशाच्या आईशी त्याची झालेली ओळख, हि ट्रिप हे सगळं निशाला त्याला सांगायचं होतं. आत्ताच्या आत्ता. पण त्याने मनाला समजावलं, हे सगळं तिच्यासाठी खूप लवकर होईल का? त्याने अजून वेळ घ्यायचं ठरवलं, ते उद्या पॅंगॉन्ग त्सो ला मुक्कामासाठी जाणार होते त्यामुळे आता झोपायला हवं म्हणून सिद्धार्थ झोपला.

निशा:
निशा आज जणू हवेत तरंगत होती. सिद्धार्थ बरोबर असतानाचा प्रत्येक क्षण तिने मनात कित्येकदा घोळवला होता तरी तिचं समाधान होत नव्हतं.
निशा हे काय चाललंय? तू असं किती ओळखतेस त्याला? त्याचा किती विचार करतेयस तू, असं एक मन म्हणताच दुसरं मन मात्र तिचं त्याच्याशी जणू कित्येक जन्मांचं नातं आहे अशी ग्वाही देत होतं. निशाला मगाशी तो म्हणालेला ते वाक्य आठवलं, “हो! मनातल्या मनात” आणि निशा चक्क लाजली. तिला कळत नव्हतं तिला काय होतंय नक्की.. सिद्धार्थचा चेहरा तिच्या डोळ्यांसमोरून हटत नव्हता. हा आनंद आहे कि हुरहूर हे तिला कळत नव्हतं. हे असं काही तिला या आधी कोणाबद्दलच वाटलं नव्हतं. सिद्धार्थचा मनमोकळा स्वभाव, त्याच दिलखुलास हसणं, त्याचं भटकंतीचं वेड आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे त्याने तिचा चेहरा अगदी सहज वाचणं... हे सगळंच तिला प्रचंड आवडलं होतं. निशा, are you falling in love? निशाने स्वतःलाच विचारलं. आणि त्याच उत्तर तिच्याजवळ असूनही तिला ते कबूल करता येत नव्हतं. सिद्धार्थच्या विचारातच निशाला झोप लागली.

राधा:
राधा तिच्या रूममध्ये अस्वस्थपणे फेऱ्या मारत होती. सिद्धार्थ तिचा जिवलग मित्र. त्याच्या आयुष्यात अशी कोणतीच गोष्ट नव्हती जी राधाला माहित नव्हती. राधा म्हणजे त्याच्यासाठी encyclopedia होती. जगातली कुठलीही गोष्ट अगदी लहानसहान असली तरी सिद्धार्थने नेहमीच तिच्याशी share केली होती. निशाबद्दलही तिला पहिल्या दिवसापासून माहित होत. पण आज जेंव्हा सिद्धार्थने निशाला माझ्याबरोबर येतेस का म्हणून विचारलं तेंव्हा राधाला ते आवडलं नाही. का ते राधालाही कळत नव्हतं. आज पूर्ण दिवस राधा त्याचाच विचार करत होती. इतर कोणाला राधाची परिस्थिती कळणं शक्यच नव्हतं पण... सत्यजित.. त्याने मात्र ते बरोबर ओळखलं आणि राधाला हटकलंही. राधाने निशा आणि सिद्धार्थचा विचार मनातून काढायचा किती प्रयत्न केला पण तिला ते जमलं नाही. त्या विचारातच राधाने रात्र काढली.

सत्या:
आज सकाळी जेंव्हा सिद्धार्थने निशाला त्याच्याबरोबर नेलं तेंव्हाच सत्याने राधाकडे पाहून अंदाज बांधला होता कि हिचा आजचा दिवस खराब जाणार. राधाची सिद्धार्थबरोबरची मैत्री बऱ्यापैकी possessiveness कडे झुकणारी होती, अर्थात सिद्धार्थच्या मनात मात्र असं काही नव्हतं हे सत्याला माहित होतं. याबद्दल राधाशी बोलायचा सत्याने या आधीही बऱ्याचदा प्रयत्न केला होता पण राधाने त्याचं कधीच ऐकून घेतलं नव्हतं. कदाचित तिलाही ते जाणवत असावं कि ती जसं वागते ते बरोबर नाही त्यामुळे ती सत्याला टाळायची. कारण सत्या जणू तिच्यासाठी आरसा होता. सिद्धार्थ मैत्रीपोटी राधाला काही बोलत नसला तरी सत्या मात्र तिला योग्यवेळी बोलण्याची एकही संधी सोडायचा नाही. सत्याने उद्या परत राधाशी बोलायचं ठरवलं आणि झोपला.

सकाळ झाली. आज सगळेजण पॅंगॉन्ग त्सो कडे कूच करणार होते. राधाने सगळ्यांना सूचना दिल्या आणि निशाकडे न बघताच ती निघालीही. निशाला वाईट वाटलं. राधा रागावलीये हे सर्वांना जाणवण्याइतपत ठळक होतं. आता काय करावं असा निशा विचार करत असतानाच तिच्या शेजारी सिद्धार्थची बाईक येऊन थांबली.
“चल.” सिद्धार्थ म्हणाला.
निशा काहीच न बोलता सिद्धार्थबरोबर निघाली.
बरंच अंतर गेल्यावर सिद्धार्थने बाईक थांबवली. मागून येणाऱ्या सर्वांना त्याने पुढे जाऊन दिलं. त्यातल्या सत्याने त्या दोघांकडे बघून दिलेली मिश्किल स्माईल सिद्धार्थच्या नजरेतून सुटली नाही.
“काय झालं निशा? कसला विचार करतेयस?” सिद्धार्थने निशाला विचारलंच शेवटी.
“काही नाही” निशाच तोंड अगदीच पडलं होतं.
“निशा.... राधाचं वागणं मनावर नको घेऊ.” सिद्धार्थला तिच्या नाराजीमागचं कारण कळालं होतं.
“सिद्धार्थ, I’m sorry..” निशाचा चेहरा आता रडवेला झाला होता.
“निशा... अगं काय झालं?” सिद्धार्थ गडबडलाच तिला सॉरी म्हणताना बघून.
“माझं चुकलं.. मी.. मी तुझ्या आणि राधा.. राधाच्या मध्ये... सॉरी... मी...” निशाला रडू आवरेना. तिने आपला चेहरा ओंजळीत लपवला आणि रडायला लागली.
सिद्धार्थने तिला थोडा वेळ रडू दिलं. ती शांत झाल्यावर त्याने पुन्हा विचारलं, “ निशा नक्की कशाचं वाईट वाटलंय तुला? काय झालं?”
“I’m sorry सिद्धार्थ. माझ्यामुळे तुझ्यात आणि राधाच्यात भांडण होऊ नये एव्हढंच मला वाटतं. मला तुमच्या दोघांमध्ये... मी.. मला माफ कर” निशाच्या डोळ्यात अजूनही पाणी होतं.
पण सिद्धार्थ तिला समजवायचं सोडून चक्क हसायला लागला.
वेडा आहे काय हा मुलगा? मी इथे रडतेय आणि हा हसतोय.?! त्याही परिस्थितीत निशाला त्याचा राग आला.
“निशा... अगं वेडे... तुला काय वाटलं? कि माझ्या आणि राधामध्ये काहीतरी आहे? आणि तुझ्या आमच्या मध्ये येण्याने ते स्पॉईल होईल?” सिद्धार्थला अजूनही हसू आवरत नव्हतं.
तो दोन पावलं चालत निशाजवळ आला आणि म्हणाला
“निशा, तू समजतेस तसं काही नाहीये गं. मी आणि राधा खूप चांगले मित्रमैत्रीण आहोत इतकंच. एका मैत्रिणीच्या पेक्षा इतर कुठल्याही नात्यात राधाला मी इमॅजिन करू शकत नाही. आणि..” सिद्धार्थ बोलता बोलता थांबला.
निशाने त्याच्याकडे पाहत विचारलं,
“आणि काय?”
“आणि असंही माझी लाईफ पार्टनर कशी असेल हे माझ्या डोक्यात क्लिअर आहे, त्यात राधा कुठेच बसत नाही.” सिद्धार्थ म्हणाला.
सिद्धार्थच्या या बोलण्याने निशाला न जाणे का पण आत कुठेतरी खूप बरं वाटलं. तिने डोळे पुसले आणि हळूच हसली, म्हणाली,
“हो का? आणि कशी असेल तुझी लाईफ पार्टनर?”
या निशाच्या प्रश्नावर सिद्धार्थही हसला, त्याच्या गालावरची खळी आणखी खोल करत नेहमीसारखा, आणि त्याने तिचा हात अलगद हातात घेतला. आणि त्याने निशाकडे पाहिलं, जगात असलेल्या सगळ्या प्रेमासहित. निशाला त्याच्याकडे पाहून उत्तर मिळालं होत. तिने हात सोडवून घ्यायचा प्रयत्न केला पण सिद्धार्थची तिच्या हातावरची पकड अजूनच घट्ट झाली आणि तो म्हणाला,
“तुझ्यासारखी”
निशाला कुठे चेहरा लपवू असं झालं होतं. तिने नजर जमिनीवर खिळवून ठेवली कारण त्याच्याकडे पाहण्याची हिम्मत आत्ता तरी तिच्यात नव्हती.
“निशा... I love you “ सिद्धार्थ म्हणाला.
आणि निशाने झटकन त्याच्याकडे पाहिलं,
“माझं खूप प्रेम आहे तुझ्यावर. तुझ्यासारखी नाही तूच हवी आहेस मला माझ्या आयुष्यातल्या प्रत्येक क्षणाची जोडीदार म्हणून. लग्न करशील माझ्याशी?”
निशाला सिद्धार्थ असं काही विचारेल असं वाटलंच नव्हतं. ती पुरती गोंधळली होती. हसू, गोंधळ आणि लज्जा यांचं अप्रतिम मिश्रण तयार झालं होत तिच्या चेहऱ्यावर. पण सिद्धार्थ काही तिच्यावरून नजर हटवायला तयार नव्हता. त्याला जमतच नव्हतं ते.
“निशा... उत्तराची काही घाई नाहीये. तू विचार कर, वेळ घे आणि मग उत्तर दे.” सिद्धार्थला तिचा गोंधळ समजत होता पण त्याबरोबर त्याने हेही ओळखलं कि ती नाही म्हणणार नाही, कारण तसं असतं तर तिचा चेहरा लगेच बदलला असता आणि इतक्या दिवसात तो तिचा चेहरा वाचताना कधीच चुकला नव्हता.
पुढचा पॅंगॉन्ग त्सो पर्यंतचा रास्ता ते दोघेही एकमेकांशी बोलले नाहीत.
पॅंगॉन्ग त्सो ला आल्यावर सर्वांना सक्तीचा आराम करायचा होता. ते दोघे टेन्ट्स कडे निघालेले असतानाच समोरून राधा आणि सत्या आले.
“हाय सिद्ध्या, मला जरा बोलायचं तुझ्याशी.” असं म्हणून राधा जवळजवळ हाताला धरून खेचतच सिद्धार्थला घेऊन गेली. त्या गडबडीतही सिद्धार्थने निशाकडे पाहून एक छान स्माईल दिली आणि गेला.
निशा आता काय करावं असा विचार करत उभी होती.
“हाय निशा कशी आहेस?” सत्याने विचारलं.
“मी छान. तू कसा आहेस सत्यजित?” निशाने विचारलं.
“प्लिज कॉल मी सत्या. सत्यजित जरा जास्त फॉर्मल आहे.” सत्य हसून म्हणाला.
“ओके. सत्या.” निशा हसली.
“निशा, एक विचारू रागावणार नाहीस ना?” सत्याने विचारलं.
“नाही विचार की” निशा म्हणाली.
“तुला आपला सिद्धार्थ कसा वाटतो गं? म्हणजे चांगला मुलगा आहे नाही?” सत्याने विचारलं.
सत्या आपल्याला चिडवतोय म्हणजे त्याला सिद्धार्थच्या मनात काय चाललंय ते माहित आहे हे कळून निशा हसली.
“बाय सत्या. उद्या भेटू” असं म्हणून निशा टेन्टकडे निघालीसुद्धा.
इकडे राधाचा मूड काही वेगळाच दिसत होता. तिला आलेला राग तिच्या डोळ्यातून स्पष्ट दिसत होता.
“राधे, काय झालं? असं का आणलंस मला इकडे? सिद्धार्थला काहीच कळत नव्हतं ती अशी का वागतेय.
“सिद्ध्या त्या पोरीच्या मागे लागून आधीच खूप वेळ घालवलायस तू. मी तुला अजून टाईमपास करून देणार नाही.” राधा ऐकायच्या मन:स्थितीत नव्हती.
“राधे, उगाच काहीतरी बोलू नकोस. तू सगळं माहित असूनही असं बोलतेयस? मी नाही जगू शकत निशाशिवाय. माझं प्रेम आहे तिच्यावर”
सिद्धार्थ असं म्हणाला तशी निशा उसळलीच
“ कसलं प्रेम रे? तिच्या गावी तरी आहे का तुझं तिच्यावर प्रेम आहे ते?”
“राधा प्लिज... मी आजच तिला सांगितलय माझं तिच्यावर प्रेम आहे. आणि मला असं वाटतंय कि तिचं उत्तर हो असणार आहे” असं म्हणून सिद्धार्थ तिथून निघूनच गेला. राधा जणू स्तब्ध झाली होती. इतकी मोठी गोष्ट घडून गेली पण आपल्याला सांगावं असंही त्याला वाटलं नाही? एकदाही? राधाला काही न सुचल्यामुळे ती नुसतीच बसून राहिली. काहीतरी निश्चय करूनच तिथून उठली.
निशा काही वेळ आराम करून टेन्टबाहेर आली. हळूहळू ग्रुपमधले सगळेच बाहेर येत होते. पॅंगॉन्ग त्सो खूप सुंदर दिसत होतं. निळंशार पाणी आणि त्यात प्रतिबिंब पाहणारे निळे आकाश यांचा जणू संगम झाला होता. निशा स्तब्ध होऊन ते दृश्य डोळ्यात साठवून घेत होती. इतक्यात तिला मागे कोणीतरी उभं आहे असं वाटलं. ती मागे वळली तर तिथे राधा होती.
“हाय निशा, आज रात्री आपण टेन्ट शेअर नको करायला. आणि हो, मला तुझ्याशी थोडं बोलायचं होतं, तुला वेळ आहे ना?” राधाने निशाला विचारलं.
क्रमश:

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग १
https://www.maitrin.com/node/3038

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग २
https://www.maitrin.com/node/3051

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ३
https://www.maitrin.com/node/3076

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ४
https://www.maitrin.com/node/3097

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ५
https://www.maitrin.com/node/3107

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ६
https://www.maitrin.com/node/3166

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ७
https://www.maitrin.com/node/3185

————————————————————
पुढे चालू
————————————————————

निशा जराशी घाबरलीच. मगाशी सिद्धार्थने त्याच्यात आणि राधाच्यात तसं काही नाहीये असं सांगितलं होतं पण राधा अजूनही घुश्श्यातच दिसत होती.
“निशा हे बघ, मी आणि सिद्धार्थ...” राधा बोलायला सुरुवात करतच होती इतक्यात तिथे सत्या आला.
“हाय निशा, हाय राधा” सत्याने जणू ओळखलं होतं राधा आता निशाशी काय बोलणार आहे ते.
“सत्यजित मला जरा निशाशी बोलायचंय, do you mind?” राधाने रागातच विचारलं.
“मुळीच नाही. पण आत्ता मलाही तुझ्याशी काहीतरी महत्वाचं बोलायचंय. निशा....”सत्या म्हणाला.
“ओह्ह.. बाय..” असं म्हणून निशा अक्षरशः तिथून सटकलीच. सत्या आला त्याचं निशाला खरंतर बरंच वाटलं होतं. राधा काय म्हणेल आणि काय नाही याची काळजी कारण्यापेक्षाही तिच्यासमोर दुसरी खूप महत्वाची गोष्ट होती, सिद्धार्थने विचारलेल्या प्रश्नाचं उत्तर. खूप थंडी होती, निशा परत टेंटमध्ये जाऊन आणखी गरम कपडे घ्यायला लागली. अचानक तिच्या हातात आली ती सिद्धार्थने दिलेली ती बदामी रंगाची लडाखी शाल. तिने ती छान लपेटून घेतली आणि बाहेर आली. बाहेर ग्रुपमधल्या लोकांनी शेकोटी पेटवली होती आणि सगळे तिच्याभोवती बसले होते. निशा त्यांच्यापासून जरा दूर उभी राहिली त्या सरोवराकडे बघत. तिच्याही नकळत त्या घोळक्यात सिद्धार्थ आहे का हे तिने पाहून घेतलं. सिद्धार्थच्या भोवती सगळे जमले होते आणि तो कुठलातरी किस्सा रंगवून सांगत होता. सगळ्यांचा हसण्याचा आवाज निशाच्या कानावर येत होता. निशा आणखी थोडी पुढे चालत गेली. सिद्धार्थच्या प्रश्नाचं उत्तर काय द्यायचं? त्याने जर उद्या विचारलं तर? आता उत्तर देईपर्यंत त्याच्याशी बोलायचं का नाही? जर आपलं उत्तर हो असेल तर त्याचं आणि आपलं नातं कसं असेल? मुळात आपलं उत्तर काय आहे? निशाला असंख्य प्रश्न पडले होते. त्यातल्या एका प्रश्नाचं उत्तर शोधायचं तिने ठरवलं. मुळात आपलं उत्तर काय आहे आणि का?
सिद्धार्थ तिला फ्लाइटमध्ये भेटला तेंव्हा त्याच्याबद्दलचं तिचं मत आणि आत्ताचं तिचं मत यात बराच फरक होता. आत्ता त्याने केलेली प्रत्येक गोष्ट, बोललेलं प्रत्येक वाक्य जणू तिच्या मनात साठवलं जायचं. का होतंय असं?
“तू प्रेमात पडलीयेस निशा. तू हे जेव्हढ्या लवकर मान्य करशील तितकं तुला आणि त्यालाही छान वाटेल. त्याचा मोकळा स्वभाव, त्याच सहज मैत्रीचा हात पुढे करणं, मैत्री जपणं तुला आवडलंय.” निशाच्या मनानेच जणू तिला ग्वाही दिली.
“काय गं? इथे एकटीच का उभी आहेस?” निशाने मागे वळून पाहिलं, तो सिद्धार्थ होता.
निशा काहीच बोलली नाही. तो पुढे आला आणि तिच्या सोबत येऊन उभा राहिला.
“काय झालं निशा? कसला विचार करतेयस?” सिद्धार्थने जणू त्याला काही माहीतच नसावं असा आव आणून विचारलं. त्याच्या नजरेत खट्याळपणा स्पष्ट दिसत होता.
“काही नाही रे. कोणीतरी मला एक प्रश्न विचारलाय. त्याचंच उत्तर शोधतेय” निशानेही त्याला तसंच उत्तर द्यायचं ठरवलं.
“ओह्ह.. असं आहे का? काय प्रश्न आहे बाय द वे?” त्याचं असं वेड पांघरून पेडगावला जाणं निशाला आवडलं, ती खुद्कन हसली.
“प्रश्न नाही रे सांगू शकत, थोडा personal आहे” निशाने चक्क त्याला उडवून लावलं.
“बरं प्रश्न जाऊदे. उत्तर काय आहे ते तर सांगशील?” सिद्धार्थने पुन्हा तिला टोकलं.
“हेच की माझं तुझ्यावर...” निशाला अचानक जाणवलं की आपण त्यालाच सांगतोय आणि तिने वाक्य तोडलं.
“बोल ना... प्लिज...” सिद्धार्थच्या डोळ्यात आर्जव होतं. जणू तो या वाक्याची कित्येक जन्म वाट बघत होता.
निशाने उत्तरादाखल काही न बोलता मान फिरवली.
“निशा.. तुला हवं तेंव्हा उत्तर दे.. फक्त एक गोष्ट पुन्हा सांगायची होती तुला. इकडे बघशील?” सिद्धार्थने विचारलं.
निशा हळूच मागे वळली.
“माझ्याकडे बघ ना” ती नजर चोरतेय हे लक्षात आलं सिद्धार्थच्या.
निशाने त्याच्याकडे बघितल्यावर सिद्धार्थ म्हणाला,
“I love you निशा. या जगात इतर कुठल्याच गोष्टीची मी जितकी वाट पहिली नाही तितकी तुझ्या उत्तराची बघतोय. तू माझ्यासाठी ती गोष्ट बनलीयेस, जिच्यामुळे आणि जिच्यासाठी मी जगतोय. You are my World “ आणि निशा बघतच राहिली त्याच्याकडे. त्याच्या नजरेत एक सच्चेपणा होता. निशाला तो भावला. ती काहीतरी बोलणार इतक्यात सिद्धार्थला ग्रुपमधल्या कोणीतरी हाक मारली. सिद्धार्थला तिकडे जावं लागलं. निशा त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहत राहिली. त्याने आपल्यापासून दूर जाऊ नये असं प्रकर्षाने वाटलं तिला आणि तिने स्वतःशीच ते वाक्य पहिल्यांदा उच्चारलं, “I love you Siddharth“ आणि धडधडत्या हृदयाने ती टेन्टमध्ये परतली. उद्या आपलं उत्तर सिद्धार्थला सांगायचं असं ठरवून ती झोपणार इतक्यात टेन्टबाहेर कोणाची तरी चाहूल लागली.
“कोण आहे?” निशाने विचारलं.
आणि राधा आत आली.
“हाय राधा” निशा नकळत बेडवर बसलेली ती उठून उभी राहिली.
“हाय निशा. मला तुझ्याशी बोलायचंय. बैस ना” असं म्हणून राधाने तिला बसायची खूण केली.
“निशा मला तुला एकच सांगायचं होत. प्लिज सिद्धार्थपासून लांब राहा. तुला जर असं वाटत असेल कि तो तुला फ्लाईटमध्ये भेटला आणि तेंव्हापासून तो तुला ओळखतो आणि तेंव्हापासून त्याला तू आवडतेस वगैरे तर तू चुकते आहेस.”
“राधा... असं का म्हणते आहेस? मला काही कळलं नाही” निशाला काही समजत नव्हतं.
“हे बघ मी सगळं काही तुला सांगत बसणार नाही. पण तुला ती राजस्थान ट्रिप आठवतेय का? त्या ट्रीपपासून तो तुझ्या मागे आहे. तुला त्याचा स्वभाव कितपत माहित आहे मला माहित नाही, पण मी त्याला गेली कित्येक वर्षे ओळखते. आणि त्यावरूनच मी तुला सांगतेय, त्याचं तुझ्यावर प्रेम वगैरे काही नाहीये.” राधाने एका दमात सांगून टाकलं.
तिचे शब्द निशाला खूप लागले. मागे आहे? म्हणजे? त्याच्या जवळच्या मैत्रिणीने असं म्हणावं? नाही. नाही! सिद्धार्थ असा नाहीये. त्याच्या डोळ्यात पाहिलंय मी माझ्याबद्दलचं प्रेम. निशाला राधाचं बोलणं खरं वाटेना.
“राधा प्लिज असं बोलू नको. तो तुला सर्वात चांगली मैत्रीण मानतो आणि तू त्याच्याबद्दल असं बोलावंस? मला नाही पटत त्याचा स्वभाव असा काही असेल असं” निशाच्या चेहऱ्यावर नाराजी होती.
आता मात्र राधाला कळलं कि ही आपलं बोलणं मान्य करणार नाही.
“निशा.. तुला माझं बोलणं पटत नसेल पण हेच खरं आहे. आणि असंही तुला जरी त्याच्याबद्दल काही वाटत असेल तरी त्याचा काही उपयोग होणार नाही. तो माझा आहे आणि नेहमी माझाच राहील. त्यामुळे शहाणी असशील तर समजून घेशील मला काय म्हणायचंय ते” असं म्हणून राधा तिथून गेलीसुद्धा.
आणि निशा? निशा जणू blank झाली होती. काय घडलं नुकतंच? राधा, सिद्धार्थची जिवलग मैत्रीण, ती असं म्हणते कि तो माझा आहे? आणि माझाच राहील? म्हणजे? म्हणजे जरी सिद्धार्थ तिच्याकडे मैत्रीण म्हणून बघत असला तरी ती त्याच्याकडे फक्त मित्र म्हणून निश्चितच पाहत नाही. तिच्या मनात त्याच्याबरोबरच नातं वेगळं आहे. मी खरंच त्या दोघांच्या मध्ये येतेय का? न जाणो सिद्धार्थला तिचं प्रेम आजपर्यंत जाणवलंच नसेल आणि त्यामुळे त्याने मला असं विचारलं असेल का? निशाच्या डोक्याचा रात्रभर विचार करून भुगा झाला. सकाळी तिने सिद्धार्थशीच बोलायचं ठरवलं. सिद्धार्थच्या टेन्टपाशी आल्यावर अचानक राधा टेन्टमधून बाहेर आली. “हाय निशा. Good morning. किती मस्त झोप लागली काल सिद्धार्थच्या टेंटमध्ये” असं म्हणून राधा बाहेर गेली. आणि निशा कोसळलीच जणू. राधाने काल तिला त्या दोघीनी टेन्ट शेअर नको करायला म्हणून सांगितलं होतं आणि आत्ता ती सिद्धार्थच्या टेन्टमधून बाहेर आली होती. म्हणजे... निशा जवळजवळ धावतच तिच्या टेंटमध्ये परत आली. तिला कशातच काही अर्थ नाही असं वाटत होतं. असं कसं होऊ शकतं? आयुष्यात पहिल्यांदाच तिला कोणाबद्दल तरी असं काही वाटलं होतं. आणि त्याचा शेवट असा व्हावा? सुरु होण्याआधीच? निशाचे डोळे झरायचे थांबेनात. आज ग्रुपमधले काहीजण परत पुण्याला निघणार होते. निशा तडक त्यांच्याबरोबर परत निघाली.
इकडे सत्या आणि सिद्धार्थ राईडवरून परत आले तोपर्यंत दुपार झाली होती. जेवताना सिद्धार्थने निशाला शोधलं पण ती काही त्याला दिसली नाही. टेंटमध्ये असेल म्हणून त्याने झटपट जेवण उरकलं. आज काहीही झालं तरी त्याला त्याच्या प्रश्नाचं उत्तर हवं होतं निशाकडून. तो निशाच्या टेंटमध्ये आला.
“निशा.... निशा...” त्याने हाका मारल्या पण ऐकायला निशा होती कुठे तिथे?
“ती सकाळीच परत गेली पुण्याला” राधाने आत येत सिद्धार्थला सांगितलं.
आणि सिद्धार्थ मटकन खालीच बसला. निशा पुण्याला गेली? म्हणजे? मला काही न सांगता? का? म्हणजे तिचं उत्तर नाही समजायचं का मी? का निशा? इतकी कठोर शिक्षा का? मला साधं तोंडावर उत्तर देण्याचीही तसदी न घेता का निघून गेलीस? सिद्धार्थच्या डोळ्यात खळकन पाणी आलं.
“सिद्ध्या, प्लिज.. मी आधीही तुला म्हटलं होतं, त्या पोरीसाठी वेळ वाया घालवू नकोस म्हणून. पण तू माझं ऐकलं नाहीस.” राधाच्या चेहऱ्यावर विजयी हसू होतं. सिद्धार्थला रागच आला राधाचा.
“राधा प्लिज मला एकटं सोड” असं म्हणून सिद्धार्थ बाहेर आला. आणि बाईक काढून सुसाट वेगाने लेहच्या दिशेने गेला देखील.

लेहला आल्यावरच सिद्धार्थ थांबला. आजची राईड त्याची आजवरची सर्वात वाईट राईड होती. निशाचा विचार त्याच्या मनातून जात नव्हता. सत्या आणि राधाही ग्रुपमधल्या इतर लोकांसोबत लेहला परतले होते. दोन दिवस असेच गेले. सिद्धार्थ सर्वांमध्ये असूनही नसल्यासारखा होता. राधाने त्याच्याशी बोलायचा हरप्रकारे प्रयत्न करून पाहिला पण सिद्धार्थला कोणाशीच बोलायचं नव्हतं.
ग्रुप निघून गेला. त्यांच्यासोबत राधा दिल्लीपर्यंत गेली. सिद्धार्थ सकाळपासून आपल्या रूममधून बाहेरही पडला नव्हता.
“सिद्धार्थ, येऊ का?” असं म्हणत सत्याने त्याच्या रूमचं दार उघडलं.
“ये” म्हणत सिद्धार्थ उठला.
“काय झालाय सिद्धार्थ? Are you ok?” सत्याला जरा अंदाज आला होता कि हे निशाशी निगडित आहे.
सिद्धार्थने त्याला सगळं सांगितलं.
“मला काही कळत नाहीये सत्या. काय करू मी? Face to face बोलण्याच्या पण लायकीचा वाटलो नाही का रे मी तिला? सरळ निघून गेली? काहीच न सांगता?” सिद्धार्थ दुखावला होता.
“सिद्धार्थ... मला काहीतरी वेगळं वाटतंय” सत्याच्या मनात राधाचा विचार आला. काल त्याने राधाला निशाकडे जाताना पाहिलं होतं. त्याचं या सगळ्याशी काहीतरी connection आहे असं त्याला राहून राहून वाटत होतं.
“मला थोडा वेळ दे सिद्धार्थ. सगळं ठीक होईल आणि मी एका गोष्टीची तुला खात्री देऊ शकतो कि निशा स्वतःच्या मनाने इथून गेलेली नाही. तू एक काम कर. तू आजच पुण्याला नीघ. मी दोन दिवसात तुला पुण्यात भेटतो”
सिद्धार्थचा सत्यावर विश्वास होता. असंही सिध्दार्थलाही मनात कुठेतरी काहीतरी चुकतंय असं वाटत होतं. ते दोघेही निघाले.

दिवसभराच्या प्रवासानंतर सत्या दिल्लीला पोहोचला. राधाला फोन करून तो तडक तिला भेटायला गेला.
“काय झालं सत्यजित? तू असा अचानक? सिद्ध्या कुठाय?” राधाने त्याला विचारलं.
“तो पुण्याला गेला. मलाच तुझ्याशी बोलायचं होतं म्हणून मी इथे आलोय” सत्याने सांगितलं.
“काय बोलायचंय?” राधा सावध झाली. सत्याला नक्कीच काहीतरी शंका आली असणार.
“राधा, तू निशाला काय म्हणालीस म्हणून ती तडकाफडकी निघून गेली?” सत्याने सरळ मुद्द्याला हात घातला.
“मी? मी कशाला काय म्हणू? तिची तीच निघून गेलीय. ती काय लहान आहे का माझं ऐकायला?” राधाने शक्य तोवर विषय टाळायचं ठरवलं.
“ओह्ह... खरंच! तू कशाला काय म्हणशील? आपण कॉलेजमध्ये असल्यापासून मी तुला आणि सिद्धार्थला ओळखतो राधा. तुम्ही दोघे बेस्ट friends आहात, पण माझी आणि सिद्धार्थचीही मैत्री तितकीच जुनी आहे हे माहित आहे ना तुला?” सत्या न थांबता बोलत होता.
“अरे पण मी काय केलंय?” राधा वरमली.
“मी सांगतो ना तू काय केलयस. सिद्धार्थला दुसऱ्या कुठल्याही मुलीशी बोलून न देणारी तू, तुला कसं सहन होईल तो कोणाच्या तरी प्रेमात पडलेला? तू काल तिला सांगितलं असशील कि तुझं सिद्धार्थवर प्रेम आहे आणि तिने निघून जावं? I’m I right or am I right?” आणि राधा त्याच्याकडे पाहतच राहिली.
“कोणी बोलणारं नाही म्हणून नेहमी आपलंच खरं करायचं. बरं नाही हे राधा. तू सिद्धार्थला मैत्रीत गुदमरवते आहेस. त्याच्यासाठी असलेली निखळ मैत्री म्हणजे खरंतर त्याच्यावरचं बंधन आहे हे त्याला कळत नाहीये. इतकी स्वार्थी कशी काय होऊ शकतेस तू? निशाला त्याच्या आयुष्यात तुझ्यापेक्षा महत्वाचं स्थान मिळेल म्हणून खोटं बोललीस?”
“सत्यजित... मी..” राधाने मध्ये बोलायचा प्रयत्न केला पण सत्याने तिला बोलूच दिलं नाही.
“माझं बोलणं अजून संपलेलं नाही राधा. मी जे म्हणतोय ते बरोबर आहे ना? तुला काय वाटलं तू जे सांगितलंस ते सिद्धार्थला कळल्यावर तुमची मैत्री तशीच राहील? त्याला हे अजिबात सहन होणार नाही.”
“सत्यजित I’m sorry, मी.. मला सिद्ध्याला दुखवायचं नव्हतं. तो माझ्याशी बोलतही नाहीये. मला फक्त माझा सर्वात जवळचा मित्र गमवायचा नव्हता.” राधाच्या डोळ्यात पाणी तरळलं. तिने मान खाली घातली. “मी लहान असल्यापासूनच एकुलती एक असल्यामुळे नेहमीच एकटी राहिलेय रे.. नंतरही माझे कोणी मित्रमैत्रिणी नव्हते. तुला तर माहीतच आहे. सिद्ध्या एकमेव असा माणूस आहे ज्याने मला नेहमीच समजावून घेतलंय. तोच जर माझ्या आयुष्यात नसेल तर माझ कसं होणार? हा विचारच मला स्वस्थ बसू देत नव्हता. निशाच्या मनातही सिद्ध्याबद्दल feelings आहेत हे मला कधीच कळलं होतं पण मीच स्वतःला समजावू शकले नाही. मी काय करू? मला पुन्हा एकटं नाही पडायचं रे...” राधा आता कुठल्याही क्षणी रडेल असं वाटत होतं.
“ओह माय गॉड, tough queen राधा चक्क चक्क रडतेय? हे आणि केव्हापासून? आणि तुला काय गरज आहे कोणाची. तू किती इंडिपेंडंट आहेस! कितीतरी मुली तुझ्याकडे आयडॉल म्हणून बघत असतील. आणि ढग्गे, तुझं लक्ष कुठे असतं? तुझ्या आजूबाजूला कित्येक जण आहेत जे तुझ्या एका शब्दाखातर काय हवं ते करायला तयार होतील” सत्याने तिचा मूड हलका करण्याचा प्रयत्न केला.
“सत्यजित मला नाही वाटत रे आता सिद्ध्या परत माझ्याशी बोलेल. मी काय केलंय हे त्याला आज ना उद्या कळेलच. मी असं कसं काय वागू शकते? मला काहीच नकोय. मी उद्या घरी चाललेय कायमची.” राधा अजूनही त्याच विचारात अडकली होती.
“राधा प्लिज.. तुला जर तुझी चूक कळली असेल तर तू त्या दोघांची माफीही मागू शकतेस. हा पण option आहे असं तुला नाही का वाटत?”
“मला खूप guilty वाटतंय सत्यजित. मी माझ्याच मित्राला इतका त्रास दिला. मी.. मी जातेय...” असं म्हणून
राधा उठली. सरळ बाहेर येऊन तिने बाईक काढली. सत्या तिच्या मागून धावतच आला. त्याने तिच्या बाईकची किल्ली काढून घेतली.
“सत्यजित माझ्या बाईकची किल्ली दे” राधा चिडलीच सत्यावर.
“नाही देणार.” सत्याही अडून बसला होता.
“मी खूप वाईट आहे रे. मी सिद्ध्याला त्रास दिला. निशालाही.. मी कोणाची मैत्रीण बनण्याच्या लायकीची नाही. कोणाला माझी काही गरज नाही. मी असले नसले तरी कोणाला काय फरक पडणार आहे? प्लिज मला जाऊदे” राधा बेभान होऊन बोलत होती.
“कशावरून कोणाला फरक पडणार नाही? स्वतःच्या मनाने सगळं ठरवायचं. दुसऱ्याचा मनाचा करतेस का गं कधी विचार? फरक पडणार नाही म्हणे” सत्याही कावला.
“नाहीच पडणार. कोणाला काय पडलंय राधा नावाची कोणी मुलगी जगली का मेली ते” राधा आता काहीही ऐकून घ्यायच्या मनस्थितीत नव्हती. तिने किल्ली सत्याच्या हातातून घ्यायचा प्रयत्न केला पण सत्याने मूठ इतकी घट्ट धरली होती कि तिला किल्ली घेता आली नाही.
सत्याला कळेना अशी कशी हि मुलगी? आपण हिच्या खिजगिणतीतही नाही आहोत का? ज्या दिवसापासून ती सिद्धार्थला ओळखते त्या दिवसापासून मलाही ओळखते. पण हिला कधी आपलं मन कळलंच नाही. तिच्यासाठी सिद्धार्थच नेहमी मित्र राहिला. मग मी कोण आहे? मी का बरोबर आहे हिच्या? असं एकदाही हिला वाटू नये?
सत्याने तिच्या दोन्ही खांद्यांना धरलं आणि तिला गदागदा हलवत तो जवळजवळ ओरडलाच
“मला पडतो फरक. का माहित नाही पण पडतो. तू असण्याचा.”
“का? तुला फरक पडायचं कारणच काय” राधाही हट्टाला पेटली होती.
“कारण I love you, you इडियट!” सत्याच्या तोंडातून खरं गेलंच शेवटी. सत्या तिच्याकडे पाठ फिरवून उभा राहिला.
राधा बघतच राहिली सत्याकडे. तिला कळतच नव्हतं.. सत्या? सत्याचं आपल्यावर प्रेम आहे? तिचा तिच्या कानांवर विश्वासच बसेना.
क्रमश:

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग १
https://www.maitrin.com/node/3038

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग २
https://www.maitrin.com/node/3051

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ३
https://www.maitrin.com/node/3076

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ४
https://www.maitrin.com/node/3097

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ५
https://www.maitrin.com/node/3107

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ६
https://www.maitrin.com/node/3166

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ७
https://www.maitrin.com/node/3185

तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ८
https://www.maitrin.com/node/3187

————————————————————
पुढे चालू
————————————————————

राधाला काय बोलावं कशी प्रतिक्रिया द्यावी काही कळतच नव्हतं. सत्या? सत्या आपल्यावर प्रेम करतो? का? तिला आठवलं, तिला सिद्धार्थ आणि सत्या एकत्रच भेटले होते. त्या दिवसापासून आजपर्यंत ती सिद्धार्थला बेस्ट फ्रेंड मानत आली होती. पण जे जे प्रसंग सिद्धार्थ आणि राधाने शेअर केले त्या सगळ्यात सत्याही होताच... नेहमीच... तिच्यासोबत... तिचं कधीच कसं लक्ष गेलं नाही? सत्याकडे? सत्याने नेहमीच तिला योग्य काय ते सांगितलं होतं, अर्थात त्यातलं तिने ऐकलं खूप कमी होतं, ही गोष्ट निराळी. पण सत्या नेहमीच तिचं चांगलं चिंतणारा मित्र होता.

तिला जाणवलं, तिने सत्याला जणू गृहीत धरलं होतं नेहमीच. सत्या असेलच, काहीही झालं तरी. त्याच्या नजरेत एखादी गोष्ट चूक आहे कि बरोबर याचा तिला फरक पडायचा आणि म्हणूनच जर तिचं काही चुकलं असेल तर ती सत्याला टाळायची, कारण त्याच्या प्रश्नांची उत्तरं तिच्याकडे नसायची आणि त्याच्यासमोर आपली चूक तिला कबूल करायची नसायची.
“सत्या....” राधाने सत्याला पहिल्यांदाच अशी हाक मारली. सगळं जग त्याला सत्या म्हणून बोलावत असताना राधा मात्र त्याला सत्यजितच म्हणायची. सत्यालाही ते जाणवलं. त्याने मागे वळून राधाकडे पाहिलं आणि हसला.
“Yes I know... आता तुला खूप प्रश्न पडले असतील आणि त्यांची उत्तरंही तुला लगेच हवी असतील. तू म्हणशील मला हे असं आवडत नाही, एकतर आर या पार, हे असं अधांतरी नको. “
“तू जरा जास्तच माझी वाक्य ओळखतोयस आज” राधा हसली.
“मी खूप ओळखतो तुला राधा. तू मला ओळखत नाहीस. पण या सगळ्याबद्दल नंतर बोलू. आधी आत्ताच्या आत्ता आपल्याला पुण्याला निघायचंय. सिद्धार्थ आणि निशा दोघेही एकमेकांसाठी perfect आहेत, जणू ते एकमेकांसाठीच बनलेत. तुला त्यांची माफी मागायला हवी राधा. इतकं तर तू सिद्धार्थची आणि तुझी मैत्री वाचवण्यासाठी करूच शकतेस.” राधा आणि सत्या रात्रीच्याच फ्लाईटने पुण्याला निघाले.

इकडे निशा पुण्यात पाहोचली होती. ट्रीपला जाताना हसत गेलेली निशा आणि आत्ता परतलेली निशा यांच्यात खूप अंतर होतं. निशाच्या आईने ते क्षणात ओळखलं. पण निशाने मात्र आईला काहीच सांगितलं नाही. तिला आईला कसलंही टेन्शन द्यायचं नव्हतं. आई बराच वेळ बाल्कनीत बसून कोणाशीतरी फोनवर बोलत होती.
“निशा, एक विचारायचं होतं तुला बाळा” आईने निशाच्या खोलीत येत म्हटलं.
“तुला आठवतंय का? मी तुला एक फोटो पाठवला होता, एका मुलाचा. पण तू म्हणाली होतीस कि मला इतक्यात लग्न करायचं नाही. त्यांचा फोन आला होता. तू अनायासे इथे आहेस, आणि तो मुलगाही भारतात आलाय, तर त्यांनी आपल्याला त्यांच्या घरी बोलावलंय.”
निशा काहीच बोलली नाही, नुसती मान डोलावली तिने.

निशाने दिवसभर जणू स्वतःला घरात कोंडून घेतलं होतं. अगदी बाल्कनीतही उठून गेली नाही ती. जेवणावरही तिचं मन राहिलं नव्हतं. पूर्ण दिवस विचार करण्यात घालवला निशाने. सिद्धार्थचा चेहरा तिच्या डोळ्यासोरून हलत नव्हता. त्याच्याबरोबर घालवलेले क्षण तिच्याभोवती फेर धरून नाचत होते. काय झालं, कशामुळे झालं काहीच कळत नव्हतं निशाला. तिचं प्रेम सुरु होण्याआधीच संपलं होतं. आईने खूपदा निशाला बोलतं करायचा प्रयत्न केला पण व्यर्थ. निशाला जे काही झालं ते विसरता येत नव्हतं. तिची परतीची टिकेट्स प्रिपोन करायचा विचार करत होती ती. इतक्यात तिचा फोन वाजला. अनोळखी नंबर होता. निशाने उचललाच नाही. पण परत थोड्या वेळाने फोन आला. तोच नंबर. मग निरिच्छेनेच तिने उचलला फोन.
“हॅलो”
“हॅलो.... निशा?”
“हो बोलतेय. आपण कोण?” निशाला आवाज ओळखीचा वाटेना.
“निशा मी सत्या बोलतोय. कुठे आहेस तू?” सत्या होता पलीकडे.
“हाय सत्या.. मी घरी आहे माझ्या... पुण्यात.” न जाणे का निशाचा कंठ दाटून आला.
राधाचं तिच्याशी वागणं, बोलणं फक्त सत्याच समजून घेऊ शकतो असं का काय माहित निशाला वाटत होतं.
“निशा... काय झालं? अशी निघून का आलीस तू?” सत्याने विचारलं.
“सत्या... जाऊदे तो विषय. मी परत निघतेय २-३ दिवसात. तू कसा आहेस?” निशाने विषय बदलायचा प्रयत्न केला.
“निशा... प्लीज... तुला माहित आहे मी काय विचारतोय. आणि विषय टाळून तू स्वतःलाच सर्वात जास्त त्रास करून घेणार आहेस हेही तुला समजत असेल. सो प्लीज, बोल माझ्याशी.” सत्याला तिच्या मनाची अवस्था जाणवली.
“एक काम करूया का? तुला वेळ आहे का आज? भेटूया का बाहेर कुठेतरी? म्हणजे नीट बोलता येईल” सत्याने विचारलं.
“ठीक आहे. भेटूया” निशलाही हे असं स्वतःला कोंडून घेणं आवडत नव्हतं. पुन्हा तिला त्या बंद कोशात जायचं नव्हतं. कोणासमोर तरी बोलून मोकळं होणं गरजेचं वाटत होतं तिला. त्यामुळे निशा हो म्हणाली.
सत्याला तिने वेळ आणि पत्ता पाठवला. आवरून ती ठरलेल्या जागी येऊन थांबली. पाचेक मिनिटात सत्या आलाच.
“हाय निशा” सत्याच्या चेहऱ्यावर हसू होतं.
“हाय सत्या” निशानेही हसायचा प्रयत्न केला पण खूप विचार केल्यामुळे ती खरंच थकली होती.
“ चल आधी काहीतरी खाऊन घेऊ.” सत्या म्हणाला.
छानशी कडक coffee घेतल्यावर निशाला जरा हुशारी वाटली.
“आता बोल. का निघून आलीस अशी अचानक?” सत्याने ठरवलं होतं तिला बोलतं करायचं.
निशाने सत्याला सगळं सांगितलं काहीही मनात न ठेवता.
“निशा... तुला एक सांगू? तू तिथून निघण्यापूर्वी एकदा बोलायला हवं होतंस सिद्धार्थशी. आणि वेडे, त्या दिवशी पहाटेच मी आणि सिद्धार्थ राईडला गेलो होतो. रात्री माझ्याच टेंटमध्ये झोपलेला सिद्धार्थ. झोप लागेपर्यंत तुझ्याच बद्दल बोलत होता तो. कोणीही कोणावरही करणार नाही इतकं प्रेम करतो तो तुझ्यावर निशा. तुला तू एकदा राजस्थानला ट्रीपसाठी अाली होतीस ते आठवतंय? राधा आणि तू एकमेकींना ओळखत होता. तेंव्हापासून प्रेमात आहे तो तुझ्या. आणि तू! , आम्ही त्या दिवशी राईडवरून परत आलो तर कळालं कि तू निघून गेलीयेस. सिद्धार्थने कसं स्वतःला समजावलं हे त्याचं त्यालाच माहित.
आता राहता राहिला राधाचा विषय. तिचं बोलणं तर तू सोडूनच दे. थोडीशी over possessive आहे ती सिद्धार्थबद्दल. आणि जरा crack पण आहे, त्याच विचारांच्या भरात तिने तुला जे मनात येईल ते सांगितलं, तू त्याच्यापासून दूर जावंस म्हणून. कारण तुझ्यामुळे तिचं सिद्धार्थच्या आयुष्यात सर्वात महत्वाचं असणं संपून जाईल अशी भीती वाटली तिला” सत्या न थांबता बोलत होता.
त्याच्या बोलण्याने निशाला तिच्या काही का होईना प्रश्नांची उत्तर मिळाली होती. पण अजूनही ती पूर्ण शांत नव्हती.
“तू राधाबद्दल इतकं खात्रीने कसं बोलू शकतोस सत्या?” निशाने विचारलंच शेवटी.
“कारण... I love her. या जगात तिला मी जितकं ओळखतो ना, तितकं तर ती स्वतःलाही ओळखत नाही” सत्याने असं म्हणायला आणि राधा तिथे यायला एकच गाठ पडली.
सत्याच्या या वाक्याने थोडी अवघडली ती. काय बोलावं ते पटकन न सुचल्याने नुसतीच उभी राहिली होती.
“चला, मी निघतो. आता पुढचं राधाच बोलेल तुझ्याशी.” म्हणत सत्या उठला.
“बाय राधा. आपण भेटूच. बऱ्याच गोष्टी बोलायच्या आहेत अजून” असं म्हणत राधाकडे बघून मिश्किल हसला तो.
राधाला उगाच कानकोंडं झालं. आजपर्यंत सत्याने तिच्याशी असं खेळीमेळीत काही बोललेलं तिला आठवतच नव्हतं. बऱ्याचदा तो तिच्याशी बोलायचा ते तिचं काही चुकलं तरच आणि त्याकडेही तिचं लक्ष नसायचं. राधाने नुसतीच मान हलवली त्याच्याकडे बघून आणि निशासमोर बसली.
निशाला खरंतर खूप राग आला होता राधाचा. त्यामुळे उठून जाऊया का असा विचार करत तिने पर्स उचलली.
“निशा... प्लीज... एकदा माझं म्हणणं तरी ऐकून घे.” राधाने निशाला थांबवलं.
“मला मान्य आहे माझं चुकलं. मी तुझ्यासोबत असं वागायला नको होतं. सिद्धार्थची मैत्री माझ्यासाठी खूप काही आहे, पण माझी पहिली चूक म्हणजे मी त्याच्या आयुष्यावरच हक्क सांगायला लागले. त्याचा आनंद हिरावून घेण्याचा मला काहीही हक्क नाही. त्याचं तुझ्यावर खरंच खूप प्रेम आहे आणि हे मला खूप आधीपासून माहिती होतं. मी ते चुकीच्या पद्धतीने तुला सांगितलं त्याबद्दल सॉरी निशा. सिद्धार्थने नेहमीच माझ्याकडे फक्त चांगली मैत्रीण म्हणून पाहिलंय आणि मीही त्याला माझा बेस्ट friend मानते. त्या दिवशी माझ्या डोक्यात काय चालू होतं कोणास ठाऊक? माझा इगो दुखावला गेला होता, सिद्धार्थच्या आयुष्यात मी सोडून दुसरी कोणीतरी मुलगी महत्वाची होणार म्हणून. I’m sorry Nisha “
निशाने राधाकडे पाहिलं. तिच्या डोळ्यात एक सच्चेपणा होता. निशा काहीच बोलली नाही.
“निशा, तू मला माफ करशील कि नाही माहित नाही. पण सिद्धार्थ मला कधीच माफ करणार नाही. तू निघून गेलीस त्या दिवसापासून सिद्धार्थ एका शब्दानेही माझ्याशी बोललेला नाही. माझ्या मूर्खपणामुळे सिद्धार्थला गमावू नकोस निशा. त्याच खरंच खूप प्रेम आहे तुझ्यावर.” राधा इतकं बोलून सरळ निघून गेली.
निशाच्या मनातले प्रश्न कमी झाले होते पण अजूनहि ती अस्वस्थ होती. कारण सत्या आणि राधा यांच्यापेक्षाही तिला ज्याच्याशी बोलायचं होतं तो कुठे होता? कधी भेटणार होता? सिद्धार्थ.... निशाची नजर त्यालाच शोधत होती. पण सिद्धार्थ आलाच नव्हता. निशा घरी आली. रात्री आईने पुन्हा तिला आठवण करून दिली. उद्या त्या मुलाकडे जायचं आहे.
“आई, आपण नाही गेलो तर नाही का चालणार?” निशा म्हणाली.
“निशु, बाळा, मी कधीच तुला काही मागितलं नाही. प्लिज माझं एेक. मी काही तुला लगेच त्या मुलाशी लग्न कर म्हणत नाहीये. शेवटी निर्णय तुझाच असणार आहे. पण उद्या प्लिज चल माझ्याबरोबर.” आई असं म्हणल्यावर मात्र निशा नाईलाजाने हो म्हणाली.
“ठीक आहे आई. जाऊ उद्या आपण.”

दुसऱ्या दिवशी सकाळी निशा उठली. ती तयार झाली तेव्हढ्यात तिच्या खोलीत आई आली, तिच्या हातात निशासाठी त्यांनी घेतलेली गुलाबी साडी होती.
“निशा, आज साडी नेस की” आई म्हणाली.
“आई, साडी कशाला? मी ड्रेस घालते ना” निशाला साडी नेसून तयार होणं बरोबर वाटेना. उगाच कशाला? आता तिच्यासाठी लाईफ पार्टनरचा अर्थ एकच होता. सिद्धार्थ. सिद्धार्थ सोडून दुसऱ्या कोणाचा विचारही ती करू शकत नव्हती. निशा फक्त आईचं मन राखण्यासाठी चालली होती. निशा नाही म्हणत असूनही आईने तिला साडी नेसायला लावलीच.
थोड्याच वेळात त्या दोघी निघाल्या. त्या मुलाच्या घरी पोहोचल्यावर त्याच्या घरातल्यांनी निशा आणि आईचं स्वागत केलं. औपचारिक बोलणी झाल्यावर त्या मुलाच्या आईने सांगितलं, तू जरा आतल्या खोलीत जातेस का? तो आतच आहे. निशाला जरा विचित्रच वाटलं. काय चाललंय हे? हा मुलगा बाहेरसुद्धा यायला तयार नाही. आईकडे थोडसं रागावूनच बघितलं तिने. पण आईनेही जा म्हणून मान डोलावल्यावर निशाकडे दुसरा पर्याय उरला नाही. जरा निरिच्छेनेच तिने दारावर टकटक केली. दार उघडंच होतं. निशा आत गेली. आत कोणीच नव्हतं. रूम मोठी होती. छान सजवली होती. कडेच्या वॉल वर बरेच फोटोज लावले होते. पण त्यात... त्यातल्या मधोमध असलेल्या मोठ्या फोटोवर निशाची नजर खिळली. आता अवाक व्हायची पाळी होती निशाची. तो फोटो.... तो फोटो तिचा होता. तिचा स्वतःचा. खळखळून हसत होती ती. आणि निशाला आठवलं, ती राजस्थानला गेली होती तिथला फोटो होता तो. पण..... पण तिचा फोटो इथे कसा काय? कोणी काढलाय? कोण आहे हा मुलगा? त्याच्याकडे हा फोटो कसा आला? निशाला काही कळेचना. अचानक तिला मागे कोणाची तरी चाहूल लागली. ती मागे वळली तर तो मागेच उभा होता. आणि निशा पाहतच राहिली. पांढराशुभ्र शर्ट, ब्लू जीन्स आणि चेहऱ्यावर तेच घायाळ करणार हसू घेऊन तिचा सिद्धार्थ तिच्यासमोर उभा होता.

निशा डोळे विस्फारून पाहतच राहिली त्याच्याकडे.
“तू? तू इथे कसा?” निशाने विचारलं.
“मी? त्याचं काय आहे निशा, तू आत्ता ज्या रूममध्ये उभी आहेस ना, ती माझीच रूम आहे. हे माझंच घर आहे आणि ज्या मुलाला तू भेटायला आलीयेस तो मुलगा पण मीच आहे.”
निशाला आता काय बोलावं हेही सुचत नव्हतं. तिला जे काही चाललंय ते स्वप्नच वाटत होतं.
“म्हणजे? मला काही कळत नाहीये” निशाचा गोंधळ अजूनही कमी झाला नव्हता.”
“सांगतो. सगळं सांगतो.” सिद्धार्थने बोलायला सुरुवात केली.
“पण त्या आधी एक महत्वाची गोष्ट सांगायची होती तुला.”
निशाने काय म्हणून त्याच्याकडे पाहिलं.
“खूप सुंदर दिसतेयस तू निशा..” सिद्धार्थ तिच्यावरची आपली नजर न हटवता म्हणाला. आणि निशाने आपली नजर झुकवली. तिच्या गालांवर गुलाब फुलले होते.
“निशा... इकडे बघ...” सिद्धार्थने तिच्या जवळ येत तिचा हात हातात घेतला.

निशाने वर पाहिलं. सिद्धार्थ तिच्याकडेच पाहत होता.
“आज इतक्या वर्षांचं सगळं सांगायचंय तुला. मी ते आपण पॅंगॉन्ग त्सो बघायला गेलो तेंव्हाच सांगणार होतो, पण.. जाऊदे... त्याबद्दल नंतर बोलू. काल रात्री मला सत्या आणि राधा भेटले, त्यामुळे ती misunderstanding clear झालेली आहे. हां.. तर मी अगदी सुरुवातीपासून सांगतो.
मी, राधा आणि सत्या आम्ही राजस्थान ट्रिपसाठी एकत्र एका ग्रुपमधून गेलो होतो. मला भटकंती खूप मनापासून आवडते हे तर तुला कळलंयच आता. तिथे एक दिवस मला तू दिसलीस. तू एकटीच अाली होतीस. एकटीच फिरायचीस. सगळ्यात असून नसल्यासारखी. स्वच्छंदी. एखाद्या स्वतःतच रमलेल्या मुग्ध कळीसारखी हसरी. मला माहित नव्हतं काय होतंय. मी माझ्याही नकळत तुझ्यावर प्रेम करायला लागलो होतो. आणि त्या दिवशी, मी रात्रभर झोपलोच नव्हतो, पहाटे उठून फिरायला बाहेर पडलो तर तू दिसलीस.. निघाली होतीस कॅमेरा घेऊन कुठेतरी. माझी पावलं आपोआप तुझ्यामागून पडायला लागली. तू बहुदा सूर्योदयाचे फोटोज काढणार होतीस. पण ऐनवेळी तो सूर्योदय पाहतच राहिलीस आणि फोटोज काढायचे विसरून गेलीस. तुझ्या ते लक्षात आल्यावर इतकी खळखळून हसलीस...ते दृश्य इतकं सुंदर होतं ना निशा... नुकताच सूर्योदय झाल्यामुळे सूर्याची सोनेरी किरणं तुझ्या चेहऱ्यावर पसरली होती, त्यामुळे आणखीच सुंदर दिसत होतीस तू. मला तो क्षण निसटू द्यायचा नव्हता, म्हणून मी तुझा फोटो काढून घेतला.”
“आणि हाच तो फोटो!” निशाने त्याचं वाक्य तोडत म्हटलं.
“हो” सिद्धार्थ हसला. “I’m sorry निशा... तुला माहित नसताना मी...” सिद्धार्थ थोडा अवघडला होता.
“हम्म... बरं.... केलं माफ तुला यासाठी. मग पुढे काय झालं?” निशाने शेजारच्याच आरामखुर्ची वर बसत विचारलं. जणू ती सिद्धार्थला जाब विचारात होती असा आव आणत. सिद्धार्थ पुन्हा हसला तसं तिने लटक्या रागाने त्याच्याकडे पाहिलं.
“ओके ओके... सांगतो पुढे.” म्हणून सिद्धार्थ पुढे सांगू लागला.

“पुढे माझं काही तुझ्याशी बोलणं झालं नाही. ट्रिप संपली होती पण मी तुझा विचार डोक्यातून काढू शकत नव्हतो. मी राधाला विचारायचो तुझ्याबद्दल. पुढे जॉब लागला. तूही जॉब करतेयस ते कळलं होतं मला. पुढे कळलं कि तू युकेला गेलीस. त्यानंतर राधाचा आणि तुझा contact तुटला. मलाही आमच्या यूके ऑफिसला assignment साठी जायचं होतं. मनात अनेकदा तुझा विचार यायचा. परत तू भेटशील का असं वाटायचं मला. पण माझ्याकडे तुझा कसलाही contact नव्हता. अखेर देवालाच तू मला भेटावंस असं वाटलं असावं बहुधा. गोखलेकाकांशी बोलताना एक दिवस अचानक तुझ्या बाबांबद्दल माहिती मिळाली. मग राधा आणि मी त्यांच्या मदतीने तुझ्या घरी माझा बायोडेटा पोहोचवला. I’m sorry निशा, तुला मी आगाऊ वाटलो असेन पण, हे सगळं काकूंना म्हणजे तुझ्या आईलाही आधीपासून माहिती आहे. आपण ट्रीपला जायचा प्लॅनही मी, राधा आणि काकू आम्ही तिघांनीच मिळून ठरवला होता. आणि पुढे काय झालं ते तुला माहीतच आहे.”
“काय? आईला हे सगळं माहित आहे?” निशा रागावलीच जरा. तरीच आईने आज इकडे येउया म्हणून आपल्या मागे लकडा लावला होता.
“हो. काकूंना मी सगळं सांगितलंय. आणि त्यांना मी पसंत आहे” सिद्धार्थ हसला.
“अरे वा! चांगलं आहे. पण लग्न जिच्याशी करायचंय तिला नाहीत विचारत वाटतं तुमच्यात पसंती?” निशा असं म्हणाली आणि तिला जाणवलं, आपण काय बोललोय. तिने झटकन मान फिरवली.
“तिलाच तर विचारलंय कधीचं. पण ती उत्तरच देत नाहीये.” सिद्धार्थ तिच्या जवळ येत म्हणाला,
“निशा, प्लीज... मी वाट बघतोय तुझ्या उत्तराची... माझं तुझ्याशी जणू कित्येक जन्मांचं नातं आहे. I love you निशा....Will you marry me?”
आणि निशा मागे वळली.
सिद्धार्थकडे बघून म्हणाली.
“Yes. Yess... I will marry you...
I love you सिद्धार्थ... I love you...
या आधी माझ्या आयुष्यात कोणाबद्दलही मला असं काही वाटलं नाही जसं तुझ्याबद्दल वाटतं.
तू माझा श्वास झालायस सिद्धार्थ. तुझ्याशिवाय जगण्याची कल्पनासुद्धा मी नाही करू शकत.”
आणि ती सिद्धार्थच्या बाहुपाशात विसावली.
दूर कुठेतरी गाणं वाजत होतं....
“तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई......
यूॅंही नही दिल लुभाता कोई......”

समाप्त.