सकाळी तरी पंचचूलीचं दर्शन होण्याची शक्यता नसल्याचे TRH कर्मचाऱ्याला बोलून दाखवलं तसं तो म्हणाला, "ऐसे हो नही सकता... पंचचूली कभी किसी को निराश नहीं करता|" त्याची वाणी खरी ठरली होती. बादल हट गये थे! निरभ्र आकाश! फोटोग्राफी करायला हेलिपॅड ग्राऊंडवर गेलो. तिथल्या गार्डने एका अटीवर आत प्रवेश दिला. ITBP कर्मचाऱ्यांनी नंदादेवी ट्रेकला गेलेल्या चार ट्रेकर्सचे मृतदेह शोधून काढले होते व ते त्यांना इथे घेऊन येणार होते. ते येण्याची सूचना मिळाली तर मात्र लगेच बाहेर जावं लागणार होतं. मनसोक्त पंचचूली डोळ्यात व कॅमेऱ्यात साठवून घेतली. ट्रीप सफल झाल्याच्या आनंदात निद्राधीन झालो.

चौकोरीला आरक्षित काॅटेज उतारावर होतं. तिथून हिमायलाचा व्ह्यू मिळणार नसल्याचं तिथला अनुभव घेऊन आलेल्या भाच्याने सांगितलं होतं. बदलून एक्झिक्युटीव रूम मिळेल का ? फोनवर चौकशी केली असता अधिकारी म्हणाला की, "म्याडमजी, चान्स की बात है! उस दिन खाली होगा तो मिल जायेगा लेकिन पैसा वापस नही मिलेगा ना ही खानेमें एडजष्ट होगा." ऑफ सिजन असल्याने दुसऱ्या मजल्यावरची मोक्याची रूम मिळाल्याने आनंदच झाला पण वाईट ह्याचं वाटत होतं की अक्कलखातं वयाबरोबर वाढतच जात होतं कमी होण्याच्या ऐवजी! साधंसंच जेवून निद्राधीन झालो.

झालं असं की, या वर्षी लेक भारतात आल्यावर कुठेतरी जाऊ असं चाललं होतं, पण नक्की कुठे ते ठरत नव्हतं. जायला जमणार होतं तेवीस जून नंतरच. खूप धावपळ करायची नव्हती. चार दिवस एका ठिकाणी निवांत राहायचं होतं.