सरत्या पावसात, काही डबकी साचलेली.
घनगर्द अरण्य मी चाचपडत आहे..
रंगीबेरंगी पक्षांची भरघोस विण.
दुधी आवाज, आकाशाच्या पार जाणारा.
एक झरा टणक कातळाला टोचा मारत आहे..
गुळगुळीत गोटे अंतर्बाह्य हलतात.
त्यांच्या मुलायम, दगडी त्वचेवरचा शहारा.
वाऱ्याचा एक मजबूत हेलकावा
आणि सूर्य शिवण उसवून ओघळतो,
लांबचलांब पसरलेल्या शेतांमध्ये.
आता शेकडो योजने दिसतील मला
माझ्या मिचमिच्या पापण्यांमधून..
उनाड वाऱ्याची हळूच कुजबुज,
"माहितीये? उजेडाची नशा माझ्यात असती,
तर मी अक्खा समुद्र भरला असता
या फुलत्या कमलिनीच्या पोटी..
वेड्या!
इतकं दिलदार आणि दिलफेक असू नये रे माणसाने!

------

नवे वर्ष, नवा कवी! नव्या वर्षाच्या सुरुवातीलाच काही मेडिकल टेस्ट करायच्या होत्या. हॉस्पिटलमध्ये नंबरची वाट बघता बघता जपानी कवी माकोतो ओssका (Makoto Ooka) च्या कविता वाचायला घेतल्या.तिथल्या थिजलेल्या हवेत मनाला एखादा तरी तजेलदार कोंब हवा होता. ही कविता इतकी चित्रदर्शी आहे की अगदी मनात घर करून बसली. मग घरी आल्यानंतर झोपण्याआधी जरा सैल अनुवाद करून लिहिली. पहा, आवडतेय का :)