या आधीचे भाग ईथे वाचा
तुझमे तेरा क्या है -१
https://www.maitrin.com/node/3254

तुझमे तेरा क्या है -२
https://www.maitrin.com/node/3257

तुझमे तेरा क्या है -३
https://www.maitrin.com/node/3289

तुझमे तेरा क्या है -४
https://www.maitrin.com/node/3306

तुझमे तेरा क्या है - ५
https://www.maitrin.com/node/3318

तुझमे तेरा क्या है - ६
https://www.maitrin.com/node/3460

तुझमे तेरा क्या है - ७
https://www.maitrin.com/node/3522

पुढे चालू

हा प्रोजेक्ट खूप डिमांडिंग होता. दिवसभर काम करकरून थकून जायचे मी. दिलासा एकच कि रवी माझ्यासोबत होता, जरी प्रोजेक्ट मी लीड करत असले तरी बरेचदा मी त्याला प्रश्न विचारायचे, तोही कुठलाच आव न अाणता मदत करायचा. आणि एके दिवशी सकाळी तो मेल आला, आमच्या डिलीव्हर्ड कोडमध्ये काहीतरी चूक झाली होती त्यामुळे एन्ड आऊटपुट्स चुकत होती. यावेळचा ऑनसाईट कोओर्डीनेटर जरा गरम डोक्याचा माणूस होता, त्याने हे एवढं साधं कोडिंग कसं काय चुकू शकतं असं लिहून पाठवलं होतं. मी त्याला रिप्लाय लिहिला कि माझ्या टीमच्या वतीने मी माफी मागते आणि आम्ही हा कोड उद्या संध्याकाळपर्यंत पूर्ण करेक्ट करून रिप्लेस करू.

बरंच काही चेंज करावं लागणार होतं. डिग अप करताना मला कळलं कि शेखरने केलेलं कोडिंग चुकलं होत आणि तो कोड नीट टेस्ट न करता त्याने डिप्लॉय केला होता, त्या कोडवर बाकीचे फंक्शन्स अवलंबून असल्यामुळे आमचीही आऊटपुट्स चुकत होती. शेखरच्या डेस्कवर जाऊन पाहिलं तर तो निघून गेला होता. मला वेळ घालावणं परवडणार नव्हतं. उद्याची डेट कमिट केली होती मी, त्यामुळे मीच त्या कोडवर काम सुरु केलं. कोड बराच मोठा होता आणि पुअरली कन्व्हर्टेड होता. मला सुरुवातीपासून सगळा कोड पुन्हा करावा लागणार होता. बहुतेक आजची रात्र यातच जाईल त्यामुळे मी घरी कळवून टाकलं कि मी ऑफिसमधेच थांबेन. आमच्या काही टीम्स रात्री काम करायच्या त्यामुळे एकटीच कशी थांबणार असा काही प्रश्न नव्हता. निनाद विचारून गेला कि मी तुझ्याबरोबर थांबतो पण मला उगाचच त्याला असं थांबू देणं योग्य वाटेना मग त्याला अरे बाबा मी राहीन नीट आणि तसच काही वाटलं तर तुला फोन करेन असं म्हटल्यावर गेला.

“यु प्रोटेक्टड युअर टीम. झालेल्या चुकीची जबाबदारी ॲज अ टीम लीड म्हणून घेतलीस, रिअली अॅप्रिशिएटेड. पण त्याचा अर्थ असं नाही कि ती चूक तूच दुरुस्त करावीस.” एकाच वेळेस कौतुक कसं करावं आणि कानपिचक्या कशा घ्याव्यात हे अनिरुद्धकडून शिकावं.
“पण मी उद्याची डेट कमिट केलीये” मी कोडवरून लक्ष हटवत म्हटलं. आणि तो हसला.
“हे बघ मीरा. रवी आणि शेखरला फोन कर, त्यांना सांग काय झालंय ते, असाईन टास्क्स टू देम अँड रिमेम्बर टू असाईन युअरसेल्फ लेस टास्क्स. आफ्टरऑल कोऑर्डिनेशन हेच सर्वात मोठं टास्क आहे. कोड कंन्व्हर्ट झाला कि रिगरस टेस्टिंग करायला सांग आणि एकदा तूही रिव्ह्यू करून घे अँड देन सेंड इट” त्याच्याकडे सगळ्याच प्रश्नच कसं काय परफेक्ट उत्तर असायचं काय माहित. आमच्या टीमला घडवण्यात खरंच त्याचा खूप महत्वाचा हात होता. हा आणि असे अनेक धडे त्याने आम्हाला सर्वांना सहज बोलता बोलता दिले होते. मी टास्क्स असाईन केले आणि काम सुरु केलं. रवी, मी आणि शेखर काम करता करता एकमेकांना ऑफिस मेससेंजरवर अपडेट्स देत होतो. अल्मोस्ट रात्री एकला माझं घड्याळाकडे लक्ष गेलं. कामाच्या नादात जेवायचं लक्षातच राहिलं नव्हतं. मी कधीच इतक्या रात्रीपर्यंत थांबले नव्हते ऑफिसमध्ये, त्यामुळे आता काय करायचं अशी माझी अवस्था झाली होती. कॅफेटेरियात गेले तर आमचे डिबीएज जमले होते रात्रीच्या कॉफीला. त्यांच्यातल्या कोणाशी माझी ओळख नव्हती. ते निघून गेल्यावर मी मशिनची कॉफी घेतली आणि विंडो टेबल पकडून बसले.
“सँडविच?” अनिरुद्ध आला होता.
“सँडविच? डबा?” मी त्याला डबा घेऊन येतोस कि काय अशा स्वरात विचारलं. ती खोच अर्थातच त्याच्या नजरेतून सुटली नाही.
“हो. डबा घेऊन येतो मी. रोजच. कारण लवकर घरी जाणं होणार नसेल तर काहीतरी खायला हवं ना सोबत?”
मी अक्षरश: तुटून पडले त्या सँडविच वर. एकतर प्रचंड भूक लागली होती आणि ते सँडविच खूप टेस्टी होतं. रेड पेपर्स, कॉर्न, कॅरट्स आणि
ग्रिल्ड चीज.
“देवा!” नकळत माझ्या तोंडून उद्गार गेला.
“काय गं? देवाला बोलावतेयस? इतकं वाईट बनवलंय का मी सँडविच?” त्याने विचारलं.
“अम्म... नाही. उलट अप्रतिम झालंय. थॅंक्यू” तोंडात घास असतानाच मी म्हटलं.
“ओके ओके. खा मग” तो म्हणाला. त्याच्या डब्यातली तिन्ही सँडविचेस संपल्यावर मग माझ्या लक्षात आलं कि आपण त्याला काहीच ठेवलं नाहीये. मीरा! कशी तू अशी? इतकी बुद्धू? इतकी बावळट! काय म्हणाला असेल तो? कसली खादाड मुलगी आहे ही. आता? मी ओशाळले.
“आय ॲम सॉरी अनिरुद्ध. मी... तुला काहीच शिल्लक ठेवलं नाही”
“पोट भरलं माझं” तो माझ्याकडे बघत हसून म्हणाला. “चलो, बॅक टू वर्क.”
“घरी नाही जाणार का?” मी विचारलं. आजकाल त्याला तुम्ही म्हणावं कि तू याचा मला नेहमीच प्रश्न पडायचा. त्याचा कामातला अनुभव, त्याची लोकांना हाताळायची पद्दत, त्याचं नॉलेज या सगळ्यांमुळे त्याला तुम्ही म्हणावं कि त्याच्याबद्दल वाटणाऱ्या त्या अनामिक ओढीने तू म्हणावं हेच कळायचं नाही. पहिल्या भेटीतच त्याने माझं मन मोहून घेतलं होतं पण त्याच रूपांतर त्याच्याबद्दल वाटणाऱ्या ओढीत कधी आणि कसं झालं काही कळलंच नाही. मला त्याच्याविषयी जे वाटतं ती फक्त मैत्री निश्चितच नव्हती. मैत्रीहूनही जास्त आणि खास काहीतरी वाटत होतं मला त्याच्याबद्दल. ऑफिसला आल्यावर पहिल्यांदा माझी नजर त्याला शोधायची. तो नाही दिसला कि जणू माझा दिवसच नीट सुरु व्हायचा नाही. मी केलेल्या कामाला त्याने अॅप्रिशिएट केलं कि मला स्वतःचा अभिमान वाटायचा. असं वाटायचं कि आमच्या प्रॅक्टिसचं सगळं काम मीच करावं. त्यालाही माझ्याबद्दल मैत्रीपेक्षा काहीतरी वेगळं वाटतंय हे मला कळत होतं. त्याच्या डोळ्यातून जाणवायचं ते कधी कधी. पण त्याच्या नजरेला नजर भिडवताना माझाच श्वास अडकायचा त्यामुळे तो समोर असला की मीच नजर चुकवायचे.
मला आमच्या प्रॅक्टिसची सवय लागायला लागली होती. मी वर्कोहोलिक बनत चालले होते. निनाद आणि शर्वरीचं मस्त चाललं होतं. दोघे एकत्र ऑफिसला यायचे. शर्वरी माझ्याकडे येते म्हणून घरून लवकर निघायची आणि निनाद आणि ती एकत्र यायची. माझं आजकाल त्यांच्याशी फार बोलणं व्हायचं नाही.

आणि तो दिवस उजाडला. आम्ही ऑफिस जॉईन करून अाॅलमोस्ट दीड वर्ष होऊन गेलं होतं. सगळे जण आपापल्या कामात स्थिरावले होते. या दीड वर्षात मी आमच्या प्रॅक्टिसचे तीन प्रोजेक्ट्स लीड केले होते. लीडरशिपमधले अनेक बारकावे अनिरुद्धनेच मला शिकवले होते. बेस्ट टीम तर आम्ही होतोच पण आता बऱ्याचदा आम्हाला काम करताना एकमेकांना सांगावंही लागायचं नाही. हे कर ते कर असं. काम असेल आणि आम्ही दोघे ते करत असलो कि अगदी दिलसे फाईन ट्युनिंग असल्यासारखं ते पूर्ण व्हायचं. मला प्रमोशन मिळणार अशी कुणकुण होती. काम करणं माझ्यासाठी आनंदाचा भाग होताच पण त्याही पलीकडे ते अनिरुद्ध बरोबर होतं त्यामुळे मी जास्त आनंदी होते. मला जे काही येत होतं ते त्यानेच मला शिकवलेलं होतं.
त्याच्या आणि रवीच्या अबसेन्समध्ये एकदोनदा मी प्रॅक्टिसच काम सांभाळलं होतं.
एके दिवशी नेहमीचं काम करताना मला अचानक भागवत सरांचा मेल आला. त्यांनी अर्जंट मीटिंग ठेवली होती. मला काही कळेनाच कि माझं काही चुकलंय का? अचानक मीटिंग कशी काय?
मी मीटिंगला गेले नि त्यांनी जे सांगितलं ते ऐकून उडालेच. आमच्या एका सक्सेसफुल प्रोजेक्टनंतर आम्हाला एक मोठं स्विस अकाउंट मिळणार होतं. त्याच्या प्रायमरी मिटींग्स आणि सेटअपसाठी मला स्वित्झर्लंडला लुझानला जावं लागेल असं भागवत सरांनी सांगितलं. मी हवेत होते! स्वित्झर्लंड?! ते पुढे काय म्हणाले ते माझ्या डोक्यात शिरलंच नाही. माझी पहिली परदेशवारी! आणि तीही स्वित्झर्लंडला! योहो!!!!
मी निनाद आणि शर्वरीला सांगितलं तर दोघेही पार्टी पार्टी म्हणून दंगा करायला लागले.
मग तिघे मिळून ऑफिस सुटल्यावर ऑफिसजवळच जेवायला गेलो.
तिथे गेलो तर दोघेही गप्प. उगाच मी बोलू तू बोल चाललं होत दोघांचं.
“काय चाललंय?” मी जरा वैतागूनच विचारलं. “मगाशी मारे पार्टी पार्टी करून नाचला आणि आता का गप्प बसलाय?”
“काही नाही गं” निनादने बाजू सावरायचा प्रयत्न केला.
“निनाद, क्या छुपा रहे तुम? खरं बोल... शर्वरी...” काहीतरी आहे जे हे दोघे मला संगत नाहीयेत एव्हढं मी ताडलं होतं.
एव्हढ्यात शर्वरीने तिचा हात पुढे केला. मी खुर्चीतून पडायचेच राहिले होते. तिच्या हातात अंगठी होती.
“ओ माय गॉड! म्हणजे तू? म्हणजे तुम्ही?”
“येस माय डिअर फ्रेंड! मी लग्नाची मागणी घातली शर्वरीला काल.” निनाद हसत म्हणाला.
“आणि मी हो म्हटलं” शर्वरी तर आनंदाने वेडीच झाली होती.
आणि मी? माझ्या डोळ्यात पाणी आलं. मी त्या दोघांना एकत्र घट्ट मिठी मारली.
“ब्लेस यू मेरे प्रेम के पंछीज” त्यानंतर मस्त जेवण झालं.
पुढचे दोन महिने विसा, तिकीट्स आणि बुकिंग्स मध्ये निघून गेले.
पुढच्या आठवड्यात मला निघायचं होतं.
“काय गं? तुझ्या बरोबर कोणी येणार नाही का?” निनादची नेहमीचीच काळजी.
“वत्सा... हि शाळेची ट्रिप नाही रे मित्रमैत्रिणींबरोबर जायला. आणि असंही मी आता काय लहान नाहीये. जाऊ शकते मी एकटी.”
“बरं. मला वाटलं तुझा बॉस येणार असेल” निनाद का काय माहित अनिरुद्धचं नाव घ्यायचा नाही. माझ्याशी बोलताना तो तुझा बॉस असाच म्हणायचा.
“त्याला नाव आहे निनाद.” माझा नेहमीसारखाच असफल प्रयत्न.
“हम्म. तो येणार नाही का?”
“नाही.”
आमचं बोलणं तिथेच थांबलं.
मी काहीतरी काम करत असताना अनिरुद्धचा मेल आला माझ्या फ्लाईट डिटेल्स मागायला. मी डिटेल्स सेंड केल्या.
थोड्या वेळाने त्याचा पुन्हा मेल आला, त्याने सेम फ्लाईटची टिकेट्स बुक केली होती. तो लुझानला येणार होता.

क्रमश