सिनियर केअर होममध्ये ज्यांना मी सगळ्यात आधी भेटायला गेले, त्या आज्जींनी माझं प्रेमाने त्यांच्या खोलीत स्वागत केलं..
त्यांची रूम कुठल्याही अँगलने सिनियर केअर होम वगैरे तत्सम ठिकाणची वाटत नव्हती. घरून आणलेला सोफा, बेडशीट्स, पांघरूण, उशा, कपाट, जमिनीवर सुंदर मॅट, भिंतीवर स्टुडिओत काढलेले अतिशय सुंदर फॅमिली फोटो फ्रेम्स, एक सुंदर घड्याळ ज्याच्या प्रत्येक नंबरच्या जागी एकेका फॅमिली मेम्बरचा फोटो. खिडकीत ८ नंबर लिहिलेले दोन मोठ्ठे सोनेरी फुगे दोन टोकांना लटकत होते. मागच्याच आठवड्यात त्यांचा ८८ वा वाढदिवस होऊन गेलेला होता आणि आमच्या बॉसने सुंदर बुके त्यांना भेट दिलेला होता, हे त्यांनी मला सांगितले. तो बुके फ्लॉवरपॉट मध्ये ठेवलेला होता. फुलं अजूनही फ्रेश दिसत होती. ते दोन सोनेरी फुगे त्यांच्या नातवंडांनी खिडकीत लटकवले असून मागच्या आठवड्यात पूर्ण फॅमिली इथे त्यांच्या सोबत होती आणि त्यांनी त्यांचा वाढदिवस खूप सुंदर पध्दतीने साजरा केल्याचं त्यांनी मला सांगितलं.

फार फ्रेश वाटलं मला त्यांच्या रूममध्ये. एका सुंदर घरातली सुंदर, होमली फील असलेली रूम होती ती.. "तुम्ही इकडे कधीपासून आहात?", हे विचारल्यावर "पाच वर्षांपूर्वी ही संस्था सुरू झाली, तेंव्हापासून आहे", म्हणाल्या..
"मिस्टर सहा वर्षांपूर्वी गेले आणि पासष्ट वर्षाचा मुलगा त्याच्या बायकोसोबत घरी, दोन नातवंडं, तीही लग्न करून आपापल्या घरी आणि त्या नातवंडांना प्रत्येकी एकेक मुलं, म्हणजेच मला दोन पतवंडंही आहेत",असं त्या म्हणाल्या. मग त्यांनी मला त्या सर्वांचा मिळून असलेला एक फोटो दाखवला, जो भिंतीवर लावलेला होता. अतिशय सुंदर फोटो होता तो..

"तुम्हाला इकडे कसं वाटतंय?" विचारल्यावर, मला छान, एकदम कम्फर्टेबल वाटतं इकडे, असं म्हणाल्या. "मी इकडे आले, तेंव्हा बांधकाम सुरूच होतं, एकच मजला बांधून झालेला होता आणि आम्ही दहा- बारा जण होतो. आता चार मजले आणि शंभरच्या वर लोक आहेत", म्हणाल्या. "इथली सर्व्हिस, जेवण, सर्व काही छान आहे, मला झोपही छान लागते", अशी मी विचारलेल्या प्रश्नांची उत्तरं दिल्यानंतर मी त्यांना माझ्या कुटुंबाविषयी माहिती सांगितली.

"माझी एक तुमच्याचसारखी अतिशय गोड आज्जी होती, जिची मी पहिलीच आणि त्यामुळेच फार लाडकी नात होते आणि आम्ही खूप गप्पा मारायचो, पण माझं बाळ- तिचं पतवंडं बघायच्या आतच ती हे जग सोडून निघून गेली. पण आता तुमच्याशी बोलतांना तिच्याशीच बोलतेय, असं मला वाटतंय आणि जॉब जॉईन केल्यापासून तुम्हालाच सगळ्यात आधी भेटलेय", हे सांगितल्यावर त्यांना फार आनंद झाला.

त्यांच्यासोबत मी बराच वेळ बसून होते. बॉसने सांगितलं होतंच की "वेळेची मर्यादा पाळायची गरज नाही, ज्यांना जितका वेळ तू हवीशी वाटतेस, तितका वेळ तू त्यांना देऊ शकतेस." त्या आज्जींच्या खोलीतून माझा पायच निघत नव्हता. पण मला बॉसने दिलेल्या लिस्टमधल्या बाकीच्या आज्जी आजोबांना भेटण्याची उत्सुकता लागून राहिलेली असल्याने मी आज्जींचा निरोप घेतला. त्यांनी मला "आलेस गुटे", म्हणजेच "सगळं छान होऊ दे तुझं" do well असं म्हणून मला पुन्हा ये बरंका, मी तुझी वाट बघेन, असे सांगितले. मी त्यांना आता नेहमीच भेटत राहू, असे प्रॉमिस करून बाहेर पडले.

बाहेर पडताच एक साधारण साठी-पासष्टीचे एक गृहस्थ पॅसेजमधून आज्जींच्या खोलीकडे येतांना दिसले. आज्जींच्या दारावर नॉक करण्याच्या बेतात ते होते. मला तिकडून बाहेर पडतांना आणि दार लावतांना बघून प्रश्नार्थक नजरेने माझ्याकडे बघू लागले. मी माझी ओळख करून दिल्यावर त्यांनीही स्वतःची ओळख करून दिली. आज्जी म्हणजे त्यांची आई! माझ्यासोबत इन्स्टंट कनेक्शन झालेल्या आज्जींच्या मुलालाही लगेचच भेटायला मिळालं, हे पाहून मला आनंद झाला. "तुम्हाला शंभर वर्षे आयुष्य! आमच्या भारतात ज्याची आठवण काढतो, ती व्यक्ती समोर दिसली की असं म्हणायची पद्धत आहे", हे सांगितल्यावर, त्यांनी गोड हसून मला निरोप दिला.

पहिल्या आज्जींची भेट तर छान पार पडली. मुख्य म्हणजे त्यांना इथे छान वाटतंय आणि त्या अतिशय समाधानी आहेत, हे पाहून मला फार बरं वाटलं. ह्या आज्जींना दिलेल्या प्रॉमिसनुसार मी नेहमी आवर्जून भेटते. करोनामुळे कुटुंबियांना आता भेटता येत नाही, याची त्यांना खंत वाटतेय. त्या दिवशी मुलगा भेटून गेला, ते शेवटचंच होतं. आता कधी हे सगळं संपेल, असं त्यांना झालेलं आहे.

ह्या आज्जींना भेटल्यावर दुसऱ्या आज्जींच्या खोलीत गेले, तर तिथे काही विशेष फर्निचर नव्हते. संस्थेकडून मिळालेल्या बेसिक गोष्टी, जसे बेड, टीव्ही, टेबल आणि दोन खुर्च्या, इतकेच तिथे होते. माझी ओळख करून दिल्यावर आणि तुम्हाला इकडे कसे वाटतेय, विचारल्यावर मला फार एकटे वाटतेय, असे म्हणाल्या. त्यांना कोणीही नातेवाईक नसून त्यांना सतत रडू येत असतं, "झोपतांनाही मी रडत असते" असं म्हणाल्या. मला फार वाईट वाटलं. त्यावेळी करोना आणि सेफ डिस्टन्स प्रकार इतका तीव्रतेने सुरू झालेला नसल्याने मी बराचवेळ आज्जींचा हात धरून बसले होते. त्यांना सांगितले, की "तुम्ही एकट्या नाही आहात. मी आणि आम्ही सगळे तुमच्या सोबत आहोत. वाटेल तेंव्हा मला गप्पा मारायला बोलवा. तुमच्या मजल्यावरच्या इतर आज्जी आजोबांशी मैत्री करा. छान मजेत रहा. एकटे वाटून घेऊ नका.. " माझ्याशी बोलून त्यांना बरं वाटलं, हे मला जाणवलं.

एकाच मजल्यावरच्या दोन आज्जींचे दोन वेगवेगळे अनुभव आलेले असल्याने मी इमोशनली ड्रेन झालेले होते. बॉसने दिलेल्या लिस्टमधल्या दुसऱ्या आज्जींच्या रूमकडे निघाले होते, तर एक मस्त हसरे, उंच पुरे, छान ड्रेस घातलेले आजोबा चालतांना दिसले. त्यांनी मला स्माईल दिली. मी ओळख करून दिली आणि त्यांचे नाव विचारले. हे आजोबा लिस्टमधले नव्हते. पण त्यांच्याशी गप्पा मारायलाच हव्या, असे एकदम पॉझिटिव्ह फिलींग त्यांच्याकडे पाहून मला आले होते.

"आपण तुमच्या रूममध्ये जाऊन गप्पा मारुयात का", असे विचारताच, "हो, मला आवडेल", असे म्हणून ते मला त्यांच्या रूमकडे घेऊन गेले. हे आजोबा म्हणजेच मागच्या एका भागात ज्यांचा उल्लेख केलेला आहे, ते क्रोएशिअन आजोबा! हेच ते, ज्यांनी सांगितलं की मला इथे माझं प्रेम सापडलं म्हणून..

बायकोपासून वेगळे झालेल्या आजोबांना कुटुंबीय आहेत पण त्यांचा त्या कुटुंबियांशी काही विशेष संपर्क नाही. मात्र ते दुःखी किंवा एकाकी अजिबात वाटले नाहीत. घरचं छान फर्निचर यांच्याही रूममध्ये आहे. छान व्यवस्थित लावलेली रूम असल्याने होमली वाटलं त्यांच्याही रुममध्ये. मात्र त्यात फॅमिली फोटोज दिसले नाहीत. तुम्हाला भेटून छान वाटलं, पुन्हा येईन गप्पा मारायला, असे सांगून मी त्यांच्या रूममधून बाहेर पडले.

हे आजोबा दिवसातला बराचसा वेळ गार्डनमध्ये घालवतात, मला आधी वाटलं की वॉक घेण्यासाठी, फ्रेश हवेसाठी येत असावेत. पण नंतर समजलं, खोलीत सिगरेट स्मोकिंगला परवानगी नाहीये आणि स्मोकिंग कॉर्नर बागेतच आहे, त्यामुळे ते इकडे सतत दिसतात.

त्यानंतर भेटले मी एका अरेबियन आज्जींना. त्यांच्याविषयी आणि एका जोडप्याला मी पहिल्या दिवशी भेटले, त्यांच्याविषयी उद्याच्या भागात सांगेन.

~ सखी जयचंदर/सकीना वागदरीकर
१३.०४.२०२०