म्हटल्याप्रमाणे फतेबीरने काहीतरी जुगाड करून तिला सीट्स बुक करून दिल्या. पण दिल्लीहून connecting फ्लाईट उशिरा असल्यामुळे खूप  वेळ गेलाच. रिकाम्या वेळाचा काही उपयोग करण्याऐवजी गर्दीमुळे तिला काही सुचत नव्हतं. रात्री अकरा वाजता ती घरी पोहोचली तेव्हा अचानक शांत, निवांत वातावरणातून एकदम दिवसभर एअरपोर्टवर आणि विमानात बर्फात सुट्ट्या घालवून येणाऱ्या गर्दीची कलकल ऐकून तिचं डोकं उठलं होतं.

घरात शिरताच बॅगा हॉलमध्ये तशाच टाकून ती फ्रेश झाली आणि तिचा जुनाट, भोकं पडलेला, वापरून मऊशार झालेला लॉंग टीशर्ट घालून रोजच्या पातळ दुलईत घुसली. तरीही डोक्यात ठणठणगोपाळ सुरूच होता म्हणून उठून एक कॉम्बिफ्लाम घेऊन ती मेल्यासारखी झोपली.

आठ वाजता डोळ्यावर उन्हाची तिरीप आली तेव्हा ती जागी झाली. जाग येताच तिला समोर कॉफीचा मग ठेऊन बसलेला आदित्य आठवला. 'हम्म.. उर्वी मॅडम! उठा नाहीतर डिमेलो तुम्हाला जगातून उठवेल' म्हणत घाईघाईने ब्रश करून तिने किचनमध्ये चहाचे आधण ठेवले. चहा पितापिता ती आदित्यचा विचार करत होती.

इतक्या सगळ्या गप्पा मारून शेवटी त्याने लेख लिहायला परवानगी का दिली नसेल? माझ्या करियरसाठी हा लेख किती महत्वाचा आहे हे त्याला माहिती आहे. लोकांना तो लेख किती आतुरतेने वाचायचा आहे तेही माहिती आहे. ठीक आहे, त्याला त्याची प्रायव्हसी जपायची आहे. त्याला लेख छापणे आवडणार नाही म्हणून तर तो पत्रकारांना इतके लांब ठेवतो आहे. त्याच्या ईच्छेकडे दुर्लक्ष करून लेख छापणे खरंच वर्थ आहे का हा तिच्यासमोरचा मोठा प्रश्न होता. तो लेख छापू नको म्हणाला म्हणून आपल्याला खडूस, स्वार्थी वाटतोय पण त्याचं खाजगी आयुष्य त्याच्या परवानगीशिवाय जगासमोर आणणारी ती कोण आहे? ती तर दुप्पट स्वार्थी ठरेल.

खूप विचारांती शेवटी ती तिच्या निर्णयावर आली. त्याची परवानगी नसताना फक्त तिच्या फायद्यासाठी लेख छापणे हा स्वार्थीपणा ती करू शकत नाही. ती तो रफ ड्राफ्ट कधीच फेअर करणार नाही. त्यांच्यामध्ये काहीही घडलं किंवा नाही घडलं तरीही तिने तो लेख लिहिणं बरोबर नाही. त्याच्या आयुष्यात आलेल्या प्रत्येक स्त्रीने फक्त स्वतःचा फायदा बघितला, आता तीही त्याच्याबरोबर असे वागू शकत नाही. त्याला जर जगात विश्वास आणि प्रेम अजूनही शिल्लक आहे हे त्याला जाणवून द्यायचे असेल तर ते काम तीच करू शकेल. कोणी ना कोणी पत्रकार त्याच्यापर्यंत पोहोचेल आणि त्याला जगासमोर आणेल. नक्कीच! पण तो पत्रकार तिला व्हायचं नाही.

भराभर सगळं उरकून ती ऑफिसला पोचली. तिच्या डेस्कवर दोन मिनिटंही झाली झाली नसतील तोच अना "हेलो डार्लिंग" म्हणत ओरडत आलीच. "तो अब बोलो! मुझे पूरी रिपोर्ट चाहीये" अना तिच्या डेस्कवर पीसीशेजारी बसत म्हणाली.

"कौनसी रिपोर्ट?" उर्वी त्या गावचीच नाही असे दाखवत म्हणाली.

"तुमने उसे ढुंड तो लिया ना?" चष्मा केसांवर चढवत अना म्हणाली.

"आदित्य संत! इट वॉज अ बॅड आयडिया यार.. मुझे डिरेक्टली नही जाना चाहीये था." ती वाक्य गुंडाळत म्हणाली.

"हाँ, लेकीन वो मिला या नही?" माहिती काढणं कुणी अनाकडून शिकावं.

"अगर मिला होता तो मै तुम्हे ऐसे मूह लटकाए नही दिखती!" तिचं खरंच तोंड पडलेलं होतं पण त्याची कारणं वेगळी होती. एक तर अपूरी झोप आणि दुसरं आदित्य संत. ती खरंच त्याला प्रचंड मिस करत होती. तिला सारखे त्यांचे शेवटचे क्षण आठवत होते. ती त्याला तिच्या मनातल्या किती किती गोष्टी सांगू शकली असती पण तिच्या डोक्याने तेव्हा काम करणेच बंद केले होते. नुसते एक जेनेरिक थॅंक्यू आणि गुडबाय! कसलं ले..म होतं ते. तिला सीडरलाही नीट भेटता आले नव्हते.

तिला आठवलं, इव्हन फतेलासुद्धा त्यांच्याबद्दल खूप उत्सुकता होती. त्यानेही अनासारखेच प्रश्न विचारून रस्ताभर तिला भंडावून सोडले होते.

"लगता है तुम दोनोंकी अच्छी बन रही थी. मिस्टर खडूसने तुम्हारा बॅग उठाया! बाय गॉड ये तो कमाल ही हो गया." फते इम्प्रेस होऊन म्हणाला होता.

"शुरुआत से ऐसा नही था" ती थोडीशी हसली.

"हा हा वो त्तो पता ही है, लेकीन मुझे लगता है, आखीरतक तुमने उसे जीत ही लिया." तो मोठ्याने हसत म्हणाला.

"सच में?" तिचा प्रश्न निम्मा स्वतःलाच होता.

"मुझे लगा था की तुम्हे पुरा चान्स है!" अना हातवारे करत तिला वर्तमानात घेऊन आली. "तुम तो उसकी मम्मीसे भी मिली थी." सोमवार तसेही ब्लू असतात, आजचा डार्क ब्लू होता. उर्वीच्या मनातून आदित्यचा विचार हटत नव्हता. कुणी एकमेकांच्या पूर्ण विरुद्ध असतील तर ते उर्वी आणि आदित्य होते पण तरीही ते चुंबकासारखे एकमेकांकडे खेचले जात होते. तिच्याइतकीच त्यालाही ती आठवत असेल का? तिच्या मनाला प्रश्न पडला होता.

"हम्म उसकी माँ से उसका कोई कॉन्टॅक्ट नही है. उन्होने सिर्फ शिमला के एक ट्रॅव्हल एजंटका पता बताया जो मुझे लेके जा सकता था. मै वहां पहूंची लेकीन उसने मना कर दिया." ती म्हणाली.

"तुम्हारे लिए बुरा लग रहा है यार.." अना उदास होत तिच्या खांद्यावर थोपटत म्हणाली. "लेकीन वहां दुसरे किसीं को तो पता होगा? उनको कुछ ब्राईब दे देती" अनाची उत्सुकता आता संपत नव्हती.

उर्वीला तिला जास्त कळू द्यायचं नव्हतं पण सांगितल्याशिवाय राहवत पण नव्हतं. "अना तुम्हे कुछ काम नही है क्या?" तिला अजून व्हेग उत्तरे देणे कठीण झाल्यामुळे उर्वी म्हणाली.

"हां, लेकीन तुम ऊस ट्रॅव्हल एजंटको ले जाने के लिए पटा सकती थी, वापस क्यू आ गयी?"

"अना, मै अभीअभी आयी हूँ और मेरा बहुत काम पेंडिंग पडा है."

"ओके, ओके. ज्यादा उदास मत हो.. तुम कही कुछ छुपा तो नही रही ना?" 

"उदास नही हूँ. कुछ छुपा नही रही हूँ.  मैने पूरी कोशीश की लेकीन उसके आगे कुछ नही कर सकती. "

तिच्या खांद्यावर थोपटून अना तिच्या क्यूबिकलमध्ये निघून गेली.

हुश्श, पहिली टेस्ट तरी क्लीअर झाली. तिचा ताण आता बराच हलका झाला आणि ती खुर्चीत मागे रेलून बसली. आता तिला फक्त सोसायटी पेजवर फोकस करून राहिलेली कामे संपवायची होती. इतक्या कष्टाने जुळवून आणलेला लेख न छापणे तिच्या जीवावर आले होते पण ती ठरवल्याप्रमाणे वागणार होती. काही करून ती त्याला फसवणार नव्हती.

तिची अक्खी सकाळ तीन दिवसांच्या साचलेल्या इमेल्सना उत्तरे देण्यात गेली. एका जुन्या, प्रसिद्ध अभिनेत्रीची अर्धवट राहिलेली मुलाखत लिहून पूर्ण केली. गडबडीत दुपारचे जेवण ती विसरूनच गेली. शेवटी चार वाजता घाईघाईने तिने डेस्कवरच एक पनीर रोल खाल्ला. संतूने पेपर कपमधून आणून ठेवलेली मशीनची बेचव कॉफी तिने उचलली इतक्यात तिचा फोन खणखणला. एका हातात कॉफी धरून तिने रिसीव्हर कानाला लावला.

"येस? उर्वी काळे." ती फॉर्मल आवाजात म्हणाली.

"हाय!" कुठेतरी खोल गुहेत घुमल्यासारखा आवाज आला.

ती खुर्चीतून पडायचीच बाकी होती. "तू इथे का कॉल करतोयस?" ती पॅनिक होत क्यूबिकलच्या कोपऱ्यात घुसून अत्यंत हळू आवाजात बोलली.

"तू नीट पोहोचलीस ना चेक करत होतो."

"हो व्यवस्थित पोचले. ऑफिसच्या फोनवर कॉल करू नको, हे खूप डेंजरस आहे." ती माऊथपीस ओंजळीत धरून कुजबुजली.

"तुला मी फोन करायला हवाय का?"

"हो, हो, हो!" तिला आनंद लपवता येत नव्हता. त्याच्या नुसत्या आवाजानेच हाय एसीमध्येसुद्धा तिला उबदार वाटू लागले होते.

"मग तुझा सेल नंबर दे."

तिने भराभर नंबर सांगून त्याला रिपीट करायला लावला. "तू सॅट फोनवर आहेस का?" तिने श्वासावर जरा नियंत्रण मिळवत विचारले.

"हो"

"पण तू तर म्हणाला होतास तो महाग आहे म्हणून."

"खूपच!"

तिच्या चेहऱ्यावर एक मोठ्ठं हसू पसरलं आणि तिने खुशीत पापण्या मिटल्या. "याचा अर्थ तू मला मिस करतोयस?"

"कदाचित. करत असलो तर तुला बरं वाटेल का?"

"खूपच!"

तो गालातल्या गालात हसला. "रात्री कॉल करू?"

"हो!" ती हो म्हणण्याच्या ऑटो मोडवर होती. मग अचानक तिला रात्रीची पार्टी आठवली. "अरर नाही, मला रात्री एका मूव्ही प्रीमियरला जायचं आहे."

"विल देअर बी मेनी मेन अराऊंड?"

"बरेच!"

"हम्म" त्याने जोरात श्वास सोडल्याचा आवाज आला.

"आर यू जेलस?"

"शुड आय बी?"

ती हसली. "डिपेंडस्.. तू जर क्लीन शेव्हड, गुळगुळीत, ब्लॅक सूटवर बो टाय घातलेल्या आणि त्यांच्या फ्लॅशी कारचे इंजिन कुठे आहे हेही माहीत नसलेल्या माणसांना घाबरत असशील तर.. यू शुड बी!"

"म्हणजे मी सेफ आहे!"

"मी असंच म्हणेन."

"तू घरी किती वाजता असशील?"

"सांगता येत नाही, ह्या पार्ट्या खूप उशिरापर्यंत चालतात. तरी साडेअकरा बारापर्यंत घरी जाईन."
तिला अचानक त्याच्या कॉल करण्यामागचा उद्देश जाणवला. तिचा आवाज ऐकल्याशिवाय त्याला रहावत नाहीये ह्या कारणाने ती खुश झाली असती पण खरं कारण वेगळंच असावं.

"मी आर्टिकलबद्दल काय ठरवलं हे विचारायचं आहे ना तुला?"

पलीकडे शांतता पसरली. "फक्त तेवढंच नाही, मी.."

"मी काय करायचं ते ठरवलंय."

काही क्षणांच्या शांततेनंतर त्याचा आवाज आला. "काय?"

"टेक इट इझी डॉन! तुझी सिक्रेट्स माझ्याकडे सुरक्षित आहेत."

"डॉन?"

"ग्यारह मुल्कोके रिपोर्टर्स तुम्हे ढूंढ रहे है!"

पलीकडून रिलॅक्स होत हसण्याचा आवाज आला.

"तू मला इमेल करू शकतोस" तिने त्याला पर्सनल इमेल ऍड्रेस दिला, ऑफिस इमेल वापरणे धोक्याचे होते.

"मला जायला हवं" तो म्हणाला.

तिला खूप बोलावेसे वाटले तरी इथे कोणी ऐकून सगळे डॉट्स कनेक्ट करू शकेल. "रात्री नक्की फोन कर" ती बारीक आवाजात म्हणाली."

"ओके. बारा वाजता?"

"परफेक्ट!"

युहूं! रिसिव्हर ठेऊन तिने खुर्ची गोल फिरवली.

क्रमशः