आदित्यच्या हातात हात अडकवून उर्वी बिल्डिंगमध्ये शिरली. बटरफ्लाय हायच्या दारातच आतल्या संगीत आणि वर्दळीचा आवाज घुमत होता. दारातून आत शिरताच आवाजाने त्यांचे कान बधिर झाले. अना आणि विनय आधीच टेबल अडवून बसले होते. विनय त्यांच्याच ऑफिसमधील एक पत्रकार होता आणि हल्लीच अनाबरोबर एक दोन डेटस वर गेला होता. अनाच्या लेखी त्यांची फक्त कॅज्युअल रिलेशनशिप होती. त्यांचे एकमेकांबरोबरचे वागणे बघून उर्वीलाही ते पटले होते. बाकी अजून दोन तीन कपल्स त्यांचे जुने सहकारी, मित्र मैत्रिणी वगैरे होते. एरवी शांत, सूदिंग संगीत वाजणाऱ्या जागी आज रॉक म्युझिक ऐकून तिला धक्काच बसला पण कुणाच्या तरी बर्थडे पार्टीसाठी ही रिक्वेस्ट होती म्हणे.

लाऊड म्युझिकमुळे कुणालाच बोललेलं नीट ऐकू येत नव्हते. सगळे ओरडून ओरडून एकमेकांशी बोलत होते. सगळ्यांच्या 'ललित'बरोबर ओळखी करून दिल्यावर पुरुषांनी बीअर्स आणि बायकांनी कॉकटेल्स ऑर्डर केली. थोड्या वेळाने अजून एक कपल येऊन त्यांना जॉईन झाल्यावर ड्रिंक्सचा अजून एक राऊंड झाला. आदित्य पूर्ण वेळ तिच्यासोबत होता आणि गप्पांमध्ये भागही घेत होता. एक दीड तासात त्यांनी तिथून काढता पाय घेतला.

"आज मजा आली. खूप वर्षांनी मी पबमध्ये गेलो म्हणून असेल." फुटपाथवरून तिच्या हातात हात घालून चालताना तो म्हणाला.

"पण गर्दी आणि आवाजाने तुला बोर होत होतं, हो ना?" तिने विचारले.

"नॉट एक्झॅक्ट्ली.. पण थोडंफार तसंच." तो हसला.

एव्हाना त्यांच्यावर पुन्हा पाऊस भुरभुरायला लागला होता. पण इतक्या बारीक पावसाला न जुमानता ते भिजत हातात हात घालून तसेच चालत राहिले. रस्त्यावरच्या पिवळ्या दिव्यांची प्रतिबिंबे साचलेल्या पाण्यात पडली होती. एकदम "आदी!!" म्हणत तिने त्याचा हात दाबला आणि समोर बोट दाखवले.  कोपऱ्यावरच्या क्रॉसवर्डमध्ये एक अक्खी काचेची भिंत भरून 'ऑन माय ओन' च्या कॉपीजचा डिस्प्ले होता. एक मिनिट थांबून दोघेही ते दृश्य पहात राहिले. आदित्यचा स्वतःच्या डोळ्यावर विश्वास बसत नव्हता.

"कसं वाटतंय हे बघून?" तिने हसत टिपिकल पत्रकारी प्रश्न विचारला.

उत्तर द्यायला त्याने थोडा वेळ घेतला. "दिल्लीमध्ये काही दुकानात पुस्तक डिस्प्लेला होतं पण एवढ्या मोठ्या प्रमाणात नाही. हे थोडंसं.. माहीत नाही.. विअर्ड वाटतंय मला."

"पण चांगलं विअर्ड, हो ना?" तिला त्याच्यातल्या प्रतिभेचा, त्याच्या यशाचा अभिमान वाटत होता आणि त्याच्याबरोबर असल्याचाही.

तिला माहिती होतं की तो अजूनही इतक्या प्रचंड कॉपीज विकल्या गेल्याच्या धक्क्यात होता. त्याला हे कळत नव्हतं की अजिबात कुठलाही नाटकीपणा, अलंकारिक भाषा किंवा प्रसिद्धी नसताना हे पुस्तक एवढे यशस्वी कसे काय झाले. लोक त्या पुस्तकाच्या एवढे प्रेमात पडणे, त्याचे इतके फॅनक्लब्स, बेस्टसेलर लिस्टमध्ये जाणे, इतके महिने लिस्टवर रहाणे ह्या सगळ्याचा त्याला फारच धक्का बसला होता. एवढ्या यशाची त्याने कधी कल्पनाही केली नव्हती.

"हम्म तुझ्या डोक्यातले विचार कळतायत मला.." तिच्या भुवईवर पुसटसे ओठ टेकवत तो म्हणाला.

"अच्छा! तू काय मेंटलिस्ट वगैरे आहेस की काय?" ती हसत म्हणाली.

"तुला माझ्यावर अजूनही तो लेख लिहायला आवडेल. हो ना?"

ह्या गोष्टीला नकार देणे अगदीच खोटे होते पण कबूल करण्याची बरीच वाक्ये तिने मनोमन बनवून खोडली. तिच्या लॅपटॉपमध्ये अजूनही रफ ड्राफ्ट असताना तिने काहीही सांगितले तरी ती त्याच्याशी बेईमानी होती. "हा वादाचा मुद्दा आहे. मी तुझ्या विश्वासाला कधीही धक्का लागू देणार नाही. तू हो म्हटल्याशिवाय मी एक शब्दही सबमिट करणार नाही."

"फेअर इनफ." बराच वेळ शांत उभा राहिल्यावर तो म्हणाला.

टॅक्सीच्या खिडकीतून बाहेर बघताना, तिला तिच्या मित्रमैत्रिणींचे चेहरे आठवून हसायला येत होतं. आदित्य संत त्यांच्यामध्ये येऊन, गप्पा मारून गेल्याचंही त्यांना कळलं नव्हतं. कुणाला काही संशयदेखील आला नव्हता.

"आदी, आज घरी ये ना रहायला.. ह्या अनाच्या गडबडीत आपण धड बोललोच नाही आज एकमेकांशी.." ती त्याचा हात हातात घेत म्हणाली.

"खरंच खूप कमी वेळ आहे आता आपल्याकडे.. मला परवाची फ्लाईट पण बुक करावी लागेल आज." तिचा हात घट्ट धरून तो म्हणाला. "एक काम करू, हॉटेलवर टॅक्सी थांबवून मी कपडे घेऊन येतो."

"काही गरज आहे का कपड्यांची?" ती दातांनी खालचा ओठ चावत हसली.

"उर्वी!!" त्याने तिच्याकडे डोळे मोठे करत दटावले.

"चिल! त्याला काही ऐकू जात नाही." ती पुन्हा हसत ड्रायव्हरच्या डोक्याकडे बघत म्हणाली. समोर ड्रायव्हर 'सायको सैय्या'च्या बीट्सवर जोरजोरात मान हलवत होता.

वाटेत थांबून तो कपडे एका शॉपिंग बॅगमध्ये घेऊन आला. घरी पोहोचताच कुशन घेऊन तो सोफ्यावर आडवा झाला. "आज मी पहिल्यांदा एका दिवसात इतकी गर्दी फेस केली." तो जांभई देत म्हणाला.

"आदी आता झोपू नको हं प्लीज, मी कॉफी करते."
ती किचनमधून ओरडून म्हणाली.

त्याने आत जाऊन तोंडावर पाणी मारले आणि कपडे बदलून शॉर्टस घालून बाहेर आला.

थोड्या वेळाने ती लॅपटॉप आणि कॉफी घेऊन आली. त्याने आदल्या दिवशीच त्याच्या इमेल वरून पुस्तकाचे काही सेक्शन्स डाउनलोड करून उर्वीला रिव्ह्यूसाठी दिले होते.

"रात्री अना झोपल्यावर हेच वाचत बसले होते, मी काही पॉईंट्सही काढून ठेवलेत, आपण डिस्कस करूया." ती केस वर बांधून आणि चष्मा लावून अगदी अभ्यासू मुलगी दिसत होती.

त्याने थोडे थोडे भाग वाचून दाखवत तिच्या मतांवर सिरियसली चर्चा केली. तिने काढलेल्या सगळ्या मुद्द्यांवर चर्चा झाल्यावर तिचे हेच मत कायम होते की हे पुस्तक 'ऑन माय ओन' इतकेच किंवा त्याहून जास्तच माहितीपूर्ण होते आणि आता त्याच्या लिखाणाची शैलीही सुधारली होती.

"एक्स्पर्ट ओपिनियनसाठी थॅंक्यू." बसल्या बसल्या तिच्या केसांतून स्क्रंची ओढून काढत त्याने केस मोकळे केले.

"माय प्लेझर!" म्हणून तिने खोटा खोटा आदाब केला. अजून एक कॉफीचा राऊंड होऊन त्यांच्या गप्पा सुरूच होत्या. त्याने तिच्या मांडीवर डोके ठेऊन डोळे मिटले होते तरी त्याच्या केसातून बोटे फिरवत तिची बडबड सुरूच होती. शेवटी उठून त्याने सरळ तिला उचलले आणि बेडरूममध्ये घेऊन गेला.

---

"ललित यहां कब तक है?" दुपारी बारा वाजता अना फोनवर विचारत होती. उर्वीने आत नजर टाकली. आदित्य आज फायनली तिला प्रॉमिस केलेला लंच बनवत होता. त्याचे आवडते कढी चावल आणि आलू गोभी. उर्वीच्या आत्ताच पोळ्या करून झाल्या होत्या.

"परसो उसकी फ्लाईट है, लेकीन मै उसे रोकने का पूरा ट्राय करुंगी." रात्रीच त्याने मेल चेक करून झाल्यावर फ्लाईट बुक केली होती. पण तरीही काहीतरी चमत्कार होऊन तो थांबू दे अशी उर्वीची मनापासून इच्छा होती. तीन दिवसांची सुट्टी संपून उद्या तिचं ऑफिसही होतं.

"तुम्हे लगता है वो रुकेगा?" अनाने पुन्हा विचारले.

"हो सकता है." त्याच्या जाण्याच्या विचारानेच तिच्या पोटात खड्डा पडला होता. पण तो आधीच मुंबईला कंटाळला होता आणि तिचं ऑफिस असताना तो दिवसभर काय करेल हाही प्रश्नच होता.

"कल तुम लोग इतना जलदी क्यू निकले? ठिकसे इन्ट्रो भी नही करवाया." अना जराशी फुगून म्हणाली.

"कितनी भीड थी! हम बहुत देर से बाहर ही थे और बहुत थक भी गए थे तो जलदी निकल गए."

"हम्म, किसीकी ठिकसे आवाज भी नही आ रही थी. एक आयडिया है!" अना उत्साहात म्हणाली.
"क्यू ना हम लंच साथमे करे? कही बाहर चलते है, मै विनय को साथ लाती हूं तो ललीतको भी थोडी कंपनी मिल जाएगी."

"अरे यार, मैने अभी खाना बनाया है." ती घरात एकटीच असल्याचं नाटक करत म्हणाली.

"गुड! फिर हम कुछ लेकर वहां आ जाते है! तुम ललित को भी बुला लो." अना आता मागेच लागली होती.

"रुको मै कॉल बॅक करती हूं."

तिने आदित्यला विचारले, तो ठीक आहे म्हणाल्यावर तिने कॉल बॅक केला. तिला खरं तर आता त्यांच्यात दुसरं कोणी नको होतं पण अनाने बळजबरी हो म्हणायलाच लावलं.

"आदी तुला खरंच काही प्रॉब्लेम नाही? आय मीन मी तिला फोन करून कॅन्सल करू शकते." तिने विचारले.

"इट्स ओके यार, शेवटी तुझे फ्रेंड्स आहेत. चालेल मला." तो आलू गोभीचे पातेले टेबलवर ठेवत म्हणाला.

तासाभरात अना विनयला बरोबर घेऊन आलीच. आल्या आल्या तिने हातातल्या गुलाबी जरबेरांचा गुच्छ टेबलावरच्या फुलदाणीत ठेवला आणि रसमलाईचा मोठा डबा फ्रीजमध्ये. जेवता जेवता त्यांच्या वेगवेगळ्या विषयांवर भरपूर गप्पा झाल्या. अर्थातच 'ललित'ने त्याच्याबद्दलच्या प्रश्नांना व्हेग उत्तरं दिली. अना मुलाखत घेतल्यासारखे त्याला प्रश्नांवर प्रश्न विचारत होती. एकदा तर उर्वीने वैतागून तिला शांत बसवायला तोंड उघडलेच होते पण आदित्यने टेबलखाली तिचा हात दाबून डोळ्यांनी तिला शांत केले.

जेवून टेबल आवरून झाल्यावर तो विनयबरोबर ESPN वर जुनी कुठली तरी क्रिकेट मॅच बघत बसला. त्या दोघी आत प्लेट्स धुवत होत्या. ते दोघे बाहेर जाताच लगेच अनाने तोंड उघडले.

"हू डू यू थिंक यू आर किडिंग उर्वी? ये आदित्य संत है. है ना?"

उर्वीने आवंढा गिळून काहीतरी उत्तर द्यायला तोंड उघडताच अनाने तिला गप्प केले. "डोन्ट इव्हन ट्राय!" म्हणत अना तिच्याकडे डोळे बारीक करून बघत होती.

क्रमशः