नारिंगी ठिपका पाहुन थबकले आणि त्याच वेळेस एक जाणीव झाली की सगळे काही चिडीचुप झालेले आहे. भयाण शांतता म्हणतात तसे. एकाही पक्ष्याचा आवाज नाही, झाडीत खारींची सळसळ नाही, काहीच नाही. वाचुन ठाऊक होते की अशी अचानक शांतता जेव्हा पसरते तेव्हा आजुबाजुला काहीतरी धोका असतो. मोठा जंगली प्राणी किंवा पक्षी किंवा अजुन काही. नारिंगी रंगाचा कुठलाच प्राणी इकडच्या जंगलांत नसतो त्यामुळे तो ठिपका म्हणजे शिकारीच होता हे नक्की झाले. पण तो बराच दुरवर आहे तर मग इथे स्मशानशांतता का? नक्कीच प्राणी असावा आसपास. हृदयाचे ठोके वाढले. स्प्रेवर हात गेला. बाजुला नजर गेली तर तेथे ही गुहा दिसली. रिकामीच असावी, संध्याकाळच्या वेळी कधीकधी प्राणी गुहा सोडुन बाहेर पाणवठ्याला जातात. फोटो काढला. कधी जंगलातील गुहा पहायला मिळेल असे वाटले नव्हते.

हळुच दबक्या पावलाने उलटे फिरायचे ठरवले. जेमतेम ४ पावले पाठी गेले आणि पाठुनच जरा लांबुन 'ठप ठप' असा आवाज येऊ लागला. थांबले आणि ऐकु लागले. पुढचा नारिंगी ठिपका आता जरा मोठा झालेला आणि पाठुन कुणीतरी येत होते नक्कीच. अचानक पाठचा आवाज थांबला. काय करावे. पाठी जायला हिम्मत होत नव्हती. शिकार्‍याच्या दिशेने जाणेच जास्त शहाणपणाचे ठरेल असे वाटुन पुढे सरकु लागले. अगदी सावधपणे. चौफेर नजर टाकुन नारिंगी ठिपक्याच्या दिशेने निघाले. जर ईथे प्राणी असेल तर शिकारीही त्यालाच धुंडाळत असेल का? मी गायला सुरुवात केली. उगीचच काहीतरी हय्या हो हय्या वगैरे. आवाज चांगलाच कापत होता. वीसेक पावले पुढे गेले आणि पाठचा 'ठप ठप' आवाज परत चालु झाला. मागे वळुन पाहिले आणि नारंगी जॅकेट दिसले. आयला, पाठी पण शिकारी? झाडांच्या फांद्यांमुळे मला अक्खा शिकारी दिसत नव्हता आणी तो माझ्यापासुन १०० फुट तरी लांब असावा. मी आता तेथेच उभे राहिले. म्हंटले या पाठच्या माणसाला पास होऊ द्यावे आणि मग आपण आपला परतीचा मार्ग धरावा. पण मी थांबले तसा तोही तेथेच थांबला. पुढचा ठिपकाही झाडीत तेथेच दुरवर थांबलेला. मी पाठी वळुन चालु लागले तसे ते जॅकेटही पाठी पाठी जाऊ लागले. त्याने विचित्र शिट्टी वाजवली. एकदोन पाखरे फडफडली. अगदी संशयास्पद वाटु लागले. हा कुणी स्टॉकर तर नाही? सिरिअल किलर, ट्रॅफिकिंग असे नाही नाही ते आठवु लागले. 'मन चिंती ते वैरी न चिंती'.

धैर्य एकवटुन पाठीच चालत राहिले. जॅकेटही पाठी जात राहिले आणि एका क्षणी तो माणुस वस्स्कनओरडला, "Hey, what are you doing?". मनात म्हंटले हा असा काय. माझ्यावर काय ओरडतोय. तो थांबला वाटेत आणि हातवारे करु लागला. "Move, Move" ओरडु लागला. मी आता नीट पाहु शकत होते त्याला. तो पार्किंग मधलाच स्पोर्ट्स हॅटवाला इसम होता. हा माझ्या मागे आला की काय? मग आला तर असा काय ओरडतोय. काहीतरी करणे भाग होते. मी पण तारस्वरात शिट्टी वाजवली आणि ओरडले, "wait there, stay there!". त्याच्याजवळ पोचले आणि आणि उसने अवसान आणुन विचारले काय प्रॉब्लेम काय आहे? पुढचा संवाद साधारण असा:

H: "Are you hunting?"
Me: "No, I am just hiking the trails." (तोरयातच)
H: "Is that your bike out there?"
Me: "Yes?"
H: "Are you lost?, there's no trail here."
Me: विचार करतेय एकीकडे की याला खरे सांगावे की खोटे? हा कशावरुन माझा फायदा घेणार नाही. "No, I had heard there are campsites here, so came to look around"
H: "No campsites here, its all thick woods"

तेवढ्यात त्याचा वॉकीटॉकी का कायसा डिवाइस होता तो खरखरला. हा बोलु लागला. "No buddy, she is not a hunter. Think she is lost. You stay there. No worries, all good"

तो म्हणाला की पुढे माझा मित्र आहे. तुला बघुन तो थांबलाय केव्हाचा. तु शिकारीला आल्येस असे वाटले त्याला. का? तर तु हे फ्ल्युरोसंट गुलाबी कपडे घातल्येस ना. मग त्याने मला कलर कोड बद्दल सांगितले. मला काही विश्वास बसेना पण जरा हसलो एकमेकांशी पहिल्यांदाच. त्याला विचारले मी की असा दबा धरुन का आलास माझ्या पाठी? तर म्हणे, शिकार्‍यांनी एकमेकांत किमान ७५ फुट अंतर राखायचे असते. तुला काहीच ठाऊक नाही? मी शिट्टी पण वाजवली पण तु काही रिस्पॉन्स दिला नाहीस म्हणुन कन्फ्युज झालो. मला मनात हसु येत होते आणि घोर अज्ञानाची शरमही वाटु लागली. परत मध्येमध्ये त्याचा मित्र खरखर खरखर करुन त्याच्याशी बोलु पाहत होता. माझ्या गोंधळामुळे त्यांचा चांगलाच वेळ घालवलेला मी. कदाचित त्यांचे टार्गेटही एव्हाना पसार झाले असेल कारण जंगलातील आवाज पुर्ववत झाले होते. मी तेथुन सटकायचे ठरवले, म्हंटले सॉरी, निघते मी, बाय. तो म्हणाला की कॅम्पसाइट शोधतेयस का रात्रीसाठी? माझा खडुसपणा जागृत झाला, म्हंटले नाही आता पर्किंगला जाऊन घरीच जाणार डायरेक्ट. थेट घरी चालली मी (आर्ची फेम). याला कशाला सांगा उगीच माझा प्लॅन. अशा प्रकारे त्यांच्या शिकारीचा चांगलाच विचका करुन तेथुन निघाले. तो त्याच्या मित्राशी बोलतबोलत त्याच्या मार्गाने निघाला. दोघांनी मिळुन नंतर मला चांगलयाच शिव्या घातल्या असणार.

बाहेर सायकलजवळ पोचले तेव्हा ढगाळ हवा होती. सुर्यास्त होईलसे वाटु लागले. कॅम्पसाईट शोधावी का खरेच पार्किंगला जावे या संभ्रमात सायकल घेऊन रेटु लागले. जरा मनाने खचले होते. परत त्या फलकापाशी पोचले जेथे Quarry चा टर्न घेतला होता. आणि क्लीक झाले की काय चुकले ते. क्लर्कने दिलेला मॅप परत नीट पाहिला आणि खात्री वाटु लागली की दुसर्‍या दिशेने नक्कीच कॅम्प्साईट मिळेल. पार्किंगच्या दिशेने तंगडतोड करण्यापेक्षा हा चान्स घेऊन पाहु. फार तर अजुन अर्धा तास नाहीतर मग जाऊ परत. "Once is a mistake, twice is a choice"

यावेळेस मात्र माझा अंदाज खरा ठरला. अर्ध्या मैलभरातच कॅम्पसाईटचे फलक दिसले. कष्टाचे चीज झाल्यासारखे वाटले. तंबु उभारायची ताकद नव्हती. अंग दुखत होते, मुका मार बोंबलत होता आणि मानसिक थकवाही खुप होता. शिकारयाशी पार्किंगमध्येच नीट बोलले असते तर त्याने तेव्हाच मला गुलाबी रंगाबद्दल सावध केले असते असे राहुनराहुन वाटत होते. खडुसपणा चांगलाच नडला.

असो, तंबु उभारण्याआधी दगड मांडुन स्टोसाठी आडोसा केला. उथळ ओढ्यातुन पाणी आणले, ते चांगले उकळवुन सुप आणि कॉफी बनवली:

फर्स्ट एड किट काढुन हाता, पोटाला बँडेड लावले. तंबु उभारला आणि सगळ्यात आधी ते भडक गुलाबी कपडे बदलले. मुक्या मारावर औषध चोळले. अगदी त्रागा त्रागा झालेला जीवाचा. आकाशात अंधारु लागलेले, ढगाळ हवेमुळे सुर्यास्ताची नेमकी वेळ कळेना. मध्येच एखादा ढग गडगडत होता. बिचारे शिकारी! त्यांना दुसरे सावज गावले असेल का? जो प्राणी माझ्यामुळे वाचला तो रात्री मला थँक्यु म्हणायला येईल का? मी पाहिलेली ती गुहा येथुन जेमतेम दीड मैलांवर होती आणि आजुबाजुला अश्या अजुन गुहा असण्याची शक्यता होतीच. दगड, काठ्या जमवायला मी सुरुवात केली. शिट्टी गळ्यातच अडकवुन ठेवली. फोन झाडावर ठेउन एक फोटोही काढला

शारिरीक आणि मानसिक रिकव्हरीसाठी शांत झोपेची नितांत गरज होती आज. पण बादल नुसतेच गरजु नव्हे तर बरसुही लागलेले आता.