आधी च्या भागांची कथामालिका इथं आहे .

https://www.maitrin.com/node/3510

ते झालं की किंवा आठवत असेल तर पुढं वाचा...

जाग आली. कोणता दिवस की मध्यरात्र हेच कळेना. बाहेर अंधार होता. हृदय धडधडत होतं. तोंड कोरडं पडलेलं. स्वप्न पाहिलं होतं कदाचित. ते आठवायचा प्रयत्न करून सोडून दिला. पाणी प्यायले. बाहेर गेले तर शिबानी हॉलमधेच लॅपटॉप समोर झोपली होती. कुठली तरी सिरिज बघत झोप लागली असणार. आधी ती आणि मग तिचा लॅपटॉप दोन्ही हायबर्नेशन मधे गेले होते. मला तिच्या रिअ‍ॅक्शनची वाट बघत बसलेला आणि मग कंटाळून झोपी गेलेला लॅपटॉप आणि वीर यामधे साम्य इमॅजिन करून हसू आलं. वीर म्हणजे तिचा बॉयफ्रेंड ( आठवलं ना ?) आणि त्याच क्षणी कसल्यातरी प्रहाराने सणक जाते तशी तीव्रतेने अंकितची आठवण आली.
आणि सगळे डॉटस कनेक्ट झाले.
पटकन रूममधे आले. मोबाईल धुंडाळला आणि मेसेजेस चेक केले. नोप, नादा, एम्प्टी, निल. म्हणजे बरेच मेसेजेस इथं तिथ होतेच. पण आत्ता सगळ्यात प्रेशस असलेला मेसेज बॉक्स तसाच माझ्या मेसेजवर आणि दोन ब्लु टिक्सना मिरवत थांबला होता. शिट! का नसेल त्याने रिप्लाय केला?
जरा ओवर झालं का मी लिहिलेलं? मुलीनी अय्या इश्श करावं आणि मौन हीच संमती वगैरे विचार अस्तील काय त्यांच्याकडे अजून? नको होतं का लिहायला? एकदम हायपर वेंटिलेशन मोडवरच गेले मी. हे असं असेल तर इट वोंट वर्क आऊट रसा. मी स्वतःला सांगितलं. पण ती कल्पनाही सहन होईना.
असंच इकडं तिकडं करत होते तेवढ्यात शिबानीचा अलार्म झाला. मी उठून हॉलमधे गेले. खरं तर लगेच तिच्याशी बोलायचं होतं पण ती इतकी दाट आळसात होती की म्हटलं , जरा सिस्टिम पूर्ण बूट होऊ दे.
ती माझ्याकडे पहात राहिली. काय करते आहेस तू आज इतक्या लौकर ?
गेट रेडी , मग सांगते.
ती येईपर्यंत मी चहा केला होता.
" वा , आज ब्लॅक कॉफी ऐवजी चहा पिऊन जिमला जाऊ? ठिके. पण रोज हे लाड होणारेत का? वेट, व्हॉटस हॅपन्ड?" सिस्टिम बूट झाली होती आणि जॉब्स पण रन व्हायला लागले होते. माझी चिंता मनातून उतू जाऊन तिच्यापर्यंत पोचली होती.
तिला मेसेजेस दाखवले. मला काय वाटतं ते सांगितलं.
"वाव. बरा वाटतो की मुलगा." मेसेजेस पुन्हा वाचत शिबानी म्हणाली.
मी फोन काढून घेतला. " स्टॉप एंजॉयिन्ग. सांग ना यार काय करू? इतकी डिस्टर्बिंग झोप झालीय माझी. काल त्या मेसेज मुळं मी इतकी.. " मला शब्द सुचेना.
" आगीत फुएल पडलं ना? " ती चिडवत म्हणाली.
" शट अप. पण खरं तर हो. आधीच मी अट्रॅक्टेड होते त्यात त्या मेसेज ने वाट लागली माझी. आणि हा बाबा आता काही बोलेनाच " मी नखं खात म्हणाले.
" तू जितकी चिंता करतेयस तितकं नसणारे काही. असेल काहीतरी अडचण. मेसेज वाचताच योगायोगने बॅटरी डाउन झा ली असेल फोनची आणि मग त्याची. किंवा हँग झाला असेल फोन किंवा पाण्यात पडला असेल किंवा गॅलरीतून खाली " शिबानी एकदम क्रिएटिव व्हायला लागली.
" गप ना यार" मी तिच्या तोंडावर हात ठेवत म्हणाले.
" ऑर ऑर ऑर.. " हातांच्या पिंजर्‍यातून स्वतःच्या अधराची सुटका करून घेत ती पुढं बोलली,
"मित्रांबरोबर पार्टी करताना मेसेज केला असेल आणि तुझा मेसेज वाचताच पास आऊट झाला असेल."
मला हसू आलंच.
पण तिला ढकलत मी म्हटलं "जा आता जिमला. नुस्ता ब्रेन चा व्यायाम होतोय तुझ्या"
"तू पण रेडी हो आणि चल खाली. जॉगला जा. इथं बसून नखं खात विचार करण्याने काय होणारे?" ती मला उठवत म्हणाली.
खरंच. फ्रेश एयर वुड डु मी गुड. मी हल्ली जायला लागले होतेच स्लो रनला. मी तयार झाले आणि आम्ही खाली उतरलो.
ती गाडी काढून जिमला गेली. मी कानात हेडफोन्स घातले पण काही सुरु करायची इच्छा होईना.
वसंतातली सुरेख सकाळ, अगदी हविशी हवा, मंद झुळका, लहरणारी, फुलांचे बहर मिरवणारी झाडं, झोपलेली कुत्री आणि आरोग्योत्साही लोक सोडल्यास रिकामे रस्ते. फार फार सुंदर माहोल होता तो. ती एक चिंता नसती तर बाकी माझ्यासारख्या प्रेमविव्हल तरुणीला अगदी सूट होईल असं सगळं चाललं होतं.
पण ती मोठी चिंता भल्या मोठ्या हत्तीसारखी माझ्याबरोबर होतीच.
दोन राऊंडस झाल्या. पण आज लौकर आल्यामुळे इतक्या लौकर परत जाऊन तरी मी काय करणार होते? आत्ता तर कुठं मी नेहमी सुरु करायचे ती वेळ झाली होती.
मी तिसरी राऊंड सुरू केली, ती संपताना मी सोसायटीच्या गेटजवळ आले आणि माय हार्ट स्किप्ड अ बीट. तो तिथंच उभा होता बाईकवर. अति विचाराने मला भास झाला की काय असं वाटेपर्यंत मी तिथं पोचले होते.
" अंकित" तो वळला.
" ओह, मुझे देर हुई. डन विथ द रन?" तो म्हणाला.
" तू इथं काय करतोयस? " मी अजून शॉक मधे होते. चिंतेच्या लाटा परतून हुरहुरीचे क्षण सुरु झाले होते.
" क्या कर सकता हू? तुम्हारा इंतजार कर रहा था. इतनी जल्दी जाती हो रन करने? सच कहू तो आज जाओगी ये भी शुअर नही था बट चांस लिया "
काय सांगणार होते त्याला? कधितरी त्याला टायमिंग सांगितलं होतं ते लक्षात असेल. पण आजचं विशेष कसं पोचवू त्याच्या पर्यंत?
या जागृतीचं, या अड्रेनलिनचं, या आसपास फुललेल्या अकेशिया आणि गुलमोहोराच्या जखमी सौंदर्याचं पण कारण तूच आहेस हे कसं सांगू?
" हां हो गया" मी खरं तर अजून एक राऊंड करणार होते आज.
" सच बताओ. मै रुक सकता हू. फिनिश करके आना" तो सिन्सियरली म्हणाला. आणि मी घायाळ झाले.
" नही. हो गया सच में. आज लौकर आले होते जरा" पण पुढचा प्लॅन काय होता?
" तो चलो बैठो " तो म्हणाला. अर्थातच बाईक टिल्ट करून .
अशी? ड्राय फिट कपड्यात? मी जरा कचरले.
" अभी ?" मी म्हणाले .
" बहोत अच्छी लग रही हो, चलो." बिटवीन द लाईन्स पण कळायला लाग्लं याला.
मी बसले.
"कहां जा रहे है हम?"
"ब्रेकफास्ट करने. एक सही जगह है " मोकळ्या रस्त्यावरुन गाडी सुसाट निघाली.
भणाण वार्‍याशी सामना झाल्यावर लक्षात आलं शहर संपत आलंय आणि हायवे सुरू झालाय.
" कहां जा रहे है हम ?" मी विचारलं पण हेल्मेट आणि वारा दोन्हींनी माझा प्रश्न खाऊन टाकला होता.
बाईक थांबली आणि माझी नजर समोर गेली. एक क्यूट गार्डन रेस्टॉरंट होतं समोर. लाल विटांच्या भिंतीनी आणि उंच झाडांनी डीमार्क केलेले एरियाज आणि त्यातली डोक्यावर छत्र्या मिरवणारी टेबल्स. छोटे त्रिकोणी विटांचे तुकडे लावलेल्या बांधीव पायवाटा.
त्या पलिकडे केळी , चिकु ची झाडं असलेली शेती. इथून तिथं जाणारी वाट.
आम्ही आत शिरताच एक सेमाय हिप्पि मुलगी बाहेर आली. वेलकम म्हणत.
आणि जागेची माहीती दिली. ईकोफ्रेंडली रेस्टोरंट. ऑर्गॅनिक फ्रेश प्रॉडक्टस पासून बनवलेले मील्स वगैरे.
तुम्ही ऑर्डर देऊन फिरून येऊ शकता. या बागेपलिकडे पण छान जागा आहे.
तिथं पण सीटींग सुरू करणार आहोत लौकरच वगैरे सांगितलं तिनं.
आम्ही फ्रेश ज्यूसेस आणि ओट्स पोहा अशी ऑर्डर देऊन पायवाटेने निघालो. फार आल्हाददायक होतं सगळंच.
मला स्पर्श ही न करता अंकित माझ्या खूप जवळून चालत होता. त्याच्या अंगाची ऊब मला जाणवत होती.
"रसा.. " तो म्हणाला.
मी ते माहितिच असल्यासारखं हं म्हणाले.
" मै हाथ पकडके चल सकता हूं तुम्हारा?" मी पुन्हा हुंकार दिला.
अलगद त्याचा हात माझ्या हातात गुंफला गेला. आगीचा लोळ शेजारून सळसळत जावा तसं झालं मला. न बोलता आम्ही चालत राहिलो.
बाग सम्पली तशी समोर एक छोटा झरा दिसला. सुखद धक्का होता तो. दियाने ( ति मगाची हिप्पी मुलगी) हे सांगितलं च नव्हतं.
तिथं मोठे दगड होते अगदी योग्य जागी. पाण्यात पाय सोडून बसता येतील असे.
मी पटकन पुढं गेले , शूज काढून आणि पाय पाण्यात बुडवले. आय वॉज ऑन अ हाय. थोडासा का होईना निसर्ग आणि निसर्गाचे सगळ्यात सुंदर एक्सप्रेशन दोन्ही एकदम वाट्याला येत होतं. फार अर्बन झाले होते मी नाहीतर.
नकळत खाली बसले. अंकित माझ्याशेजारी बसला.
" कितना सुकून है यहां" मी म्हणाले आणि त्याच्याकडे वळले. तो माझ्याकडेच पहात होता. हे लक्षात आल्यावर मी एकदम नजर समोर फिरवली .
" रसा.. " तो म्हणाला. " सुनो ना"
कालपासून माझ्या पोटात ठेवलेल्या एका मोठ्या गोळ्याचं या माणसाच्या हॉटनेसमुळे आता पाणी पाणी होत होतं.
मला ऑप्शन च नव्हता. मी त्याच्या दिशेने चेहरा फिरवला.
माझ्या डोळ्यात डोळे घालून तो म्हणाला " कल क्या बोल रही थी तुम?"
फिश! माझे गाल लालभडक झालेले मला न बघताही जाणवले. नजर आपोआप खाली गेली.
" रसा.. "
"हं.. "
" रसा.. "
नाइलाज. नजरेला नजर. छळ, विजा, आगीचे लोळ.
" बताओ ना"
" काही नाही" मी म्हणाले.
" नाही? खरंच.. बरं मग मी काय म्हणत होतो ते तरी सांग "
मी गप्प.
" ठीक है. मैने कल बोला था ना वो सच है, मै रुक सकता हूं" आणि त्याच पुढं,
" माझ्या घराजवळ असे अंतरा अंतरावर झरे आहेत. आम्ही शाळेत जाताना प्रत्येकात पाय बुडवत जायचो. तुला आवडलं ना हे ठिकाण? परत येऊ आपण इकडं. तुला उशीर होईल. जाऊ या? "
" अंकित.."
" हां"
"अम्म्म्" भयंकर अवघड आहे हा प्रकार. याला जरा पण कळू नये का? मी काय तोंडाने सांगणार आहे का?
" बोलो ना. चले? " तो उठायला लागला.
" ऐक ना, तू म्हणाला होतास.. "
तो परत खाली बसला.
" पण मी पण म्हणाले होते की काहीतरी."
" हो मला त्या चॅट मधले सग्ळे शब्द बाय हार्ट झालेत रसा. "
" तो शेवटचा मेसेज.. त्याला तू रिप्लाय का नाही केलास?" कुठून तरी हिम्मत आली.
" उसपे रिप्लाय क्या करना था? उसपे तो अमल करना था ना. प्लॅनिंग करनी थी. " तो माझ्याकडे बघतोय हे मला कळत होतं.
माझ्या ह्रुदया च्या रोपट्याचा उंच वृक्ष होत होता या वाक्याने.
" तो? आगे? " मी म्हणाले.
त्याने माझे दोन्ही हात हातात घेतले. मला त्याच्याकडे वळवलं.
" ह्म्म?" त्याने खूप हळू आवाजात विचारलं. मी फक्त मान झुकवली. त्याने एक हात सोडवून ती वर उचलली. आणि दुसरा हात सोडवून अलगद माझ्या मानेवर ठेवला. माझं मन पूर्ण रितं झालं होतं. आणि माझ्या मिटल्या डोळ्यांआड फक्त शुभ्र अंधार पसरला होता.