आपला परिसर परका होतो.
सगळं माहितीचं.
ओळखीचं काहीच नाही,
कुणीच नाही.

ही सुरुवात असते बाजूला पडण्याची, तुटण्याची.
आधी जागा नाकारते.
मग माणसे नाकारतात.
मग परिसर नाकारतो.

मी अगतिक.
धुंडाळते जुन्या जगाचे जुने कोपरे.
माझा नाईलाज नेत राहतो मला जुन्या वाटांकडे.

आता इथे थारा नाही.
इमारती, माणसे, गाड्या
सगळ्या गर्दीने कधीच फेकून दिलेय मला.

आता शहरातल्या प्रत्येक क्षणी हे शहर मला नाकारते.
माझे त्याचे नाते नाकारते, ओळख नाकारते,
तात्पुरता आसराही नाकारते.
शहराने हे फार पटकन अंगवळणी पाडून घेतलेय.