" ठीक है| मैं जाता हूं| जो बताना था वो बोल दिया| जवाबकी उम्मीद है लेकीन जल्दी नही| तुम्हे बहोत अनएक्स्पेक्टेड होगा ना| कल शामको मिलते है|"
असं म्हणून लिफ्टकडं न जाता पायर्या उतरायला गेला.
मी काही काळ फ्रोझन आणि मग दार उघडायला लागले तेवढ्यात लिफ्टमधून मावशी आल्या हसत हसत. माझा पारा जरा चढलेला होता.
" मावशी बास की आता."
" कोन होतं गं रसिका ते पोरगं?"
" मावशी माझं नाव रसिका नाहिय किनै? नीट हाक मारत जा बरं मला "
"अगं रसा हे काय नाव असतंय होय एवढंसं? आन रसातै म्हटलं तर तुला आवडेना. "
मी गुमान चहा करायला लागले.
" आज काय तरी है ना रसिका? त्ये काय म्हण्तेत? "
" काय ?"
बेल वाजली. उशिरा झोपल्यानंतरच्या सकाळच्या वेळी असणार्या पूर्ण झोपेत असणार्या मला कूसही बदलायची नव्हती. बेल पुन्हा वाजली. मा व शी. ज्या दिवशी ऑफिस लौकर तेव्हा या उशिरा येतात आणि जेंव्हा आज नाही आल्या तर बरं असं वाटतं तेंव्हा वेळेआधी हजर.
उठून स्लिपर्स घालेपर्यंत अजून एकदा बेल. तरी बरं यांना संगितलंय की दोनदा बेल वाजवून थांबत जा. मी बाथरूममधे असू शकते. एक किंवा दोन नंबरला. पण नै. दर वेळी आतून फोन करावा लागतो. बसा ५ मिनिटं आलेच. आणि घरात असले की सदासर्वकाळ ही मावशीना अटेंड करायची जबाबदारी माझीच. कारण शिबानी सकाळी जिमला गेलेली असते.