'हॅलो रूम सर्व्हिस? मला पिझ्झा ऑर्डर करायचाय. आताच करता येत नाही म्हणजे? ओह, 11.30 नंतर होय. हो, तसा उल्लेख आहे मेनू मध्ये, पण मला ब्रेकफास्ट मेनू मधलं ऑर्डर करायचे नाहीये. मला बरं नाही-'
तिकडून फोन कट झाला होता.
तिलुला बरं वाटत नव्हतं. ब्रेकफास्ट मधले तेच ते options try करून तिला कंटाळा आला होता. त्यात ती बर्याच उशीरा उठली होती.
'काय झालं? बरी आहेस का?', लुनाने काम थांबवून विचारलं.
'नाही ना. डोकं दुखतंय. त्यात ही रूम सर्व्हिसवाली बाई माझी order घेत नाहीये. लंच मेनू 11.30 नंतर म्हणे. अजून चांगली 20 मिनिटं आहेत त्याला. माझा भूकबळी जाणार तोवर.', तिलु वैतागून म्हणाली.
'May I? ', लुनाने फोन हातात घेतला.
'हो. जसं काही हीचं ऐकून घेणार आहेत', तिलुने मनात म्हटलं. तोवर रूम सर्व्हिसवालीबाई आणि लुना मध्ये जुंपली होती.
'हे पहा रोज आम्ही ब्रेकफास्ट ऑर्डर करतो पण आज पिझ्झा हवाय. तसंही तुम्ही पिझ्झा तयार करून आणेपर्यंत लंच टाईम होईलच. Why do you want lose customer just for few minutes? '
तिकडून नरमाईचे सूर ऐकू आलेत.
'Done!', फोन ठेवून लुना विजयी मुद्रेने म्हणाली. तिलुला ती देवासमान भासली!
'धन्यवाद लुना'.
'तुला काही मेडिसीन हवं असेल तर रिसेप्शनवर सांग. तो माणूस मदत करू शकतो', लुना कोरा चेहरा ठेवून बोलत होती.
'नको. थोडं झोपलं की बरं वाटेल मला', तिलु म्हणाली.
'आज पियानो session नाही का मग?', लुनाने हसून विचारलं.
'तुला हसायला पण येतं? आणि तू चक्क जोक केलास?', तिलु हसून म्हणाली.
'याह sometimes, तू विश्रांती घे'. लुनाचा चेहरा परत गंभीर झाला.
तिलु तिला न्याहाळत होती. उंच, गोरी, नाकेली, पिंगे केस..किती छान आहे ही दिसायला! थोडं हसली की छान दिसते, पण फार कमी हसते ही. आणि ती भर्रकन निघून गेली, नेहमीप्रमाणेच.
तिलुला आज दादाची खूपच आठवण येत होती. त्या विकेंडला संजूदादा आला होता. दादाचा मित्र. 'बाॅर्डर' मूव्ही बघायला निघालो. बसस्टॉपवर बस समोरून येत असतानाच दादानं भूक लागली आहे का असं विचारलं. तिलुने थोडीश्शी भूक आहे म्हणताच ती बस सोडून तडक समोरच्या रेस्टॉरंट मध्ये घेऊन गेला. तिच्यासाठी ऑर्डर केलेला उत्तप्पा समोर येताच त्याने त्याचे bite size चे तुकडे करून प्लेट तिलुसमोर ठेवली. 'खा बेटा!, काही घाई नाही. सावकाश होऊ दे'.
'अरे ती काय लहानसं बाळ आहे का तुकडे करून द्यायला? नशीब भरवत नाहीयेस!', संजू म्हणाला.
'अरे लहान बाळीच आहे ती माझी. आता आता पर्यंत माझ्या खांद्यावर बसवून फिरवायचो मी तिला', दादा मायेने म्हणाला.
काॅफी रिचवून तिन्ही बसस्टॉपकडे निघालेच होते. मध्येच संजू हा मी आलोच म्हणत गायबला आणि आईस्क्रीमचे कोन घेऊन परतला.
'एवढ्या थंडी मध्ये आईस्क्रीम?', तिलुला आश्चर्य वाटले.
'खाऊन तर बघ'. असं संजूने म्हणताच बस आली. घाई घाईत कोन वाटप झाले.
'चल आपण वर बसू', दादानं तिलुला खुणावलं. एका हातात कोन सांभाळत ते डबलडेकर बसच्या वरच्या भागात आले.
पहिल्या सीट वर बस काचेसमोर, मजा येते', असं म्हणून संजू आणि तो एका बाजूला आणि तिलु दुसरीकडे बसले. वरून बसच्या काचेतून समोर रस्ता स्पष्ट दिसत होता.
'काय झालं तिलु? आवडलं नाही का आईस्क्रीम? '
'दादा, मला चाॅकलेट फ्लेवर आवडत नाही', तिलुने कोन दाखवला.
'आण इकडे मला. हा रोलीपोली फ्लेवर मस्त आहे. आवडेल तुला'.
असू दे म्हणाल्यावरही दादानं बळेच त्याचा कोन तिच्या हातात दिला. संजूदादा तिकडून बस चालवण्याची समरसून अॅक्टींग करत होता. रस्त्यावरच्या दिव्यांनी मुंबई उजळून निघाली होती.