"हम्म, सुरू करूया." तो एक नोटपॅड आणि पेन टेबलावर त्यांच्या मधोमध ठेवत म्हणाला.

तिने फुली घेऊन सटासट तीन गेम्स जिंकले.

"आत्ताच कुणीतरी म्हणत होतं की हा गेम मी फार खेळले नाहीये म्हणून."  तो एक भुवई वर करून तिच्याकडे बघत म्हणाला.

"मी म्हणाले का?" ती हसत म्हणाली. "बायका मूर्ख नसतात माहितीये ना!"

"मूर्ख नसतातच. पत्थरदिल? येस! पण मी भेटलेल्या बऱ्याचश्या बायकांमध्ये थोडी तरी हुशारी दिसलीच होती."

"तुझ्याबद्दल लिहायच्या विशेषणांच्या लांबलचक लिस्टमध्ये मी आता शॉविनिस्ट पण टाकते." तो तिला जाळ्यात पकडत होता हे कळून ती म्हणाली.

"खरं तर रिअलिस्ट म्हटलं पाहिजे."

"प्लीssजच म्हणजे. काहीही!" ती हेल काढून नंतर हसत म्हणाली.

अचानक तो वाकडंतिकडं न हसता पहिल्यांदाच सरळ नॉर्मल माणसासारखा हसला. त्याला हसताना बघून तिच्याकडून गडबडीत पेन खाली पडले.

"तू अजून जास्त वेळा हसत जा." टेबलखाली वाकून पेन उचलून वर येताना ती म्हणालीच.

"रिअली?" त्याने भुवया उंचावल्या.

"हम्म."

त्याच्या डोळ्यात एक ओळखीची चमक आली होती. तो इतका रफ, इतका विस्कटलेला असला तरी तो तिला खूप अपीलींग वाटत होता. दाढी आणि चांगला हेअरकट केला तर कदाचित तो हँडसमही दिसेल. ती बराच वेळ त्याच्याकडे बघत असावी कारण त्याने "काय?" असे मोठ्याने विचारले.

"ओह सॉरी" तिने जरा शरमून नजर दुसरीकडे वळवली.

"तू माझ्याकडे टक लावून बघत होतीस."

"माहितीये."

"का?"

ह्या प्रश्नाचे उत्तर फार कठीण होते. ती हे कबूल करू शकत नव्हती की त्याच्यातला तिचा इंटरेस्ट वाढत होता किंवा त्याच्याबद्दल अजून जाणून घ्यायला ती उत्सुक होती. त्यामुळे पटकन जे सुचले ते तिने बोलून टाकले. "तू कसा दिसतोस ते लक्षात ठेवते आहे. तू मला फोटो काढू देणारच नाही बहुतेक, म्हणून."

लगेच त्याच्या कपाळावर आठ्या पडल्या. "तुझ्या आर्टिकलसाठी?"

उत्तर न देता तिने नवीन चौकोनात फुली मारली.
आता सलग तीन गेम ती हरली. तिला सरळ विचार करणे कठीण झाले होते.

"टाय ब्रेकर? पुन्हा तीन गेम्स!" त्याने विचारले.

"हो च!" तिला आता ह्या चढाओढीत मजा येत होती.

त्याने नोटपॅड समोर ओढले.

"मग दिवाळीसाठी तू इथे काही डेकोरेशन करतोस का?" तिला अचानक आठवले.

"अजून सात आठ दिवस आहेत ना आत्तापासून काय करायचंय? तसंही मी काही करत नाही." तो म्हणाला.

"आय गेस मलाच दिवाळीची आठवण येतेय. मुंबईत एव्हाना सगळे रस्ते, दुकानं सजली असतील कंदील, चांदण्या आणि पणत्यानी."

"आत्तापासून?"

"हो, आतापासूनच सगळीकडे गर्दी, लगबग सुरू झालेली असेल."

"हम्म, तू भरपूर शॉपिंग, डेकोरेशन करत असशील ना? म्हणजे तू त्या टाइपची वाटतेस मला." तो तिचा अंदाज घेत म्हणाला.

"ऑफ कोर्स!" ती अजून एक फुली मारत म्हणाली. "मी एकटी राहते तेव्हाही मी आकाशकंदील लावते, पणत्या रंगवते आणि बाल्कनीत फेअरी लाईट्सच्या माळा सोडते. त्याशिवाय दिवाळी दिवाळी वाटतच नाही. तू खरंच अजिबात काही डेकोरेशन नाही करत?"

"माझं काय? तू ही सगळी माहिती आर्टिकलमध्ये टाकायला खणून काढत असलीस ना तर आत्ताच बंद कर."

"अजिबात नाही, मी सहज विचारलं." ती जे काही बोलेल, विचारेल त्याच्याकडे तो संशयाने बघणारच होता.

कदाचित त्याला दिवाळीत काहीच इंटरेस्ट नव्हता."म्हणजे तुझ्या आणि सीडरच्या शेड्युलमध्ये काहीच बदल नसेल. नेहमीसारखेच दिवस.."

"हम्म बऱ्यापैकी तसंच असतं. क्वचित एखाद्या वर्षी मी नातेवाईकांकडे जातो किंवा फतेची आई आणि आजी दिवाळीला घरी बोलावतात, त्यांच्याबरोबर सेलिब्रेट करतो."

ऐन दिवाळीत तो इथे एकटा नसेल या विचाराने तिला जरा बरं वाटलं.

"बरं झालं."

"म्हणजे?" तो पेन तिच्याकडे पास करत म्हणाला.

"म्हणजे तू ऐन दिवाळीत इथे एकटा-एकटा नसशील हे ऐकून मला बरं वाटलं."

तिच्या उत्तराने त्याला मजा वाटली. "तू मला काय समजतेस माहीत नाही पण मला स्वतः ची कंपनी आवडते. तरीसुद्धा हे एकटं राहणं, लिखाण वगैरे सोडून मी इतर कामही करतो. बराचसा वेळ मी इथे असतो पण हे सोडून माझं घर.. दुसरीकडे आहे."

"काय? खरंच? आणि तिकडे तू काय काम करत होतास, म्हणजे पुस्तकापूर्वी."

"बाबाने इथे सांगलामध्ये एक छोटीशी फॅक्टरी सेटअप केली आहे. हिमाचलमध्ये खूप प्रकारची फळं आणि भाज्या पिकतात त्यामुळे आम्ही त्यांचे जॅम, चटण्या, लोणची, सरबत वगैरे तयार करतो. बऱ्याचश्या गोष्टी इथल्या बायका बचत गट बनवून तयार करतात आणि पॅकिंग फॅक्टरीत होते. इथली फार्मर्स सोसायटी आणि मी असे मिळून ती चालवतो. त्याच ब्रॅण्डखाली मी आणि एक मित्र मिळून एक छोटीशी वायनरी पण चालवतो. हा सगळा माल मोस्टली एक्स्पोर्ट होतो त्यामुळे इथल्या दुकानात तुला दिसणार नाही." अचानक त्याच्या कपाळावर पुन्हा आठ्या पडल्या, जणू काही त्याने चुकून खूपच माहिती उघड केली. "विसरून जा मी हे सांगितलं म्हणून."

तिने ओठांना झिप लावल्याची ऍक्शन केली. "डोन्ट वरी, मी हे काहीच लिहिणार नाहीये."

"भूक लागली ना? लंच ब्रेक!" तो विषय बदलत म्हणाला. एव्हाना दोघांनी एकेक गेम जिंकून पुन्हा टाय ब्रेक बाकी होता. त्यांनी पटापट सँडविचेस बनवून सीडरच्या सोफ्यावर बसून खाल्ली. सीडर आगीसमोर लवंडून मस्तपैकी कुंभकर्ण झाला होता. खिडकीबाहेर एव्हाना वादळ आणि बर्फ दोन्ही थांबून उजेड पसरला होता.

"शिट! मी आईला फोन करायला विसरले. मी पोचल्यावर कॉल करेन म्हणून सांगितलं होतं." ती सेलफोन बघत म्हणाली. बॅटरी संपली नव्हती पण नेटवर्क झीरो होतं. "नेटवर्क अजिबातच नाहीये. अजून काही ऑप्शन आहे कॉलसाठी?

"माझा सॅट फोन आहे पण तो इमर्जन्सीतच वापरतो. खूप महाग आहे."

"जे काही चार्जेस असतील ते मी पे करेन ना, जास्त वेळ बोलणारही नाही. मला फक्त मी सुखरूप आहे एवढंच सांगायचं आहे."

"उद्या तू इथून जाशील हेच पेमेंट खूप आहे." तो जराशी जीभ दाखवत म्हणाला.

"आऊच! मला वाटलं होतं आपलं आता थोडंसं का होईना जमायला लागलंय" ती उदास होत म्हणाली.

"आपण जवळजवळ फ्रेंड्स झालोच होतो पण तेवढ्यात तू मला फुलीगोळ्यात हरवलंस. फुलीगोळ्यात!" तो हसत म्हणाला.

"हुं! मेन अँड देअर इगोज!" तिने नाक मुरडले.

त्याने तोंडातल्या तोंडात काहीतरी बोलून तिला कॉल कनेक्ट करून दिला. "हॅलो बाबा, मी बोलतेय. पटकन बोला, इथे नेटवर्क नाहीये. मी अजून हिमाचलमधेच सांगलाजवळ आहे. उद्या निघेन इथून. आईला सांगा मुंबईला पोचल्यावर फोन करेन आता."

"आई खूप चिडली आहे तुझी काळजी करून करून."

"हो, तिला आता देऊ नका फोन. मी सॅटेलाईट फोनवरून बोलतेय. खूप चार्जेस आहेत."

"काय? अश्या कुठल्या रिमोट एरियात आहेस? ओह तू त्याला शोधून काढला की काय?" बाबा एक्साइट होऊन विचारत होते.

यांना आता उत्तर दिलं तर चौकश्या संपायच्या नाहीत. "म्हटलं ना सांगलाच्या जवळ आहे. डोन्ट वरी परवापर्यंत मी मुंबईत असेन, मग बोलू सगळं. अजिबात काळजी करू नका."

"ओके, पण घरी आल्यावर सगळा रिपोर्ट हवाय मला."

"येस बॉस! बाय बाय" ती ओरडून म्हणाली. होपफुली त्या खरखरीतून तिचा आवाज पोहोचला असेल.

फोन ठेवून ती वळली तर तो जॅकेट आणि बूट घालून उभा होता. "तू कुठे चालला आहेस?" तिने आश्चर्याने विचारले.

"सीडर कंटाळलाय, बर्फ थांबलाय तर त्याला बाहेर फिरवून आणतो. त्याला पळवायची गरज आहे. ढोल्या!" तो उड्या मारणाऱ्या सीडरच्या मानेला खाजवत म्हणाला.

दारात जाऊन तो जरासा घुटमळला. "तुला एकटी राहायला काही प्रॉब्लेम नाही ना? लवकर येईन मी."

"चिल, नो वरीज. बाय बाय सीडूss" ती हात हलवत म्हणाली. त्याने विचारलं हेच तिला खूप वाटत होतं.

खरं म्हणजे तिला प्रायव्हसी हवीच होती, त्याशिवाय लिहायला सुचलं नसतं. तो दाराबाहेर पडल्यापडल्या तिने बॅगेतून टॅब काढला. तिला सगळ्या पॉईंट्सची जमवाजमव करायला अजिबात वेळ लागला नाही. त्याच्यावर एक फुल पेज लेख होईल इतकी माहिती तिच्या डोक्यात जमली होती. ती आगीसमोर रगवर मांडी घालून बसली. तिच्या डोक्यातला डेटा पटापट टाईप करत तिने टॅबवर उतरवला. अर्ध्यापाऊण तासात तिच्या मनासारखा रफ ड्राफ्ट तयार झाला होता. वर्ड फाईल सेव्ह करून तिने टॅब बंद केला आणि प्लॅस्टिक कव्हरमध्ये गुंडाळून परत बॅगमध्ये ठेवला. लिहीत असताना तो परत आला नाही ते एक बरं झालं. ती मनात म्हणाली. फ्रीजमधून एक लालभडक सफरचंद काढून, धुवून, ती सोफ्यावर येऊन खात बसली.

क्रमशः