डोक्यात साठलेले सगळे काही वर्डपॅडवर उतरल्यानंतर तिला एकदम रिते रिते वाटायला लागले. इथे तिथे पडलेल्या दोन तीन वस्तू जागच्या जागी ठेवल्यावर तिला कंटाळा आला. नेटवर्क असते तर अनाबरोबर गप्पा मारता आल्या असत्या. ट्रिप प्लॅन करायला वेळ मिळाला असता तर तिने निदान किंडल तरी न विसरता बॅगेत टाकले असते. बरेच जर-तर सिनारिओ कल्पून तिला अजूनच कंटाळा आला.

शेवटी तिने पर्समधले गुळगुळीत फिल्मी मॅगझीन काढले आणि तिला कल्पना सुचली. पर्समधून इमर्जन्सीसाठी ठेवलेला सुईदोरा आणि किचनमधली कात्री घेऊन तिने काम सुरू केलं. पटापट कागद कापून गोलसर करवती करंज्या, लांब लांब झिरमिळ्या लेवून तिचा क्यूटसा न्यूजप्रिंट आकाशकंदील तयार झाला. "आह! हॅन्डमेड डिझायनर लँटर्न" चिमटीत दोरा पकडून कंदील बघत, ती उगीच ऍक्सेन्ट मारत म्हणाली.

त्याला हे असले उद्योग न आवडण्याची तिला खात्री होती. पण तिचा वेळ तरी मजेत गेला आणि तो आल्यावर असा कंदील बघून त्याला निदान हसायला तरी येईल!

सोफ्याच्या समोरच सीलींगला उंचावर एक हुक दिसत होता. दोन प्लास्टिक खुर्च्या एकावर एक ठेवल्यावर तिची उंची पुरत होती. ती खुर्चीत चढून, पाय उंचावून, हात वर ताणून कंदील बांधत होती.. तोच धाडकन दार उघडून आदित्य आणि सीडर आत आले.

"व्हॉट द..!" तो शॉक होऊन ओरडला.

चमकून तिचा तोल गेला आणि हात हलवत काहीतरी पकडण्यासाठी शोधत ती खाली कोसळली. आदित्यने पटकन पुढे पळत तिला पडण्याआधी हवेतच हातात झेलले. त्याला घट्ट चिकटलेली असतानाच तिने हळूच घाबरून रोखलेला श्वास सोडला. एक क्षण ते फक्त एकमेकांच्या डोळ्यात टक लावून बघत राहिले. हृदयाची धडधड तर शांत व्हायचे नावच नव्हते. तिने त्याच्या पाठीवर मूठभर जॅकेट घट्ट धरले होते. तिच्या नाजूक गळ्याची शीर थरथरत होती. तिची रिऍक्शन कळल्यासारखी त्याची नजर आधी तिच्या गळ्याकडे गेली. त्याने तिला सोडले नव्हते आणि असे अर्धवट हवेत लटकूनही तिला जमिनीला पाय लावावेसे वाटत नव्हते.

तिच्या गळ्यावरून, हनुवटीवरून त्याची नजर हळूहळू तिच्या ओठांवर स्थिरावली आणि जेव्हा त्याने पुन्हा तिच्या डोळ्यांत पाहिले तेव्हा तिच्या तोंडाला कोरड पडली होती. तिने नकळत कोरड्या ओठांवरून जीभ फिरवली. 'हे कधी झालं?' तिला प्रश्न पडला आणि लगेच पुढचा विचार आलाच, 'आता तू काय करशील उर्वी?' काय करायचंय ते तिला आता कळलं होतं. ती डोळे मिटून त्याची वाट बघत राहिली.

पण काहीच नाही!

त्याने अलगद पाय जमिनीवर टेकवत तिला खाली उतरवले. लगेच एक पाऊल मागे होऊन तो थोडे अंतर ठेवून उभा होता, जसं काही इतकं जवळ येऊन त्याने स्वतःभोवती उभी केलेली सगळी भिंत तिने तोडूनफोडून टाकली होती.

"हे सगळं काय आहे?" त्याने घोगऱ्या आवाजात विचारले. त्याचा आवाज अजिबात त्याचा राहिला नव्हता.

"काय?" तिला स्वतःला ती काय करतेय समजत नव्हते. तो काय विचारतोय त्याचा अर्थ लागत नव्हता. त्यांच्यात तयार झालेला हा नवा, नाजूक बंध त्यालाही जाणवला होता का? "अं.. मी" तिने काहीतरी बोलण्याचा प्रयत्न केला.

"हे." तो सिलिंगकडे बोट दाखवत म्हणाला.

"ओह आकाशकंदील!" तिच्या मनात एकाचवेळी मूर्खपणाची, लाजिरवाणे आणि सुटका झाल्याचीही भावना होती. "मला वाटलं इथून जायच्या आधी तुझ्या घरात थोडं दिवाळी स्पिरिट भरून ठेवावं."

त्याने आठ्या घालून वर कंदिलाकडे पाहिले.

"सॉरी, तुला नको असेल तर काढून टाकते मी." ती म्हणाली.

तो हळूच हसला. "आणि काय दुसऱ्यांदा पडून मान मोडून घ्यायची रिस्क घेणार? जाऊदे!"

"माझ्यामते तो खूप भारी दिसतोय." ती त्याच्याकडे बघून म्हणाली.

"तुझ्या मते!"

"का? तुझ्या नाही का?"

"मग डिनरला काय? पास्ता चालेल? मला खूप भूक लागली आहे. सीडर आज सुटका झाल्याच्या आनंदात इतका उंडारत होता की त्याचा पाठलाग करून मीच थकलो." त्याने उत्तर न देता विषय बदलला.

कोपऱ्यात सीडर खाली मान घालून गपागप त्याच्या डिशमधलं किबल खात होता. आदित्यने आत जाऊन गॅसवर पाणी उकळत ठेवले. फ्रीजमध्ये आधीच करून ठेवलेल्या मरिनारा सॉसचा डबा बाहेर काढून ठेवला. 

"मी काही मदत करू?" तिने त्याच्या मागोमाग जात विचारले.

"उम्म.. फ्रीजमध्ये लाल झाकणाच्या बरणीत विनेगरमध्ये बुडवलेल्या मश्रूम्स आहेत. त्या फक्त काढून क्रिस्पी ब्राऊन दिसेपर्यंत भाज. नंतर वरून मीठ आणि थोड्या ह्या बाटलीतल्या हर्ब्ज घाल की झालं." तो उकळत्या पाण्यात स्पगेटी ओतत म्हणाला.

"ओके शेफ!" ती सॅल्युट करत म्हणाली. त्याच्या शेजारी उभी राहून तिने दुसऱ्या शेगडीवर तवा ठेऊन थोड्याश्या बटरवर मश्रुम परतायला सुरुवात केली. त्या दोघांनाही मघाशी झालेली ती जाणीव विसरून जायचे होते. दोघेही एकमेकांना काही घडलंच नाही, सगळं पूर्वीसारखंच आहे असं दाखवायचा प्रयत्न करत होते. त्यातही ती जास्तच कारण ती अक्षरशः त्याच्या गळ्यात पडली होती अँड शी वॉज बेगिंग टू बी किस्ड! ते आठवूनही तिला आता शरमल्यासारखं होत होतं. ती अधूनमधून त्याच्याकडे आणि स्पगेटी ढवळणाऱ्या त्याच्या मजबूत रफ हातांकडे चोरटे कटाक्ष टाकत होती. त्याचा पूर्ण फोकस समोरच्या उकळत्या पाण्यावर होता. हवेतील उष्णता उकळत्या स्पगेटीपेक्षा ह्या लहानश्या जागेत दोघांच्या तिथे असण्यामुळे वाढली होती.

स्पगेटी थोडी शिजेपर्यंत तिच्या रोस्टेड मश्रूम्स तयार होत्या. तिने कपाटातून प्लेट्स, चमचे, पाण्याचे ग्लास वगैरे काढून टेबल सेट करून ठेवले. तो सॉस गरम करून पास्ता ढवळत असताना ती खुर्चीत बसून, गालावर हात ठेवून त्याला निरखून बघत होती. अचानक त्याने मागे वळून पाहिले आणि गडबडून तिचा हात निसटला. ती त्याच्याकडे बघून कशीबशी हसली. त्याने स्पगेटीचे भांडे टेबलवर आणून ठेवले. ती प्लेटमध्ये वाढत असताना तो आतून हातात एक रेड वाइनची एक बॉटल घेऊन आला.

"तुला वाइन चालेल?" त्याने विचारले.

"धावेल!" ती हसून म्हणाली.

त्याने बॉटल टेबलवर ठेवली आणि ग्लासेस आणायला गेला.

"स्पगेटी मरीनारा पास्ता विथ रोस्टेड मश्रुम सॅलड आणि आता रेड वाइन! आपण काही सेलिब्रेट करतोय का?" तिने त्याला चिडवत विचारले.

"हो. फते तुला सकाळी घ्यायला येणार आहे."

"ऑफ कोर्स! ते कसं विसरेन." ती शांत होत म्हणाली."आणि मी लवकरच इथून जाणार म्हणून तुझ्या मनात आनंदाच्या उकळ्या फुटत असतील."

आश्चर्य म्हणजे त्याने तिला उलट उत्तर दिले नाही. त्याने शांतपणे ग्लासेस आणून ठेवले आणि वाइन उघडली. "चीअर्स" ती ग्लास उचलून म्हणाली.

"टू फुलीगोळा!" तो ग्लास टेकवत म्हणाला. "आपला टाय ब्रेकर गेम अजून बाकी आहे."

"टू फुलीगोळा!" तिने हसत मान डोलावली.

"Wow किती लाईट आणि अर्दी आहे ही! कुठली आहे?" वाईनचा एक घोट घेताच ती म्हणाली.

"आमचीच आहे, 'लुंग ता' हिमालयन पिनो न्वा!" त्याने प्राउडली बॉटल उचलून तिच्याकडे दिली.

गुळगुळीत लेबलवर रंगीबेरंगी तिबेटी पताकांची अर्धगोलाकार माळ आणि त्याच्या वर एका निळसर स्नो फ्लेकमध्ये Lung Ta असं कॉमिक फॉन्टमध्ये लिहिलेलं होतं.

"लुंग ता म्हणजे काय?" तिने उत्सुकतेने विचारले.

"तिबेटी भाषेत लुंग ता चा अर्थ आहे wind horse. तू बुलेटच्या हॅण्डलला बांधलेल्या तिबेटी झेंड्यांच्या माळा बघितल्या असशील ना? ते फ्लॅग्स म्हणजे भिक्खूंचा प्रेयर फ्लॅग असतो. प्रेयर फॉर वेल बीइंग अँड गुड लक. त्याला म्हणतात 'लुंग ता'. आपल्या इथून पुढे तिबेट बॉर्डर सुरू होते त्यामुळे इथे त्या कल्चरचा खूप प्रभाव आहे. मग आम्ही तोच ब्रँड बनवून टाकला. जॅम, सॉस वगैरेपण याच ब्रॅण्डमध्ये बनतात."

"कूल!" तिने पुन्हा ग्लास तोंडाला लावला. ग्लासच्या काठावरून तिने त्याच्याकडे बघितले तेव्हा आधीच तिच्याकडे बघणाऱ्या त्याच्या नजरेत ती अडकून पडली. शेवटी मुद्दाम तिने नजर हटवून लोळत पडलेल्या सीडरकडे पाहिलं. ती स्वतःला पुन:पुन्हा आठवण करून देत होती की ती इथे फक्त त्याची मुलाखत घ्यायला आली होती. त्याच्याबरोबर २४ तासांहून अधिक वेळ घालवल्यानंतर तिच्याकडे गरजेपेक्षा खूप जास्त माहिती गोळा झाली होती आणि तिने आर्टिकल पब्लिश केल्यावर कदाचित आदित्य संत तिच्याशी जन्मात परत कधी बोलणार नव्हता.

क्रमशः