'हे असं चालणार नाही' आदित्य मनोमन ठरवत होता. उर्वी इथे अचानक येऊन थडकली हे त्याला अजिबात पटले नव्हते. ती दिसल्यावर तिला घरातच घ्यायचे नव्हते पण ती इतकी थकलेली, गारठलेली होती की शेवटी तिला उचलूनच न्यावे लागले. त्याच्यासमोर दुसरा ऑप्शनच नव्हता. ठीक आहे, घरात आली तर आली पण तो तिला कणभरही माहिती मिळू देणार नव्हता. ना तिच्याशी कामाशिवाय काही बोलणार होता. फक्त हो, नाही मध्ये उत्तरे द्यायची आणि वादळ जरा थांबले की लगेच तिला पिटाळून लावायचे हाच त्याचा प्लॅन होता.

आणि तरीही गेल्या २४ तासात तिला स्वतःबद्दल नको तितकी माहिती दिली गेली होती. त्याचे सगळे खाजगी आयुष्य, त्याचे नताशाबरोबरचे नाते, जे खूपच कमी लोकांना माहीत होते ह्या सगळ्या गोष्टी तिच्यासमोर उघड झाल्या होत्या. वर हे कमी की काय म्हणून आता त्याला तिच्या उद्यापासून तिथे नसण्याची हुरहूर लागली होती. तिचे केस, डोळे, ओठ, चेहरा राहूनराहून त्याला आठवत होता. संध्याकाळी तिला घट्ट मिठीत घेण्याची एवढी तीव्र इच्छा झाली होती की तो शेवटी सीडरला घेऊन घराबाहेर पडला.

काही किलोमीटर पळून मनातले सगळे विचार खोडून तो घरी पोचतो तोच ती त्याला खुर्चीवर उभी दिसली आणि थेट त्याच्या हातातच पडली. त्याने तिला पकडल्यावर तिने तिच्या त्या सोनेरी मधाळ डोळ्यांनी त्याच्याकडे असे पाहिले की त्याने स्वतःभोवती उभी केलेली मजबूत भिंत कधीच कोसळून गेली. पण पुढे न जाता त्याने पाऊल मागे घेतले कारण त्याला तिसऱ्यांदा पुन्हा तुटून पडायचे नव्हते. हृदयावर आधीच झालेल्या जखमा इतक्या खोल होत्या की आता एखाद्या ओरखड्यानेसुद्धा त्याचे तुकडे झाले असते. त्याने मन घट्ट केले पण तरीही त्याच्या हृदयात कुठेतरी खोलवर मऊ मऊ वाटत होते आणि आतून येणारी उबदार जाणीव काही कमी होत नव्हती.

मन ताळ्यावर ठेवायला म्हणून त्याने फुलीगोळा खेळून पाहिला, स्वयंपाक करून पाहिला, वाईनही उघडली. पण त्याला जेवणापूर्वी ती जेवढी सुंदर दिसत होती, त्याहून आता खळखळून हसताना ती अक्षरशः चमकत होती. इतकी जीवघेणी गोड दिसत असताना तो तिच्यावरुन डोळे अजिबात हटवू शकत नव्हता.

तो हातातल्या पिनो न्वा ला दोष देऊ शकत होता, पण तिच्या त्याच्याकडे बघून साध्या हसण्याची नशा त्याहून जास्त होती. काय घडतंय कळण्याचा आत त्याचा स्वतःवरचा कंट्रोल हळूहळू सुटत चालला होता.  दिस इज बॅड! रिअली बॅड.

"आदित्य? आदित्य?" ती त्याच्या तोंडासमोर हात हलवत होती.

"ओह सॉरी, काय म्हणत होतीस?" तो एक क्षण डोळे मिटून म्हणाला.

"तुझं पुस्तक एवढं प्रसिद्ध झालं ऐकल्यावर तुला आश्चर्य वाटलं असेल ना?"

त्याने होकारार्थी मान हलवली. त्याच्या साध्या सरळ, raw लिखाणाला एवढं यश मिळाल्यावर त्याला धक्काच बसला होता. त्याचा पब्लिशर त्याला पुस्तक बेस्टसेलर लिस्टमध्ये गेल्यापासून सारखे अपडेट्स देत होता. "माझा पब्लिशर सांगत होता की पुस्तक खूपच पॉप्युलर झालं आहे म्हणून."

"ते आहेच! आदित्य, आजपर्यंत हजारो लोकांनी पुस्तक वाचलंय आणि सगळेच त्याच्या प्रेमात आहेत. अगदी माझे बाबासुद्धा! तुला पुस्तक लिहिण्याची कल्पना कशी काय सुचली?" 

तो रिलॅक्स होत हाताची घडी घालून खुर्चीत मागे टेकून बसला. "मी आजूबाजूची, नातेवाईकांची मुलं सदैव स्क्रीन्समध्ये गाडलेली बघत होतो. आमच्या घरासमोरच्या रिकाम्या शेतात पिच बनवून लहानपणी आम्ही दिवस दिवसभर क्रिकेट खेळायचो, गेल्या काही वर्षांपासून तिथे चिटपाखरूही नसतं. नदीत पोहणे, डोंगर चढणे अश्या साध्या गोष्टीतली मजा या मुलांना कळतच नाही त्यामुळे माझ्या लहानपणापासूनचे माझे अनुभव, पहाडातल्या गोष्टी, दंतकथा, किस्से हे सगळं एकत्र करून काहीतरी लिहायचं होतं. सुरुवात केली आणि लिहितच सुटलो. त्याचं पुस्तक कधी झालं ते कळलंच नाही. माझ्या एका मित्राने स्वतःच ड्राफ्ट पब्लिशरला पाठवला आणि पुढची बोलणी झाली."

ती गालावर हात टेकून उत्सुकतेने त्याचं बोलणं ऐकत होती.

"तुला माहितीये ह्या पुस्तकामुळे इंस्पायर होऊन कितीतरी लोकांनी ट्रेकिंग, हाईक्स आणि इतर ऍडव्हेंचर स्पोर्ट्समध्ये भाग घेणे सुरू केलं आहे. ऑन माय ओन नावाने पुस्तकाचे आणि तुझे कितीतरी फॅनक्लब्ज, ग्रुप्स सोशल मीडियावर तयार झाले आहेत. या सगळ्या लोकांना आपला आयडॉल, इन्स्पिरेशन म्हणून तुला बघायची, समजून घ्यायची खूप इच्छा आहे." सांगताना उत्साहाने तिचे डोळे चमकत होते.

तिच्या तोंडून कौतुक ऐकून त्याला जरा जास्तच बरे वाटत होतं. बट दिस शुड स्टॉप! त्याने स्वतःला बजावले. तो तिच्याबरोबर जास्तच कम्फर्टेबल झाला होता हा मुख्य प्रश्न होता. तिने काहीच प्रयत्न न करता तो स्वतःहूनच तिच्यासमोर खुली किताब बनला होता. तिच्यातल्या कुठल्या गोष्टीने तो इतका मऊ पडला ते त्यालाच आठवत नव्हते. कदाचित तिच्या बॉयफ्रेंडबद्दल सांगताना तिच्या डोळ्यात जी वेदना दिसली ती त्याला कुठेतरी तिच्याशी जोडून गेली. आधी ती त्याला बोलतं करण्यासाठी खोटं बोलतेय वाटलं होतं पण तिच्या डोळ्यात भरलेलं पाणी आणि नंतर ते लपवून तिला काही फरक पडत नाही असे दाखवण्याचा प्रयत्न किती खरा होता ते त्याला जाणवलं होतं.

आता फक्त उद्या फते वेळेवर यावा नाहीतर आधीच अस्ताव्यस्त झालेले त्याचे आयुष्य सुधारण्याचे काही चान्सेस नव्हते.

जेवण झाल्यावरही प्लेट्स वाळून जाईपर्यंत त्यांच्या गप्पा सुरूच होत्या. त्याच्याशी बोलणं इतकं रिलॅक्सिंग, इतकं सोपं असेल असं तिला इथे आल्यापासून वाटलंच नव्हतं. पुस्तकाबद्दल तो ज्या मोकळेपणाने बोलत होता ते ऐकून ती थक्कच झाली होती.

"आय लाईक यू आदित्य!" सिंकसमोर त्याच्याशेजारी उभं राहून त्याच्या हातून प्लेट घेऊन पुसत ती म्हणाली.

"एक्स्क्यूज मी?" तो भुवई उंचावून म्हणाला.

"म्हणजे सुरुवातीचे काही रोडब्लॉक्स सोडले तर मला इथे तुझ्याबरोबर घालवलेला सगळा वेळ मजा आली."

"खरंच?" तिच्या बोलण्याची त्याला मजा वाटत होती. अजून ऐकायला तो हातातली प्लेट खाली ठेवून तिच्याकडे बघत होता.

तिने मान वर करून त्याच्याकडे पाहिले. "कमॉन! मी तुझ्या इगोत भर घालणार नाहीये. आधीच भरपूर आहे तुझ्याकडे." तिने चिडवले.

"प्लीज! मला खरंच ऐकायचंय."

तिला आता हसू दाबता आले नाही. "ओके.. म्हणजे तुझ्यातला खरेपणा लपून नाही रहात. तू जसा आहेस तसा आहेस आणि लोकांना तसं दाखवायला तू अजिबात घाबरत नाहीस. तुझ्याकडे कुठलेही मुखवटे नाहीत. आय लाईक दॅट."

खरं सांगायचं तर ती त्याच्या मॅनली मॅन असण्याकडे पण अट्रॅक्ट झाली होती पण मान्य करत नव्हती. त्याचे मसल्स कुठल्या जिममध्ये वर्कआऊट आणि प्रोटीन पावडर खाऊन नव्हे तर खऱ्याखुऱ्या अंगमेहनतीचे फळ होते.

तो लक्ष देऊन ऐकतोय म्हटल्यावर ती पुढे बोलायला लागली. "सोसायटी पेज कव्हर करताना मी इतक्या माणसांना भेटते, ते सगळे एकजात फक्त पैसा, इन्व्हेस्टमेंट्स, नवीन गाड्या आणि स्वतःची खोटी प्रतिमा यातच गुंतलेले असतात. या सगळ्यातून तुझ्याशी बोलणं म्हणजे खूप रिफ्रेशिंग चेंज होता."

"मी खूपच हुशार आहे ना?" तिच्या विशेषणांमध्ये भर टाकत तो तिला चिडवत हसला.

"ओह आणि किती तो नम्र माणूस!" तिने झब्बू दिला.

"तूशे! आणि गुड लुकिंगबद्दल काय मत?"

"ते मत देण्याइतकी मी क्वालिफाईड नाही." मान वाकडी करून त्याच्या चेहऱ्याचे ऑडिट करत ती म्हणाली.

"पण का?"

"कारण त्या दाढीने तुझा निम्मा चेहरा झाकून टाकलाय, ठरवणार कसं मी?"

"ट्रू! पण मी सांगतोय म्हणजे ते खरं असायला हवं तुझ्या म्हणण्याप्रमाणे. दाढी वाढवणे ही इथे जिवंत रहाण्यासाठी पहिली महत्वाची गोष्ट आहे."

"अरर.. हे मला आधीच कुणी सांगितलं असतं तर मी वाढवून आले असते." यावर दोघेही एकदम हसले आणि हसता हसता नजरानजर होताच पुन्हा मान खाली घालुन प्लेट्स धुवायला लागले.

"मग परत टाय ब्रेकर तीन गेम्स? फक्त यावेळी जिंकणाऱ्याला झोपायला बेड मिळेल" तो हात पुसत म्हणाला.

ही बेट तिला आवडली होती. "येस्स!" ती लगेच म्हणाली. काल तिला जी काही बरी झोप लागली ती त्याच्या बेडमुळेच होती. नाहीतर त्या सोफ्याने तिच्या पाठीचं पार भजं करून टाकलं होतं. निम्मी झोप त्या सोफ्याने खाल्ली होती आणि निम्मी थंडीने कुडकुडत. नाही म्हणायला तिथे एक सीडर तेवढा बोनस होता. तिला आधीच उबदार झालेल्या त्याच्या गुबगुबीत ब्लॅंकेटमध्ये लपेटून जाणे आठवले आणि तेव्हा न जाणवलेला पण लक्षात राहिलेला ब्लॅंकेटला लागलेला त्याच्या कलोनचा फ्रेश, लेमनी गंध! नुसत्या आठवणीनेच तिच्या अंगावर शहारा आला.

विचारांमध्ये रमून पहिला गेम हरल्यावर ती जागी झाली. आता काही करून जिंकलंच पाहिजे म्हणून अखंड बडबड करत त्याला डिस्ट्रॅक्ट करून ती सहज दुसरा गेम जिंकली. एव्हाना तिचे सोफ्यामुळे दुखावलेले खांदे आणि मान जरा त्रास द्यायला लागले होते. तिला अधूनमधून बोटांनी खांदा दाबायचा प्रयत्न करताना बघून तो खुर्चीतून उठला.

"टाय ब्रेकआधी तुझा मेंदू जरा शांत करण्याची गरज आहे." म्हणत त्याने बोटांनी हळुवारपणे एकेक स्नायू मोकळे करत तिची मान आणि खांदयांमधली एकेक गाठ सोडवली. त्याचवेळी तिच्या कण्यातून अनेक नवनव्या जाणिवा थरथरत तिच्या मेंदूपर्यंत पोचत होत्या. त्याच्या स्पर्शात विरघळून जात, हम्म.. म्हणून एक लांब श्वास सोडत तिची मान झुकली. त्याचक्षणी तिला मानेच्या बाजूला हळूवार उष्ण श्वास जाणवला. जसं काही तो तिला किस करायला झुकला होता. त्याच्या ओठांचा इतका पुसट, मुलायम स्पर्श होता की तिला हे तिच्या कल्पनेतच घडल्यासारखं वाटत होती. आतापर्यंत तो जे काही बोलला, वागला त्यावरून तरी तो इथून तिला लवकरात लवकर पाठवून द्यायलाच उत्सुक वाटत होता. ती जरावेळ डोळे मिटून तशीच खुर्चीत बसून राहिली.

क्रमशः