From: urvee.k@gmail.com
Sent: November 10, 2019
To: staaditya@gmail.com
Subject: A Kettle?

आदित्य,

एवढे कष्ट घेऊन तू मला एक केटल पाठवलीस? माझ्या ऑफिसमधल्या मैत्रिणीला हा prank वाटतोय. मला माहितीये तू काहीतरी वेगळा विचार करून ती पाठवली असणार. किटलीमागची गोष्ट काय आहे?

उर्वी.

From: staaditya@gmail.com
Sent: November 10, 2019
To: urvee.k@gmail.com
Subject: Yes, a kettle.

उर्वी,

Yes, a kettle. हा prank नाही. मला तू ती वापरायला हवी आहे. किटलीमागे गोष्ट आहे पण ती नंतर आरामात सांगेन. मी रात्री उशीरा कॉल करेन. १० वाजता?

आदित्य.

From: urvee.k@gmail.com
Sent: November 10, 2019
To: staaditya@gmail.com
Subject: Waiting...

आदित्य,

हो, मी रात्री घरीच आहे. कधीही कॉल कर. रात्री फक्त गाणी ऐकत हॉट चॉकलेट प्यायचा प्लॅन आहे आणि हो, आज मी pb जॅम मफिन्स बनवलेत लुंग ता पर्सिमॉन वापरून. Yumm! काश तुम यहां होते! (कपाळावर पालथा हात टेकून आकाशात बघणारी स्मायली)

उर्वी.

लॅपटॉप बंद करून आदित्य सोफ्यावर टेकून बसला. सीडर येऊन त्याच्या मांडीवर डोके ठेऊन पडून राहिला. नकळत त्याची मान खाजवत आदित्य विचार करत होता. गाणी ऐकत सोफ्याला टेकून हॉट चॉकलेट पिणाऱ्या उर्वीचे चित्र त्याच्या डोळ्यासमोर आले. त्यात नवीन काहीच नव्हतं. ती केबिनमधून निघून गेल्यापासून तिने त्याच्या विचारांवर कब्जा केला होता आणि खरं सांगायचं तर जायच्या आधीपासूनच.

हे असं होणं त्याला अपेक्षित नव्हतं. एकदा का ती निघून गेली की आपण तिला विसरून जाऊ असे त्याला वाटले होते. पण तसे काही घडत नव्हते. तिचा स्मार्टनेस, फटकळपणा, बेधडक संकटांना भिडायची वृत्ती, obv ती दिसायला बॉम्ब होतीच पण तो बोनस होता आणि तरीही तिने कितीही बेफिकिरपणाचा आव आणला तरी अजाणता क्वचित समोर येणारा तिचा निरागस गोड स्वभाव या सगळ्याच्याच तो प्रेमात पडला होता पण अजूनही त्याचे मन हे मान्य करत नव्हते.

इव्हन सीडरसुद्धा ती गेल्यापासून उदास झाला होता. सगळ्यात आधी तिने त्यालाच तर जिंकून घेतले होते. सीडर नुसता तोंड लटकवून, शेपूट पायात घालून घरभर फिरत होता. त्या भल्या मोठ्या कुत्र्याची भिगी बिल्ली झाली होती. अर्थात त्याच्या मालकाची काही वेगळी हालत नव्हती. त्याला समजत होतं की ही डेड एन्ड रिलेशनशिप आहे. ह्या नात्याला फार काही भविष्य नाही हे तो जितक्या लवकर  मान्य करेल ते दोघांच्याही दृष्टीने चांगले होते. पण तरीही तो तिला विसरू शकत नव्हता.

त्या एका किसमुळे हे सगळे सुरू झाले होते. अगदी शेवटच्या मिनिटापर्यंत त्याचा स्वत:वर ताबा होता.  त्याने स्वतःला हेही समजावून पाहिले की हे सगळं फक्त ते इतक्या जवळ कोंडून राहिल्यामुळे होत होते. दोघेही तरुण होते, एकटे होते आणि दोन दिवस एका केबिनमध्ये बंद होते. ती एकदा का तिथून गेली, ही जवळीक संपली की सगळं पूर्वपदावर येईल. पण आता तिला जाऊन आठवडा होत आला तरी काहीच पूर्ववत नव्हते.

उलट त्याने ती पोचली का चेक करायला फतेकडून तिच्या ऑफिसचा नंबर मिळवला आणि तिथून घसरण सुरू झाली. व्यसन लागल्यासारखे दिवसरात्र त्यांचे कॉल्स, टेक्स्ट आणि इमेल्स सुरू होत्या. त्यातच त्याने तिला ते गिफ्ट पाठवले.

त्याला सगळ्यात मोठी भीती होती ती त्याच्या वडिलांसारखीच चुकीच्या मुलीच्या प्रेमात पडण्याची. त्यांचं अक्ख आयुष्य त्यांनी एकाच मुलीवर प्रेम केलं आणि तीच त्यांना सोडून गेली. त्याची आई निघून गेल्यावर वडील कधीच पूर्वीसारखे राहिले नव्हते. अचानक त्यांच्यातलं सगळं प्रेम, सगळा ओलावा आटून गेला होता. आता अगदी त्यांच्यासारखाच तो त्याच्यापेक्षा पूर्णपणे वेगळ्या मुलीच्या प्रेमात पडला होता. म्हणूनच त्याच्या डोक्यात सारखी धोक्याची घंटा वाजत होती.

त्याने घड्याळात पाहिले. सात वाजले होते. एव्हाना उर्वी घरी पोचली असेल. अर्थात ती डिनरसाठी मित्राला भेटली नसेल तर. तिने मागे एका मित्राचा आणि कॅज्युअल डेटिंगचा उल्लेख केला होता. नुसत्या विचारानेच त्याचे रक्त उकळू लागले. ती दुसऱ्या कुठल्या माणसाबरोबर असण्याचा विचारही त्याला सहन होत नव्हता. इतकी तीव्र जेलसी त्याला कधीच वाटली नव्हती, नताशाबरोबर असतानाही नाही. त्याला इतकी जेलसी वाटू शकते हे जाणवूनच त्याला काळजी वाटत होती.

बास! त्याने त्याच क्षणी निर्णय घेतला. तिच्याशी सगळे कॉन्टॅक्टस बंद करायचे. तेच दोघांसाठी चांगले असेल. पण पुढचा विचार करताना लगेचच त्याला एकटेपण आणि रिकामपण खाऊ लागले. तिच्याशी जवळपास रोज बोलून आणि इमेल पाठवून दोघांनाही एकमेकांची इतकी सवय लागली होती की हे असं पटकन तोडता येणार नाही. हळूहळू यातून बाहेर पडू. हे एकदा ठरल्यावर त्याने पहिली स्टेप ठरवली, आज दिवसभर तिला कुठल्याही प्रकारे कॉन्टॅक्ट करायचा नाही.

त्याने थोडा वेळ घर आवरून काढला, नंतर फते आणि इतर एकदोन मित्रांबरोबर थोडा वेळ डिनर साठी बाहेर जाऊन आला. पण जास्त वेळ न घालवता तो बरोबर नऊ वाजता घरी पोहोचला. दार उघडून आत येताच त्याचे लक्ष फोनकडे गेले. दोन मिनिटे तो तसाच दाढीवरून हात फिरवत उभा राहिला. शेवटी न राहवून त्याने खिशातून सेलफोन काढलाच. तिला उद्या कॉन्टॅक्ट नको करायला. आज शेवटचा एक कॉल करायला हरकत नाही. म्हणून त्याने कॉल केलाच. भुकेल्या माणसाला समोर ताटभर जिलबी दिसावी तशी त्याची अवस्था फक्त तिचा आवाज ऐकून होत होती. राईट! हे त्याच्यासाठी अत्यंत वाईट होतं.

टेबलवर ठेवलेला फोन वाजला आणि उर्वी बाथरूमच्या दारातून धडपडत तो घ्यायला धावली.

"हॅलो!" पुढे आदित्य म्हणता म्हणता ती थांबली. कोणाचा कॉल ते तिने पाहिले नव्हते.

"उर्वी, मी बोलतेय. काय झालं बाळा? तू परत आल्यापासून आपलं नीट बोलणंच नाही झालं. फक्त दोनदा कॉल केलास तू." पलीकडून आई तिला काळजीने विचारत होती.

"आई मी आज करणारच होते फोन. गडबडीत राहून गेला." ती म्हणाली.

"तुला खरंच दिवाळीला सुट्टी नाही मिळणार का? आम्हाला तुझ्याशिवाय दिवाळी सुनी सुनी वाटेल. तुला आवडतात म्हणून मी आतापासूनच चकल्या करून ठेवल्यात. मस्त कुरकुरीत झाल्यात पण बाबा ज्या स्पीडने त्या खात आहेत ते बघता दिवाळीत मला पुन्हा घाट घालावा लागणार असं दिसतंय. "

"हो ना, मलापण यायचं होतं. पण मी त्या बदल्यात आधी सुट्टी घेतली ना, आता नाही मिळणार दिवाळीला." तिला स्वतःला हे विचित्र वाटत होतं. आतापर्यंत ती कधीही दिवाळीला एकटी नव्हती. दरवर्षी घरी त्यांचे बहुतेकसे नातेवाईक एकत्र जमून दिवाळी साजरी होत असे.

"तू कधी कॉल केला नाही असं होतं नाही.."

"आई, अग जितके दिवस मी सुट्टी घेतली ती सगळी साठलेली कामं मला आत्ता करावी लागतायत. त्यामुळे राहून गेलं. आय एम सॉssरी" ती मुद्दाम लाडात येत म्हणाली.

"अग मुली, इथे मी आणि तुझे बाबा तुझ्या ट्रिपचा वृत्तांत ऐकायला अधीर झालोय. तू थोडंसंच सांगितलंस. आता आदित्य संतबद्दल नीट सांग. इथे सगळ्यांना उत्सुकता आहे तो कसा आहे आणि त्याने लिहिलेल्या गोष्टी खरंच खऱ्या आहेत का याची." आई खूपच उत्सुकतेने म्हणाली.

तिच्या पोटात मोठा गोळा आला.

"आई? मी आदित्य संतला भेटले हे तू नक्की कुणाकुणाला सांगितलं आहेस?" ती जवळजवळ ओरडलीच!

क्रमशः