आईला तिच्या आवाजातली धास्ती जाणवली. "बापरे, तुला हे सिक्रेट वगैरे ठेवायचं आहे की काय?" आईने विचारले.

"हो! मी त्याला भेटले हे कुणालाही अजिबात कळू द्यायचे नाही. हे खूप महत्त्वाचं आहे, प्लीssज." ती थोडी ओरडूनच म्हणाली.

"सिक्रेट ठेवायचं असेल तर ठीक आहे. पण तुझा लेख छापल्यावर-"

"लेख छापायचा नाहीये." ती वाक्य तोडत म्हणाली.

"अग पण-"

"आय नो. माझी त्याच्याशी नीट ओळख झाली आणि मी ठरवलं की त्याच्या इच्छेविरुद्ध लेख छापणार नाही. त्याला त्याचं खाजगी आयुष्य जपण्याचा हक्क आहे." त्याचा निरोप घेतानाच्या आठवणीने तिचा आवाज अगदी मऊ झाला होता.

"उर्वी?" आईचा आवाज आता थोडा गंभीर झाला होता."तुझ्यात आणि त्या रानटी माणसात नक्की काहीतरी सुरू आहे. माझ्यापासून अजिबात लपवू नकोस. तुझ्या आवाजावरून कळतंय मला."

आईच्या डोक्यात नक्की काहीतरी रडार बसवलेले आहे, माझ्या सगळ्या गोष्टी ती कायम अश्याच ओळखते. उर्वी काय सांगावं याचा विचार करत होती. तशीही तिला ही गोष्ट आईपासून लपवून ठेवणे कठीणच होते.

"मला वाटतंय की मी त्याच्या प्रेमात पडतेय." तिने पटकन बोलून टाकलं. एकदाचं हे ओठावर आणून तिला आतून खूप बरं वाटलं.

तिचं बोलून होताच एक शांतता पसरली. "फक्त दोन दिवसांच्या ओळखीत?" आईने विचारले.

"हा वेडेपणा वाटतोय ना?" आणि स्वतःलाच काही समजायच्या आत तिने पूर्ण गोष्ट आईला ऐकवली अर्थात त्यांचा फेअरवेल किस गाळून!

"तरीही बेटा इतक्या लहानश्या ओळखीनंतर आपल्या भावनांना प्रेम म्हणणे मला थोडे अती वाटतेय." आईने तिला सावध केले.

"तुझं म्हणणं मला पटतंय. खरंच पटतंय. पण मला जे वाटतंय ते थांबवता नाही ना येत. त्याच्याबरोबर थोडाच वेळ राहून तो मला इतका आवडला की मला त्याच्याबाबतीत लॉजिक लावता येत नाहीये. सुरुवातीला मी दुर्लक्ष केलं. हे अट्रॅक्शन थांबवायला ही रिलेशनशिप का वर्क होणार नाही याची अक्षरशः मनात एक लिस्टच बनवली. पण त्याचा काहीएक उपयोग झाला नाही. उलट मी तिथून परत आल्यापासून अट्रॅक्शन अजूनच वाढतंय." तिने गंभीर होत सांगितले.

"कठीण आहे..." सुस्कारा सोडत आई म्हणाली.

हे तिला आईने सांगायच्या आधीच माहीत होते!

"पण तुझ्या ह्या फीलिंग्ज असू देत, तरीही तो लेख छापता येईल ना. तू लिही आणि त्याला वाचायला दे. त्याला जी काही काटछाट करायची असेल ती करुदे. मग त्याचं अप्रुव्हल मिळालं की छापून टाका लेख. प्रॉब्लेम काय आहे?"

"मी तोही विचार केला होता." ती रबरबॅण्ड काढून केस मोकळे करत म्हणाली. तिने खूप शक्यता तपासून पहिल्या होत्या. पण तरीही कुठल्याही मार्गे लेख छापणे हा त्याच्या विश्वासाचा अंत असेल असे तिचे मत झाले होते.

"तुझ्या करियरसाठी हा लेख किती महत्वाचा आहे हे त्याला माहिती आहे का?"

"माहिती आहे. पण त्याने ऑन माय ओन लिहिल्यावर त्याच्या प्रकाशकाला ही अट घातली होती. त्याच्यामते लोकांचा फोकस पुस्तकातल्या आशयावर रहायला हवा, लेखकावर नको."

"मग त्याने हा विचार पुस्तक लिहिण्या आधी करायला हवा होता. त्याने एखादं टोपणनाव वापरायचं होतं मग!" आई म्हणाली.

अरे हो, हा चांगला मुद्दा आहे. विचारायला हवं त्याला. उर्वी विचारात पडली.

थोडावेळ उर्वीची त्याच्याबद्दल आणखी बडबड ऐकून आईने काळजीपोटी शेवटी विचारलेच,
"उर्वी, तुमचं हे नातं नक्की कुठल्या दिशेने जाईल हे कळतंय का तुला?" 

"मला नाही माहीत आणि बहुतेक त्यालाही नाही.
पण सध्या तरी आम्ही एकेक दिवसाचाच विचार करतोय. आणि हो आई, ऐक ना, त्याने मला एक गिफ्ट पाठवलं. गिफ्ट काय होतं माहितीये, एक अँटिक चहाची किटली!"

"काय?" विचारताना आई हसत होती.

"चहाची किटली! त्याच्यासाठी तिचं काहीतरी महत्व आहे पण ते त्याने अजून सांगितले नाही. आता मी चहा करतेय ती वापरून." ती खळखळून हसली.

"बघ, उर्वी! मला तुझा फुगा फोडायचा नाहीये पण अजून तुम्ही एकमेकांना तेवढे ओळखत नाही. सगळंच नवीन आहे. पण एकदा का हा हनिमून पिरियड संपला की तुम्हाला दोघांनाही परिस्थितीची जाणीव होईल. आणि मला तुझं मन मोडायला नकोय. म्हणून काळजी घे, ठीक आहे?" आई तिची समजूत घालत म्हणाली.

"हो आई, काळजी करू नको." तिने होकार दिला पण मनातून तिला तिच्या प्रेमावर विश्वास होता. कितीही कठीण प्रसंग आला तरी आपण तरून जाऊ. आदित्य आणि त्याच्या किटलीसकट! फोन ठेवल्यावर तिच्या चेहऱ्यावर मोठे हसू पसरले.

लॅपटॉपजवळ जाऊन तिने पॉझ केलेले गाणे पुन्हा सुरू केले. आदित्य कॉल करणार होता पण अजून कसा आला नाही म्हणून ती थोडी धास्तावली होती.

तेवढ्यात मोबाईल चिवचिवला. तिने झडप घालून फोन उचलला. त्याचाच टेक्स्ट होता.

तिने हसून फोन खाली ठेऊन हॉट चॉकलेटचा ग्लास उचलला. एक घोट घेते तोच river flows in you वाजलं. तिने त्याच्यासाठीच आता ही ट्यून स्पेशली सेट केली होती.

"हाय!" ती कुजबुजली.

"हाय! कॉल करू शकताना आपण मेसेज का करत होतो?" तो हसत म्हणाला.

"तू घरी आहेस? मला माहित नव्हतं तू इतक्या वेळा गावात जातोस ते."

"जनरली नाही जात. शेवटचं घरी येऊन मला काही आठवडे झाले असतील. पण गेले चार दिवस मी घरीच आहे."

ओह म्हणजे फक्त तिच्याशी बोलू शकण्यासाठी तो इतके दिवस तिथे थांबलाय. तो टिपिकल रोमँटिक माणूस नव्हता. तो तिला ज्यूलरी, फुलं वगैरे पाठवणार नाही हे तिला माहीत होते. पण तो तिच्यासाठी हे जे काही करत होता त्यातून त्याचे प्रेम स्पष्ट दिसत होते.

"आज मी किटलीत भरपूर आलं आणि साखर घालून तिखट चहा केला आणि बरोबर ऍपल जॅम लावलेली एक ब्रेड स्लाइस." त्याच्या गिफ्टचा ती चांगला उपयोग करतेय हे त्याला कळावे म्हणून तिने सांगितले.

"बस एवढासा नाश्ता?"

"सकाळी मी खूप घाईत होते. दिवाळी पहाटच्या प्रॅक्टिसला जायचं होतं. दिवाळीच्या पहाटे बिल्डिंगमधलेच हौशी लोक मिळून एक छोटासा प्रोग्रॅम करतात."

"तू गातेससुद्धा?" त्याने आश्चर्याने विचारले.

"थोडंफार. लहानपणी आईच्या आग्रहाने शिकले होते. गाण्यापेक्षा आवडीने मी बासरी वाजवते. बासरी खूप वर्ष शिकले. ह्या प्रोग्रॅममध्ये गाणं म्हणेन एखादं, पण बासरीची साथ असेल बाकीच्यांच्या गाण्यात."

"Wow तू खरंच खूप टॅलेंटेड आहेस." तो इम्प्रेस होत म्हणाला.

"आय'ड लाईक टू थिंक सो" ती जीभ चावत म्हणाली.

त्यांच्या गप्पा तासभर सुरूच राहिल्या. ती त्याला तिचे आईबाबा आणि त्यांच्या दिवाळीबद्दल सांगत होती. शेवटी तिच्या फोनची बॅटरी अगदीच संपत आली तेव्हा अचानक जरा चाचरत त्याने विचारले.

"परत गेल्यापासून तू माझ्या आईला भेटलीस का?"

"नाही. त्यांच्याशी बोलायला वेळच नाही झाला. त्यांना फार उत्सुकता असेल त्या अंगठीचं काय झालं म्हणून.." खरी गोष्ट म्हणजे त्यांना अंगठीबद्दल सांगून त्यांचे मन दुखावणे तिच्या जीवावर येत होते.

"तिला कशाची गरज असेल तर मला सांग." त्याचा आवाज नेहमीपेक्षा जरा हळू येत होता.

"त्यांची तब्येत छान आहे, तुला तेवढंच विचारायचं असेल तर. पण त्यांच्या गरजा वेगळ्या असू शकतात."

"म्हणजे?"

ती आता खोलात शिरत होती. पण त्याच्या आईने इतकी मौल्यवान गोष्ट तिच्या ताब्यात दिल्यामुळे प्रयत्न करणे ही ती तिची जबाबदारी समजत होती.
"त्यांना त्यांच्या मुलाची गरज आहे."

पलीकडून त्याच्या फिस्कारण्याचा आवाज आला.
"वाटलंच होतं तू हेच्च म्हणणार! बरं मला दोन दिवस व्हॅलीतल्या एका बागेत जावं लागेल. तिथे फ्रुट पिकिंग सिझन सुरू आहे. नेटवर्क नसेलच. मी परत आल्यावर तुला फोन करेन"

"चालेल." ती हो म्हणाली खरी पण दोन दिवस त्याच्या आवाजाशिवाय काढणे हे तिला आता अनंतकाळासारखे भासणार होते.

क्रमशः