दोन दिवसांनंतर
---

"आजकल क्या चल रहा है उर्वी?" अना मागे वळून तिच्याकडे बघत म्हणाली. ऑफिसखालच्या छोट्या सेल्फ सर्व्हिस कॅफेच्या रांगेत त्या उभ्या होत्या. लंच टाइममुळे आजूबाजूला प्रचंड घामट गर्दी होती.

"यू मीन फॉग?" म्हणत उर्वी मुद्दाम खोटं हसली.

"पीजे मत मार! आय एम सिरीयस." उर्वीची प्लेट तिच्या हातात देत अना रागाने म्हणाली.

समोरचे टेबल रिकामे होताना बघून दोघी पटकन तिथे जाऊन बसल्या. "कुछ भी तो नही. तुम क्या सोच रही हो?" उर्वी म्हणाली.

"जबसे तुम शिमलासे वापस आयी हो, कुछ अलग लग रही हो. लाईक.. हॅपीअर." व्हेज काठी रोल तोंडात कोंबत अना तिचा चेहरा निरखून बघत होती.

उर्वी खुशीत हसली. हो, ती होतीच हॅपीअर!

"तुम्हे कोई मिल गया है, है ना?" अनाने डोळे बारीक करून विचारले.

"मेबी." उर्वी ओठ चावत म्हणाली.

"हाय राम उर्वी! तुम मुझसे कभी कोई बात नही छुपाती, इस बार क्या हुआ? ये वही लडका होगा केटल वाला? है ना?" ती चोरी पकडल्याच्या आनंदात म्हणाली.

"वो केटल रिअल गिफ्ट थी. और तुम्हे जानना ही है तो उसका नाम ललित है." अर्धे नाव तरी! ती मनात म्हणाली. तिने रात्री त्याच्याशी बोलताना टोपणनावाचा विषय काढला होता. तेव्हा त्याने सांगितले की आदित्य हेच मुळात टोपणनाव आहे! हे ऐकताच ती एवढी शॉक झाली की तिने डिटेल्स विचारले. त्याचं म्हणणं होतं की तो आदित्य असला तरी त्याचं वडिलांनी ठेवलेलं आणि कागदोपत्रीही असलेलं नाव ललितादित्य होतं. सातव्या शतकातील काश्मीर आणि हिमाचलचा महापराक्रमी सम्राट. अच्छा! तरीच मागे खूप शोधूनसुद्धा कुठल्याही जन्म दाखले किंवा शाळेच्या रेकॉर्डसमध्ये तिच्या हुशार हॅकर समीराला आदित्य संत सापडला नव्हता. नंतर तिने त्या नावावरून त्याला खूप चिडवलं होतं.

"अच्छा! और कहांसे है?" अनाचे प्रश्न सुरू झाले.

"मुंबईसे ही है, लेकीन सेल्स मे है तो मोस्टली बाहर ही रहता है." तिने अजून एक थाप मारली.

"तो? सीन क्या है? मुझसे छुपा क्यू रही थी तुम?" फ्राईजचा बकाणा भरून बोबडं बोलत तिने विचारलं.

"ये चीज ग्रील बहुत टेस्टी है, मै एक और लेके आती हूँ." संपत आलेल्या सँडवीचकडे बघत ती म्हणाली.

"उ हूं, डोन्ट चेंज द सब्जेक्ट." हातातलं सगळं खाली ठेवत अना ठामपणे म्हणाली.

"तो समझो ना अना! जब बताने लायक कुछ होगा तो सबसे पहले तुम्हे बताऊंगी. ठीक है?

"फाईन! जैसा तुम कहो!" अना चांगलीच फुरंगटली होती.

इतक्यात तिचा मोबाईल पिंग झाला.

आदित्य होता. A: I am back.

"वही है ना?" अना वाकून तिच्या फोनमध्ये बघत होती.

उर्वी दुर्लक्ष करून उठली आणि सँडविच घ्यायला गेली. टोकन घेऊन रांगेत तिने पटकन त्याला टेक्स्ट केला. U: Can't talk now. Having lunch with a snoopy friend.

A: Gotcha. In half an hour?

U: Yup. अना यायच्या आत तिने फोन पटकन पर्समध्ये टाकला.

"अरे अभी मुझे वहां क्राऊडमे कुणाल दिखा था." अना तिच्या मागे येत म्हणाली.

"ओह शिट! लास्ट मंथ उसने मुझे मुव्ही के लिए पुछा था और मैने हा कर दी थी. कमिंग सॅटरडे जानेवाले थे, तो उसने टिकेट्स भी निकाली होगी" कपाळावर हात मारत उर्वी उद्गारली.

"तो तुम जाओगी या इस नये लडके की वजहसे कॅन्सल करोगी?"

"मुव्ही ही तो देखनी है, जा सकती हूं."

"वैसे ये कुणाल कितना क्युट बंदा है. नेचरभी अच्छा है उसका. वो क्यू पसंद नही आया तुम्हे?" कॉफी पिता पिता अनाने विचारले.

"वो बहुत ज्यादा पॉलिश्ड है, ज्यादा हँडसम है और खुदकी बहुत ज्यादा केअर करता है. उसके हाथ देखे? मुझसे भी महंगा मेनिक्युअर है उसका! इतने ओव्हर स्वीट लोगोंके साथ मै पूरी लाईफ स्पेन्ड नही कर सकती. वो फ्रेंडही ठिक है. तुम वो जलेबीके उपर रबडी डालकर खाती हो ना वैसे है वो. लेकीन मुझे नमकीन पसंद है!" ती अनाला डोळा मारत म्हणाली आणि दोघी लिफ्टमध्ये शिरल्या.

डेस्कवर पोचताच तिने त्याला टेक्स्ट केला.

U: I am back.

A: Did you miss me?

U: You were on my mind the whole time!

A: Good to know. Snoopy friend?

U: Need to be careful. I told her your name is Lalit and you are from Mumbai. please keep that in your mind.

A: Np. Is that Ana?

U: Yes Ana. Talk tonight?

A: Ok

सेलफोन डेस्कवर ठेऊन ती बसते तोच डेस्क फोन वाजला.

"उर्वी काळे." ती घाईत रिसिव्हर उचलत म्हणाली.

"हॅलो उर्वी" आवाज ऐकताच तिला ओळखीचा वाटला. "मी माया कासेकर बोलतेय. आदित्यची आई. इथे कॉल करून तुला त्रास द्यायचा नव्हता. पण आदित्यबद्दल लवकरात लवकर ऐकायचं होतं म्हणून अजून धीर नाही धरू शकले." त्यांच्या आवाजातून त्या ऐकायला किती अधीर झाल्यात ते समजत होते.

इतके दिवस त्यांना कॉल न केल्यामुळे उर्वीला भयंकर गिल्टी वाटत होते. ती पुढे करण्यासाठी काहीतरी कारण शोधत होती पण तिने खरे बोलायचे ठरवले. "हॅलो मॅम, मी रोज तुम्हाला कॉल करेन म्हणता म्हणता गडबडीत राहून जात होतं."

"तुला आदित्य सापडला? बोलणं झालं का त्याच्याशी?"

"हो" त्यांना पुढची अंगठीची गोष्ट कशी सांगावी या विचारानेच तिला वाईट वाटत होतं.

"तू अंगठी दिलीस त्याला?"

"द्यायचा प्रयत्न केला." कमीत कमी शब्दात तिने काय झालं ते त्यांच्यापर्यंत पोचवले.

"ओह.." त्यांचा आवाज बारीक झाला होता.

कोणी ऐकू नये म्हणून उर्वी अगदी हळू बोलत होती. "मी केबिनपर्यंत पोचले तेव्हाच बर्फ आणि वादळ सुरू झाले. मला दोन दिवस त्याच्याबरोबर केबिनमध्ये रहावं लागलं. त्याचा कुत्राही होता तिथे."

"कसा आहे गं तो?" त्यांच्या आवाजातली माया आणि त्याच्याबद्दलची आस जाणवून तिचा घसा दाटून आला.

"त्याचं सगळं व्यवस्थित चाललंय. चांगला दिसतोय आणि त्याला सोबत एक भलामोठा कुत्रा आहे, सीडर नावाचा."

"सीडर?"

"हो, मी पहिल्यांदा त्याला बघितले तेव्हा तो मोठ्या लांडग्यासारखा दिसत होता. मला वाटलं होतं याचा आजचा डिनर मीच आहे." वातावरण थोडं हलकं करायचा प्रयत्न करत ती म्हणाली.

त्या मंद हसल्या. " अच्छा, मी शेवटची आदित्यला भेटले तेव्हा हा अगदी लहानसा पपी होता. आदित्यच्या बाबानेच नाव ठेवलं असणार. त्याला हिमाचलमध्ये गेल्यापासून देवदारांचं भारी प्रेम होतं."

पहिल्या रात्री सीडरने केलेली सोबत तिला आठवली आणि त्याला परत भेटावंसं वाटलं.

"आदित्यने अंगठी घ्यायला नकार दिला. पण बाकी काही बोलला का तो?" त्यांनी चाचरत विचारले.

"अंगठी नाही घेतली पण त्याने तुमची चौकशी केली."

"खरंच!" आनंदाने त्या ओरडायच्याच बाकी होत्या. "चला म्हणजे काहीतरी चांगलं होण्याची आशा तरी ठेऊ शकते मी."

"हे खरंच पॉझिटीव्ह साइन आहे. अजून काही काळाने नक्की तो तुमच्या अजून जवळ येईल." कदाचित मी त्याला समजावून काही उपयोग होईल ती मनात ठरवत होती.

"तुझ्या तोंडात साखर! त्याला भेटण्यासाठी तुझ्या एवढ्या कष्टांचे खरंच कौतुक आहे. आय रिअली अप्रिशीएट" त्या आनंदाने म्हणाल्या.

"अजून त्याला समजत नाहीये पण कधीतरी जाणवेल की तुमच्याइतकीच त्यालाही तुमची गरज आहे."

"थॅंक्यू उर्वी. तुझा कामाच्या ठिकाणी खूप वेळ घेतला मी."

"अं.. मॅम एक मिनिट, मला काहीतरी विचारायचं होतं."

"हो, विचार ना."

"आदित्यने मला एक गिफ्ट पाठवले आहे. एक अँटिक टी केटल. मी त्याला डिटेल्स विचारले पण तो सांगायचं टाळतोय. तुम्हाला काही माहिती आहे का?"

त्या हसायला लागल्या. "त्याने तुला ती किटली पाठवली?"

"हो, मी रोज वापरतेय ती सध्या."

"ती त्याच्या बाबाने माझ्यासाठी घेतली होती. आम्ही लग्न करून हिमाचलला गेलो तेव्हा फॉरेस्ट ऑफिसर्सना रहायला आतल्या सामानासकट मोठा बंगला मिळायचा. त्यामुळे आमच्यावर भांडीकुंडी विकत घ्यायची वेळच आली नाही. पण एके दिवशी त्याने मला तिथल्या लोकल मंडीतून हिमाचली स्टाईलची खास बनवून घेतलेली चहाची किटली आणून दिली. तांब्यावर ठोके असलेली, घुमटासारखं झाकण आणि लाकडी मूठ. आमच्या घरातलं पहिलं 'आमचं' असं भांडं होतं ते."

"ओह मग आदित्यने ते मला का पाठवलं असेल?"

"सरळ आहे. तो तुझ्या प्रेमात पडलेला दिसतोय. त्याच्या बाबाने प्रेमात पडल्यावर केलेल्या गोष्टीच तो करतोय. तू त्याच्यासाठी किती महत्वाची आहेस हेच सांगायचा तो प्रयत्न करतो आहे असे दिसतेय."
आता त्यांना मजा येत होती.

"माझ्यासाठीही तो खूप महत्त्वाचा आहे." ती पटकन बोलून गेली.

"ओह डिअर.. आर यू इन लव्ह विथ माय सन?"

"आय थिंक सो" ती हळू आवाजात बोलली. "हो" मग सरळच म्हणाली. इतक्या कमी ओळखीतसुद्धा तिच्या मनाला ते जाणवत होते. इतर कुठल्याच माणसामुळे तिच्या मनाला असा स्पर्श झाला नव्हता जो आदित्यचा होता.

"खूप विचार करून पुढे पाऊल टाक." माया तिला समजावण्याचा सुरात म्हणाली. "तो अगदीच त्याच्या बाबावर गेलाय. तो कुठलंच काम वरवर करणार नाही, प्रेमात पडला असेल तर तो पूर्णपणे वाहवत जाईल आणि जर हर्ट झाला तर जंगली अस्वलासारखा बोचकारेल. तुला खूप काळजीपूर्वक पुढे जावं लागेल. हे अजिबात सोपं नाहीये, आधीच विचार कर. मी अनुभवाने सांगतेय."

क्रमशः