दिवसभर आदित्यच्या आईचे शब्द तिच्या डोक्यात घुमत होते. तिच्या स्वतःच्या आईचेही शब्द पुसले गेले नव्हते. ती आणि आदित्य दोन निराळी माणसे होती, आपापल्या वेगळ्या जगात वावरणारी. ती मोठ्या गर्दीच्या शहरातली एक चुणचुणीत, भरपूर लोकांच्यात मिसळणारी, बिनधास्त मुलगी आणि तो जगाच्या कोपऱ्यात, स्वतःच्या धुंदीत, एकटा राहणारा, डोंगरदऱ्या भटकणारा मुलगा. प्रॅक्टिकली विचार केला तर त्यांच्यात काहीच सारखेपणा नव्हता पण तिचं मन हे स्वीकारायला तयार नव्हतं. दोन्ही आयांनी तिच्या डोक्यात धोक्याची घंटा वाजवून ठेवली होती आणि एकटी असताना ती जास्तच खणखणत होती.

संध्याकाळी तिला कधी एकदा त्याच्याशी बोलतेय असं झालं होतं. डोक्यावर केसांचा नारदमुनीछाप अंबाडा घालून, सोफ्यावर मांडी घालून, हातात फोन घट्ट धरून ती बसली होती. फोन वाजताक्षणी तिला उचलायचा होता. फोन वाजेपर्यंत तिच्या डोळ्यातून पाणी ओघळायचंच बाकी होतं.

"थँक गॉड तू फोन केलास." फोन लगेच उचलून ती म्हणाली.

"काय झालंय उर्वी, तू बरी आहेस ना?" त्याने काळजीने विचारले.

"माझी आई. आणि तुझीपण.."

" नक्की काय सुरू आहे हे? तू माझ्या आईशी बोललीस का?" त्याचा सूर वैतागलेला होता.

"व्हेरी गुड. आता तू पण चिडचिड कर माझ्यावर. तेवढंच बाकी राहिलं होतं." तीही वैतागली होती.

"उर्वी, हे बघ शांत हो. एक लांब श्वास घे आणि मला सुरुवातीपासून सांग काय झालंय ते."

एक मोठा श्वास घेऊन तिने बोलायला सुरुवात केली. "एक दोन दिवसांपूर्वी माझं माझ्या आईशी बोलणं झालं. मी तिला आपल्याबद्दल सगळं सांगितलं. तिने मला तुझ्या प्रेमात पडण्यावरून वॉर्न केलंय. तिच्या मते आपल्याला आत्ता सगळं गोडगोड गुलाबी दिसतंय पण नंतर आपल्यातले सगळे फरक हळूहळू उघडे पडायला लागतील आणि आपण दुःखी होऊ."

थोडावेळ पलीकडे शांतता होती. तो तिचे म्हणणे समजून घेत होता. "आणि माझ्या आईने पण हेच सांगितलं असेल." तो रागाने म्हणाला.

"मोर ऑर लेस, तसंच!"

"आणि यामुळे तुला आपल्याबद्दल चिंता वाटतेय?"

"हो. म्हणजे मला काळजी करायची नाहीये पण ती केली जातेय आपोआप. आपल्याला भेटून साधारण फक्त तीन आठवडे झालेत आणि मला आत्ताच काही वर्ष गेल्यासारखी वाटतायत. इतक्या कमी वेळात कोणाबद्दल इतक्या तीव्र जाणीवा तयार होणे बरोबर आहे का? तुझ्यामुळे मला इतकं छान, आनंदी वाटतंय की आजूबाजूला वावरणाऱ्या लोकांनाही माझ्यातला फरक लक्षात येतोय."

"नंतर आपल्या दोघांनाही त्रास होऊ नये, हार्टब्रेक होऊ नये म्हणून तू मला आत्ताच तुझ्यापासून तोडून टाकणार आहेस का?" त्याने सरळसोट प्रश्न विचारला.

"अजिबात नाही" तिचं तात्काळ उत्तर आलं. "तुला असं करायचं आहे का?"

"नाही. तुला आठवतंय, तू भिजलेला स्कार्फ फायरप्लेस शेजारच्या खुर्चीवर वाळत घातला होतास. मऊ पांढऱ्या कापडावर चेरी ब्लॉसम्स आहेत तो स्कार्फ. तो वाळून खुर्चीमागे पडला होता, त्यामुळे तू विसरलीस बहुतेक. मी तो घडी करून उशीशेजारी ठेवलाय. रोज तुझी आठवण आली की मी त्या स्कार्फला बघून तुला आठवतो. इतकी शांत झोप मला खूप वर्षांनी लागत असेल."

"ऑss आता तू मला रडवणार आहेस आदित्य." तिला इतके दिवस का वाटत होतं की हा माणूस अजिबात रोमँटिक नाहीये.

"फतेबीरपण माझ्याकडे बघून, हा गेला कामातून अशी मान हलवत असतो. आणि मी एकटाच नाही सीडरसुद्धा तुला खूप मिस करतोय. बिचारा एखाद्या लहानश्या लॉस्ट पपीसारखा शेपूट घालून घरभर फिरत असतो."

"माझीही तशीच अवस्था आहे. काय झालंय आपल्याला? हल्ली तुझा विचार आला की मला रडायला यायला लागतं की आपण परत कधी भेटणार आहोत तरी की नाही म्हणून." ती कुजबुजली.

"आपल्याला आज कुठलाही निर्णय घ्यायचा नाही ना?" त्याने मोठा श्वास सोडत विचारले.

"नाही." ह्या एका गोष्टीवर ती ठाम होती. "कारण मी ते अजिबात सहन करू शकणार नाही."

"गुड. आता हे ठरलं आहे तर हा विषय बदलून टाकू." तो जरा उत्साहात म्हणाला. "मग तुझा तो क्यूट बॉयफ्रेंड काय म्हणतोय?" क्यूटवर जोर देत त्याने चिडवत विचारले.

"प्लीssज! आम्ही जस्ट फ्रेंड्स आहोत." आता तीही चिडवायच्या मूडमध्ये होती. "फक्त एक दोनदा डिनर आणि एकदा मुव्ही डेटवर गेलो होतो पण सिरीयस काही नाही. आणि खरंच तुला कुणालपासून काही धोका नाहीये."

"सो, त्याचं नाव कुणाल आहे. हम्म.."

"तो एक चांगला माणूस आहे पण तो मला किटली गिफ्ट करण्याचा विचारही नाही करू शकणार." ती हसत हसत म्हणाली. "खूप दिवसांपूर्वी म्हणजे तुला भेटायच्या आधी आम्ही नवा टर्मिनेटर बघायला जाऊ असं ठरवलं होतं. त्याने आता तिकीटं काढली असतील, मी कॅन्सल करायला विसरून गेले. तर आता शनिवारी संध्याकाळी जाऊन येईन एकदा शेवटचं."

"तुला कळतंय ना, तू जेवढा वेळ ह्या माणसाबरोबर असशील तेवढा वेळ माझी जळून जळून राख होईल."

"मला ऐकून मजा वाटतेय, असाच बोलत रहा." ती हसली.

"तुला खरंच मजा वाटतेय?"

"हो, म्हणजे असं वाटलं तर तू अलर्ट राहशील. अशीच कॉम्पिटीशन सुरू राहिली तर कदाचित किटलीला मॅचिंग कपबश्या मिळू शकतील मला!" ती ओठ चावत म्हणाली.

----

शनिवारी ती ऑफिसमधून घाईघाईत घरी निघाली. कूल, हँडसम कुणालबरोबर थिएटरमध्ये जायचं तर जरा तयार होऊन गेलं पाहिजे. फार विचार न करता तिने निळसर स्कीनी डेनिम्स आणि क्रीम स्पगेटी घालून वर ढगळ काळा क्रोशे टॉप घातला. केसांवरून थोडासा जेलचा हात फिरवून केस मोकळेच ठेवले. न्यूड मेकअप आणि नेहमीची पीच लिपस्टिक लावून ती तयार होती.

सकाळपासून आदित्य शांत होता. त्याचा एकही टेक्स्ट आला नव्हता. तिच्या मुव्ही डेटबद्दल त्याला काळजी वाटत होती हे तिला माहितीच होते. पण त्याच्या इतक्या जेलस होण्याचे कारण समजत नव्हते. त्याला कुठल्याच माणसाचा धोका नव्हता, अर्थात ती त्याच्या किती खोल प्रेमात पडली आहे याची त्याला अजून कल्पना नव्हती. ती सारखी फोनवर नजर ठेवून होती की कधीही त्याचा मेसेज येईल. तिने दुपारी पाठवलेल्या मेसेजलाही त्याचे उत्तर आले नव्हते. कदाचित तो केबिनमध्ये परत गेला असेल. तसं असेल तर आता त्याने कॉल केल्याशिवाय कॉन्टॅक्ट होणे शक्यच नव्हते.

चुळबुळत तिने खिडकीचा पडदा सरकवला. बाहेर भुरभुर पाऊस सुरू झाला होता. त्याने तिच्या मनावर अजूनच मळभ आलं. नव्हेम्बर महिना ही काही पाऊस पडायची वेळ आहे का! तिला ती शेवटची भिजून केबिनमध्ये आगीसमोर हात शेकताना आठवली. दिवाळी दोन दिवसांवर आल्यामुळे सगळेजण बिझी होते. दिवाळी पार्टीसाठी तिला अनासकट दोन तीनजणांनी आमंत्रण दिले होते. पण तिला कुठेच जाण्याचा मूड नव्हता. ती घरीच थांबणार होती.

पावसाकडे बघत, ती शांतता सहन न होऊन शेवटी तिने सवयीने टेक्स्ट पाठवलाच.

U: Miss you.

आणि लगेच उत्तर आले. A: Good.

तिला आनंदाने धक्काच बसला. U: where have you been all day?

A: in the air

U: to Delhi? Where? You didn't tell me.

हा दिवसभर फ्लाईटने कुठे गेलाय? तेही न सांगता. दिल्लीला गेला असेल तर फक्त तासभर लागतो. आता ती थोडी जेलस होत होती.

A: You still have your hot date?

U: Of course! Are you jealous?

A: You bet.

वाचून तिला एकदम उबदार वाटलं, मनावरचं सगळं मळभ अचानक निघून गेलं. तिने हसून उत्तर दिले.

U: It's raining here and I am missing you like anything.

A: I know.

U: You know??

A: It's only drizzling

तिने एकदम श्वास घेतला आणि पटापट टाईप केले.

U: Where are you Aaditya??

A: Mumbai

आपण काय वाचतोय हे कळेपर्यंत तिचा फोन वाजला आणि कॉल रिसिव्ह करेपर्यंत तिच्या हातून पडतापडता राहिला.

"सरप्राईज!" तो हळूच म्हणाला.

तिला एकाच वेळी हसू आणि रडू दोन्ही येत होते. तो आल्याच्या आनंदात ती वेडीच व्हायची बाकी होती आणि रडायला कारण ही स्टूपिड मुव्ही बघायला तिला जावं लागणार होतं. अजून दोन तासांनीच ती त्याला भेटू, बघू शकणार होती.
"कुठे आहेस तू?"

त्याने तिच्या बिल्डिंगपासून दहा मिनिटावरच्या एका हॉटेलचे नाव सांगितले. "मी आत्ताच चेक इन केलंय. मी असं अचानक इथे येणं हा खूप वेडेपणा आहे पण मला तुला दिवाळीत एकटं राहू द्यायचं नव्हतं."

"वेडेपणा की काय ते मला माहित नाही. पण तुझ्या इथे असण्यानेच मी हवेत गेलेय. I am too happy to care!" तो समोर आला की ती त्याला कशी भेटेल, पळत जाऊन मिठी मारेल की किस करेल की रडायला लागून स्वतःचेच हसे करून घेईल ह्या सगळ्या कल्पना तिला डोळ्यासमोर दिसत होत्या.

"तुला मुव्हीला जावंच लागेल का?" विचारून लगेच त्याला चूक लक्षात आली. "सॉरी, मी असं विचारलं ते विसरून जा. तुला जायचं आहेच. तू जाऊन ये, तोपर्यंत मी आराम करतो."

तो बोलत असतानाच तिला खालून हॉर्न ऐकू आला. कुणाल तिला हात करत होता.

"हे केवढं टॉर्चर आहे तुला कळतंय का?" ती तोंड वाकडं करून दार उघडताना म्हणाली.

"तुझ्यासाठी की माझ्यासाठी?"

"आपल्या दोघांसाठी." तिने लिफ्टचे बटण दाबले. तो तिच्या इतक्या जवळ आहे हे डोक्यात असताना ती दोन तास कसे काढणार होती कुणास ठाऊक.

"इट्स ओके. तू जा खरंच."

"ओके, पण तू मला इतका त्रास दिल्याचा पुरेपूर बदला लवकरच घेतला जाईल." ती नाक फुगवून म्हणाली.

त्याने हसतच फोन ठेवला.

क्रमशः