Roxborough State Park हे जवळपास साडेतीन हजार एकराचे पार्क आहे. मी एकदा डे ट्रीपला जाऊन आले होते आणि ट्रेल्सची, मॅप्सची माहिती घेऊन आले होते. तीन मैलाची एक ट्रेल डोंगरमाथ्याशी नेते. ती मी पुर्वी केली होती त्यामुळे तेथुन पाठच्या बाजुने बॅककंट्रीची वाट आहे हे माहित होते. पुढे जंगलातुन साधारण १० मैल आत गेल्यावर एक फाटा येतो. एक बाजु कँपिंग एरिआकडे जाते ( Bear Creek) आणि दुसरी नो कँपिंग एरिआकडे (Waterton Canyon). ही माहिती मॅप पाहुन जमवलेली आणि हीच ट्रीप पहिली बॅककंट्री ट्रीप म्हणुन फायनल केली.

शनिवारी सकाळी निघेपर्यंत ८ वाजलेच. पार्कला पोचेतो ९. वाटेत गरम डोनट्स घेऊन खाल्ले. उगीचंच शुगर आणि कार्ब्स शरिरात असावेत म्हणुन खाल्ले की खरंतर नर्व्हस किंवा स्ट्रेस्ड होते आणि त्यामुळेच खाल्ले असे आता वाटते. मला डोनट्स आवडतच नाहीत मुळात तरी त्या दिवशी मी का खावेत? जियरा बाकबुक होए ,हाये असं चाल्लं होतं.

पार्कच्या प्रवेशदाराशी रेंजर बाई होती. तिने आपले सहज विचारले. काय, कशी आहेस? यावर एरवी हसुन एक ओळीचे उत्तर देणारी मी तिला त्यादिवशी चांगलीच पकवायला सुरुवात केली. मी डोंगर चढणार आहे आणि मग पाठी जंगलात जाणार आहे वगैरे. मला असे वाटत होते की मी हरवेन, मला काहीतरी होईल आणि हिला माहीत असावे. जंगलात फोन नेटवर्क अभावानेच असते. खरेतर कुठलेही पार्क तुमच्या बॅककंट्री प्रवासाची जबाबदारी घेत नाही. एकदा का तुम्ही पार्कच्या आखलेल्या वाटा सोडुन आडवाटेला शिरलात की सगळी जबाबदारी सर्वस्वी तुमची स्वतःची. किंवा रामभरोसे.

नवर्‍याला ट्रेलची आणि साधारण लोकेशनची कल्पना दिलेली होती पण त्याने कधीच पार्कमध्ये पाय न ठेवलेला असल्याने त्याला कितपत कळाले होते देव जाणे. शिवाय घरी त्याच्या आणि लेकासमोर आणलेला शुरवीराचा आव आता उतरत चाललेला. रेंजर बाई जुजबी काळजी घे, पाणी पीत रहा, मॅप, कंपास आहे ना, ऑल द बेस्ट वगैरे म्हणाली. पुढेपुढे मी ती सवयच लावुन घेतली की पार्कमध्ये शिरले की रेंजर ऑफिस किंवा विझिटर सेंटरमध्ये जाऊन आपला प्लॅन कुणाच्या तरी कानावर घालणे. कुणी आपले बोलणे नीट ऐकुन चार शब्द माहितीचे, आधाराचे सांगतो, कुणी नुसताच आपल्या तोंडाकडे "मी नाचु का?" असे भाव घेऊन बघत राहतो पण आपली टकळी चालु ठेवायची. आपल्याला मानसिक आधार मिळतो की कुणा एका कर्मचार्‍याला तरी माहितेय की आपण कुठे जातोय. तसेच गाडी पार्किंगपासुन आपल्या मागे कुणी मुद्दाम तर येत नाही ना, कुणी संशयास्पद दिसत नाही ना हे पण बघत रहावे.

रेस्टरुम वापरुन, पाणी भरुन घेतले आणि ट्रेलकडे निघाले. पाच मिनिटे नाही चालले तर हे महाशय दिसले. पटकन एक फोटो काढला.

माझ्या अवताराकडे त्याने एक ३० सेकंद पाहिले, आणि मग सुसाट मागे पळत सुटला. इतकी वाईट दिसत होते का मी?! डाव्या स्ट्रॅपला बेअर स्प्रे लावला आहे पहा. तो असाच चटकन हातासरशी वापरता येईल असा ठेवायचा असतो.

मागच्यावेळी बिनासामानाचे डोंगर चढलेले त्यामुळे फार भरभर वर गेले होते पण ईथे अर्धा मैल नाही होत तोवर हाशहुश चालु झाले. मधेमधे थांबत साधारण दीड पावणेदोन तासाने वर पोचले. या वाटेत बरोबर आणलेली ताकाची बाटली अक्खी संपली. बरेच झाले, तेवढे च एक ओझे कमी झाले. वरती १० मिनिटे टेकले. फोनला नेटवर्क होते तोवर नवर्‍याला मेसेज केला की अजुन १० मैलांच्या वर प्रवास बाकी आहे. नेटवर्क मिळाले तर परत मेसेज करेन नाहीतर उद्या. त्याने उलट मेसेज केला की दमली असशील तर ये ना घरी परत. लंचला जाऊ मस्त. दुपारी झोप काढु. मी जरा ढेळपाटले. शनिवार दुपारची झोप मला भारी प्रिय हे त्याला चांगलेच माहितेय पण नेटाने नाही म्हणाले. त्याने घरी स्वतःच्या कपाळावर मारलेला हात डोळ्यांसमोर तरळला. काय केले म्हणजे माझे खुळ जाईल हे त्याला कळत नव्हते त्या दिवसांत.

मी जंगलाच्या वाटेला लागले. मगाच्या ट्रेल्वर किमान ४/५ टाळकी तरी दिसत होती पुढे मागे. या वाटेला मात्र अर्धा तास झाला तरी कुणी दिसेना. जमिनीवर बुटांचे ठसेही नव्हते. वाट अगदी अरुंद आणि ओबडधोबड होती. मी चांगलाच वेग घेतलेला चालण्याचा. जरा उतारच होता दरीत त्यामुळे अंतर भरभर कापले जात होते.

तास, दीड तास झाला आणि मग आजुबाजुचा परिसर जरा अंगावर येऊ लागला. परत फिरावेसे वाटु लागले. जी दरी उतरुन आले ती परत चढायचा विचारही नको नको होत होता, मग पुढे जात राहिले. भुक लागली होती पण कुठे नीट बसुन खाता येईल अशी जागाही दिसेना. तरी बॅकपॅक काढुन जरा अंग मोकळे केले. आजुबाजुचे आवाज ऐकले. असे म्हणतात की पक्ष्यांचे आवाज नीट ऐकावेत. ते धोक्याची सुचना देतात. तसेच आजुबाजुच्या झाडीझुडपांत नजर टाकत टाकत चालावे. मध्ये मध्ये मागे वळुनही पहावे. माउंटन लायन लाइक्स टु स्टॉक यु बिफोर ही अ‍ॅटॅक्स. बेअर स्टॉक करत नाही तर ते आपल्याच विश्वात मग्न असते. खाणे पिणे शोधत असते, पिल्ले सांभाळत असते. अशावेळी आपल्या येण्याने तेच दचकुन, घाबरुन हल्ला करु शकते. त्यामुळे गाणी म्हणत, काठी आपटत चालावे. म्हणजे ते आपसुकच दुर पळुन जाते. ही सर्व ऐकीव माहिती आता मी अंमलात आणत होते. अगदी मन लावुन गात होते. गाणे कुठले तर "थांबायचे नाय गड्या थांबायचे नाय, दे धक्का". जंगलाचे एक बरे आहे आपण काहीही , कसल्याही आवाजात गाऊ शकतो. अगदी नेक्स्ट बेस्ट टु बाथरुम सिंगिंग. एखादे पाखरु किंवा खारुटली विस्कटते तुमच्या आवाजावर आणी भरकन उडते किंवा पळते सैरावैरा आणि तुम्ही तीनताड दचकता एकदम पण ही तर आपल्याच आवाजाची किमया आहे हे समजले की मज्जा वाटते.

थोडे अजुन चालल्यावर शेवटी एकदाची हवी तशी जागा मिळाली आणि बरोबर आणलेले थोडे खाऊन घेतले. घाईघाईत ब्रेड स्लाईसेस आणि हाताला लागतील ते सॉसेस, डीप्स कोंबलेले बॅगेत. प्रचंड भुक लागली की काहीही गोड लागते त्याप्रमाणे सगळे चट्टामट्टा केले. सनस्क्रीन, लिपस्टीक लावुन जरा फ्रेश झाले आणि पुढच्या पल्ल्याला निघाले. अंदाजे अजुन ६/७ मैल बाकी होते. म्हणजे मुक्कामापासुन बरेच लांब. फोनला नेटवर्क नव्हतेच. पाणी पुरवुन पीत होते कारण पाण्याचा साठा बराच लांब होता.