काही अंतरावर असे ठसे दिसु लागले. पहिल्यांदा माझे लक्ष गेले तेव्हा मी गडबडले. नीट निरखुन पाहिले तरी कळेना की कुठल्या प्राण्याचे पाऊल आहे. अस्वलाच्या पायाइतके मोठे नाही, माउंटन लायन सारखा पंजा नाही मग नक्की कुठला प्राणी ते कळेना. ठसे अगदी फ्रेश वाटत होते म्हणजे सकाळचेच असावेत किंवा अगदी आताचेही. खिशातील शिट्टी काढुन तोंडात धरली. गाणे बंद पडले आणि मनात 'धाव रे मला पाव रे' वाजु लागले. मी अजिबातच आस्तिक नाही पण मनातल्या मनात जप करायची लहानपणीची सवय आपसुकच वर येते कधीकधी. जसे की रोलर कोस्टर राईड. चालु झाली रे झाली की माझा जप चालु होतो.

साधारण पाव मैलानंतर ते ठसे झाडीत गायब झाले. हुश्श केले. सुर्यास्ताआधी पोचुन तंबु ठोकायचा होता. तसा समरमध्ये सुर्य रात्री किमान ८ पर्यंत तरी असतोच त्यामुळे तसा अवधी होता. जंगलात जरा लवकरच अंधारते. काही काही भागांत एवढी गच्च झाडी आहे की भरदिवसाही एकही सुर्याची तिरिप तेथे पोचत नाही त्यामुळे मिट्ट काळोखच दिसतो. लवकरच एका सपाट कुरणासारख्या भागात पोचले. सुंदर हिरवेगार कंबरेपर्यंत वाढलेले गवत आणि गवतावर उमललेली सुरेख फुले. त्यावर अनेक मधमाश्या घोंघावत होत्या. त्या कुरणातुनच छोट्याश्या वाटेवरुन चालु लागले. गवतामुळे गुदगुल्या होऊ लागल्या. माश्यांच्या कामात माझ्यामुळे व्यत्यय आल्याने त्या कानाशी येऊन शिव्या देऊन गेल्या. गवतात, झुडुपांत सापांचे भय असते. मी एव्हाना साधारण ५०००/५५०० फुट एलेवेशनवर असल्याने उंचीवर 'रॅटलस्नेक्स' (आक्रमक आणि विषारी जात) शक्यतो नसतात (असे आपण ट्रेलवर असताना स्वतःला खोटे का होईना, सांगावे). ते कुठेही असुही शकतात, असे निश्चीत काही सांगता येत नाही. बाकी 'बुल स्नेक्स' आणि तत्सम जमाती आक्रमक नसतात. आपलाच चुकुन पाय वगैरे पडला तर चावतात त्यामुळे खाली नीट बघुन चालले होते. हायकिंग पोलही आपटत होते, म्हणजे तेही आपल्या चाहुलीने लांब पळतात.

कुरण संपताच परत चढ लागला. येथे वाटेत एक जाडजुड खोड आणि फांद्या आडव्या पडल्या होत्या की पाडलेल्या होत्या? अमेरिकेत अनेक दंतकथांपैकी 'बिग फुट' ची कथा फार प्रसिद्द् आहे. माहिती नसलेल्यांसाठी सांगते -

Bigfoot, also commonly referred to as Sasquatch, is a purported ape-like creature said to inhabit the forests of North America (विकिपिडिया). याच्या अस्तित्वाचे कुठलेही ठोस शास्त्रीय पुरावे आतापर्यंत मिळालेले नाहीत. मात्र बर्‍याच लोकांचा 'बिग फुट' जमातीच्या अस्तित्वावर विश्वास आहे. असे म्हणतात की त्यांना झाडे रस्त्यात आडवी पाडायची सवय असते. ते झाडे, बांबु अशा पद्दतीने पाडतात की जेणेकरुन क्रॉस डिझाइन तयार होते, ज्याचा अर्थ 'थांबा' किंवा 'नो एंट्री'. तरीही त्यांच्या हद्दीत शिरल्यास ते दगड फेकुन मारतात. 'बिगफुट ने मुले, माणसे पळवल्याच्या कथाही प्रसिद्द आहेत. वाटेतला अडथळा पाहुन माझ्या मनात 'बिगफुट' चाच विचार आला. एक मन मात्र म्हणाले की "तु इतकी भित्री आणि बावळट आहेस ना की तुझे काही काम नाही इथे, घरी बसत जा गपचुप" . पाचेक मिनिटे त्या अडथळ्याचे निरिक्षण करुन तो ओलांडुन निघाले शेवटी. न निघुन सांगते कुणाला? आता वळुन परतीचा रस्ता धरती तर मध्यरात्रीशिवाय काही गाडीपर्यंत पोचत नव्हते मी. शिवाय आपण काही 'बिगफुट' चे वाईट केलेले नाही तर तो कशाला आपल्याला छळेल वगैरे मनाला समजावले.

वाटेच्या दुतर्फा अनेक 'बेरी'ज ची रोपे दिसु लागली. बेरीज अगदी लगडलेल्या. रास्पबेरी खायचा मोह झाला पण हे आपल्यासाठी नसुन इथल्या प्राण्यांसाठी आहे हे स्वतःला बजावले. आणि फोटोवर समाधान मानले. शिवाय 'बिगफुट' चा धाक होताच. टाकली बेरी तोंडात की येईल तो धावत आणि नेईल गचांडी पकडुन.

शहाणी माणसे सांगतात की जंगल हे प्राण्यांचे घर आहे. आपण येथे आगंतुक आहोत. त्यामुळे आपल्यापासुन जंगलाला कमीत कमी त्रास कसा होईल हे बघा ते मी फॉलो करायचा प्रयत्न करते. अनेक इतर पार्क्समध्ये 'Leave footprints, take nothing' तसेच 'Leave no trace' असे फलक पाहिले आहेत.

चढावर पाय, पाठ चांगलीच भरुन आली. कधी एकदा फाटा दिसतोय असे झाले. थांबत थांबत, मग पाय ओढत अशी चालले होते. वाटेत घोड्याची लीद पडलेली दिसली आणि या हू! कधी वाटले नव्हते की horse poo पाहुन एवढा आनंद होईल! आनंद यासाठी की फाटा जवळ आल्याचे ते लक्षण होते. फाट्या पलिकडे Bear Creek भागात कधीकधी घोडस्वार येतात. एका वेगळ्या ट्रेलचा उगम तेथे आहे. ट्रेल पल्याडच्या गावातुन काही हौशी मंडळी घोडयावरुन जंगलात फिरतात. नवीन जोमाने पावले पडु लागली. दिसलाच काही वेळात फाटा आणि आता Bear Creek च्या वाटेला वळाले. मध्येच वाहते पाणी दिसले ते बाटलीत फिल्टर लावुन भरुन घेतले. थोड्यावेळ पाण्यात पाय टाकुन बसायचा मोह आवरला. काळोख पडायच्या आधी मुक्काम शोधायचा होता.

मैलाभराच्या आतच तंबु ठोकण्याजोगी जागा दिसली. नवीन तंबु घरी आला तेव्हा मी बॅकयार्डमध्ये तो मांडायची प्रॅक्टीस केली होती. त्याआधी आम्ही जेव्हाजेव्हा सहकुटूंब, मित्रमंडळींसोबत पिकनीक कंवा ग्रुप कँपिंगला जायचो तेव्हा सगळी पुरुषमंडळीच तंबु उभारायची आणि स्त्रीवर्ग खाण्यापिण्याच्या व्यवस्थेत असायचा. का वाटायचे की फार कठीण आहे हे? खरे तर काही कठीण नाही तंबु उभारणे. चांगल्या कंपनीचा लाइटवेट तंबु घेतला तर असेंब्ली मॅन्युअल वाचुन कुणीही ते करु शकतो. मात्र उभारला की लगेच चेन लावुन दार बंद करुन टाकायचे म्हणजे मच्छर, किडे आत शिरत नाहीत. किडे मारायच्या खडुने तंबुभोवती आखुन घ्यायचे किंवा छोटया डिसिन्फेक्टंट स्प्रेने आखावे म्हणजे किडा मुंगी शक्यतो फिरकत नाही वासाने.

कॉफीसाठी पाणी उकळत ठेवले. सकाळपासुन घातलेला मळका टॉप काढुन जरा बरा घातला आणि फोटो काढला एक. कॉफी पीत पीतआजुबाजुला फिरुन जरा चांगले फेकुन मारण्याजोगे दगड आणि काठ्या गोळा करुन आणल्या. मनाचे समाधान.

सुर्य आता थोड्याचवेळात गुडुप होईल अशी लक्षणे दिसु लागताच, झटपट मॅगी करुन खाल्ली. मॅगीचे भांडे, कप जराश्या पाण्यात विसळुन खाऊच्या पिशवीत बांधले. दात घासुन घेतले आणि टुथपेस्टही खाऊच्या पिशवीत गुंडाळुन झाडावर टांगली. अस्वले नुसत्याच खाऊच्या वासाने नाही तर टुथपेस्ट, फेसवॉश, क्रीम्स, च्युइंगम इ. च्या वासाने सुद्दा आकर्षित होऊ शकतात. त्यामुळे ते सगळेही वर झाडावर. तंबुत फक्त स्लीपिंग बॅग, पाणी, फ्लॅशलाइट, पुस्तक वगैरे.

सुर्य अस्ताला गेला आणी हिरवी झाडे काळीकुट्ट दिसु लागली. आकाशात ढगांचे विक्राळ आकार दिसु लागले.. बारकासा आवाजही दचकवु लागला. अभी तो पुरी रात बाकी थी!