थोडावेळ तंबुच्या जाळीच्या खिडकीतुन बाहेर पहात बसले. दुरवर बारकासा चंदामामा दिसत होता. पक्ष्यांचे आवाज एकदम चिडिचुप झालेले. अगदी शांत, स्वतःचा श्वास नी श्वास ऐकु येईल इतके शांत. तंबुच्या आत काठ्या, दगड, नाइफ, स्प्रे, सगळे शेजारी शेजारी मांडुन ठेवले. गारवा वाढु लागला तसा स्वेटर, टोपी घातली आणि एकुलता एक फ्लॅशलाईट लावुन पुस्तक वाचायचा प्रयत्न केला. दगड काही डोक्यात शिरेना. सगळे विचार बाहेर कुणी आहे का? मला कुणी पाहतेय का? इथे भुत असेल का? सापाला थंडी वाजली तर तो माझ्या तंबुखाली बसायला येईल का? असे काहीही विचार चालु झाले. मग आमिर खान आठवला. छातीवर हात ठेवुन आल ईज वेल, आल ईज वेल पुटपुटले. मोठ्याने गायचीही चोरी आता. रात्री गाऊन उगीच कुणाचे लक्ष वेधु नये. प्राणी हे तंबु फाडुन वगैरे काही सहसा आत घुसत नाहीत. ते काम माणसांचे.

पाय, पाठ चांगलेच दुखत होते. आता जर घरी असते तर केव्हाची बेडमध्ये गुडुप झाले असते पण ईथे झोपावेसे वाटेना. तरी ९.३०/१० च्या सुमारास १ नंबरला जाऊन यावे असे वाटले. तंबुच्या खिडकीबाहेर फ्लॅशलाईट मारला. कलादॄष्टी, कल्पनाशक्ती एव्हाना चांगलीच उफाळलेली असल्याने जिथे लाईट मारावा तिथे काही ना काही दिसु लागले. त्या झाडापाठी कुणीतरी उभे आहे, तिकडे काहीतरी चमकतेय, हलले का काय ते झाड? एक ना दोन. पण बाहेर जाणे भागच होते. बुट घालुन बाहेर पडले आणि संध्याकाळी जी जागा बघुन ठेवली होती तिथे जाऊन कसेबसे काम उरकुन आले. मनात अखंड जप सुरु होता. हातावर, मानेवर शहारुन काटे आले. तंबुत परतल्यावर कसले सुरक्षीत वाटले! हेच माझे घर आणी हाच माझा बेड असं म्हणुन स्व्तःला स्लिपींग बॅगेत कोंबले आणी मॅटवर आडवी झाले. पाठीला आराम मिळाला. फोनवर फोटो पाहत बसले आणि डोळा लागला. डोळा लागायच्या जस्ट आधी एक 'डोळा लागतोय' ही हलकीशी फेज असते. त्या फेजमध्ये झोप लागत असल्याबद्दल दैवाचे आभार मानलेले आठवतेय.

ते आभार कमी पडले असावेत म्हणुन की काय १२.३० च्या सुमारास जाग आली. थंडी वाजत होती आणि तंबुबाहेर जरा लांबुन पापडाचा चुरा करताना येतो तसा आवाज येत होता. बाजुला ठेवलेले एक जास्तीचे लाइट ब्लँकेट ओढुन घेतले आणि आवाज ऐकु लागले. आवाज हळुहळू जवळ येत होता आणि मोठा होत होता. मेल्यासारखी स्तब्ध पडुन राहिले. नवरा, लेक आठवला. म्हंटले, झाले आता मी रडणार. बाहेर जे काही आहे ते मला काहीतरी करणार. आवाज आता कुडुम कुडुम असा खाल्ल्यासारखा येऊ लागला. रॅकुन असेल का? रॅकुन, पॉसम, उंदीर हे रात्रीचे भटकतात. काहीतरी मिळाले असेल त्याला खायला अशी स्वतःची समजुत घातली. झोप पार उडुन गेली होती. कुस वळवायचीही भिती, जे काही आहे ते तंबुकडे यायला नको. शिट्टी वाजवावी का? मग हल्केच शिट्टी वाजवली. आवाज जरा बंद झाला आणि काही सेकंदात परत चालु. मग मला धीर आला. दर मिनिटाला मी हलकी शिट्टी वाजवत राहिले. टाईमपास होऊ लागला, धीर आला. कुस बदलली. डाव्या कुशीवर झोप लागते त्याप्रमाणे साधारण तासाभराने झोप लागली परत. मध्ये एकदा ३ च्या सुमारास थंडीने जाग आल्याचे आठवतेय. जास्तीचे काही पांघरुण शिल्ल्क नव्हते. पायाशी ठेवलेली प्लॅस्टीक शीट झोपेतच वरुन ओढुन घेतली आणी मुटकुळं करुन झोपले. बाहेरचे आवाज ऐकायची शुद्द नव्हती तेव्हा. बाहेर वाघ असो वा वाघाचे भुत, आता मला झोपुदे अशा वैतागलेल्या टिपीकल झोपाळु अवस्थेत होते.

सकाळी लवकरच जाग आली. जेमतेम सुर्योदयाच्या पुर्वीची वेळ असावी. तंबुच्या खिडकीतुन पाहिले, आजुबाजुला असे ठसे होते: कुठला प्राणी येऊन गेला कोण जाणे:

लवकरच पक्ष्यांचे प्रसन्न आवाज येऊ लागले. सुर्यकिरणे दिसु लागली. रात्री भयाण दिसलेली झाडे आता किती सुंदर दिसत होती. अगदी छान छान वाटले. काढली बुवा आपण एक रात्र जंगलात, उसमे क्या है! आमिर जाऊन आता सुबोध आला. ताजा ताजा जोश अंगात भरु लागला. रात्री रडवेली झाले होते ते आठवुन आता हसु फुटले. उड्या मारुन मारुन आणि काठी वापरुन झाडावरचे सामान खाली काढले.

थंडी चांगलीच होती. तंबुच्या भागात काही सुर्य अजुन पोचलेला नव्हता. आणि बाहेर दवाची ओल होती सगळीकडे. मग तंबुच्या आतच चहा करत शेकत बसले. फोटो आहे खाली. सकाळच्या अवताराकडे बघुन हसु नये. चहा नाश्ता आणि तंबुबिंबु पॅक करुन झाला की मग आपण तयार होतो नीट केस बिस विंचरुन.

चहा घेतल्यावर मात्र जास्त वेळ न घालवता आवराआवरीला लागले. परतीचा मार्ग धरायला हवा होता लवकरच. नवर्‍याचा जीव घरी टांगणीला लागला असेल त्याला लवकर नेटवर्क मिळवुन मेसेज तरी करणे भाग होते. ब्रेकफास्ट बोल रेडी मिक्समध्ये गरम पाणी घालुन नाश्ता केला. निसर्गाच्या सान्निध्यात खायची मजा वेगळीच असते. समोर स्वच्छ सुर्यप्रकाशाचा नजारा, आजुबाजुला दवात निथळणारी झाडे, किलबिल किलबिल पक्षी आणि हातात गरमगरम खाऊ, अजुन काय पाहिजे. उठु नये असे वाटत होते पण सामान बांधायला घेतले. मॅपवर नजर टाकली. ज्या रस्त्याने परत आले तो साधारण १४/१५ मैलांचा रस्ता किंवा फाट्यावरुन Waterton Canyon कडे जाणारा ९ मैलांचा रस्ता हे दोन पर्याय होते. कालचे गवत, दरया , डोंगर आठवले आणि परत ते सगळे करावे की दुसर्‍या नवीन रस्त्याला जावे कळत नव्हते. दुसरी गोष्ट म्हणजे माझी गाडी Roxborough च्या पार्किंगमध्ये होती. मी जर Waterton ला गेले तर नवर्‍याला तेथे बोलवावे लागेल. आणि साधारण १५ मैल गाडी चालवुन माझी गाडी आणायला उलट जावे लागेल. काय करावे? शेवटी Waterton ने जायचे ठरवले. त्या रस्त्याला फोनचे नेटवर्कही लवकर मिळायची शक्यता होती.

तयार होताना पाठी उतारावर काहीतरी हालचाल जाणवली. चटकन पोल हातात घेतला, स्प्रे कंबरेला लावला आणि निरखुन पाहु लागले. अर्धवट भरलेली बॅकपॅक पाठीला लावली. बॅकपॅकमुळे आपण आहोत त्यापेक्षा मोठ्या आकाराचे दिसतो. जंगली प्राणी हे आपला आकार पाहुन आपल्या बलाचा अंदाज लावतात. त्यामुळे जंगलात फिरताना उगीच ओणवे वाकु नये, खाली बसु नये. कायम उंच उभे रहावे. प्राणी दिसल्यास दोन्ही हातही डोक्यावर न्यावेत. मी वाचलेल्या, ऐकलेल्या काही सुचना अशा आहेतः

1. Stay calm, do not run, scream, or turn your back
2. Make yourself look as large as possible. Open your jacket and hold it over your head or lift your backpack over your head
3. If you have nothing, wave your arms slowly above your head
4. Speak firmly and back away slowly
5. Avoid eye contact (Animal can take it as a challenge)
6. If a bear suddenly appears in your path, give him room to leave. Step off his path. He might just go his own way quietly.
6. Fight back if attacked. Both bears and lions have been driven off by people fighting back.

तर आवाजाकडे पहात उताराच्या बाजुला जरा जवळ गेले तर हा peeping Tom दिसला. असला गोड आणि धीट होता. बरेच फोटो काढु दिले त्याने. त्याला विचारले मी, रात्री तुच आलेलास का रे डँबिस? मवाली कुठला!

जेथे मी एक रात्र राहिले, सुरक्षीत राहिले त्या जागेकडे वळून वळुन पाहत तेथुन निघाले. थोडीशी अ‍ॅटॅचमेंट झालीच त्या जागेशी. जाताना खात्री केली की ईथे कुणी राहुन गेले असे बिलकुल वाटता कामा नये. 'Leave no trace'.

पुढच्या भागात Waterton Canyon च्या वाटेची गंमतजंमत.