हे अचानक अंगावर आलेले पेच सोडवताना आदित्य अतिशय वैतागून गेला होता. सगळ्यात शॉकिंग गोष्ट म्हणजे फत्तेने त्याच्याशी केलेली गद्दारी. फत्तेला तो शाळेत असल्यापासून ओळखत होता आणि खूप चांगली मैत्रीही होती. पहाडी लोक निष्ठेला फार महत्व देतात आणि फत्तेनेही त्याला कधीच धोका दिला नव्हता.. आजपर्यंत! ह्या मुलीने अशी काय जादू केली केली आणि तो पाघळला...  फत्ते म्हणाला की तिला मला काहीतरी महत्वाची वस्तू द्यायची आहे, पण अजून तरी ती या विषयावर गप्पच आहे. ती काय वस्तू आहे हे विचारायची त्याला खूप उत्सुकता होती पण त्याने खूप प्रयत्नाने स्वतःला थांबवले. ह्या काही सेकंदाच्या कॉलमुळे उत्तरांऐवजी त्याच्या डोक्यात प्रश्नांचीच गर्दी झाली होती. तेवढी महत्वाची काही गोष्ट असेल म्हणूनच फतेने तिला मदत केली हे त्याला कळत होते. निदान त्याने आधी कॉल करून त्याला कळवायचा तरी प्रयत्न केला होता.

बराच वेळ तणाव आणि शांततेत घालवल्यावर तो उठून किचनमध्ये गेला. कुलच्यांची कणिक मळता मळता त्याच्या डोक्यातले विचार थांबत नव्हते. त्याने कितीही मान्य केले नाही तरी तिचा मुलाखतीबद्दलचा मुद्दा बरोबर होता. जर ही त्यांच्यापर्यंत पोहोचू शकते तर बाकी रिपोर्टर्सही पोचणारच आहेत. मग हिलाच इंटरव्ह्यू दिला तर? शक्य नाही. त्याला हा अंदाज होता म्हणून त्याने कॉन्ट्रॅक्टमध्ये तो कुठल्याही पब्लिसिटी इव्हेंट किंवा मुलाखतीसाठी तयार नाही हा क्लॉजच टाकून घेतला होता. खिडकीबाहेरची निसर्गाची रंगसफेदी बघत एका लयीत त्याचे काम सुरू होते.

तासाभराने लहानश्या टू सीटर डायनिंग टेबलवर दुपारचे उरलेले बटर चिकन, जाड भाकरीसारखे पण मऊ वाटणारे थोडे तीळ लावलेले कुलचे आणि एक लालभडक, चमकदार किनौरी सफरचंद कप्पे असलेल्या दोन ताटात त्याने वाढले आणि कढई, पाण्याचे ग्लास वगैरे मधोमध ठेऊन त्याने तिच्याकडे बघितले.

नॅपकीनने हात पुसत तो सोफ्याजवळ जाऊन उभा राहिला. एव्हाना दिवसरात्रीच्या प्रवासामुळे कंटाळून तिला सोफ्यावर बसल्या बसल्याच डुलकी लागली होती. केस बांधून ठेवलेला टॉवेल बाजूला गळून पडला होता आणि तिचे अर्धवट ओलसर कुरळे केस तिच्या गालावर चिकटून आजूबाजूला पसरले होते. तो पहिल्यांदाच तिला एवढं नीट न्याहाळत होता. तिचे काळेभोर टोपलीभर केस, उत्साहाने बोलताना चमकणारे बदामी डोळे जे त्याने आधीच नोटीस केले होते, सरळ नाक आणि मॉडेलला लाजवतील असे चीक बोन्स! बर्फाच्या माराने पांढऱ्या पडलेल्या तिच्या गालाओठांवर उष्ण हवेमुळे आता हळूहळू पुन्हा लाली पसरत होती.  ही नक्की मुंबईत तुटलेल्या दिलांची रास मागे सोडून आलेली दिसतेय. तरीच फते पण इतक्या लवकर गद्दार झाला.

नॉट गुड! संत, तुमच्या केबिनमध्ये एकट्या अडकलेल्या मुलीवर नजर टाकणे बंद करा. त्याने स्वतःलाच मनातल्या मनात एक चापट दिली. तिच्याबद्दल अजिबात विचार करायची गरज नाही. एकतर तिने येऊन त्याच्या सरळ चाललेल्या आयुष्यात एवढी ढवळाढवळ केली होती. त्याने एकवार तिच्या मांडीवर डोकं टाकून, पाय ताणून सोफ्यावर आरामात झोपलेल्या सीडरकडे पाहिलं. सीडरने त्याला दिलेला आश्चर्याचा धक्का अजूनही ओसरला नव्हता. जनरली सिडू अनोळखी लोकांच्या कधी जवळही जायचा नाही. त्याला लोकांची सवयच नव्हती. पण असे दिसत होते की त्याचा कुत्राही तिच्या चार्म्सपासून वाचला नव्हता.

अचानक तो शिंकला आणि त्या आवाजाने उर्वीने पटकन डोळे उघडले. जाग येताच आलेल्या बटर चिकनच्या टेम्पटींग वासाने तिच्या पोटात कावळे नुसते ओरडायला नाही, भांडायला लागले होते. फ्लाईटमधले बेचव सँडविच आणि फतेबरोबरचे दोन समोसे सोडता तिने दिवसभरात काहीच खाल्ले नव्हते.

"टेबलवर ताट वाढलंय, जेवून घे." म्हणून तो जाऊन जेवायला बसला, तीही मागोमाग गेलीच.  शांततेत जेवून तिने भांडी आवरायला मदत केली. "जेवण खूप छान होतं, थॅंक्यू." ती खुर्चीत बसून सफरचंद खातखात म्हणाली.

तो फक्त हसला. लगेच आत जाऊन तो हातात दोन जड ब्लॅंकेट आणि एक ऊशी घेऊन आला.
"काय ठरलं मग? सोफ्यावर की खाली?" सगळे सोफ्यावर ठेऊन त्याने विचारले. त्याला खरे तर झोपायच्या ह्या अरेंजमेंटबद्दल जरा वाईट वाटले होते, पण तेव्हाच दुसरे मन सांगत होते की हे तिनेच अचानक घुसखोरी केल्याचे फळ आहे.

"फक्त लक्षात ठेव की सोफा सीडरच्या मालकीचा आहे, तो कधीही मालकी दाखवू शकतो" तो  खांदे उडवत म्हणाला.

ती आधीच त्या टणक, खड्डे पडलेल्या निळ्या सोफ्यामुळे वैतागली होती. त्याच्यावर झोपून सकाळी पाठीचं भजं नक्कीच होतं. पण खाली रगवर झोपण्यापेक्षा ठीक आहे. विचार करून तिने सोफ्यावर तिची शाल पसरली आणि उशी, ब्लॅंकेट वगैरे ठेवून टेम्पररी बेड तयार केला.

"मी पण इथे रात्री न थांबण्याचा इराद्यानेच आले होते. ऑफिसमध्ये मला असाईन केलेली खूप कामं करायची आहेत, माझी मैत्रीण त्यात मदत करेल पण मला लवकरात लवकर तिथे हजर व्हावे लागेल." ती पायांवर ब्लॅंकेट ओढत म्हणाली.

"हा विचार तू इथे येण्याआधी करायला हवा होता." त्याने नाक उडवले आणि दिवे बंद करून झोपायला आत निघून गेला. "थँक्स, गुडनाइट!" त्याच्या पाठीमागून ती ओरडून म्हणाली.

बाहेर चंद्रप्रकाशात अजूनही जोरदार बर्फाचा वर्षाव तिला अर्धवट पडदा सरकलेल्या खिडकीतून अंधूकसा दिसत होता. जर हे वादळ असेच सुरू राहीले तर अजून किती वेळ या भयंकर बोर जागी काढावा लागेल याचा ती हिशेब करत होती. ती ब्लॅंकेट अंगावर ओढून आडवी होताच सीडर उडी मारून तिच्या पायापाशी ब्लॅंकेटमध्ये मुटकुळे करून झोपला. पाठीला टोचणाऱ्या सोफ्यामुळे तिला झोप तर लागत नव्हतीच. ती अर्धवट मागे सरकून  सोफ्याच्या आर्मरेस्टला उशी टेकून बसली. सीडर मान ब्लॅंकेटबाहेर  काढून तिच्याकडे बघत होता. ह्याच्या इंटरव्ह्यूचे तर काही खरे नाही.

"मग सीडू? आपण तुझा इंटरव्ह्यू कंटीन्यू करायचा का?" तिने कंटाळा घालवायला विचारले.

सीडर अजूनच बोर होऊन कान हस्कीना शक्य तितके पाडून तिच्याकडे बघत होता.

"हम्म, मग मला हे सांग की ऑन माय ओन पुस्तकाचे जगप्रसिद्ध लेखक आदित्य संत यांच्याबरोबर रहाणे कसे आहे?" उत्तराची वाट पहिल्यासारखी ती काही सेकंद थांबली.

"नोss काय म्हणालास? तुला दिवसेंदिवस अश्या अबोल, चिडक्या माणसाबरोबर घालवायला आवडतात? धन्य आहेस बाबा तू. काय म्हणालास? मी चुकीचं समजले, मला वाटला तितका तो वाईट माणूस नाहीये. प्लीजच! मला नाही हं असं वाटत. तो फॉर्मली बरा वागतो पण मला तो काहीतरी भयानक भूत घरात घुसल्यासारखं ट्रीट करतोय. आणि लवकरात लवकर तो माझा एक्झॉरसिझम करायच्या मागे लागलाय. आय नो, आय नो खूप लेम जोक मारला.  पण बघ ना, आमचं कुठल्याच मुद्द्यावर पटत नाहीये. नंतर इथे कोणी ना कोणी येऊन पोचणारच आहे इंटरव्ह्यू मागत, तेव्हा काय करणार हा?" बोलून ती पुन्हा सीडरची प्रतिक्रिया ऐकायला थांबली.

"काय? हो, बरोबर. तो तुझ्यासाठी छान, प्रेमळ माणूस आहे पण माझ्यासाठी एक उद्धट, चिडका आणि नार्सिसिस्ट माणूस आहे. ओके, नार्सिसिस्ट जरा जास्त होतंय, स्वतः मध्ये मश्गुल म्हणू हवं तर."

हे म्हणताच आतून फिसकन हसलेले तिला ऐकू आले. नक्कीच तो अजून जागा होता आणि तिची बडबड ऐकत होता.

"ओके सीडू, तुलापण माझ्याबद्दल बरेच प्रश्न पडलेले दिसतायत. बोल बोल, विचारून टाक." लगेच ती पुढे म्हणाली .

क्रमशः