पुढे काही बोलण्यापूर्वी तिने भुवया उंचावून सीडरकडे पहात त्याचं ऐकतेय असं दाखवलं.

तोही प्रॉम्प्टली तोंड पाडून काय येडी पोरगी आहे असे एक्सप्रेशन्स देत होता!

"हम्म मी आधी म्हटल्याप्रमाणे अख्या जगाला ऑन माय ओन मागचा माणूस कसा आहे ते जाणून घ्यायची उत्सुकता आहे. त्यांच्यालेखी तो एक सर्व्हायवर, एक हिरो आहे. पण तो नक्की काय चीज आहे हे त्यांना अजूनही माहीत नाही."

पुन्हा थोडं थांबून तिने बोलणं सुरू केलं.
"ओsss, इतके सगळे जण प्रयत्न करूनही इथे फक्त मीच कशी पोचले हे समजत नाहीये ना तुला? फत्तेने पण मला हेच विचारलं. तो म्हणाला खूप रिपोर्टर्स येऊन त्याला आणि बाकी इथल्या लोकल ट्रान्सपोर्टवाल्यांना भेटले, भरपूर पैश्याचंही आमिष दाखवलं पण कोणीही माहिती द्यायला तयार झालं नाही."

सीडरने पुन्हा पायावर डोकं टेकलेलं बघून एक मोठी जांभई देत तीही झोपायचा प्रयत्न करू लागली.

"सीडरला पूर्ण उत्तर दे" तो दोन्ही हात खिशात घालून बेडरूमच्या दाराला टेकून उभा होता. काळोखात त्याची फक्त चौकट भरून टाकणारी आकृती दिसत होती. "मला हे ऐकायचं आहे की  तू फत्तेला इथे यायला कसं तयार केलंस. माझा मित्र आहे, इतक्या लवकर ऐकणारा नाही तो."

ती आता उठून उशीला टेकून बसली. ओहह, तर या गोष्टींमुळे भिंतीला खिंडार पडलंय तर! तिने मनातच स्वतःला हाय फाईव्ह दिला. "ऐकायचं असेल तर सांगते. मी त्याला तुमच्या आईबद्दल सांगितलं."

"माझ्या आईबद्दल" त्याने एकेक शब्द म्हटला. "तिचा काय संबंध?"

"मी त्यांना शोधून काढलं आणि-"

"तू माझ्या आईला शोधून काढलंस?" तो स्वतःला कसंबसं कंट्रोल करत दात चावत म्हणाला.

"उम्म.. हो म्हणजे माझ्याआधीही काहीजण त्यांच्यापर्यंत पोचले होते. पण त्यांच्याशी बोलण्याची संधी फक्त मलाच मिळाली. आम्ही बराच वेळ बोललो आणि-" ती जरा घाबरूनच सांगत होती.

तो दोन पावलात तिच्यासमोर येऊन कंबरेवर हात ठेवून रागाने खाली तिच्याकडे बघत होता. "तू माझ्या आईबरोबर बोललीस!" तो आवळलेल्या दातांतून निघेल इतक्याच हळू आवाजात म्हणाला.

"पण मी.. त्या इतकंच म्हणाल्या-" ती पटापट बोलायचा प्रयत्न करत होती, त्याच्या रागाला भिऊन तिचा श्वास कोंडला गेला होता.

"आय डोन्ट केअर ती काय म्हणाली! माझ्यासाठी ती कोणीही नाहीये"

उर्वीने एक खोल श्वास घेतला. माया आपल्या मुलाला भेटायला, त्याच्याशी पुन्हा जुळवून घ्यायला किती डेस्परेट झाली होती ते तिला आठवलं.

"त्यांचं नाव काढताच तुम्ही अगदी असेच रिऍक्ट व्हाल असंही त्या म्हणाल्या होत्या."

"ती स्वतः माझ्या बाबाला आणि मला सोडून निघून गेली होती-"

"ओह प्लीज आदित्य तुला माहिती आहे ही एवढीच गोष्ट नाहीये. हे सगळं बरंच कॉम्प्लिकेटेड आहे. त्यांचीही काही बाजू असू शकते" ती त्याचं बोलणं तोडत म्हणाली. तिच्याही नकळत तिने त्याचा एकेरी उल्लेख केला होता.

"ऐक, मिस रिपोर्टर! तुझा यात काडीचा संबंध नाही. स्टे आऊट ऑफ इट!" आता तो जोरात म्हणाला आणि तरातरा दार आपटून बेडरूममध्ये गेला. त्या पातळ फायबरच्या दाराचं नशीब चांगलं म्हणून त्याचे दोन तुकडे होता होता वाचले.

ती पुन्हा सरकून आडवी झाली. सोफ्यामुळे पाठ रगडून निघतच होती. ती वर आढयाकडे बघत विचार करत होती. ह्या इतक्या रुक्ष, कंटाळवाण्या माणसापासून कधी एकदा सुटका होतेय असं झालं होतं. सीडर तिच्या पायावरून डोकं उचलून तोंड वर करून एकदा जोरदार हुंकारला. तिने उठून त्याच्या पाठीवरून हात फिरवत त्याला शांत केले.

"सीड, ह्याला फारच मदर इशूज आहेत नाही?" ती हळूच बोलली.

"मला ऐकू येतंय" आतून आवाज आला.

तिने त्याच्यासारखंच त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं.

"ह्या थंड रक्ताच्या प्राण्याबरोबर तू कसा रहातोस रे सीडू? एक तर ह्याला आपल्या आईबद्दल जराही दया वाटत नाही आणि एकीकडे आई सोडून गेली म्हणून राग आहे. पण इतकी वर्ष!"

"रिपोर्टर! तोंड बंद!" आतून पुन्हा रागीट आवाज आला.

"नक्की ह्याला लोक सोडून जाण्याचा प्रॉब्लेम आहे म्हणूनच इथे असा ऑन माय ओन म्हणत येऊन राहिला"

"स्वतःला फार शहाणी समजू नको." तो पुटपुटला.

"हे सगळे बहुतेक ज्वालामुखीचे फक्त तोंड आहे, आत अजून किती लाव्हा भरलाय देव जाणे."

"आता झोपणार आहेस का? प्लीज झोप!" स्वतःला कंट्रोल करत तो ओरडलाच.

तिला त्या ओबडधोबड सोफ्याच्या किती त्रास होतोय हे त्याला सांगायला तिने तोंड उघडलं पण त्याला वाटेल ती त्याच्या बेडवर झोपायला निमित्त शोधतेय ह्या विचाराने ती एकदम गप्प झाली.

"मी ट्राय करतेय पण मला तुझा इतका राग येतोय की मी झोपू शकत नाहीये." तीही ओरडून म्हणाली.

"ट्राय हार्डर!" आतून तुसडा रिप्लाय आलाच.

तिने डोळे मिटले. एव्हाना सीडरचा झोपून एका लयीतला श्वास ऐकू येत होता. तिला रात्री उशिरा कधी झोप लागली ते कळलेच नाही. मध्यरात्रीनंतर कधीतरी मधेच जाग आली तेव्हा आदित्य फायरप्लेस मध्ये जास्तीची लाकडं टाकताना दिसला पण ते खरे होते की स्वप्न काय माहीत. तिने ब्लॅंकेट अजून तोंडावर ओढून घेतले आणि पुन्हा झोपून गेली.

तिला पहाटे कधीतरी जाग आली तेव्हा तो तिच्या खांद्याला हलकेच हलवून उठवत होता. तिने डोळे चोळत त्याच्याकडे पाहिले. तो बाहेर जायच्या तयारीत समोर उभा होता. खिडकीबाहेर अजून पूर्ण अंधार होता. "तू आता बेडवर झोपू शकतेस. मी बाहेर जातोय आणि परत यायला बराच वेळ लागेल." तिला झोपेत काही धड समजत नाही बघून त्याने तिच्या हाताला धरून उठवून आतल्या बेडवर नेऊन बसवले.

तो अति मऊ बेड आणि डोकं रुतणाऱ्या परांच्या उशीवर आडवी होताच तिचे डोळे मिटले. त्याने दोन तीन जड ब्लॅंकेट तिच्या अंगावर पांघरली.

"मला बराच वेळ लागेल यायला, ठीक आहे?" तो हळूच म्हणाला. ओके.. ती झोपेतच म्हणाली आणि त्या मऊ ब्लॅंकेटमध्ये अजून गुरफटली.

रात्रभर कुस बदलत कशीबशी त्या दगडी सोफ्यावर झोपल्यावर हा बेड म्हणजे तिच्यासाठी स्वर्गच होता. तो निघून गेलेला तिला कळलेही नाही इतकी तिला लगेच गाढ झोप लागली.

शेवटी ती उठली तेव्हाही एकतर अंधार होता किंवा कोसळत्या बर्फाने सूर्य किडनॅप केला होता. तिने ब्लॅंकेट बाजूला करून कुडकुडत बॅग उघडून एकावर एक दोनतीन स्वेटर घातले. एका पायातील गळून पडलेला मोजा परत चढवला. पांघरुणांच्या घड्या घालून ती बाहेर आली. सोफ्याच्या मालक पण त्याच्या मालकाबरोबर गायब होता.

ती ब्रश वगैरे करून आली आणि किचनकडे वळली. किचनमध्ये थोडी गंजून जुनाट दिसणारी शेगडी होती. जरा शोधल्यावर खालच्या कॅबिनेटमध्ये चहाची तांब्याची किटली ठेवलेली मिळाली. तिने सिंकचा नळ सोडला पण पाईप्स गोठल्यामुळे की काय त्याला पाणीच येत नव्हते. शेवटी तिने दार उघडले त्याबरोबर प्रचंड थंड हवेचा झोत ठोसा मारल्यासारखा तिच्या अंगावर आला. कशीबशी कुडकुडत तिने एक ताट बाहेर नेऊन ठेवले आणि थोड्या वेळाने त्यात साचलेला बर्फ चहाच्या भांड्यात टाकला.

लायटरही थंडीने सुन्न पडला होता, तो आठदहा वेळा खाटखुट करून शेवटी गॅस पेटला. दूध, चहा, साखर आणि फ्रिजमध्ये अंड्याच्या ट्रे मध्ये ठेवलेला आल्याचा वाळलेला तुकडा शोधून तिने कालपासून तलफ आलेला चहा केला. सोफ्याशेजारच्या रॉकिंग चेअरवर बसून ती आरामात वाफाळत्या चहाचे घोट घेऊ लागली.

तेवढ्यात बाहेरून जोरजोरात भुंकण्याचा आवाज आला.

क्रमशः